*
თავი 1
დრო, დრო და ისევ დრო... ეს ის უკიდურესობაა, როდესაც ვერასდროს ვერაფერს ვერ გაექცევი და ვერც დაემალები... მის მარწუხებში ხარ მოქცეული და უბრალოდ ეძებ შესაფერის მომენტს, რომ გაიქცე მაგრამ დადგება კი ეს დრო?? ალბათ არასდროს... ისე ჩაგავლებს კლანჩებს და ჩაგითრევს, რომ აზრზეც ვერ მოხვალ და მაინც ჩათრევას ყოველთვის ჩაყოლა სჯობს...
* * *
მოგეხსენებათ და სვანები მკაცრი ბუნების და მენატლიტეტის ადამიანებად არიან ცნობილნი საზოგადოებაში, ასევე მათი დაუნდობელი კანონებით, მაგრამ ამ ცივილიზებულ სამყაროში რაღა სისხლის აღება არსებობს, რაღა დანასისხლად გადაკიდება... ვიცით, რომ ადამიანი, სადაც არ უნდა წავიდეს მისი მკაცრი ბუნება, სისხლი და სულიერი გამოძახილი ყოველთვის თან სდევს... მედგარი ბუნება და ცხოველური სისხლის წყურვილი... 
გაგიკვირდებათ და იფიქრებთ ამ მოდას ჩამოკონწიალებულ თბილისში რაღა დროს სვანები და მათი ბუნების კანონებიაო, მაგრამ... სულში რაც გაქვს ჩანერგილი, სადაც არ უნდა იყო და დედამიწის რა წერტილშიც იმ იდეოლოგიით იცხოვრებ რაც შენშია ღრმად ჩამარხული და ბინა დადებული...


* * * 
ორი გვარის წარმომადგენელი, ჯერ კიდევ ღრმა ბავშვობიდან გადაეკიდნენ ერთმანეთს. ლიპარტელიანი და ავალიანი... ორი წმინდა სისხლის, მთის ბუნების ადამიანი... დაბერდნენ, მაგრამ წარსულში დაწყილი დავიდარაბა გრძელდება და მომავალშიც გაგრძელდება... არავინ გამოჩნდა მანდილის ჩამგდები და არც იმედი აქვთ რომ წერტილი დაესმევა ამ ყველაფერს...
დღემდე ვერ გავიგეთ რა მოხდა მათ შორის რეალურად... ათასი წვრილმანი თვალი თან დასდევდა მათ, მაგრამ ამაოდ... მამაზეციერის გარდა რეალური მიზეზი არავინ იცის... მაგრამ ყველაზე ცუდი იცით რა არის შვილები რომ იმკიან უფროსების შეცდომას.. აი სწორედ ესაა კატასტროფა...

* * *
თორნიკე ლიპარტელიანი!, დიდად წარმოსადეგი პიროვნება გახლდათ, ნუ, ყოველ შემთხვევაში ასე იცოდა თბილისის არისტოკრატიულმა საზოგადოებამ, მაგრამ ცხოვრებამ მის გარეგნობას რამოდენიმე ნაოჭი დაატყო... მკაცრი და შეკრული წარაბები უარესად კუშტი გაუხდა შავი ღრმა თვალები კი ისევ სულისგამყინავად შემოგხედავდა.. დრომ თავისი ქნა, რაც მტერმა ვერ დააკლო, დრომ გათელა, დროისგან განადგურებულმა ვეღარ შეძლო გამოკლავებოდა ბიზნესს, ამიტომ უზარმაზარი არქიტექტურული ფილიალი მის სამ ვაჟკაცს გადაულოცა და ის მთლიანად მისი მეუღლით და სიფრიფანა გოგონათი დაკავდა, რომელმაც სწავლა სამედიცინოს განხრით გააგრძელა... იუკადრისა ოჯახის ბიზნესში ცხვირის ჩაყოფა... ამდენი ეკონომისტებიც მეყოფაო და თავის ცხოვრებას შეუდგა... თვით დიადი თორნიკე ლიპარტელიანი გარემოს შორი მხრიდან უყურებდა და ცდილობდა წარსულის აჩრდილების მოშორებას და მათ შვილებში ულევ სიძულვილს ნერგავდა გვარი ავალიანის მიმართ... დაიფიცა რომ მათ სისხლს დალევდა უკანასკნელ წვეთამდე და მაინც რა მოუტანა მას ამ ყველაფერმა...

* * *
კონსტანტინე ავალიანი უფრო მკაცრი შესახედაობის ადამიანი გახლდათ... მეტად მწყრომი თვალებით და სიმკაცრით გამოირჩეოდა... ძველბიჭური გარჩევებისგან სახეზე ნაიარევიც ჰქონდა...თითქოს ცხოვრებისგან დაღლილი იყო, თითქოს და მეტის გაგრძელების სურვილი აღარ ჰქონდა...მაგრამ არ გაჩერდებოდა... ორივე ბიჭი მან დაიმგვანა, მამის ასლი იყვნენ ვაჩეც და რიჩიც, მხოლოდ გოგონა იყო დედასავით კეთილი.. მის თვალებში ულევ სიყვარულს და სიკეთეს ამოიკითხავდი...მიმდობი და ერთგული იყო და ეს გამოარჩევდა მას სხვებისგან. მისი უზადობით ცაც კი ინუსხებოდა... დედამიწა კი შურიანი თვალებით უმზერდა, ზღვას კი თვალებში ყურებ რცხვენოდა... 

* * *
დაბრუნდა... 
მხოლოდ ეს ერთი სიტყვა გახდა საკმარისი მთელი თბილისი ფეხზე დამდგარიყო.. უსაქმურმა დედაკაცებმა ადრე თუ დაივიწყეს ძველი საქმიანობა, ახლა განაახლეს... ისევ სტუმრობენ აივნის მოაჯირს და ერთმანეთში ინფორმაციებს ცვლიან და ასე ივსებენ მწირ მარაგს, მხლოდ ერთი ადამიანი-გაბრიელ ლიპარტელიანის შესახებ, თორნიკე ლიპარტელიანის უფროსს ვაჟზე, რომელზედაც კრიმინალური შინაარსის შემცველი ისტორიები დაიარება... ყველა დაწესებულებაში ის არის განხილვის თემა, ის არის საათის ახალი ისრის ჩამომკვრელი, მისი ჩამოსვლით ახალი სისხლიანი დროის ათვლა დაიწყო და ვშიშობ, ეს ყველაფერი სისხლის ღვრამდე მივა...

* * *
-სანდრექსა, სანდრიკელა, სანდრიკოოოოოოოო!!! გაიღვიძე , ის ძაღლიშვილი ჩამოდის... ჩვენი ძმა ჩამოდის ს*რო..
-მმმმ მაცადე ბაჩო ძილი, კაცი არ ხარ?! შენი ხუმრობის ხასიათზე ვარ ეხლა მე?!
-ბოზ*იშვილი ვიყო თუ გატყუებდე, აელეწე ფეხზე გაბო მოდის!.. 
-ვინ გაბო?! ჩვენი ძმაკაცი გაბრიელი?!.. ჩვენი ძმა?!... სანდრექსა სწრაფად წამოხტა ფეხზე და ქალივით ქოთქოთს მოჰყვა... 
-ხო ბიჭო, დანიელმა დამირეკა მოგვესწრო ჩემმა ძმამ აქეთ გამოიხედაო და მაგარი დახვედრა მოვუწყოთო, მთელ თბილისს ჰაერში ვწევთ დღეს საღამოს...მიდი ჩაიცვი და დავახვიეთ ლიპარტელიანებთან..
-ჰო, ჰო გაეთრიე ჩემი ოთახიდან ჩავიცვამ და წავედით...

* * * 
ბაჩოს მანქანა გაჩერებული არ ყავდა, რომ სანდრექსამ უკვე ლიპარტელიანების უზარმაზარი რეზიდენცია ელვის სიწრაფით გაიარა და კარები რასაც ქვია შეგლიჯა, სავარაუდოდ შესამოწმებელი გახდება, ცოცხალია თუ არა... 
-აეეეე დანიელ! დამიან! ძმებო! აეგდეთ ფეხზე, მოგვესწრო ძმებო, ჩვენი ბიჭის ნახვა!.. 
-იდიოტო რამხელა ხმაზე ღრიალებ! მე შენი დედა ვატირე, ქეთინო დეიდა იქნება სახლში, თორნიკე ბიძიასი მაინც არ გრცხვენია... კარგი რამედ უთავაზა სახლში ახლად შემოსულმა არაბულმა
-სულ დამავიწყდა ბაჩუკი და საყვარლად გაეკრიჭა, რომ იტყვიან კბილები წინ დაულაგა...
-ბაჩუკის მოგცემ ეხლა რომ გაგიგდებ წიხლ ქვეშ , ამის თქმა და ამხელა კაცებმა ხვანცალი დაიწყეს შუა სასტუმრო ოთახში...
-ჯანდაბა! ქეთინოს ვაზა, დაიჭირე ბიჭო რა დოყლაპიასავით მომშტერებიხარ , არ გატყდეს თორე დავიბრიდებით... მაინც შეეწირა ქეთინოს ვაზა ამ ყველაფერსს
-გამოს*რებული ხარ ამხელა კაცი აბა რა ხარ! დაუცაცხანა ბაჩომ გვარიანად ამაშუკელს
-ბიჭებო თქვენს მოსვლას კიდევ ერთი ვაზა შეეწირაა... 
ამხელა კაცები კედელს აეტუზნენ და დამფრთხალი თვალებით მიშტერებოდნენ მათ წინ მდგომ არისტოკრატიულ ქალს, რომელსაც ასაკმა ვერაფერი ვერ დააკლო...
-ქეთინო დეიდა რა ლამაზად გამოიყურებით! ეს ახალი კაბაა?? აფირისტობას მოყვა ცანცარა სანდრო... ქალი მკაცრი სახით უყურებდა და არ სურდა ღიმილი გაპარვოდა სახეზე მათ შემხედვარე...
-სასჯელის დროა ბიჭებო
-რა .. რაა .. კი მაგრამ რა სასჯელი??
ქალი უარესად კარგ განწყობაზე შეიქმნა მათ შემხედვარე და სურდა იქვე ეცინა ბოლო ხმაზე, მაგრამ რისი ქეთევან დევდარიანია ემოციები რომ ვერ აკონტროლოს...
-ორივემ უნდა მაკოცოთ ლოყაზე... და საჩვენებელი თითი ლოყაზე მიიდო...
-კარგი რა ქეთინო დეიდა ასე ხუმრობა შეიძლება?! შვებით ამოისუნთქა ბაჩომ და ქალს გადაეხვია და ლოყები დაუკოცნა, არც სანდრიკო ჩამორჩა...
-ის ორი ბედოვლათი სად გდია?! სანდროს ახალი ცანცარის ტალღა წამოუვიდა...
-ზემოთ სძინავთ!
-მაშიკუნკულაც სახლშია?! კვლავ სანდრიკო აგრძელებდა კითხვების დასმას და ამით ბაჩოს აქილევსის ქუსლზე აჭერდა. გრძელი ამბავია
-დილიდან წავიდა უნივერსიტეტში, ჩათვლა აქვს და შემდეგ პრაქტიკებზე მიდის...
- მაშინ ომის დროა გველურად ჩაიცინა სანდრომ და სამზარეულოდ წყლით სავსე ტოლჩა წამოიღო...
-ოღონდ კიდევ რამე არ დალეწოთ.. 
ქეთინო მათ ბავშურობაზე ხალისობდა, კლუბს თორნიკეც შეუერთდა, რომელიც ხმაურმა შეაწუხა და ვითარების სანახავად გამოვიდა..
ბაჩო იდგა და შესაძლო მომენტის გამეორებას ელოდა თან ითვლიდა
-1, 2 , 3 დაააა
-სანდრო ამაშუკელო მოგი*ყან ჯიში რატომ გადამასხი წყალი!.. ბაჩოს ყურთასმენას ძმების ღრიალი მოჰყვა და სანდროს კიბეებზე ელვის სისწრაფით დაშვება...
-მომკლავენ სასწყლად ამოიკრუსუნა და ქეთინოს ამოეფარა...მოკლედ ბევრი რომ აღარ გავაგრძელო მათი ხვანცალის შესახებ , ერთმანეთი დალეწეს, საბოლოოდ კი ყველა მდივანზე იყო მიყრილი და მეტად მნიშვნელოვან თემას განიხილავდნენ... სახელად გაბრიელს...
-ყველამ კარგად ვიცით გაბომ როგორ ვითარებაში დატოვა ქვეყანა, ეჭვნარევი ხმით დაიწყო ოჯახის უმფროსმა...
-ის ფაქტიც ყველამ კარგად ვიცით, რომ ხალხი ბრბოა ბატონო თორნიკე, მაგრამ გაბოს შემთხვევაში ყველა შეცდა და ის ამას ყველას ანანებს...
-ვიცი ბაჩო ვიცი და სწორედ მაგის მეშინია, მეც კი ვერ გავაჩერებ ჩემს შვილს... დანანებით ჩაილაპარაკა უფროსმა ლიპარტელიანმა და თვალები სივრცეს გაუსწორა...
-იქნებ ის დროა ბატონო თორნიკე, რომ უკვე აღარ გავაჩეროთ?!
-მაშინ ამას სანდრო ბევრი ადამიანი შეეწირება და არ მინდა ჩემი შვილი მკვლელი გახდეს!
-დრო გვიჩვენებს ყველაფერს მამა! სიმწრით ჩაილაპარაკა დანიელმა...
-კარგი აბა ჩვენ წავალთ, დახვედრას მოვუწყობთ ჩვენს ძმას. ფეხზე წამოიმართა დამიანი -გვიან დავბრუნდებით!.. ყველა მას გაყვა, სახლში კი მხოლოდ ქეთევანი და თორნიკე იყვნენ ... ორივე ჩაფიქრებული, იცოდნენ აქ რაც დატრიალდება და მოსალოდნელი შიშით საღად აზროვნების უნარიც კი არ შეეძლოთ....


* * *
თბილისის აეროპორტში ყველაფერი უჩვეულოდ იყო, ალბათ იმიტომ რომ გაბრიელი მობრძანდებოდა, მობილიზებული ჟურნალისტები, დაძაბული უამრავი წყვილი თვალი, ტერმინალზე ჩამომდგარი თვითმფრინავი, მაღალი ფიგურა , თეთრი ჯინსის შარვალი, თეთრი ზედა და შავი რეიბანები... მხრებში გაშლილი, მაღალი, თმა დაბალზე დაყენებული, წვერი ოდნავ მოზრდილი , დინჯი სიარული და უბრალო გაბო იყო... მხოლოდ მისეული და არა ხელოვნურობა... ჟურნალისტები ადგილს მოწყდნენ და ნადირივით ეტაკნენ გაბრიელს , როგორც მტაცებელი მსხვერპლს...
-ბატონო გაბრიელ მთელი ეს დრო სად იყავით?!
-ბატონო გაბრიელ სასჯელი მოიხადეთ?, ვარაუდობენ რომ მთელი ეს დრო ციხეში იყავით, რა კომენტარს გააკეთებდით ამ ყველაფერზე?!
ძმები დაცვასთან ერთად დაიძრნენ გაბოსკენ და წურბელა ჟურნალისტები მოაშორეს თვითონ კი მანქანაში ჩასხდნენ..
-შე ჩემა როგორ მომნატრებიხარ... დამიანი ძმას ჩაეხუტა
-მეც მომენატრეთ, აი თურმე რა მაკლდა ბრაზილიაში...
-ვა მოდას ვაწვებით გაბო.. კვლავ სანდრო აცანცარდა..
- როგორიც დაგთოვე ისეთი ხარ ისევ, საერთოდ არ შეცვლილხარ.. და სანდროს პატარა ბავშვივით აუჩეჩა თმები...
-აბა რა გეგონა გამკეთებელი გამოვიდოდა... ბაჩომ მისეული კომენტარი დადო, რის გამოც თავში კარგად მოდო სანდრომ, გაბრიელი ამ ყველაფერს უყურებდა, თვალებში უდიდესი სითბო ჩაუდგა, ეს ოთხი ადამიანი მისი სიცოცხლის წყარო იყო, არ ნანობს რომ ჩამოვიდა...
-დღეს ვსვამთ სახელის დავიწყებამდე... განაცხადა დანიელმა და გაზს ფეხი მიაჭირა....

* * * 
ყველაფერი მოსალოდნელზე უკეთესად მიდიოდა... ბევრი სასმელი, მოსაწევი ნაშები და ყურადღების ცენტრი მხოლოდ გაბრიელი... ჰოლივუდის ვარსკვლავი გეგონებოდათ, ისე იყო განხილვის თემაში რომ ნებისმიერ ვარსკვკავს შეშურდებოდა... მაგრად გაერთნენ , მართლაც რომ დაუვიწყარი დახედრა მოუწყვეს მდიდარ უფლისწულს...


* * *
-ის ძაღლიშვილი ჩამოეთრა ლათინო ამერიკიდან, ალბათ ამოუვიდა ყელში ბრაზილიური დრამა... ვაჩე დილიდან ცოფებს ყრიდა, ავალიანების ოჯახში კი სრული ქაოსი იყო , გაბრიელის ჩამოსვლამ მთელი ოჯახი ფეხზე დააყენა, თუ აქამდე ოდნავ მოდუნებულები იყვნენ ეხლა ისე ფხიზლობენ ჭიანჭველაც კი ვერ გაეპარებათ სადმე... უფროსი ავალიანი ვისკის ჭიქით ხელში, თავის კაბინეტში დაიარება და შვილების ერთი სიტყვაც არ ესმის..
-მამა გესმის?! ახლა რიჩი შეუტრიალდა მამამის აშლილი სახით..
-კი, კი მესმის! არაფერი წამოიწყოთ, თქვენთვის იყავით გასაგებია ! გახსოვთ რა გასწავლეთ? მტერს მას მერე შეუტიე რაც კარგად შეისწავლი, ასე რომ გავიგოთ პრინცი რატომ ეწვია საქართველოს, მერე კი ის სისხლი ვაზღვევინოთ რაც მის ხელებზეა...
-დედა!
-ვაჩე რამე მოხდა შვილო?!
-არა დე შენ არ ინერვიულო, უბრალოდ მაინტერესებს მოვიდა ჩემი და?
-კი ჩემო ბიჭო თავის ოთახშია...
ვაჩემ სწრაფად აირბინა კიბეები და დის ოთახში შეაჭრა...
-ლილე ჩემო პრინცესა როგორი დღე გქონდა? დაიკოს მაგრად მოეხვია და მთელი სახე დაუკოცნა, როგორც პატარაობაში იცოდა ხოლმე ლილეც აკისკისდა და ძმას ჩაეხუტა
-ნორმანული...
-ჩემო გოგო დღეიდან დაცვასთან ერთად ივლი, გაპროტესტება არ მიიღება ვერდიქტი გამოტანილია, ასე რომ შეეგუე ამ აზრს..
-კი მაგრამ რატომ??
-უბრალოდ ასეა საჭირო!
-კარგი.. ლილემ მოიწყინა, მაგრამ რა ექნა, ასეთი იყო ყოველთვის დამჯერე და დამყოლი, არასდროს არავისთვის გაუწევია წინააღმდეგობა, ამიტომაცაა ,რომ ის უნაზესი და თბილი ადამიანია...

* * *
-ჩამოვიდა!..
-ჭადრაკის მთვარი მოთამაშე ასპარეზს დაუბრუნდა,ესეიგი მოქმედების დროა...
-მაშ ავრიოთ მონასტერი!
თავი 2

* * * 
დილით ყველამ სანდროს სახლში გაიღვიძა, გაიღვიძა რა, ქორივით შეფრინდა მაშო სახლში , რაც გაიგო რომ თავისი ძმა ჩამოვიდა და ელვის სისწრაფით დაიარა ყველა ოთახი და გაბო როცა იპოვა ზედ შეახტა...
-ჩემი სიცოცხლე ჩემი ძამიკუნკულა ჩამოვიდა და მძინარ გაბოს კოცნა დაუწყო... გაბრიელმაც შეიღვიძა და მაშო რომ დაინახა, ქალბატონი ერთი ხელის მოსმით დასცა ლოგინზე და ღუტუნი დაუწყო.. მაშოს კისკისი მთელს სახლში ისმოდა...
-ეს ვინ მოსულა , ჩემი ბაჭია მოსულაო... და არც გაბომ დაკლო ხვევნა-კოცნა... შეფხიზლებული ბიჭები ყველა კარებში იდგა და და-ძმის შეხვედრას სიყვარულის თვალებით უცქერდნენ, ამ თვალებში სულ სხვა სიყვარულის სხივები იყო.. განსხვავებულად რომ ციმციმებდნენ, აი ისე შენს გულისწორს რომ დაინახავ...ამ მხიარულებას ძმებიც შეუერთდნენ... ასე რომ ძმებმა და დაიპყრეს..
-სახლში ხო მოხვალ გაბო დღეს?! დედა და მამა გელოდებიან მათაც მოენატრე..
-აუცილებლად მოვალ ჩემო ბაჭია ეხლა კი გადაბარგდი ჩემიდან,ავდგები, მოვწესრიგდები და ყველა ერთად წავიდეთ სახლში...


* * *
სახლთან მისულ გაბოს ძველმა ფიქრებმა შეახსენა თავი, გაახსენდა რამდენ ტკივილთან ასოცირდება სახლი, ბუდე , სიძულვილის ადგილი... და უბრალოდ წამიერად ინანა რომ აქ დაბრუნდა , მაგრამ რაც დაიწყო იმას აუცილებლად დაასრულებს...
ფრთხილად გაიარა სახლის პირმაღი, თითქოს იხსენებს როგორ ნაჩქარევად დატოვა სახლი და ცუდმა მოგონებებმა მის ფიქრებში ღრმად შეტოპეს, მაგრამ ემოციების კონტოროლი ისწავლა... წლებმა ის მხოლოდ გააძლიერაა... ერთდროს საყვარელი სახლი მისთვის ტკივილთან ასოცირდება, იგივე სურნელი შეუცვლელი ინტერიერი და უბრალოდ შეცვლილი გაბრიელი... მაშოს მშობლებისთვის წინასწარ დაერეკა და მონატრებულ შვილს კარებში შეეგებნენ. იყო დედის თვალებიდან წამოსული ცრემლი , მამის ამაყი სახე და უგრძნობი გაბრიელი.. უემოციო, წაშლილი სახე, მაგრამ საკუთარმა ოთახმა საბოლოოდ დაუსვა წერტილი მის წარსულს... ერთ დროს თინეიჯერი, გართობა და ჩუმად შეპარვები ოთახში, მაგრამ რაა. რა დარჩა მისგან არც არაფერი... 
-დედი მოსამსახურეებმა შენი ოთახი მიასუფთავეს, შეგიძლია კვლავ იქ იცხოვრო როგორც ადრე დედი.. ქალს თვალებში იმედის ნაპერწკალი უელავდა მაგრამ წამიერი აღმოჩნდა..
-ნუ შეწუხდებით ,მე ჩემს სახლში ვიცხოვრებ აქ აღარაფერი დამრჩენია...
-კი მაგრამ... ცრემლნარევი ხმით დაიწყო საუბარი მაგრამ ისევ გაბომ გააჩუმა..
-დედა ძალიან გთხოვ რაა... ჩემს გადაწყვეტილებას ეცით პატივი...
მაშომ ყურები ჩამოყარა, მაგრამ რისი ანცი გოგოა ძმას იქაც არ მოასვენებს...
-გაბრიელ შენთან საუბარი მსურს! წამოდი კაბინეტში შევიდეთ... დინჯი გაწონასწორებული ხმით დაიწყო ბატონმა თორნიკემ საუბარი ...
-რა თქმა უნდა მამა! სარკაზმში ნობელის პრემია რომ არსებობდეს გაბო ჩემპიონი იქნებოდა...
კაცმა თვალები რაღაცნაირად აწკიპა და კაბინეტისკენ ნელი მშვიდი სიარული დაიწყო... მამისგან გამოყვა გაბოსაც მსგავსი სიარულის მანერა... თორნიკე თავის სავარძელში მოთავსდა გაბრიელი კი იქვე მდივანზე გაიშხლართა და ირონიულად დაუწყო მამამის ყურება როდის დაიწყებდა საუბარს...
-რატომ დაბრუნდი???
-საერთოდ არ შეცვლილხარ მამაჩემო
-შენ კიდევ უარესად გათავხედებულხარ...
-თუ გადავხედავ წარსულის ფაქტებს თქვენო აღმატებულებავ , მიხვდებით რომ სრულიად ლოგიკურია რატომ ვარ ასეთი...
-შენი თავი შენ თვითონ გაწირე...
-შენ რომ კარგი კაცი ყოფილიყავი და შენ რომ ჩემი სიმართლე დაგეჯერებინა დღეს ყველაფერი სხვაგვარად იქნებოდა ბატონო თორნიკე...მაგრამ დაიჯერე რომ შენს შვილს სისხლში ჰქონდა ხელები გასვრილი, შენ მიბიძგე დამეტოვებინა ყველა და ყველაფერი, შენ ხარ ყველაფრის მიზეზი... და იცი რატომ დავბრუნდი?! ყველაგერს წერტილი უნდა დავუსვა ერთხელ და სამუდამოდ..
-ეგ რას ნიშნავს?!.. კაცი აფთარს დაემსგავსა იმდენად იმოქმედა მისი შვილის სიტყვებმა., მაგრამ არც გაბრიელი იყო კარგ მდგომარეობაში კისრის ძარღვები დასკდომაზე ჰქონდა იქვე მდგომ ლარნაკს ხელი მოჰკიდა და კედელს ზედ შეაფშვნა...
-შენ! შენ დამინგრიე ცხოვრება და დავბრუნდი რომ შენც და ავალიანიც ერთხელ და სამუდაომოდ მოვსვა ერთ ადგილზე... გმადლობთ ყურადღევისთვის თავი გრანდიოზულად დაუკრა და კაბინეტიდან ქორივით გამოვარდა... ყველა კარებისკენ იყურებოდა ...
-რააა??? გაბომ გაიოცა წამისწინდელი ამბავი ვითომ აქაც არაფერი გადაკოცნა გაოცებული დედა მაშოს ლოყები დაუწელა და სახლი ნაჩქარევად დატოვა... გონზე როდესაც მოვიდნენ ბიჭები გაბოს დაედევნენ ქალი კი ფრთხილი ნაბიჯებით გაუყვა დერეფანს და მისი ქმრის მოსანახულებლად შევიდა... ძლიერი თორნიკეს სახეზე მხოლოდ ულევი ტკივილი იყო გამოსახული... ვისკის ბოთლი ბოლომდე მოყუდებული ჰქონდა და საკუთარ გაჩენის დღეს წყევლიდა... ქალის გულში უსიამოვნოდ გაკრა ტკივილმა... იცოდა რომ ოჯახის ძველი ერთობა ვეღარასდროს აღდგებოდა. ქმარს მიუახლვდა და ახალგაზრდობაში რომ იცოდა ისე მოეხვია და დამშვიდება სცადა... თორნიკემ ყურები ჩამოყარა და მეუღლის მხრებზე ატირდა
-საკუთარ შვილს, სისხლს და ხორცს ვძულვარ ქეთო... ჩემი ბიჭი დავტანჯე ქეთო... მამამისი ძულს ქეთო..
-თორნიკე ყველაფერი გაივლის აი ნახავ გაბო აუცილებლად მიხვდება რატომ გაუშვი ის აქედან, ნახავ შენ მყარად უნდა დადგეე..
ასე ერთმანეთში შესისხლხორცებული ორი სხეული იდგა და ფიქრობდნენ საკუთარი შვილი როგორ მოეყვანათ ჭკუაზე..

