-ელე, რაღაც უნდა გკითხო...-გამომხედა თოკამ.
-აბა გამოუშვი...
-შენ და რატი რატო დაშორდით?
-------------------

-თოკ...ხომ იცი არ მიყვარს ამაზე ლაპარაკი...
-ელე, ვიცი რომ უმიზეზოდ არ დაშორდებოდი და მინდა რომ ვიცოდე...
-გეტყვი,ოღონდ დღეს არა.
-ხომ იცი რომ ჩემი იმედი უნდა გქონდეს ყველაფერში?-მე ღიმილით დავუქნიე თავი.
თოკას აღარაფერი უთქვამს და ორივე მშვიდად მიგვიყვანა სასტუმრომდე.დახმარებაზე უარი ვუთხარი და ლიზა მე თვითონ ავიყვანე, ტანსაცმელი გავხადე და საწოლში ჩავაწვინე. მე მთვრალი არ ვიყავი, ქვევით ჩავედი, ჰამაკში ჩავჯექი და ლამპიონის შუქზე დავიწყე კითხვა.
-რას კითხულობ?-რამდენიმე საათში მომესმა ნოეს ხმა რომელიც მეორე ჰამაკში იწვა და თვალს არ მაცილებდა.
-რემარკის „ნასესხები სიცოცხლე".-ვუთხარი და კითხვა განვაგრძე.
-კარგი წიგნია...
-არ დამასპოილერო!-გავაწყვეტინე მე.
-კარგი,არც ვაპირებდი.
-შენ რას აკეთებ?
-იგივეს. -მითხრა და წიგნი აწია.
-მე მოვრჩი,ძალიან მეძინება -ვუთძარი და წამოვდექი.
-მეც მოვრჩი, რამდენიმე საათია აქ ვარ უბრალოდ შენ ვერ გაიგე.
-ოჰ...როდესაც ვკითხულობ ვითიშები და მთლიანად წიგნში ვარ.- ვთქვი დარცხვენილმა.
-ანუ კარგი მკითხველი ხარ. -დამისვა დიაგნოზი.
-ვგიჟდები.-ენერგიულად დავუქნიე თავი, წამოვდექი და სასტუმროსაკენ ავიღე გეზი.
-ძილინებისა ელ.-მითხრა და ნაზად მაკოცა ლოყაზე, შემდეგ კი თავისი ოთახისაკენ გაეშურა, მე კი ჩემს ნომერში ვბრუნდებოდი როდესაც გზაში ნინოს ხმა გავიგე.
-როდის ჩამოდიხარ?-ალბათ ვინმეს ტელეფონზე ელაპარაკებოდა. -კი კარგადაა...არა ჯერ არ მითქვამს...ვიცი და სწორედ ეგ მაშინებს...ეგ ამბავი არ უნდა გაიგოს...თქვენს მშობლებს უნდოდათ რომ ელენას ყველაფერი სცოდნოდა...არ ვაპირებ ვუთხრა...ყველაფერს წყალში არ ჩავყრი.-ჩემი სახელის გაგებისთანავე მივხვდი ვისაც ელაპარაკებოდა, ჩემს ძმას დემეს, რომელიც ამერიკაში იყო სასწავლებლად, მაგრამ ის ვერ გავიგე რა არ უნდა მცოდნოდა, თავიდან დავაპირე რომ პირდაპირ მეკითხა ნინოსათვის მაგრამ ბოლოს გადავიფიქრე და გადავწყვიტე ჩემი ძმისათვის მეკითხა. ოთახში დავბრუნდი და ამ ყველაფერზე ფიქრში ჩამეძინა, მეორე დღეს თოკას მივწერე.
„თოკ, ნოემ ლაშქრობაზე დაგვპატიჟა"

„კარგი აზრია, როდის?"

„როცა თქვენ გინდათ"

„მაშინ დღეს"

