ლილემ ხმა აღარ გასცა, მარიამს და ალექსანდრეს ამოუდგა გვერდით. მისი აწითლებული სახის დანახვისას, რთული მისახვედრი არ იყო, რომ მაქსიმემ ნერვები მოუშალა.
-გაგაბრაზა? -მეგობრულად შეეკითხა ალექსანდრე.
-როდის არ მაბრაზებს ნეტავ.. -სულერთია ტონით ამოიფრუტუნა.
-ლილე მაქსიმე ძალიან კარგი ადამიანია, უბრალოდ ცოტა გიჟია. -გაეკრიჭა, რომ ხასიათზე მოეყვანა.
-ცოტა? -გაეცინა ლილეს.
-ნუ ცოტაზე მეტი, მაგრამ მთავარია, რომ კარგია. ცოტა დრო გჭირდებათ და ყველაფერი კარგად იქნება. -თვალი ჩაუკრა ეშმაკურად.
-მე არაფერს ველოდები ალექსანდრე.. -ოდნავ სევდიანად ამოილაპარაკა.
-ხო თვალებზე და სახეზე გეტყობა როგორ არაფერსაც არ ელოდები.
-მიბაძე ახლა მეგობარს და შენც მომიშალე ნერვები. -თვალეები აატრიალა ლილემ.
-ნუ რა ერთნაირები ხართ მართლა რაა. ფერი ფერსო ზუსტად რა! -გაიკრიჭა ისევ ალექსანდრე.
-მე მაგისნაირი ვირი არ ვარ! -მკაცრად წარმოთქვა სვანმა ქალბატონმა.
-მართალი ხარ შენ უფრო ველური ფისო. -გვერდში ამოუდგა მაქსიმე და წელზე შემოხვია ხელი.
-ფისოც იყავი და ორანგუტანგიც! -აფართხალდა მის მკლავებში.
-რამდენჯერ გითხრა, რომ ნუ ფრთხი!?
-საერთოდ ნურაფერს მეტყვი!
-აბა ახლა ვინ უფროა ვირი? -თვალები გადაატრიალა მაქსიმემ და ლილე ხელში აიყვანა.
-აი თუ ჰქონდეთ ამათ ჭკუა თავში რა! -კისკისებდა მარიამი. ალექსანდრემ კი მისი ასეთი გულწრფელი სიცილი პირველად დაინახა. ღიმილით ათვალიერებდა უკვე „თავისი“ სიმპატიების ობიექტს.
-მარიამ.. -მშვიდად მიმართა და მარიამმაც სითბო ჩამდგარი თვალები მიანათა.
-რაიყო ალექსანდრე?
-ძალიან გიხდება სიცილი.. -გამომცდელი მზერა მიაპყრო და მისი სიტყვებით დაბნეული მარიამი, კინაღამ მიწაზე აღმოჩნდა. სწრაფადვე მოახერხა მისი დაჭერა. ისე ახლოს ჰყავდა, რომ უფრო კარგად დააკვირდა მისი სახის ბავშვურ ნაკვთებს. მარიამმა მძიმედ ამოიოხრა. ალექსანდრეს ნელა შეუშვა ხელი და წელში გასწორდა.
-ღმერთო რა მოუხერხებელი ვარ. -სიცილით შეისწორა ტანსაცმელი. -შენ, რომ არა მიწას ჩავეხუტებოდი.
-ხოდა ფრთხილად იყავი ქალბატონო.
-კარგი ფრთხილად ვიქნები.
-ხელი მომეცი გადაგიყვან. -მარიამს ხელი გაუწოდა. წინ დიდი ჩასავარდნი იყო. მარიამი თავისით ვერ გადავიდოდა. თავისი დაძარღვული ხელი მის წვრილ წელზე შეუცურა და ზურგით აიკრო. იგრძნო, როგორ აუსწრაფდა სუნთქვა მარიამს. სპეციალურად ცხელი სუნთქვა მოაფრქვია კისერზე და მასთან ერთად გადავიდა მეორე მხარეს. მარიამი ძლივს გამოფხიზლდა. ნელა მოშორდა ვაჟბატონი და გამომწვევად გაუღიმა. ქალბატონმაც შეუმჩნევლად ჩაიღიმა.
