ამ სამყაროში თავს კარგად ვგრძნობდი დემეტრეს ვუყურებდი, თვითონაც მიყურებდა ტირილი მინდოდა მაგრამ, ამაოდ უსულო ადამიანს მგონი მხოლოდ სიყვარული შეუძლია. ჩემი აზრები ერთმანეთში ირეოდა ვერ ვაცნობიერებდი რა ხდებოდა, თან ჩემი თავი გვამი მეგონა თან ვიცოდი, სიზმარი იყო და არა ცხადი. თვალებს ვახელ სიბნელის შემდეგ მზის მწველი სხივები თვალებს მინადგურებს, რამდენიმეჯერ ვახამხამებ რომ თვალის გახელა და ყველაფრის აღქმა შევძლო, ნელ-ნელა ყველაფერს ვიხსენებ და ეს საოცრად რთული აღსაქმნელია, შოკში ვარ, თვალები გავახილე მაგრამ საღ გონებაზე ისევ არ მოვსულვარ, ათასი რამ მახსენდება, კითხვები არ მანებებს თავს, მაგრამ პასუხს ვერ ვპოულობ. ცოტა ხანში რაღაცეების გაცნობიერებას ვიწყებ, ვხვდები რომ ათასგავრი მოტეხილობითა და დაჟეჟილობებით მიჯაჭვული ვარ საავამდყოფოს საშინელ საწოლზე და ორი რამის გარდა არაფერი მიტრიალებს თავში -ცოცხალია თუ არა ჩემი შვილი? და დემეტრე ვუყურებ ჩემს გვერდით საწოლზე მყოფ დემეტრეს რომელიც უგონოდაა და საშინლადა დასახიჩრებული. მხოლოდ ცუდე მეფიქრება, მეფიქრება იმაზე, რომ ჩემი შვილი მკვდარია და იმაზე, რომ დემეტრე ვერასდროს მოვა გონს. არ ვიცი რატომ, მაგრამ დადებითზე ფიქრი არ შემიძლია. ვიღაც შემოვიდა და გვერძე მომიჯდა სწრაფად და ინსტიქტურად თვალები დავხუჭე ნაზი ხელები ქონდა, გოგო იყო.
-ნატა ვიცი რომ ჩემი გესმის, გთხოვ გაახილე თვალი ერთი თვის მანძილზე ყოველ დღე ამას გთხოვ, სიკვდილის დრო არ არის, შენი პატარასთვის უნდა იცოცხლო, არ ვაძლევ ექიმებს იმის უფლებას რომ აპარატები გამოგირთონ ნატა მჯერა შენი
ხმა გავიგე თუ არა მაშინვე მივხვდი ნიაკო იყო როცა გავიგე როგორ თქვა შენი პატარასთვისო მომეშვა და გამიჩნდა გრძნობა რომ ჩემი შვილი ცოცხალია და გაუცნობიერებლად მოვუჭირე ნიაკოს ხელი თვალები გავახილე და ცრემლი წამომივიდა, ნიაკომ როცა ხელის მოჭერა იგრძნო და შემომხედა ისეთი სახე ქონდა ალბათ მეჩვენებაო და ამავდროულად უბეედნიერესი სახე ქონდა
-ნა...ნატა შენ...
მეტი ვეღარაფერი თქვა და გადამეხვია
-ნია ჩემი შვილი ცოცხალია?
-კი სასწაულებრივად ცოცხალი და ჯანმრთელია და თუ კარგად მიხედავ თავს რამდენიმე თვეში ჯანმრთელი და ბედნიერი ტყუპები დაიბადებიან ბიჭი და გოგო
სახეზე ღიმილი შემემჩნა და რაღაც დადებითმაც გაიღვიძა ჩემში
-დემეტრე?
მაინც უიმედო ხმით ვიკითხე
-კომაშია მაგრამ ამბობენ რომ გამოვა
ცრემლები მოვიწმინდე და გავიღიმე
-საშინელი სიზმარი მესიზმრებოდა და როდესაც სრულდებოდა მეორდებოდა ზღვა ჩვენს სხეულებს რიყავდა ხალხი თავზე დაგვტიროდა...
ნიაკომ შემაწყვეტინა
-ჩუმად არ შეიძლება ცუდზე ფიქრი იმაზე იფიქრე, რომ რამდენიმე თვეში ისევ ისეთი ბედნიერი იქნები როგორიც ადრე, სხვათაშორის კიდევ ერთი კარგი ამბავი მაქვს
-რა ამბავი?
ვიხითხე დაინტრიგებულმა
-ყველა დაიჭირეს მამაშენი, გიორგი, აკო და მთელი მათი ბანდა ამიტომ როცა დემეტრე გამოჯანმრთელლდება ძალიან ბედნიერად იცხოვრებთ...

ორი თვის შემდეგ
მე თითქმის გამოვჯანმრთელდი მაგრამ ყოველ დღეს მაინც საავამდყოფოში ვატარებდი დემეტრეს გვერძე 2 თვე ყოველ დღე. ერთ დღეს პალატაში შევედი და დემეტრეს თავზე ექიმი ედგა მივუახლოვდი და გონზე მოსული დემეტრე დავინახე სიხარულისგან ცრემლები წამომივიდა უბედნერესი ვიყავი ექიმი გავიდა თუ არა ძალიან ძლიერად ჩავეხუტე, მარგამ თვითონ რეაქცია არ ქონია
-დემეტრე
როცა მისი სახელი ვთქვი სახეზე ბედნიერება დაეტყო
-ნატალი შენ ხარ?
