ღამის სამი საათი იყო მახარაძე ტელეფონის ხარმა, რომ გააღვიძა
-ხო ვალიუშა
-გიგა გაიქეცი
-რახდება? ხმაში ანერვიულება დაეტყო
-გეგეშიძე საკუთარ მანქანაში ჩაცხრილეს და ერთადერთი ეჭვმიტანილი შენ ხარ
-მე არაფერ შუაში ვარ ალიბიც მაქვს
-გიგა
-არ მეშინია ვალიუშა. ვისაც არ უნდა მოეკლა ღირსი იყო მაგრამ მე ალიბი მაქვს. ამჯერად მე არაფერ შუაში ვარ.
ყურმილი დაკიდა თუ არა საწოლიდან წამოდგა
-გამირკვიე ვინ მოკლა ის ნაბო*არი! ვიღაცას ჩემი ჩაძირვა უნდა
-გიგა დაახლოებით ვიცით ვინცაა
-ვინც არ უნდა იყოს დედა ჰყავს მო***ლი
-შენც კარგად იცნობ
-ვინაა
-დაჩი ავალიანი
სახელმა და გვარმა მხოლოდდამხოლოდ ნია გეგეშიძე გაახსენა.
-ის უთვალთვალებდა უკვე ორი დღეა
-და მე ამას ახლა ვიგებ? მაგიდას მუშტი დაჰკრა
-არ ვიყავით დარწმუნებულები
-იპივეთ და მომიყვანეთ
-გიგა თავი დაანებე ეს შენი სამართალი არაა!
-ცდები ეს ჩემი სამართალია!
ყურმილი დაკიდა და სიგარეტს გაუკიდა. წარმოიდგინა მიას ანგელოზის მსგავსი სახე და მისი ცრემლები. გული შეეკუმშა მიხვდა ახლა ის რას გრძნობდა. რაც არ უნდა ღირსი ყოფილიყო მის დას ხომ არაფერი დაუშავებია. გაახსენდა რა იგრძნო როცა გაიგო, რომ კოტიკო აღარ ჰყავდა. ეტკინა ძალიან ეტკინა მისი თითოეული საქციელი რაც მიასთან ჩაიდინა.
მოსწონდა, უყვარდა? არა მას მიას მიმართ ერთადერთი გრძნობა გაუჩნდა ეს იყო ზრუნვა. ხო უნდოდა ეზრუნა, უნდოდა მხოლოდდამხოლოდ ბედნოერი ენახა.
ფიქრებში დაათენდა მახარაძეს...
-----
-დამშვიდდი მია რა!
-დამიბრუნეთ სანდრო
ღრიალებდა და ძმის ნაფლეთებად ქცეულ სხეულს გულში იკრავდა.
-საანი ადექი გთხოვ დღეს მე უნივერსიტეტი დავასრულე სან დღეს შენი დაიკო უკვე დიდია ადექი გემუდარები ჩამეხუტე და მითხარი -ყოჩაღო
ადექი გემუდარები. გეხვეწები საან
უსულო გაყინულ სხეულს იხუტებდა და ვერავინ აშორებდა მას.
-ნინი გამოვიყვანოთ რაა
-მია გთხოვ
-მასთან მინდა ნინი მასთან ჩემს ძამიკოსთან მინდა.
და მართლაც რა ცოდოა ყველა სიკვდილისთვის... რაც არ უნდა დააშაო ეს არაა სასჯელი. გეგშიძე კი აღარ არსებობდა და ეს ერთ რამეს ნიშნავდა მახარაძეებისა და გეგეშიძეების კლანი ისევ სამტროდ გადაეკიდებოდა ერთმანეთს.
----
2 ივნისი იდგა საკმაოდ ცხელი დღე სანდრო მლგეგეშიძე, რომ დაკრძალეს. ბედის ირონიაა დღეს კოტიკო მახარაძეს გარდაცვალებიდან 1 წელი გავიდა.
გიგა არ დაუპატიმრებიათ იქიდან გამომდინარე, რომ სერიოზული ალიბი ჰქონდა რაც ამართლებდა.
საღამო ხანს არცკი იცის რატომ მიასთან ავიდა.
-გამარჯობა! ოთახში ნაცნობი ბგერები გაიფანტა და მოას ყურთასმენას დასწვდა. თავი ასწია და ნაცნობი სილუეტი დაინახა.
-სულ ახლახანს გავიგე, რომ გიგა მახარაძე შენ ხარ. შენ იმ კოტეს ძმა ხარ იმ უთბილესი და უსაყვარლესი ადამიანის ასე, რომ მიყვარდა და ასე, რომ ვაღმერთებდი. მერე თავზარი დამეცა, როცა ღამის სამ საათზე ჩემი ძმა სისხლში ამოტლთხვრილი მოვიდა კანკალებდა. იცი რას ამბობდა?
