წამოხვალ?
-დღეს აქ დავიძინებ.-ვუთხარი და ბიძაშვილს კიდევ ერთხელ მოვეხვიე.

თავი 21
-ეს რა გაცვია?-მკითხა ლიზამ როგორც კი ნოე ოთახიდან გავიდა.
-ნოეს მაისურია.-ისე ავიჩეჩე მხრები თითქოს ყოველდღე მისი მაისურებით დავდიოდი.
-აჰა...-ჩემმა ბიძაშვილმა ღიმილის დაფარვა წარუმატებლად სცადა.- მადლობა რომ მითხარი, ისე ვერ მივხვდი.
-გრძელი ამბავია...ჩემი მაისურით მცველი სისხლის დაცლისგან გადავარჩინე, ერთ-ერთი პოლიციელის ქურთუკი ჩავიცვი და შემდეგ გონება დავკარგე, ამით გამეღვიძა.
-ნოემ ჩემთან მოგიყვანა, აბაზანაში შეგიყვანე და დაგბანე, შემდეგ შენი ნივთები ვერ ვიპოვე და ხალათიანი გამოგიყვანე, ნოემ თავისი მაისური მომცა და ჩაგაცვი.-ამიხსნა წყნარად.
-აბა რატო მკითხე რა გაცვიაო?- უკმაყოფილოდ ავწიე წარბი.
-მაინტერესებდა შენ რას მეტყოდი.-ჩაიცინა ჩემმა ბიძაშვილმა და საწოლზე დახტა.-დავიძინოთ რაა...
-არ ხარ ნორმალური.-ვთქვი და გვერდით მივუწექი.
-მომიყვები იქ რა მოხდა?
-არაფერია მოსაყოლი, ლუი მხოლოდ რამდენიმე წუთით ვნახე ჩემს წაყვანას აპირებდა, შემდეგ ხმაური გავიგონე გარეთ გავედი და დაჭრილი მცველი ვნახე, დანარჩენი შენც იცი ლიზ.
-ანუ შენს მოკვლას არ აპირებდა?-მკითხა და შუქი ჩააქრო.
-არა...ძალიან ინერვიულე?
-ამაზე აღარ გვინდა რაა... რაც მთავარია ყველაფერი დამთავრდა.- ხელები მომხვია ლიზამ.
-შენ ის მომიყევი როგორ არიან ჩვენი გვრიტები.
-ჟღურტულებენ და არაინ.-გაეცინა ლიზას.-ქორწილი ალბათ შემდეგ კვირაში იქნება.
-არ მჯერა...ჩემი ლოდი ქორწინდება.
-და ჩემს ბატს ირთავს ცოლად...რა წყვილია?!
-ერთი სული მაქვს როდის ვნახავ.-ამოვიოხრე მე.- მალე წავიდეთ ბათუმში.
-კი მაგრამ ორი დღე მაინც დავრჩეთ, ტარიელს საქმეები აქვს და ცალ-ცალკე ხომ არ ვივლით.
-დავრჩეთ, თან ლუიც დაიჭირეს და საშიში აღარაფერია.
კიდევ ცოტახანს ვილაპარაკეთ, ჩემი და მამას შეხვედრის შესახებ მოვუყევი, შემდეგ ერთად დავიტირეთ დაღუპული მშობლები, ბოლოს კი ჩახუტებულებს ჩაგვეძინა.
****
მეორე საღამოს ყველანი კლუბში ვისხედთ, ვსვამდით და რაღაც სისულელეებზე ვიცინოდით, მაგრამ რატომღაც გონებით სხვაგან ვიყავი.
-კარგად ხარ?-მკითხა ნოემ და თითები ნაზად დამისვა სახეზე.
-კი, კარგად ვარ...უბრალოდ დღეს ცოტა დავიღალე.
-ექიმს ელაპარაკე?
-კი ველაპარაკე და კიდევ რამდენიმე კვირა მივეცი, შემდეგ კი მამაჩემს წავიყვან.
-სახლში როდის დავბრუნდეთ?
-რაც შეიძლება მალე!-იმდენად სწრაფად ვთქვი რომ ნოეს გაეცინა.
-რაც შეიძლება მალე.-გაიმეორა და ყველასგან მალულად ცხვირზე მაკოცა.
-აუჰ დავდნი ამხელა კაცი...-იმსახიობა იონასმა.-ამათ წებო ვინ წაუსვა?-იკითხა და თავით ჩვენზე მოანიშნა.
-იონას...-შეუღრინა ნოემ.
-მოდი გოგო აქეთ...-ხელი ჩამავლო იონასმა და მისკენ გმასრიალა.-ჩამოგივიდა ბიძაშვილი და აღარ მეჭორავები?