-მადლობა ალექსანდრე. -თავაზიანად მიმართა და ისევ იმ „კეკლუცური“ ღიმილით გადაიწია თმა უკან.
-არაფერს პრანჭია. -თვალი ჩაუკრა ფართო ღიმილით.
-მე ვარ პრანჭია?
-აჰაამ. -მომაკვდინებლად გაუღიმა და მისი ცხვირი ორ თითს შუა მოიქცია.
-მეტკინა ალექსანდრეე. -გაეცინა მის საქციელზე მარიამს.
-მოდი ჩაჯექი გავაშველოთ, თორემ დააჭამეს ერთმანეთი. -ალექსანდრემ ლილეს გაწიწმატებული სახე, რომ შეამჩნია გულიანად გაეცინა.
-როგორც ვატყობ ეგენი ერთმანეთის წამალ-საწამლავები არიან. -გადაიკისკისა მარიამმაც და უკან ადგილი დაიკავა მანქანაში.
^^^
მაქსიმემ, როგორც კი მანქანაში „ჩატენა“ ლილე მისი გემრიელი ტუჩების დაგემოვნებაც დაიწყო.
-მაქსიმე რა გითხარი მე შენ?!
-რა მითხარი? -შეიცხადა უცოდველად.
-ხომ გითხარი თავი შეიკავეთქო!
-რატომ ფისო მერე შენ ვერ იკავებ თავს ხომ? -ვნებიანად შეხედა და უარესაად გააგიჟა ლილე.
-ნამდვილი ხისთავიანი ხარ!
-რა თქვი? -სახე აელეწა მაქსიმეს.
-ხისთავიანი ხარ ზუსტადაც!
-ხომ გაგაფრთხილე ლილე?! არ გაბედო და ეგ სიტყვა არ მიწოდოთქო?! -ტონს უწევდა უკვე. ლილეს თვალებში შიში ჩაუდგა. ვერ წარმოიდგენდა თუ ასე გააცოფებდა მაქსიმეს.
-შენი ბრალია! შენ გამომიწვიე! -მკაცრად უთხრა და თვალი თვალში გაუყარა.
-ლილე ნერვებზე ნუ მთხრი! -ვერც გაიზარა მაქსიმემ ისე მოუჭირა ფეხზე ხელი და ტკივილისგან სახე დამანჭა.
-მაქსიმე მეტკინა! -საცოდავი თვალებით შეხედა. ცოტაც და ატირდებოოდა.
-ძალიანაც კარგი უნდა გეტკინოს! მერე მაინც შეუშვებ მაგ ტვინში, რომ მასე არ უნდა მომმართო! -ისევ მკაცრად გაუმეორა და ხელი მოაშორა. გაბრაზებული მზერა გვერდით გადაიტანა.
-ისედაც საკმარისად მტკივა შენ, რომ არ დამიმატო! -მთელი ტკივილით წარმოთქვა და თბილი ბურთულებიც ჩამოუგორდა სახეზე.
-გატრიპაჩებული ბავშვი ხარ და მეტი არაფერი! -ისე უთხრა მისკენ არც მიუხედავს. მისი ტირილის ხმა, რომ გაიგო შეცბა. მხოლოდ ახლაღა გაიაზრა თავისი საქციელი. ინანა, მაგრამ უკვე გვიანი იყო. უნდოდა დაემშვიდებინა, მაგრამ არ გატყდებოდა. თავის სიამაყეს ვერ გადააბიჯა. როგორც ჩანს საკმარისი გრძნობა არ ჰქონდა ამისთვის. გამწარებულმა საჭეს დაარტყა ხელი.
-ლილე შეწყვიტე! -მკაცრად უთხრა ისე, რომ მისკენ არ მიუხედავს.
-ტირილიც ამიკრძალე.. -ძლივს ამოისლუკუნა.
-არაფერს არ გიკრძლავ ლილე, უბრალოდ შეწყვიტე ტირილი და ბავშვივით ნუ იქცევი! -ხმა ოდნავ დაითბო მაქსიმემ. ლილემ მათკენ მომავალი მეგობრები, რომ დაინახა ცრემლები შეიმშრალა. მალე ისინიც უკანა სავარძლებს ამშვენებდნენ.
-აბა ცოცხლები ხართ? -გაეცინა ალექსანდრეს.
