წყალში შესვლას ვაპირებდი როდესაც უკნიდან ნაცნობი ხმა მომესმა და ბედნიერებისგან ადგილზე გავიყინე.
--------------
-არ არსებობს.-ვთქვი ისე რომ არ შევბრუნებულვარ და ყურებამდე გავიღიმე.
-რა იყო ელენიკა უფროსი ძმა არ მოგენატრა?-მკითხა დემეტრემ, მისი სიტყვის დასრულება და ჩემი შეხტომა ერთი იყო.
-მომენატრე დემე...აუ ნინომ საღამოს ჩამოდისო.
-სიურპრიზი.-მითხრა და კიდევ უფრო მაგრად მიმიხუტა.-რა არის გოგო რა გამხდარი ხარ, საერთოდ არ ჭამ?-ძირს დამსვა.
-აუჰ ბებიკო დაიწყე უკვე?-თქვა სიცილით ლიზამ და დემეს ჩაეხუტა.
-რა იყო გოგო ჯერ მოგეკითხე მაინც.-გაეცინა დემეს.
-ჩემო სულის მზე.-ხელებგაშლილი წამოვიდა თაზი და მაგრად ჩაეხუტა ჩემს ძმას.-მომენატრე კნუტო...
-გაწიე ბიჭო ხელები.-დაუბღვირა დემემ.-რა კნუტო?!
-კაი ფისო არ გაბრაზდე...-ხელი ნაზად დაუსვა პრესზე.
-აუ ეხლა შენს ძმობას ვფიცავარ მაგრად გცემ...
-გაიწიე ბიჭო.-თოკამ ხელით გაწია თაზი და თვითონ დემეს გადაეხვია.
ამის შემდეგ ყველამ სათითაოდ მოიკითხა ჩემი ძმა.
-დემე გაიცანი,ეს ტარიელი და ნოე არიან.-ხელით ვანიშნე ბიჭებზე.
-მსმენია თქვენს შესახებ ბატონო ნოე.-დემეტრემ საქმიანად ჩამოართვა ხელი.
-აუ დმე ახლა თუ საქმეზე დაიწყებ ლაპარაკს ზღვაში გისვირი.- წამოიყვირა თეკლამ.
-უბრალოდ ნოე.-უთხრა ნოემ და სანამ დემეტრე თეკლასკენ გაექანა რომ წყალში ჩაეგდო, ჩემკენ წამოვიდა.-ჩავიდეთ?
-შემდეგისთვის იყოს, მზეზე დიდი ხანი ვერ ვძლებ, სასტუმროში დავბრუნდები.-პატარაობიდან ეს პრობლემა მქონდა,მზეზე ოც წუთში ვიწვებოდი.
-ერთად წავიდეთ.-შემომთავაზა და სასტუმროსაკენ აიღო გეზი.
-დემე ჩვენ წავედით!-გავძახე ჩემს ძმას,რომელსიც თაზის ახრჩობდა.-და, ფრთხილად მართლა არ დაახრჩო...
-კაი მიდი ელენიკა და ჩვენც მოვალთ ერთ საათში!-გამომძახა და ახლა ნიტა მოისროლა წყალში.
-ხო განახევრებული შემადგენლობით.-თავი გავაქნიე მე და ნოეს გავყევი.-ახლა რას აპირებ?-ვკითხე მე.
-რავიცი...არაფერს, შენ?
-დემეტრემ ერთ საათშიო, ანუ თუ მის ერთ საათს გავითვალისწინებ ორსაათ ნახევარი მაქვს უქმად.
-კარგი,შენ რისი გაკეთება გინდა?
-წამო სადმე ცივი ჩაი დავლიოთ.
-წამო.-მითხრა და სადღაც გადაუხვია.-ჩემს საყვარელ კაფეში შევიდეთ.
