დემნას ზარის შემდეგ დიდად არაფერი ახსოვდა, როგორ წამოვიდა სამსახურიდან, საავადმყოფომდე როგორ მივიდა, როგორ ვერ ჩამოუვარდა ვერცერცერთი ცრემლი, ალბათ არ ჯეროდა და მიტომ. ორი დღის წინ არ ფიქრობდა სწორედ ამაზე? ზუსტად ორი დღის წინ არ ფიქრობდა დაჩი დამრჩა მხოლოდ და არ მიმატოვებსო? რატო ეთამაშება ეს ცხოვრება ასე საოცრად და მტკივნეულად? გონს მაშინ მოეგო საავადმყოფოს კარებში რომ შევარდა. კითხვა არ დაჭირვებია, მთელი განყოფილება ნატალისა და ნინას ჩათვლით იქ იყო, ამაზე უარესად გაგიჟდა.
-აბა?_მაშინვე მიაჭრა დემნას.
-არაფერი ვიცით ლილია, ბოლომდე გონზე იყო, მაგრამ ექიმმა გულთან ახლოს ჩაუარა ტყვიამ და არ ვიცით რა როგორ იქნებაო, რამდენიმე საათი დაჭირდება ოპერაციასო. როგორ ვერ მივხვდით_თავი ჩახარა დემნამ.
-თვითგვემას ახლა აზრი არ აქვს, უსარგებლოა. აქ რატომ ხართ?
-გინდა რომ წავიდე?_თვალებ გაფართოებულმა ამოხედა გოგოს.
-დემნა, ახლა ამ წამს აქ რატომ ზიხარ თუ რამდენიმე საათი სიახლე არ იქნება? შენი აზრით რომ გაიღვიძებს პირველი რას გკითხავს სასთუმალთან თუ მედექიო თუ ის თუ დაიჭირეთო?
-მართალი ხარ, მაგრამ...
-ხოდა არავითარი მაგრამ. წადით და ის ცხოველი ეძებეთ, აქ ჩვენ ვიქნებით_მხარზე დაადო დემნას ხელი და კარისკენ გააქნია თავი.
-ლილია, რომ არ.....
-არ გაბედო, იცოდე ეგ წინადადება რომ დაამთავრო არვიცირას ვიზამ, ვიცი რომ გაიღვიძებს, ვიცი, უფლება არ აქ მიმატოვოს, მიგვატოვოს. მთელი ჩემი ცხოვრებაა და არ წამართმევს სამაგისოდ ზედმეტად ვუყვარვარ. ესენი წაიყვანე აქედან და ამ საცოდავი თვალებით ნუ მიყურებენ, თორე ჩემი ამბავი კი იცი._სკამზე ჩამოჯდა ლილია და შუბლი მოისრისა.
-დემნა_წამით მოაბრუნა თითქმის კართან მისული ბიჭი_ დაჩის გეფიცები იმ ქალს თუ დაიჭერთ და არ მეტყვი .......
-დაგირეკავ ლილია_თავი დაუქნია დემნამ და ბიჭებთან ერთად გავიდა, სკამებზე ნატალი, ნინა და ლილია დარჩნენ მომლოდინე სახეებით.

ორი საათი ყოველგვარი სიახლის გარეშე გავიდა, შემდეგ კი ერთ-ერთი ექიმი გამოვიდა საოპერაციოდა და გოგოებისკენ წამოვიდა:
-როგორაა ექიმო? _მაშინვე წამოდგა ნინა და ნატალი, ლილიამ კი სახეზე ხელები აიფარა და ლოცულობდა ოღონდ ცუდი ამბავი არ თქვასო.
-ტყვია ამოვიღეთ, ეს ყველაზე რთული იყო, ახლა მის გამოფხიზლებას უნდა დაველოდოთ რომ გავიგოთ სხვა დარღვევები თუ რამე იქნება. დილამდე სიახლე არაფერი იქნება, მდგომარეობა კრიტიკულად დამაკმაყოფილებელია_მწარედ გაუღიმა გოგოებს და გაბრუნდა. ბოლოს ვერ მოითმინა და უცებ მოიხედა:
-მისი ცოლი რომელი ხართ?_უცებ წამოყო ლილიამ უკნიდან თავი
-მე ვარ ექიმო
-ლილია თხვენ ხართ ესეიგი.
