-გამარჯობა, სწორად მოუსწავლებიათ, მე გახლავართ დაჩი თაბაგარი, თქვენ ჩემთან რატომ გამოგიშვეს?_დაბნეულმა მოაშორა ლილიას ხელი და გოგოს გაუწოდა ჩამოსართმევად, ლილიამ უკან დაიხია და შემოსულის თითოეულ მოძრაობას აკვირდებოდა.
-მე ლიზა ჩოგოვაძე ვარ, ლიას და, გუშინ ქალაქში არ ვიყავი და როგორც კი ჩამოვედი მშობლებმა გამომიშვეს იქნებ რამე იცოდეო.
-გასაგებია, ლილია რას აკეთებ_გაოცებულმა გადახედა შეყვარებულს, რომელიც ლიზას მიეჭრა და თმები გადმოუწია.
-აუ რა კარგი სუნი აქვს, რომელ შამპუნს ხმარობ?
-ლილია_ოთახი დაჩის მკაცრმა ხმამ გაარღვია_მაგის დროა?
-მაპატიე ძვირფასო, ვერ შევიკავე თავი, მე დაგტოვებთ, სახლში დაგელოდები_ისევ ფეხის წვერებზე აწეულმა აკოცა დაჩის და კარი გაიკეტა.
-მაპატიეთ, ეს ეს არვიცი რა ვთქვა, საოცარი არაპროფესიონალიზმის გამოვლინება იყო, გთხოვთ, აი ამ სკამზე დაჯექით და დავიწყოთ._დემნას თავით ანიშნა და ისიც მალხაზთან წავიდა. დროის დაკარგვა სისულელე იქნებოდა, ჩვენებას დაჩიც ჩაიწერდა, ახლა უფრო მთავარი წერილის გამომგზავნის ვინაობა იყო.
-მოდი დასაწყისისთვის თქვენი ბიოგრაფიული მონაცემები მითხარით.
-ნინა ჩოგოვაძე, 25 წლის, მშობლები უკვე იცით, ერთი და მყავს, მყავდა_დის წარსულში მოხსენიებით და ცრემლის მოწმენდით მაშინვე ლილიასთან პირველი დაკითხვა გაახსენდა და უხერხულად შეიშმუშნა სკამზე- ახლოს ვიყავით, მაგრამ იმდენადაც არა მისი ყველა საიდუმლო მცოდნოდა. 21 წლის იყო, 20 წლამდე სამაგალითო და იყო, არაფერი ავიწყდებოდა, გვერდით მედგა, ოჯახში ადაპტაციისას ისე დამეხმარა მის გარეშე არ ვიცი როგორ ვიქნებოდი, მაგრამ ბოლო რამდენიმე თვეა ვეღარ ვცნობდი, ოთახიდან ჩუმად იპარებოდა, კვირაში რამდენიმე ღამეს სახლში არც ატარებდა, ხმას არ იღებდა, უნივერსიტეტში წასულს რამდენჯერმე კაფეში მის ტოლებთან ერთად ვხედავდი, ჩაცმის სტილი შეიცვალა, მუსიკაშიც სხვანაირი გემოვნება ჩამოუყალიბდა. ისიც არ ვიცი შეყვარებული თუ ყავდა.
-ოჯახში ადაპტაციაში რა იგულისხმეთ?
-ნაშვილები ვარ, ბავშვთა სახლში ვიზრდებოდი 14 წლამდე, შემდეგ ამიყვანა ჩემმა ოჯახმა.
-შეძლებთ იმ ხალხის ამოცნობას ვისთან ერთადაც ხედავდით?
-სამწუხაროდ ვერა, სახეზე არასდროს შემიხედავს, ყოველთის შორიდან მოვკრავდი ხოლმე თვალს.
-გასაგებია, ყველაზე ხშირად სად დადიოდა ხომ არ იცით?
-როგორც ფოტოებით მივხვდი ყველაზე ხშირად არტ-კაფეში და ამირანში. არტ-კაფეში მეც ვახლდი რამდენჯერმე, დაახლობით სამი წლის წინ, შემდეგ ამირანში გადავიდნენ, რატო არ ვიცი, ვერ გეტყვით.