* * * 
გაბო და მისი ძმაკაცები ბარში ისხდნენ და რომს შეექცეოდნენ... არავინ არ იღებდა ხმას ან რა იყო სათქმელი, ერთმანეთის ტკივილს ასე უხმოდ იზიარებდნენ...
-გაბო ყოველთვის იცი რომ შენ ჩვენი იმედი უნდა გქონდეს მთელი სიტვირთე დამიანმა საკუთარ თავზე აიღო, ყველა მას შეუერთდა და ცდილობდნენ გაბო მოეყვანათ სააქაოს...
-მესმის თქვენი და ვაფასებ მაგ ყველაფერს მაგრამ ...საუბრი ტელეფონის ზარმა გააწყვეტინა...
-გისმენთ?
-ალო გაბო მაშო ვარ დღეს მომაკითხავ უნიში..?
-მე რომ არ ვიყავი აქამდე ვინ გაკითხავდა მაშინკა ? დას ეშმაკობას მიუხვდა და ტუჩის კუთხეც ჩატეხა
- ნუ ეხლა ჩემი ძმა ჩამოვიდა და ხომ უნდა დავშოკო ახალგაზრდობა
-კაი რომლისთვის გამოგიარო
-ასე ერთ სათში ბოლო ლექციასაც დავესწრები და წამიყვანე.
-კაი ჭკვიანად იყავი ქალბატონო!
-არის პრინცო...
-კაი გავედი ბიჭებო მე მაშენკა დღეს ჩემთან დარჩება სახლში ...
-თქვენც ამოდით და ერთი მაგრად გავუბეროთ ცოტა მოსაწევიც წამოიღეთ ოღონდ მაშო რო დაიძინებს მერე მივხედოთ მაქ საქმეს მსუბუქად იღიმის
-ბაჩო ვერ მოწევს, აღარ მოეწონაბა სატრფოს..სანდრო რისი სანდროა კბილი რომ არ ჩაასოს ბაჩოს მაგრამ არც არაბულია ნაკლები გველი იმხელა შემოსცხო თავში გამიკვირდება რომ ტვინის შერყევა არ ჰქონდეს.. ეს ორი ერთად საშინელი სანახავიაა...
-გნახავ სანდრო შენ დადებილებულს და თვალებში აკიაფებულს და მერე მე ვიცინებ...
-ხედავ ბიჭო რა ფილოსოფია დადო სანდრო არ ეშვებოდა შხამის ნთხევას..
ყველამ დატოვა ბარი და თავინთ სააქმეებს შეუდგნენ... გაბრილი ოლიმპიური მშვიდი სახით მიუჯდა X6-ს და კავკასიის უნივერსიტეტისკენ გაუყვა გზას..მშვიდად ატარებდა მანქანას მაგრამ მოუნდა ისევ ჩვიდმეტი წლის ბიჭი ყოფილიყო უდარდელი ცხოვრებითდა გაზის პედალს ბოლომდე მიაჭირა ფეხი და გაფრინდა,, ძარღვებში სისხლი მჩქებარეთ მიედინებოდა ადრენალინმა მთელიმისი ორგანიზმი მოიცვა დაწამიერად ყველაპრობლემა ერთად დაავიწყდაა.... როგორ მივიდა უნივერსიტეტთან არ ახსოვ გონს მაშინკას კისკისმა მოიყვანა..
-გაბო ნახე გოგოები სანთელივით დნებიან, მიდი გადადი რა მანქანიდან ვითომ საბარგულში რაღაც გიდევს...
-ნუხარ მაშო ცუდი გოგო შენ.. თითს საყვარლად უქნევს და ელვის სისწრაფიდ სწყდება მანქანა ადგილს და მაშოც შეშინებული ეკვრის სავარძელს...
მანქანაში მშვიდი ჰანგები ჟღერს , გაბო წითელზე აჩერებს მაშო კი ფანჯრიდან იყურება და უცებ იქვე სკვერში საწყლად მობუზულ გოგონას ხედავ , ლამაზი ქერა თმები მოუჩანს, სავარაუდოდ ტიროდა.. თითქოს ეწყინა და დახმარების სურვილმა გაუელვა თავში, იქნებ რა უჭირდა..
-გაბრიელ იქ ვიღაც ტირის და ვნახავ იქნებ რა უჭირს?
გაბრიელმაც იქედ გაიხედა საეთაც მაშო იყურებოდა, და დის გულკეთილობამ სიამოვნება მოჰგვარა 
-კარგი მაგრამ მალე საქმეები მაქვს, და მანქანა გვერდით გადააყენა... მაშო 
სწრაფად შეუყვა სკევრს და დაინახა რომ გოგო სლუკუნებდა.. ფრთხილად შეეხო მხარზედა აცრემლიანებული ლურჯი თვალები რომ დაინახა სწრაფად ამოიცნო მასში
-ლილე ავალიანი! მისი მტერი, ადამიანი რომლის მიმართაც ბავშვობიდან სიძულვილს უნერგავდნენ, მაგრამ უკან დახევას არ აპირებდა..
-კარგად ხარ? მშვიდად მიმართა
-რატომ ინტერესდება ჩემი მტერი ჩემი კარგად ყოფნობით..ამოისლუკუნა საწყალი ხმით
-ალბათ იმიტომ რომ ლიპარტელიანები ადამიანები ვართ და თანაგრძნობის სურვილი ჯერ კიდევ შეგვრჩა.. მშვიდი გაწონასწორებული ხმით მოიუგო, გაბრიელს ჰგავს თავიდან ბოლომდე ეს ერთი ციდა გოგო..
-აშკარად ვერ შემამჩნიე რომ მე ვიყავი თორე ახლა აქ არ იდგებოდი...
-მაგრამ ახლა გამჩნევ რომ შენ ხარ და მე ისევ აქ ვდგავარ..
-ჰო ალბათ..
-მიიიჩოჩე და მაშოც ლილეს მიუჯდა...
-რატოა ცხოვრება ასე რთული სრულიად გაუანალიზებლად დაიწყო საუბარი ლილემ ნაზი ,
მშვიდი ხმით..
-ალბათ იმიტომ რომ ჩვენ თავიდან ასე რთულ ცხოვრებას შეგვაჩვიეს ჩვენმა მშობლებმა, შენ რა გჭირს?
-ჩემს ძმებს ვეჩხუბე , ვითომ პატარა ბავშვი ვიყო კუდში ჩემზე ბევრად ზორმა ხუთი დაცვა დამსდევს... და თავოსუფალი სტუდენტური ცხოვრება არ მაქვს.. ამიტომ ვტირი ეხლა გამოვეპარა მაგათ გამო ლექციები გავადინე რომ ერთხელ მიანც შემეგრძნო თავისუფლება როგორია..
- ჰოო რთულადაა ყველაფერი, ვერ გეტყვი რომ ეგ გრძონაბ გამოცდილი მაქვს, ჩემი ძმები ყოველთვის თავისუფალ ცხოვრებას მაჩვევდნენ და არც დაცვა დამსედევს , თუ რამე მიჭირს ისინი ყოველთვის იქ არიან..
-ბევრად მარტივად ყოფილა შენთან ყველაფერი ლილემ ღრმად ამოისუნთქა
-მაგრამ შენთან არა..
-მტრები რომ არ ვიყოთ ალბათ კარგი მეგობრები ვიქნებოდით ლურჯი თვალები მიანათა ლილემ მაშოს და სრული გულრწფელობით თქვა ეს სიტყვები
-ალბათ ლილე მაგრამ ჩვენ მტრები არ ვართ, ვგულისხმობ ჩემს თავს და შენ, ჩვენ ხომ არ ვიცით რისთვრის მტრობენ ჩვენი მშობლებო ერთმანეთს არასდროს ვერევი მაგ საკითხში და შენ ჩემი მტერი არ ხარ..მაშო ფეხზე წამოიმართა ჩანთა მოიქექა და პატარა ქაღალდი და კალამი ამოიღო და მისი ნომერი მიაჯღაბნა და ლილეს გაუწოდა..
-ოდესმე თუ მოგინდეს საუბარი ამ ნომერზე დარეკე და აუცილებლად გიპასუხებ მშვიდი გაწონასწორებული ხმით უთხრა მაშომ
-უნდა გენდო?!
-კი რადგან ლიპარტელიანები,ამიხვნეშა, ცუდად არ მოიიღო, მაგრამ თქვენსავით ერთმანეთს არ ხოცავენ და მტერი რომ ვერ გაუგიათ ასეთები არ ვართ..დროებით ლილე ავალიანო!
-დროებით მაშო ლიპარტელიანო! და მის მოცემულ ქაღალდს დააკვირდა სადაც ლამაზი კალიგრაფიით ცხრა ნიშნა ნომერი ამოიკითხა და მსუბუქად ჩაიცინა...შემდეგ ტელეფონი ამოიღო და დიდი ასოებით მიაწერა ,,მაშინკა“...
-ის ავალიანების საამაყო ქალიშვილი იყო მაშინკა?- გაბომ ეგრევე აჯახა დას კითხვა..
-კი გაბო დაინახე?
-კი მაშო,მაგ გოგოს ისეთი ლურჯი თვალები აქვს სხვა მეორეს რომ არ აქვს,
-გულში ხომ არ ჩაგივარდა გაბრიელ ლიპარტელიანო! საყვარლად ჩაეჩვრიტა ლოყები მაშოს
-ბევრს რომ ლაპარაკობ არ იცი?
-ლიპარტელიანო არ გამოგივა თავის დაძვრენა..მაშო უკვე ბოლო ხმაზე იცინის 
-დაახვიე მაშო რა.. გაბოსაც ეცინება 
-ღმერთო მაღალო ესენი ერთმანეთს აუცილებლად დაკლავენ, ეგღა გვაკლდა სრული ბედნიერებისთვის, საყვარლად ჩაიხითხითა...გაბოსაც ჩაეღიმა და ისევ იმ მხარეს გაიხედა სადაც ავალიანების ქალიშვილი იჯდა , მისთვის ჩაიცინა და მანქანა ელვის სისწრაფით მოსწყვიტა ადგილს..
-შარში ხარ ლიპარტელიანო..
-მაშო ქათამსაც არ შეეშინდება მაგათი სათამაშო იარაღის..გაბობ საყვარლად ჩაიხითხითა
-ნაგავი ხარ გაბრიელ! მაშო ბოლო ხმაზე ჭიხვინებდა , ფეხები კი მანქანის სალონზე ჰქონდა შემოლაგებული.. ეს ორი ერთად სხვა ფენომენი იყო, ვიღაცას ტყუპები ეგონებოდათ რომ არა მათი ასაკი... 
-შენთან მინდა ცხოვრება, შეპარული სიფრთხილით დაიწყო მაშომ საუბარი...
-დედას და მამს ეწყინება , თორემ ხომ იცი რომ მე პრობლემა არ მაქვს მაშო..
-დედასთან და მამასთან მე მოვაგვარებ...
-იცოდე თუ შეამჩნევ რომ წყინთ აუცილებლად შეაჩერებ სათქმელს..
-მოსულა! მაშომ გადაჭრით უპასუხა
-ახლა კი აწიე შენი გასიებლი უკანალი ჩემი სალონიდან მაშინკა
-ჰეი რას უწუნებ ჩემს უკანალს... მაგრად აკოცა გაბოს და სახლში შეკუსკუსდა სიცილ სიცილით...
-გაბრიელმა კი ძმებისკენ აიღო გეზი
-დედააააა , მაააამააააა ბოლო ხმაზე გაჰყვიროდა მაშო
-რა იყო დედიკო? ქეთო სახლში მოსულშვილს გამოეგება..
-მამა სახლშია?
- კი შვილო რა იყო, ქალის ხმაში ინტერესი შეერია.. თორნიკეც გამოვიდა და ცოლს დაუდგა გვერდით
-დეეე, მააა გაბოსთან მინდა ცხოვრება პირდაპირ აჯახა სათქმელი
-ქალს სახეზე წყენა დაეტყო, მაგრამმის ერთადერთ ქალიშვილს როგორ აწყენიებდა.
-კარგი მაშო შვილო როგორც გინდა 
-მამა მართლა მთანხმდებით, მაშოს სახე გაუბრწყინდა
-რატომარ უნდა დაგთანხმდეთ 
-მიყვარხართ ,, მიიჭრა და ორივეს ერთად მოეხვია,, აქაც მოვალ ხოლმე არ მოიწყინოთ ხომ?
-არა ჩემო გოგო.. დედამ შუბლზე აკოცა-წამოდი თანსაცმლის ჩალაგებაში მოგეხმარები....
გაბომ მანქანა ლიპარტელიანების საგვარეულო კომპანიასთან გააჩერა და მშვიდი ნაბიჯებით შევიდა შიგნით..
-ნატალია ჩემი ძმები სად არიან? მიმღებში მჯდომ გოგონას მიმართა, რომელიც საყვარელსაც ღიმილი ჰქონდა..
-კაბინეტში არიან გაბო.. გაუღიმა
-მეგობარი არ უნდა ნახო ნატალია, ცუდი გოგო ხარ, თბილად გადაეხვია სავარაუდოდ მომავალ სარძლოს, თუ დააყენა მისმა ძმამ ოდესმე საშველი დატანჯა საწყალი გოგო..
-როგორ ხარ ნატალია?
-კარგად შენ? როდის ჩამოხვედი
-წუხელ ნატალია, წუხელ ჩამოვედი ღიმილით უთხრა
-გამეხარდა გაბო
-კაი აბა ვნახავ იმ ბედოვლათებს და გაბო დერეფანს გაუყვა... კარები ფრთხილად გააღო
-ბატონო დამიან სტუმარი გყავთ! ხმა რაც შეეძლო დაიწვრილა და ისე შევიდა
ძმები გაოცებულები უყურებდნენ
-აა მითხარი ახლა რამ ააცანცარა ამხელა კაცი? დანიელმა სრული გაკვირვებით თქვა
და სამიმევ ერთდროულად დაიწყეს სიცილი
-აჰ ამის საშველი არ იქნება.....
მაგრამ ასეთი მხიარულება ნამდვილად არ არის ავალიანების სახლში , მეტად გაცხარებული დადის აქეთ-იქით რიჩი და დის სახლში მოსვლას ელოდება რომ მთელი ჯავრი მასზე იყაროს... ლილემ კარები შეაღო თუ არა რამდენიმე წყვილი თვალე მას მიშტერებოდა
-სად ჯანდაბაში გდიხარ გოგო ამდენხანს? ბოლო ხმაზე აღრიალდა რიჩი
-გავისეირნე არ შეიძლება?
-არასდროს გისეირნია და მიანცდამაინც ახლა მოგინდა? არც ვაჩემ დააკლო ღრიალი
-ჰოდა ახლა მომინდა რამე პრობლემაა?
-კი კი არის ახლა ასე არ უნდა დაპარპაშებდე გარეთ და დაეთრეოდე ქუჩა-ქუჩ
-რა, რა უფლებით მიყვრი, შენ ვინმოგცა ამდენის უფლება ლილე უკვე წყობილებიდან გამოვიდა და ბოლო ხმაზე ყვირო როცა მინდა, რა დროსაც მინდა მაშინ წავალ და გავისერინებ, ვივლი დაცვის გარეშე და ჩემი ცხოვრება მექნება..
ყველა გაშტერებული მიშტერებოდა , არავის არასდროს არ უნახავთ ლილე ასეთი.. ის ზედმეტადაც კი არ უწევდა ხმას არასდროს.. ყოველთვის მორჩილი იყო და ყველას თვს უხრიდა , მეეჭვება ამის მერე ასე იყოს აწი...ადამიანები კი არა პირუტყვები ხართ...დანდობა არ იცით, არ მინდა რომ თვქენი შვილი ან და ვიყო შემეშვით... დაიყვირა და თავისი ოთახის კარები შეგლიჯა ლოგინზე დაემხო და ბოლო ხმაზე ტიროდა...შემდეგ გაახსენდა მაშოს სიტყვები და ერთ დროს დაუზინებელი მტრის ნომერი კანკალით აკრიბა და პასუხ დაელოდა
-დიახ, გისმენენთ..
-მაშო ლილე ვარ გცალია?
-კი, კი მცალია ლილე , რა მოხდა?
-აღარშემიძლია მეტი განადგურებული ხმით თქვა და ატირდა ბოლო ხმაზე,
-ჰეი, ჰეი დამშვიდდი ეხლა დაწყნარდი, და მითხარირა მოხდა, სად ხარ
-სახლში ვარ ნაწყევტ ნაწყევტ ამოიკრუსუნა
-შეძლებ ისევ იმ სკვერში შეხვედრას? მაშოს მართლაც უნდოდა დახმარებოდა
-კი ათ წუთში იქ ვიქნები...ლილემ სასწრაფოდ დაკიდა ყურმილი და ცხოვრებაში პირველად მასში მეამბოხის სურვილმა გაიღვიძადა ფანჯარასტან მივიდა რომ სიმაღლე შეემოწმებინა , რამდენად მაღალი იყო
-ჯანდაბა ლილე, დამცინი სახლიდან იპარები და შენს მტერს ხვდები, ღმერთი მაღალო მეტეორი მესროლე, საყვარლად დასცინა საკუთარ თავს და ფანჯრიდან ჩასვლა დაიწყო, როგორც კი სამშვიდობოს გავიდა ტანსაცმელი შეისწორაა და ფრთხილი ნაბიჯებით გაუყვა ეზოს..
-აშკარად უფრო მეტი უნდა გევარჯიშა , პირველისთვის ცუდი არ იყო თავის თავს ებუტბუტებოდა და გზას მიუყვებოდა, პირველად იგრძნო თავი ბედნიერად, რაღაც მისი სურვლით რომ გააკეთა...
მაშო მისი ძმები და მეგობრები გაბოს სახლში იყვნენ, როცა მაშინკას ტელეფონმა დარეკა, და მაშო გვერდით გავიდა,მართლაც ააფორიაქა ლილეს ხმამ
-გაბო უნდა წავიდე ძმას ჩუმად უჩურჩულა... დანარჩენები საუბარში იყვნენ გართულები
-სად..?
-თუ გამოიცნობ აბა ვინ დარეკა?
-ლილემ? 
-რა მიხვედრილი ხარ, ტიროდა და დახმარება მთხოვა ისევ იმ სკვერში უნდა მივიდე გამიშვი რა გთხოვ!
-კაი წადი ,ოღონდ ფრთხილად იყავი ჩემ მანქანას მოგცემ და მეც გამოვალ მერე, სიფრთხილეს თავი არ სტკივა
-კაი როგორც გინდა
მაშო როდესაც მივიდა ლილე ისევ იმ სკამზე დახვა, თავი მუხლებში ჰქონდა ჩარგული და სლუკუნებდა
-მტერს გაუმარჯოს არხეინად მიმართა მაშომ
-გაუმარჯოს!
-რა დაგემართა?
-დავიღალე ამ ცხოვრებით, არაფერი მე არ მეკუთვნის, საკუთარი თავიც კი, აღარ მინდა ასე ვიყო, ერთი დღისთვის მეტისმეტად დავმეგობრდთ, მაგრამ შენს გარდა სხვა არავინ მყავს
-ჰეი, ჰეი დამშვიდდი მაშო თბლად მოეხვია და ცრემლები მოსწმინდა- არ გიფიაქრია ლილე რომ უბრალოდ ამ დამპალ ქალაქს მოშორდე და ერთი თვით ან თუნდაც რამდენიმე დღით დაისვენო, მარტო შენ და აწონ-დაწონო ყველაფერი, გაერკვე შენს თავში და ჩამოყალიბლე რეალურად ვინ ხარ?
-კი მაგრამ სად წავიდე?
მაშო ცოტახნით ჩაფიქრდა, და ყველაზე მაგარმა იდეამ გაუელვა თავში, აი მის გეგმასაც რომ გამოადგებოდა ისეთი
-თუნდაც სვანეთში, იქ სახლი გვაქვს გასაღებს მოგცემ და იქ იყავი არავინ შეგაწუხებს
-მართლა?მაგრამ ჩემს ძმებს და ოჯახს როგორ ავუხსნა? ან რა ვუთხრა? უცებ ჩამოყარა ყურები
-უბრალოდ უთხარი რომ დრო გჭირდება...
-მადლობა!
- აი ეს მანქანის გასაღები iცი მართვა?
-კი 
- წადი, გზადაგზა დაგირეკავ და გზას მიგასწავლი 
-მადლობა დიდი ლილე ფეხე წამოიმართა მაშოს ფრთხილად მოეხვია და მანქანაში ჩაჯდა, სალონში მოტრიალე სურნელმა ჟრუანტელი მოჰგვარა, ბურუსიდან გამოერკვა და ელვის სიწრფით მოსწყდა ადგილს...მაშომ კი ტელეფონი გახსნა და დიდი ასოებით დააწერა ,, სარძლო“ თან საყვარლად ჩაიცინა
-მაშო რა მიქარე? სად გაუშვი ის ჩემი მანქანით თავზე გაბრიელი წაადგა მომღიმარ მაშოს
-სვანეთში..
-იქ რა უნდა? ჩვენს სახლში ჩემი მანქანით? ღმერთო უბეში გველი გამიზრდია და ვერ გამიგია დემონსტრატიულად აღმართა ხელები ცისკენ
-უბრალოდ საკუთარი თავი უნდა იპოვოს გაბო მან , მე კი ამაში დავეხმარე...
-ჯანდაბა მაშო შენ ომი წამოიწყე
-მაშინ დროა გაბრიელ ლიპარტელიანო ეს ომი ერთხელ და სამუდამოდ შეწყდეს
-ღემრთო ეს ჩემზე ჯიუტია
-კეთილი იყოს შენი მობრძანება მაშოს სკოლაში, ახლა კი სახლში წამიყვანე..
და-ძმა ხელი-ხელ გადახვეულები გამოვიდნენ სკვერიდან და სახლის გზას დაადგნენ..ხოლო ლილე მანქანას მიაქროლებდა და პირველად გრძნობს თავს ასე ლაღად, თბილისიდან რომ გამოვიდა მანქანა გაადაააყენა და ვაჩეს ნომერი აკრიბა
-სად ჯანდაბაში ხარ გოგო
-არ ვიცი რამდენი დღით მაგრა დიდი ხნით მინდა განმარტოება, არავინ დამირეკოთ და არ მომძებნოთ დაფიქრება მჭირდება, ერთხელ მაინც ცხოვრებაში შემისრულეთ ეს თხოვნა, პირდაპირ აჯახა სათქმელი
-კარგი! ღრმად ამოისუნთქა ვაჩემ -წადი, მაგრამ ფრთხილად იყავი.. ლილემ ტელეფონი გამორთო და გზას გაუყვა
-რიჩი ლილემ წასვლა ითხოვა? ვაჩე ძმას და ოჯახის წევრებს მიუბრუნდა
-სად?
-უბრალოდ მინდა რომ ბევრ რამზე დავფიქრდეო და ცხოვრებაში ერთელ გამიშვითო
-ჰოდა მივცეთ თავისუფლება ღრმად ამოისუნთქა ოჯახის უფროსმა კონსტანტინე ავალიანმა და კაბინეტის კარები მიიხურა
-იქნებ ასე უკეთესი იყოს!.....
თავი 3
ლილე
მშვიდად მივდიოდი გზაში, გემოვნება ჰქონია მანქანის პატრონს, ისეთი ტკბილი ჰანგები ჟღერდა,რომ ყველა უჯრედი იჟღენთებოდა... 
შუა დეკემბერი იყო, სიცივე, როცა სვანეთის გზას ავუყევი სიარული მიჭირდა, სვანეთის დიდრონი მთები პირქუშად იცქირებოდნენ, განსაკუთრებით უშბა და თეთნულდი ერთმანეთს სიყვარულით უმზერდნენ... ყოველთვის მინდოდა ამ კუთხეში ფეხდაფეხ შემომევლო ყველაფერი, რაც კი არსებობდა... ყველა წერტილი საკუთარი თვალებით მენახა... ჰაერიც როგორი განსხვავებულია... ტელეფონი ამოვიღე და მაშოსთან გადავრეკე
-ლაჰილში ვარ უკვე მაშო, როგორ ვიცნო სახლი?!
-მხოლოდ ერთი სახლი დგას ლილე, სამ სართულიანია, ფერს რომ გითხრა აზრი არ აქვს თოვლი იქნება მანდ და ვერც გაარჩევ...-არ გათიშო და კარგად დააკვირდი.. გარემოს...
-დავინახე მაშო დიდი მადლობა...
-წარმატებები ბედნიერ დასვენებას გისურვებ...
-მადლობა მაშენკა კიდევ ერთხელ.... საყვარლად ჩაიცინა და ეზოში შეაყენა მანქანა...

მაშო
ესეც ასე გეგმა ა შესრულებულია, მაშ ასე გეგმა ბ ბატონი გაბრიელი როგორ მოვახვედროთ სვანეთში?? დიდი სიამოვნებით ვნახავდი ავალიანების სახეს, როცა გაიგებენ მათი ქალიშვილი ახლა სად იმყოფება,, ღმერთო რა ბოროტი ვარ... ჩემს თავთან ლაპარაკს ვეშვები და პირველ სართულზე კისრის მტვრევით ჩავრბივარ, ჩემი ტლანქობის ამბავი რომ ვიცი ის-ის იყო სამშვიდობოს უნდა ვყოფილიყავი, რომ ბოლო სართულზე ფეხი ამიცდა, უკვე მოველოდი კაკ მინიმუმ საკუთარი ცხვირის დალეწვას და მცირე ოდენ დალურჯებებს მაგრამ ხმელი და ცივი იატაკის ნაცვლად, რბილ და ბოსის სუნამოთი გაჟღენთილ მკლავებში მოვხვდი...
-ჰეი ,ლამაზო მეტი დაკვირვება გმართებს, არაბულის ხმა ამოვიცანი, ღმერთო როგორი ბოხი და მამაკაცური ხმა აქვს.. უარესად დამდნარი კიდევ უფრო ჩავეფერფლე... მაგრამ ტვინმა განგაშის სიგნალი ჩართო დაა და სწრაფად გამოვეცალე და შეტევაზე გადავედი....
-რას აკეთებ არაბული აქ?! ქურდივით ძრომიალიც დაიწყე უკვე სხვის სახლებში.?!.
-ფისო, ჯერ ეს ერთი, ეს ჩემი საუკეთესო ძმაკაცის სახლია, როცა მინდა, მაშინ შემოვალ და მაშინ გავალ და აზრს შენ ნამდვილად არ შეგეკითხები... -ეხლა კი გამატარეე მეძინება დამღლელი ღამე მქონდა... ეს მითხრა და ისე გამიტანა გვერძე ჩემი თავის არსებობაში შემეპარა ეჭვი...
-ნაგავო , დამპალო ნაშებში დაეთრევი ხოო... მე შენ გიჩვენებ სეირს... აწ უკვე კიბეებზე ასულ არაბულს ჩემი ჭკუით მივაძახე, მაგრამ მეეჭვება ერთი სიტყვა მაინც გაეგო... ტუჩები გავაწკლაპუნე და კურტუმოს ქნევით სამზარეულოში შევარდი.. აი ისე ქარიშხალი, რომ ამოვარდება... ნერვებ მოშლილმა კარადებში დავიწყე ძრომიალი, რამე ტკბილეული რომ მეპოვნა, მაგრამ რად გინდ,ა ჩემს იდიოტ ძმას ყველგან ალკოჰოლი აქვს... რომი, ვისკი, შოტლანდიური ვისკიც კი ისე ავიშალე ნერვებზე რომ სასწრაფოდ მაღაზიაში წავედი და იქ ვნახე შვება... მმმ ქინდერები, სნიკერსები, ო, ღმერთო რაფაელო, ყველაფერი ერთად ჩავყარე კალათაში ღორი ბავშვივით და სალაროსთან მივედი ... გამყიდველი აშკარად გაოცებული იყურებოდა ამდენი ტკბილეული რომ იყო, მაგრამ ნაკლებად მადარდებდა... პარკებში ჩადო და ტროტუარს გამოვუყევი... მშვიდად მივდიოდი, სანამ ვიღაც იდიოტმა კინაღამ ფეზებზე არ გადამიარა... დილანდელი ინციდენტისგან გამწარებულმა გადავწყვიტე ამ მანქანის პატრონზე ამომეყარა მთელი ჯავრი...
-ჰეი იდიოტო წინ იყურე..!
-როგორ ?! ვერ გავიგე მაჩომ თავისი პორშეს მინა ჩასწია და ვინ თუ არა! თვით ვაჩე და რიჩი ავალიანები, თავიანთი დამპლური ღიმილით, უხ როგორ მინდა ის როჟა ავახიო ორივეს...
- როგორ კი არა! პრინცო! ჯერ ტარება გესწავლა დამერე დამჯდარიყავი მაგ მანქანაზე..
-და შენთვის არავის უსწავლებია, რომ ბევრს ტლიკინებ მკვლელის დავ?!
აი, აქ უკვე ამასხაა
-შენ კი პირი გაქვს განოსარეცხი და სჯობს საპნიანი წყალი გამოივლო იქნებ ეგ გესლი დაგიშრეს...
- მომისმინე შე ლაწირაკო შენ ძმას გადაეცი, რომ სადაც ვნახავ იქ მივასხმევინებ ტვინს!
-იარაღიდან გასროლა დასწრებაზეა მახინჯო იხვის ჭუკო... ირონია არ დამიშურებია...
-მაგასაც ვნახავთ გომბეშო!
-ბედნიერი დაველოდები მაგ წამს... მინა აწია და ისე გააქროლა მისი პორშე. ღმერთო რა იდიოტია.. რად გაწირე უფალო ეს ბედკრული საქართველო ამდენი დარეხვილის აქ ჩაჯიშებისთვის ...
სახლში როცა შევედი მათხოვარი არაბული ტანს ზემოთ შიშველი გახლდათ და ყავას მიირთმევდა, თან რაღაცაზე იყო ჩაფიქრებული....
-ტარზანო აქაურობა ამაზონის ტყეები არ გეგონოს !
-შენ საქმეს მიხედე მაშენკა. შენს ხასიათზე არ ვარ..
-რაო შენმა რომელიმე ბო*მა უარი გითხრა? ისე შევიცხადე ვითომ ძან განვიცდიდი
- ღმერთო როგორ მინდა ეგ ენა ამოგაცალო მწარევ..
- მახინჯო!
-თხა ხარ მაშენკა!
-შენ კიდევ ზოოპარკიდან გამოგცეული პრიმატი.. გადავრეკავ რომ სახლში შემოიჭრა რაღაც ცხოველი...
სავარაუდოდ კისერს მომიგრეხდა რომ არაა ჩემი ძმები, რომლებიც სიხარულით შემოლაგდნენ სახლში და მდივანზე გაიშოტნენ..
-რა ხდება? არაბული მესამე მსოფლიო ომი დაიწყო და ჩევნ არ ვიცით სანდრიკომ მაშინვე შენიშნა ბაჩოს უახასიათობა
-შენი ლაზღანდარაობის თავი არ მაქვს სანდრო რაა
- ბაჩუტი მე მიკეთებ ამას სანდრომ გულზე მიიდო ხელი დაა მდივანზეე გადაწვა ვითომ ტიროდა... -ჩვენ ხომ შვილი უნდა გვყავდეს
-ალექსანდრე!!! ბაჩოს ხმამ ისე დაიგვირგვინა მეც შემეშინდაა...
-ვაჰ რა იყო შე ჩემა გამისკდა გულიი რა ხდება ასეთი? სანდრიკომ გულზე მაგრად მიიდო ხელი...
- მერე გიამბობთ...
- რამე სერიოზულია? ხმა ჩემმა ძმამ ამოიღო მშვიდობის მტრედის როლი რომ ჰქონდა მორგებული, დროებით ოღონდ...
- კი ავალიანები იმუქრებიან...
- მეც შემხვდნენ დღეს აქამდე ჩუმად მყოფმა ხმა ამოვიღე
-რამე დაგიშავეს? კარგად ხარ? ბაჩომ წამის მეასედში დაფარა ჩვენს შორის მანძილი და სახეზე ხელების სმა დამიწყო... გაოცებული ვიყავი მისი ამ გარდასახვით ისეთი მზრუნველი და მოსიყვარულე მეჩვენა იმ წამს, მინდოდა სამუდამოდ ასე გაგრძელებულიყო, მაგრამ დამიანის ჩახველებამ ყველაფერი გააფუჭა..
-არა უბრალოდ გაბრიელთან დამაბარეს, რომ სადაც ვნახავთ, იქ მივასხმევინებთ ტვინსო... როგორ ამოვილუღლუღე ეს წინადადება არ მახსოვს... რას მიშვება ეს ბიჭი მისი გვერძე დგომაც კი ცუდად მხდის... 
- იდიოტები არიან მაგათ დედებს შევე*ი , მუქარის მეტი არაფერი. იციან ორი გამო*ირებული ....
- მაშო შეგიძლია მარტო დაგვტოვო? დანიელი მომიბრუნდა და მის ხმაში თხოვნის ნოტებიც იყო გარეული...
-კარგი საქმე მაქვს მე მაინც...
უცებ ავირბინე კიბეები და ჩემს ოთახში შევაჭერი... დედაჩემთან და მამაჩემთან ლაპარაკით გული მოვიოხე, შემდეგ კი სარძლოსთან გადავრეკე რომ გამეგო როგორ იყო...
-როგორ ხარ ლელე?
-კარგად მაშო შენ?
-მეც არამიშავს, როგორ გრძნობ თავს?
-არაჩვეულებრივად ეხლა ლამარიის მონასტერში მივდივარ წირვას უნდა დავესწრო გვიან შეგეხმიანები კარგი?
-კარგი ლილე აბა კარგად იყავი... ვარსკვლავის ფორმაში ვიყავი გადაწოლილი და ფიქრებით ბაჩოსთან დავქროდი.. არასდროს დავფიქრებულვარ რატომ იწვევს ის ჩემში ასეთ ემოციას და ლტოლვას.. მისი დანახვის დროს გული საგულედან ამოვარდნას ლამობს, მინდა რომ ჩავეხუტო და არასდროს არ გავუშვა. მინდა რომ ჩემი ერქვას... ფიქრებში ვიყავი გართული როდესაც ჩემი საწოლი ჩაიზნიქა და ჩემს გვერდით ვიღაც იწვა... თვალები ფრთხილად გავახილე და მისი აღმატებულება მამონტი იწვა.... მისი სურნელი ცხვირში მიღიტინებდა, ჩევნს შორის ქიმიური მუხტი იყო, ამას ვგრძნობდი..
-ოთახი შეგეშალა პრიმატო..
-არაფერიც არ შემშლია, იქ ვარ სადაც უნდა ვიყო...
-ხმამაღალი განცხადებაა....
უცებ ჩემსკენ გადმოტრიალდა და მისი გრძელი მამაკაცური თითის ბალიშებით ჩემი სახის პერიმეტრი მოზომა, თითქოს ნიშანს ატყობდა ვისიც იყო.. სუნთვაშეკრული ვადევნებდი თვალს მის თითოეულ მოქმედებას... თავისთვის ბუტბუტებდა.
-ჩემი ძლიერი გოგო ხარ შენ, ჩემი პატარა მაშენკა გაიზარდა, თვალსა და ხელს შუა გამეზარდე მინდვრის ყვავილო, მოურჯულებელი ორქიდეა ხარ... მისი ხმა კიდევ უფრო დაბოხებული , სიჩუმის ნოტაზე სამოთხეს მივამსგავზე, გულიც კი გაჩერებული მქონდა, თვალებიც კი არ დამიხამხამებია, არ მინდოდა ამ ლამაზი წუთების გაფუჭება, მინდოდა ჩემი ბედნიერების სკივრში შემენახა და აი, მარტო რომ ვიქნებოდი, მისი მონატრება რომ შემჭამდა აი, მაშინ გავხსნიდი და გავთბებოდი... მაგრამ ყველაფერი თავდაყირა დატრიალდა, როდესაც მისი ფაფუკი ტუჩებით ჩემი დალშქრა და უბრალოდ გარდავიცვალე... დაგემოვნებას რომ მორჩა უბრალოდ მომშორდა აი ასე მომპარა პირველი ამბორი, ტკბილი ძილი მისურვა, შუბლზე მაკოცა და კარს მიღმა გაუჩინარდაა..
-რას მიშვება ეს ერთუჯრედიანი, ხმამაღლა ამოვიოხრე და აბაზანაში გავუჩინარდი ჩემი აშლილი ნერვები და რეფლექსები რომ დამელაგებინა......