-დიახ, რა ხდება?
-არაფერი შვილო, მიხარია ასეთ საზოგადოებაში კიდევ რომ ვხედავ ასეთ სიყვარულს, იმედი მაქვს ცხოვრების ბოლომდე გაგყვებათ.
-რაზე ამბობთ ექიმო?
-სანამ ნარკოზს გავუკეთებდით ახლოს დამაყენა და მთხოვა, ექიმო არააქ მნიშვნელობა თქვენ მომკლავთ თუ მერე ჩემი ცოლი და იქნებ გადამარჩინოთ მისი ხელით სიკვდილი მირჩევნიაო_გაეღიმა კაცს და თავისი ოთახისკენ წავიდა
-ღმერთო რა არანორმალურია, ჩემი არანორმალური, მართლა მოგკლავ დაჩი თაბაგარო მარტო რომ მტოვებდი_ სიცილით ჩაიბუზღუნა და გაცინებულ გოგოებს გადახედა
-ნევროლოგი გამოიძახეთ_სიცილი კაბინეტიდან გამოვარდნილმა დაჩის ექიმმა გააწყვეტინათ და ისევ საოპერაციოსკენ გაიქცა.
-დაჯექი ლილია_სახეზე შეახმათ გოგოებს სიცილით და უკან დაუბრუნდნენ სკამებს.
-თუ გინდა.... _მორიდებით გადახედა ნატალიმ გოგოს.
-არაფერი მინდა ნატ, ახლა არაფერი შემიძლია, წასასვლელი არსად მაქვს, თუ დავუშვებ, რომ შეიძლება რამე დაემართოს მოვკვდები, ტირილი თუ დავიწყე სანამ თითონ არ მომეხვევა ვერ გავჩერდები, არაუშავს, ამ ცხოვრებისგან ტკივილს მიჩვეული ვარ, სანამ გაიღვიძებს გავუძლებ.
-გისმენ დემნა_სიხარულით უპასუხა დემნას ზარს და ბოროტი ღიმილით გაეწელა ტუჩები_მოვდივარ.
-დაიჭირეს?
-კი და ხმას არ იღებსო, მე მაგას ვაჩვენებ როგორ უნდა ხმის არ ამოღება_ სწრაფად წავიდა კარის მიმართულებით და უფრო სწრაფად დატოვა საავადმყოფოს ტერიტორია.

15 წუთში უკვე განყოფილებაში იყო და კაბინეტისკენ წავიდა, კაკუნით შეაღო და დემნას თავი დაუქნია, შიგნით არ შევიდა, დაჩის მაგიდას ახლა ვერ შეხედავდა და დასაკითხი ოთახისკენ წავიდნენ. ყველა თანაგრძნობით და მორიდებით უყურებდა, ამოუვიდა ლილიას ყელში ამდენი საცოდავი თვალებით მომზირე ხალხი და ლამის ყვირილი დაიწყო შესაცოდებელი არაფერი მჭირსო. კართან მისულმა დემნას ფურცელი და პასტა გამოართვა და პირდაპირ თვალებში ახედა.
-კამერა გამორთე. _უხმოდ დაუქნია ბიჭმაც თავი და მშვიდად შევიდა ოთახში, კარი შიგნიდან ჩაკეტა და ფურცელი და კალამი მაგიდაზე დადო.
-ოჰ, ამჯერად გამომძიებლის ცოლი გვესტუმრა_ წითლად შეღებილი ტუჩები დაპრუწა ლალიმ და ფრჩხილები მაგიდაზე ააკაკუნა_რით გემსახუროთ? ეჭვიანობის ნიადაგზე ხომარ გინდა რომ მომკლა?
-ღმერთო ჩემო შენ კიარ გგავარ, ყოჩაღ ისე, ოჯახური ბიზნესი გქონიათ, სამწუხაროა სამი წლის წინ რომ გამოგვრჩა.
-ჰო აი ეგ კი წარმოდგენა არ მაქვს რას ნიშნავს, გავიგე დაჩის ცოლი ყოლია და ეჭვიანობის ნიადაგზე ვესროლე_მხრებით მიაწვა სკამის საზურგეს და ლილიას ამოხედა.