ნოეს საყვარელი კაფე ულამაზესი იყო, ხის მაგიდები ვერანდაზე იდგა რომელიც ზღვას გადაჰყურებდა, ირგვლივ კი ყვავილების სუნი იგრძნობოდა, მოაჯირებზე გადაკიდული ყვავილების წყალობით.მიმტანს ორი ცივი ჩაი შევუკვეთეთ და ერთ-ერთ მაგიდასთან დავსხედით.
-ძალიან ლამაზია.-ვთქვი და ხედს გავხედე.
-გეთანხმები, ჩემი საყვარელი კაფეა საქართველოში...დიდი ხანია აქ აღარ ვყოფილვარ, ნუ დიდი ხანია ბათუმში აღარ ვყოფილვარ, ახლაც არ ვაპირებდი ჩამოსვლას, საბერძნეთის კუნძულებზე მინდოდა დასვენება...მაგრამ მიხარია რომ დედას დავუჯერე და აქ ჩამოვედი.
-მეც მიხარია რომ დაუჯერე.-ვთქვი დაუფიქრებლად.-ანუ... კარგია რომ შევხვდით, მე და ლიზა კარგად ვერთობით.-გამოვასწორე უცებ...თან იმის შემდეგ უბრალოდ აღარ შემეძლო გართობა და მხიარულება, მაგრამ როცა აი აქ ვარ საოცარ სიმშვიდეს ვგრძნობ.
-აი მაგალითად მე და შენ რომ იმ დღეს არ შევხვედროდით...- ცოტა ხანს გაჩუმდა, რადგან იცოდა ჯერ კიდევ რთული იყო ჩემთვის იმ დღის გახსენება.-ახლა აქ არ ვისხდებოდით, ამ სასტუმროში კიდევ ბევრი ოჯახის შვილია და შესაძლებელია არც შევხვედროდით, ყველაფერი ბედია, რაღაც ცუდი უნდა მოხდეს, რომ შემდეგ ბედნიერების გემო გაიგო, თუ ყველაფერი ყოველთვის კარგად იქნება, მაშინ ვერ იგრძნობ ბედნიერების სიტკბოს.-ჩემი ხელი თავისაში მოიქცია და ნაზად მომეფერა თითებზე, მიმტანმაც მაშინ მოიტანა ჩვენი ჩაი.
-ვიცი , უბრალოდ ბედი ძალაინ ცუდად მეთამაშა და ერთი ის ბედნიერება ტკბილი არ იყოს...-დავემუქრე ბედს და გაგვეცინა.-შენ და ტარიელი რას აკეთებთ ხოლმე აქ თავისუფალ დროს?...მე და ლიზამ არ ვიცით ხოლმე რა გავაკეთოთ და სულ სასტუმროში ვართ.
-მართალი გითხრა, მე და ტარიელიც სულ სასტუმროში ვართ, მაგრამ როგორც ჩანს, შენ ჯერ ვერ ნახე სასტუმროში კინო-თეატრი, სავარჯიშო დარბაზი და თამაშების ოთახი.
-ჰა?!-წამოვიყვირე მე.
ნოემ უეცრად სიცილი დაიწყო.
-არა, თამაშების ოთახი ანუ ბილიარდი, ბოულინგი და ასეთი თამაშების ოთახი ვიგულისხმე.-მიხვდა რაც გავიფიქრე.
-აჰ...-გავწითლდი.-ნუ დამცინი.
-დარწმუნებული ვარ წითელი კედლებიც კი გქონდა წარმოდგენილი.- აგრძელებდა სიცილს.
-აუ ნოეე...
-კარგი, კარგი .-ხლები დანებების ნიშნად აწია.-ანუ გემოვნება ფილმ...
-ნოე!-გავაწყევეინე მე.
-კარგი, მე ძირითადად სპორტულ დარბაზში ვარ ხოლმე...
-მეც მინდა!-აღტაცებულმა წამოვიძახე.