* * *
ყველაფერი მშვიდი დინებით მიდიოდა, ჯერ-ჯერობით.. იცით ოკეანე როდის არის ყველაზე წმინდა, მშვიდი და კამკამა?! როცა შტორმი უახლოვდება, როცა ქარიშხალი უნდა ამოვარდეს და მისი ეს სიმშვიდე ფერფლად აქციოს, აი ასეთი ვითარება იყო.... არც ერთი მხარე უტევდა მეორეს და არც მეორე პირველს, მაგრამ შორიდან ერთნანეთი მკვლელი მზერით კანიბალურად ჩამოტყავებული ჰყავდათ... საღამოს კორპირატიული საღამო იმართებოდა აი, ისეთი გამოსული ოქროს ქანდაკებებით რომ იყო დაკომპლექტებული, აი პირველი ტყვიის გასროლა სადაც მოხდებოდა.... ამ საღამოს არც ავალიანების გვარი დააკლდებოდა ლიპარტელიანები ხო საერთოდ... ღმერთი გადმოხედე... მშვიდი მზადება მიმდინარეობდა... მაგრამ ძმების ხორხოცი მთელს სახლს იღებდა...
-ამის დედას შევე*ი ეს ბაბოჩკა თუ სახრჩობელა გავიგუდე ტოო... გაბრიელი ბუზღუნებდა ,როგორ ვერ იტანდა მსგავს ოხრობებს... ბოლოს ბაბოჩკაც ნაგვის ურნაში გადაიძახა , ჩატანიებული პერანგი ამოიჩარჩა , თმები აირია და სრულყოფილი გაბრიელიც მივიღეთ... 
თავისი ინგრედიენტები ჰქონდა ამ არსებას, ნუ ჩავერევით... ტკბილი ბიჭია ძან.. არც ძმები ჩამორჩნენ ძმას და სამივე ერთ სტილზე დადგა, იციან გემოვნება და რა გავაკეთო... მაგრამ მინდვრის ყვავილი, როგორც მას ბაჩო ეძახის, სრული ციდან ჩამოფრენილი ანგელოზი იყო...ზურგ ამოღებული მწვანე კაბა , გრძელი ბარძაყიდან გახსნილი, მაღლა აწული შავი კულულები და მოელვარემ წვანე თვალები... გაბროს ტყუპი იყო, ოღონდ ასაკით პატარა.. 
-ეს მე დღეს ჩემიწირავს
ბაჩომ სინანულით ჩაილაპარაკა და მისი ხარბად თვალიერება განაგრძო, აი ისე დამისებული რომ გექნება რაღაც და სხვა რომ ხელს ვერ დააკარებს... გაბრომ ხელი გადახვია და ყურში ჩასჩურჩულა...
- გაძლება მოგცეს შვილო ჩემო... და საყვარლად ხითხითებდა....
-ამხელა კაცს ჭკუა არ გაქვს თავში, მალე ოცდაათს მიუკაკუნებ, ფუფ იდიოტო გაეთრიე მაქედან... კაი დედაბრრივით დაუცაცხანა ბაჩომ...
ხო ნუ გიკვირთ ძმებმა ძალიან კარგად იციან არაბულის გულისწორი რომ მისი და არის, არც მალვა დაუწყია ჩვენს ვაჟკაც ბიჭს, კაცურად აუხსნა თავის ძმაკაცებს და ძმადნაფიციებს ყველაფერი მისი გრძნობები მათთან გააშიშვლა... არც ძმებს დაუწყიათ აზიატური ხასიათის გამომჟღავნება..გაიზიარეს მისი ეს სიხარული და ბედნიერება უსურვეს, ასევე გაძლება მთავარი იყო მათი და ბედნიერი ყოფილიყო... ასე რომ ეს თემა დახურულია ... სრული ამალა დაიძრა საღამოს აღსანიშნავად ... ღმერთო სუსტი გული ვერ გაუძლებს მათ შარმს...
ნუ ვიცით დიდად ავალიანები რომ არ გევასებათ მაგრამ... მათი ეშხეცი არაფრით ჩამოუვარდება ლიპარტელიანებს... ვაჩე და რიჩი ღვთაებრივი ღიმილით მარტო ცოფებს რომ ყრიან მარტო მაშინ ჰგვანან აზიატ ქართველებს, თორე მშვიდი, გაწონასწორებული, დინჯი მიმიკის დროს, შოკი მოკები არიან... ოო, უნდა ავღწერო.. არც ესენი გამოირჩეოდნენ დიდად კლასიკურის მოყვარულობით.. ასე რომ ვერც ბაბოჩკას და ვერც ჰალსტუხს მათ ყელზე ვერ დაინახავდით... როლექსის საათი ხო, საერთოდ ხაზს უსვამდა გრძელ სწორ თითებს და ტელეფონი, რომელსაც მოხერხებულად ატრიალებდნე თითებში... ლილე ამ დღეს დააკლდება, ცივილიზაციისგან მოწყვეტა გადაწყვიტა.. რას ვიზამთ, მივუშვათ ბავშვი თავის ნებაზე ... ოცი წლის გოგოა ბოლოსდაბოლოს... არც მათი პომპეზურობა გამორჩენია ხალხს მხედველობიდან... ნუ მოკლედ საბედისწერო ცრა საათმა დარეკა, დიდი მინებიანი შენობის წინ, ოთხი ახალთახალი პორშე გაჩერდა... გემოვნებაც რომ ერთნაირი აქვთ... ღმერთო მეტეორი მესროლე ... ხო სად გავჩერდით... პირველი ორი მანქანიდან ავალიანების საგვარეულო ჩაბრძანდა ... უფროს ავალიანს უმშვენიერესი მეუღლე უმშვენებდა გვერდს... და ისე გაიარეს წითელი ხალიჩა, ჟურნალისტებიც რა ენერგიაზე არიან, დავიფიცემ მინიმუმ ხუთი ენერგიული სასმელი მაინც ექნებათ დალეული... კამერების სიჭრელე, არც დიდად მათ არ ჰყვარებიათ... სწრაფად გაიარეს წითელი ხალიჩა და კარს მიღმა გაუჩინარდნენ... მათ მიყვნენ ლიპქრტელიანების საგვარეულოც... ოოო ბატონი დემეტრე უმშვენიერეს ქეთევანთან ერთად შებრძანდა ... მას მიყვნენ ბაჩო და მაშოს წყვილი, კაი ხო ეს ჩუმად ვთქვი... საოცარი სანახავი იყო...ულამაზესი ღიმილი და თვალის მომჭრელი ბიჭი, რომ გიდგას გვერდით ხო საერთოდ....
ბატონმა დამიანემ როგორც იქნა საშველი დააყენა და უმშვენიერესი ნატალია უმშვენებდა გვერდს, მათ დანიელიც მიჰყვა და ასე გაუჩინარდნენ... ყველა გაბროს ელოდებოდა. ხედავდა ჟურნალისტების ცქმუტვას.. ისიც კარგად შეამჩნია როგორ ჩურჩულებდნენ თუ სად იყო ლიპარტელიანის უფროსი ვაჟი... გაბომ იარაღი გადატენა , შარვლის უკანა ჯიბეში ჩაიტენა და პომპეზურად გადავიდა მანქანიდან.. ჩვეული ირონიაც თან ახლდა.. ამ მომენტში ზევსი მეგონა ათენიდან, მაგრამ ის ნამდვილად გაბრიელია, თბილისიდან, განუმეორებელი გაბრიელი... საყვარელი ღიმილი, ჩაჩრუტნული ლოყები და მისი თითები საყვარლად რომ იჩეჩავდა თმას კამერების წინ, ჩვიდმეტი წლის ბიჭივით.. რა ეტყობა რომ ოცდაათისა... თანაც უცოლო... ხო გავაგრძელოთ... მშვიდი მელოდია სუფევდა დარბაზში.. საცარი აკუსტიკა იყო... თეთრი ფარდები იასამნისფერში არეული.. მაგიდებიც იგივე ფერებში იყო გაწყობილი პრიალა ჭიქები და უბრალოდ ვითომ აუღელვებელი საღამო... ყველა მას მიშტერებოდა... ავალიანები ხო საერთოთ თვალებით ბურღავდნენ... კარგად შესამჩნევი გახდა ძმების დაჭიმული ყბის ხაზი... მეეჭვება საღამოს დასრულებამდე რომელიმემ თავის შეკავება მოახერხოს... მსუ ბუქი სიცილი ერწყმოდა მუსიკის ჰანგებს... ოო რა მეგობრული საღამო იყო, ამის გაფუჭება შეიძლება... კარები გაიღო და ორი მამაკაცი გამოჩნდა... ყველასთვის უცხო და ამავდროულად ნაცნობი სახეები... ბატონი ვახტანგი და ბატონი ნოდარი... ორი მხარის საერთო მეგობარი.. ნუ იქ წავიდა ხვევნა-კოცნა და ვითომ გულახდილი მოკითხვები..მაგრამ ღმერთო რამდენი მლიქვნელობა ერია შიდ ვინ დათვლის...
სტარტზე იდგნენ ორივე მხარე.. თვალებით ჭამდნენ ერთმანეთს .. ერთმანეთის პირისპირ იყვნენ.. დაძაბულობა უფრო და უფრო მატულობდა... ღვარძლიანი ჩურჩული ერთმანეთში... ერთმანეთს უხამსი სიტყვებით ამკობდნენ...
-ქალბატონო მაშო მეცეკვებით? 
ბაჩომ როგორც იქნა ინიციატივა აიღო და ქალბატონი მაშინკა საცეკვაოდ გაიწვია...
არ დაუწყია ქალური დაფასებები და ერთი ამბები, რომ ვიცით, მორჩილი ბავშვივით უკან გაჰყვა და საოცარი ცეკვა დაიწყეს.. ტანგოს მელოდიაც ოო როგორი დროული იყო.. ცეცხლი დაანთეს... დენთი აკლდა იქაურობას და მალე ყველაფერი ჰაერში იქნებოდა... უძლიერესი ცეკვა, ყველაზე შოკისმომგვრელი ბაჩოს თითების თარეში იყო მაშოს მოშიშვლებულ ფეხზე .... მელოდიის ფონზე, რომ აასრიალა წვივიდან ბარძაყამდე... რამხელა მოთმინება ჰქონია ამ გოგოს... ოსკარს აუცილებლად უპრობლემოდ დავუთმობდი... საოცარი იყო .. დასარულიც კი საოცრად ამაღელვებელი... ცეკვის დასრულება და მქუხარე ტაშიც ხომ დროული იყო... გაბროს მაგარი ეკიდა აქ არსებული სიტუაცია. ბართან მივიდა და რომი შეუკვეთა... ჭიქიდან წრუპავდა როდესაც მის გვერდით ვაჩე ავალიანმაც იგივე სასმელუ შეუკვეთა... სვამდნენ თითქოს ჭიქაში რომის გამოცლას ელოდნენ, რონ ერთმანეთისთვის შუბლში ტყვია დაეხალათ და მართლაც ორივემ ერთად დაახეთქა ჩიქა დახლზე და ერთმანეთს იარაღი დაუმიზნეს.. რა სისწრაფე ჰქონიათ... ხალხი გაშრა, მუსიკამ ჰანგების დაკვრა შესწყვიდა, დარბაზში სუნთქვის ხმაც აღარ ისმოდა... მხოლოდ ჟურნალისტების კამერები ჩხკუნებდნენ.. ოოო, როგორი საოცარი სურათი და სტატიის სათაური იქნებოდა... ,,რატომ უმიზნებენ პირდაპირ შუბლში ორი მეგობრის შვილი ერთმანეთს იარაღს'' აი, ისეთი მომენტი იყო ტექსასის შტატში, კოვბოები რომ განქსტერულად უმიზნებენ ერთმანეთს იარაღს.. და საზიზღარი სიმღერა რომ აქვთ ფონად.
-მკვლელო ციხიდან როგორ დააღწიე თავი..!
-ეტყობა სიზმარი შეგეშალა... 
იარაღ მოუშორებლად დატრიალდენ და ასე აღმოჩნდნენ სცენის შუაში. ყველა დაიძაბა შესაძლო გასროლას ყოველ წამს ელოდნენ...
-შენს სისხლს დავლევ ლიპარტელიანო!
-მე კი შენს სისხლს გემოსაც არ გავუსინჯავ, დამპალი სულის პატრონს სისხლიც ისეთივე აქვს როგორიც თვითონ არის...
-ირონია უფასოდ იყიდებოდა თუ ფორტუნაში მოიგე?
-ნატურალურია ავალიანის ვაჟკაცო...
-არ შეგარჩენ იმ სისხლს რაც ხელებზე გაქვს...
-მე კი მაგ ბედნიერების მონიჭებას არ ვაპირებ...
-მაგასაც ვნახავთ ქვეშაფსია ბავშვი ხარ, რომელიც გაიქცა...
-შენ კი ქათამი ხარ რომელიც სხვის დადებულზე კაკანებს ...
-ლიპარტელიანო შენი დღეები დათვლილია
-მინდა მადლობა მოგახსენო ასე საჯაროდ რომ მკლავ პოპულარულიბას მომიტანს 
-ისედაც არ გაკლია...
-ერთი-ერთში, რომ გაგვესწორებინა ანგარიში არა? მაგრამ იმდენად წიწილი ხარ, რომ შეგეშინდა ბუნტყლის გაცვენის...
-შენს თავს ამკომ მაგ სიტყვებით....
-ღმერთო რა სი*ი ხარ... შესანიშნავი დიალოგი მიმდინარეობდა.. კაი მეგობრებს შეშურდებოდათ ერთმანეთის.. ასე შაქარ-მარმელადობაც არ შეიძლება.. რა ტკბილი შეხვედრა ჰქონიათ... 
-იცი რა ავალიანო მიმოიხედე და მერე გადაწყვიტე ისვრი თუ არა... მე ნამდვილად არ ვაპირებ ამდენი ხალხი ვასეირო... დამიკავშირდი როცა მზად იქნები... იარაღი დაუშვა გაბომ და გასასვლელისკენ დაიძრაა... უკვე კარებში გადიოდა, როდესაც გასროლის ხმამ ყველა შესძრა...მაშოს მსუბუქმა კივილმა იქაურობას მეტი დაძაბულობა შესძინა, წამლის სუნიჰაერში გაიფანტა, და ხალხი გააბრუა... გაბო ცოტა წაქანავდა და კარებს მიეყრდნო, მისი თეთრი პერანგი წითლად შეიღება..მარცხენა მხრიდან... მაგრამ მაინც მყარად იდგა.... მშვიდი სახით მოტრიალდა და ავალიანს პირდაპირ თვალებში მიაშტერდა ჯიქურად...
-ავალიანო ზურგიდან სროლა შენ კაცობა გგონია??
არც ის დარჩა ვალში, იარაღი ამოიღო და ავალიანს პირდაპირ მუცელში გაარტყა ტყვიაა... სამომავლო გეგმების გათვალისწინებით, თორე სროლაში ოქროს მედალი აქვს ,ისეთი მიზანის პატრონია ეს ბიჭი ... გატრიალდა და იქედან აორთქლდა, თითქოს იქ, არც კი ყოფილა... მოსიარულე კოშმარია... ხალხი დაშტერებული უყურებდა ამ სცენას, სასწრაფოდ გარეთ გამოვარდა დემეტრე და თავის ცოლთან ერთად სახლისკენ წავიდნენ, თან გაბოს ეძებდნენ, რომელიც ისე აორთქლდა კაცი-შვილმა ვერაფერი გაიგო.. მალე შენობიდან საკაცეზე დაწვენილი ავალიანი გამოიყვანეს სასწრაფოს მანქანით...
სრული ქაოსი იყო... ყველაზე საშინელი ტელევიზიების პირდაპირი ჩართვა იყო, ვითომდა ცხელ ამბავს აშუქებდნენ...
- შესანიშნავი საღამო იყო ვახტანგ არ დამეთანხმები...
-მართლაც რომ ღირდა მოსვლა ნოდარ... ბოროტულად ჩაიცინეს და ყველაზე მშვიდად დატოვეს იქაურობა.. თითქოსდა ელოდნენ კიდეც მსგავს ფაქტს... როგორც იქნა შენობა დაიცალა და ხალხიც გაუჩინარდა. მაგრამ სრული ალიაქოთი იყო ორ გვარში, გაბროს, ძმები ძმაკაცები და დედ-მამა დაეძებდა.... ვაჩეს კიდევ საავადმყოფოში მიაცილებდნენ, რომელიც დაჭილი ვეფხვივით ღრიალებდა, რომ არაფერი სჭირდა საგანგაშო და საერთოდ არ ესაჭიროებოდა საავადმყოფო, თვითონაც გაუმკლავდებოდა.... .... მაშოს ტელეფონზე ესემესი მოუვიდაა....
,,მაშენკა არ მომძებნოთ! დროებით მივდივარ! არ ვიცი, რამდენი ხნით ,მაგრამ უნდა წავიდე, არ ინევიულო კარგად ვარ... ბიჭებს უთხარი რომ ტყვილა არ მომძებნონ, ესეც გეგმის ნაწილი იყო გადაეცი მათ და მიხვდებიან'' 
მაშომ ხელის კანკალით წააკითხა ჯერ ბაჩოს, შემდეგ კი მან ყველას უამბო... თავისდავად რაღაც მაფია ტრიალებს.... ღმერთო იმედია ყველაფერი მალე გაირკვევა და გავიგებთ ვინ, რატომ, რისი გულისთვის და რომელ მხარეს იბრძვის.... როგორც იქნა ლიპარტელიანების უფროსი დაამშვიდეს და ყველა დაბინავდა... 
სახლში მისულები იყვნენ ოჯახობა.. მაშო დასაწოლად ემზადებოდა, მაგრამრას უმზადებდა საღამო არავინ იცოდა..ბაჩოს მოთმენამ საზღვრები გადალახა და მაშოს ტუჩებს ველურივით ეძგერა, არც მაშენკა იყო ნაკლებ დღეში, უდაბნოში მოწყურებული ადამიანივით აგემოვნებდნე ერთმანეთის ტუჩებს, როგორც ქარივით მივარდა ბაჩო ისე ქარივით გაუჩინარდა.... იმედია ეშველებათ...
-ტკბილი ძილი ჩემო მინდვრის ყვავილო...
* * *
გოროდში ასეთი ამბები ტრიალებს და აქ ლილე მშვიდად ისვენებს, სულ დაგვავიწყდა ეს გოგო რას შევბა და რას საქმიანობს.. დადის ტაძრებში, ესწრება წირვა-ლიცვებს.. ეცნობა კუთხის ტრადიციებს და სასიაოვნო დროს ატარებს .. ეხლაც ლოგინში წევს და დასაძინებლად ემზადება, თავისუფლად არის მაგრამ, თითქოს შიგნიდან რაღაც ჭამს, თითქოს ისეთი რამ უნდა მოხდეს დღეს მის ცხოვრებაში რომ ყველაფერს ამოატრიალებს... დღევანდელ ემოციურობას მიაწერა ეს ფაქტიც და მშვიდად დახუჭა თვალები... დაღლილსაც მალევე ჩაეძინა..... სიზმარში სილუეტს ხედავდა, რომელიც ძლივს მოდიოდა, თითქოს დაჭრილი იყო, იმდენად შეეშინდა, დაცვარულს გაეღვიძა, როცა გაიაზრა, რომ ეს სიზმარი იყო, მსუბუქად გაიცინა და სამზარეულოში გავიდა წყლის დასალევად... წყალს ასასხავდა როდესაც მსუბუქი დავარდნის ხმა გაიგო... სადანიდან მოზრდილი დანა აიღო და ფრთხილი ნაბიჯებით გავიდა გარეთ, როდესაც მდივანზე გაწოლილი კაცი დაინახა, ბოლო ხმაზე დაიკივლა და მისი მიმრთულებით დანა ისროლაა... სილუეტი დამფრთხალი წამოხტა ფეხზეე

- რა ჯანდაბას აკეთებ აქ ვინხარ რა გინდა...
იმდენად შეეშინდა ტირილით ამოისლუკუნაა...
-ღმერთო ეს ავალიანები დღეს ჩემს დაჭრაზე მუშაობენ?... გაბრო იყო, მაგრამ ეს სიტყვები იმდენად ენერგიულად არ გამოუვიდა, რადგან ჭრილობა ცუდად ხდიდა...
-ჰეი დამშვიდდი, ნუ გეშინია, მე მაშოს ძმა ვარ გაბრიელი და ამ სახლის პატრონი..
-ღმერთო...საყვარლად ამოიკრუსუნა,რადგან იგრძნო რომ მაგარშარში გაყო თავი 
გაბრო მდივანში ჩაესვენა და ღრმად ამოიხრა.. ლილემ კი შუქი აანთო და მისი სიხლიანი პერანგი რომ დაინახა, ერთი კიდევ წამოიყვირაა...
-ჰეიი გინდა დამაყრუო?!
-რა გჭირს ეს ვინ გიქნა...
კი როგორ არა, გეტყვი შენმა ძმამ დამჭრა და მოხარული ვართქო, ღმერთო...საყვარლად აიფარა მაშომ სახეზე ხელები და აღარც ის ახაოვდა მარტო ბრეტელებიანი მაიკით, რომ იდგა მის წინ, აღარც სირცხვილი სასწრაფოდ მივიდა და ჭრილიბას შეხედა.. მომავალი ექიმია და უყალიბდება რეფლექსები და ინსტიქტები ნუ გავამტყუვნებთ.. სასწრაფოდ გახადა პერანგი, ყველა საჭირო ნივთი მოიმარაგა და ჭრილობის დამუშავება დაიწყი, გაბრო კი აქამდე გაკვირვებული აკვირდებოდა მის ამ ქმედებას... 
-ტყვია გაქვთ ამოსაღები...
პეპელასავით დაფარფატებდა აქეთ -იქით ... პატარა კარადიდან ალკოჰოლი გამოიღო, ცოტა თვითონ მოსვა, დანარჩენი კი გაბროს მისცა...
-დალიე... გეტკინება ცოტა..
დიდი სიფრთხილით აკეთებდა ყველაფერს. გაბროს ღმუილის გადამკიდე, ხო საერთოდ უკანკალებდა ხელები, აბა როგორია ვიღაც დანით ჩიჩქნის შენს მკლავს რომ წყეული ტყვია ამოგაცალოს, მოდი და არ იღმუვლო... ეშინოდა არაფერი ევნო, ტყვია ამოიღო გაბრო უკვე თვალებს ხუჭავდ ალილემ კი სახეზე შემოულაწუნა ,რომ არ დაძინებოდა
-მე მიყურე! ჰეი! მე მიყურე !რამე სასიამოვნოზე იფიქრე!
ამ ლაპარაკში ყველაფერი დაასრულა.. წარმატებული პირველი ოპერაცია ჩაატარა.. ჭრილობა მობანა , დაამუშავა , შეუხვია და ასე ნამკურნალები დატოვა... გაბრო ნახევრად უგონოდ იყო და არც ახოვს რა მოხდა...ლილემ ყველაფერი აკრიბა და ნაგავში გადაუძახა.... ბიჭს პლედი მიაფარა და მის გვერდით მდივანზე ჩაიკეცა და ტირილი დაიწყო...
-ახლახანს ჩემი ოჯახის დაუძინებელი მტერი გადავარჩინე....-რას ვაკეთებ?? ეს თქვა თავი უკან გადააგდო და ამ სამყაროს გამოეთიშა...
თავი 4
იცით რა არის ყველზე საშინელი და ცუდი, როდესაც კუნძულზე მოხვდები და ოთხივე მხრიდან მხოლოდ წყალს უყურებ... იცით რა არის ცუდი?!- სასიამოვნო თრობა ღვინით... იცით რა არის ცუდი?!- იცი რომ უტოპიაში ვარდები და ფეხებზე გკიდია შენი ბედი, მხოლოდ შენს გრძნობებზე რომ ხარ აყოლილი.. საშინელია მაღლა, ცაში ახედვა და პატარა ვარსკვლავების ნაცვლად ბინდის დანახვა... ''შმაგ გატაცებას შეიძლება სავალალო ბოლოც თან მოჰყვეს, ჩაიფერფლება, როგორც დენთი ცეცხლთან ამბორით''... მომენტი, როცა სიყვარული გეკრძალება, მაგრამ ჩვენ ადამიანები ხომ აკრძალულისკენ ვისწრაფვით... იმედი მაქვს ეს უფსკრულში არ გადაგვჩეხავს და ტკბილი გემო ექნება აკრძალულს...

* * *

საშინელი წელის ტკვილით ვიღვიძებ.. იატაკიდან ვდგები და გაბრიელს ვუყურებ... სწორი ცხოვირი, მოსხო ტუჩები, წვერიანი სახე და საერთო ჯამში საყვარელი პირი-სახე... აშკარად სიცხე აქვს, შუბლზე ოფლის წვეთები ჩნდება, სუნთქვა უფრო ღრმა და მძიმე უხდება..მაშინვე ჭრილობისკენ ვიხედები, ბინტები სულ სისხლიანი.. ,,სასწრაფოდ გაკერვას საჭიროებს, თორემ ასე სისხლისგან დაიცლება''-ხმამაღალ ფიქრს ვიწყებ და ვცდილობ პანიკაში არ ჩავვარდე... ჩუმი ყვირილით ვიწყებ მის გამოფხიზლებას...
-გაბრიელ! გაბრიელ! გთხოვ თვალები გაახილე! მიდი რა ძალიან გთხოვ!
პასუხი არ არის სასწრაფოდ გავრბივარ სამზარეულოში, ხელების ფათურით ვეძებ ძაფს და ნევსს... მადუღარასაც ვრთავ და ველოდები როდის გაცხელდება წყალი... სწრაფად ვიღებ ჩაიდანს, ნევსს ვასხავ, შემდეგ სპირტში ვაგდებ და ძაფს გაქონვას ვუტარებ იმედია ყველაფერი გამომივა, გაბრილთან მივვარდი და სახეზე შემოვულაწუნე...
-ჭრილობა უნდა გაგიკერო, გეხვეწები არ დაიძინო ცრემლებისგან ხმა მიკანკალებს და ნერვების მოთოკვას ვცდილობ..
-რა..რ...ა ხდება ენის ბორძიკით ცდილობს მითხრას მაგრამ ეს ლუღლუღს უფრო გავს...
-ასე შეხვეული ჭრილობა იხსნება და სისხლი გდის თუ არ გინდა სისხლისგან დაიცალო უნდა გავკერო, მითხარი რომ გაუძლებ ამ ტკივილს გეხვეწები რა...
-ყველაფერი კარგად იქნება პატარა ექიმო.. სვენებ სვენებით ამბობს ...
ალბათ ეს მჭირდებოდა გასამხნევებლად, აქამდე არსებული შიში სადღაც ჯანდაბაში მოვისროლე...
ხელახლა დავამუშავე ჭრილობა და გაკერვას შევუდექი, საშინელი პროცესი გამოდგა ორივესთვის, მაგრამ კაცურად იტანდა ტკივილს, მისი ყველა ნერვი გარეთ გამოსვლას ლამობდა... კისრის ძარღვები დაბერილი იყო, ხელებზე დახეთქვას ლამობდნენ და ეს უაზროდ დაძარღვული მამაკაცი ჩემში დიდ ადგილს იკავებდა. მწვანე თვალები კიდევ უფრო ჩამუქებული იყო, შუბლის ძარღვი მედიდურად თავს იწონებდა... გაბრიელი კი ღრმად , ნადირივით სუნთქავდა.. ნახევრად შიშველი კაცი იწვა მდივანზე, მე , ლილე ავალიანი მისი სიცოცხლის გადარჩენას ვცდილობ, როდესაც ჩემი გვარი მისი მოკვლისთვის არაფრის დამნანებელი არ არის, მაგრამ რატომღაც ყველაფერი ფეხებზე ... 
ეს პროცედურაც დავამთავრე და ნამდვილად ვიცი რომ მის სიცოცხლეს საფრთხე აღარ ემუქრება... სასწრაფოდ ვშორდები იქაურობას და აბაზანაში ვიკეტები... ნერვოზიანივით ხელები ნიჟარაზე მაქვს შემოწყობილი და თვალებგაშტერებული მივჩერბივარ ჩემს თავს... ინსტიქტურად ვიხდი და წყლის ჭავლის ქვეშ ვდგები. ვცდილობ ყველა ის მუხტი, ყველა ის გრძბობა წყალს გავატანო და გავთავისუფლდე, მაგრამ ვგრძნობ ის შიგნიდან როგორ მჭამს... ვიცი რომ განწირული ვარ...და ისიც კარგად ვიცი რომ იარაღის ლულის ქვეშ ჩემი შუბლი აღმოჩნდება და სასიკვდილო გასროლით დასრულდება...


* * *
დილიდანვე გამოწერეს ვაჩე და ავალიანების რეზიდენციაში დაბრუნდა... გაჭირვებით, მგრამ სასწრაფოდ აირბინა კიბეები და მისი ოთახის კარები შეგლიჯა... კარადიდან დიდი ჩემოდანი გადმოიღო და უწესრიგოდ დაიწყო ტანსაცმლის ჩაყრა რამდენი იარაღიც შიგ ჩაატანა... ჭრილობის გამო მოძრაობა უჭირდა, მაგრამ რის ქართველია ტკივილი რომ არ მოითმინოს... სეიფის კარები გააღო თავისი იარაღი აიღო, შარვლის უკანა მხარეს ჩაიტენა და სახლიდან თავქუდმოგლეჯილი გამოიქცა... კარებთან მისულს მამამისის მბრძანებლური კილოთი ნათქვამი სიტყვები დაეწია
-ვაჩე სად ჯანდაბაში მიდიხარ?!
-მამა ეხლა არა ძალიან გთხოვ, ნუ მომძებნით...
მანქანის კარები გააღო და ადგილს მოსწყდა... მუცოს გზას გაუდგა.... აქ რაღაც ხდება?! აუცილებლად გავარკვევთ.... საკმაოდ თავდაჯერებული იყო...



* * * 
როგორც ვვარაუდობდით გაზეთები იმ სცენის კადრებით აჭრელდა, რამდენნაირი სათაურს არ შენიშნავდით... სასაცილოა სატირალი რომ არ იყოს... ახალი სალაპარაკო თემა მიეცა ხალხს და რაღა უნდა თბილისს, ელიტარული მოსახლეობა ლაპარაკს დაიწყებს და განხილვას თუ , ვინ, რატომ დაჭრა, და ა.შ 
ბატონი დემეტრე სუფრის თავში იჯდა, ცალ ხელში ფინჯანი ყავა, მეორე ხელში კი გაზეთი ეჭირა სადაც პირველი გვერდი მის შვილს და ვაჩეს დაეკავებინათ... მტრული მზერა და ერთმანეთის შუბლთან მიტაბილი იარაღიანი ფოტო ამშვენებდა წარწერას-,, რა ხდება ყველაზე გავლელიან გვარებს შორის, ოჯახური თუ პირადი დაპირისპირება?!'' როგორ უყვართ ამ ჟურნალისტებს ყველაფრის გაბუქება... გაზეთი მაგიდაზე დააფერთხა და ნერვიულად გადაისვა თავზე ხელი..
-გამაგიჟებს ეს ბიჭი მე! გვარიანად შეიკურთხა და მის კაბინეტში შეიკეტა...ეს ის მომენტია როცა ფული უძლურია...
ყველას უკვე ნანახი და გაგებული ჰქონდა საღამოს ინციდენტი და მართლაც ქაოსურად, და წამის სისწრაფით გადასცემდნენ ახალ ამბავს ერთმანეთს... საინტერესო მოსაზრებები ჰქონდათ ხალხს...
ოღონდ სალაპარაკო მიეცი და უპრობლემოდ ილაქლაქებენ სხვის ცხოვრებაზე...


* * * 
მაშო ნერვიულად დადიოდა ოთახში და ისიც გაზეთს ჩაჰკირკიტებდა, მალე ქვემოდან ხმა შემოესმა, ხალათი არც მოუცვამს ისე ჩაირბინა კიბეები და გაზეთი მაგიდაზე დაახეთქა და ძმებს მიმართა:
- შარში ვართ!
-ყველამ გაიგო არა?! დამიანი ლუდს მიირთმევდა, თან დის დაგდებულ გაზეთს ინტერესით ჩაჰყურებდა
-სასწრაფოდ უნდა გავაქროთ ეს ფოტოები, ისე რომ მისი კვალიც არ დარჩეს.. დანიელმა ტელეფონი ამოიღო და ოთახი დატოვა, სავარაუდოდ ჟურნალუსტებს მიხედავდა... ამ დროს ბაჩო შემოვიდა საკმაოდ დაღლილი ჩანდა და მდივანზე გაიშოტა...
-ლუდს დალევ? დამიანმა ლუდიანი ხელი მაღლა აღმართა კითხვის ნიშნად, მანაც თვალებით ანიშნა რომ დალევდა...
მაშო კი გაგულისებული იდგა მაცივართან ხელებგადაჯვარედინებული , წინ ტუჩები ჰქონდა გამობუსხული და არაბულის შუაზე გაგლეჯა სურდა, ისე უნდოდა რომ მისგან ნაწილებიც არ დარჩენილიყო... როგორ ვერ შეამჩნია?!, არადა გული ამოხტომას ჰქონდა..- თამაში გინდა არაბული? მოდი ვითამაშოთ.. ტელეფონი ამოიღო და თავის მეგობარ დიანას დაურეკა...
-თორნიკე როგორ ხარ? ნაზი ლაპარაკი დაიწყო თან სამზარეულოსა და შემოსასვლელის გამყოფ ბარისებურ მაგიდაზე იდაყვებ დამხობილი წინ გაიმართა..
-რა თორნიკე მაშო დიანა ვარ...
მეგობრის სიცილნარევი ხმა მოესმა ყურმილს იქეთ..
-ვიცი ტკბილო , ხვალ რომელ საათზე შევხვდეთ ? კვლავ განაგრძობდა მაშო საყვარელ ლაპარაკს თან ბაჩოს მიშტერებოდა, რომელმაც წამში შეიცვალა მზერა, და მდივანზე წამოიმართა..
-ოხ მაშო ბაჩოა ხო მანდ რა გეშველება შენ.. დიანამ უკვე სიცილს უმატა და ქათამივით კაკანებდა...
-კარგი საყვარელო შენთან რვა საათზე, აბა ღამემშვიდობის გაკოცე ბევრი... ეს უკვე საბოლოო წვეთი აღმოჩნდა ბაჩოსთვის დივნიდან წამოხტა და გარეთ გავარდა...
-კაი კუსკუს გელოდები დიანა უკვე სიცილისგან იგუდებოდა...
მაშომ კმაყოფილმა გათიშა ტელეფონი -,,მიდი აბა შე თავხედო კიდევ არ შემიმჩნიო ეგეც შენ''.. უზომოდ კმაყოფილი კურტუმოს ქნევით ავიდა თავის ოთახში... 
-ბაჩოს რა ეტაკა მხეცივით გამოვარდა სახლიდან , გამარჯობაც არ მითხრა თავის მანქანაში ჩახტა და მოხია... ახლად შემოსულმა სანდრომ ლაქლაქი დაიწყო..
-მაშომ გაუჩალიჩა მაგრად დანიელი სკამზე იყო გადაწოლილი და საყვარლად იღიმოდა დის ოინზე...
-ღმერთო რა იდიოტია ეს არაბული, ქალმა როგორ უნდა გაგაცუროს..
-მართლაც კარგი ოინი იყო, ლამის მეც დავიჯერე, რომ არ ვიცოდე, რომ ჩემი დის არცერთ მეგობარ ბიჭს თორნიკე არ ჰქვია...
-გაგაბითურეს არაბული ღირსი ხარ მიდი და არკვიე... სანდროა სიცილით დაემხო სკამზე...
ლუდი გამოიღო და სმა დაიწყო..
-არაფერი ისმის იქ! სანდრომ ეჭვნარევი ხმით დაიწყო..
-არა სანდრო, მაგრამ ყველაფერი ისე მიდის როგორც უნდა მიდიოდეს... 
-ანუ ვაჩე მუცოში დააწვა??
-კი, სანდრექსა კი...
-მომწონს მოვლენების ასე განვითარება... 


* * *
ლილე სამზარეულოში საჭმლის კეთებით იყო გართული, თან გაბრიელს წამითაც არ აშორებდა თვალს, რაღაც აკავებდა რომ აქ გაჩერებულიყო და მისთვის მოეარა... ყველა ის ჭრილობა მხოლოდ მას შეეხვია და ის ყოფილიყო მალამო... სწრაფად გამოერკვა ფიქრებიდან და ცხელი წვნიანი, პური და კოვზი ფოდნოსზე დააწყო და გაბროსთან გავიდა, რომელიც უღიმღამოდ უყურებდა საინფორმაციო გადაცემას, ლილეს შესვლა და მათი სკანდალის გამოჩენა ეკრანზე ერთი იყო... რეაგირება სწრაფად მოახდინა და ტელევიზორი გამორთო...
-ეს ბოლომდე უნდა ჭამო... ლილე თან ლაპარაკობდა , თან სუფრაზე დადო ფოდნოსი.. მის წინ ჩაიმუხლა და თავისი ხელით ცდილობდა ეჭმია გაბოსთვის...გაბრო ჯერ გაოგნებული, თუმცა შემდეგ კმაყოფილი იყო მისი ამ საქციელით, არ ჰგავდა ავალიანების სხვა წარმომადგენლებს.. ისიც მორჩილი ბავშვით თვალებმოუშორებლად უყურებდა ლილეს... მაგრამ შემდეგ თამაში მოუნდა და მომდევნო კოვზე პირი აღარ გააღო..
-გაბრიელ ბოლომდე უნდა ჭამო! ლილემ დატუქსვა დაიწყო
-არ მინდა...
-არ მაინტერესებს ექიმი აქ მე ვარ და მე ვადგენ შენი დღის რაციონსაც, პირი გააღე!
-შანსი არაა...
-ჯანდბა , კარგი
ლილემ კოვზი ხელახლა შეავსო წვნიანით, ჰაერში აღმართა და თან იძახდა
-ფრი, ფრი, ფრი თვითმფრინავი მოფრინავს პირი გააღე
გაბრიელს სიცილით ბაგეები გაეპო, ლილემაც დრო იხელთა და კოვზი პირში ჩაუტენა, ნიშნის მოგებით წარბი მაღლა აღმართა...
-რა ძალადობის მოყვარულები ხართ ეს ავალიანები, გაბრომ მაშინვე ამოთქვა, როგორც კი პირი გაუთავისუფლდა.. -ნუ დამახრჩობ და არ დავეძებ
-ძაღლი კოჭლობით არ მოკვდება
-ოჰ, რა ენა მახვილი ბრძანდებით ავალიანის ქალბატონო
-ირონიის და სარკაზმის გარეშე ძალიან გთხოვთ ბატონო გაბრიელ.. სრულ სახელს ხაზი გაუსვა და ფეხზე წამოიმართა...
-გამოძინება არ გაწყენს, ორგანიზმა უნდა დაისვენოს..
-გმადლობთ რჩევისთვის.. 
რისი გაბრიელია ვინმეს რომ დაუჯეროს, შანსი არაა.. როგორც კი ლილე გავიდა ფეხზე წამოიმართა და ტელეფონს დაუწყო ძებნა, თან მარჯვენა მხარი ძალიან ტკიოდა, რის გამოც ხელს კარგად ვერ ამოძრავებდა...
-რას აკეთებ ახლავე დაწექი!
-საქმე მაქვს და მადლობა ჩემზე რომ ზრუნავ, მაგრამ საქმის გაკეთება მაცადე ძალიან გთხოვ.. და ისევ ძებნა დაუწყო ტელეფონს
-სად არის ჩემი ტელეფონიი! ნერვებმოშლილმა იკითხა უკვე...
ლილე გატრიალდა და ტელფონი მიაწოდა თვითონ ზურგი აქცია და გარეთ გავიდა... 
ტელეფონი აიღო და დამიანთან დარეკა..
-რა ხდება?! 
-ყველაფერი ისე განვითარდა როგორც ველოდით , ვაჩე მუცოშია..
-ძალიან კარგი! კმაყოფილმა ჩაიღიმა და ბედნიერმა გათიშა ტელეფონი...
,, ყველაფერს მალე წერტილი დაესმება''

* * *
დრო გადიოდა, გაბრო თანდათან უფრო და უფრო კარგად ხდებოდა...აი, ლილე კი უმკურნალო დაავადებამ შეიპყრო, მისი ორგანიზმი უეცარმა ჟრუანტელმა დაიპყრო, გულის უწესრიგო ფეთქვამ, აჩქარებამ და შემდეგ გაჩერებამ...ლოყებზე სიწითლის შეპარვა, მალული ღიმილი, მუცელში ზოოპარკების გაჩენამ და უბრალოდ ის, დაავადებამ, სახელად ,,სიყვარულმა'' დაატყვევა.. ბევრი კი ეცადა არ ეფიქრა, გულთან ახლოს არ მიეშვა, მაგრამ მოდუნდა და საბოლოოდ მისმა ფიქრებმა კორიანტელი დააყენეს..რას ვიზავთ , როცა უმკურნალო დაავადება გხვდება უბრალოდ ბედს ემორჩილები და ცხოვრების დინებას მიჰყვები...მანაც ამგვარად გადაწყვიტა გასაქანი მიეცა გრძნობებისთვის...
-ლილე! გაბრიელი ძახილით შემოდის სახლში და ირგვლივ გარემოს ათვალიერებს...
-რა ხდება? კიბეებზე მოფარფატებს საყვარელ თეთრ კაბაში გამოწყობილი ლილე, გაშლილი ქერა თმა და განსხვავებულად აკიაფებული ლურჯი თვალები..
-ამმ... ჯანდაბა... მე უბრალოდ მინდოდაა ცხენებით გაგვესეირნა, წამოხვალ?!
ეს ამხელა კაცი ბრინჯივით დაიბნა...
,,ჯანდაბა გაბრიელ ქალი არ გინახავს თუ რა მაფიაა''დაუცაცხანა ალფერეგრომ
-კარგი წავიდეთ..
ორივე შავ ცხენზე დაჯდა და გაბრიელმა გააჭენა.. ლილეს თმები ჰაერში ფარფატებდა და გაბროს ცხვირში მისი სურნელი უღიტინებდა... ღრმად შეისუნთქა, უნდოდა სამუდამოდ დამხსოვრებოდა, უნდოდა მისი ეს სურნელი სიცოცხლის ბოლომდე მასთან ყოფილიყო...და უნდოდა უბროლოდ ეს ერთიციდა გოგო მხოლოდ მისი ყოფილიყო, იცოდა რისი გადატანაც მოუწევდა, მაგრამ ყველაფერზე წამსვლელი იყო...
-რატომ გავჩერდით? ლილემ ნასიამოვნები ხმით იკითხა
-აქედან ფეხით გავისეირნოთ...
ჯერ გაბრიელი ჩამოხტა ცხენიდან,შემდეგ ლილეს მოჰკიდა წელზე ხელი და ისე ჩამოიყვანა ცხენიდან.. ჭიანჭველების ჯარი დადიოდა გოგონას სხეულში, კანი დაეხორკლა , ცოტაც და მალე მის მკლავებში სანთელივით დადნებოდაა... 
თვალწინ ულამაზესი ხედი გადაიშალა, თეთნულდი, შხარა... ულამაზესი მთები რომლებიც პიქუშად იყურებოდნენ... გოგონა სუნთქვაშეკრული უყურებდა ბუნების ამ ქმნილებას, გაფაციცებით აკვირდებოდა ყველა წერტილს, ფოთლების შრიალზე იღიმოდა, ნიავზე სიამოვნების ბგერებს გადმოსცემდა.
-მოგწონს? გაბრიელი მის უკან იდგა და ყველა მის მოქმედებას სწავლობდა..
-ასეთი სილამაზე არასდროს მინახავს... ბუნების თვალებმოუშორებლად უთხრა გაბროს... მამაკაცი ბალახზე დაჯდა, ლილეც მას მოიუჯდა, და კვლავ განაგრძო ცქერა...
-რაზე ოცნებობ?
გაბომაც ბუნებას გახედა და ისე დასვა კითხვა..
-მინდა რომ წარმატებული ქირურგი ვიყო, და ჩემი საქმის პროფესიონალი, მოურიდებლად დაიწყო გოგონამ საუბარი
-კარგია მიზნები რომ გაქვს ცხოვრებაში...
-შენ რაზე ოცნებობ?
-მინდა მშვიდი ცხოვრება მქონდეს, და არა ასეთი მოულოდნელობებით სავსე..
-მოულოდნელობებში რას გულისხმობ? ლილე ინტერესად იქცა
-ალბათ დღევანდელ ჩვენს მდგომარეობას და იმას რაც ჩვენს ირგვლივ ხდება.. გაბრიელი უფრო სერიოზული და მამაკაცური გახდა
-რაღაც მინდა გკითხო? მორიდებული, და სიფრთხილე შეპარული ხმით დაიწყო ლილემ
-რაც გაინტერესებს მკითხე, მართლა ისეთი ბოროტი კი არ ვარ ხალხი როგორც მახასიათებს..
-მართლა შენ მოკალი.. გაუბედავი ხმით დაიწყო საუბარი გოგონამ, ცოტახანს შეყოვნდა და ახლა უჯვე თანამად დასვა კითხვა-შენ მოკალი ლაზარე დადეშქელიანი? ჩემი მამიდაშვილი...მამაკაცი გოგონას ამ კითხვამ ჯერ გააოცა, შემდეგ გააბრაზა, თავი მოთოკა... ფეხზე წამოიმართა, მწვანეში მჯდომ გოგონას ზემოდან დახედა, თვალი თვალში გაუყარა და ისე უპასუხა...
-სახლსი წასვლის დროა!
გოგონა სულ სხვა პასუხს ელოდაა...
-კი მაგრამ მიპასუხე კითხვაზე.. ცხენისკენ წასულ გაბოს კითხვით დაედევნა უკან..
-საპასუხო აქ არაფერია... ცხენს შემოახტა, ოდნავ გადმოიხარა და ლილეს მაჯაში წაავლო ხელი და ისიც ცხენზე შემოისვა...
რაც ძალი და ღონე ჰქონდა ცხენი გააჭენა...
-შეანელე!
გაბრიელის თვალებში გაფუჭებული ფირივით ტრიალებდა ათი აგვისტოს შუაღამე... სისხლი, იარაღი გასროლა, მტვერი, ... ყველაფერი ერთად ირეოდა...
-გააჩერე, გაბრიელ გააჩერე მეშინია... ლილე გამეტებით ყვიროდა , სახეს ცრემლები უსველებდა... გაბრიელიც მირაჟიდან განოერკვა და ცხენი გააჩერა... მტირალე ლილეს რომ შეხედა წამით საკუთარი თავი შეზიზღდა ასეთი ტკივილი რომ მიაყენა საყვარელ ქალს... ცხენიდან ჩამოხტა და ლილეს გაქვავებული, შეშინებული სხეულიც ჩამოიღო, გოგონა მაგრად ჩაიხუტა და სამყარო გაჩერდა... სუსტი პატარა მკლავები მხრებზე შემოჰხვია და გაბროს მხარზე ასლუკუნდაა...
-მაპატიე არ უნდა მეკითხა, ჩემი ბრალია
-ჰეი, პატარავ დამშვიდდი შენ არაფერ შუაში ხარ, ნუ ტირი...
მისი სახე ხელებში მოიქცია, ტირილისგან აწითლებული ღაწვები და კურნოსა ცხვირი.. ულამაზესი წყლიანი თვალები, ორივე ერთმანეთის თვალებში ჩაიძირა... დიდხანს უყურებდა გაბო გოგონას თვალებს, ბოლოს დაიხარა და მის სისხლივით წითელ ბაგეებს ამბორი აჩუქა.. ლილეს პირველი ამბორი... ფარფატა სუსტი სხეული შეკრთა, დენმა დაიარა მის ორგანიზმში, ადრენალილი უჯრედების კედლებს ანგრევდა, და მისი შინაგანი სამყარო დაიშალა.. პირველმა კოცნამ ლილე დაშალა... კოცნას ლილეს ცრემლები ერწყმოდნენ და მისი გემო გაბოს შინაგან სამყაროს სიცოცხლის გაგრძელების საშუალებას აძლევდა... ფრთხილად მოშორდა, ღრმად სუნთქავდა ელოდა შესაძლო შემოტევას მაგრამ ყველაფერი პირიქით მოხდა ლილე ბიჭის განიერ, გაშლილ მხრებში ჩაიმალა, მისი ცხვირი მამაკაცის ყელს გაუხახუნა და უარესად ატირდა...
-აკრძალულია ეს ჩვენთვის, მეშინია... ტირილით ამოილაპარაკა
-სანამ მე ვარ, და სანამ სული მიდგას შენ ვერავინ შეგეხება...მკაცრი, ბოხი და მტკიცე ხმით ამოთქვა ეს სიტყვები, შემდეგ მკლავები უფრო მაგრად მოხვია, ცხვირი მის ქერა ,მბზინავ თმებში ჩარგო და დაიკარგა...
-მეშინია...
-ჩემი ხომ გჯერა?!
-მთელი არსებით მჯერა გაბრიელ ლიპარტელიანო...
-ჩემი გოგო, ჩემი ამომავალი მზე ხარ.. ... მი სალმატ ლილე ავალიანო...
იცოდა მამაკაცმა გოგომ რომ სვანური ენა არ იცოდა, მაგრამ ხვდებოდა, რომ მან იგრძნო მისი გრძნობები... იდგა ორი სხეული ტრიალ მინდორზე , ერთმანეთში შესისხლხორცებული , დიდრონი მთები თავზე დაჰყურებდნენ... მზე კი შხარას მწვერვალებს ამოეფარაა...