-ჰოო, კარგი გეგმაა, მაგრამ ერთი, არა ორი პრობლემაა, თავიდანვე იცოდი, რომ ცოლი ყავდა და ამას ხელი არ შეუშლია და მეორე, შენი ძმა ზუსტად იმ საქმისთვის ზის რისთვისაც შენ დაგაკავეს და მგონი ჯობია ლაპარაკი დაიწყო._ამ სიტყვებზე შეცბა ქალი, არეგონა მისი და დაჩის საუბრებს თუ ვინმე იწერდა, მაგრამ არ დაბნეულა.
-შემიყვარდა და მიტომ ვიეჭვიენა გაორმაგებულად.
-გაორმაგებული ეჭვიანობა ალბათ რაღაც ახალია._უკნიდან დაუდგა ლილია და ხელები გაშალა-შარში ხარ ჩემო ლალი, მე გამწარებული, რომელსაც აღარაფერი აქვს დასაკარგი თავზე გადგავარ, კამერას როგორც ხედავ თუ გინდა ახედე და შეამოწმე გამორთულია, ანუ ვერაფერს დამიმტკიცებენ, რაც შეეხება შენ კივილს კარები ჩავკეტე, რომც არ ჩამეკეტა, ნახე წინ შავი ფანჯარა რომაა, ახლა ნახევარი განყოფილება იქედან გვიყურებს და მათთვის დაჩი იმდენად მნიშვნელოვანია, სულ რომ სული ამოვხადო წამებით, მისი დაჭრისთვის არცერთი გაინძრევა შენ გადასარჩენად, ამიტომ გირჩევ კალამი აიღო.
ლალი მაგიდას არც უყურებდა, ოდნავ დამფთხალი ჯერ კამერას შემდეგ ფანჯარას მიაშტერდა და მოზრდილი ნერწყვი გადაყლაპა.
-მაგიდა წინ გიდგას ცოტა ქვემოთ, მოდი დაგანახებ_მოთმინება დაეკარგა ლილიას, ხელით თავში წვდა ქალს და ცხვირი მაგიდაზე დაარტყმევინა,წამოსულ სისხლს არ მიაქცია ყურადღება, ნიკაპით ააწევინა თავი და თითებით ლოყები მოუჭირა_იცი კიდევ ერთი პლიუსი რა არის, როცა გამომძიებელთან ერთად ცხოვრობ? პირველივე თვეებში კარატეზე შეყავხარ, თავდაცვის ილეთების სასწავლებლად_ხელი წაავლო ლალის მარჯვენა ხელს და ერთ-ერთ თითში ჩააფრინდა_აბა რომელი თითით არ გინდა ჩვენების დაწერა?_ნელნელა გადაუწია და ქალსაც ამოხდა ტკივილიდან შეყვირება.
-დავწერ, გაჩერდი, დავწერ.
-კარგო გოგო ხარ_სალფეთქი მიაწოდა გასაწმენდად, ფურცელი და კალამი მიუჩოჩა და ოთახი დატოვა, გაკვირვებული უყურებდნენ ბიჭები დერეფანში, თუმცა დიდხანს შეჩერებას ვერავინ ბედავდა. მთელი სხეული უკანკალებდა ლილიას და რომ არ დამჯდარიყო წაიქცეოდა, მაგრამ არა, ახლა აქ სისუსტეს ვერ გამოიჩენდა, აქ არა, დაჩის მეორე სახლში ვერა, ისე ჩამოჯდა თითქოს დემნას უცდიდა და უცებ მოსვა ერთი ყლუპი წყალი. ბიჭს სიტყვის თქმაც არ აცადა, რომ დაინახა უცებ წამოდგა:
-საავადმყოფოში ვიქნები თუ რამე დაგჭირდა_და პასუხს არ დალოდებია ისე წავიდა გასასვლელისკენ. ნაღვლიანი მზერა გააყოლა, სხვებისგან განსხვავებით გოგოს იცნობდა, იცოდა ახლა როგორც იყო, მაგრამ იმასაც მიხვდა მარტო ყოფნა რომ უნდოდა და არ გაყვა. როგორც არუნდა აეღოთ გახარებული იყო დემნა ჩვენებით, სახელები გვარები, თავისი მისამართებით და რაც მთავარია იმ ბინის მისამართი ეწერა, რომლის ანგარიშზეც უკვე 4 ადამიანის გვამი იყო.