ამბავი , რომელიც მანამდე ვახსენე დაიწყო ჩვენ ოთხის შეკრებით...
მე , ანა , ალექსანდრე სკოლიდან მოვდიოდით როცა ალექსანდრემ გადაწყვიტა გაბრიელიც ჩვენთან ერთად წამოსულიყო .
ჩვენ ოთხი მოვაბიჯებთ ქუჩაში , ანა და ალექსანდრე ლაპარაკობენ , ალექსანდრეს ხელი ანას მხარზე დევს და მიხუტებული ყავს ანა .

გაბრიელმა მკითხა რა მუსიკა მიყვარდა და პასუხი არ მქონდა გაცემული როცა მისმა ტელეფონმა დარეკა ...
მან აღელვებულმა აიღო ტელეფონი , უპასუხა და მზერაც წამში შეეცვალა , საშინელი მზერა ქონდა , არაადამიანური , სიბოროტით აღსავსე . ალექსანდრე იყვირა გაბრიელმა და გვერძე დასალაპარაკებლად გაიყვანა , ჩურჩულებდნენ , რაღაცას მალავდნენ .
მოგვაძახეს საქმე გვაქვსო და წავიდნენ ... წვიდნენ და ორი დღე არცერთი გამოჩენილა ... ეს იყო პირველი დღე როცა ყველაფერმა დასასრულისკენ სვლა დაიწყო ... ამ დღეს დაიწყო ის , რაც ცუდად დამთავრდა ბოლოს ... ოთხშაბათი იყო როცა ისინი წავიდნენ , ხუთშაბათი , პარასკევი ისე გავიდა არცერთი არ მოსულა სკოლაში და არცერთისგან არაფერი გვსმენია ... შაბათ-კვირაც მიაყოლეს , თითქოს და გაქრნენ . ორშაბათს კი როგორც იქნა დაბრუნდნენ , ერთი გახეთქილი ტუჩით , მეორე კი გატეხილი წარბით .
კითხვას აზრი არ ქონდა , პასუხს მაინც ვერ მივიღებდით , ასე რომ არ შევიმჩნიეთ და ჩვენს ადგილებს მივუსხედით ...
მე და გაბრელი ერთად ვზივართ ბოლო ორ მერხზე , ჩვენ წინ კი ანა და ალექსანდრე სხედან ...
-როგორ გაატარე შაბათ-კვირა ?
მკითხა გაბრიელმა
-ჩვეულებრივად , შენ ?
-მეც
-გეტყობა ... ვთქვი და ხელით წარბზე მივუთითე ...
-წავიქეცი
-ორივე ერთად წაიქეცით ?
-არა
-აბა ?
-ცალ-ცალკე
-კაი , დავიჯერე ... ვთქვი და თვალი ავარიდე
შემდეგი 40 წუთი არც კი გვილაპარაკია ... ალექსანდრეს და ანას შევყურებდი , მუსიკებს უსმენდნენ , ყურსასმენის ერთი ნაწილი ანას ეკეთა მეორე ალექსანდრეს და მაღალ ხმაზე ქონდათ ჩართული down Jason walker , ანას საყვარელი სიმღერა ...
გაბრიელმაც ყურსასმენები გაიკეთა შემდეგ გაკვეთილზე და მეც , ოღონდ მან თავისი მე კი ჩემი ... თან მე ვწერდი , ჰობი მაქვს ესეთი ვწერ , ყველაფერს რაც მინდა , ამბებს , ისტორიებს , ფრაზებს , უბრალოდ სიტყვებს ... ვწერ , მთავარია ვწერ და რას არ აქვს მნიშვნელობა ...
გაბრიელი ჩემს რვეულს უყურებდა სადაც ეწერა :
ტყუილი მატყუარა
მატყუარა ტყუილი
დიდი და მკვეთრად გამოყოფილი ასოებით...
გაბრიელმა რვეული წამართვა და მითხრა :
-არ ვარ მატყუარა
-რატო ფიქრობ რომ შენზე დავწერე ?
-კაი , ბოდიში , ანუ ჩემზე არ არის ?
-კი შენზეა
-აბა რატო გამიპროტესტე ?
-საჭირო იყო
-არ ვარ მატყუარა ... ისევ გაიმეორა
-ხო არ ხარ , უბრალოდ იტყუები
-არ ვიტყუები
-აი ისევ იტყუები
-არა
-კი
-არა
-კი
მორჩით , ნუ იქცევით ბავშვებივით ... მკაცრად გამოგვიცხადა ალექსანდრემ ...
-შენ რა გინდა ? ძაან გაწუხებთ ? ნაგლად მივახალე ალექსანდრეს
-კი
-ხოდა ადექი და გადაჯექი , შენს გარდა არავინ წუხდება
-ნუ მენაგლები
-თორე ?
- ........... ალექსანდრე ხმას არ იღებდა
-რა იყო მთელი ფანტაზია ტყუილებში დახარჯე და აღარ იცი რა მიპასუხო?