ცეცხლი რომ აგიზგიზდეს, ნაკვერჩხალის ერთი სულის შებერვაა საკმარისი... ასეა სიყვარულიც ერთი წვეთიც და გადაეშვები უსასრულობის მორევში.....
თავი 5

იმ დღის შემდეგ თითქოს ყველაფერი თავის კალაპოტში ჩადგა, ალბათ მალე ადიდდებოდა მდინარე და ჯებირებს გადმოლახავდა... საოცარი დილა დაიწყო ლილესთვის...სუსტი ფეხები ზეწარზე აასრილია, გაიზმორა და თეთრ რბილ ხალიჩას შეახო ფეხის თითები... ფანჯარასთან მივიდა და კვლავ დარწმუნდა თავისი გადაწყვეტილების სისწორეში... 
კარებისკენ დაიძრა და კიბეებზე ჩაფარფატდა..
-მმმ რა სასიამოვნო სურნელია...
სიამოვნებისგან ჩაიღიმა და სამზარეულოში მოფუსფუსე გაბოს ყურადღებით დააკვირდა...
-საინტერესოა?! ბატონმა გაბრიელმა მზარეულობაც იცის? და საყვარლად ჩაიღიმა, მასაც ლოყები ეჩვრიტებოდა ღიმილის დროს.. საოცარი სანახავო იყო ამოდენა კაცი როგორ მოხერხებულად ატრიალებდა ომლეტებს... ,,ეჰ სიყვარულო ძალსა შენსა რას არ გაგაკეთებინებს'' ერთი ჭიქა წყალიც არ აქვს მიტანილი საკუთარი დისთვის, და ახლა კარგი დიასახლისივით ტრიალებს ბიჭი და კარგ გემრიოლებებსაც ამზადებს... ---აბა მივირთვათ, ნაზად შეეხო ლილეს ტუჩებს და ჯერ ქვედა, შემდეგ ზედა ტუჩი დაუკოცნა, შემდეგ ორივეს ეამბორა და მეტი არ გინდა საუკეთესო დღის დაწყებისთვის... მშვიდად ისაუბრეს , უამრავი თემა განიხილეს ,თუმცა რაღაცატომ არცერთი არ ეხებოდა ოჯახს, არც ავალიანებს და არც ლიპარტელიანებს....ეს ის თემა იყო, რომელის შეხებაც დიდ ტკივილს მოუტანდა ორივე მხარეს, მაგრამ რაღაცატომ არცერთი არ ცდილობდა რომელიმესთვის გული ეტკინა... ლილეს გულში შიში, სიყვარული, იმედგაცრუება,სინანული, ყველაფერი ერთად ირეოდა, იცოდა მისი ამ საქციელით საკუთარ ოჯახს ღალატობდა, მაგრამ მერწმუნეთ ხალხო როცა სიყვარული თქვენი გულის კარებს შემოაღებს მშობლების და ზოგადი შეხედულებები უკანა პლანზე იწევს და ფრთებს ასხავ იმ გრძნობას რომელიც ნაჭუჭიდან გამოსვლას ლამობს... 
-დღეს საღამოს რას ვგეგმავთ გაბო? 
ოოო, რა განსხვავებულად წარმოთქვამს მამაკაცის სახელს გოგონას ბაგეები...
-ალბათ დღეს ლამარიის მონასტერს მოვინახულებთ, შემდეგ კი ორივე ჩვენთაგანი უნდა დავბრუნდეთ უკან...
ლილეს თვალებში ცრემლები ჩაუდგა, ის ფაქტიც კი ზარავდა, რომ ქალაქში დაბრუნებული ყველაფერი ისე არ იქნებოდა, როგორც უნდა ყოფილიყო... ის და გაბრიელი ერთმანეთს ხშირად ვეღარ ნახავდნენ.. ვერ შეიგრძნობდა მამაკაცს და მისი ჩაძირული თვალების ყურებით ვერ დატკბებოდა.. კი, ასეა, ლილეს გაბრიელი მთელ მსოფლიოს ურჩევნია, მერე რა რომ აკრძალულია, მერე რა რომ მისი შეხედვა ეკრძალება, მზად არის საკუთარი გრძნობების , სიყვარულის და მომავლის გადასარჩენად გასროლილ ტყვიასაც კი გადაუდგეს წინ...გაბრიელმა შეამჩნია მისი სახის მიმიკების შეცვლა და მიხვდა რაც აწუხებდა..
-ჰეი პატარავ, მასთან მივიდა, მისი სახე ხელებში მოიქცია, გოგონამ ცრემლები ვერ შეიკავა და სახე ცრემლებით დაენამა...-ვიცი პატარავ რაზეც ფიქრობ, რაც გაწუხებს მაგრამ ვგავარ ისეთ ადამიანს ვისაც ვინმესი, ან რაიმის ეშინია.. სულ ფეხებზე შენი ოჯახის და შენი ძმების შეხედულება... ვერავინ ვერასდროს ვერ დამიშლის რა გავაკეთო და რა არა... მე მხოლოდ შენგან გვერდით დგომას და ძლიერებას მოვითხოვ, არ მინდა რამე დაგაძალო გაგიგებ ყველაფერს , მაგრამ თუ შენ ჩემს გვერდით იდგები არასდროს შეგეშინდეს , ჩემი გჯეროდეს... როდესაც ეს სიტყვები დაამთავრა გაბო გოგონას ბააგეებს ნაზად შეეხო, ლილემაც საპასუხოდ აკოცა.. ფრთხილად მოშორდა, თავი გვერძე გადახარა და საყვარლად ჩაიღიმა
-ეს თანხმობას ნიშნავს? თან გაბოს გოგოს მორცხვობაზე ეცინებოდა...
-ჰეი! ნუ დამცინი! საყვარლად კრა მუჯლუგუნი მხარში..
-მეტკინა ველურო ფისო, ბრჭყალები გაქვს დასაჭრელი
-ვინ არის ველური , ამხელა კაცი ხარ.. მე რას გიზავდი..
-შენ მე ბებერი მიწოდე.. გაბრომ სიფრიფანა სხეული ხელში აიტაცა და ღუტუნი დაუწყო
-დამსვი ცუდად ვარ, ნუ მიღუტუნებ, მოვკვდები გაბრიელ და შენი ბრალი იქნება... ძლივს წარმოთქვამდა სიტყვებს.. გაბო შეეშვა, გემრიელად ჩაკოცნა და გოგონას სწრაფად მოშორდა და გარეთ გავიდა...
-უნამუსო, უსირცხვილო, მოვარდება გაკოცებს და მერე ქარიშხალივით გაიქცევა.. მე შენ განახებ როგორ უნდა ჩემს ნერვებზე დაკვრა.. 

* * *
საღამო იყო. გაბრიელი ისევ არ ჩანდა დილანდელი შემთხვევის შემდეგ აღარ გამოჩენილა.. გოგონა უკვე ნერვიულობას იწყებდა..
-სად ჯანდაბაში ხარ გაბრიელ!
უცებ კარები გაიღო და ლილემ წამიერად მოკრა თვალი მამაკაცს და მთელი ძალით ჩაეხუტა..
-როგორ მანერვიულე, მეგონა რამე თუ დაგემართა, ან რამე თუ მოხდა...
-ჰეი, კარგად ვარ პატარა, ნუ ტირი
სიფრიფანა სხეული მის მკლავებში ჩაიმალა და მისით ტკობობას განაგრძობდა...
-ლამაზო რაღაც მინდა განახო წამოხვალ?
ფრთხილად მოშორდა ლილეს და სიფრთხილე შეპარული ხმით დაიწყო საუბარი...
-კარგი მაგრამ მეტჯერ ასე აღარ მომექცე კარგი?
-კარგი ჩემო პატარა... წავედით სიხარულო.. გოგონას მისი ჟაკეტი შემოაცვა და სახლიდან გავიდნენ..
-სად მივდივართ გაბო?!
-ერთი ადგილი მინდა განახო
-ხვალ რომ გენახვებინა, გვიანია უკვე..
-ნუ გეშინია , მალე მივალთ... -ამ ადგილას მაშინ მოვდიოდი, როდესაც განმარტოება მინდოდა, ბაბუამ ამიგო ეს სახლი, ხატვა მიყვარდა და აქ განვმარტოვდებოდი ხოლმე და ჩემს სამყაროს ვიქმნიდი... 
-ძალიან ლამაზია გოგონა მწვანეში ჩაფლულ პატარა ქოხს უყურებდა, რომელსაც სავსე მთვარის შუქი ანათებდა და სასიამოვნო ესთეტიკას ქმნიდა.. ეზოდან დიდბეწვიანი ძაღლი გამოიქცა და გაბოს შეახტა...
-ეს შენი ძაღლია? ლილე ძაღლთან ჩაიცუცქა და მისი მოფერება დაიწყოო.. -ვინ უვლის ამ ძაღლს აქ?
- ლამარიის მონასტერში რომ ბერია მას ჰყავს ხოლმე და ის ზრდის, როდესაც აქ ამოვდივარ მე მომყავს.. სწორედ აქ ვიყავი დღეს მთელი დღე..წამოდი სახლში შევიდეთ არ გაცივდე.. გოგონამ ხის კარები შეაღო და იატაკზე ვიწრო ბილიკად წითელი ვარდის ფურცლები ეყარა... სიხარულისგან პირზე აიფარა ხელები და ვარდის ფურცლების ბილიკს გაუყვა და პატარა გაშლილ ოთახში მოხვდა, სადაც ბუხარში ცეცხლი გიზგიზებდა, შეშის ტკაცუნი ულამაზეს ელფერს სძენდა იქაურობას.. ბუხრის წინ ბალიშები ეფინა , ორ პატარა პლედთან ერთად, გვერდით მაგიდაზე კი ღვინის ორი ჭიქა იყო, წითელი ღვინით შევსილი..
-მოგწონს, მამაკაცი გოგონასგან ელოდა შეფასებას, არასდროს ყოფილა რომანტიული, მისთვის ეს ყველაფერი უცხო იყო და ნამდვილად ნერვიულობდა, მოეწონებოდა თუ არა. 
-საოცარია ყველაფერი...
თვალის კუთეში ჩამოცურებული ცრემლი შეუმჩნევლად მოიწმინდა და დარწმუნდა რომ გაბრიელი მისი ერთადერთი და განუმეორებელი სიყვარული იყო და იქნებოდა... ბიჭმა ერთი ჭიქა თვითონ მოიქცია გრძელ თითებში მეორე კი გოგონას მისცა..
-ამ ჭიქით იმ ბედის ვარსკვლავს გაუმარჯოს , რომელმაც მე და შენ ერთმანეთთან დაგვაკავშირა.. 
-გამუარჯოს ...
ორივემ ცოტა მოსვა და ერთმანეთის თვალებში გადაიკარგნენ... უყურებდნენ და ცდილობდნენ შიგნით არსებული გრძნობის ამოცნობას და შესწავლას... გაბო ცერა თითით გოგონას ლოყაზე ჩამოვარდნილ კულულს შეეხო და ყურს უკან გადაუწია.. თითებით სახის ნაკვთები დალაშქრა.. ცერა თითი ბაგეებს გადაუსვა და ამ ყველაფერს თვალებმოუშორებლად აკეთებდა, ლილემ ღრმად სუნთქვა დაიწყო, ბაგეები ერთმანეთს დააშორა ... გაბო თითებით ყელს ჩაუყვა და იქ შეჩერდა... გოგონას ლავიწზე არსებულ ნამგლისებური მთვარის ნიშანს კარგად დააკვირდა, შემდეგ დაიხარა და აკოცა... შემდეგ ტუჩებს შეეხნენ გაბრიელის ბააგები და ეს ორი ერთ მთლიანად ნაწილად გადაიქცა.. მამაკაცის თითები სიფრიფანა სხეულს მატერიას აშორებდა და უკვე გონება ებინდებოდა..
-თუ გინდა ამას ნუ გავაკეთებთ.. გაბრიელმა ფრთხილი ხმით დაიწყო საუბარი, მისი ხმა ვნებებით იყო გაჟღენთილი და წყუროდა გოგონას სხეული
-მინდა ეს გავაკეთოთ... ალბათ ამ სიტყვების გაგონება სურდა მამაკაცს.. ის მის საქმიანობას დაუბრუნდა და ახლა გოგონას სხეული თავიდან ბოლომდე შეიგრძნო... იყო ტკივილი, სიხარული, სიამაყის განცდა, ბედნიერება, და რაც მთვარია უსაზღვრო სიამოვნება იყო.. ახლა ის და გაბრიელი ერთ დიდ მთლიანობად გადაიქცნენ... 
-მიყვარხარ ლილე ავალიანო!
-მი სალმატ გაბრიელ ლიპარტელიანო!
ბიჭს გოგონას სიტყვებზე ჩაეღიმა და ბედიერებით აივსო.. ორი ოფლისგან დაცვარული სხეული ბუხრის წინ იწვა და ცეცხლის ნათებისთვის თვალები გაეშტერებინათ... მათი სიყვარულიც ცეცხლს გავდა , დანთება რთულია, მაგრამ თუ დაანთე გიზგიზს დაიწყებს და მისი სიმხურვალე დაგწვავს, სწორედ ასე იყო ორივესთვის... ახლა მათ საერთო მიზნები გაუჩნდათ... ლილეს შიშველი სხეული ბიჭის სხეულზე იწვა და მის გულისცემას უსმენდა შემდეგ ამ სასიამოვნო ცემის ხმაზე ჩაეძინა, გაბრიელი კიდევ დიდხანს დარაჯობდა ლილეს მშვიდ აუღელვებელ ძილს .. ფიქრობდა ყველაფერზე რა როგორ მოხდებოდა, მის გეგმაში მისდაუნებურად ლილეც გაჩნდა, შეძლებდა კი მისი სიცოცხლის დაცვას... ჭადრაკის ერთ მხარე ავალიანები იყვნენ, მეორე მხარეს კი დუბაიში გაჩენილი მტრები, რომლებიც გაბრიელს დასდევდნენ... შეძლებდა კი მარტო ყველაფრის გამკლავებას... გოგონას სხეულს დახედა, თავზე აკოცა და ისიც მორფეოსის სამყაროში გადაეშვა.... 

* * * 
ყველაფერი მშვიდად იყო, იმდენად მშვიდად, რომ ცხოვრება კარგად დაწერილი ფილმი გეგონებოდათ, საუკეთესო რეჟისორის გადაღებით...
ლილემ და გაბრიელმა დაბრუნება გადაწყვიტეს, უკვე დრო იყო თავიანთ ოჯახს დაბრუნებოდა ორივე მხარე, გაბრო გეგმას მიჰყვებლდა ლილეს კი უნივერსიტეტში უნდა გაეგრძელებინა სწავლა რომ საუკეთესო ქირურგი დამდგარიყო და ხალხის სიცოცხლე გადაერჩინა..
-ლილე მზად ხარ?
-კი გაბრიელ წავიდეთ...
უკანასკნელად გახედა ლილემ სახლს, სადაც თავისი ცხოვრების ყველაზე მნიშვნელოვანი ეტაპი დაიწყო, სადაც პრინციპებს დაუპირისპირდა, სადაც მისთვის თავგადარჩენის ინსტიქტმა გაიღვიძა , ისწავლა ბრძოლა, ისწავლა როგორ გახდე ძლიერი, რა გააკეთოს ამ ყველაფრისთვის და როგორ მოიქცეს... გაიზარდა, მზად იყო დადგომოდა წინ ყველა პრობლემას და ამისთვის ბრძოლას აპირებდა...
მანქანაში ჩასხდნენ და თბილისის მიმართულებით გზას დაადგნენ...
-რატომ ხარ მოწყენილი.. გაბობ მანქანაში გამეფებული სიწყნარე დაარღვია ,და მისი ამომავალი მზის ჩამქვრალი თვალები ვერ აიტანა
-ალბათ იმიტომ რომ ეს სახლი უამრავ მოგონებას დამიტოვებს...
-მართალია ჩემო ლამაზო, ჩემი ცხოვრების საუკეთესო ნაწილი წარსულშიც და ახლაც, აქ გავატარე და ბედნიერი ვარ ამით, მაგრამ აიცილებლად ყველაფერი კარგად იქნება... გოგონას ალბათ ეს სჭირდებოდა, სიყვარულის თვალებით გადახედა გაბოს და ახალი სირთულეების შესახვედრად მოემზადა....

* * *
ვაჩე თბილისში დაბრუნდა, საგრძნობლად გამოკეთებული იყო, ჭრილობაც აღარ ჰქონდა და თავსაც მშვენივრად გრძნობდა.. საშინლად იყო გაგულისებული. ნეტავ რა მოხდა ასეთი გაგიჟებული, რომ შეანგრია სახლის კარები...
-ვაჩე შვილო დაბრუნდი?
-კი დედა როგორ ხარ..
დედას მოესიყვარულა, შემდეგ კი მამის კაბინეტში შევიდა და ისიც მოინახულა 
-ლილე არ დაბრუნებულა კიდევ?
-დარეკა რომ დღეს ჩამოვა ყველაფერი თავის კალაპოტს უბრუნდება.. კოსნსანტინემ შვილს გაწონასწორებული ხმით მოახსენა რაც მისი არყოფნობის დროს აქ ხდებოდა და მისი დის ამბავიც უთხრა.. ვაჩეს ჩაეღიმა და შემდეგ თავის ოთახს მიაშურა...
-მაცადე შე ასპიტო თუ არ გიპოვო და არ გაგიმწარო სიცოცხლე მე ვაჩე ავალიანი არ ვიყო... თავის თავს ელაპარაკებოდა როცა რიჩიმ შემოაღო კარები...
-მართალი ყოფილა ტყუპებზე რომ იძახდნენ ერთმანეთის ტკივილი ტკივათ და ერთმანეთის ბედნიერება უხარიათო.. 
- რა ნაგავი ხარ რიჩი კარებში იდექი და მისმენდი ხო.. საყვარლად ჩაიხითხითა და ძმას გადაეხვიაა..
-ჰა აბა ვინაა ის ასპიტი. რომ თათხავ სამოცდაათი წლის ბებერივით...
-ერთი ალქაჩია გზა აებნა და ჩემს სახლში ამოყო თავი, სიცოცხლე გამიმწარა, ის რამდენიმე დღე კაცი ლანდს დამასგავსა, საკუთარ სახლში ვეღარ დავდიოდი...
რიჩი საწოლზე იყო გადაწოლილი და ბოლო ხმაზე იცინოდაა ... კონსტანტინე მეუღლითურთ ღია კარებთან იდგა და შვილების სილაღეს უყურებდნენ.. ამ დროს ისინი არა სისხლის ამღებები, არამედ ჩვეულებრივი ბიჭები იყვნენ ლაღი ცხოვრებით... ნოსტალგია მოაწვა და მალე დატოვა იქაურობა, ხოლო დედა შვილების სიცილს შეუერთდა...
-რაო ვაჩუნა დედიკო ქალმა შენი გული დაილპრო
-დედა კარგი რა პატარა ბიჭი ხომ არ ვარ
-შენ სულ ჩემი პატარა ხარ ჩემო ბიჭო... შვილს მოეფერა შემდეგ მეორეს და ორივე ვაჟი მარტო დატოვა...



* * *
უკვე დიდი გზა გამოევლოთ ლილეს და გაბრიელს... მალე მეესტიის გზასაც დაადგებოდნენ..
-გაბო სარკეში გაიხედე რა, ჯერ კიდევ უშგულიდან მგონი ჩვენ მოგყვებიან ეს მანქნები..
-ვიცი პატარავ შენ არ ინერვიულო.. გაბრომ გაზს მოუმატა და სწრაფად მიაქროლებდა მანქანას... მათაც არ დააყოვნეს და ისინიც აედევნენ ორი პორშეს ემბლემიანი მანქანა მოსდევდა.. გაბრიელი ცდილიბდა კვალის არევას, მაგრამ ეს რთული იყო..
- გაბო მეშინია ლილე უკვე პანიკაში იყო
-ჰეი პატარავ ჩემი ხომ გესმის ეცადე მშვიდად იყო არაგერი მოხდება კარგიი... დამშვიდდი ჩემო პატარავ.. მამაკაცი არანაკლებ ნერვიულობდა , განა იმიტომ რომ რამის ეშინოდა, მის გოგოს რომ ამდენ ზიანს აყენებდა ის აგრძნობინებდა თავს არაკაცად.... 
-ცოტა შეანელე რა გთხოვ 
-კარგი ლილე
მუხრუჭებს აჭერს ფეხს, მაგრამ მანქანა შეტოკებასაც არ აკეთებს , არ ჩერდება, რამდენჯერმე გაიმეორა მაგრამ ისევ არ ჩერდება..
-გაბრიელ რა ხდება გოგონა მიხვდა საქმე რომ რაღაცაში იყო- გაბო!
-დაიმახსოვრე რომ ჩემს სიცოცხლეზე მეტად მიყვარხარ.. მთელს ქვეყანას მირჩევნიხარ.. მიყვარხარ ლილე.. მანქანა მოსახვევში შედის, გაბო საჭეს ვერ იმორჩილებს, რამდენიმე ბრუნს ჰაერში აკეთებს და დაშვების შემდეგ ხეს ასკდება მძღოლის მხარით... შემდეგ კი ყველაფერი მოძრაობას წყვეტს... უბრალოდ ყველაფერი შავდება...
პორშეს ფირმის მანქანები ჩერდება... შავებში ჩაცმული მამაკაცი გადმოდის მანქანას უყურებს შემდეგ ტელეფონს იღებს და რეკავს...
-დადეშქელიანს გადაეცით რომ ლიპარტელიანი მკვდარია... შემთხვევით მოყვა ავარიაში... ირონიას არ იშურებს
ტელეფონს კიდებს, მანქანში ბრუნდება და იქაურობას შორდება..

* * *
-დღეს გაბობ დარეკა მოვდივარო.. ლილე აღტაცებული იყო მისი ძმის ჩამოსვლის გეგმით... ყველა მისაღებში იჯდა და ხმაგამორთული ტელევიზორის თანხლებით მხიარულობდნენ.. ამ დროს კარები გაიღო და ქარბორბოლასავით შემოფრინდა გოგონა, რომელიც დანიელს ჩაუხტა კალთაში
-არ მოგენატრე შე ნაგავო?
-ლიკუნა ჩემი სიცოცხლე ხარ, ლამაზო როდის ჩამოხვედი... სიხარულით შეხვდნენ მათი დეიდაშვილის ჩამოსვლას, რომელიც ნამდვილად ექსცენტრული იყო და ისეთი მწარე ენა ჰქონდა ქვას მოკლავდა..
-სად იყავი? მაშიკო მონატრებულ დეიდაშვილს ეხვეოდა..
-მუცოში ვიყავი, მართალი ყოფილან მთის ხალხი მართლაც ხისთავიანები არიან..
უკმაყოფილოდ დაიწყო ლაპარაკი და ყველა აიყოლია სიცილში, უცებ კი ყველაფერი ქეთევანის კივილმა გადაფარა, რომელიც გაშტერებული მისჩერებოდა ტელევიზორს..
-ჩემი შვილი... ეს ამოთქვა და გონება დაკარგა... ყველა შეშფოთებული იყო ტელევიზორს მიშტერებოდნენ და მომხდარ ავარიას უყურებდნენ, ძმებმა გაბოს მანქანა ამოიცვნეს და ყველაფერი თავზე დაეცათ... სასწრაფოდ დაიშალნენ.. ყველა სადღაც რეკავდა და გაცხარებულები ლაპარაკობდნენ ტელეფონზე ... შემდეგ კი სავადმყოფოში წავიდნენ... ორი საკაცეზე დაწვენილი უგრძნობი სხეული სასწრაფოთ ქირურგიულ განყოფილებაში შეიყვანეს... ყველა ჟვანიას კლინიკაში იყო, არ დააყოვნა კარების გაღებამ და ავალიანების ამალაც გამოჩნდა... სახეწაშლილი სახეები , თავზე დანგრეული იმპერია და ფეხქვეშ გათელილი ყველაფერი, ორივე გვარი ერთმა ტკივილმა გააერთიანა, მაგრამ ვაჩე დამიანს მივარდა და კედელზე მიამხო
-რა ჯანდაბა უნდოდა ჩემს დას შენი -ძმის მანქანაში, თქვენი დაგეგმილია იყო ხომ ყველაფერი.. არ გაცოცხლებთ მას რომ რამე დაემართოს სათითაოდ ამოგხოცავთ დანიელი სრულიად ბინდში მყოფი ვერ იაზრებდა რა ხდებოდა, ვაჩე კი მამის ნათქვამმა მკაცრმა სიტყვებმა დააოკა... საოცარი დაძაბულობა იყო, ადრე ასე ერთ ჭერქვეშ ვერცერთ მხარეს ვერ ნახავდი, მეტიც ქეთევანმა ნინოს ჭიქა ყავაც კი მიაწოდა ... ქალური სოლიდარობა გამოუცხადა, იცოდა რასაც განიცდიდა.. ფული ხომ ჯოჯოხეთს ანათებს, მაგრამ სიცოცხლეს ვერ გადაარჩენს... დაძაბული წუთები, უიმედო თვალები, ექიმების ჯგუფი.. კარების გაღება და ისევ დაკეტვა და უაზრობაში განვლილი ცხრა საათი, დაუსრულებელი ოპერაცია განადგირებული საახეები... ალბათ საჭირო იყო სიკვდილის წინ დადგომა, ეს ორი მხარე რომ ასე ერთად გვენახა.. არავის შესწევდა იმის ძალა რომ ერთმანეთი გაელანძღათ და ერთმანეთს დაპირისპირებოდნენ... უცებ კარები იღება და ექიმი გამოდის..
ყველა მას მისცვივდა...
-როგორაა ჩემიდა! სასოწარკვეთილება იგრძნობა რიჩის ხმაში
-იცოცხლებს ჩემი ძმა? უიმედობა იგრძნობა
-გოგონა კარგადაა, ყველაფერმა კარგად ჩაიარა.. ხელი აქვს მოტეხილი , მსუბუქი ტვინის შერყევა და მცირედი დაჟეჟილობები , კიდევ კარგი ბავშვი კარგადაა და ორივეს სიცოცხლე შევინარჩუნეთ... ხელახალი თავზე დამხობა და გაფუჭებული ფირივით მოტრიალე კადრები... ,, ბავშვი'' მხოლოდ ეს ერთი სიტყვა ტრიალებდა ავალიანების საგვარეულოში...
-ხოლო მამაკაცს რაც შეეხება ყველაფერი რთულადაა, არ ვიცით როგორ გაუძლებს მისი ორგანიზმი.. შესაძლოა ყველაფერი ან ძალიან კარგად დამთავრდეს ან ძალიან ცუდად... ჩვენ ყველაფერს ვიზავთ... დამიანი აფთარივით ეტაკა ექიმს და ყვირილი დაუწყო
-იცი ორი ვარიანტი კი არ არაებობს, ერთი ვარიანტი არსებობს და ისიც ასე იქნება ყველაფერი ძალიან კარგად უნდა მოხდეს... რაც შეგიძლიათ გააკეთეთ... ძლივს მოაშორე დანიელმა .. ექიმმა ხალათი შეისწორა და კვლავ ოპერაციაზე დაბრუნდა... კიდევ უსაშველოდ გაწელილი დრო... 
თავი 6 
საშინელი დაძაბულობა იყო გამეფებული, ამინდიც კი შემზარავად ზუზუნებდა... ალბათ გაბრიელის გამო ტიროდა... დემეტრე ლიპარტელიანს მგლის ფერი ედო სახეზე... უამრავი ტანჯვა და სისხლისღვრა გამოიარა, მაგრამ ასე არასდროს არ შერყეულა, როგორც ახლა... ერთმა შეცდომამ მთსავით კაცი გაანადგურა, მოსპო და მიწასთან გაასწორა... ფეხქვეშ გაითელა მთელი ცხოვრების ნაკოწიწები სიმშვიდე, მძვინვარე ლომს ჰგავდა... რუსეთიდანაც კი მოიწვია ექიმთა დაჯგუფება, მაგრამ მისი შვილი სადღაც, კარს იქეთ , მწოლიარე, აპარატს შეერთებული გადარჩენისთვის იბრძოდა... ვერ უყურებდა საკუთარი ცოლის ჩამქვრალ თვალებს და იმედ დაკარგულ შვილებს... მათ ყოველთვის დამოუკიდებლობისკენ მოუწოდებდა, მაგრამ ის შორიდან იდგა და უყურებდა თითოეულ მათ ნაბიჯს, როცა უჭირდათ არსაიდან გამოჩნდებოდა და შვილებს სწორ გზას უჩვენებდა. ეხლა უსუსურია, არ იცის რა გააკეთოს, ვის მოსწმინდოს თვალზე ცრემლი, როგორ დააყენოს შერყეული ოჯახი ფეხზე... დანიელი და დამიანი მწოლიარე ძმას გამოფხიზლებისკენ მოუწოდებენ... პარალელურ რეჟიმში ცდილობენ ყველაფრის გარკვევას და მომხდარის სწორად გაანალიზებას... მაშო, რთული თემაა, გოგონა სულიერ კავშირში იყო ძმასთან, მისი სუნთქვის ხმა, რომ არ ესმოდა თვითონაც არ სუნთქავდა, არ ჭამდა, მოსიარულე გვამი იყო, ბაჩოც ვერ შველოდა... ყველაზე მხიარული და ცანცარა სანდრო იმდენად მკაცრი, იმდენად ყრიდა ნაპერწკლებს თვალებიდან აუცილებლად დაგწვავდა მასთან ახლოს რომ დამდგარიყავი... ყველაფერს აკეთებდა, მხოლოდ ის იყო საღ აზრზე, ის ცდილობდა ფეხზე წამოეყენებინა ლიპარტელიანების საგვარეულო....

* * *
ავალიანები შვილის კარგად ყოფნით ბედნიერები იყვნენ, მაგრამ როცა რაღაც კარგადაა, ამ დროს სხვა პრობლემა იჩენს თავს. ამ პრობლემას ''ბავშვი '' ჰქვია... საგონებელში არიან ჩავარდნილნი ოჯახის თითოეული წევრი... ლილე, გოგონა, რომელიც არასდროს არავის დალაპარაკებია, არასდროს არავისთვის არ შეუხედავს თვალებში და ძმებისთვის საქმე არასდროს გაურთულებია, მშვიდი ცხოვრებით ცხოვრობდა და წარმოუდგენელი იყო მისი ამგვარი ქცევა... ნინო მეორედ მოსვლას უფრო დაიჯერებდა, ვიდრე საკუთარი შვილის , ლილეს ორსულობას... ყველაფერი ნათელი ხდებოდა... ,,ამიტომ დატოვა მან თბილისი''- ნინოს ფიქრებში მხოლოდ ეს ოთხი სიტყვა დაძრწოდა...
,,შენი შვილი საკმარისად არ გენდობა''- კვლავ არ წყვეტდა ფიქრებში ალტერეგროს შესახილები და ბასრი კომენტარები კორიანტელს აყენებდნენ და ქალს შინაგანად აგიჟებდნენ... ვაჩე და რიჩი განადგურებულები იყვნენ, დის ამგავრი საქციელით , მაგრამ მათში მეტამორფოზი მოხდა, თითქოს ახალი სიცოცხლის არსებობა, როდესაც შეიტყვეს ყველაფერი სხვაგვარად ხდებოდა, მაგრამ თუ ისინი ოდესმე საკუთარი დისთვის ხმას უწევდნენ ახლა ამას არ გააკეთებდნენ, ახლა მას გვერდით დაუდგებოდნენ... კონსტანტინე ავალიანი კი იმდენად გაცხარებული იყო, ალბათ საკუთარი შვილს საკუთარი ხელით მოკლავდა...
,,ნეტავ მომკვდარიყო, ასეთი სირცხვილი როგორ მაჭამა''-ეს აზრი მის ფიქრებს მოსვენებას არ აძლევდა... მაგრამ ხმამაღლა თქმას ვერ ბედავდა. საკუთარ შვილს წირავდა... რისთვის?! პატარა არსება რომ ცხოვრობს მასში?! ,,სადაა ღმერთო სამართალი''... სამართალს მთის ტრადიციაში ვერ იპოვი....
წარმოიდგენდით ორი გვარის ერთ ჭერქვეშ ყოფნას?, რა თქმა უნდა არა... თითქოსდა ეს საბედისწერო შემთხვევა მათ შორის დროებითი მანდილის ჩამგდები იყო. საშინელი სანახავი იყო ჟურნალისტების უაზრო სიტყვების კორიანტელი ჟურნალის ფურცლებზე და დაუზუზტებელი ინფორმაცია რომელიც ყვითელი პრესის ფურცლებს არაფრისთვის იკავებდა, მაგრამ არავის ჰქონდა თავი ეს ფაქტი რომ მიეჩქმალათ. ყველაფერს ფული არ შველის სამწუხაროდ... 