-ამის დრო არაა ალექსანდრე. -მკაცრად უთხრა მეგობარს და მანქანა დაქოქა. მარიამმა და ალექსანდრემ ერთმანეთს ეჭვის თვალით გადახედეს და გაისუსნენ. გვიჩიანების სახლამდე ისე იარეს, რომ ხმა არცერთს არ ამოუღია.
-დედე როგორ ხარ? -ჭიშკარში შეეგება ქალბატონი ანა.
-კარგად დედეს სიხარულო. რა ცუდია, რომ უკვე მიდიხართ. -მოიწყინა ქალმა.
-არ მოიწყინო დე 2 კვირაში დავბრუნდებით ხომ იცი. ქორწილის საქმეები გვაქვს მისახედი. -ბედნიერად გაუღიმა დედას.
-ჩემი გული გამხარებელი. -ჩაეხუტა ვაჟს. -ლილე შვილო მოდი შენც ჩაგეხუტო. -ლილე ღიმილით წავიდა მათკენ და მეორე მხრიდან ის მიიხუტა ანამ.
-ქალბატონო ანა მომენატრებით. -გულწრფელად მიმართა სადედამთილოს. მაქსიმეს ახარებდა ეს ამბავი. ერთმანეთი ხომ ასე ძალიან მოეწონათ ლილეს და ანას.
-მეც მომენატრები შვილო. ცოლად, რომ მოგიყვანს მერე კი აღარ გაგიშვებ სადმე. -გაუცინა ისევ.
-სიამოვნებით ვიქნები თქვენტან ხომ იცით.
-ვიცი შვილო ვიცი. მოდით შემოდით ვივახშმოთ და მერე წადით. -შინ შეიპატიჟა ანამ და უკვე გაშლილ სუფრას მიუსხდნენ. ამასობაში მაიზერიც დაბრუნდა სახლში. ნეფე-პატარძალი კი უკვე საქორწილო მოგზაურობაში წასულიყვნენ.
-ჩემი შვილები მოსულან. -მხიარულად წამოვიდა მათკენ და ფეხზე წამომდგარი ლილე მაგრად ჩაიკრა გულში.
-ბატონო მაიზერ როგორ ბრძანდებით? -ზრდილობიანად მოიკითხა ისიც.
-ასეთი ცქრიალა გოგო, რომ მესტუმრება როგორ ვიქნებიი? თანაც კიდევ ერთ ასეთ ცქრიალა გოგოსთან ერთად. -მარიამს გაუღიმა მაიზერმა და ისიც გულში ჩაიკრა.
-მოდით დაბრძანდით. -მიიპატიჟა სამამთილო სუფრასთან. -ოჯახმა გემრიელად ივახშმა. მაქსიმე ლილეს პირდაპირ იჯდა და ნერვები ეშლებოდა, რადგან საერთოდ არ იმჩნევდა მისი პატარა ქალბატონი მის იქ ყოფნას. ხელი მომუშტა და ლილეს მიმართა მკაცრად.
-ლილე ერთი წუთი სამზარეულოში გამოდი! -ლილემ დაბნეულად შეხედა და უხმოდ გაყვა, იქედან გავარდნილ მაქსიმეს. დანარჩენები გააკვირვებულები იყვნენ. ანამ გაოცებული სახით შეხედა ალექსანდრეს.
-ალექსანდრე რა ხდება? მშვიდობა აქვთ ამათ?
-ზუსტად არ ვიცი ქალბატონო ანა. ალბათ წაიკამათეს რაღაცაზე. არ ინერვიულოთ თქვენ შერიგდებიან. ხომ იცით, როგორ უყვართ ერთმანეთი.
-ანა რა განერვიულებს? პატარა კამათი რომ ყველა წყვილს შორისაა ხომ იცი? -გაუღიმა მაიზერმა.
-მართალი ხარ მაიზერ. მოგვარდებიან თავისით. -გაიღიმა და დამშვიდდა. ლილე გაბრაზებული სახით შევიდა სამზარეულოში და ფანჯარასთან ასვეტილ მაქსიმეს მიუახლოვდა.
-მაქსიმე რა ხუშტური იყო ახლა ეს?
-ხუშტური არ ვიცი, მაგრამ შენ , რომ ისე არ იქცევი როგორც საჭიროა აი ეგ კი ვიცი!