ახლა ნოეს დავურეკე.
-გისმენ ელ.
-ლაშქრობაზე დღეს რომ წავიდეთ რა აზრის ხარ?
-კარგია, რომელ საათზე?
-ერთ საათში.
-კარგი.
ერთ საათში ყველაფერი მზად გვქონდა და „მტირალას პარკისაკენ" დავიძარით, სამი მანქანით ვიყავით, ლიზა, ნიტა,თეკლა და რატი ერთად, თოკა, თაზი და თამარა ერთად, მე, ტარიელი და ნოე კი მის მანქანაში მოვთავსდით, ასე რომ მთელი გზა სიცილში გავლიე.
პარკი ულამაზესი იყო, ბევრი ვიარეთ,ბოლოს სანაპიროზე დავბრუნდით და ცეცხლი დავანთეთ.
-აუ ძაან მომეწონა.-თქვა ნიტამ აღბრთოვანებით.
-მეც.-დაეთანხმა ლიზა.
ცოტა დავლიეთ.
-ახლა თქვენთვის დაუკრავს ნოე ამირეჯიბი.-გამოაცხადა ტარიელმა და მანქანიდან გიტარა გადმოიღო.
-არ არსებობს... -თავი გააქნია ნოემ, ამას მოჰყვა ხვეწნა-მუდარა და ბოლოს ნოე დაგვნებდა.
-კარგი..ერთი პირობით.-მე გამომხედა და მიაშინვე ის დღე გამახსენდა რომ მითხრა კარგად მღერიო.
-მმმ....მმმმ....-თავი გავაქნიე.
ნოემ ჩაიცინა და იმ სიმღერის დაკვრა დაიწყო მაშინ რომ ვმღეროდი, მეც გამეღიმა და ავყევი, სიმღერის დასასრულს აპლოდისმენტებიც მივიღეთ.
-გეფიცებით პირველად გავიგე ელენას სიმღერა. -თქვა თოკამ და ამაზე ყველას გაეცინა.
-აუ წამო რაა სადმე კლუბში წავიდეთ...-შემოგვთავაზა ტარიელმა
და ყველა დაითანხმა.
საშინლად ვიყავი დაღლილი, მაგრამ მაინც გამოვიცვალე და ბავშვებს გავყევი.
ნოე და ტარიელი ისევ სასტუმროში იყვნენ,ჩვენ ცოტა ადრე მოგვიწია მისვლა, ლიზამ გამიყვანა საცეკვაოდ და მალე უკნიდან ვიღაც მომეკრო.
-მომენატრე.-მითხრა რატიმ.
-ხელები გაწიე.-ვუთხარი მკაცრად და მისი მარწუხებისაგან გავითავისუფლე თავი.
-მე არ მიმღეროდი ხოლმე.
-რატი რა გინდა?
-შენ.-მითხრა და ისევ მიმიხუტა.
-ხელები გაწიე -მეთქი.-ვუთხარი და გათავისუფლება ვცადე.
-რატი.-გავიგე ზურგს უკან თოკას ხმა და რატიმაც წამში გამიშვა ხელები, მე ტირილით გასასვლელისაკენ გავემართე, რატიმ ასე იცოდა ყოველთვის მიშხამებდა საუკეთესო დღესაც კი.
უეცრად საშინელი ხმაური ატყდა და ბრბოში კარგად გავარჩიე თოკა რომელიც რატის გამწარებული ურტყამდა, როდესაც რატიმ გონება დაკარგა,თოკამ გახევებულ მეგობრებს მიაძახათ „სასწრაფოში დარეკეთო" და გაცეცხლებული გამოემართა ჩემსკენ, ხელი მკლავში ჩამავლო და მანქანისაკენ წამიყვანა, სწორედ იმ წამს გაჩერდა ნოეს მანქნა და იქინდან ის და ტარიელი გადმოვიდნენ, ჩემს დანახვაზე ჩვენსკენ წამოვიდა, მაგრამ თორნიკემ მანქნაში ჩამსვა, თვითონ საჭეს მიუჯდა და სწრაფად დაძრა.მთელი გზა ხმა არ ამოუღია, დიდხანს ვიარეთ, საჭეს ძლიერად უჭერდა ხელებს და გახშირებულად სუნთქავდა, ბოლოს მანქნა სადღაც გააჩერა და გადავიდა,მეც უკან მივყევი და მის გვერდით ჩამოვჯექი.
-რატიმ მომიყვა.-დაიწყო ლაპარაკი.
-რა გითხრა?
-ყველაფერი...რატომ დაშორდით, რა მოხდა იმ საღამოს... ყველაფერი მომიყვა ელე....რატო არ მითხარი?-მითხრა და წყლიანი თვალებით გამომხედა.
-თოკა მე...
-რატო არ მითხარი?-თქვა და თავი ჩახარა.-რატომ არავის არ უთხარი?
-მე...მე რატი მიყვარდა...შემრცხვა...-თქვი და ცრემელები გადმომცვივდა.
-რისი შეგრცხვა გოგო?!...მითხარი რისი?!
-მე უბრალოდ...მას თქვენ თვალში ვერ დავამცირებდი...
-ესაა მიზეზი?-დაიყვირა მან.-მე მაინც რატომ არ მითხარი?
-ის შენი ძმაკაცია თოკა...რა უნდა მეთქვა!მითხარი რა უნდა მეთქვა?!შენი ძმაკაცი ამდენად არაკაია -მეთქი?!
-უნდა გეთქვა!რატომ არ მითხარი?!-ხელი ძლიერად დაარტყა მანქნას.
-ძალიან მთვრალი იყო თოკა!ვერ აზროვნებდა, უბრალოდ არ მინდოდა ასე დამემცირებინა თქვენს თვალში და უბრალოდ დავშორდი.-უკვე ცხარე ცრემლებით ვტიროდი.-თან ვიცოდი რომ მამაჩემი მოკლავდა და არ ვთქვი....
-ჩაჯექი მანქანაში-მითხრა და წინ გაიხედა.
-გამიბრაზდი?
-არა...ჩაჯექი ელენა მანქანში.
უხმოდ დავემორჩილე, მან სასტუმრომდე მიმიყვანა და დაუმშვიდობებლად წავიდა.
პირდაპირ ლიზას ოთახს მივაშურე.
-ღმერთო ელე...რა მოხდა?-მაშინვე მომვარდა ლიზა.-ვერაფრი გავიგე...ან სად წაგიყვანა თოკამ?
-არაფერია ,ლიზ.-ვთქვი და სავარძელში ჩავჯექი.
-რა არაფერია გოგო, მოვკვდი ნერვიულობით...ნოე მთლად გაგიჟდა.
ახლაღა გამახსენდა ნოე და ტარიელი და სასწრაფოდ დავრეკე.
-ელ....
-მე ვარ...დამშვიდდი კარგად ვარ...უბრალოდ ახლა დაღლილი ვარ და უნდა წავიდე.-ისე გავუთიშე არაფრის თქმა აღარ ვაცალე.
-დროზე დაიწყე მოყოლა...
ამ დროს კარი გაიღო, ოთახში ნინო ბიცოლა შემოვიდა და ლიზას კითხვებს გადამარჩინა.
-გოგოებო...ახალი ამბავი მაქვს.-თქვა გაღიმებულმა.-დემე ჩამოდის.