* * *
ამ ტანჯვაში სამი დღე მიიწურა, აღარავინ ადამიანს აღარ ჰგავდა, ყველა სრულიად სახეცვლილნი იყვნენ... ადრე თუ მათ შორის სიტყვებს ვერ გაიგონებდით, ახლა ერთმანეთს ამხნევებდა ორი გვარი, თითქოს და ძველი მეგობრობა გარეთ გამოსვლას ლამობს, კონსტანტინეს და დემეტრეს გულში არსებული ძველი, ჯერ კიდევ აკვნიდან დაწყებული მეგობრობა ფრთების შესხმას ცდილობს. ერთმანეთს თანაგრძნობით უმზერდნენ და ამხნევებდნენ. შვილებიც... ყველა ერთად იძიებს იმ ავარიის შესახებ... რამდენიმე დღის ძებნის შემდეგ, როდესაც ექსპერტიზიდან პასუხი მოიტანეს ყველამ ერთად შეიტყო, რომ სამუხრუჭე ხუნდები გადაჭრილი აღმოჩნდა ბასრი საგნით, რაც განძრახ მკვლელობას უსვამდა ხაზს. რიჩი, ვაჩე, დანიელი და დამიანი ერთად მოქმედებდა.
წარმოიდგენდით... ოო, როგორი ირონიულია ეს ცხოვრება... ქვეყნის ერთ ბოლოში რომ იყო, ისე უცებ აღმოგაჩენს დასაწყისში, რომ გააზრებას ვერ მოასწრებ. საავადმყოფოს ფანჯარასთან იდგა დიდი დემეტრე, როდესაც ნაცნონი, ტკივილით გაჟღენთილი ხმა მოესმა...
-შენი ბიჭი ძლიერია, აუცილებლად გადარჩება! სიმტკიცე იგრძნობოდა მის ხმაში, ბავშვობაშიც ასე იყო, ყოველთვის გვერდით ედგა დემეტრეს... ერთხელ ისე იჩხუბეს, რომ რამდენიმე კვირა ერთმანეთს ხმას არ სცემდნენ, შემდეგ დემეტრემ იჩხუბა თანასოფლელ ბიჭებთან ერთად და გვარიანად მოხვდა მასაც, როდესაც კოსტამ ეს შეიგყო, ყველა მათგანი სასტიკად სცემა. დემეტრეს კი ხისგან გამოთლილი ცხენი აჩუქა, ზუსტად ისეთი, როგორიც მას სურდა. ასე შერიგდნენ... ნუთუ ახლა უშველის ხის ცხენი ამ დავიდარაბას?!..
-უკვე აღარაფერი ვიცი კოსწია! მხოლოდ ასე , მხოლოდ ის უმოკლებდა სახელს მეგობარს... სიმწრით გაეცინა კონსტანტინეს, განა დემეტრემ გაანალიზა მის ბაგეებს უნებურად რა წამოსცდა, როდესაც თქვა თვითონაც მწარედ ჩაიცინა, შემდეგ ავალიანს გულახდილად ჩაეღიმა თვალწინ დაუდგა მათი ურყევი მეგობრობა და ცხოვრებაში პირვლად მის თავში გაისმა ფრაზა:-,, რამ შეარყია ჩვენი მეგობრობა?!'' , ხოლო დემეტრემ, პასუხად მანაც ბავშვობის დროინდელი შემოკლებული სახელი დაუბრუნა...
-დემე , როდის აქეთ ხარ ასე სუსტი?!... ოჯახს სჭირდები! მეტი დამაჯერობლობისათვის ჰოლში მჯდომ მგლოვიარე ხალხს შეხედა და თვალებით მათზე ანიშნა...-იცი როდის დაინგრევა კერა?!როცა მას საძირკველი გამოეცლება, ამ შემთხვევაში შენ ხარ მათი საძირკველი! იყავი ძლიერი და მიეცი მათ მაგალითი.. ეს სიტყვები თქვა და გასასვლელში გაუჩინარდა.
-ყოველთვის კარგი მრჩეველი იყავი კოსწია.. ღრმად ჩაიღიმა და თითქოს ახალი ძალებით შეუდგა ოჯახისთვის სულის შთაბერვას... 


* * * 
-თქვენი გოგონა კარგადაა, ბავშვიც შესანიშნავად გრძნობს თავს. შეგიძლიათ ინახულოთ, 509-ე პალატაშია, ოღონდ ძალიან გთხოვთ ნუ გადაღლით ჯერ კიდევ სუსტად არიან...
ყველა ძალიან გახარებული იყო ამ ამბით. ნინო პიველი შევარდა შვილის მოსანახულებლად... ნამდვილად არ ელოდა ისეთ სანახაობას, როგორიც შიგნით დახვდა... გაფერმკრთალებული, ლოყებჩაცვენილი, გალურჯებულ ტუჩებიანი გოგონა იწვა, ჩაყვითლებული და ჩავარდნილი 
თვალის უპეებით, უამრავი ნაკერით...
-ჩემო გოგონავ ეს რა გჭირს?! დედას უღიმღამოდ შეხედა, მსუბუქად გაუღიმა და ისევ ერთ წერტილს გაუსწორა თვალები...
-დედას სიხარულო, დამელაპარაკე ლილე... უკვე ცრემლები სახის კანს უსველებდა... გტკივა რამე? საყვარელო რა გჭირს?
-გული მტკივა! დედა ყველაფერი მტკივა! მარტო ყოფნა მინდა! დამტოვე თუ შეიძლება! მათაც უთხარი რომ კარგად ვარ!.. სვენებ- სვენებით ამოილაპარაკა ლილემ და თავი საპირისპირო მხარეს გაატრიალა...
-კი მაგრამ ჩემო ლამაზო რა მოხდა დედი ასეთი, რა გჭირს... ასეთი ნერვიულობა არ შეიძლება შენს მდგომარეობაში...
-ამაზე უარეს მდგომარეობაში ვერასოდეს ვერ ჩავარდები და ეს ყველაფერი თქვენი ბრალია, თქვენი დაუსრულებელი სისხლის ღვრის ბრალია... ლილეს რაც შეეძლო ბოლო ხმაზე დაიკივლა და ცრემლები წამოუვიდა...
-ლილე! ბავშვს არ ავნო რამე, ლილე!
-რა ბავშვს?! დედა რა ბავშვზე მელაპრაკები?!..სულ გაგიჟდით? უკვე საწოლზე ვეღარ ჩერდებოდა მხოლოდ ტკივილი აკავებდა...
-ორსულად ხარ, რა?! შენ არ იცოდი?!.. ლილე, მისი სახელი ქალმა სინანულით ამოილაპარაკა 
-დამტოვე ძალიან გთხოვ ცუდად ვარ!
-ექიმს დავუძახო ჩემო ლამაზო?! შვილს სახეზე მიეფერა, მან კი უხეშად მოიშორა მისი ხელი..
-არავინ არ მჭირდება , არავინ არ შემოუშვა უთხარი დაღლილია-
თქო 
-კარგი შვილო...
უარესად დამძიმებული გამოვიდა პ
ქალი შვილის პალატიდან და ნაკავებმა ცრემლებმა ამოხეთქეს...
შიგნით კი განადგურებული ლილე იყო...,, შვილი მეყოლება'' - მხოლოდ ეს ფიქრები უტრიალებდა თავში ლილეს... ინსტიქტურად ხელი მუცლისკენ წაიღო და ჯერ არ წამოზრდილ ბავშვს მოეფერა... ,, უკვე მიყვარხარ'' ცრემლები ჩაუდგა თვალებში.. ,,ჩემი და გაბრიელის შვილი''..მხოლოდ ამ სიტყვებს ჩურჩულებდა... ინსტიქტურად წარსულის დღეები ფიქრებში ამოტივტიბდნენ, ყოველი ლამაზი წამი გაახსენდა გაბრიელთან გატარებული, უნებურად ჩაეღიმა, თუმცა ეს ღიმილი მალევე მწარე ჩაცინებამ შეცვალა...მას მიზანი გაუჩნდა, მისთვის ცხოვრების ახალი გეგმა დაისახა და რა? რატომ არ იკითხა გაბრიელი? მისთვის ყველაფერმა აზრი დაკარგა... და ამიტომ...

* * *
უკვე ერთი კვირა მიიწურა, ლილეს დღეს წერდნენ... გაინტერესებთ როგორ ჩაიარა მამა-შვილის შეხვედრამ? არც შეხვედრილან, არც ძმები, მაინც ვერ აპატიეს დას ეს გადადგმული ნაბიჯი, გამოძიებას რაც შეეხება წინ არ წაწეულა, მთავარი პაიკი სიკვდილს ებრძვის, იმდენად ჩახლართულია ყველაფერი, იმდენი კვანძია, მხოლოდ გაბრიელი თუ გახსნის, ის კი არადა არ ჩქარობს.. ვერც გავლენიანი პირების ჩარევამ ვერ ჰქნა ვერაფერი.. ერთ საღამოს რიჩი და ვაჩე დის პალატის კარების წინ იდგნენ, როდესაც მათმა მეგობარმა, მათემ დარეკა, ძმები ისე გაცხარდნენ ხმამაღალი ყვირილით ღაღადებდნენ ავარიის დეტალებს და შიგა და შიგ უწმაწურ სიტყვებსაც არ აკლებდნენ.. ლილემ ყველაფერი გაიგონა და გადაწყვეტილების სისწორეში კიდევ უფრო დარწმუნდა.... 
-გილოცავ კონსტანტინე შვილის გამოჯანმრთელებას.. დემეტრემ ძალები მოიკრიბა და ავალიანს მიულოცა , სრულიად გულრწფელი იყო მისი ეს სიტყვები...
-გაიხარე, ყვეკაფერი კარგად იქნება დემეტრე! მხარზე ხელი დაჰკრა, შემდეგ ნინოს შეხედა და უთხრა
-მე მანქანაში დაგელოდებით,
ლილეს მოწესრიგებაში დაეხმარე... შემდეგ შვილებს შეხედა და ავალიანების ოჯახის მამაკაცებმა საავადმყოფო დატოვეს... ნინო კი პალატის კარებში გაუჩინარდა..
ქეთევანს დემეტრეს მხარზე ჰქონდა თავი ჩამოდებული და ქვითინებდა... დანიელი და დამიანი გამოძიებაში იყვნენ ჩაფლულნი, სანდროც მათთან ერთად იყო, ვინ, სად, ან რაზე აღარ დარბოდნენ, ბაჩო კი მაშოს დაწყნარებას უნდებოდა და საყვარელ ქალს ბოლომდე გვერდით ედგა...
გაბრიელის პალატიდან ექიმთა დაჯგუფება გამოვიდა და უფროსი ლიპარტელიანისკენ დაიძრა...
-საღამო მშვიდობისა, 
თქვენი ვაჟი გონს მოვიდა, ჯერ კიდევ დილით, არ გითხარით, იმიტომ რომ არ ველოდით ასეთ შედეგს, გილოცავთ ყველაფერი საშიში უკან დავტოვეთ და ნკსალოდნენ საშიშროებას სრულიად აღარ ველით..
შვების ამოსუნთქვის ხმა გაისმა, მაშოს კივილი მთელს საავადმყოფოში ისმოდა...
-გესმის ბაჩო, გადარჩებაო,გესმის გონს მოვიდა...
-ექიმო შეიძლება შევიდეთ, ძალიან გთხოვთ... 
-კი, მაგრამ გთხოვთ ნუ გადაღლით...
კისკისებდა და ხტუნვა-ხტუნვით ეხუტებოდა ბაჩოს... 
-დედა შევალ რა, ჯერ მე შევალ, გთხოვ...
-კარგი მაშო!
დემეტრეს თვალები ისევ აინთნენ, ბაჩომ ეს შესანიშნავი ამბავი ბიჭებს შეატყობინა, მაშო კი კუსკუსით ს
შევიდა ძმის პალატაში... არც აქ არსებული სურათი არ განსხვავდებოდა ლილეს სურათისგან...
-ჰეი დაგვიბრუნდი მახინჯო? მაშო სიხარულით მიეგება ძმას და მისი ეს ცუდად ყოფნობა არ შეიმჩნია, ამაში ყოველთვის მაგარი იყო...
-ბაჭია, ხმაც კი ნაომარს მიუგავდა, აბა რა იქნება ამდენი ოპერაცია გადაიტანა...
-მომენატრე გაბო. ძმის საწოლთან ჩამოჯდა და გაბოს ხელი თავისაში მოიქცია
-მეც მენატრებოდი პატარავ...
-როგორ ხარ?!
-შენ ის მითხარი ლილე როგორაა.. ხომ კარგადაა, მაშო!
-კი, კი კარგადაა გაბო, დღეს წერენ...
-უნდა ვნახო! აუცილებლად უნდა ვნახო! და ხელებიდან ათასგვარი მილების მოშორბა დაიწყო..
-ჰეი! გაგიჟდი?! მერე ნახ! ახლახანს მოხვედი გონს, რას აკეთებ, მაინც შერჩენოდა გაბოს ძალა...
-მაშო უნდა დამეხმარო რომ როგორმე მის პალატაში მოვხვდე
-შენ კარგად ხარ?! გუკწრფელად გაიკვირვა... ავალიანების ამალამ რომ გაიგოს სვანეთში, რომ ერთად, ერთ ჭერ ქვეშ იყავით და შესაძლოა ერთ ლოგინშიც...გგონია საავადმყოფოდან ცოცხალი გახვალ?! ერთ სიკვდილს კი გადაურჩი, მაგრამ მეორეს ვეღარ გადაუღჩები!
-მაგარი ფეხებზე რა! ჩემთან ხარ თუ არა?! იცი რომ მაინც გავაკეთებ!
-ჯანდაბას შენი თავი გაბრიელ ლიპარტელიანო თავიდანვე ჩამითრიე.
-აი მაგიტომ მიყვარხარ...
-კარგი მე ინვალიდის ეტლს ჩუმად მოვიტან და იმით გაგიყვან...
გაბრიელმა რაღაცნაირი თვალებით შეხედა...
-ვგავავარ ახლა მე ინვალიდს?
-ჯანდაბა შენს თავს! აბა ამხელა კაცს რა გათრევს, რომ გაიშხლართე ამდენი ხანი საოპერაციო მაგიდაზე მოსავალ აღებული კაცივით, რა გეგონა სიარულს ასე ადვილად შეძლებდი?!...
-გაეთრიე მაშინ და დროზე მოიტანე რომ წასვლამდე მივუსწრო!
-ღმერთო მაღალო ამას ტვინი მიეცი და მე ბაჩოს ხელის თხოვნა.. მაშომ ჩაიცინა და დერეფანში გაყო თავი.. კაციშვილის ჭაჭანება რომ არ იყო ჩუმად შემოაგორა კედეთან მიდგმული ეტლი და გაბრიელს შიგ ჩაჯდომაში დაეხმარა...
-რა სიმძიმე ხარ შე მუტრუკო, წესით
ოპერაციების დროს სუსტდებიან და შენ ღორივით გახდი?!
-მაშო სულ ასე მკვდარი კი არ ვიქნები, მოვცოცხლდები და კისრის მოგრეხვას პირველი შენიდან დავიწყებ
-გამაკანკალა, ხო რას ამბობ...ისე ეს სკამი და შენ ერთმანეთისთვის ხართ გაჩენილები..
გაბომ დას უჩქმიტა
-მეტკინა იდიოტო...მოვიდა ფერზე ოღონდ ლილეს სახელი უხსენე..
-მაშო!
-კარგი ვჩუმდები.. ძმის ამ ბავშვურობაზე ჩაიხითხითა...ვითომ არ იცოდა რამე...ჭორიკანა გოგოა ძალიან... ჩუმად მიაგორებდა ეტლს და როდესაც 509-ე პალატის წინ გაჩერდა გაბოს დახედა, რაღაც ანიშნა და მასში თანხმობა რომ ამოიკითხა კარებზე დააკაკუნა... კარები ნინომ გააღო, ჯერ გაოცებულმა შეხედა მაშოს, შემდეგ ეტლში მჯდომ გაბრიელს, ბოლოს შვილისკენ გაიხედა და კითხვის ნიშნის სახე მიიღო.. სანამ გაბრიელი რამეს იკითხავდა ან იტყოდა ისევ მაშომ დაიწყო სხარტად საუბარი...
-ამ, თქვენი შვილის მონახულება უნდოდა ქალბატონო ნინო. როგორაა უნდა გაიგოს...თავს დამნაშავედ თვლის და არ უნდა ეს დარდი, რომ გაჰყვეს... ამიტომ ბოდიშის მოხდა უნდა პირადად...
-ამ, კარგი... ქალი დაიბნა, გაბრიელი კარებში შეატარა ხოლო თვითონ მაშოსთან ერთად პალატის გარეთ გამოვიდა... შიგნით კი საშინელი დაძაბულობა გამეფდა...
-ლილე ჩემო სიცოცხლე...
ლილემ ხმის გაგონებაზე თვალები გაბრიელს მიაპყრო, მისი ამ მდგომარეობაში დანახვამ გულში არასასიამოვნოდ გაჰკრა და მწვავე ტკივილიც იგრძნო, ფეხზე მდგომი შებარბაცდა და ლოგინის მოაჯირს დაეყრდნო...
-ლილე კარგად ხარ?! შეშფოთებულმა გაბრიელმა ეტლი მიაგორა მასთან და მისი სიფრიფანა თითები ხელში მოიქცია და ნაზად აკოცა
-მაპატიე ასე რონ გატკინე ჩემო სიცოცხლე... 
ხელზე სისველე იგრძნო, დიახ, ტიროდა გაბრიელ ლიპარტელიანი, ლილეს ტკივილი ტკიოდა, ის ტკიოდა მის ტკივილს ლილე ერქვა, რას არ მისცემდა ოღონდ საყვარელი ქალი ამ მდგომარეობაში არ დაენახა.. ლილემ დენდარტყმულივით ხელი უკან გასწია, იცოდა ეს რომ გაგრძლეებულიყო გადაწყვეტილებას შეცვლიდა..
გაბრიელმა გაკვირვებულმა ახედა
-რას აკეთებ რატომ არ მელაპარაკები?!
-წადი!
-ვერ გავიგე? მართლაც ვერ გაიგო ასე ცივად და უხეშად რატომ იქცეოდა...
-გაეთრიე!ახლა უკვე საგრძნობლად მოუმატა ხმას-თვალით არ დამენახვო..
-რა ჯანდაბაა ლილე! არც გაბრიელმა დააკლო ღრიალი..
-შენი ბრალია ამ დღეში რომ ვარ! ს
შენი და ჩემი ოჯახის დაუსრულებელი სისხლის ღვრით.. აღარ მინდა მომამავალში ასე გაგრძელდეს, ასეთ მომავალი არ მჭირდება! ლილე ბღაოდა, თან ტიროდა... ,,არ მინდა ჩემი შვილი შიშში გავზარდო'' -ეს სიტყვები ჩუმად , გაბრიელს რომ არ გაეგო ისე ამოიჩურჩულა და კარებისკენ გაიქცა, სახელური ჩამოსწია და სანამ კარებს იქეთ მიიმალებოდა, გაშტერებულ გაბრიელს უკანასკნელად ჩახედა თვალებში...
-შენ მკვლელი ხარ , მე კი მკვლელთან ვერ ვიქნები... საბოლოოდ გაანადგურა ამ სიტყვებით გაბრიელი და პალატა ელვის სისწრაფით დატოვა. კარებთან ნინო და მაშო იდგნენ გაოცებულები იყვნენ ლილეს გამოვარდნით...
-წავედით დედა! ბატონი კონსტანტინე დიდიხანია გველოდება.. ეს თქვა და მისი ლანდი მიიმალა..
გაბრიელი შუაგულ ოთახში ლილეს სურნელში გაბრუებული ამ ქვეყანას გამოთიშული იყო, მაშოს ხმამ გამოაფხიზლა ..
-გაბრიელ რა მოხდა ასე კატასავით რატომ გამოიქცა...გაკვირვებული თვალებით უყურებდა მაშო...
-დამშორდა.. მხოლოდ ეს ერთი სიტყვა თქვა და ეტლი გააგორა. ოო, რამდენ ტკივილს იტევდა ეს ერთი სიტყვა?!.. ერთმა სიტყვამ გადმოსცა მთელი მისი მწუხარება და ნაღველი.
-როგორ თუ დაგშორდა..
-ხო დამშორდა! ბოლო ხმაზე დაიყვირა ეს სიტყვები და მაშო შიშისგან შეხტა...ამ დეროს კი უკვე პალატაში იყვნენ...-დამეხმარე დავწვე..მაშო ძმას მიეხმარა და გასასვლელისკენ დაიძრა...
-მაპატიე რომ გიყვირე... ზურგს უკან გაბრიელის სინანულ შერეული ხმა დაეწია.. 
-არც მწყენია გაბო მოუხედავად დატოვა გაბრიელი თავის პალატაში, ლოგინზე მწოლიარე, ხელმეორედ მკვდარი...
ისეთი მტკივნეული არაფერია როგორიც სიყვარული... გაბრიელი? ის სრულიად გაურკვევლობაში მყოფი აშტერდებოდა ერთ წერტილს და მხოლოდ ეს წინადადება უტრიალებდა თავში ,, შენ მკვლელი ხარ''.. 
დამსხვრეული გული...
გათელილი გრძნობები....
გაბოროტებული გაბრიელი....
და მერწმუნეთ ახლა გაბო მართლაც ცივსიახლიანი მკვლელივით ბევრი ადამიანის სისხლს დაღვრის...
ბრძოლის დაწყების სუნი მცემს....
თავი 7
ყველაფერი უჩვეულოდ განვითარდა... გაბრიელი ხავსგამოცლილი კაცივით
იყო, მაგრამ იმდენად ძლიერი ხასიათის იყო არაფერს არ იმჩნევდა, მეტიც, მისი სახის მიმიკები არანაირ დეფორმაციას არ განიცდიდა...საავადმყოფოს ფანჯრის მხარეს იწვა და გარემოს ათვალიერებდა, თან რაღაცაზე ჩაფირებულიყო, ამ დროს კი ლიკუნა ქარიშხალივით შემოფრიალდა პალატაში და მისი მხიარულებაც გაავრცელა...
-ლიპარტელიანის ვაჟკაცო ასე ძან თუ გეწყინა ჩემი ჩამოსვლა გეთქვა საერთოდ არ ჩამოვიდოდი... ჩვეული მხიარულებით დაიწყო ლიკუნამ...
-ოჰ თავადის ასული მობრძანებულა...
მხიარულად გადმოტრიალდა და ჩასახუტებლად წამოსულ ლიკუნას თავისი მკლავები შეაგება...
-მომენატრე გაბო
-ჩემო, ჩემო ლამაზო, ჩემი სულის ნაწილი მომენატრა...
ჰო მოკლედ მოგიყვებით მათი ურთიერთობის შესახებ... გაბრიელი და ლიკუნა დეიდაშვილები არიან, ეს სისხლის კავშირით რომ ვთქვათ, მაგრამ რეალურად ისინი ყოველთვის ახლოს იყვნენ.. ერთმანეთის ყველა ტკივილი თუ ბედნიერება იცოდნენ... არასდროს დაუტოვებიათ გასაჭირში ერთურთი, ყოველთვის ღრმა მეგობრობით შემოიფარგლებოდნენ და მეტიც არცერთი საიდუმლო არ იყო მათ შორის...
-ახალი ამბავი გავიგე გაბო.. არხეინად წამოუწვა ლიკუნა...კი შეავიწროვა ამხელა კაცი, მაგრამ მაინც... ერთი თხილის გული ცხრამ ძმამ გაიყოო და რაღა ესენი ვერ გაიყოფდნენ უშველებელ საწოლს...
-ვინ ჩაგიკანკლა ჭორიკანავ სიახლეები? და წკიპურტი დაჰკრა ცხვირზე... ლიკუნამ ცალი 
თვალი მოჭუტა და ისე შეხედა გაბრიელს...
-მე ლიკუნა ჟორჟოლიანი, შენი აზრით ვინმეს მონათხრობს დაიჯერებს... მიგიქარავს ჩემო ძმაო..
-კარგი ხო ვიცი ყოვლისშემძლე რომ ხარ.. საყვარლად ჩაეხუტა გოგონას, საერთოდ არ ჩანდა მის განიერ მკლავებში... შემდეგ ორივე ერთხანს ჩაფიქრებულები იყვნენ, თითქოს გრძნობდნენ ერთმანეთის დარდს და ასე უთქმელი სიტყვებით უზიარებდნენ გულის ნადებს... ლიკუნამ ითავა საუბრის დაწყება.. ხმა ჩაიწმინდა და დაუფარავად ჰკითხა მისი სულის ნაწილს.....
-ასე ძალიან გიყვარს?!
-შენ ვერც კი წარმოიდგენ როგორ...
გაბობ ტკივილიანი ხმით
ამოილაპარაკა.. ლიკა ერთადერთი იყო რომელთანაც გრძნობებს არასდროს არ მალავდა 
-ჯანდაბა და მაინც იმ გოგოს რა ბზიკმა უკბინა, რომ დაჰკრა ფეხი და თხასავით გაიქცა, არა შეურაწყოფას არ ვაყენებ შენს საყვარელ ქალს, მე ვიყყოდი უფრო ბავშვს და ბოლო ნაწილში ფართოდ გაიღიმა... ლიპარტელიანსაც გაეღიმა...
-ბავშვია და პირველივე პრობლემის შეეშინდა.. მაგრამ გამოვზრდი გაბომაც ჩაიხითხითა
ლიკუნამ კი ხელები ცისკენ აღმართა და დემონსტრაციულად ჩაილაპარაკა: ,,და ღმერთო რატომ მეგონა წამიერად რომ გაბრიელი დანებდა?!" კითხვას კი გაბომ უპასუხა...
-სადაც არ უნდა წავიდეს ლიკუ ყველგან მოვძებნი, ის ლიპარტელიანის გახდა და ასეც იქნება სამუდად, სულაც რომ გაგიჟდეს და ძალაც დამჭირდეს მაინც ჩემს გვერდით იქნება... უბრალოდ გავუშვი, რომ დაფიქრდეს გარკვეული პერიოდი, მიფუმეტეს მას შემდეგ, რაც ჩვენს შორის მოხდა...
-აპ, აპ, აპ, აპაა მანდ შეჩერდით ვაჟკაც.. რაც დიდ ქალსა და კაცს შორის ხდება ის მოხდა?.. მეამიტი ბავშვივით იკითხა ლიკუნამ და თვალები საყვარლად დააკვესა...
-ჰო,ლიკუნა ჰოო და წამიერად ყველაფერი თვალწინ დაუდგა გაბროს და ფართოდ ვაეღიმა
-ჰმ, არადა ეგ გოგო მე რქებიანი მეგონა, მოკლედ სულ გათავხედთა ეს ახალგაზრდა თაობა. აფსუს რა დრო იყო ჩვენ დროს გაბო, ნწ ნწ ნწ სინანულით ჩაილაპარაკა ვითომ ოთხმოცი წლის ბებერი იყოო..
-ღმერთო შენ როდის უნდა დაქალდე ლიკუ, სულ ასეთი ცანცარა როგორ ხარ...
-ეჰ ჩემო გაბო ყველაფერს აქვს თავისი დრო... 
-რამე მოხდა ჟორჟოლიანის ასულო და თვით გაბრიელმაც არ იცის?
-ნუ ეხლა ისეთი მაინცდამაინც არაფერი, მერე მოგიყვები როცა გამოგწერენ...
-იყოს ნება შენი, მაგრამ იცოდე ვერსად ვერ გაექცევი ამ საუბარს.. თითი გამაფრთხილებლად დაუქნია...
ერთხანს ორივე მიყუჩდა შემდეგ გაბობ წამოიწყო...
-ამ საავადმყოფოდან ვატყობ დიდხანს არ გამწერენ და რა აზრის ხარ არაკანონიერ ქმედებაზე? ცალი თვალი მოჭუტა და ლიკოს ისე შეხედა...
-მმმმ საავადმოყოფოდან გაპარვა გაქვს მხედველობაში...
-აჰამ... გეგმა ასეთია საღამოს ვიპარებით...
-კაი კაცო რა ვრცელი გეგმა მოგიფოქრებია, არადა მეთქი ჩამოაყალიბებს სათქმელსთქო... ეჰ მასეთი სიტყვაძუნწი რომ იყავი ის გოგოც მაგიტომ გაგექცა...
-ლია ჟორჟოლიანო.!
-ჯანდაბას შენი თავი , ნუ მეძახი მასე თავი მოხუცი მგონია
-არხარ თუ შეხედე სახეზე რამდენი ნაოჭი გაქვს.. და გაბობ მეტი დამაჯერობლობისთვის თითის ბალიშები გადაატარა ვითომ ნაოჭებზე... ლიკაც წამოეგო მახეს და დაფრთხალი ჩიტივით წამოფრინდა საწოლიდან და ჩამქვრალ ტელეფონზე ამოწმებდა მის სახის კანს..გაბოს კი მოსასულიერებლად ერთი ჭიქა წყალი თუ უშველიდა ისე იყო ჩაბჟირებული სიცილით...
-მომატყუე ხომ?
-შენ მე დამაცადე რა გიქნა.. საყვალად დაემუქრა და ისევ მის საწოლზე წამოგორიალდა...


* * *
თავი რომ არ მოგაბეზროთ, მოკლედ გიამბობთ ორი ზრდასრული ადამიანი ისე გამოიპარა საავადმყოფოდან ნახევარმა მსოფლიომ ვერ გაიგო რა მოხდა... გაბრო სახლში დაბრუნდა.. კი ეჩხუბნენ მშობლები და-ძმა, მაგრამ მის ტვინში არაფერი შესულა...ყოველდღე უკირკიტებს დამიანი და დანიელი, მაგრამ ძმას კრინტსაც ვერ ანძრევიებენ... ამ საერთო გამოძიებაში იმდენად დაახლოვდნენ ავალიანის ვაჟებთან ვერც კი გაიაზრეს რომ საჩხუბრადაც კი ერთად დადიან... ლილეს რაც შეეხება ქალბატონი ბრაზილიაში გაფრინდა სანაპიროზე... ლაგუნაზე სურს დასვენება ოჯახმაც უარი არ უთხრა და ასე გაიყო საზოგადოება...
ვინ სად რაზე დაჰქროდა...ეჰ მაშოს გული ცალკე იდაგებოდა.. კიდევ იჩხუბეს ბაჩომ და მაშომ... ისე ბაჩო დღესაც იმ თორნიკეს დასდევს.. ხომ გახსოვთ ჩემო მკითხველო მაშოს გამოგონებული ვითომდა კურსელი.. საწყალი კაცი ჩამომხმარი დადის აქეთ-იქით... ძმები და მეგობრები კი ზურგს უკან საწყალ არაბულს დასცინიან ასე რომ წამოეგო მაშიკოს მახეს... აქეთ ქალბატონი ჟორჟოლიანი იწვება, არა არა სიყვარულისგან კი არაა სიბრაზისგან... რაც ძმებთან ერთად შეამჩნია ბატონი ვაჩე და გაარკვია ყველაფერი, იმ ვაჟბატონის შუაზე გაგლეჯვა სურს რაც მუცოში დამართ
ა... სამაგიერო რომ არ გადაუხადოს ბოღმისგან გასკდება .. გაინტერესებთ ხომ რა მოხდა? მეც ძალიან მაინტერესებს....


* * *
ლიკა ჟორჟოლიანი, საშუალო სიმაღლის შავგვრემანი გოგონა, ულამაზესი ლურჯი 
თვალებით... ამერიკაში გაბრიელთან ერგად ცხოვრობდა თან სწავლობდა.. გაბოს ბიზნესში აქტიურად იყო ჩართული და დეიდაშვილს საქმეების მოგვარებაში ეხმარებოდა.. აქ ვითარება ცოტათი რთულადაა... შემდეგ გადაწყვიტა საკუთარი თავისთვის დასვენება მოეწყო და საქართველოში დაბრუნებულიყო დროებით, მითუმეტეს როცა გაბო აქ ეგულებოდა.. ამიტომაც ამ შუა ზამთარში მუცოს მიაშურა.. გოგონა მანქანით იყო, თუმცა იმხელა თოვლი იყო და იმდენად სიცივე რომ ფაქტიურად მეტი შორს წასვლა შეუძლებელი იყო, თან ზამთარში ისეთი ნისლი იცის მთაში საკუთარ თითებსაც ვერ შეამჩნევ.. 
-ჯანდაბა რაღა აქ მოვეთრეოდი.. სხვა ადგილი ვერ ავარჩიე..
გაჩენის დღეს იწყევლიდა ლიკუნა..
ცოტა გზა რომ გაიარა ნისლში მბჟუტავი ნათება შენიშნა და იმ მხარეს გაგრძელა სიარული, ვიტყოდი უფრო ხოხვას.. როგორც იქნა სახლის პირმაღს მიაღწია და განწირულივით
დაიწყო ბრახუნი კარებზე ... უკვე გამოტრიალებას აპირებდა კარები რომ გაიღო და წელსზემოთ
შიშველი ვაჩე გამოჩნდა, თან მარჯვენა ხელი მუცლის ქვედა მარცხენა მხარეს ჰქონდა მიჭერილი და სისხლით იყო დასვრილი , ეტყობა რომ ჭრილობა გაეხსნა... ქირურგის ინსტიქტმა თავისი ქნა, ვაჩე ლამის სახლში შეათრია და ჭრილობა გაუკერა...დიდად გაკვირვებული იყო მამაკაცი მაგრამ რას იზავდა..
-მე სისხლისგან დაცლას გადაგარჩინე შენ უნდა შემიფარო...
-მე გთხოვეთ რამე... მდივანზე გადაწოლილი ბიჭი ძლივს საუბრობდაა
-მადლობა, ოთახს მე გავიმზადებ... 
გოგონა წამოდგა და კიბესთან მდებარე მარჯვენა ოთახს მიაშურა.. მამაკაცის სურნელით იყო გაჟღენთილი მთელი ოთახი, გოგონამაც ლოგინს მიაშურა და მამაპაპურად წამოგორიალდა და მორფეოსის სამყაროში გადაეშვა...
ვაჩემ ხმა რომ ვერ გაიგო ბურისში მყოფმა კიბეები აიარა და ისიც დასაწოლად მოემზადა, მაგრამ შეამჩნია მისი ლოგინის საბანი ზევით-ქვევით ადი-ჩამოდიოდა.. ახლოს რომ მივიდა გოგონა შეამჩნია ის უცნობი გოგონაა..
-ღმერთო ეს ალქაჯი რისთვის გამომიგზავნე? ჯერ იყო სახლში შემომივარდა, ახლა ჩემი ლოგინის ოკუპაციაც მოახდინა ... საბანი აშალა და გვერდით მიუწვა.. პატარა კურნოსა ცხვირის წვერი გაწითლებული ჰქონდა ეტყობა რომ სციოდა. 
-ღმერთო დავრჩები იმპოტენტი ასეთი ქალი რომ გვერდით გეწვება და ვერაფერს იზავ.. ჩემი პირადი სასჯელად მომევლინა.. ზურგი აქცია და დასაძინებლად მოემზადა..
ასე მშვიდად არცერთს არ ეძინა აქამდე... დილით გოგონა მუცელზე სიმძიმეს გრძნობდა... საბანი რომ აშალა მამაკაცის დაძარღვული ხელები მის მუცელზე იდო.. ცხვირი კი მის ყელში ჰქონდა ჩარგული და ღრმად და მშვიდად სუნთქვადა..
-ჰეი, მამონტო ხომ არაფერი გაწუხებს? გოგონამ მშვიდად დაიწყო საუბარი მაგრამ ვაი, რომ მის მუცელში ადრენალინი მთელი ძალით ეხეთქებოდა კედლებს...
-მმმმ ვაჩემ ამოიზმუვლა და კიდევ უფრო კარგად მოეწყო
-ჰეი მოზვერო აეგდე ფეხზე შენი ბალიში კი არ ვარ, რომ შემომეხვიე სუროსავით
-ვაჩემ უკმაყოფილოდ ასწია თავი , თმები აბურდული ჰქონდა, წითელი ტუჩები დაბერილი და ენა გადაიტარა...
-აღარ მახსოვდა სახლში ვიღაც ალქაჯი , რომ შემომიმავრდა და ჩემი ლოგინი მიისაკუთრა...
-ღმერთო მომკალი კაცი კი არ მომიკლავს... ლიკუნა წამოფარფატდა და კიბეებზე დაეშვა..
-ჰეი მოზვერო დროზე ჩამოეთრი ბუხარი დაანთე..
ვაჩემ უკმაყლფილოდ ამოიფრუტუნა და ოინის ხასიათზე მოვიდა
-შენ შემომივარდი სახლში მიბრძანდი და შენ დაანთე მე ჯერ უნდა გამოვიძინო გადატრიალდა და უზომოდ კმაყოფილმა ლიკუნას ბალიშში ჩარგო თავი და თვალები დახუჭა , მაგრამ ეს ნეტარება დიდხანს არ გაგრძელებულა მალე ცივი წყალი გადაასხა თავზე ლიკუნამ...
-შე ალქაჯო ამ შუა ზამთარში წყალს როგორ მასხავ..
-ჩვეულებრივად, იმედია ახლა მაინც აეთრევი ფეხზე და არ გამყინავ...
-ღმერთლ მეტეორი მესროლე...
ეს აპოლონი ფეხზე წამოიმართა და კიბეებზე ჩაფრატუნდა... ლიკუნა კი ერთხანს ჩაფიქრებული იყურებდა წელსზევით შიშველ ვაჩეს.. ,, ნეტა თუ არ ცივა'' და ლიკუნაც უკან გაჰყვა... თავი რომ არ მოგაბეზროთ ეს ორი ერთად ნამდვილი ატომური ბომბია... საწყალმა კაცმა მარილიანიც ბევრი ჭამა, წიწაკიანიც, საუკეთესო მლაშე ყავაც დალია... მოკლედ ლიკუნამ დღეები გაუმწარა ისე იყვნენ არცერთმა არ იცოდა ერთმანეთის სახელი, როგორ თავდაყირადაც დააყენა ვაჩეს ცხოვრება ისე დატოვა...