-შენგან განსხვავებით მე ძალიან კარგად ვიქცევი!
-მისმინე ლილე! შენ გევალება მზრუნველი და მოსიყვარულე ცოლის თამაში და არა ჩემი დაიგნორება გასაგებია?
-ჩემი მოვალეობები მშვენივრად ვიცი ძვირფასო ქმარო! ახლა კი გთხოვთ გამობრძანდით დედათქვენი ინერვიულებს! -სიმწრით უთხრა და გასასვლელისკენ წავიდა. მაქსიმე წამოეწია და ხელ ჩაკიდებული შეიყვანა მათთან. ამ საქციელზე კი ირონიულად ჩაიცინა ლილემ.
-მშვიდობა გაქვთ დედი? -მაინც ვერ შეიკავა თავი ანამ.
-კი დე. ყველაფერი კარგადაა, უბრალოდ რაღაც ვუთხარი ჩემს საცოლეს. -დედას გაუღიმა და წელზე ხელი მოუჭირა ლილეს. მანაც სიმწრით ძლივს გაიღიმა.
-მაქსიმე მგონი წასვლის დროა ხომ? გვიანია უკვე.. -მშვიდად უთხრა ალექსანდრემ.
-კი კი ალექსანდრე გავიდეთ.
-შვილო ფრთხილად იარეთ იცოდე. -გააფრთხილა ანამ. ყველა სათითაოდ ჩაიკრა გულში და გააცილა. ლილემ მარიამს გადაუჩურჩულა ალექსანდრეს ჩავუჯდეთ მანქანაშიო.
-ალექსანდრე ჩვენ შენთან ჩავჯდებით რაა. -შეეხვეწა ლილე.
-კარგი მაგრამ, მაქსიმე გაბრაზდება ხომ იცი?
-მერე ზუსტადაც ეგ მინდა მე.
-რავიცი რავიცი მერე არ თქვა არ გამიფრთხილებიხარო. -თავი გადაიქნია ალექსანდრემ და გოგოებს მანქანის კარები გამოუღო. ლილე რომ ჯდებოდა მაქსიმემ დაიჭირა.
-ლილე რას აკეთებ? -წარბები შეჭმუხნა ავის მომასწავებლად.
-რას უნდა ვაკეთებდე მაქსიმე მანქანაში ვჯდები! -სულერთია ტონით უთხრა.
-ამ მანქანაში რას აკეთებთქო? -უფრო გაიმკაცრა ტონი.
-ალექსანდრს მივყვებით მე და მარიამი. შენ იმგზავრე შენთვის მარტო და მშვიიდად. -გაუღიმა გამომწვევად.
-ლილე ახლავე ჩაჯექი ჩემს მანქანაში!
-ძვირფასო ახლა აღარ გვჭირდება ტკბილი წყვილის თამაში შენები სახლში არიან, ასე რომ მე ალექსანდრეს მივყვები. -უკმეხად მიუგდო სიტყვები და სასწრაფოდ მანქანაში ჩაჯდა, კარი მიხურა და მაქსიმესკენ არც გაუხედია. მაქსიმე იდგა გახევებული და მუშტებს მაგრად კრავდა. გაბრაზებული მოთავსდა თავის მანქანაში და თბილისისკენ გაემართა. ალექსანდრემ თავი ისევ გადაიქნია და მაქსიმეს გზას მიჰყვა.
-ძალიან გაბრაზებულია ლილე.
-აი დარდი. -ამოიფრუტუნა და დასაძინებლად მოიკუნტა. მარიამს თვალი არ მოუხუჭავს. მასზე მიხუტებულ ლილეს თმაზე ეფერებოდა. შიგადაშიგ მანქანის სარკეში მასზე მიშტერებულ ალექსანდრეს თვალებს წააწყდებოდა და შეუმჩნევლად ეღიმებოდა. ალექსანდრე ჩუმად იჯდა, ხმას არ იღებდა, რომ ლილე არ გაეღვიძებინა. მიხვდა, რომ ერთმანეთი ძალიანი გააბრაზეს ლილემ და მაქსიმემ. რამდენიმე საათიანი მგზავრობის შემდეგ, როგორც იქნა თბილისს მიაღწიეს. უკვე ღამის 2 საათი სრულდებოდა. ჯერ ლილე მიიყვანა მაქსიმესთან სახლში. შემდეგ კი მარიამი.