-მოვკალი მე მოვკალიო!
გული გადამიქანდა მალევე მოვიდა საპატრულო პოლოციაც და ცხოვრებაში პირველად 23 წლის განმავლობაში პირველად დავინახე ჩემი ძმა როგორ გაიყვანეს ბორკილებით გარეთ, მერე მანქანაში ჩასვევს და წაიყვანეს. ეს ამბავი ვიღაცამ მიჩქმალა სანი მხოლოდ 3 თვე იჯდა. მაგრამ სანის არაფერი მიუჩქმალავს, როცა ამაზე ვესაუბრებოდი მეუბნებოდა არ ჩაერიოვო.
ამ ამბიდან 5 თვის მერე მთელი თბილისი ვინმე გიგა მახარაძეზე ალაპარაკდა. სანიმ, რომ გაიგო მისი რეაქცია სულ ერთი იყო. ვკითხე ვინაა გიგათქო?
-კოტიკოს ძმააო
ასე მიყხრა და ოთახიდან გავიდა. მოს მერე ჩემი ძმა ნორმალურად არ მინახავს მუდმივად ვიეაც ურეკავდა და ესაუბრებოდა.
-გუშინწინ წყლის დასალევად ავდექი და მისი სატელეფონო საუბარი გავიგონე ვიღაცას უყვიროდა
-მე მასთან მივალ და სიმართლეს ვეტყვიო.
3 დღის შემდეგ ძმა მომიკლეს. გგონია შენ გადანაშაუპებ? არა შენ ყველაზე უდანაშაულო ხარ ალბათ.
მაგრამ ვერ გპატიობ.
შეგეძლო ჩემი ძმის გადარჩენა მასთან დროულად შენი ფეხით? რომ მოსულიყავი იქნებ რა უნდა ეთქვა?
არც იმის გამო გიბრაზდები რაც მე გამიკეთე! იცი რატომ? ღირსი ვიყავი.
თუმცა არცერთი წამით გამივლია გონებაში, რომ შეიძლებოდა ჩემი კოტიკოს ძმა ყოფილიყავი.
კოტე ჩემი უნივერსიტეტელია. მე, რომ პირველ კურსზე ვიყავი ის უჯვე ამთავრებდა. რამდენჯერმე ერთმანეთი კაფეში ვმახეთ მერე კი უფრო ახლოს ნინიმ გაგვაცნო მისი დაქალი ელენა ყვარებია.
კოტე ძმაზე ნაკლებად არ მყვარებია. მისი სიკვდილი და იმის გააზრება,რომ ძმა ძმამ მომიკლა გამანადგურა. თუმცს კოტეზე არ ვნერვიულობდი ვიცი იქ მაღლა კარგადაა.
მაგრამ შენ გთხოვ არ დამენახო. იმიტომ, რომ ჩემი ძმა ვერ გადამირჩინე!
ცრემლები ხელის გულით შეიმშრალა და კარი მიუხურა მახარაძეს.
რას გრძნობდა გიგა? იმედგაცრუებას?
მია კოტეს იცნობდა? ე.ი ის წითელი ვარდები მიას აჰქონდა ხოლმე კოტიკოს საფლავთან!
ინანა. სინანულმა გული გამოუღრნა უნდოდა კარი შეეღო და ეთქვა ის არაა დამნაშავე მისი ძმის მკვლელობაში მაგრამ თუ ვინმეს დასჯა უნდა და ეს ვინმე გიგაა თავისივე ფეხით წავა განყოფილებაში.
მახარაძე დიდ იმედგაცრუებას გრძნობდა საკუთარი თავისა.
პირველად ცხოვრებაში ინანა... ინანა,რომ სანამ რაიმეს გადაწყვეტდა კარგად არ დაფიქრდა.
საათი 7 უჩვენებდა... თბილი გლოვობდა გეგეშიძეს.
მაგრამ თბილისზე მეტად ორი თბილისში მცხოვრები...
----
დრო... უჩვეულო რამაა დრო ისე გადის ვერც კი ამჩნევ. უკვე 4 თვე გავიდა სანდროს სიკვდილიდან. მია თითქმის შეეგუა მაგრამ ღამე ეშინოდა მარტოობის. ეგონა ვიღაც იყო მის სახლში. თუმცა არც ცდებოდა....
---
შემიფასეთ რაა! თქვენი ემოციები და აზრები დამიწერეთ გთხოვთ❤❤❤

არც ისე დიდი გამოხმაურება მოჰყოლია მოთხრობას თუმცა სტიმულს მაძლევს ის, რომ თუნდაც ერთი ადამიანი კითხულობს ჩემს მოთხრობას! მადლობა ყველას ვინც სულ მცირე 5 წუთს უთმობს ჩემს ნაჯღაბნს!