* * *
-მაშო გოგო რა გჭირს , კიდე არ გეშველათ შენ და შენს სატრფოს? დილა ლიკუნას ჭიკჭიკით დაიწყო...
-ეჰ ლიკუნა ნერვების მჭამელია ეგ შენი არაბული
-კი სულ ჩემია, მერე შენც ითამაშე გოგო მაგის ნერვები არ გესწავლება მაშიკო ჩემიდან ეგ
-ჰო ისე კაი აზრია ეგ, როგორც თვითონ იქცევა ისე მოვექცევი მეც...
- ჰოდა ძალიან კარგი.. 
ორივე მისაღებში იჯდა და ყავას მიირთმევდა, ბიჭები რომ მოვიდნენ თან ავალიანებჯც ახლდნენ.. ერთად, ჩამოსხდნენ
-მიდი მაშუნა აცუნცულდი და ცივი ლუდი მოგვიცუნცულე... 
-ოჰ შერიგდით მოსისხლე მტრები?
ლიკუნამ ირონიით დაიწყო საუბარი...
-ლიკუნა სჯობს გვიან ვიდრე არასდროს არც ვაჩემ დააკლო ირონია?
-ოჰ თქვენ არ იყავით, რომ ხოცდით ერთმამეთს?
-მერე შენ არ გსმენია ჭირი მტრებსაც რომ აახლობებს ერყმამეთთან , მითუმეტეს რომ ყველაფერი ისე არ არის როგორც ჩვენ შთაგვაგონეს...ასე რომ ალქაჯო თქვენს გრძელ ცხვირს უფროსების საქმეში ნუ ჰყოფ... კმაყოფილებით გადაწვა მდივნის საზურგეზე ვაჩე...
-უხ საპასუხოდ რომ ვერაფერი მოიფიქრა კურტუმოს ქნევით სამზარეულოში გავიდა და მაშოს წყრომის თვალები მიანათა ...
-როგორ მაკადრა ეს, ხედავ მაშო რა იკადრა იმ ხისთავიანმა პრიმატმა... ბოლთას ცემდა , მაშო კი ლიკუნას ამ საქციელზე ხითხითებდა...
-კარგი ეს ლუდის ბოთლები გამატანინე ერთად ვერ წავიღებ
ლიკუნაც მიეხმარა და ბიჭებს დაურიგეს, თუმცა ვაჩე და ბაჩო სასმელის გარეშე დარჩნენ..
-ლიკუნა მე რატომ არ შემხვდა? ბაჩომ იკითხა
-მეტი არ იყო არაბული და თუ გნებავთ წაბრძანდით და მოიტანეთ.. მაშომ ულასუხო და სახლის ბაღში გავიდა, ლიკაც მას გაჰყვა
-ლიკუნა ვაჩე მოგწონს?
-არა რა სისულელეა მაგ მაიმუნი საერთოდ ვის მოეწონება
-თვალებმა გაგყიდეს ლიკო..
-მაშო ეგ მეორედ არ თქვა, რა სისულელა 
-კარგი ხო დამანებე თავი რაც გინდა ის ქენი... გულს ვერ მოატყუებ...


* * *
ყველა ბილიარდის ოთახში იყო , თან თამაშობდნენ თან საუბრობდნენ..
-გაბრიელ ყველამ კარგად ვიცით, რომ ყველაფერი ისე არ არის როგორც ჩვენმა მშობლებმა დაგვაჯერეს. 
-მერე რა გინდა მაგით რომ თქვა ვაჩე
-ის რომ ვგრძნობ ყველაფერი იცი და რაღაცა მიზეზით არ გინდა რომ ჩვენ და შენი ძმები გარიო.. ისიც ვიცით რომ დადეშქელიანი შენ არ მოგიკლავს...
-იცით რა ყველაფერი ისე დავტოვოთ როგორც არის ძმებს გადახედა და ღონიბრად დაჰკრა ბურთს ჯოხი... რიჩიმ გაბრაზებულმა დააგდო ჯოხი და მრისხანე თვალებით შეხედა გაბრიელს.
-რატომ არ ამბობ რომ დადეშქელიანი ცოცხალია... რატომ უმალავ ყველას
ყველამ გაოცებული შეხედა რიჩის ..
-რას ბოდავ ბიჭო,ჩვენკ ხელით დავმარხეთ ლაზარე
-არ ვაჩე ის ლაზარე არ იყო , სხვა ადამიანი დავკრძალეთ, ის ცოცხალია ცოხალი, გაბრიელი კი ყველაფერს მალავდა...
-ეს სიმართლეა გაბრო დამიანი ბრაზით უყურებდა
-ვთქვათ და ცოცხალია მერე
-ანუ სიმართლეა დამიანი მოწყვეტით დაეცა დივანზე...
-რატომ დამალე...
-ასე იყო საჭირო, ლაზარე თვითონ აგიხსნით როცა ამას მოინდომებს მე მის ცხოვრებაში ჩარევის უფლება არ მაქვს... მან მე დახმარება მთხოვა, მეც დავეხმარე...
-აბა იმ საღამოს დაჭრილი არ იყო?
-კი დაჭრილი იყო თუმცა შეტაკებაში ლაზარეს მოწინააღმდეგე გარდაიცვალა და თქვენ სწორედ იმ დროს მოხვედით და ლაზარე გეგონათ... ასე თვითონ დადეშქელიანმა გადაწყვიტა და ის თვითონვე აგიხსნით რატომ... მე ამის უფლება არ მაქვს...
-შენ არ გაქცეულხარ,შენ ლაზარესთან ერთად წახვედი..
-მას სჭირდებოდა ასე.. ის ჩემი სულის ნაწილია და მისთვის მკვლელის სახელსაც დავირქმევდი.. ეხლა კი თამაში გავაგრძელოთ...

* * *
- ვახტანგ ლაზარე დადეშქელიანი ცოცხალია
-ვიცი ნოდარ ვიცი...
-ლაზარე თუ საქართველოში ჩამოვა ჩვენ გამოვაშკარავდებით..
-ამიტომაც ის ამერიკაშივე უნდა მოკვდეს, მის მაფიოზურ სამყაროს შეეწირება..
-რა გარანტია გვაქვს რომ გაბრიელისთვის არაფერი აქვს მოყოლილი, მითუმეტეს ისინი ერთად იყვნენ...
-ჯერ არ ალაპარაკებულა.. გამოდის რომ არც ალაპარაკდება, ამიტომ ჯერ ლაზარე მოვიშოროთ ვახტანგ მერე გაბრიელს მივხედოთ, აუტკიებელი თავი რატომ უნდა ავიტკიოთ...
-მაშ ასე, ლაზარე ხვალ საღამოს დუბაიში მიფრინავს, იარაღები უნდა იყიდოს...
-რით იმგზავრებს
-გემით
-ჰოდა უეცრად ბორდი აფეთქდება და ჩვენი ლაზარეც ატლანტის ოკეანეში გაუჩინარდება...
-ჩვენი პრობლემაც მოგვარდება...

* * *
-ჯულიანა ამ საღამოს სანაპიროზე გავიდეთ
-კარგი ლილე, თან შენს პატარას მოუხდება სეირნობა...
-ჰოო
ლიმე ხელისგულებკ მუცელზე მოისვა და სიყვარულით ჩაილაპარაკა
-მიყვარხარ დე...
-არ აპირებ ბავშვის მამას რომ უთხრა..
-არ მინდა ჯულიანა ჩემს შვილს სისხლისღვრაში ვერ გავზრდი, მაშინ ვეტყვი მამამისს როცა ყველაფერი მშვიდად იქნება...
-გიყვარს?
-სიგიჟემდე ყოველღამე მისი მაისური მაქვს მიხუტებული და მასთან გატარებულ წამებს ამით ვიხსენებ...უმისობას ამით ვივსებ
-სჯობს ლილე დროზე უთხრა შემდეგ უფრო მეტად გაგიჭირდება
-ვეტყვი ვეტყვი... ღმად ამოისუნთქა და ლურჯ სანაპიროს ლურჯი წყლიანი თვალებით გახედა....
თავი 8

ლაზარე დადეშქელიანი, მაღალი, სპორტული აღნაგობის ახალგაზრდა მამაკაცი, გაბრიელის სულის ნაწილი,
ავალიანების მამიდაშვილი და ,,მკვდრეთით ამდგარი''... რამდენი ინტრიგაა მათ ცხოვრებაში, როდის დაესმება წერტილი ყველაფერს...
ღმერთო შენ გადმოხედე ამ ოჯახს... დილით ჩვეული რუტინით იწყება... ლამაზი , ქერათმიანი, შიშველი გოგონას სხეული თეთრ ზეწარს ამშვენებს, თვით სიმკაცრის განსახიერება ბატონი ლაზარე ფინჯანი ყავით გარემოს ათვალიერებს... უეცრად ნაზი ხელები მის შიშველ ტანს ეხება, თუმცა რეაქცია ნული...
-შენი სამუშაოსი მანდ დევს შეგიძლია აიღო და აქედან გაქრე, 
ერთი ამოსუნთქვით მიაყოლა სიტყვები ერთმანეთს და სიგარა გააბოლა... მისი მკაცრი ხმა სახლის კედლებს მიეხეთქა და სულისშემძვრელი ექო გამოსცა..
-კი მაგრამ, ჩვენ ხომ ასე კარგად გავერთეთ..გოგონას თვალებში ცრემლები ჩაუდგა, ეტყობა დიდიხანია გამოჭერაზე მუშაობს...
-მისმინე ძვირფასო, შენ ჩემთვის ერთი ღამის გასართობი იყავი, შენი მოვალეობა შეასრულე, ეხლა კი აქედან აახვიე... მკაცრმა და საშინლად ბოხმა ხმამ დაიგვირგვინა, გოგონამაც ხელი მოჰხვია წინა დღის დაფლეთილ ტანსაცმელს , თავის ფულს და იქედან აორთქლდა... უკმაყოფილოდ ამოფრუტუნა ლაზარემ...
-რა სულელები არიან ეს ქალები... ყავის ჭიქა თეთრ კედელს მიალეწა და სახლი დატოვა... იმ ადგილას მიდიოდა, სადაც თავს თავისუფლად გრძნობდა, მეხუთე ავენიუს ქუჩაც გადაკვეთა და ნაცნობი მეგობრის სახლის კარები შეაღო...
-თომა ჯაჭვლიანო, გაიღვიძე ლამაზო დუბაი გველოდება... მხოლოდ გაბროსთან და თომასთან ნახავ აცანცარებულ ლაზარეს...
-ვახ ჩემი მიკადრე?! ბო*ი შვილი ვიყო!
-აბა რა თომანიუს, დუბაი, მაგარი ნაშები და ბევრი ფული გველოდება..
-რა მხიარულებას აკლდება გაბრო? თომამ წყენით ჩაილაპარაკა...
-მალე ერთად ვიქნებით თომანიუს...
-ბარგი ჩაალაგე ლაზარე?
-მოსამსახურემ ჩამილაგა...
-ამ საღამოს მივემგზავრებით გემით ხომ...
-კი თომანიუს კი...
ბიჭები კიდე დიდხანს შემორჩნენ თომას სახლში, დალიეს, მოწიეს, წარსულის ყველაზე დიდი ტკივილი გიახსენეს, მათი ძველი ცხოვრება და ახლანდელი, ვინ არიან ისინი?! ამერიკაში ერთ-ერთი უმდიდრესი ახალგაზრდები, თუმცა საქართველოს ფესვები მაინც იგრძნობა მათ სისხლში, ეხმარებიან გაჭირვებულებს, და შემოსავლის ნახევარზე მეტს მათ დახმარებას უძღვნიან... ნამდვილი ვაჟკაცები არიან, მერე რა რომ მათი აწმყო ბუნდოვანია, მერე რა რომ მათი წარსული არ არსებობს, მერე რა რომ მომავალი არ აქვთ, მათ ერთმანეთი ჰყავთ... კიდე დიდხანს გაგრძელდებოდა მათი საუბარი რომ არა დაცვის წევრის ზარი..
-გისმენთ...
-ბატონო 15 წუთში გემზე იყავით თქვენ და ბატონი ლაზარე, დღეს დუბაიში მიდიხართ არ დაგავიწყდეთ... ოფიციალურმა ხმამ მათი მარშუტი აცნობა ... ლაზარემ ყურმილი დაკიდა და მეგობარს ამცნო რატომაც დაურეკეს , ფეხზე წამოიმართა და გასასვლელად ემზადებოდნენ, როდესაც 
ტელეფონმა კვლავ დარეკა...
-მოვდივართ მაიკლ.. ინგლისურად ჩასძახა ტელეფონს ,თუმცა ყურმილს იქით ქართულმა , მონატებულმა ხმამ გაიჟღერა
-ლაზარე?
რა მოხდა მის სულში?? ყველაფერი ერთიანად აიმღვრა, ემოციებმა გასაქანი ნახეს და ლაზარე შინაგანად დაანგრიეს, მონატრება, დარდი, სინდისის ქენჯნა, დანაშაულის შეგრძნება, ყველაფერმა ერთად გაიღვიძა მის სულში.. 
-ლაზარე რა ხდება რა სახე გაქვს... თომა კითხვებს სვამდა, თუმცა ხმის გაღების საშუალებაც არ ჰქონდა მას.. კიდევ გაიმეორა ყურმილმა იგივე...
-ლაზარე ცოცხალი ხარ?
-ვაჩე.. ხმის კანკალით ძლივს წარმოთქვა დიდი ხნის უთქმელი სიტყვები...
-საქართველოში ჩამოფრინდი ახლავე დაჯავშნე ბილეთები.. ერთხელ უკვე გაგიშვით, მაგრამ მეორედ აღარ, არ მაინტერესებს რა ხდება ან რამე თუ გქონდა დაგეგმილი ყველაფერკ გადადე და მშობლიურ მხარეში ჩამოდი სალაპარაკო გვაქვს...
სანამ რამდენიმე სიტყვას იტყოდა ტელეფონს იქეთ ხმა აღარ ისმოდა... 
-თომა გეგმემი შეიცვალა საქართველოში მივფრინავთ...
-ბიჭო მკვდრის ფერი გადევს სახეზე რა მოხდა ის მაინც თქვი ვინ გელაპარაკა ან ამდენი წლის მერე საქართველოში რატომ ვბრუნდებით... ლაზარე... ნერვიულობისგან უკვე ბოლო ხმაზე ყვიროდა...
-ვაჩემ, ვაჩემ დამირეკა , იციან რომ ცოცხალი ვარ., რა მოხდა ასეთი , ვგრძნობ რომ ყველაფერი იციან...
-ჯანდაბა გაბრო არ იტყოდა მაგას, იმ საღამოს ვინ იყო კიდევ შენთან ერთად, ვიღაცამ დაგვინახა...ხომ ვამბობდი...
-მაგაზე ფიქრის თავი არ მაქვს სასწრაფოდ დაჯავშნე ბილეთები თომა ამ საღამოსვე მივფრინავთ... დუბაიში მაიკლი გავაგზავნოთ...
-კარგი ლაზარე წავედი მოვაგვარე ყველაფერი, შენ ნივთები ჩააწყვე და მშობლიური მიწისაკენ ჰერი ჰერი....


* * *
კიდევ ერთი ჩახლართული ამბავი როდის გვეღირსება დალაგება... 03:00 საათზე თვითმფრინავი საქართველოს აეროპორტში დაჯდა... გრძელი და დამღლელი გზის მიუხედავად თომაც და ლაზარეც ენერგიით სავსენი იყვნენ... აერიპორტში გაბრიელი დახვდათ...
-ჩემო ძმაო როგორ მომენატრე... სამი სულის ნაწილი, ერთმანეთის გულები ერთმანეთს გადაეხვივნენ და კიდევ დიდხანს იქნებოდნენ ასე , რომ არა თბილისის ჟურნალისტები...
-ავახვიეთ აქედან თორე არ გვაწყობს ჯერ ლაზარეს სიცოცხლის შესახებ ვინმემ რამე გაიგოს და სასწრაფოდ მანქნაში ჩაჯდნენ...
-გაბრო ვიცით რომ შენ მათ სიმართლეს არ ეტყოდი, რა მოხდა?! თომას ეს კითხვა მთელი გზა აინტერესებდა და სანატრელი წამიც დაუდგა...გაბრომ ყველაფერი მოკლედ უამბო მათ...
-შე სიკვდილს ებრძოდი აქ და მე ამ დროს ნაშას ვ*ყნავდი?! მაგისთვის მიიღებ ლიპარტელიანო გაცხარდა ლაზარე და მეგობარს ნაწყენი თვალებით შეხედა..
-ხომ იცი რომ არ მჩვეია მსგავს თემებზე ხმამაღლა საუბარი.. გაბრობ სიცილით თქვა დაძაბულობის განსამუხტად...
-აზრე ხართ მკვდრეთით აღმსდგარი ლაზარე რომ წარსდგება ორი გვარის წინაშე, პროსტა რა ღადავია თომამ მხიარულების მარცვალი ჩააგდო მეგობრების საუბარში...
-ლაზარე მაღალქუსლიანების ჩაცმა არ დაგავიწყდეს ფისუნია... მიაუუუ 
სამი ზრდასრული მამაკაცის სიცილი ისმოდა მანქნის სალოში, ასეთი ლაღი ბოლოს როდის იყვნენ აღარ ახსოვთ, თუმცა ცხოვრებაში ადამიანმა პრობლემების მიუხედავად უნდა შეიქმნა ის გარემო სადაც ბედნოერი ხარ, და კომფორტულად გრძნობ თავს, დაეცემი?! ადექი და გააგრძელე ცხოვრებაა... ისინიც ასე ცდილობდნენ უამრავი პრობლემის მოგვარებას... ამ სიცილში გაბროს სახლსაც მიადგნენ... და სამი მამაკაცი მისაღებში შეხორხოცდა...
-მოკლედ ხვალ ყველა 
ავალიანებთან ვიკრიბებით...გაბრომ სერიოზული ტონით დაიწყო საუბარი...
-ყველა იქ იქნება?! ლაზარეს თვალებში მონატრების სხივმა გაიელვა...
-ჰმ! ლიპარტელიანები და ავალიანები ერთ ჭერ-ქვეშ? ვგრძნობ რომ გულახდილი საუბარი გველის... თომა მეტისმეტად ჩაფიქრდაა..
-მეც მასე მგონია, ყველაფერი სააშკარაოზე გამოვა და ალბათ დასრულდება ეს უაზრო სისხლის ღვრა და მტრობა, მამაჩემიც თავის დიდი ხნის მეგობარს შეურიგდება და კვლავ ერთად ვიქნებით, მაგრამ რაღაც არ მგონია ყველაფერი ასე კარგად განვითარდეს...გაბრომ ეჭვნარევი ხმით ჩაილაპარაკა...
-ჰოო ნამდვილად ... რაც არ უნდა იყოს შენ ლილე გიყვარს.. თომამ მხიარულ ნოტს წამოიძახა...
-ამ ნაბო*არმა რა იცის ლურჯი თვალები ლაზარეს მიანათა.. 
-რა ვიტყუებით თუ რაა ლაზოც თომას აჰყვა...
-ღმერთო რატო მარგუნე ძმებად ეს ორი დარეხვილი... 
გვიანობამდე შემორჩნენ, სვამდნენ , ეწეოდნენ, გაბოს ლილესთან გატარებული დღეების შესახებაც მოაყოლეს... ავალიანის და მისის ტექსასური სროლის ამბის ჩათვლით, მოკლედ ნამდვილი პროფილი გამოვიდა ასათიანის გარეშე... ყველა გრძნობდა როგორი დაძაბული დღე ელოდათ... რამდენი ცრემლი იქნებოდა იმ საღამოს, გატეხილი გული და უამრავი პრობლებლემაც მალე გადაიჭრებოდა, იმ საღამოს ლაზარეს გემის აფეთქების შესახებ აცნობეს, საუბედუროდ მაიკლი დაიღუპა, მიხვდა რომ მის ადგილზე თვითონ უნდა ყოფილიყო და თავი დამნაშავედ იგრძნო... საშინელი დარტყმა იყო მისთვის, თუმცა ხვდებოდა ყველაფერი მოწყობილი რომ იყო და შესაძლო ვარიანტსაც განიხილავდნენ სამი ნასვამი ადამიანი მთვარის შუქზე და ყველა ერთ დასკვნამდე მივიდა.... ეხლა მხოლოდ მოქმედების დრო დადგა.....

* * *
საშინლად ნერვიულობდნენ, გაურკვეველი ზარები და მხოლოდ იგივე ტექსტი ... ,, ავალიანების სახლში, საღამოს შვიდ საათზე''
ყველას შეტყობინება მსგავსი ტექსტის მოდიდა... აძგერებული გული და ცუდის ნიშანი, ყველამ იცოდა ეს საღამო მათ ცხოვრებას საგრძნობლად რომ შეცვლიდა... ანერვუულებული სხეულები და უფლის განგებას წინ ვერაფერი აღუდგება, სიყვარული ყოველთვის გაიმარჯვებს, ყველანაირი სიყვარული, მთვარია რწფელი და ნამდვილი იყოს...
-დამისხი გაბრო ასე არ მინერვიულია ქალთან რომ პირველად ვწვებოდი... ყველას ნერვული სიცილი აუტყდა... მრგვალი მაგიდის გარშემო თომა, ლაზარე და გაბრიელი ვისკის შეექცეოდნენ და მათ რამდენიმეწლიანი საიდუმლო ყველასთვის უნდა ეთქვათ, ასეთი ძნელი არაფერი ყოფილა...
-დროა ეს გავაკეთოთ! გაბრიელმა ერთი ჭიქა კიდევ გადაკრა და კარის მიმართულებით წავიდა, ლაზარემაც და მათემაც იგივე გაიმეორა და ისინიც მას გაჰყვნენ... უსაშველოდ გაწეილი გზა... ოფლით დაცვარული სამი სხეული, მანქნას მაღალი სიჩქარით მიაქროლებდნენ ავალიანების რეზიდენციისკენ... აქამდე ეს ორი გვარი ერთ ჭერ-ქვეშ წარმოუდგენელი იყო, ახლა მეტიც გავოცდებით კიდევაც... ყველა თავი მოეყარა სახლში, დაბურული მინები, გაძლიერებული დაცვა, ჩამქვრალი შუქები და განათებული მხოლოდ ერთი ოთახი... ხალხი თამაშის მთავარ წევრებს ელოდებოდნენ, რომ სახელად ,, გულახდილი საღამო'' დაწყილიყო... დემეტრე ლიპარტელიანი , თავის მეუღლე ქეთევან დევდარიანთან ერთად ტყავის სავარძელში მოთავსებულიყო... მასპინძლები: კონსტანტუნე ლიპარტელიანი უმშვენიერეს მეუღლესთან, ნინო გვარლიანთან ერთად მათ მოპირდაპირე მხარეს იჯდა... და ერთმანეთს გაურკვეველი თვალებით მიშტერებოდნენ... ოთახში ჩამოშვებული ჭაღი მათ სახეებზე გაურკვეველ სინათლის სხივებს ხატავდა. რიჩი და ვაჩე კიბის დასაწყისთან იდგნენ და ვისკის წრუპავდნენ... დამიანი, დანიელი როლიათან იდგნენ დაძაბული სახეებით... მაშო და ლიკუნა მოკრძალებულად ისხდნენ როიალის სკამზე , სანდრო და ბაჩო უზარმაზარი დარაბიდან ლამპიონებით განათებულ ეზოს გაჰყურებდნენ... წვეულების მთავარ მონაწილეს ელოდა სუყველა... ოთახში დაკიდებულმა ბრიტანულმა საათის ისრებმა შვიდს დაჰკრეს და კარზე ზარის ხმაც გაისმა... მოსამსახურე გოგონამ კარები გააღო და სამი, ბრგე, მხრებში გაშლილი მამაკაცი , რომელთა სახეს ჩრდილი ფარავდა ოთახში ერთდროულად შემოვიდა, დაძაბული ჰაერი ფილტვებში ვეღარ ჩადიოდა, თითქოს დრო გაჩერდა, სუნთქვა შეეკრათ და წარსულის ტკივილმა წამით ყველას სახეზე გაიელვა, და მათი ემოციებიც დაატყვევა... ყველას შოკირებული სახე გქონდა, აბა რა იქნებოდა მკვდრეთით ამდგარ კაცს უყურებდნენ... გაოცებულნი იყვნენ, ცოტა დაბნეულნიც...მიუხედავად ამისა, მონატრებულ ნათესავს და ოჯახის წევრს სიყვარულით შეხვდნენ... ბევრი ცრემლიც ჰღვარეს და საყვედურებითაც აავსეს... დაბოლოოდ საუბრის დაწყება ოჯახის მასპინძელმა ითავა, როდესაც ხვევნა-კოცნას მორჩნენ...
-დავიწყოთ თუ ველოდებით კიდე ვინმეს , ვინც ეს საუბარი უნდა მოსიმინოს: ვფიქრობ, ბევრი რამ გვაქვს გასარკვევი.. არ მეთანხმებით?! შეკრებილ საზოგადოებას გადაჰხედა და კვლავ ლაზარეს შეხედა..
-ვფიქრობ რომ არა , სჯობს დავიწყოთ, მოსაყოლიც მართლაც რომ ბევრია... ხმა ჩაიწმინდა ლაზარემ და მოემზადა მისი ცხოვრების ყველაზე მტკივნეული ეტაპის გასახსენებლად.. რომ უეცრად კარები გაიღო და თეთრ გრძელ კაბაში ჩაცმული მამიდაშვილი, ლილე დაინახა...
-უჩემოდ აპირებდით რაიმეს?! და საყვარელ მამიდაშვილს ტკიპასავით მიეწება... არავინ ელოდა მის აქ გამოჩენას... შეცვლილი თვალები, მომატებული ხუთი კილო ყველას თვალში მოხვდა... და მზეზე ოქროსფრად გარუჯული, მბზინავი კანიც არ გამოჰპარვიათ თვალებიდან... გაბრომ ტკივილი იგრძნო, იგრძნო რამხელა მონატრებას გრძნობდა ამ ერთი ციდა გოგოს მიმართ, წამით სუნთქვა შეეკვრა, უნდა იქ, ყველას თვალწინ ეს სხეული ხელში აეტაცა და სათითაოდ დაეკოცნა სხეულის ყველა ნაწილი, მის შიგნით მესამე მსოფლიო ომი დაიწყო, გარეგნულად კი უგრძნობი ქვა იყო... მისი სურნელი იგრძნო, მისი ყველაფერი იგრძნო, აი რა აკლდა მას სრული ბედნიერებისთვის, ეხლა გასროლილ ტყვიასაც კი აღუდგებოდა წინ, რომ ცოდნოდა რომ სიკვდილის წინ საყვარელი ქალის თვალებს დაინახავდა... ლილემ წამიერად შეხედა გაბროს ტკივილიან თვალებს და ინანა ასეთი დარტყმა რომ მიაყენა მას, მისი თვალები ყველაფერს ამბობდნენ, ცრემლები თვალებში ჩაუდგა თუმცა ყველასთვის შეუმჩნევლად მოიწმინდა და საპირისპირო მხარეს გაიხედა... მოკლედ რომ ვთქვათ ლილეც ჩაკოცნეს, ჩაეკონენ მოიკითხეს , წყენაც გავლილი იყო, საღამო კი ისევ მძაფრმა ჰაერმა დაიპრყრო, ნისლივით ფრთხილად შემოიჭრა ოთახში დაძაბულობის სურნელი და ყველა გაიყურსა... ოთახში მხოლოდ ლაზარეს, შიგა და შიგ ნარევი ნევიული ხმა ისმოდა, რომელიც ცხოვრების ცრემლიან ნაწილს კვლავინდებური ტკივილით იხსენებდა და ცრემლებით ყვებოდა...
-რადგან ყველა შევიკრიბეთ და ვფიქრობ რომ არცერთი ოჯახის წევრი აღარ გვაკლია მაშინ დავიწყებ.... მინდა გითხრათ რომ მე გაბერიელი, და თომა სამი განუყრელი სულის ნაწილი ვართ... როდესაც ამ ორ გვარს შორის განხეთქილება მოხდა მაშინ ძალიან პატარა ვიყავი, მოგეხსენებათ და ბავშვები მიმბაძველები არიან, მეც მინდოდა ისეთი ურთიერთობამქონოდა, როგორიც ბიძიას და დემეტრეს ჰქონდა... და ვოცნებობდი რომ ეს ნატვრა ოდესმე ამხმდომოდა... ერთ საღამოს როდესაც სახლში ვბრუნდებოდი , სვანეთში ჩემი სახლის კარი ღია იყო, და დედაჩემი და ვიღაც ორი კაცი რაღაცაზე გამალებით საუბრობდნენ, ჰო ბიძია შენი სათაყვანებელი და... მაშინ პატარა ვიყავი და არ მივაქციე ყურადღება მათი საუბრის ტექსტს თუმცა ნათლად გავიგე ის რომ დედაჩემს დემეტრე უყვარდა, მაგრამ შენს გამო ვერ უტყდებოდა სიყვარულში, მაშინ ბატონი დემეტრე დიდი ხნის შეყვარებული იყო ქეთევანზე და ოჯახის დანგრევა სურდა ქალმა რომელმაც გამაჩინა... იმდენად პატარა ვიყავი რომ ამ ყველაფერს ყურადღება არ მივაქციე , მითუმეტეს იმ ფონზე რომ მამაჩემმა დედაჩემი ჯერ დააორსულა, 
შემდევ კი მიატოვა... გაინტერესებთ ხო ვინ იყო იმ ორ კაცთაგანი?! ბატონი ნოდარი და ვახტანგი ბრძანდებიან, დიახ თქვენი ბიზნეს პარტნიორები.. ნოდარს დედაჩემი უყვარდა , ვახტანგს კი მხოლოდ ფული სურდა. გეგმა კი ასეთი იყო შენ და დემეტრე ერთმანეთს უნდა წაჰკიდებოდით , დედას ავალიანების ქონებიდან წილი ეკუთვნოდა ცოტას დემტრეს ქონებიდან მიიღებდა თუ ყველაფერი გამოუვიდოდა და სამივე მხარე მოგებულში დარჩებოდა , დედა თავის სიყვარულთან, დემეტრესთან იქნებოდა, ხოლო ნოდარი დედაჩემს შეირთავდა ცოლად, მაშ შემდეგ რაც დემეტრეს დააშლრებდა..... მაგრამ თქვენი მეგობრობა იმდენად მყარი და ძლიერი იყო, რამდენიმე წელი დასჭირდა ამ გემის შესრულებას... ნოდარს ჩემი ტოლა ვაჟი ჰყავდა ზეზვა ერქვა... ხელიდან წასული იყო... დავუბრუნდეთ ისევ იმ თემას, როგორც მიხვდით ბიძია შენ ანკესს წამოეგე დაიჯერე რომ შენს დას შენი საუკეთესო მეგობარი აბავდა ამ დროს კი დემტრე ქეთევანის სიყვარულით იყო დაბრმავებული... გაგახსენდათ ალბათ მიზეზი ჩხუბის საკუთარი დის ვითომ შეცდენა ვერ აპატიე დემტრეს ამ დროს შენი საკუთარი და ნუ დედაჩემი ნოდართან იწვა... თქვენ საბოოლოდ გაიყარეთ და ამდენი წლის ურთიერთობაც დაინგრა, დედაჩემი დემეტრეს სიყვარულს გადაჰყვა რადგან მისგან არანაირი გრძნობა არ წამოსულა და იმდენად დიდი იყო დემეტრეს და ქეთევანის სიყვარული ქალმაც კი ვერ დაანგრია... ამიტომ დედა დაიღუპა, ნოდარმა კი საკუთარი მაზოხისტური სიყვარული ვერ მოინელა და თქვენზე შურისძიება დაიწყო, ამასობაში გავიზარდე ცხოვრება გრძელდებოდა, მაგრამ იმ საბედისწერო ღამემ რომელმაც ჩემიც , გაბოსი და თომას ცხოვრებაც რადიკალურად შეცვალა... აი რა მოხდა იმ ღამეს ნოდარის ვაჟი, ზეზვა იმ ბარში იყო რომელშიც ჩვენ დავლიეთ, რაღაც შელპარაკება მოხდა და ჩხუბი ატყდა ჩვენ გამშველებლის როლში ვიყავით სამივე საბოლოოდ ეს დანა მე მომხვდა და ჩემი სისხლით შეიღება ხოლო შემდეგ გაბროს ხელში სრულიად შემთხვევით აღმოჩნდა და ,რასაკვირველია, მისი ანაბეჭდებიც დარჩა... სინამდვილეში კი ზეზვა გარდაიცვალა გაბო მკვლელად მონათლეთ მე კი მკვდრად, რადგან იმდენად ბნელოდა ვერ გაარჩიეთ სხეულები, ... ყველაფრის ახსნა გვინდოდა მაგრამ გადავწყვიტეთ აქედან წავსულიყავით დარჩენილიყო ყველაფერი ისე როგორც ფიქრობდით... ახლა კი მოსაკლავად ნოდარის და ვახტანგის ხალხი დაგვზდევს არც საკუთრი შვილის სისხლს და არც დედაჩემის სისხლს არ შეგვარჩენს არცერთ გვარს... ის ქალი დედაჩემი დიდხანია აღარ არის, მაგრამ ფაქტი ფაქტად რჩება... სწორედ ამიტომ დავმალეთ სიმართლე, რადგან არცერთი თქვენგანი არ გვინდა დაზარალდეს, ყველა სიგიჟემდე გვიყვარხართ, თუმცა იმ ღამით იყო ადამიანი რომელმაც ჩვენ დაგვინახა და დღემდე ყველაფერი იცოდა. რადგან ვაჩე იმ დროს საქართველოში არ იმყოფებოდა ვფიქრობ რომ რიჩი შენ ყველაფერი დაინახე და საქართველოდან შენ გვეხმარებოდი... ყველამ მას შეხედა და მსუბუქი თავის დაკვრით ანიშნა რომ სიმართლე იყო..... როდესაც ლაზარემ საუბარი დაასრულა ელექტრო მაგნიტური ველივით იყო იქაურობა... ქაოსურად მოძრავი აზრები, ქეთევანი მწარე რეალობას ქვითინებდა, ლიპარტელიანის და ავალიანის თვალში ცრემლის გროვევბმა გაიელვეს და დიდი ხნის მეგობრები პატარა ბიჭებივით ერთმანეთს გადაეხვივნენ და ყველას დასანახად ატირდნენ... 
-ეხლა კი დროა დიდი ხნის წინ დანგრეული ურთიერთობა კვლავ აღსდგეს და კრივე მათგანი სათანადოდ დაისაჯოს ამდენი ტკივილის მოყენებისთვის,.. თითქოს ჰაერი შემსუბუქდა, თითქოს სუნთქვა შესაძლებელი გახდა მოსმენილმა ამბავმა ყველაზე იმოქმედა... შოკის მომგვრელი იყო ამდენწლიანი უაზრო ცრემლი და სისხლის ღვრა, რომ აღარ იარსებებდა... ყველა ბედნიერი იყო... ლილემ მორცხვი, მაგრამ თან მტკიცე ხმით დაიწყო საუბარი
-რადგან ეს საღამო გულახდილობის დროა მეც მინდა ჩემი სათქმელი ვთქვა, რადგან ყველა აქ ვართ.. 
რამდენიმე თვის წინ სვანეთში ვიყავი, და ჩემი ცხოვრების სიყვარულს შევხვდი, სიგიჟემდე მიყვარს , მისით ვსუნთქავ, მისი არსებობა მაბედნიერებს ის მაბედნჯერებს რომ ის სუნთქავს,მოკლედ უამბო ლილემ მისი და გაბრიელის ერთად გატარებული დღების შესახებ..-მოკლედ მინდა ვთქვა რომ მე გაბრიელ ლიპარტელიანი მიყვარს, დედა, მამა , ხმა ჩაიწმინდა, ძალები მოიკრიბა, და მცირეხნიანი პაუზიზს შემდეგ შოკირებულ ხალხს მტკიცე ხმით განუცხადა -ბავშვს რომელსაც მუცლით ვატარებ გაბრიელ ლიპარტელიანის შვილის!!!
თავი 9
დაწყნარებულ ხალხს ხელახალმა ემოციების ტორნადომ გადაურბინა, და გონს მოსული ხალხი კიდევ ერთხელ გააშეშა, კონსტანტინემ ერთი მაგრად მიირტყა გულზე ხელი და კვნესით ამოთქვა
-ვაი გული! და იქვე მდივანზე დაემხო, ქეთევანი ჯერ გაშტერებული გაბრიელს მიაშტერდა შემდეგ ლილეს და ჩუმი კვნესით მანაც კონსტანტინეს მოქმედება გაიმეორა და სავარძელზე დაემხო...
-ღმერთო ეს რა ჯანდაბა ხდება!
ლილეს ძმები იმდენად რეტდასხმულები იყვნენ არაფრის თავი არ ჰქონდა, მეგონა იყვირებდნენ, მთელს სახლს თავზე დაამხობდნენ საკუთარ დას, თუმცა იქვე კიბეზე ჩაიკეცნენ და ამ სამყაროს გამოეთიშნენ... თუმცა მათი ეს მდგომარეობა რა მოსატანი იყო გაბრიელის სულიერ მდგომარეობაზე, მტრედისფერმა გადაჰკრა სახეზე, თითქოს მისი ფიქრები ნისლმა მოიცვა, ამხელა კაცი გრძნობებს აჰყვა ჯერ ლილეს შეხედავდა წყლიან თვალებში, შემდეგ მის მუცელს და რამდენიმე წუთის განმავლობაში ამას იმეორებდა... ენა ვერ მოიტრიალა პირში რაიმე რომ ეთქვა, რა იყო ეს მისთვის?! ყველანაირი კანონის დარღვევა, ჯერ სიკვდილი შემდეგ გაცოცხლება... შვილი?! მისი სიყვარულის ნაყოფი საყვარელი ქალის მუცელში იზრდებოდა... ქართველი კაცის ბუნება ისეთია რომ ქალში შვილის ჩუქებას აფასებს, მისთვის, ეს ყველაზე დიდი და სამაყო ფაქტი იყო... ცხოვრებისგან ბოლოს ასეთი ბედბიერი როდის იყო აღარ ახსოვდა... მადლობას უხდიდა ღმერთს მამობის უფლება რომ მისცა, და ერთი ასმაგად შეუყვარდა ქალი რომელიც გაბრიელისთვის უკვე ძვირფასს საჩუქარს ატარებდა... შეუყვარდა ლილე მისი ძლიერი ხასიათის გამო, მისი შეუშინებლობის გამო, ეხლა მთელი სოფლიო რომ წინ დადგომოდა საყვარელ ქალს და შვილს ხელს მოჰკიდებდა და სადღაც შორს უსასრულობაში წავიდოდა... მიზეზი გაუჩნდა რატომ უნდა გადაურჩეს დაქირავებულ მკვლელებს, არსებობისთვის მხოლოდ ეს სჭირდებოდა... რაღაცატომ ყველა გაბრიელის მოქმედებას ელოდა, თითქოს დემტრე ლიპარტელიანმა საკუთარი შვილი არჩევნის წინაშე დააყენა და მას იმ ხალხისთვის, რომლებიც მის ირგვლივ იყო კაცობა უნდა დაემტკიცებინა, მაგრამ გაბრიელს, მთის შვილს ეს შეეშლება, სწრაფი ნაბიჯებით ლილესკენ დაიძრა და მონატრებული ვარდის სურნელიანი გოგონას სხეული მაინც ფრთხილი მოქმედებით ხელში აიტაცა და ხვევნა-კოცნა დაუწყო, მანამ არ გაჩერდა სანამ ლილე კისკისით არ ეხვეწებოდა ძირს დაესვა და ამოსუნთქვის საშუალება მიეცათ, რა იგრძნო ხალხმა?! რა იგრძნო საზოგადოება რომელიც წლის საუკეთესო დრამას ესწრებოდა?! - იგრძნო რომ სიყვარული ყველაფერია, მას უგულოსთვის გულის გაჩენაც შეუძლია, ობოლისთვის ყველაფრის მიცემა, სიყვარული ხომ თვით უფალია... დემეტრე ლიპარტელიანი უდიდესი სიამაყით აივსო , ასეთი ვაჟკაცი შვილი რომ გაზარდა და მისი კაცობის შემყურე ღმერთს მადლობა მრავლად მოახსენა.. ერთ დროს ხომ თვითონაც ასე იბრძოდა საყვარელი ქალისთვის... თვით სიმკაცრის განსახიერება-კონსტანტინე ავალიანი ბედნიერებით აივსო, რატომ?! ყოველთვის ოცნებობდა თავისი შვილებისთვის საუკეთესო სიყვარულს, იმ ნამდვილი გრძნობის გამოცდაც, რომელიც თანდათან უფერულდება. ბედნიერია?! დიახ რადგან გაბრიელის სახით შვილის ბედნიერება და უსაფრთხოება მოიპოვა... ლილეს ბედნიერება კი ყველაფერს ერჩივნა, ერჩივნა მთის ტრადიციების დარღვევა სისხლი და ხორცის ბედნიერებისთვი... არ მოველოდი ისე მოიქცა ახლადდასმული ლილე მის დიდ ტორებში მოიქცია და გასაცარი სიტყვებით საზოგადოება მონუსხა
-იყავი ძლიერი დედა, საყვარელი ქალი და საუკეთესო აღმზრდელი, აღზარდე ღირსეული შვილი, რომელიც მუცელში გიზის და შენს ემოციებს შენთან ერთად უმკლავდება, აცრემლიანებული თვალებით უყურებდა ყველა, გატყდა კონსტანტინე , მისი ქვის გული სიყვარულმა გატეხა, ფრთხილად დაიწია უკან შვილს გაშლილი ხელის მტევანი ჯერ გულზე დაადო შემდეგ მუცელზე
-გაუფრთდილდი იმ სიყვარულს , რომელიც აი ამ პაწაწინა გულში გაქვს და გაუფრთხილდი იმ სიყვარულის ნაყოფს რომელიც შენში იზრდება.. ღირსეული ქალიშვილი აღმიზრდია, ბედნიერი მამა ვყოფილვარ.. შვილს ცრემლიანი თვალები კოცნით ამოუშრო და სახლი დატოვა...
შვილს ეხლა ქალბატონი ნინო ჩაეწნა როგორც ვაზის ლერწამი,-შვილი თვალსა და ხელშუა დამიქალდა, რა ძლიერი ყოფილხარ ჩემო გოგონავ, ჩემო სულის სარკევ, ყველაზე ძვირფასი ადამიანი გამიზრდიხარ... მაგრად ჩაკოცნა და მანაც ქმრის მიმართულებით დაფარა გზა... ლილე სიხარულისგან ცრემლებს ვერ იკავებდა, მისი სიმამაცის მიუხედავად მაინც ეშინოდა რომ ვერ გაუგებდნენ... 
-ლილე! წინ ძმები ედგა, მათი სიმკაცრის მიუხედავად, მაინც უდიდეს პატივს სცემდა საკუთარ ძმებს, უყვარდა სიგიჟემდე და მათთვის ყველაფრის გამო შეეძლო გაეკეთებინა შეუძლებელი ..
-ჩემი პატარა პეპელა გოგო როგორ გაგვზრდია, საამაყო და მყავს, ვერცერთი ქალი ვერ გაუძლებდა ამდენს, შენ კი საკუთარი ღირსებაც დაიცავი და შენი შვილისიც რიჩი დას ჩაეკონა , ვაჩემ კი ოდნავ გამობურცულ მუცელზე აკოცა შემდეგ გაბროს მიბრუნდნენ და ღიმილით უთხრეს..
-ამისთვის მაინც მოგთხოვთ საყვარლად ჩაიღიმეს და ახლა ყოველგვარი ორპირობის გარეშე ახლადშეძენილ ძმას მაგრად გადაეხვივნენ
-მაგარი კაცი ხარ გაუბფრთხილდი ჩემს დას. ახლა ყველანი შენს გვერდით ვარ ... 
ბევრი რომ აღარ ვილაპარაკო , უმრავლესობა კაკ მინიმუმ სახლის თავზე ჩამოქცევას ველოდით მაგრამ კი ხედავთ რომ ეს აზიატი ქართველები მაინც ცივილიზებული ხალხია... გაბრო ბედნიერებას ასხივებდა საყვარელ ქალს გვერდიდან არ შორდებოდა... მის ხელებს კი მუცელზე საყვარლად უთათუნებდა... დანიელი და დამიანი ჭკუაზე აღარ იყვნენ ძმიშვილი გვეყოლებაო დაა სიხარულს პირდაპირი მნიშვნელობით ასხივებდნენ... ამ ამბის შემდეგ ჯმუხმა დამიანმა ქალბატონი ნატალია მოიტაცა და მთებში გააქროლა, 
-რა პონტია შენ თუ შვილი უნდა გეყოლოს მე შენზე რით ვარ ნაკლებიო საკუთარი ძმა ამ სიტყვებით გაისტუმრა, და საყვარელი ქალი სვანეთის კოშკში დაატუსაღა, სამუდამოდ მისი სიყვარულის მონა გახადა..
მაგრამ იქ მთაში თუ სიყვარული სუფევდა აქ ბარში ალქაჯი და ლუციფერი ერთმანეთს უკანასკნელი ადამიანებივით ლანძღავდნენ.. ლიკუნა ნამდვილ შეშლილს გავდა...
მაშოც რომ გადარია ეს კლდემა ქალი სულ შეარყია, საწყალი არაბულის ნერვებიდან ერთი ღერიც არ იყო ცოცხალი და ჯამრთელი კაცი წყობილებიდან გამოიყვანა...
-ერთხელაც იქნება და მაგ თქვენს მაშიკოს ისე მაგრად მოვსცხებ ტაკოზე სულ ავუწითლებ და მერე თუ უნდა სულ გადამდგას ამ ქვეყნიდან...
ძმები კი სიცილით ხოხავდნენ, გაბრიელი უფრო მხიარული გახდა რაც ლაზარე და თომა ჩამოვიდნენ, სამეგკბროს ვაჩეც და რიჩიც შეუერთდნენ და ბარს ლაშქრავდნენ... გოგოების გულს კი ინადირებდნენ მაგრამ ვაი რომ მათი გული დიდი ხნის დაკავებულია.. 
ლილემ და გაბრომ ხელი მოაწერეს და მცირე წრეში იქორრწინეს ამ ეტაპზე არ სურდათ ეს ამბავი გახმაურებულიყო და გაბრიელის მტრებს ამის შესახებ შეეტყოთ, ქალბატონი გაბროსთან ცხოვრობდა და საშინლად პრეტენზიულიც გახდა... მტრისას აქამდე თუ ჭიას არ აღვიძებდა, ახლა გაბრიელს ძილი ხშირად უწევდა იატაკზე, ეჭვიანობის სცენებს რომ მართავდა მაშინ უნდა გაცლოდით იქედან თორემ აუცილებლად რომელიმე ძვირადღირებული ვაზა თავში მოგხვდებოთად და თქვენს ტვინსაც შეიწირავდა.. მაგრამ მაინც რომ უყვარდა ეს არსება რა ექნა?! ,,ეჰ სიყვარულო ძალსა სენსაო" -ნათქვამია ბრძენი კაცისგან...