-ჰმმ, დაახლოებით ვხვდები რატომაც, კარგი, ანუ მისი არცერთი მეგობრის დასახელება არ შეგიძლია, არც სახელი იცი, არც შესახედავად დაგამახსოვრდა? ცოტა უცნაურად ჟღერს.
-არ ვიცი უცნაურად რა გეჩვენათ, სამი წლის წინ ნანახი ადამიანი რომ არ მახსოვს? თუ გაცნობით რომ არავინ შეწუხებულა და ისე ვიჯექი მათ მაგიდასთან სახელიც რომ არავის უთქვამს? _თავი ჩახარა და შუბლზე ხელი მოისვა_ მაპატიეთ, გავცხარდი, უბრალოდ ჯერ კიდევ მიჭირს დაჯერება. თუ მოვრჩით შეიძლება წავიდე? _აცრემლებული თვალებით ამოხედა დაჩის და თანხმობის მიღებისას ცრემლების წმენდით მიუახლოვდა კარს. ფანქრის თამაშით უყურებდა მიხურულ კარს დაჩი და გამალებით ფიქრობდა, სანამ დემნამ არ დაურღვია მყუდროება, წაკითხული არ ქონდა შეტყობინება მალხაზის კაბინეტთან რომ გაჩნდა და აღელვებულმა შეაღო კარი:
-აბა, რა გაიგეთ?
-ვერაფერი დაჩი, საერთოდ ვერაფერი, IP მისამართი ერთ-ერთ ინტერნეტ კაფეს ეკუთვნის სადაც კამერა არააქვთ, რომც მივიდეთ და გამოვკითხოთ ნებისმიერი კლიენტი შეიძლება იყოს.
-ამის დედა*******_ მუშტი დაკრა დაჩიმ მაგიდას, რომელზეც ახლაც ციმციმებდა მოსული შეტყობინება:
„იმედია იმდენი გონება გაქვთ, რომ მკვლელობად ჩათვალოთ ორივე მოწმის გარდაცვალება და არა უბედური შემთხვევით დახუროთ. სავარაუდოდ დაგასწრებთ მკვლელი პოვნას და მეთითონ ვეცდები ბოლო მოვუღო, მაგრამ თქვენც მოგცემთ მინიშნებას: ფრთხილად მოეპყარით რესტორან „ამირანს“ თავისი როგორც მომსახურე პერსონალით, ასევე საპატიო ხშირი სტუმრებით.“

თავის სავიზიტო პიცას აცხობდა ლილია სახლში კარზე ზარი რომ დარეკეს და ნატალი და ლიზა შემოვარდნენ.
-მოვკვდი გოგო ცნობისმოყვარეობით, რატო გავარდი დღეს რა ხდება? რას იძიებენ? გახსოვს ბოლოს რა კარგად გამოგვივიდა, ისევ მინდა, მომიყევი რა.
-წესიერად მეც არ ვიცი ნატ, ვნახოთ ბიჭები რომ მოვლენ რას მოყვებიან.
ორი საათიც არიქნებოდა გასული ბიჭები რომ მივიდნენ, იფიქრებდით სუნს გამოყვნენო ისე ცხვირ აწეულები შევიდნენ სამზარეულოში.
-მამიკოოოო_ ჭყივილით გაექანა დემნასკენ ქალბატონი, მაგრამ ვინ აცადა, დაჩიმ სტაცა შუა გზაში ხელი და ბეჭზე გადაიკიდა-აბა აბა, ქალბატონო, მამიკო სულ გყავს, ბიძიასაც უნდა მოფერება_და თვითმფრინავის შხუილით გავარდნენ შემოსასვლელში, რასაც ლიზიკოს კისკისი და დემნას ბუზღუნი მოყვა.
-ლილია, მადლი ქენი გაუჩინე რა ბავშვი ლამის საკუთარი შვილი მომანატროს ისე იქცევა რა.
-ჰე აბა, გეყოთ ეხა მაიმუნობა, მოვკვდით აქ ისე გვაინტერესებს რა ხდება.