-იმედია ჩემს დაქალს არ მომიკლავს შენი ძმაკაცი.
-არ ინერვიულო მარიამ, ცოტა ბრაზზიანი კია, მაგრამ თბილი გული აქვს.
-რავიცი აბა ისეთი სახე ჰქონდა ლილე ჩვენთან, რომ ჩაჯდა მეთქი ახლა სცემსთქო.
-ავი კი ჩანს, მაგრამ არაა ეგეთი. -გაეცინა მარიამის სიტყვებზე.
-კარგი ალექსანდრე აბა კარგად. -ოდნავ აკოცა ლოყაზე ალექსანდრეს და მანაც ჩაიღიმა.
-დროებით მარიამ. -სადარბაზოში შესულ მარიამს თვალი გააყოლა და ტელეფონმაც დაურეკა ამ დროს. მაქსიმე ურეკავდა.
-რა მოხდა მაქს?
-არ წახვიდე რა სახლში.
-კარგი მაქს 10 წუთში ჩვენს ბარში ვიქნები.
-კარგი სან მალე მოვალ მეც. -ალექსანდრე მიხვდა მისი აფორიაქების მიზეზს და ჩაიღიმა. ამოიბურტყუნა კიდეც.
-რომ ჰკითხო არაფერს გრძნობს ბიჭი. -10 წუთში ადგილზე იყო და მეგობარს ელოდა.
^^^
მაქსიმემ მთელი გზა გაბრაზებულმა იარა. რამდენჯერმე ისიც გაიფიქრა სამაგიეროს გადავუხდი არ შევარჩენ ჩემი ნერვების მოშლასო. ნერვები ცოტა დაიმშვიდა. სახლში პირველი მივიდა. დაელოდა ლილე როდის მოვიდოდა, რომ ალექსანდრესთან ერთად ბარში წასულიყო. აშკარად ვერ იყოო ხასიათზე. დივანზე ჩამომჯდარიყო და თავი უკან ჰქონდა გადაგდებული. ამ დროს ლილეც შემოვიდა სახლში და სწრაფადვე წამოდგა ფეხზე.
-დამშვიდდით ისტერიკებიანო ქალბატონო?
-ისედაც მშვიდად ვიყავი. -ისევ სულერთია ტონით მიმართა.
-გავდივარ მე. ეს სახლი უკვე შენიცაა, რაც გინდა ის გააკეთე. ამ საძინებელში დაიძინებ. -თავისი საძინებლისკენ მიუთითა, მიუხედავად იმისა, რომ მეორე საძინებელიც ჰქონდა ბინაში.
-გასაგებია. -მშვიდად უთხრა. 2 წუთის მერე მაინც ცნობისმოყვარეობამ სძლია. -სად მიდიხარ?
-შენთვის რა მნიშვნელობა აქვს?
-მართალი ხარ არანაირი. - შეუხედავად უთხრა და საძინებელში შევიდა. მაქსიმე კი სახლიდან გავარდა და კარები მოიჯახუნა გაბრაზებულმა. როგორც კი სახლიდან წასული დაიგულა საწოლზე ჩამოჯდა და ატირდა. ვერც კი ხვდებოდა რა ატირებდა. თავისი ტკივილის გარდა მაქსიმე რატომ სტკიოდა ვერ იგებდა. მაქსიმეს სიტყვები სტკიოდა, მისი ასეთი დამოკიდებულება და საქციელი სტკიოდა.
-შეწყვიტე უაზრო საქციელები ლილე! -თავის თავს შემოუძახა და წამოდგა. ჩანთიდან პენუარი ამოიღო და აბაზანაში შევიდა. წყალი გადაივლო და მაქსიმეს საწოლში შეძვრა. თეთრეული გაჟღენთილი იყო მისი სურნელით. ხარბად ჩაისუნთქა.
-რა მოვუხერხო შენს სურნელს მაქს.. -სევდიანად ამოილაპარაკა და თვალები დახუჭა. ბევრი იწრიალა საწოლში. შემდეგ წამოდგა ფანჯარაში იყურებოდა. 4 საათი ისე მოვიდა მაქსიმე არსად ჩანდა. ისევ დაწვა და მგზავრობისგან დაღლილს ისევ მიეძინა მაქსიმეს „სურნელში“.
