დრო ეს ერთადერთი რამაა რასაც ვერ გააჩერებ და ვერც უკან დააბრუნებ.
უკვე 3 წელი გასულიყო იმ ამბებიდან თითქოს თბილისიც უფრო დამშვიდდა და ჩვეულ რიტმში ჩადგნენ თბილისელებიც.
ზაფხული იდგა... 17 ივლისი... საღამო ხანს გიგა მახარაძე და ალექსანდრე ჩხვიმიანი ბარში ისხდნენ და საუბრობდნენ.
-წავიდა ასე ამბობენ
-სად?
-სანდროს ანაბარი გაუხსნია მისთვის თუმცა ის ფული არ აიღო თავიდან! მერე აუღია,ყველა გაოცებული იყო მისი დაქალიც კი მაგრამ მალევე გავიგეთ, რომ ბავშვთა სახლში ჩაურიცხავს მთლიანი თანხა. იმის შემდეგ კი ლონდონში წავიდა.
-და ახლა?
-ახლა იქ მუშაობს
-სად?
-როგორც გავიგე მიმტანია რაღაც ბარში. იმდღეს ვალიუშამ დამირეკა ხომ იცი ჩვენმა? ლონდონში გაგზავნეს სამსახურიდან და ბარში უნახავს. ძალიან შეცვლილიაო, გაზრდილა, დახვეწილა დაქალებულაო ასე ამბობდა.
უფრო გალამაზებულა თუმცა ის დარდი არ გაჰქრობია სახიდანო.
-მისამართი იცის?
-კი ეცოდინება
-კარგი
-გიგა
-სამი წელი ვებრძოდი, რომ არ შემოეღწია გესმის? მაგრამ თბილისი და ყველა ქუჩა მას მახსენებს. იმიტომ კი არა, რომ ერთად ვსეირნობდით უბრალოდ თბილისში დაიბადა ეს ყველაფერი. ეხლა გავაანალიზე და მოვტვინე, რომ დანახვისთანავე ჩამივარდა მისი მწვანე სფეროები გულში!
არ ვაღიარებ ალექს არაა!
სარკეში ყოველ დღე ჩემთავს ვეწინააღმდეგები და ვამბობ "არ გიყვარს" მაგრამ ყოველ ღამე მასზე მოგროვებულ ახალ-ახალ ინფორნაციებს გულდასმით ვკითხულობ!
იცი როგორი გავხდი? ეჭვიანი!
ვეჭვიანიბ ყველა იმ დედა მოტ*ნულზე ვინც მას ჩემსავით უყურებს.
-ძალიან შეგყვარებია ძმაო
-სიცოცხლეზე მეტად ლექს!
მეგობარს გაუღიმა და ვისკით სავსე ჭიქა გამოცალა.
----
19 ივლისს გამთენიისას თბილისი-ლონდონის რეისზე დაიწყო ჩასხდომა. არავის გაუცილებია მარტო წავიდა. ან უბრალოდ სურდა არავის სცოდნოდა მისი ერთადერთი სისუსტე.
მთელი გზა ფიქრობდა როგორი იქნებოდა ის პატარა გოგონა და მათი შეხვედრა. თავს ვერ პატიობდა მაგრამ იცოდა მია აპატიებდა. მივიდოდა აუხსნიდა და ყველაფერს ეტყოდა. აუცილებლად ეტყოდა, რომ სამი წელი მიას გარდა მის ცხოვრებაში არავინ არსებობდა.
თვითმფრინავი დააფრინდა.
ისევ იგივე ჩვეული სიმშვიდით მიაგორებდა ჩემოდანს აეროპორტში და ისევ ჩვეული ყურადღებით უცქერდნენ მას!
ლონდონი ეს იყო ქალაქი, რომელიც მახარაძეს ყველა მოგონებას უშლიდა და მელანქოლიურ განწყობას ქმნიდა.
ლონდონი იყო გიგას მეორე საცხოვრებელი სადაც ყველაზე დიდხანს უცხოვრია.
ისევ იმავე სახლში დაბინავდა სადაც 7 წლის განმავლობაში ცხოვრობდა.
უყურებდა მონატრებულ ხედს. ლონდონის ხიდს, რომელზეც სეირნობა ასე უყვარდა.
მოსაღამოვდა... საათის ისრები უკვე 9 საათს უჩვენებდნენ. მახარაძე დიდხანს ფიქრობდა რა და როგორ უნდა გაეკეთებინა თუმცა ბოლოს მიხვდა, რომ უკან დახევის დრო არ იყო ახლა მოემზადა და მანქანა დაძრა. ლონდონის განათებულ ქუჩებში ინგლისური ჰიტი ისმოდა. მახარაძეს მანქანაში ბოლომდე აეწია ხმა სიმღერისთვის I'll love you everyday.
მანქანა მალევე გააჩერა და გადავიდა. კლუბიდან სიმღერის ხმა გამოდიოდა, ჰაერი ღრმად ჩაისუნთქა და კლუბში შევიდა. პირველად ცხოვრებაში არ ესიამუვნა არც მუსიკა და არც იქ დატრიალებული, ერთმანეთში არეული სუნი. ზუსტად იმიტომ, რომ იცოდა ბარის სიტუაციები. ხელები მომუშტა თიგქმის ყველა არსებული ძარღვი დაეჭიმა.
