1 წლის წინ...
ეს დღე როგორც იქნა გათენდა, ერთი სულიმქონდა დიდი ზფხულის შემდეგ,სონია მენახა.
მივდიოდი სკოლაში, სადაც უკვე საშუალო საფეხურის მოსწავლეებად ვითვლებოდით.
სკოლის შენობასთან ჯერაც არ ვიყავი მისული როცა ჩემი სონი დავინახე, ძალიან გამიხარდა-რადგან მთელი ზაფხულის არდადეგების განმავლობაში არ მყავდა ნანახი. არადა აღსანიშნავია ის ფაქტი რომ ჩვენ ერთმანეთის გარეშე ძალიან გვიჭირს.
როგორც ყოველ წელს, როცა ერთმანეთს ვნახულობთ და ვიწყებთ რაიმეზე საუბარს ამ დროს ზარი ირეკება.
მე და სონია ერთად შევედით კლასში. პირველი მათემატიკა გვქონდა(მხოლოდ ეს გვიტარდება ერდად.)სონია ჩემს გვერდით დაჯდა და დაიწყო....
- აბა როგორი არდადეგები გქონდა ლილე?
- ძალიან კარგი, დედათან და მამასთან ერთად ვისვენებდი თურქეთში,სადაც კარგად გავერთე... -შენ როგორ გაატარე არდადეგები? სად იყავი?
-მეც კარგად ვისვენებდი,ყაზბეგში ვიყავი. მაგრამ შენ იყავი ხშირად ჩემი მოწყენილობი მიზეზი,რადგან მენატრებოდი.
მე კარგ განწყობაზე ვიყავი, სონიაც- მაგრამ ახლა უნდა მოგვესმინა მათემატიკისათვის. მე მეორე გაკვეთილი ინგლისური მქონდა მას გეოგრაფია.
მესამე გაკვეთილის დაწყებამდე კი ერთმანეთს სასადილო ოთახში შევხვდით. ავიღეთ საჭმელი,რითაც დანაყრებას შევძლებდით და დავსხედით გვერდი-გვერდ მაგიდასთან.
განვაგრძეთ საუბარი არდადეგებზე... შემეკითხა სონიამ- რა გააკეთე არდადეგებზე განსაკუთრებული?
-არაფერი დიდებული, ყოველი დღე ერთმანეთს გავდადა შენ?..
-იცი რა მინდოდა მეთქვა შენთვის!რას ფიქრობ,რომ დღეს სკოლის შემდეგ ჩემთან სახლში მოხვიდე?
-კი რათქმაუნდა, ის კი ძალიან გამიკვირდა რატომ არ გასცა ჩემ დასმულ შეკითხვას პასუხი....
როგორც ყოველთვის ამ დროს გაისმა ხმა"ზზზზზზზზ". მე საკლასო ოთახში ავედი-სონიაც
სახლში მისვლისთანავე დედა შემეგება...(ალბათ იცით დედები ხშირად რაზე გვესაუბრებიან) ვისწავლე გაკვეთილები და სონისთან წავედი ველოსიპედით.
მასთან სადამ მივიდოდი მაინტერესებდა იმ კითხვის პასუხი რომელიც მე ვკითხე... ჩემს თავს ვეკითხებოდი თუ რატომ დამაინერესა ასე ამ შეკითხვამ!
ამ დროს სონიას სახლთან "სასწრაფოს" მანქანა დავინახე.ჩემი მეგობარი კი მამამის ხელში ეჭირა და მანქანის საკაცეზე აწვენდა.ამ სურათის დანახვის შემდეგ ვერაფერი გავიაზრე, მხოლოდ მათთან გავრბოდი.ძალიან შემეშინდა მას მერე რაც სონის მაისური დავინახე სისხლით გალუმპული.ის დასუსტებული იყო.
-სონია!დავიყვირე მე
მან ჩემი ხმა გაიგონა და ჩურჩულით თქვა გამომყევიო.
მათთან ერთად წავედი სავადმყოფოში.
თავიდან მას სისხლი გადაუსხეს,რადგა ბევრი სისხლი დაკარგა.
სონიას დედამ მკითხა :
-ლილე, შენთვის არაფერი უთქვამს სონიას?
-არ ვიც რა უნდა ეთქვა ქალბატონო მართა!
ამ დროს მოვიდა მისი მამა- ზურაბი ,მისმა ცოლმა უთხრა რომ სონიას არ უთვამს ჩემთვის რა ხდება.
მე ძალიან გაკვირვებული ვიყავი, რადგან არ ვიცოდი რაზე საუბრობდნენ.
ბოლოს კი დაიწყო ქალბატონმა მართამ რაღაც ამბის მოთხრობა.
ჩემო ძვირფასო ლილე,ზაფხულში როცა სკოლიდან ერთი კვირის დათხოვილები იყავი სონიას რაღაც დაემართა.მას გული წაუვიდა და ბევრი სისხლი დაკრგა ცხვირიდან.მე და ჩემს ქმარს ძალიან შეგვეშინდა და მაშინვე სავდმყოფოში წავიყვანეთ და ანლაიზები გავუკეთეთ...
ანალიზების პასუხით დადგინდა,რომ მას პირველი სტადის სიმსივნე აქვს თავში-რაც საკმაოდსაშიშია.
მთელი ზაფხულის განმავლობაში ის იკეთებდა ქიმიებს.მე მინდოდა შენთან დაკვაშირება მაგრამ,ჩემმა ძვირფასმა შვილმა არ მოინდომა ამის გაკეთება.
ამ სიტყვების თქმის დროს ქალბატონ მართას ცრემლები მოსდიოდა მე კი ვამშვიდებდი,ბატნი ზურაბი კი იქვე სკამზე იჯდა და შეწუხებული თვალებით იცქირებოდა სარკმელიდან.
ქალბატონმა მართამ განაგრძო ამბის მოყოლა: ის როცა ქიმიებს იკეთებდა თმები სცვიოდა და თან სახიდან მისი წითელი ლოყების ფერი ნელა ნელა წარსულს რჩებოდა.ამიტომ შენი რსცხვენოდა და ექიმებთან ერთად გადავწყვიტეთ-რომ დასასვენებლად წაგვეყვანა ყაზბეგში,რადგან ჰაერი გამოეცვალა.
დარწმუნებილი ვარ შენთვის მოყოლა უნდოდა დღეს - სკოლის შემდეგ. სკოლაში ალბათ იმიტომ არ გითხრა, რომ ბევრმა ადამიანმა არ იცოდეს ამის შესახებ. სადამ მოხვიდოდი თქვენთვის აწყობდა რაღაცეებს.
დიახ გასაგებია ქალბატონო მართა, გთხოვთ დაწყნარდეთ.ყველაფერი კარგად ჩაივლის.
ძალიან ვინერვიულე ეს ამბავი როცა გავიგე.რამის მეც გულის წამსვლოდა.
სონიას ანალიზები გაუკეთეს რადგან გაგოთ დაამარცხეს თუ არა ის საშინელი დავადება თუ არა.
ექიმი გამოვიდა რიანიმაციიდან და თქვა რომ იბარებდა სონიას ახლობლებს-რადგან მათთვის უნდა ეთქვა ძალიან მნიშვნელოვანი რაღაც.ჩვენ მასთან მივედით
ექიმმა დაიწყო...