^^^
მაქსიმე ბარში შევიდა და მეგობრის გვერდით ადგილი დაიკავა.
-რა გჭირს მაქს მშვიდობაა? -შეეკითხა დაინტერესებული ალექსანდრე.
-ამ ჯიუტი გოგოს ხელში რა მშვიდობა იქნება.
-არ მესმის შენი მაქს. აქეთ ნერვებს უშლი და კიდევ შენ ბრაზობ?
-ხომ იცი, რომ არ მიყვარს როდესაც არ მემორჩილებიან.
-ადამიანო სამსახური ხომ არაა, რომ დაგემორჩილოს? ან შენი მონა?
-ელემენტარულზე მაქვს საუბარი ალექსანდრე.
-რა ელემენტარულზე გამარკვიე. ისაა ელემენტარული მთელი დღე რომ უხასიათოდაა და შენს გამო ყყალბ ღიმილს იკრავს სახეზე? ვერ ხვდები რომ მოქმედებ მასზე? ნუთუ ვერ ამჩნევ შენს მიმართ რამხელა გრძნობები აქვს?
-ხო დღეს ვაწყენინე ძალიან..
-თუ ხვდები რატომ არ დალეპარაკები? შენ გგონია შენი კაცრი იმიჯით რაიმე გამოვა? მაგ გოგოს დაკარგავ, ზედმეტად ამაყია მაქს მგონი ხვდები ხო?
-კარგი შე*ემა ნუ მომიწყე ლექციები, დაველაპარაკები აბა რას ვიზავ.
-ხოდა ჯობია არ გადადო.
-ანუ გრძნობები აქვს?
-კარგი რა მაქსიმე შენ გაგიჭირდა მაგის გარკვევა? -გულწრფელად გაეცინა ალექსანდრეს. -ჭკუას კარგავს შენზე ფაქტია. მაგრამ შენ ვერ გაგირკვევია ჯერ რას გრძნობ.
-ხო ისევ გაურკვევლად ვარ.
-ხოდა ქორწილამდე იმედია გაარკვევ და იმ გოგოს არ გააქცევ.
-მაქსიმეს ხმა აღარ ამოუღია. კიდევ ერთი ტეკილას ჭიქა გამოცალა და მათკენ მომავალ გოგოებს შეავლო თვალი.
-აი ახლა რა გჭირდება მხეცო. -გაუცინა ალექსანდრემ ამ დროს ერთ-ერთი გოგოც ჩაუჯდა კალთაში მაქსიმეს. ვნებიანად აათვალიერა. გოგომ ყელზე მიაკრო ტუჩები. მაქსიმე წამიერად წამოხურდა. ტუჩები ტუჩებთან მიუატანა და კოცნა დაუწყო. კოცნისას ლილეს სახე წარმოუდგა თვალწინ. მისი ლამაზი ღიმილი. მისი კოცნა გაიხსენა. გოგო ხელებს უსრიალებდა ტანზე. მის მამაკაცურ ორგანომდეც მიაღწია და მაქსიმეს თითქოს გულის რევის შეგრძნება დაეუფლა. თითქოს თავი დამნაშავედ იგრძნო. საკუთარ თავს გაუბრაზდა, ახლა ლილეს უნდა კოცნიდე და არა ვიღაცა კახპასო. უხეშად მოიშორა გოგო და ისიც უკმაყოფილოდ გაეცალა. თავი ხელებში ჩარგო. ალექსანდრეს მისთვის ყურადღება არ მიუქცევია. თავის „საქმეს“ აგრძელებდა. ფეხზე წამოხტა მაქსიმე.
-ალექსანდრე მივდივარ მე.
-კარგი მაქს. -ორი სიტყვა უთხრა და თავისი საქმე გააგრძელა. მაქსიმე მანქანაში ჩაჯდა და გიჟივით გავარდა სახლისკენ. მანქანის მინები ბოლომდე ჩასწია. სული შეეხუთა თითქოს. ლილეს ტუჩები მოენატრა. მასთან მივიდოდა, თუ საჭირო იქნებოდა ბოდიშსაც მოუხდიდა და მასთან ჩახუტებულს დაეძინებოდა.