-კარგი.-სიცილი დაიწყო ნოემ.-წამოდი...
-ახლა?
-აბა როდის?
-წამო...
ხელი ჩავკიდე და სასტუმროსაკენ წავედით.
-კარგი, ოც წუთში ქვევით იყავი.-მითხრა ნოემ.
-არის მწრთვნელო.-ხელი შუბლზე მივიდე და სიცილით გავიქეცი ოთახისაკენ.
ჩემს კარადაში შევიხედე, მხოლოდ გრძელი მაისურები და სპორტული შარვლები მქონდა,რადგანაც მხოლოდ დილით დავრბოდი და იმ დროს შედარებით გრილოდა, დღეს კი ისე ცხელოდა ნამდვილად ვერ გავძლებდი, უცებ ლიზას სპორტული ტოპი და მოკლე შარვალი გამახსენდა, რომ ყიდულობდა მე ვეწუწუნებოდი წესიერი რამე იყიდე-თქო, მიპასუხა:
-კაი რაა ელე, მე იქ მართლა სავარჯიშოდ კი არ მოვდივარ...-ცოტა ხანი ჩაფიქრდა.-აუ სავარჯიშო დარბაზებში ბიჭებს მართლა ისეთი კუნთები აქვთ, როგორც ფილმში?
მე მის გამოსვლაზე კარგად ვიცინე, ახლა კი ისე გამომადგებოდა ის მოკლე ტოპი და შარვალი, ბევრი აღარ მიფიქრია, ლიზას ოთახში შევედი, ტანსაცმელს ხელი დავავლე, სწრაფად მოვემზადე და სპორტულ დარბაზში ჩავედი, სადაც ნოე უკვე ვარჯიდობდა, შავი სპორტული ტანსაცმელი ეცვა, სადაც კუნთები იდეალურად იკვეთებოდა, სუნთქვა შემეკრა, კიდევ დიდხან ვიდგებოდი, რომ არ შევემჩნიე.
-ელ, არ დაგიგვიანია.-ისეთი სახე ჰქონდა, რომ მივხვდი რაც თავში აზრად მოუვიდა, პირველი ის თქვა.-ლამაზი ტოპია.-თმაში ნელა შეიცურა ხელი.
-მადლობა, ლიზასია.-გამეცინა მე.
-მმ...ამოდი.-სწრაფად მობილიზდა და ხელი გამომიწოდა, რომ „საბრძოლო არენაზე" ავსულიყავი.-მოდი, მარტივით დავიწყოთ.
-რაღაცეები ვიცი,მომიწია სწავლა და ბიჭებმა მასწავლეს...-გამახსენდა რომ ლიზამ უთხრა.-გახსოვს ლიზამ რომ თქვა...
-აა კი, ექსტრემალთა ჯგუფის ლიდერიო, მინდოდა მეკითხა მაგრამ მერე დამავიწყდა...
-კი, თხუთმეტი წლიდან იქ ვარ, თავიდან მე და ჩემი მეგობრები ვიყვით და რამდენიმე გამოცდილი ადამიანი, შემდეგ ნელ-ნელა სხვებიც შემოგვიერთდნენ და დღეს უკვე ცამეტი ვართ...ნუ,მე ცოტა ხნის წინ წამოვედი...მაგრამ აუცილებლად დავბრუნდები...
-კარგი, მაჩვენე რა იცი...
მე ვაჩვენე რამდენიმე ილეთი, რომლებიც ვიცოდი, ნოემ მომიწონა სისწრაფე, მაგრამ დამეხმარა რომ უფრო დამეხვეწა, ბოლოს თვითონაც მასწავლა რაღაცეები და მთხოვა გამემეორებინა.
-კარგი...-ხელში ვწვდი, რაც შემეძლო სწრაფად და ძლიერად დავუტრიალე და ზურგს უკან მოვექეცი, შემდეგ კი ფეხის ნერვიულ დაბოლოებაში ჩავარტყი.-ჰა, როგორია?!