-რა დროს ლაპარაკია!წამო ვიცეკვოთ რაა...!-წამოიძახა ლიზამ, ადგა და ტარიელის ხელიც დაქაჩა.
-გნახავ.-ლოყაზე მაკოცა იოანსმა და სიცილით გაჰყვა მათ.
-ახალი კოკტეილი?-მკითხა ნოემ.
-მინდა.
ნოე ბართან მივიდა, ლიზამ დამინახა რომ მარტო ვიჯექი, უცებ დაიკავა მისი ადგილი, ლოყაზე მაკოცა და თავის ჭიქას დასწვდა. მე ნოეს გავხედე, ბარმენს ელოდა რომ ჩემთვის კოკტეილი მოემზადებინა, ქერა გოგო მიუახლოვდა...ზედმეტად მიუახლოვდა.
-შენც იმს ხედავ რასაც მე?-ლიზა ჩურჩულით გადმოიხარა ჩემსკენ.
-უყურე.-ვთქვი ღიმილით და ნოეც შეთქმულივით უკმაყოფილო სახით მოშორდა გოგოს და მე მომიჯდა გვერდით.
-გასინჯე.-მითხრა და ჭიქა მომაწოდა.
მე უაღრესად კმაყოფილი სახით შევხედე ბიძაშვილს და კოკტეილი მოვსვი.
-დავეცი.-თქვა სერიოზული სახით და ისევ საცეკვაოდ გაბრუნდა.
****
მეორე დღეს იმ მცველის მოსანახულებლად წავედი, ორი დღის წინ ხელებში რომ მაკვდებოდა,ჩემი წინააღმდეგობის მიუხედავად ნოე მაიც გამომყვა, მცველის პალატის კარი შევაღე და ჩუმად შევედი.
-გამარჯობა.-დავიჩურჩულე და მის საწოლთან ჩამოვჯექი, ახალგაზრდა ბიჭი იყო ალბათ 25-26 წლის იქნებოდა.-როგორ ხართ?
-ქალბატონო ელენა.-მითხრა, მადლობელი სახით და ეცადა საწოლზე დამჯდარიყო.
-არ გინდათ.-ხელით გავაჩერე მე.-უბრალოდ თქვენი მონახულება მინდოდა.
-არც კი ვიცი მადლობა როგორ გადაიგიხადოთ...თქვენ რომ არა ქალბატონო ელენა ალბათ აქ არ ვიწვებოდი...
-უბრალოდ ელენა...-გავუღიმ მე.- ძალინ გთხოვთ ამაზე საუბრი აღარ გვინდა, მიხარია რომ კარგად ხართ.
-მართალი გითხრათ გავოცდი.
ნოეს ტელეფონმა დარეკა.
-უკაცრავად.-გვითხრა და უპასუხა.-გისმენ...ელენასთან ერთად ვარ...ჯანდაბა, დამავიწყდა...კარგი,გამოვდივარ...კარგი.
-უნდა წავიდეთ?-ვკითხე მე.
-მე და ტარიელს საქმე გვაქვს.-მითხრა ნოემ.
-კარგი, გამოჯანმრთელებას გისურვებთ.-ვუთხარი მცველს და პალატა დავტოვე.
-ვერ მივხვდი რატომ თქვა რომ გაოცდა.-ვუთხარი ნოეს როდესაც მანქნაში ვისხედით.
-მე მივხვდი...-გაეცინა და წამით გამომხედა.-გახსოვს ჩვენი პირველი შეხვედრა?-მე თავი დავუქნიე.-შენ პირველ შთაბეჭდილებას სხვანაირს ტოვებ, რას წარმოიდგენს ადამანი რომ შენ იმის მაგივრად რომ გაიქცე და თავს უშველო, მტრის დაცვის წევრს გადაარჩენ და ამის გამო შიშველიც კი ირბენ.-გაეცინა მას.
მე ფანჯარაში გავიხედე და მის სიტყვებზე დავფიქრდი.
******
რამდენიმე დღეში ბათუმის აეროპორტში ვიდექი და სიხარულისაგან ვხტუნავდი.
-მულო!-ლიცილით გამოიქცა ჩემსენ ნიტა და ხელები მომხვია.
-რძალო...-ვუთხარი სიცილით.-აუ როგორ მომენატრე.-ცალი ხელით გვერდით მდგომ დემეს დავწვდი და მასაც მოვეხვიე.
-ელენა.-ღიმილით მომეხვია ნინო.
-როგორ ხარ ნინო ბიცოლა?
-კარგად... მეჩქარება ნინო გვერდით კაფეში მელოდება.- თქვა ნოეს დედაზე.
