-შენ აქ რაგინდა?.-ვეკითხები გაკვირვებულ-ნერვებ მოშლილი.
-რაღაცეების შესაკეთებლად მოვედი.-მეუბნება და სიცილს ძლივს იკავებს.
-მძღოლობა შენ არ გამოგდის და რაიმეს თუ გაკეთება თუ გამოგდის კარგია.-ვეუბნები ნიშნის მოგებით.
-ბატონო?!-ამბობს და ჩემსკენ მოიწევს. უეცრად კი ნინო გამოჩნდა და საუბარში ჩაგვერთო.
-აბა ჩვენი ბატონი რას ინებს?.
-კარგია, ხელოსანსაც რომ ბატონოთი მიმართავთ.-ვეუბნები ღიმილით.
- არა ნენე, ეს ლუკაა ნანას შვილი.-ასრულებს და ჩემი მომღიმარი სახე მეყინება,"რა გატლიკინებდა ნენე", ვამბობ ჩემთვის და ვცდილობ არ ამოვიღრიალო ბოლოხმაზე ამ სხვის სახლში.
-იცით მე მათე მეგონა.-ვამბობ და "კბილებიდან ოფლი მომდის" სახით ვიყურები.
-ლუკა ეს ნენეა, ალბად იცი ნანა რომ ამბობდა ახალი მოსამსახურე ავიყვანეო.
-ხო მოსამსახურე.-გამოკვეთილად თქვა ლუკამ და მზერა ჩემსკენ გადმოიტანა.
-კარგი ლუკა მე საქმეები მაქვს, თუ რაიმე დაგჭირდება ნენეს უთხარი.
-ანუ ჩემს ხელში ხარ?-აბობს ნიშნის მოგებით და გვერდზე ლოყას ტეხავს.
-კი და ძირს ჩამომსვი.-ვეუბნები გაბრაზებული მაგრამ, მალევე ღიმილი მივლის სახეზე.
-ძაან გრძელი ენა გაქვს და ცოტა მოვაკლოთ.-ამბობს თავს ვვერდზე ხრის და ისე მიყურებს.
-როგორც იტყვი ლუკა.
-ნწ! ეგრე არ მომწონს, ბატონო ლუკა უფრო კარგად ჟღერს.
-დიახ ბატონო ლუკა.-ვეუბნები ღიმილით და ოთახიდან გადის.

მალევე მათეც გავიცანი, ძალიან მხიარული ბიჭი აღმოჩნდა და ერთმანეთსაც კარგად გავუგეთ.
ძალინ ბევრი ვიცინეთ ერთად, მაგრამ სიცილი ვინ გაცადა.
-ნენე მოდი.-გასძახის ზედა სართულიდან ლუკა.
-დიახ ბატონო ლუკა!.-შევსძახე მეც და კიბეებს ავუყევი.
ოთახში შესვლამდე კარებზე ნაზად დავაკაკუნე და მერე შევედი. რა დაინახა ჩემმა თვალებმა, ლუკას მთელი კარადიდან ტანსაცმელი გადმოეყარა
და რაღაცას ეძებდა.
-ჩემს ახალ სმოკინგს ვერ ვპოულობ.-ღრიალებს ბოლოხმაზე, ესეთი გააფთრებული ჯერ ადამიანი არ მინახავს.
-მე არვიცი სად არის, მაგრამ მოგეხმარები პოვნაში.-ვეუბნები და გარდერობის ოთახისკენ მივდივარ.
-ხო და უნდა იცოდე, 5 წუთს გაძლევ და მომიძებნე. "არაუშავს ნენე, მაგრამ ჯერ სად ხარ, აწი იწყება არდავიწყება და სიკვდილი", ვფიქრობ ჩემთვის.

უკვე გარდერობის ოთახი, კარადები, უჯრები, ყველაფერი გადმოვატრიალე, მაგრამ სულ ტყუილად, "ვერაფერი ვიპოვე. რავქნა ახლა, რავუთხრა ამ იდიოტ და შეუგნებელ ადამიანს". ვბურტყუნებ ხმამაღლა და ოთახდიან გასვლას ვაპირებ, როდესაც კარებთან აყუდებული ლუკა შევამჩნიე.