შემოსასვლელში დავჯექით გაწყობილ მაგიდასთან, უცებ ჩანგალი რომ მიუშვირა დაჩიმ ლილიას:
-ვერ მომატყუებ ქალბატონო, ხუთი თითივით გიცნობ, შამპუნი რის დასაფარად მოიგონე რა გინდოდა იმ გოგოსთან?
-აუ დაჩი კარგი რა, ნუ მეკითხები.
-გოგოო_დაუბრიალა თვალები ბიჭმა.
-ვერ ვიტან ასე რომ მომმართავ.
-ვიცი და გისმენ.
-ხომ იცით მარჩიელობა ჩემი სტილი არაა, თმის რამდენიმე ღერი მოვპარე და თქვენთან დავტოვე ლაბორატორიაში ჩემ სისხლთან ერთად. მაშინ დარწმუნებული ვიყავი, რომ გაგება მინდოდა და ახლა არც ვიცი მინდა თუ არა ჩემი და რომ იყოს.
-დაა? რა და? სად? როგორ?_ყველას რიგრიგობით უყურებდა გაოცებული ნატალი.
-დღეს მოვიდა ჩვენთან გარდაცვლილის და ყოფილა, ნუ ნაშვილებია, მაგრამ წარმოიდგინე ლილიას რომ ქერად შეუღებო თმა, ნუ თვალებიც ნაცრისფერი აქვს, მაგრამ გეფიცები ნატ ლილიას პატარა ასლია_დემნამ წამში ჩაუკაკლა ცოლს.
-შენზე სამი წლით უნცროსია, ისიც ბავშვთა სახლიდანაა, მაგრამ რაღაც..... არ ვიცი_ხელი გადახვია მიხუტებულ ლილიას და ნერვიულად მოიქექა ნიკაპი.
-რაიყო დაჩი?
-რა არის იცით? რაღაცნაირად ყველა მისი ნათქვამი მეეჭვება, ჯერ თქვა არსად დავყავდიო, მერე სამი წლის წინ არტ-კაფეში ვიყავით სულო, მერე 6 თვის წინ შეიცვალაო, მერე 3 წლის წინანდელ ამბავზე ამბობდა იმდენ ხალხთან ერთად დავდიოდით სახეც კი არ მახსოვსო, როგორ შეიძლება ათი წელი იცნობდე ახლოს საკუთარ დას, მასთან ერთად დადიოდე ყველგან და მისი ერთი მეგობრის დასახელებაც არ შეგეძლოს, ისიც არ ვიცით აქამდე სად იყო გამქრალი. აი ყველაზე რთული კი ის არის, რომ ბიჭის ვინაობის გაგების შემდეგაც კი ვერაფერი ვიპოვეთ მასზე, თითქოს არც არსებობს.
-ანუ, რას ფიქრობ
-რას ვფიქრობ ლილია და ნინა საკმაოდ ოსტატურად იტყუება, გასვლის წინა ცრემლებიც კი საკმაოდ დამაჯერებელი სცენა იყო, მაგრამ შენი სპექტაკლების მერე ვერ გამაკვირვა და მალევე მივხვდი, არც გამიკვირდება მართლა რომ შენი და იყოს, ორივე ერთნაირები ხართ.
-ეს ყველაფერი კარგი, მაგრამ ახლა რას აპირებთ?_ჩაფიქრებულმა იკითხა ნატალიმ და ჩაძინებული ლიზა დივანზე მიაწვინა.
-ჰმ, რა კითხვაა ნატ, მე ამირანში სამუშაოდ მივდივარ, დაჩის ნაცნობი მუშაობს და მიმიღებენ თუ ვეტყვი ნახევარი ხელფასი მინდათქო, თქვენ კი როგორც სტუმრები მაგიდას დაჯავშნით და გარედან შეათვალიერებთ სიტუაციას_ გაბრწყინებულმა ჩამოარაკრაკა ლილიამ და ტაშიც შემოკრა.
-დაიწყოო_გაბეზრებულმა ამოილაპარაკა დაჩიმ და თავი მაგიდას დაადო დასამშვიდებლად.