უცებ დაუარა ცხელმა ტალღამ სხეულში,წამში იცვალა გვერდი და ბიჭს თვაკებში ჩააშტერდა.
-არასდროს გაიმეორო,გაიგე-მტკიცედ განუცხადა.
-რა არ გავიმეორო?-მოჭუტული თვალებით შეხედა.
-თავს ნუ ისულელებ,აღარ გაბედო და შენი ტუჩები არასდროს შემახო.
-რა?იმდენად გინდა ჩემი კოცნა,რომ უკვე მოლანდებები დაგეწყო?-ეს ყველაფერი იმდენად დამაჯერებლად თქვა ანა შეცბა,მაგრამ მიხვდა ბიჭი რასაც აკეთებდა ამიტომ თამაშში აყვა.
-შენი კოცნა რომ მინდოდეს ამას გავაკეთებდი,შენ არ გგავარ.
-მე არ მგავხარ?!
-არ აკეთებ იმას რაც გინდა-თვალი ჩაუკრა და ისევ იცვალა გვერდი,თხელი პლედი ტანზე შემოიჭიდა,თვალები დახუჭა,მალე კი დაეძინა.ვაჩეს არაფერი უპასუხია,ჩაიცინა შემდეგ კი ურცხვად დაიწყო გოგონას ფორმების თვალით შესწავლა,ამას არ დაჯერდა და როცა ანა ღრმა ძილში დაიგულა ტანზე ხელებს დაატარებდა ურცხვად.გოგონამ თვალები როცა გაახილა ღრმად ამოისუნთქა,რადგან ვაჩე გვერდით არ ჰყავდა.ნელა წამოდგა,მოწესრიგდა და ქვევით ჩავიდა.
-ანიტაა,გაიღვიძე-ლუკა მიესალმა.
-კი,მაგრამ მინც მეძინება.
-რა დროს ძილია გოგო,სასეირნოდ მივდივართ.
-არ მინდა რა,დავრჩები მე.მართლა,ვინმე რჩება?
-არა,ყველა მივდივართ.
-კაი,დავრჩები მე.
-მარტო? იმედია ვაჩე მოვა მანამდე.
-არ დაბრუნდება დღეს.
-სადაა?
-დაურეკეს და თბილისში მოუწია დაბრუნება.
-ააა,კარგი.წადით თქვენ,თან მშიერი ვარ და მეზარება.
-კარგი,ჭკვიანად.
-კარგი-მეგობრებს დაემშვიდობა და სააბაზანოში შევიდა.წყალში ინებივრა,შემდეგ კი გამჭირვალე და თხელი კომბინიზონი ჩაიცვა,რომელიც საჯდომს ძლივს უფარავდა.საშინლად ცხელოდა.
ბოლოს შიმშილმა ისევ შეაწუხა და სამზარეულოში გააბოტა.სიმღერა ჩართო და მზადება დაიწყო.გამომწვევად არხევდა საჯდომს და სიმღერას ყვებოდა,დრო და დრო ტუჩსაც წაეთამაშებოდა კბილებით.
-გეუბნები მე შენ,19 წლის ბავშვისთვის ზედმეტად გამომწვევი ხარ-ადგილზე შეხტა და მსუბუქად შეჰკივლა.არ ელოდა ვაჩეს გამოჩენას,შემდეგ გაახსენდა რა ფორმაში იყო და შერცხვა.
-შენ…აქ რას აკეთებ,აბა თბილისიო?-დაბენული აბლუყუნდა და ბიჭიც გააცინა.
-ამდენად გაბნევ პატარა?
-არ ვარ მე შენი პატარა,არც მაბნევ.
-როგორ არა,სიტყვებს თავს ვერ უყრი-ნელ-ნელა მისკენ მიიწევდა და მართკაც აბნევდა მას ამ საქციელით.
-არ მომეკარო ვაჩე.
-ოო,ეგ ძნელი იქნება,მაგრამ შენნაირს არც მივეკარები-ირონიულად ჩაიინა და გოგონა თავიდან ფეხებამდე ჩაათვალიერა.ანას ეტკინა,ასეთს არ მოელოდა.მიუხედავად ყველაგრისა მაინც ეწყინა ბიჭის სიტყვები.
-ხოდა ჩემნაირებს რომ არ ეკარები მომშორდი და არც არასროს მომეკარო.
-გაბრაზდი ანიკო?
-ანიკოს ნუ მეძახი-კბილებში გამოცრა-და შენნაირებს მე არ ვუბრაზდები ბატონო ვაჩე-ახლა თვითონ ჩაიცინა ირონიულად.სულ დაავიწყდა საჭმელი,აივანზე გავიდა და კომფორტულად მოთავსდა სკამზე.და რაა რომ არ ქონდა ბიჭთან კარგი დამოკიდებულება?! ტკენდა ასეთი სიტყვები,გულს საშინლად ესობოდა და უფლეთდა.მაგრამ გადაწყვიტა გული ამაზე არ გაეტეხა.შემდეგ გაახსენდა რომ ქალაქში უნდა გასულიყო და რაღაცეები ეყიდა,ამიტომ შიგნით შევიდა და ვაჩეს წინ აესვეტა.
-ქალაქში უნდა გავიდე,მანქანა მათხოვე.