-მე სასტუმროში რომ დავბრუნდები მაშინ ვნახავ.-თქვა ნოემ.
-კარგი...შენ როგორც გინდა.-უთხრა ნინომ და აეროპორტიდან გავიდა.
-დანარჩენებმა არ იციან რომ დღეს ჩამოდიოდით.-თქვა დემემ როცა სასტუმროში ვბრუნდებოდით.
-აუ შევუაროთ რაა...-ვთხოვე მე.
ნოემ მანქნა სასტუმროსთან გააჩერა, ჩვენგან განსხვავებით კერძო სახლი ჰქონდათ ნაქირავები, ყველა მისაღებში იჯდა, ლუდს სვამდნენ და რაღაცაზე იცინოდნენ.
-მოგესალმებით ბიჭებო, გოგოებო და თაზი!-წამოვიყვირე და ყველას სათითაოდ გადავეხვიე.
-ელე რატო არ გვითხარი რომ ჩამოდიოდი?-მითხრა თოკამ როგორც კი დივანზე ჩამოვჯექი.
-მეგონა დემეტრე გეტყოდათ.-მხრები ავიჩევე მე.
-მეც.-თქვა ლიზამ, დაჯდომას აპირებდა როდესაც ფეხი გადაუბრუნდა და ტკივილისაგან შეჰყვირა.
-ლიზა კარგად ხარ?-ხელი შეაშველა ტარიელმა.
-რა დროს ეგაა, ქორწილია დასაგეგმი.-სახე დამანჭა ჩემმა ბიძაშვილმა.
-აუჰ...-ამოიოხრა ნიტამ და დემეს კისერში ჩამალა თავი.
-რა შემართებაა?!-გაეცინა თეკლას.
რამდენიმე საათი ქორწილის საქმეებს ვაგვარებდით, საღამოს დავბრუნდით სასტუმროში.
-ნოე, ელენა.-ჰოლში ნოეს მამა შეგხვდა და თავის შვილს გადაეხვია მე კი თბილად გამიღიმა.- დღეს წვეულებაა , ორივე იქ იყავით.
-კარგი.-უთხრა ნოემ და ჩემი ნომრისაკენ გამიძღვა.
-ნოე რაღაც უნდა გითხრა.-ვუთხარი და ხელი ჩავკიდე.
-გისმენ.
-არ მინდა ჩვენს შესახებ რომ გაიგონ...ჯერ.-თავი გავაქინიე.- უბრალოდ სწორად მინდა გიმიგო... ნინოს და დემეს უნდა ვუთხრა და შემდეგ დანარჩენებს...
უნდა მომეფიქრებინა როგორ ამეხსნა ნინოსთვის ყველაფერი და დარწმუნებული ვიყავი იმაში რომ მშვიდად არ მიიღრბდა.
-ელ,რა თქმა უნდა...-მითხრა და ლოყაზე დამისვა თითები.-შენ როცა გინდა მაშინ ვთქვათ.- წასვლის წინ ლოყაზე მაკოცა, შემდეგ ყურთან, კისერში.
მე ერთანად აწითლებული შევედი ჩემს ნომერში და წვეულებისათვის მზადება დავიწყე.
საღამოს მე და ნოე ერთად მივედით დარბაზამდე, შესვლის წინ ხელი გავუშვი და დარბაზში შევაბიჯე, სტუმრებს მივესალმე, ცოტა ვილაპარკე კიდეც და იქით წავედი, სადაც ნინო,ქალბატონი ნატო, ლიზა და ნოე იდგნენ.
-ელენა, როგორც ყოველთვის შესანიშნვად გამოიყურები.- მითხრა ქალბატონმა ნინომ.
-ბავშვებო რატომ არ ცეკვავთ?-იკითხა ნინომ.
-მართლაც, ნოე,ლიზა ცოტა გაერთეთ.-თქვა ქალბატონმა ნატომ და ნოეს ლიზასკენ უბიძგა.
-მე... იცით დღეს ფეხი გადამიბრუნდა და ცოტა მტკივა.-თქვა ლიზამ.
-ელენა...-ხელი გამომიწოდა ნოემ, ღიმილით ჩავკიდე და საცეკვაო მოედნისაკენ გავყევი, ნინომ იმდენად მკაცრი სახით შემომხედა რომ შემეშინდა, მაგრამ როდესაც ნოემ ხელი მომხვია და გულზე მიმიხუტა, ყველაფერი ერთანად გაქრა, წელზე მოვხვიე ხელები და სახე მის კისერში ჩავრგე...ჯანდაბაშიც წასულა დანარჩენი.