-სალომე ... შემაჩერა ანამ
-რა ? ხმა მაღალი ტონით ვკითხე და მზერა მისკენ გადავიტანე
-გაჩერდი
-რატო?
-გთხოვ , არ გინდა
აღარაფერი მითქვამს , გავჩერდი და ფანჯარაში ყურება დავიწყე ...
მთელი დღე არცერთს არ ველაპარაკებოდი ...
გაკვეთილების ბოლოს კი როცა სკოლიდან გამოვედი , გაბრიელმა ხელი მომკიდა და სადღაც წამიყვანა , ვერ ვიაზრებდი სად მივდიოდით , უცბად გავჩერდით , გავიხედ-გამოვიხედე და ჩვენი შეხვედრის ადგილას ვიყავით , ჩვენ ოთხი მუდამ აქ ვიკრიბებოდით ...
-როგორ არ მოგბეზრდა ? მკითხა მან
-რას გულისხმობ ?
-შენს საქციელს
-მაიც რომელ საქციელს?
-რო გამებუტე , არ მელაპარაკები , არც მიყურებ , თვალს მარიდებ და რის გამო ? რადგანაც გგონია რო ვიტყუები ?
-არა არ მგონია
-აბა ?
-ზუსტად ვიცი
-არასწორად იცი
-დარწმუნებული ხარ ?
-არა
-ხოდა აბა რაღა გინდა ? აღიარებ რო იტყუები , ვერ ვიტან ტყუილს და შენ ეგ კარგად იცი
-ვიცი ხო ... უბრალოდ ვერ გეტყვი
-რას?
-რაც ხდება , რასაც ვმალავ
-გაბო , დღეს წარბ-გატეხილი მოხვედი , შემდეგში როგორ მოხვალ ? ან მოხვალ საერთოდ ? ვნერვიულობ და მაგიტომააც ვიქცევი ესე... არ მინდა ჩემს მეგობარს რამე დაემართოს
-მეგობარს ?
-ხო
-გასაგებია , არაფერი არ დამემართება , ეგ შენი სადარდებელი არ არის ...
-რატო ამბობ ეგრე ?
-საჭიროა , წავედი მე მეჩქარება...
და ისევ წავიდა ...
მეგობარითქო?! რა დებილი ვარ , ეგრე ვუთხარი , არადა ვიცით რომ მეგობრად არ ვთვლი , მე მისადმი უფრო მეტი და უფრო სიღრმისეული გრძნობები მაქ ვიდრე მეგობრისადმი შეიძლება გქონდეს ...
ანამაც დამცხო ამ სიტყვების გამო , ეგ რამ გათქმევინაო... მე თვითონ არ ვიცი და ...
-გოგო დებილი ხარ ? ეგგ რატო უთხარი ?
-არ ვიცი
-ხოდა ეხა არ გაგიკვირდეს მართლა თუ მეგობრები გახდებით
-აუ არა რააა
-კი სალო , ეგ არ უნდა გეთქვა , ხო იცი რო შენ თუ როგორც მეგობარს შეხედავ და ეტყვი რო როგორც მეგობარს უყურებ ის არ გადმოდგავს ნაბიჯს რომ მაშინ როგორც მეგობარი ისე არ დაგკარგოს ...
თუ შანსი არ აქვს , მეგობრად დაგიტოვებს , დებილი ხარ შენთვითონ დაიტოვე თავი მის მეგობრად ...
ამ ლაპარაკში ჩაგვეძინა მე და ანას , ანასთან დავრჩი იმ ღამეს და დილით ერთად წავედით სკოლაში სადაც საოცარი სანახაობა დამხვდა ...
ჩემი „მეგობარი“ , სინამდვილეში კი ბიჭი რომელიც მომწონს , აყუდებულია სკოლის კედელთან ჩვენი პარალელური კლასიდან მაკა ძოწაძესთან ერთად და აი ხდება ის რაც სკოლასთან არ უნდა ხდებოდეს , მაკამ გაბოს აკოცა და გატრიალდა , კიბეებზე ავიდა . კლასისკენ წავიდა ... მე ანამ შემომხედა და რო დაინახა რა რეაქციაც მქონდა ეცადა აზრზე მოვეყვანე და გადამეფარა , გაბოს ჩამოეფარა ისე რო მე ის არ დამენახა , თვალებში ჩამხედა და მითხრა :
-არ მიაქციო ყურადრება , ჯინაზე აკეთებს , შენი გუშინდელი სიტყვების გამო...
-ჰეი , გაბო , შეყვარებული გაგექცა არ გაეკიდები ? ფრაზა ვისროლე
-არა , დაბრუნდება ... უკუფრაზაც მივიღე , რომელმაც კიდევ მეტად გამანაწყენა ....



წინა თავზე საერთოდ არ გიაქტიურიათ , იმედია ეს თავი მაინც მოგეწონებათ ...
ველოდები თქვენ შენიშვნებსა და დადებიტ კომენტარებსაც ... შემდეგი თავი მალევე იქნება , ვიხდი ბოდიშს ამხელა შუალედის გამო <3 <3 <3