ეძებდა მაგრამ ვერ იპოვა იქვე ბართან ჩამოჯდა მხოლოდდამხოლოდ ფორთოხლის წვენი შეუკვეთა და ისევ მოათვალიერა არემარე.
წამით ვიღაცის მწვამეებს გადააწყდა და ერთიანად შეაკრთო ამ მზერამ მერე კი მის გვერძე მდგომ ახმახ კაცს გახედა და მიხვდა, რომ მია თვალებით დახმარებას სთხოვდა.
-ხელი გამიშვით ბატონო
-აქ რატომ ხარ გვრიტო? შენნაირი გოგონები წესით ერთი ღამისთვის მიყავთ მასთან *იმაობენ და მერე უკან აბრუნებენ.
მახარაძე შეცბა. ერთიანად დაიძაბა, როცა ეს ყველაფერი გაიზარა რაც მოისმი და აფეთქდა. კაცს მივარდა და ძლიერად შემოჰკრა სახეზე მუშტი შეტორტმანდა და ძირს დაეცა გიგა ზემოდან იყო და გამეტებით ურტყამდა
-შენი დედა მოვტ*ან! შე ა*ვარო!
-გთხოვ გაუშვი!
ნაცნობი თითები შეეხოო მკლავზე და მიას ახედა. მოშორდა უყურებდა დასისხლიანებულ სხეულს მერე კი ზედ დააფურთხა.
-წავედით! მიას ხელი ჩაავლო და ბარიდან გამოიყვანა
-არსად მოვდივარ!
გაჯიუტდა გეგეშიძე
-მივდივართ და ხმა არ გავიგო
-არ მოვდივართქო აქ ვრჩები
-სად აქ რჩები არ გადამრიო? ამ დედა მოტ*ნულებთან რჩები გოგო? ესე უნდა უსმინო ამ გამო*ლევებულებს?
-შენ რა გაწუხებს?
-მომისმინე მია წამოხვალ გინდა თუ არ გინდა წამოხვალ!
-რა უფლე... სიტყვა არ ჰქონდა დასრულებული მახარაძე მის ბაგეებს, რომ მიეჭრა შეიგრძნო მონატრებული ქალის სითბო. ნაზად კოცნიდა და პირველად ცხოვრებაში არ უნანია, რომ ეს ნაბიჯი გადადგა.
-რას აკეთებ?
-ჩემ ქალს ვკოცნი. ვნებიანად ჩასჩურჩულა ყურში და მანქანისკენ წაიყვანა.
----
-მაგ ნაბიჭვარს არ გავახარებ!
-გიგა დამშვიდდი
-ვალიუშა დედას ვუტირებ ჯერ სადაა ყ ელაფეეს დაკარგაბს ეგ *ირი!
-ხო კარგი მაგრამ ჯერ გაამტყუნონ
-ძალადობაა და მორამური შეურაწყოფა! ნაბი*ვარი როგორ გაბედა და საჩივარი შეიტანა?
-მოვაგვარებთ მახარ დამშვიდდი
-მშვიდად ვარ ხოო!
ხელი აიქნია, როგორც სჩვევია ხოლმე
-მანდაა?
-ხო წამოვიყვანე მაგრამ არც კი მელაპარაკება გაბრაზებულია!
-არ ატკინო გიგა რაა!
-ახლოს მიმიშვას ჯერ
-და რომ არ მიგიშვას?
-დამაცადე ვალიუშა ისე შევაყვარებ თავს, რომ ყველგან მე მოველანდები!
ორივეს გაეღიმათ ნერე კი საუბარი დააარულეს.
მიამ თვალი გაახილა თუ არა ესევე საწოლიდან წამოხტა და გარეთ გავიდა
-წამიყვანე აქედან.
-არა! მტკიცე იყო მახარაძე
-უფლება არ გაქვს!
-შენ არ გაქვს უფლება იმ ნაბი*ვართა ბანდას ემსახურო გაიგე? არ გაქ უფლება იმუშაო იმ სანაგვეში!
იცი რატომ? იმიტომ, რომ ჩემი ხარ ჩემიი.
ბოლო სიტყვებმა გამოაშტერა მია. 5 წუთი ხარშავდა გაგონილს.
-რებს იძახი ნეტავ თუ ხვდები?
-შენ თუ ხვდები იმას, რომ ვეღარსად გამექცევი?
ტუჩის კუთხე ჩატეხა მახარაძემ და გაშტერებული დატოვა გეგეშიძე.
----
ბოდიშით, რომ დაგიგვიანეთ შემდეგი თავი ექსკურსიაზე ვიყავი და სამწუხაროდ ვერ მოვახერხე.
სამაგიეროოდ მგონი ცოტა დიდი თავია და იმედია ისიამუვნებთ!
ხომ კიდევ ძალიან დიდი მადლობა, რომ დადებითი ემოციებით მავსებთ!
მიყვარხართ!!

მიყვარხართ, რომ დროს მითმობთ❤❤