* * *
საღამო იყო, მთვარე დიდიხნის ამოსული იყო , თუმცა სახლში სიხალისე მაინც იგრძნობოდა... ლილე, ლიკუნა, მაშიკო და დიანა დივანზე ისხდნენ და შოკოლადებს ერთად ავლებდნენ მუსრს... ბიჭები კი კომპანიის საქმეს უძღვებოდნენ და ხშირად გვიანობამდე მუშაობაც უწევდათ, ყველას თავისი საქმე ჰქონდა... 
-ცოტა გავერთოთ! ლილემ ეშმაკურად ჩაიცინა და ტელეფონი მოიმარჯვა.. 
-ლილე რა ცუდი გოგო ხარ ძმას ასე რომ მიწვალებ მაშიკო მაშინვე მიხვდა რძლის განძრახვას და საყვარლად ხითხითებდა... ლილემ მთელი სერილზულობა მოიკრიბა და კარგად ნაცნობ ნომერზე დარეკა...
-გისმენ ჩემო სიცოცხლე გაბროს დაღლილი ხმა შემოესმა, ერთხანს იფიქრა მოდი დღეს არ ვიცუღლუტებო მაგრამ ეშმაკი რომ 
შეგიჩნდება მიდი და განდევნე თუ მაგარი ხარ...
-რა ხმა არის ეგ გაბრიელ სად ხარ ბოზებში ხარ, მეტი დამაჯერობლობისათვის აკრუსუნდა და ხელოვნური სრუტუნიც დაიწყო ვითომ ტიროდა... ორსული რომ ვარ აღარ გინდევარ შეგიძლია დღეს სახლში არ მოეთრე იყავი მაგ კახპებთან ტელეფონი უცებ გამორთო და დივანზე მოისროლა... ამ დროს გოგოები სიცილისგან ერთმანეთს ასკდებოდნენ ლილეც ბოლო ხმაზე კისკისებდა რომ უცებ კარები მთელი ძალით შემოგლიჯეს და ეს ამხელა ულაყი კაცები ციცქნა გოგოებს ზემოდან დასცქეროდნენ...
-ჰო ანუ ბოზებში დავრჩე ხომ, არ არის ისე ცუდი აზრი ავალიანის ქალიშვილო, ამხელა კაცი გამაბითურა ამ ციცქნა არსებამ, ყველაფერი მივყარე და აქ გამოვვარდკ რომ ნერვიულობისგან არაფერი მოგსვლოდა , მალადეც ლილე კარგად იბავშვე, მე მაპატიეთ სიცილის საათები თუ დაგირღვიეთ... ხომ გაგიგონიათ ჩემო მკითხველებო ცხვარი ცხვარია თუ გაცხარდა ცხარეაო თუ როგორც არის ნამთქვამი სწორედ ასე დაემართა გაბრიელსაც, ეწყინა ლილესგან ასეთი ბავშვური საქციელი გაბრაზებული თვალებით შეხედა და აბაზანში გაუჩინარდა... გოგონებს კი სიცილი სახეზე შეაშრათ..ლილეს კი ცრემლები ჩაუდგა თვალებში ...
-მართლა გავაბრაზე , ღირსი ვარ რომ მეჩხუბა...
არაბულმა მაშიკო ფეხზე წამოაგდო და სახლში წაიყვანა , ლაზარემ კი დიანა ჩაისვა მანქნაში... აქ რაღაც ამბავია არ მეთანხმებით... ვაჩემ კი ქალბატონი ლიკა სულ ძალით შეტენა, მერედა ვინ გითხრათ რომ მანქანის სალონში მოათავსა, საბარგულშიც მშვენივრად მოთავსდა... ხალხიც დაიშალა ლილე კი შემორიგების გზას ეძებდა... ოთახში საყვარელი თეთრი ფრიალა კაბით ლოგინზე იჯდა... მუცელი კიდევ უფრო გამობზეკილი ჰქონდა და საყვარლად აპრეხვოდა... ხელები მუცელზე ჰქონდა შემოხვეული და გაბრიელის გამოსვკას ელოდა... აპოლონმაც არ დააყოვნა და პირსახოც შემოხვეული და თმის მშრალებით გარეთ გამოვიდა... წყლის წვეთები მის დაკუნთულ სხეულს მიუყვებოდნენ და შემდეგ უსასრულობაში იკარგებოდნენ, ლილემ ტუჩზე იკბინა და წამით მისი აწ უკვე მეუღლე ფიქრებში გააშიშვლა... 
-ჯანდაბა ლილე რამ გაგამწარაა...
საკუთარ თავს შემოუძახა და სარკესთან მდგობ გაბრიელს უკნიდან დაუდგა და პატარა ხელები მის მუცელს მოჰხვია...
-მაპატიე რა 
-თავის დროზე უნდა გეფიქრა ეგ სანამ გადამრევდი და გამაგიჟებდი... იცი ჩემი ხასიათი ძალიან კარგად... გოგონას ხელები მოიშორა და კვლავ აბაზანაში შევიდა , იქიდან კი სპორტული შარვლით გამოვიდა... რომელიც წელის ლამაზ ფორმას ხაზს უსვამდაა, საწოლისკენ დაიძრა და შიგ შეწვა... ლილე გაბრაზებული იყო 
-მე განახებ შენ სეირს როგორ უნდა ჩემი ჭკუიდან გადაყვანა ... აბაზანაში შეაჭრა, მალევე იბანვა და პირსახოც შემოხვეული ოთახში დაბრუნდა გაბრო ზურგზე იწვა და თვალები დაეხუჭა...
-ვითომ სძინავს ბიჭს, მე შენ განახებ სეირს... ტანის კრები აიღო და ნელი მოძრაობით წვივიდან ბარძაყამდე წასმა დაიწყო... ცალი ფეხი კი ლოგინზე ჰქონდა შემოდებული ისე რომ პირსახოცი უკანალს ძლივს უფარავდა... შემდეგ რომ ვერაფერი გააწყო ბოლო კოზირს მიმართა და საბოლოოდ დაემორჩილა ბედს
-ან ახლა და ან არასდროს...
სხეულიდან პირსახოცი მოიშორა და იატაკზე დააგდო, დედიშობილა იყო მთვარის შუქები მის სხეულზე თარეშობდნენ, თითქოს პატარას ეცეკვებოდნენ... საყვარელი მუცელი ასხივებდა ბედნიერებას... გაბრიელმა უკვე ვეღარ გააუძლო და აფთარივით ლოგინიდან წამოფრინდა და მსუბუქი ბიძგით ქალი კარადას მიაჯახა...
-შენ ჩემი ჭკუიდან შეშლა გსიამოვნებს თუ რა ჯანდაბაა...
-საინტერესო კითხვა ტუჩები ენის წვერით დაისველა და ქმარი კიდევ უფრო გამოიწვია... გაბრიელმაც აღარ დააყოვნა და ველურივით ეტაკა ტუჩებში... მარტივი მოძრაობით ლილე მუცელზე შეისვა და საწოლის მიმართულებით წაიყვანა, მაინც ფრთხილობდა არ უნდოდა ბავშვისთვის რამე ევნო... კოცნით დაუყვა ლილეს ყელს შემდეგ მკერდს... მისი თავები კბილებში მოიქცია და ქალის ჩუმი კვნესაც ოთახში სასიამოვნო მელოდიად გაისმა, მკერდიდან მუცელს ჩაუყვა და აქ კი ნამდვილად დიდხანს შეყოვნდა... მისი ტუჩები ამობურცულ მუცელს მიაკრა და სასიამივნო კოცნით კიდევ უფრო ქვემოთ ჩაუყვა, ლილე უკვე ხმას ვეღარ აკონტოროლებდა... ქმრის ბეჭები ფრჩხილებით დაკაწრა და უმისამართოდ ისმოდა ბაგეებიდან სიტყვებს... გაბრიელი მსუბუქი და ფრთხილი ბიძგით მასში შევიდა და დაიშალა... მისი ყველა უჯრედი ამქვეყნიურობას მოსწყდა და მხოლოდ ლილე და გაბრიელი იყვნენ... როდესაც მწვერვალს მიაღწიეს ორი ოფლით დაცვარული სხეული ლოგინს მიესვენა... ქალი კი მამაკაცის გულ მკერდს ვაზის ფოთლებივით ჩაეწნა და რიტმული სუნთქვა დაიწყო... თუმცა მრტივი მოძრაობით ლილე ქმრის მკლავებ ქვეშ მოექცა ხოლო გაბრიელის თავი მის მუცელზე მოთავსდა და ტკბილი ტუჩები მუცელს მიაწება... სასიამოვნოდ ჩაილაპარაკა
-ჩემი შვილი...
კიდევ ერთხელ აკოცა მუცელს და ლილესთან ერთად მორფეოზის სამყაროში გადაეშვა...

* * *

აქ თუ ცეცხლოვანი ღამე იყო ვაჩესთან და ლიკუნასთან ჯოჯოხეთური იყო... ლიკუნა უმოწყალოდ უბრახუნებდა საბარგულს ფეხებს... 
-გამიღე შე სამეფო გველის ჯიშის ადამიანო.. გავიგუდე შე ნაგავო...
-შენნაირი ალქაჯები არ იგუდებიან...
ვაჩეც ტოლს არ უდებდა ლიკუნას...
-აქედან თუ გამოვედი ბაყაყებით სავსე გუბელაში გატოპავებ შე მახინჯო იხვო.. ლიკუნა უკვე ბოლო ხმაზე გაჰკიოდა მალე მანქანა გამკვეთრად გაჩერდა და ლიკუნამაც ისედაც ვიწრო საბარგულში თავი რაღაცას მიარტყა...
-ვაი! ერთი საწყლად ამოიკრუსუნა და მალე საბარგულის კრებიც გაიღო, მხედველობა წყობრში რომ მოიყვანა თავზე მდგომი ვაჩე დაინახა რომელიც გველივით თავზე დასისინებდა...
-რაო პატარავ აღარვათ დიდგულზე... 
-უხ მაცადე რა გიქნა შენ..
ვაჩემ ზურგზე შემოიგდო და ასე განაგრძო სიარული... რაღაც ბნელ ტყეში მიდიოდნენ...
- დამსვი შე ნამუსგარეცხილო ლიკუნა მისი მხრიდან იჭაჭებოდა მაგრამ ვაჩემ ერთი ორი გვარიანად რომ შემოსცხო მადისამღძვრელ უკანალზე მერე ინება ქალბატონომა გაჩუმება... შემდეგ კი სიმსუბუქე იგრძნო და მიხვდა რომ მხარზე გადაგდებული მეშოკი აღარ იყო... 
-ოდესმე მიხვდები ჩემი საქციელის მიზეზს...
-თუ ცივილიზებული ადამიანივით მოიქცევი შეიძლება კი მაგრამ ასე ეშმაკივით თუ განაგრაძე ვერაფერსაც ვერ მივხვდები... ლიკუნამ ბუზღუნით ამოლაპარაკა...
-იცი რომ არ შემიძლია ჩვეულებრივი პიტალო როჟასავით მოვიქცევი რომელიც სახლის კარებთან ათასნაირ საჩუქარს დაგიდებს რომ შენი გული მოიგოს, არც რომანტიკოსი ვარ და არც არაფერი, მაგრამ თავადის ქალო იმ ღამით როგორც ქარიშხალივით ჩემს სახლში შემოიჭერი ჩემს გულშიც ისე ქარიშხალივით შემოფრინდი... რას ვიფიქრებდი ჩემი ფიქრები მხოლოდ შენს ირგვლივ თუ იფრენდნენ... მიყვარხარ , სიცოცხლეზე მეტად მიყვარხარ, შენიბგრძელი ენა მიყვარს შენი ღრმა და მეტყველი თვალები მიყვარს და რა თქმა უნდა შენი საჯდომიც მიყვარს... ბოლოს თავი გადახარა და ცალი თვალით მისი უკანალი შეათვალიერა..
-არა რა ბოლოს რომ არ გააფუჭოს რამე ისე არ შეუძლია ელაპარაკე ახლა ამ მათხოვარს, მაგრამ მიუხედავად ყველაფრისა, შენი ლუციფერული გამოხტომებისა, შენი აზიატური ქართველური ხასიათისა მეც ძალიან მიყვრხარ ავალიანო, ლიკუნამ საყვრლად ააფახუნა თვალები, ვაჩემ მეტი ვეღარ გაუძლო და მის მარწყვივით წითელ ტუჩებს მწყურვალე კაცივით ეტაკა... არასდროს ყოფილა კოცნა ასეთი გებრიელიც და დაუკმაყოფილებელიც, ორი სხეული ერთმანეთზე მიწეპებული მანამ იყო სანამ უჰაერობა ლამის ორივე არ გაგუდა....
-კოცნაში ვარჯიში გჭირდება მითუმეტეს რომ პირველი მე ვიყავი... ლიკუნამ ტუჩები საყვარლად გაბუსხა და ერთი გემრიელიც უთავაზა ვაჩეს მხარში..
-მეტკინა ფისუნია
-უნდა გეტკინოს აბა კი არ გეფერები...
-რავიცი წეხან კარგად კრუტუნებდი ჩემს მკლაებში..
-შე საზიზღარო ... ახლა გვერდებში უბწკინა და ვაჩეს სულიც კი გაუმწარაა...
-რა მწარე ხელები გაქვს გოგო... მაგ თითებს მოგაცლიი
-ნელა იყავი... ვაჩემ კიდევ ეძგერა ლიკუნას ტუჩებს და შემდეგ ფრთხილად დაიხია უკან...
-სად ვართ არ მეტყვი
-კახეთში ვართ ლამაზო ..
-აა რამაგარია... ლიკუნა პატარა ბავშვივით ატიტინდა, რომ ეს კუთხე ძალიან უყვარს... ვაჩე კი სიყვარულით უსმენდა მის ბავშვურ საუბარს...

* * *
შედარებით ცივილიზებულად დააბინავდნენ ლაზარე და დიანა... გზაში ცოტა ისაუბრეს. ხედავდა ლაზარე გოგონა როგორ ნერვიულობდა, მის ამ დაბნეულობაზე კი ხალისობდა.. სახლის კართან როდესაც დატოვა ყურის ქვეშ სველი კოცნა დაუტოვა და ჯერ კიდვ აფორიაქებული გოგონა ბრინჯივით სულ დააბნია... რა საზიზღრები არიან ეს კაცები... როგორც ღამის ნისლი ისე იყო ლაზარე მისთვის.. დაპროგრამებულივით შევიდა ოთახში და ვარსკვლავის ფორმაში ლოგინზე დაწვა და ლაზარეზე ფიქრებში ჩაეძინა... ხოლო რაც შეეხება ლაზარეს გოგონას მანგოს სურნელი ცხვირში უღიტინებდა და მთელი გზა სასიამოვნოდ გაღიმებული მართავდა მანქნას...
-გაები ლაზარე.დადეშქელიანო! შარში ხარ.. ამ აღიარების მოსმენის შემდეგ სასიამოვნოდ მოუმატა სიჩქარეს და ღამის წყვდიადში ჩაიკარგა...

* * * 

ეჰ ველოდებოდი მაშიკოსთან და ბაჩოსთან რაიმე ცვლილების მოხდენას მაგრამ შენც არ მომიკვდე... სრულიად წყნარად მიიყვანა გოგონა მის ძველ სახლში და უკან გამობრუნდა , თუმცა ისედაც ნერვებ მოშლილი ბარს მიადგა და თავი ალკოჰოლში ჩაიხრჩო... ბოლოს იმდენი დალია სანამ ფათერაკი არ მონახა და კაი გვრიანად არ იჩხუბა, შემდეგ ა
ასე მთვრალი, დასისხლიანებული ხელებით მაშოს ოთახის კართან აღმოჩნდა... ქალბატონმა ეს არსება ასე რომ დაინადა სასწრაფოდ თავის ოათახში შეათრია და ცრემლებთან ერთად უწმენდდა ჭრილობას , ბაჩო კი საყვარელ ქალს გადატყაული ხელებით ცრენლებს უშრობდა... ცხოველურმა ინსტიქტებმა გაიღვიძა და ის საწყალი ასფალტს ლავაშივით გააკრაა... რა ცხოველები არიან ეს საძმო ერთდად მტრისას.. ამათი მუშტი ჩემ მტერს მოხვდა ასე თუ ისე წყვილები ღამის წყვდიადს ერთად იზიარებდნენ და ამ წუთისოფელში თავიანთი სიყვარულით ცოცხლობდნენ.....
თავი 10
-ჩემი სიცოცხლე როგორ გრძნობს თავს? გაბრიელი ცოლის დაბურცულ ტუჩებს ეძგერა და ლამის შემოეჭამა კიდევაც...
-მმმმ შოკოლადის ნაყინი მინდა, კიდე ნესვი, კიდე კაკლის მურაბა და დანარჩენს მერე მოვიფიქრებ...
-ღმერთო რა არსებააა ეს გამარკვიეთ, კაცი შაქარ-მარმელადი ვიქეცი, ბაგეებზე ვეამბორები და ეს რაღაცა სხვას ითხოვს , კაი წავედი მოგიტანე... 
გაბრიელი გაბუსხული წამოდგა ლოგინიდან მის აპოლონ სხეულს მზის შუქზე მიამზიურებდა და თავსაც იწონებდა, კი გადარია ქალი ლოგინში, ლილე თავისი ფეხით წამოფრინდა ლოგინიდან და ქმარს ზედ აეკრა...
-გადავიფიქრე, დილით სხვა რამით დავნაყრდები...და ველური კატასავით ქმრის ტუჩებს ებდღვნა მეეჭვება ესენი ერთმანეთს მოშორდნენ... თავიანთი ვნებიანი დილა აბაზანაში, წყლის ქვეშ გაატარეს... საუკეთესო დილის დაწყებაც ამას ქვია...

* * *
ლიკუნა სიღნაღის ერთ-ერთ სასტუმროში ისვენებდა ბატონ ავალიანთან ერთად... დილა მისთვის უჩვეულოდ კარგად დაიწყო... თუ ევროპელებისთვის პარიზია სიყვარულის ქალაქი, ჩვენთვის სიღნაღიც საკმარისია... სასტუმროს ფარდებს ზაფხულის თბილი ნიავი არხევდა, გოგონას დალალები უწესიგოდ ეყარა თეთრ ზეწარგადაფარებულ ლოგინზე და ამაყად იმზირებოდნენ... რიტმულად სუნთქავდა, თუმცა მალევე რაღაც სასიამოვნომ გამოაღვიძა... ქუთუთოები ერთმანეთს ფრთხილად დააშორა და სისხლივით წითელი ვარდების უზარმაზარი თაიგული იდო, საყვარელ პატარა დათუნიასთან ერთად, სასიამოვნოდ ჩაიცინა, და მის გულში უდიდესი სითბო ჩაიღვარა...
-რომ კითხო ვაჟბატონს რომანტიული არ არის... გაიცინა და ბარათიც გახსნა: ,, მსოფლიოში ულამაზესს და ჩემს ერთადერთ სიყვარულს ველოდები ვერანდაზე, მისმა ბიჭმა მოიწყინა" დალაგებული ასოებით იყო ნაწერი, ეტყობოდა ბევრს ფიქრობდა რა დაეწერა... სწრაფად მოიწესრიგა თავი და ყვავილების თაიგულში ცხვირჩარგული გაუყვა ვერანდის გზას, სადაც წელს ზემოთ შიშველი ვაჩე იყო... ფეხები ვერანდის მოაჯირზე ჰქონდა შემოწყობილი და როგორც ჩანს, ცივ ფორთოხლის წვენს მიირთმევდა, თან გარემოს ათვალიერებდა... ლიკუნა უკნიდან მიეპარა და თავი საყვარლად ჩარგო ვაჩეს კისერში 
-შენს გოგოსაც მოენატრე...
ვაჩემ თავი მიატრიალა და გოგონას ტუჩებიც დააგემოვნა...
-აი თურმე რა მაკლდა... საყვარლად ჩაიღიმა და ლიკუნა ერთი ხელის მოსმით კალთაში ჩაისვა...ლოყებზე წითელმა ფერმა დაჰკრა
-სირცხვილია ვინმე დაგვინახავს...
-უკანონოს ვაკეთებ რამეს?
-დიახაც, უკანონოდ შემოიჭერით ჩემს გულში და ანექსირება მოახდინეთ...
-არაუშავს როგორმე გადაიტან... გოგონა შიშველ, დაკუნთულ გულ-მკერდზე მიიკრა და მის თმებში თითები ახლართა...
-დავრჩეთ კახეთში ცოტა ხნით, მგონი რომ არაფერი დაშავდება... 
-როგორც გინდა, მაგრამ დიდი ხნით არა ხომ
-რა თქმა უნდა... ჩემი ცხოვრება კურნოსა ცხვირზე აკოცა და კვლავ გარემოს გახედა თან რაღაცაზე ჩაფიქრდა...

* * *
ბატონი ბაჩო გვარიანად მიბეგვილი იყო, ჩალურჯებები დილას უფრო ემჩნეოდა... მაშიკო კი დიდიხანია მისი სახის კონტურს ხაზავდა...შემდეგ ხელი ბაჩოს გახეთქილ ტუჩზე მოუხვდა და არაბულის გამოფხიზლებაც გამოიწვია...
-ღმერთო თავი! ამის დედას შე*ეცი! არაბული სულ გადაგრია იმ ალქაჯმა...
-სხვათაშორის აქ ვარ და მესმის...
ბაჩო ელდა ნაცემივით წამოხტა ფეხზე..
-მაშო? აქ რა გინდა?!
-მე კი არა შენ რა გინდა ბაჩო?! რადენიმე წამი დასჭირდა გასაანალიზებლად სად იყო, შემდეგ კი გონებაში ყველაფერი ამოუტივტივდა და დივანზე დაემზო 
-ჯანდაბა არაბული მიქარე მაგრად...
-რატომ მალავ ბაჩო შენს გრძნლბებს, რატომ არ ცდილობ რამე შეცვალო...
მაშო უკვე ვერ ითმენდა ასეთ უმოქმედებას, სურდა არაბულს დაენახა და გაეგო მისი უთქმელი სიტყვბი... არც მე მოველოდი და ატც მაშო რაც ბაჩომ გააკეთა, ელვის სისწრაფით დაფარა მათ შორის მანძილი და ქალის გაუსინჯავ ბააგეებს უდაბნოში მოსიარულე კაცივით დაეწაფა... მაშო ამ მოქმედებით გაოცებული იყო, ყველაფერს მოელოდა მაგრამ ამას არაა...შემდეგ თვითონაც აჰყვა და მამაკაცის ტუჩების გემოთი დატკბა...
მანამდე კოცნიდნენ სანამ ჰაერი არ დასჭირდათ...
-არ გამარტყა, ვიცი რომ შენც გინდოდა იმედია მიხვდი რასაც ვგრძნობ და ჩემთვის რასაც ნიშნავ...
მიყვარხარ მაშო, ერთადერთი ხარ ვის გამოც უყოყმანოდ დავთანხმდები ყველაფერს, შენთვის ყველაფერს გავაკეთებ...მაშო ბედნიერი იყო, მისი ყველა უჯრედი ამ ბედნიერებას შეიგრძნობდა საპასუხოდ ახლა თვითონ აკოცა არაბულს...
-მეც მიყვარხარ...
ბაჩომ ხელები მოჰხვია და საყვარელი ქალი თავის მკლავებში მოიქცია...