-ვერ მიცანი თუ რა იყო?
-ექიმებს არ უთქვამთ?
-რა, რა უნდა ეთქვათ?
ნერვიულობა დავიწყე
-ვერ ვხედავ
სახე შემეცვალა და მივხვდი, რომ ადამიანი ყოველთვის ბედნიერი ვერ იქნები
-დღესვე გამიკეთებენ ოპერაციას მაგრამ არ ვიცით ზუსტად გამოიღებს თუ არა ოპერაცია შედეგს
-დარწმუნებული ვარ ცოტა ხანში სწორედ ისე დაინახავ როგორც რამდენიმე თვის წინ
გაიღიმა და მკითხა
-ჩვენი შვილი?
-ჩვენი შვილი არა... შვილები და ორი სახელი გვაქვს მოსაფიქრებელი ბიჭის და გოგოსი
-რა? ტყუპები? პატარავ
თქვა დემეტრემ და მაკოცა
-მოდი ჩემთან რა
მითხრა და მეც მის პატარა მოუხერხებელ საწოლში ჩავწექი.
-გაბრიელა და დანიელი?
იკითხა დემეტრემ
-გაბრიელა შეიძლება და დანიელი არ მინდა ჩემს ძმას ქვია და არ მინდა ბიძის სახელი ერქვას
-მაშინ...
ბევრი ფიქრის მერე როგორც იქნა თქვა
-ნიკა, დაჩი, ლუკა, თორნიკე ან გიორგი
-ნიკა მომწონს, აუ დემეტრე იცი როგორ გავსუქდი!
ვთქვი ჯიუტი ბავშვივით და ამ დროს ექთანი შემოვიდა ხელში რაღაც თეფშით ზედ სამი შპრიცი და სამი ამპულა ედო. სწრაფად ჩამოვხტი ლოგინიდან და გამეღიმა რადგან გამახსენდა, რომ ერთადერთი ნემსის ეშინია დემეტრეს
-ოპერაციის წინა ინექციები უნდა გავაკეთო
თქვა ექთანმა საშინელი აქცენტით და დემეტრეს სახე შეეცვალა, გამეცინა და ვუთხარი
-აი წეღან რომ ამბობდი აგიხდა ოცნება სამი ზედიზედ
ცინიკურად გამიღიმა და ისევ დაუბრუნდა უჩვეულოს სახეს მაიკა აიწია ცოტა თვითონაც წამოიწია და ხელი მომკიდა ისევ გამეცინა პატარა ბავშვივით ხელის მოკიდებაზე მაგრამ მერე მივხვდი რომ ეშინია და ესეთი ბოროტიც არ უნდა ვიყო
-სამჯერ მაკოცებ?
ღიმილით იკითხა
-სამწუხაროდ დღეს ვერც ერთ კოცნას ვერ მიიღებ
ვთქვი და მხრები ავიჩეჩე, პირველივე ინქციაზე ისე დაიჯღანა და ხელი ისე მომიჭირა ეგრევე ის გავიფიქრე სანამ ამას სამ ნემსს გაუკეთებენ ჩამილურჯებს ხელს მეთქი არ ჩაულურჯებია მაგრამ ნამდვილად იყო ჩალურჯების მცდელობა
ექთანი გავიდა თუ არა ხელი ვენაზე მიიდო და სახე შეშმუშნა
-ძალიან გეტკინა?
ვკითხე და ბავშვს რამე რომ ეტკინება ისე დამიქნია თავი
-რა საყვარელი ხარ
გამეცინა და ისევ მივუწექი
-ერთი იცი რა არ მესმის? დღეში ათჯერ რომ დაიჭრა ხმას არ ამოიღებ და აქეთ დაამშვიდებ ყველას და ამ პატარა შპრიცის რატო გეშინია?
-აუ ნატალი
წაიბუზღუნა და კოპები შეკრა
-კარგი კარგი ხო ბოდიში
ვთქვი ჩავეხუტე და ორივე გავჩუმდით
-დემეტრე
-გისმენ პატარავ
-ღიპი მაქვა და რო დამინახავ მაინც გეყვარები?
-თუ გინდა შვიდი ღიპი გქონდეს მაინც მეყვარები
-რა სისულელე წამოროშე ახლა? რა შვიდი ღიპი?
-მეც არ ვიცი.
ოპერაციაზე ღამე შეიყვანეს, რომ გამოიყვანეს დილა იყო დაახლოებით 6 საათი პალატაში გადაიყვანეს, ნარკოზში იმდენს სისულელეს ბოდავდა.
ნარკოზიდან რომ გამოვიდა ექიმი შემოვიდა და სახვევი რომ მოხსნა ვკითხე ხედავდა თუ ვერა...
_____________________________________________________

ძალიან დიდი ხანი ვფიქრობდი გაგრძელებაზე გპირდებით რომ ამ ნაწილს ცუდად ნამდვილად არ დავასრულებ თვეებია დავწერე ეს ნაწილი და ბევრი ვიფიქრე დადებამდე რა თქმა უნდა ველი თქვენს კრიტიკასა და შეფასებას ძალიან გთხოვთ დააკომენტარეთ თქვენი შეხედულება მიყვარხართ ძაალიან <3