-დასაწყისისთვის კარგია...წამო ცოტა ხნით დავისვენოთ და წყალი დავლიოთ.
იქვე ჩამოვსხედით და დაღლილებმა მოვავლეთ თვალი დარბაზს, რამდენიმე ახალგაზრდა იყო, სამი ბიჭი და ოთხი გოგო, ბიჭები ვარიშობდნენ, გოგოები სელფებს იღებდნენ და შიგდაშიგ მტრულ მზერას აპარებდნენ ჩემკენ, რაშიც დარწმუნებული ვიყავი ნოეს მიუძღვოდა წილი...ბოლოს ერთმა ქერამ ისე გამომხედა, ლამის დავდნი, თვალი გავუსწორე და ის გოგო ამოვიცანი, კლუბში ნოეს რომ ჩამოეკიდა კისერზე...მგონი სოფი თუ არ ვცდები, ერთი შევუბღვირე და ნოეს მივუტრიალდი.
-გავაგრძელოთ?
ისევ ჩვენ-ჩვენი პოზიციები დავიკავეთ.
-კარგი, ახლა ყურადღებით იყავი...ნუ შეიძლება ვერ გაიმეორო, მაგრამ მაინც იცოდე როგორ უნდა.
შემდეგ ისე სწრაფად მწვდა ხელში და მთელი სხეულით გადამაბრუნა რომ შეკივლებაც ვერ მოვასწარი, მაგრამ ხმელი იატაკის მაგივრად მისის ძლიერი ხელები ვიგრძენი წელზე, მაშინვე საოცარმა ტალღამ დამიარა, იმ ადგილას კი სადაც შემეხო სითბო ჩამეღვარა, ძლივს ამოვისუნთქე და მოცინარ ნოეს შევხედე, რომელმაც ნაზად გადამიწია სახეზე ჩამოვარდნილი კულული.
-აი ასე, ოღონდ ბოლოში არ იჭერ.
ღრმად ჩავისუნთქე, ნოემ დაბლა დამსვა ხელი გამიშვა. მე უკან წავედი, ნაბიჯები ამერია და ზურგით დავეცი.
-აუჰ...-წამოვიკვნესე, ნოე შეშფოთებული სახით მობრუნდა და ხელი გამომიწოდა რომ ავმდგარიყავი.გავუღიმე, ხელი ძლიერად მოვქაჩე და მანაც ჩემს გვერდით დაიკავა ადგილი.- ესეც შენ.
-რა დავაშავე?-გაეცინა მას.
ხომ ვერ ვეტყოდი გონება ამირიე და ნაბიჯები ამერია-მეთქი.
-კარგი, დღეს მოვრჩეთ.-ვთქვი და სწრაფი ნაბიჯებით გავემართე ჩემი ნომრისაკენ, თან ჩემს თავზე მეშლებოდა ნერვები. „ნოე ლიზას ქმარი უნდა იყოს, ნოე ლიზას ქმარი უნდა იყოს"ვიმეორებდი გონებაში, ოთახში შევედი და საწოლზე მოწყვეტით დავეშვი.
-ჯანდაბა!-ამოვიოხრე.
-რა მოხდა?
მე შეშინებული წამოვხტი ფეხზე.
-აუ დემე, შემაშინე.-გულზე მივიდე ხელი და საწოლზე ჩამოვჯექი.
-რა დაღლილი სახე გაქვს...
-ვვარჯიშობდი.
-ბიჭებმა დამირეკეს, მოენატრე.
-ამ დღეებში შევხვდეთ სადმე...აუ „სქაიდაივინგი" მომენატრა.
-მეც...ანუ გცალია.
-კი, კი ხვალ შევხვდეთ.
-ელენიკა...რაღაც უნდა გითხრა...
-გისმენ.
-ცოლი მომყავს.