დინა ქალდანი (საცდელი)
შავ ღრუბლებს დაეფარათ სვანეთის ცა, თითქოს თანადგომას უცხადებდნენ შარაზე ფეხით მოსიარულე გოგონას, მის ფიქრებს ადევნებული მიჰყვებოდნენ და უნდოდათ ის ტვირთი შეემსუბუქებინათ რასაც ის ატარებდა... ,,კიდევ ერთხელ დავრწმუნდი სიცოცხლის მუხთლობაში, კიდევ ერთხელ დავიჯე სიკვდილის გარდაუვალობა... კიდევ ერთი კუბო... კიდევ ერთი ოთხი ფიცარი... კიდევ ერთი სიშავე... კიდევ ერთი სიცივე... ეს მხოლოდ ჩემს თვალწინ და ისე ვინ მოსთვლის მერამდენეა დღეს... და მუდმივი წყვდიადი, გამეფებული ჩემ ირგვლივ, შავი ღრუბლებისგან დაფარული თეთრი მთვარე და თითქოს ამ მთვარემდეც მიუღწევია ადამიანის ცოდვილ ხელს, შეუხია მისი კლანჭი და შავად, ძალიან ღრმად დაუტოვებია მისი ნაკვალევი... ვფიქრობ და ვერ გამიგია, რატომ არის ასეთი უკუნი ღამე, ამ მწველი დღის შემდეგ? ნუთუ ცამაც იგრძნო ამ ერთი ადამიანის გარდაცვალება და ახლა აპირებს ჩამოიქცეს და ჩამოგვექცეს თავზე?" - ამ და სხვა ფიქრებით გართული მიუყვებოდა შარას ჯერ კიდევ 20 წლის ,,პატარა" ქალდანი, მიდიოდა შავში ჩაცმული, მაგრამ გამართული... ამდენი ტვირთით დამძიმებული, მაგრამ ამაყი... მის ყოველ ნაბიჯზე თითქოს მიწა ზანზარებდა და მისი სიმყარით, შეუვალობით შეძრული მთებიც კი ქედს იდრეკდნენ მის წინაშე. ღრმად, ღრმად ჰქონდა სვანეთის გულში გადგმული ფესვები, მისი ნაწილი იყო სულითა და გულით ქალბატონი. სადაც არ უნდა ეცხოვრა, სადაც არ უნდა წასულიყო სხვა მთებს არ სცნობდა ქალდანი, ამაზე ლამაზი არსად არაფერი ეგულებოდა, სვანეთის შვილი იყო ყორნისფერთმიანი და გიშრისთვალება დინა, სახელიც კი სვანური ჰქონდა... მიდიოდა დინა ქალდანი შავით მოსილი, დაქალებული და ფეხებს ვერ იმორჩილებდა, ბედს მიჰყვებოდა და იცოდა ერთ დღეს იპოვიდა იმ ერთს, რომელიც ბოლომდე გაუგებდა, ამაზეც ფიქრობდა და უკვირდა, აქამდე არ უფიქრია მსგავს საკითხზე, მაგრამ მიხვდა რომ უკვე მობეზრდა, საოცრად მობეზდა მარტოობა... შავი ფერი უყვარდა დინას, მას შემდეგ უყვარდა რაც საყვარელი ადამიანები დაკარგა, მაგრამ იყო რაღაც გრძნობა, რომელიც ამ ქვეყნად დარჩენას აიძულებდა... გალაკტიონის ლექსები ახსენდებოდა ქუჩაში მოსეირნეს და რამდენიმე სიტყვა წარმოთქვა ხმამაღლა:,, რა იციან მეგობრებმა, თუ რა ნაღველს იტევს გული, ან რა არისმის სიღრმეში საიდუმლოდ შენახული, მხოლოდ ღამემ მარტოობის დროს სარკმელში მოკამკამემ, იცის ჩემი საიდუმლო, ყველა იცის თეთრმა ღამემ..." მაგრამ რა იცოდა, რომ მარტო არ იყო და კიდევ ვიღაც ერთს მოუნდა ღამით გასეირნება... .......... დიდხანს ვყოყმანობდი დამეწყო თუ არა ამ ისტორიის წერა, მეშინია რომ არ გამომივა რაღაც ის :(( მაგრამ გავბედე და შემოგიერთდით :)) ველი თქვენს შეფასებებს, ძალიან დამეხმარებით <3 |
ტესტები
აქტიური მწერლები
აქტიური მწერლები
.:დღის აქტიური მკითხველი:.
ყველაზე მნიშვნელოვანი ცხოვრებაში არის?
ყველა გამოკ
.:შემოგვიერთდით FACEBOOK-ზე:.