-მეე?შეენ? ჩემი მანქანა?-ისევ საშინელი ირონია.
-დიახ.
-ვერ გენდობი,ამიტომ მეც წამოვალ.
-როგორც გინდა,გამოვიცვლი და ჩამოვალ-ოთახში ავიდა.თხელი და მუხლს ოდნავ აცდენილი,გვირილებიანი,გაშლილი სარაფანი ჩაიცვა.ფეხზე შავ-თეთრი კეტები,თმა კოსად აიწია და ქვემოთ ჩავიდა.
-მზად ვარ.
-კარგი-სახლი დატოვეს და მანქანაში დაიკავეს ადგილები.გზაში ხმა არცერთს ამოუღია,ბოლოს ქალაქშიც ჩავიდნენ და დიდ სუპერმარკეტთან გააჩერეს მანქანა.შიგნით შევიდნენ და განყოფილებებშიბდაიწყეს ბოდიალი.ანა დრო და დრო უკან იყურებოდა და ამოწმებდა ვაჩე მას მოყვებოდა თუ არა.დაინახა რომ ვიღაც გოგოს ეღურტულებოდა,ჩაიცინა და სამაგიეროს გადახდა გადაწყვიტა.ცოტახანი უსმენდა თუ რაზე საუბრობდნენ,როცა დარწმუნდა რომ გოგონას შებმას ცდილობდა და არც გოგო იყო ამით უკმაყოფილო მათთან მივიდა,ვაჩეს წელზე მოხვია ხელი და ნიკაპი მხარზე ჩამოადო.
-გამარჯობა,საყვარელო არ გამაცნობ-ქვემოდან ახედა ვაჩეს და გაუღიმა.
-ისა მეე…-გოგონამ ბლუყუნი დაიწყო.
-გაგაცნო?-ახლა ვაჩემ დაიწყო.
-კარგი რა ვაჩიკო,შენი მეგობარი არაა?დავიჯერო მეგობარს საცოლე არ უნდა გააცნო?-ისევ ღიმილით ახედა,მათი სახის დანახვისას კი გამარჯვება იზეიმა გულში.
-არა,მე უნდა …უნდა წავიდე-ეს თქვა გოგონამ და ადგილს მოწყდა.მაშინვე მოშორდა ვაჩეს ანა და თვალი ჩაუკრა.
-გოგო შენ ნორმალური ხარ?
-კი,რამე მოხდა?
-განახებ მე შენ რა მოხდა,მივალთ სახლში.
-იქაც ვრ მიზამ ვერაფერს.
-ისე და ,იეჭვიანე ანიკო?
-რატომ უნდა მეეჭვიანა შენზე?!-ცალი წარბი ზევით აწია.
-რა ვიცი აბა,ბევრი მიზეზია.
-მაგ მიზეზებიდან სიმართლეს არცერთი შეეფერება.
-შენ სახლში მისული ვერ გადამირჩები-კბილებში გამოსცრა და სარალოსკენ გაემართა.ანამაც დაიკავა იქვე ადგილი,ბოლოს კი დატვირთული გამოვიდა გარეთ,ისევ მოკალათდნენ მანქანაში.უცებ გააღო ანამ კარები და სახლში შევარდა.მაინც,სულ ოდნავ ეშინოდა მოსალოდნელი საშიშროების.მის ოთახში ავიდა და სააბაზანოში შეიკეტა.შემდეგ გაახსენდა,რომ ისინი ერთ ოთახში იყვნენ და ნერვები საშინლად მოეშალა.
აღარ იცოდა რა ექნა.ბოლოს მაინც დანებდა და გამოაღო კარები,რა თქმა უნდა ვაჩე იქვე იჯდა სავარძელში.
-აბა,შენი აზრით გამექცეოდი?
-მე…არც მიფიქრია.
-მართლა?მაშინ არ იქნები წინააღმდეგი რომ დაგსაჯო.
-რა დამსაჯო?როგორ?
-რადგან ჩემი საცოლე ხარ დასჯის ძალიან კარგი მეთოდი ვიცი,თან საუბარსაც შეწყვიტან ცოტახნით და ედთი გასროლით ორ კურდღელს მოვკალვ.
-ვაჩე არ მომეკარო იცოდე!
-შენნაირებს არ ვეკარები-თქო.
-შენნაირებს არ ვეკარები-გამოაჯავრა ბიჭი და ქვემოთ ჩავიდა,შემდეგ კი ეზოში გვიდა,უკანა მხარეს და იქ ბასეინის დანახვამ საოცრად გააკვირვა.
-ეს რა,ბასეინია?
-კი-მის უკან მდგომაა მაშინვე უპასუხა.
-სიღრმე?
-4 მეტრო.
-აჰ კარგი.-გვერდის ავლას აპირებდა,უცებ რომ აღმოჩნდა ვაჩეს ხელებში და პირდაპირ წყალში გაჩნდა.ვეღარ სუნთქვადა,ვეღარც მოძრაობდა.საშინელებაა როცა არ იცი ცურვა,აი ახლა,ბასეინის ბსკერზე ტივტივებს და არ იცის რა ქნას,ბოლოს კი თვალები ეხუჭება და გონებასაც კარგავს.