* * *
გაბრიელი სამსახურში იყო, როდესაც ლილემ დაურეკა...
-ჩემ სიცოცხლეს არ მოვენატრე?! ლილემ კეკლუცური ხმით დაიწყოო..
-კი ჩემო პატარავ მაგრამ გადაბმულად მქონდა თათბირები და ტელეფონთან ვერც მივედი..
-გაბრო რაღაც მინდა რომ გთხოვო... ლილემ ყოყმანით დაიწყო საუბარი
-რა უნდა ჩემს მზეს , რას მიბრძამებთ ქალბატონო...
-აუ, გაბო წავიდეთ რა სვანეთში ნატალიას და დანიელს დავადგეთ ყველა ერთად რა, გთხოვ...
-ლილე...
-მამიკო დედიკოს ნუ მიბრაზებ...
-შენთვის საზიანო არ იქნება?! გაბრიელმა ყოყმანით დაიწყო, არ სურდა საკუთარი ქალღმერთი საფრთხეში ჩაეგდო...
-გაბრიელ ორსულად ვარ, ავად კი არა...
-კარგი მაშინ ჩაალაგე ბარგი, ან მოსამსახჰრეს სთხოვე, მე ბიჭებს დაცელაპარაკები და საღამოს გავიდეთ...
-მიყვარხარ სიხარულით იკივლა ლილემ ტელფონში და გაბრიელმაც სასიამოვნოდ გაიღიმა... მისი სიცილის დროს ხელახლა იბადება და ფრთები ესხმება... თავი რომ არ მოგაბეზროთ მთელი სამეგობრო სვანეთის გზას დაადგა, ყველამ შენიშნა ახლად ,, გამოჩეკილი" წყვილები...
-ვაჰ არაბული ჩემო პანტერავ ეზიარე ქალის ამბორს... სანდელ კვლავ ფორმაში იყო და არაბულის ნერვებსაც გვარიანად ჭამდა, გამოსდის ამ ბიჭს ნერვების ჭიად ყოფნა და ნუ წავართმევთ ამ ტიტულს...
-შენ იკითხე შე უბედურო ამ ქვეყნიდან ქალის ამბორის გარეშე რომ წახვალ...
არც არაბულმა დააკლო, ამათ კინკლავზე ყველა გულიანად იცინოდა... ლიკუნას და ვაჩეს ამბავიც შეიტყვეს და ყველა გულწრფელად ბედნიერი იყო, ბედნიერი იყვნენ რომ ერთმანეთი ჰყავდათ... 

* * *
სვანეთში შესანიშნავი დრო გაატარე, დანიელი კი ბუზღუნებდაა...
-თქვენ ხო კაცს არ მოასვენებთ ამის დედას შე*ეცი, ცოლი მოვიყვანე თუ წიწილიო... სანდრო კი მაზოლზე უფრო და უფრო აჭერდა ფეხს და ლიპარტელიანს სულ უფრო და უფრო რევდა... სუფთა ჰაერი, სვანეთის დიდრონი მთები და სიყვარული, მეტი რა გინდა სეული ბედნიერებისთვის... ლილე გაბრიელთან ერთად ლამარიის მონასტერშიც იყო და მოილოცა, თავისი პატარას კარგად ტოფნობა შესთხოვა უფალს... და მადლობას უხდიდა ამ ბედნიერებისთვის... ხო სენსაცია მოხდა, ხუმრობის მეფეთ-მეფე ალექსანდრე დაადუმეს... აი როგორ იყო ეს ამბავი... საღამო ხანს ყველა მისაღებ ოთახში იჯდა და გულიანად იცინოდნენ და იხსენებდნენ ბავშვობის ამბავს...
-სანდრო იქ გახსოვს ისტორიის მასწავლებელს რომ გველი ჩავუსვით ჩანთაში, საწყალი ქალი... ღმერთო რა ცოდვები მაქვს ამ ქვეყანაზე... ყველა ბოლო ხმაზე იცინოდა როდესაც კარებზე დააკაკუნეს... გასაღებად გაბრიელი წამოდგა და კარების გაღება და ლამაზი სიფრიფანა გოგოს გამოჩენაც ერთი იყო...
-ჰმ! ვის ვის და საკითარ ნათლიას არ ველოდი აქ... სიფრიფანა სხეული მაგრად ჩაეხუტა გაბროს...
-ნათლიას გოგო როგორ ხარ... 
-კარგად გაბო შენ, სახლიდან ხმა გამლდიოდა, მეთქი ბიჭები ჩამოვიდნენთქო და მოსანახულებლად გამოვედი... -კარგად მოქცეულხარ... 
ამ ხვევნა კოცნაში მისაღებ ოთახშიც შევიდნენ და რამდენიმე გაკვირვებული წყვილი თვალიც მათ მიშტერებოდა...
-მგონია რომ ბაზარზე ვარ საყვარლად ჩაუჩურჩულა გაბრიელს ყურში...
დანიელი და დამიანი მაშინვე გადაეხვივნენ და ლოყებიც დაუწელეს...
-ხუჭუჭა როგორ ხარ გოგო ასე უნდა დავიწყება?...
დამიანი გოგონას გაბრაზებაზე გადავიდა...
-ჰო მგონი ყველა დაიბნა... გაბრიელმა სიყვარულის თვალები მოავლო ყველა მათგანს..
-გაიცანით ჩემი უსაყვარლესი ნათლული დინა კოპალიანი... ესენი კი ჩემი მეგობრები, მეუღლე და მოკლედ რა სამეგობრო შევიკრიბეთ...
ყველა თბილად გადარხვივნენ გოგონას და მომლედაც გაეცვნენ ერთი სანდრო იყო გაქვავებული ლოდი... მიდი და ახლა ატარტალე მაგ ენა თუ ბიჭი ხარ... არაბულმა ხელი ჰკრაა...
-აეგდე ფეხზე ნახე რა დამფრთხალი თვალებით გიყურებს, ზომბი გონიხარ... ბაჩომ გველურად ჩაგესლა , იცოდა ვერაფერსაც რომ ვერ ეტყოდა სანდრიკო...
-მაგისთვის მიიღებ არაბული, სულ მალე ჩავდგები ფორმაში.... 
დინა მხიარული გოგონა აღმოჩნდა, ნათლიას ჰგავს და რატომაც არა... ყველას კარგად გაუგო, განსაკუთრებით მორცხვ დიანას რომელიც მობუზული ჩიტივით იჯდა დივნის განაპირა მხარეს და საზოგადოებას ათვალიერებდა, თუმცა მისი თვალები მხოლოდ ერთის მზერით იყო გართული... ეჰ, ეს სიყვარული რას არ გაგაკეთებინებს...
სასიამოვნო დრო გაატარეს ერთად... სეირნობდნენ, ერთობოდნენ, დინა როგორც მკვიდრი სვანი უამრავი ტრადიციები უამბო მათ, ლეგენდები, და სვანური ტრადიციები უკეთ გააცნო მათ ვინაც არ იცოდა, ეს გოგო ისე საუბრობდა ეშმაკსაც კი დაატყვევებდა და ენას ჩააგდებინებდა, თვით ალექსანდრეც კი დაპროგრამებული რობოტივით მოძრაობდა... მგონი მასაც ის დაავადება შეეყარა... მალე დაუბრუნდა ოჯახი გოროდს ... საქმე არ იცდიდა საქმე, მითუმეტეს თომა, ლაზარე და გაბრიელმა სატელეფონო შეტყობინებამ სამივე ააფლრიაქა და ფიქრის ახალი ტალღა მიეცათ: ,, იცინეთ იცინეთ მალე საქმე სასაცილოთ აღარ გექნებათ"
სამივე მათგანი მწარე რეალობამ დააფიქრა ჯერ ხომ არაფერი ჰქონდათ მოგვარებული, ჯერ ხომ საყვარელი ადამიანების დაკარგვის საშიშროება კვლავ იყო.... 


* * *
საღამო ხანს ყველა თომასთან შეიმრიბა... გოგონები ერთად დატოვეს და მიზეზად დალევაა დაასახელს... მანდილოსნებსაც ეჭვი აღარ შეუტანიათ ბიჭების ნათქვამში და თავისუფლების რამდენიმე საათიც მისცეს... თომა, ლაზარე და გაბრიელი სახლის ბარის მაგიდასთან ისხდნენ და რომს აგემოვნებდნენ, თან ფიქრებით სხვაგან დაჰქროდნენ... რა გაეკეთებინათ, როგორ აერიდებინათ თავიდან ყველა ეს პრობლემა ისე რომ ოჯახს არაფერი შეხებლდათ... ყველა ღრმა საგკნებელში იყო ჩავარდნილი... ახლა ისინი მარტო აღარ იყვნენ... არც ბიჭების გარევა სურდათ საქმეში... შემდეგ გაბრიელმა რაღაცის თქმა დაიწყო რომ კარები შემოინგრა და თითქოს დაბარებულივით ალექსანდრე, ბაჩო დამიანი, დანიელი, ვაჩე და რიჩი მოვიდნენ... სამივე გაკვირვებულები იყვნენ...ვისკი დაისხეს და მათ წინ მოთავსდნენ... ბაჩომ ჩაახველა და აფეთქებულმა ჭიქა კედელს.მიაფშვნა... (ეს კედლები რომ არ არსებობდეს ნეტავ რას ესვრიან) 
-თქვენ სულ გამო*ირდით ამის დედას შე*ეცი... რატომ იღებთ ამხელა პასუხისმგებლოსბას საკუთარ თავზე, რატომ მითხარით... ბოლო ხმაზე ღრიალებდა...
-მე შენი ძმა ვარ თუ პროპკა ახლა დანიელმა გამაგრძო და ახლად მოსულებმა თავიანთი მონოლოგი რომ დაასრულეს და სამ წყვილ გაშტერებულმა თვალებმა მოძრაობა რომ დაიწყეს, მერე გაანალიზეს რომ ამ ცხოვრებაში და ამ პრობლემების წინაშე მარტო არ არიან და უკან საყრდენი ძალა ჰყავთ...
-დაამთავრეთ გაბრიელმა იკითხა ჩახლეჩილი ხმით თუმცა ყველა მათგანმა რრთად ბრაზიანი ხმით უპასუხა
-კი
შემდეგ კი მამაკაცების აიცილის ხმა.ისმოდა მეთექვსმეტე სართულზე... 
-არ ხართ მარტო, ჩვენც აქ ვართ, ვიცით რომ დალაგებულები არასდროს ვყოფილვართ მაგრამ როცა ერთმანეთს ვჭირდებით ხელს ნუ ვკრავთ ერთი მეორე... რიჩი განრაზებული დაემხო...
-მოკლედ ყველა ერთად ვართ ამ მეხვში მოგწონთ ტუ არა ეს თქვენ სანდრო მდივანზე გადაწვა და არხეინად გააბოლა ახლად მოტანი სიგარა... ბინაში თამბაქოს სუნი გამეფებულიყო, დაძაბულობაც სიფევდა, თუმცა სადაც ერთობა და მეგობრობაა იქ ყველა სხვა პრობლემა უკან იწევს....
გოგომები ამ დროს ფილმის ყურებით ირთობდნენ თავს, წარმოდგენაც არ ჰქონდათ რომ მათი მთელი ცხოვრება საფრთხე იყო და უმრავლესობა თავს საფრთხეში იგდება....
თავი 11
ყველაფერი წყნარი დინებით მიედინებოდა, იმ შეტყობინების შემდეგ მსგავსი მუქარის ტექსტი აღარ განმეორებულა , თუმცა ყველა მათგანი მაინც ფხიზლად იყო.. რაც შეეხება ჩვენს სამს არა, მაგრამ სამეგობრო მუშკეტერები მობილიზებულები იყვნენ და პერიმეტრის მუდმივ კონტროლში იყვნენ , მითუმეტეს ორსულთა კლუბს ნატალია შეუერთდა.... დამიანი ჭკუაზე აღარ იყო, მამა ვხდები მამაო, უფროსმა ლიპარტელიანმაც გაიხარა და ქეთევანს ამგვარი სიტყვები უთხრა..
-მემგონი შვილიშვილებსაც ვესწრები ქეთი, აა რას იტყვი...
მხოლოდ ქმარი უმოკლებდა სახელს ასე განსხვავებულად... დღესაც კი აჟრიარელებს ქალბატონ დევდარიანს ქმრის დაძახებულ სახელზე... ეჰ უბერებელია ეს სიყვარული, უბერებელი...
აგვისტო იყო საშინლად მწველი და ცხელი, რომ იტყვიან ასფალტსაც კი ბუღი ასდიოდა... ბიჭები საქმისგან გადაქანცულები იყვნენ, სულს ძლივს ითქვამდნენ... ლილე კიდევ უფრო დამგვალდა, ზედმეტი კილოგრამებიც მოიმატა, და ისეთი საყვარელია რომ გაბრიელი ცოლს არის მიწეპებული ამ პაპანაქება სიცხეში...
ბატონი გაბრიელი წარბშეკრული იჯდა კაბინეტში და უკანასკნელ ფურცელს ათვალიერებდა და ჩაჰკირკიტებდა როდესაც კარები ვიღაცამ შემოაღო, თავიდან მისი მდივანი ეგონა, თუმცა ფეხის ხმა რომ არ მიწყდა შემდეგ ინება თავის მაღლა აწევა და სამეგობროს ყველა წევრი უკლებლივ იყვნენ... ზოგი მის მაგიდაზე ჩამოუსკუპდა, ზოგი ტყავის დივანზე გაიშხლართა და ბატონ გაბრიელს ინტერესის თვალებით შეხედეს...
-ბატონო გაბრიელ თქვენის ნებართვით მცირე დრო დაქვითმეთ ამ უსაქმურ ხალხს... სანდრო კვლავ არ კარგავს თავის ფორმას, მეტიც რაც ქალბატონი დინა სვანეთიდან დედაქალაქში ჩამობრძანდა ,,მოშხამვის გაკვეთილებიც" უფასოდ გაიარა და ახლა თვითონ აფრქვევს..
გაბრობ მკაცრი მცერი მზერა მოავლო შეკრებილ ხალხს, ერთი ღრმად ამოიხვნეშა, დამღლელი სამუშაო დღის შემდეგ, წამით ბედნიერი იყო ასეთი ხალხი რომ გვერით ჰყავდა, პიჯაკი გაიხადა და სადღაც ჯანდაბაში მოისროლა თვითონ კი ტყავის სავარძელზე გადაწვა და მშვიდი ხმით ამოთქვა...
-ზუსტად მოხვედით, აქ გავჭედე და მშველელებიც მჭირდებოდა...
-ჩემო ფისო უფასო ,, ინწიმ მასაჟებს" შემოგთავაზებ თომა აროხროდა ამ დროს კი გაბრიელის ახალი მდივანი, შემოვიდა...
-ბატონო გაბრიელ... არ შეიმჩნია დამსწრე საზოგადოება , შველივით მიიწევდე გაბროს მაგიდისკენ... 
-ვიცი , ვიცი გამაფრთხილეთ თუ კიდევ რაიმე საბუთი იქნებოდა ხელმოსაწერი ყველა მტკვარში მომესროლა მაგრამ დუბაელმა შეიხმა გააფორმა კონტრაქტი და თქვენი ხელმოწერაა საჭირო... გაბროს გოგონას ენაწყლიანობაზე ჩაეცინა...
-მადლობა ლიზიკო, ბატონო გაბრიელ კი არა მეგობრებისთვის გაბრო ვარ ქალო რა ვერ გაიგე..
-სორიი, ჰე მოაწერთ ახლა ხელს?! მეც დავისვენებ და თქვენც...
-გაბო ბიჭო შენ მოუკვტი შენ პატრონს არ უნდა გაგვაცნო ეს ბაჯაღლო გოგო, ამდენი დამფსილი თვალი რომ მოგშტერებია... სანდრიკომ იმერული კილო ჩაურთო და გაშტერებულ თომას ზედ გადააწვა...
-აჰ უკაცრავად გაიცანით ეს ჩემი უსაყვარლესი და მაგარი გოგო ლიზიკოა, სტუდენდია ჯერ მაგრამ თავისი საქმე კარგად იცის..
-ესენი კი ჩემი მეგობრები ძმები და მდგმურები არიან ბოლოს მისი საოცარი ღიმილით გაიცინა...
გაბრომ მოკლედ გააცნო სასტავი, ლიზიკომაც მალე დატოვა კაბინეტი და ერთი სულიერის თვალები კარებს იქითაც გაჰყვა... 
მოკლედ სასტავმა მუცოში წასვლა გადაწყვიტა, საშინელი სიცხის გამო, მითუმეტეს რომ ორსულები ჰყავდათ სახლში, ყველამ აიმრიბა ბარგი-ბარხანა და მთისაკენ ჰერი ჰერი.. თავისი გოგო ყველამ მანქნაში გადაინაწილა, მათ შორის ქალბატონი.ლიზიკოც იყო რომელიც თომანიუსის მანქნაში ამოჰყო თავი... ვინ რას გამოაპარებს გაბრიელ ლილარტელიანს არ დაეცა მაშინ ერი...
-გაბო ცოტახანს გავჩერდეთ მშია... ლილემ თავისებური წუწუნი დაიწყო...
-სულ ცოტაც პატარავ, სულ ცოტაც და მალე სახლშიც მივალთ...
-უუუფფ მშია ადამიანო, წყალი მინდა...ლილე ტირილი დაიწყო და გაბრიელიც იძულებული გახდა მანქანა. გაეჩერებინა, რადგან ლილეს ცრემლების დანახვისას ჭკუიდან გადავდა... ცოლ-შვილი გემრიელად დაანაყრა, თვითონაც დააგემოვნა მისი ტუჩები, აბა კი მაგის ჩიტი იყო სარგებელის გარეშე დარჩებოდა... და მალევე დაეწია წინ მიმავალ მანქნას... უკანა ხედვის სარკეში ორი შავი ჰამერის ჯიბი შენიშნა, თავიდან უბრალოდ მგზავრი ეგონათ თუმცა მათი გაყოლა რომ განაგრაძეს აქ კი ნამდვილად შეფიქრიანდა გაბრო... ტელეფონზე მალევე წერილი მოუვიდა, ჯერ მძინარე ცოლს გადახედა და შემდეგ ლაზარეს წერილი გახსნა...
-გაბრო უკა ხედავ ორი ჰამერის ჯიპს, მგონი რომ ჩვენ მოგვყვებიან...
-ვიცი.. მოკლე პასუხით შემოიფარგლა და სიჩქარესაც მოუმატა, ყველა მაქსიმალირად ცდილობდა გოგონებს არაფერი შეეეტყოთ მათთვის, მაგრამ ახლა ნამდვილად არ იცოდნენ ამ შუა გულ მთაში რა ჯანდაბა უნდა ექნათ, ან მდევრები თავიდან როგორ უნდა მოეშორებინათ... მაღალი სიჩქარით მიდიოდა გაბრო, ბიჭებიც მას მიჰყვებოდნენ, და უსასრულო სიმწვანეში ჩაიკარგნენ... შეამჩნიეს რომ უკან აღარ მოჰყვებოდნენ და სახლში მშვიდად მივიდნენ... თუმცა მათი სახის მიმიკები ზედმეტად დეფორმირებული იყო და მრისხანებაც გამოსახვოდათ ...
-ლილე ჩემო სიცოცხლე გაიღვიძე პატარავ, მოვედოთ ანგელოზო...
-უკვე მოვედით?!
ნამძინარევი ხმით იკითხა და ტუჩები საყვარლად ააცმაცუნა.. გაბრო ტუჩებს მოწყურებულივით ეტაკა, თითქოს ეს მისთვის ბოლო კოცნა იყო, მთელი დღე საშინელი გრძნობა დაჰყვებოდა, ცუდის მოლოდინი, არც ბიჭები იყვნენ კარგ ხასიათზე... როდესაც მარტო ჩავარდნენ თავიანთი გულის ნადები ერთმანეთს გაანდვეს...
-იარაღი გაქვთ წამოღებული?! ლაზარემ სხვათაშორისად იკითხა..
-რა თქმა უნდა აბა ამ შორ მანძილზე თავდაცვის გარეშე როგორ წამოვიდოდით?! 
-ჰეი რას ჩურჩულებთ მანდ ლიკუნა ვაჩეს ჩამოეკიდა კისერზე და სიყვარულის თვალებით შეხედა მათთვის ძვირფას ხალხს...
-შენ ყველაფერში ნუ ერევი ჩემო პაწაწინა, საჩვენებელი თითი კურნოსა ცხვირზე დაჰკრა შემდეგ კი აკოცა...

* * *
საოცარი ერთი კვირა გაატარეს მუცოში, ამ ერთი კვირის განმავლობაში რა აღარ იგიჟეს, დალიეს, ითამაშეს , თომანიუსი და ლიზიკოც დაუახლოვდა ერთმანეთს, მაშ აბა როგორ?! ვაჩემ, ლიკუნამ, ბაჩომ და მაშომ მუცოს პატარა სენაკში ჯვარი დაიწერეს და ახლა უფლის წინაშე ცოლ-ქმარნი არიან... ქორწილს ქალაქში ჩასვლისას გადავიხდითო... კვირია ბოლო საღამო იყო, როდესაც ერთ მაგიდასთან იხსდნენ და ახლა შეუღლებულების სადღეგრძელოს სვამდნენ... შემდეგ იყო მეგკბრობის სადღეგრძელო რომელიც გაბრომ განსხვავებული ტონალობით წარმოთქვა თითქოს დამსწრე საზოგადოებას მალე დაემშვიდობებოდა.. მისი ხელის მტევანი ცოლის გამობერილი მუცლიდან აიღო და განსხვავებული სასმისით მეგობრობის სადღეგრძელოს ფეხზე წამოუდგა...
-ამ სასმისით მინდა მეგობრობისა ვთქვა.. იცით როგორ მეგობრობას გაუმარჯოს ლხინში რომ კარებზე დაგიკაკუნებს და ჭირში კარებს შემოგინგრევს, იცით როგორ მეგობრობას გაუმარჯოს ორგულობა რომ არ ამოძრავებთ ერთმანეთის მიმართ.. მათი ბედნიერება რომ უხარით, მათი ტკივილი რომ ტკივათ, რწფელ, ნამდვილ მეგობრობას გაუმარჯოს.. მართლაც რომ ის კაცია ღარიბი ვისაც კი არცერთი მეგობარი რომ არ ჰყოლია... გაბრომ განსხვავებული ბოლომდე ჩაცალა, ბედნიერებისგან ცრემლის მარცვალი შეუმჩნევლად მოიწმინდა და საყვარელ ცოლს ხელები მოჰხვია... შემდეგ ლაზარე იყო რომელმაც მორცხვი, მაგრამ ომახიანი ხმით სადღეგრძელო და მისი სიტყვები ლექსით გაუმხილა მეგობრებს...-
მე თქვენ მიყვარხართ ამ ცაზე მეტად,
მე თქვენით ვსუნთქავ ყველაფერს ერთად,
იცით?! მიყვარხართ ამ წამზე მეტად,
იცით?! მიყვარხართ უსასრულობაზე მეტად,
იცით?! მსურხართ ოაზისზე მეტად,
იცით?! გხედავთ უკიდეფანოდ ყველგან,
იცით?! მჭირდებით სიცოცხლეზე მეტად,
იცით?! უბრალოდ დარჩი ჩემთან...
თავის სათქმელჯექსით გადმოსცა და გოგონების ატირებაც გამოიწვია, ბევრი რომ აღარ ვთქვა, ვაჩემ გიტარის თანმხლებით იმღერა, შემდეგ კი სუფრა ჩვეულწბრივ მხიარულებაში წარიმართა...თორმეტ საათზე დაიშალნენ, ცოლებმა მთვრალი ქმრები დააწვინეს, ორსულებიც გააგზავნეს დასაწოლად თვითონ კი მიალაგეს და ქმრებს შეუერთდნენ... ყველა ბედნიერი იყო, თუნდაც მცირედითაც...

* * *
გვიანი ღამე იყო როდესაც უკვე ყველას ეძინა. ღამის სამი საათი იქმებოდა როდესაც რაღაც საშინელი მსხვრევის ხმამ გაბრო შეაღვიძა ამას კიდევ მოჰყვა მსხვრევის ხმა და როდესაც თვალები გაახილა დაინახა რომ მის ოთახში ცეცხლი გიზგიზებდა...
-ლილე ჩემო სიცოცხლე არ შეგეშინდეს გთხოვ ლილე გაიღვიძე პატარავ.. გაბრიელი ფეხზე წამოფრინდა და ლილეს გაღვიძებას ცდილობდა... თან ხედავდა ცეცხლი როგორ ედებოდა ფარდებს, ფანჯრების ჩატეხვაც მან გამოიწვია...
-გაბო რა ცუდი სუნია რა ხდება , ლოყებ აწითლებული იყო ლილე და თვალებს მუშტებით იწმენდდა..
-პატარავ პირზე რამე აიფარე ჰაერი არ ჩაყლაპო, ხანძარია... 
-გაბო.მოვკვდებით?!
ლილემ რომ გაანალიზა რაც ხდებოდა ტირილი დაიწყო, 
-მოდი პატარა შევთანხმდეთ რომ დღეს არავინ არ მოკვდება კარგი, გოგონა ხელში აიტაცა და ოთახის კარები გაანგრია ლამის ისე სწრაფად გაიქცა...
თან ბოლო ხმაზე ღრიალებდა..
-გაიღვიძეთ ხანძარია... მთელი სახლი ცეცხლის ალში იწვოდა
დერეფრის ბოლოდან ბიჭების ღრიალი ისმოდა..
-ამის დედას შე*ეცი, ეს რა ხდება ტო...
-კვამლი არ ჩაისუნთქოთ...
-მაშო ჩემო სიცოცხლე გამოფხიზლდი... 
-იმ დამპალი ნოდარის გაკეთებულია ჩემი ხელით მოვუ*ყნავ დედის *რაკს 
ამგვარი ფრაზები ბევრი ისმოდა.. ღრიალებდდნენ... ხის სახლი თავიდან ბოლომდე ცეცხლის ალში იწვოდა, ნატალია და ლილე გარეთ გამოიყვანეს , თანდათან ცდილობდნენ ცეცხლის ალიდან სახეების გარჩევას.... გარეთ იდგნენ უმრავლესობა ახველებდა, სანდრო ძლივსღა სუნთქვდა... ეგონათ რომ ყველა მათგანმა თავი დააღწია საშინელ კოშმარს რომ უეცრად სანდრო ფეთიანივით წამოხტა...
-ჯანდაბა გაბრიელ დინა, დინა არ გამოსულა, სანდროს უჰაერობა სადღა ახსოვდა ...
-ვერ შეხვალ სანდრო სახლის კარები სულ ჩაინგრა..
-ფეხებზე ამის დედას შევეცი იქ ჩემი საყვარელი ქალია... გოგონები ტიროდნენ სანდრო კი ველურივით ცეცხლის ალში შევარდა..
- დინა! ბოლო ხმაზე ღრიალებდა...
-ჯანდაბა ალექსანდრე... ლაზარე გოგონები აქედან წაიყვანეთ მე სანდროს დავეხმარები დინას გამოყვანაში და მუცოს გასასვლელში შეგხვდებით... და გაბრიელმაც სანდროს გზა დაფარა და ცეცხლმოკიდებულ სახლში გაუჩინარდა...
-სანდრო! დინა! ბოლო ხმაზე ღრიალებდა დაჭრილი მხეცივით, წამიერად გაიფიქრა რომ მეგობრები შეიძლება დაეკარგა და იმდენად ცხოველური ჟინი გაუჩნდა რომ საკუთარი ხელით მოკლავდა ვინც კი ეს დაგეგმა... დინას ოთახში ხველებით შეაჭრა და დაინახა როგორ აიყვანა სანდრომ გონებადაკარგული გოგონა ხელში..
-ცოცხალია სანდრო?!
-პულსი სუსტად უმუშავებს სასწრაფოდ უნდა წავიყვანო, ხველებით ამოილაპარაკა და სასწრაფოდ კარებში გავიდა გაბოც მას გაჰყვა რომ უეცრად კარების ცეცხლმოკიდებული ტიხარი ჩამოვარდა და გასასვლელი გზა გადაკეტა...
-გაბრიელ, ძმაო სანდრომ განწირულივით დაიღრიალა...
-ალექსანდრე აიყვანე დინა აქედან ისინი მუცოს გასასვლელში იქნებიან და შენც იქ მიდი... გაიგე ბოლო ხმაზე უღრიალა. 
-ამის დედაც აქ როგორ დაგტოვო, სიკვდილისთვის როგორ გაგიმეტო ჩემი ძმა...
-სანდრო დაახვიე გაბრომ მისუსტებული ხმით დაიყვირა და ფილტვები კვამლით გაევსო და მოგიზგიზე ოთახში გაითიშა...
-დავბრუნდები ძმაო, აუცილებლად დავბრუნდები , 
სანდრომ გოგონა გარეთ გამოიყვანა, ყველა იქ იყო, ყველანი მათ ელოდებოდაა...
-სანდრო გაბრიელი სადაა სანდრო, ლილე უკვე ბოლო ხმაზე გაჰკიოდა, 
თან ცრემლების ძლიერი ნაკადი თვალებიდან მოედინებოდა...
სახლი თანდათან იშლებოდა, ფიცრემი ძირს ეხეთქებოდა ცეცხლი უფრო და უფრო ძლიერდებოდა...
-ჯანდაბა ამის დედას შევე*ი... დანიელი ბოლო ხმაზე ღრიალებდა 
-ძმა მიკვდება ტო ძმა... სახლში შესვლა შეუძლებელი იყო ცეცხლმა ყველაფერი დაშალა... ლილე მიწაზე დაენხო და სახეს იხოკდა...
-რატომ ღმერთო რატომ მაინცდამაინც ის... 
თავზარი დაეცათ ყველას.. ტიროდნენ განიცდიდნენ... სანდრომ მუშტები ხეებს დაუშინა კანის გახეთქვამდე ურტყა...
-პირობა ვერ შევასრულე ამის დედას შევე*ი, ჩემი ძმა ვერ გადავარჩინე...
-დედას მოგი*ყნავთ ნოდარ და ვახტანგ... არ გაცოცხლებთ ჩემი ძმის სისხლს არ შევარჩენ თქვენს ხელებს.. ბოლო ხმაზე ღრიალებდნენ შემდეგ აფეთქების ხმაც იყო ეტყობა რომ გაზი აფეთქდა, და წამით ყველაფერი გაჩერდა....უკანასკნელ მომენტამდე ელოდნენ რომ გაბრიელი გამოვიდოდა, მაგრამ ის არადა არ ჩანდა, ამასობაში პოლიცია, მეხანძრეების მანქანები გამოჩნდნენ და სახლისთვის ცეცხლის ჩაქრობა დაიწყეს... თუმცა გაბრიელი კვლავ არსად არ ჩანდა...
დაიკარგა წყვდიადში, ყველაფერმა არსებობა შეწყვიტა, ლილე შვილის ხათრით ცდილობდა ბოლო მოეღო ამ ტკივილისთვის მაგრამ ვერადა და ვერაფერს ვერ გახდა...

შვიდი თვის შემდეგ....
ეს თვები მთელი საუკუნე იყო ლილესთვის გაბრიელის გარეშე... მისი ტანი ამ დეოის გამავლობაში ზაძებით იმოსებოდა... უკვე ცხრა თვის იყო და დღე დღეზე უწევდა მშობიარობა... სულიერად გატყდა საძმაკაცო, იმდენად გამწარდნენ ნოდარი სისხლისგან ლამის დაცალეს იმდენი ურტყეს.. ვახტანგიც ზედ მიაყოლეს... მითუმეტეს რომ პირში მიახალა ხანძარი მისი გაჩენილი რომ იყო, ნკდარი და ვახტანგი ციხეში მიაბრძანეს ფულის გათეთრებაც დაუმტკიცეს სხვა უამრავ დანაშაულთან ერთად... დემეტრეს გულის შეტევა დაემართა როდესაც შვილის ეს ამბავი გაიგო, ოჯახი გატყდა... ერთმა საბედისწერო ღამემ მათი მთელი ცზოვრება შეცვალა... ბიჭები ყოველდღე დადიოდნენ გაბრიელის საყვარელ ადგილას და ალკოჰოლში იგუდებოდნენ, ტკივილის ასე ჩაცხრომას ცდილიბდნე... მის ფოტოებს ათვალიერებდნენ, მისი გვამიც კი არ გქონდათ, სანდრო განსაკუთრებით განიცდიდა ამ უბედურებას, საკუთარ თავს აბრალებდა გაბროს შემთხვევას...ლილემ გაიგო რომ პატარა ვაჟკაცს ელოდებოდა.. თუმცა არანაირი სიხარული, იცოდა რომ შვილი გაბრიელის სახეს ყოველდღე გაახსენებდა, აღარც დედობა სურდა და აღარც აღარაფერი, მაგრამ რომ იხსენებდა როგორი სიყვარულით საუბრობდა გაბრიელი ჯერ არ დაბადებულ შვილზე ხელებს მუცელზე შემოიხვევდა და ბოლო ხმაზე ატირდებოდა... მაქსიმალურად ცდილობდა ყველა რომ ამსთან ახლოს ყოფილიყო, თუმცა ყველას თავიდან იშორებდა, ოთახში შეიკეტებოდა და გაბრიელის მაისურს გადაიცვამდა და მთელი ღამე ტირილში ატარებდა...
ერთ მშვენიერ ღამეს, განსხვავებული შეგრძნებით დაიძუნა თითქოს ის საყვარელი სუნი იცნო... მაგრამ ესეც მის ძლიერ სურვილს დააბრალა და ტირილში ჩაეძინა.... მეორე დილით დამძიმებულმა ასწია თავი საწოლიდა და მის პირდაპირ , სავარძელში სილუეტი დაინახა, რომელიც მას მიშტერებოდა, მხედველობა რომ გაეწმინდა გაბრიელი ამოიცნო, მაგრამ რეაქცია არ ჰქონია...
- ყველგან შენ მელანდები უკვე, მგონი გავგიჟდი... თავი გააქნია და მძიმედ წამოიმართა ...
-მე ნამდვილი ვარ
ლილე გაშეშდა როდესაც სიკუეტმა ხმა ამოიღო, აქამდეც ელანდებოდა მაგრამ არასდროს დალაპარაკებია...
-შეუძლებელია...
-შესაძლებელია ჩემო ცხოვრებავ ცოცხალი ვარ...
დრთხილად მივიდა და ხელები შეახო.. როდესაც თბილი სხეული იგრძნო გონება დაკარგა....


* * *
ოჯახის წევრებმა სავადმყოფოდან გაიგეს რომ ლილემ გონება დაკარგა და ნაადრევი მშობიარობაც დაეწყო... ბავშვი კარგად არის... რომ იკითხეს თუ ვინ იყო ახლა მასთან, ექიმმა უპასუხა რომ მისი მეუღლეა მასთან... ელვის სისწრაფით შევარდნენ სავადმყოფოში და რეალური გაბრო რომ დაინახეს გაშეშდნენ, გაგიჟდნენ თვალებს არ უჯერებდნენ... ეს გაბრიელი იყოო... უკლებლივ ყველა იქ იყოო...
- დიდხანს მიყურებთ ისეთი თითქოს მოჩვენება ვიყოო...
-მითხარით რომ მელანდება... სანდრომ ძლივს ამოილუღლუღა.
-არ გეჩვენები ანდრიკო გადავრჩი იდიოტებო, მაგრა ეხლა მაგის მოყოლის დრო არ მაქვს მამა გავხდი მამა... მონატრებულ გაბოს ჩაეხუტნენ... რა იგვრძნეს მაშინ? გაცოხხლება სულიერი სიხარული იგრძვნენს... მიხვდნენ რომ ბედნიერები იყვნენ... მათი ძმა მათ გვერდით იყო და მამობაც განიცადა რა არიის....

* * *
ჩემო მკითხველებო ბევრი რომ არვილაპარაკოთ იმ დღეს გაბრიელი ბერმა იპოვნა... როგორღაც გაუღწევია გაბრიელს და შორი ახლოს ტყეში ეგდო დამწვარი, ბერმა თავკსთან წაიყვანა , მთელი ამ დროის განმავლობაში უმკურნულა, შემდეგ გქბრიელმა მეხსიერება თანდათან აღიდგინა და საკუთარი ცოლის მოსაძებნად წამოვიდა... ახლა ყველა ერთად , პატარა დემეტრესთან ერთად ბაბუის პატივსაცემად დაარქვა გაბრომ შვილს ეს სახელი... ბავშვი თავის სამეგობროსთან ყავს თვითონ კი მონატრებულ ცოლს ინაზღაურებს...
ყველა ერთად, ბედნიერია, მათთვის ყველაფერი ცუდი დასრულდა და ეხლა მხოლოდ ბედნიერებას განიცდიან რადგან ერთმანეთი ჰყავთ... მათში სიყვარულია უსაზღვრო......



დ ა ს ა ს რ უ ლ ი . . .


მინდაა რომ ჩემი ისტორიებიყველა სრულად იდოს, ხოლო რაც შეეხება ჩემსმკითხველებს ძალიან მიყვარხართ და ვიცირომ დავიკარგე, მაგრამ აბიტუერიენტის ცხოვრობა რთულია, ჩემთვის პირადად დროის არ ქონა იყო მთავარი პრობლემა.. ეხლა სკოლაც დავამთავრე ეროვნულები დამრჩა, აწ უკვე ერთი საგანი და მინდაგახაროთ რომ დავბრუდი,მთელი გასმაგებული ძალებით კვლავ შეგახსენებთ თავს, მიყვარხართ სიყვარულით sad writer_ი