-იპოვე?.- მეკითხება სერიოზული სახით და გრძელ თმებს უკან იყრის.
-ვერა, ვერ ვიპოვე.
-დღეს შენი სამუშაოს პირველი დღეა და უკვე არ მომწონხარ.
-და მე რავიცი შენი ნივთები სად რა დევს, რავქნა ახლა რაც არის, ის არის.
-ასე ილოდა ძვრები საქმეებიდან?
-უკაცრავად?
-სამაგიეროს ვითხოვ.
-მაინც რას ელოდები ჩემგან?
-კოცნას.- მეუბნება და ჩემსკენ მოიწევს. უეცრად სახეზე მაკვირდება და თმებს უკან მიყრის. ის ისეთი ლამაზია," მაგრამ არა ნენე არ გააბედინო ამ ხეპრეს." შევსძახე თავს და ლუკას ხელი ვკარი, მაგრამ ადგილიდან ვერ დავძარი.
-არც იფიქრო მსგავს რამეზე ესაძევ არა.-ვეუბნები და ოახიდან გავდივარ. კიბეებზე ჩავდივარ და ჩემთვის ვფიქრობ, " ნენე რაცარუნდა მოხდეს ესაძესთან საქმის დაჭერა არ გამოგადგება..".
უკვე შვიდი საათიღა სრულდებოდა, ჩემი ნივთები ავიღე და სახლიდან გავედი. ტაქს ველოდებოდი, როდესაც ლუკამ გვერდით მანქანა გააჩერა.
-ნენე წამოდი, მე წაგიყვან.
-რასამბობ შენს მანქანაში გინდა ჩავჯდე?.
-ჩაჯექი!- მეუბნება ღრიალით. უკან ჩავჯექი და მანქანის კარები მთელი ძალით დავკეტე.
მთელი გზა ჩემთვის წყნარად ვიჯექი. მხოლოდ მისამართი ვუთხარი. მალევე სახლამდეც მიმიყვანა. კარები გავაღე და მანქანიდან გადმოვედი.
-მადლობა რომ სახლამდე ცოცხალი მიმიყვანე.-ვეუბნები და მის ემოციებს ვაკვირდები, მეგონა რომ გაბრაზდებოდა მაგრამ, ცინიკური ღიმილი სახეზე აირტყა.
-ადი სახლში თორე შეგჭამე.- მეუბნება და გაკვირვებული ვაკვირდები. უეცრად კარებს ვხურავ და უკან მოუხედავად ავდივარ ზემოთ.
სახლში მისულს წინ ქეთი ამსვეტა.
-აბა მოყევი ყველაფერი.
-ძალიან კარგი ოჯახია, მითუმეტეს ოჯახის უფროსი ნანა. მაგარმ ახალ საზღვარგარეთ წავიდა და რამდენიმე თვეში ჩამოვა.
-ანუ მოგეწონა, ძალიან კარგი.
-ჯერ მთავარი არ მითქვამს.
-რა?
-ნანას შვილი ყავს, ლუკა ქვია, და მის ნებაზე უნდა ვიარო და მისი პრიკაზები უნდა შევასრულო.
-ბავშვია?
-რა ბავშვი, 23 წლისაა.
-ვავა, კარგი ბიჭიაა?.- მეუბნება ქეთი თავლებ მოჭუტული.
-ძალიან ლამაზია, ციაფერთვალება, გრძელი შავი თმით, ალბად სადმე რო შეგვხვდეს შოკს მიიღებ, მაგრამ..
-რა მაგრამ?
-ვიღაც ხეპრე, იდიოტი, უტვინო რომ დამეჯახა,, ლუკა აღმოჩნდა.
-რააა?!.
-ხო ხო!.
-ნენე ვერხვდებიი?, ღმერთს თქვენი ერთად ყოფნა სურს.-სიტყვის დასრულება და მისი აფხუკუნება ერთი იყო.
-შე საცოდაო, ვის რას ეუბნები, ქალი ბერდებები სახლში.
-არაფერსაც არ ვბერდები.
-რო მიხჩუვდები მერე გათხოვდი.-ვეუბნები და ბოლო ხმაზე ვხარხარებ.