გამარჯობა, დღიურო! მინდა ჩემზე მოგიყვე... ერთი ჩვეულებრივი გოგო ვარ, ჩვეულებრივად მაცვია, ჩეულებრივად გამოვიყურები, ერთი სიტყვით, არავისგან განვსხვავდები...
ჩემი ტრაგედია მაშინ დაიწყო, როცა მშობლებს ჩამოვშორდი და ჩემთვის სრულიად უცხო გარემოში, 400 კილომეტრით მოშორებით, ბებია-ბაბუასთან დავსახლსი. ერთი მხრივ, კარგი გამოდგა! მე ვისწავლე ყველაფრის ფასი, დავინახე მშობლების უზომო სიყვარული, რომელიც აქ დამაკლდა. რატომ წამოვედი? ჰომ, ოჯახური პრობლემების გამო. უფრო ზუსტად ფინანსური... ყველაფერს ხალისი დავკარგე, მით უმეტეს, როცა სკოლაში, ახალ სკოლაში, ჩემთვის სრულიად უცხო გარემოში, მოვხვდი. სადაც ყველა ზიზღის თვალით უყურებდა ,,ახალმოსულს", მასწავლებლებიც კი! მეშინოდა, ძალიან მეშინოდა, ხალხის მეშინოდა! მათ არ იცოდნენ მე როგორი ვიყავი , ვინ ვიყავი და რას წარმოვადგენდი, ზოგადად. მაინც მჭორავდნენ, თბილისიდან ჩამოსულს. მაგრამ რამდენიმე თვის შემდეგ, მათ გაიცნეს ნამდვილი ნინა წილოსანი! ყველაფერთან ერთად, ქალქში ყველაზე ბაბნიკმა დამადგა თვალი! ეს ორმაგად ძნელი იყო, ყველა მეუბნებოდა, მისი მორიგი სათამაშ ნუ გახდებიო. მეუბნებოდნენ, შენც ნაგავსაყრელზე მოგისროლებს, დანარჩენი თოჯინებივითო.
მილიონიდან ერთია შანსი, რომ ადამიანს მეხი დაეცეს.
მილიონიდან ერთია შანსი, რომ ადმიანს კიბო დაემართოს.
მილიონიდან ერთია შანსი,რომ მე ბაბნიკი შემიყვარდეს!
დიახ! არც შემყვარებია. არ მივცემდი ვიღაც, ლუკა ლიპრტიას, იმის უფლებას რომ ჩემით ეთმაშა.


/თუ პროლოგმა რამით მაინც დაგაინტერესათ, გავაგრძელებ/