-გვიჩიანო რა გჭირს!? რა დაგმართა იმ გოგომ! -თავისთვის ამოილაპარაკა გაკვირვებულმა. მალე სახლსაც მიაღწია და ჩუმად შევიდა შიგნით. იფიქრა არ გავაღვიძოო. საძინებელშიც ფრთხილად შევიდა და პატარა ნაჩნიკი აანთო საწოლთან. ლილეს მშვიდად ეძინა ემბრიონის ფორმაში. გაეღიმა, მიუახლოვდა და თმა გადაუწია უკან.
-ჩემი ისტერიკებიანი გოგო. -ღიმილით ამოილაპარაკა და სააბაზონსკენ გაემართა. ახლა გრილი წყალი სჭირდებოდა, რომ გამოფხიზლებულიყო. სააბაზანოდან გამოსული წელს ზემოთ შიშველი მიუწვა გვერდით ლილეს. ცოტახანს უყურა და მისი კოცნით გაღვიძება გადაწყვიტა. ახლოს მიიწია და ცხელი ტუჩები შუბლზე მიაკრო. სახე ნაზად დაუკოცნა. ლილეც უკვე ფხიზლდებოდა.
-მმ.. მაქსიმეე.. მოხვედი?
-მოვედი პატარა ქალბატონო. -მშვიდად უთხრა და მის დიდრონ ტუჩებს მხეცივით დაეწაფა. აი რა სჭირდებოდა, აი რა აკლდა. აი ვისი ტუჩები უყვარდა ყველაზე მეტად. ლილეც ეგრევე გამოფხიზლდა. კოცნაში არ ყვებოდა. -ლილე.!
-მაქსიმე დამანებე თავი ნუ ცდილობ ჩემს მოთაფვლას. -უნდოდა გაწეულიყო, მაგრამ მაქსიმემ არ მისცა ამის საშუალება.
-ჩემი ისტერიკებიანი გოგო. ძალიან გაგაბრაზე ხომ?
-ძალიან! -უთხრა და ისევ ცრემლები მოადგა.
-მაპატიე რა, გთხოვ. ვიცი ბევრი მომივიდა. ხომ იცი რა ჯიუტი სვანი ვარ.
-ხო ვიცი მაგაში ვგავართ. -ამოისლუკუნა.
-ნუ ტირი! არ გაბედო და ჩემს გამო არ იტირო იცოდე! -ცრემლები შეუმშრალა და თვალებზე აკოცა. ლილემ ვერც კი გაიაზრა როგორ წაიღო მისი მხრებისკენ ხელები და წამომჯდარს ძლიერად ჩაეხუტა. -ანუ მააპატიე? -მშვიდად შეეკითხა.
-ხოო.. იმედია იგივეს არ გაიმეორებ.
-ჩემი ტკბილი გოგო. -გულში ბედნიერება იგრძნო მაქსიმემ. არ ელოდა, რომ ლილე ასე მარტივად აპატიებდა. აი ახლა კი მართლა დარწმუნდა, რომ ლილეს გულში დიდი ადგილი ეკავა მას.. მისი გავარვარებული ტუჩები თავისაში მოიქცია ტკბობას მიეცა.
-მაქსიმე გეყოფა ნუ შემსანსლე. -თავი გაითავისუფლა და გაიცინა ლილემ.
-ხომ იცი, როგორ მაგიჟებ.
-გეყოფა ახლა მოდი დავიძინოთ.
-მოდი ჩემთან პატარა ქალბატონო.- შიშველ სხეულზე აიკრო და მასთან ერთად მიიძინა ბენდიერმა. დილით უფრო ბედნიერმა გაიღვიძა მაქსიმემ. თითქოს აქამდე ასე კარგად არ სძინებია. ნაადრევად გაემზადა სამსახურში წასასვლელად. წასვლამდე ლილეს მაღაზიიდან შოკოლადები ამოუატანა და სამზარეულოში მაგიდაზე დაულაგა. პატარა ფურცელზე წერილიც დაუტოვა : „შენთან ერთად, თითქოს რთულია, მაგრამ შენს გარეშე უფრო შეუძლებელი პატარა ქალბატონო. სამსახურში ვარ, მალე დავბრუნდები“.



ესეც მე 10 ^^