ერთად გავიდნენ დილით სახლიდან და ბავშვები ბაღში დატოვეს, წამით ესიამოვნა ანიტას ასე ოჯახად ყოფნა, მაგრამ მაშინვე მოეღრუბლა სახე, რომ გააცნოებიერა, რომ უნივერსიტეტში ერთად ვერ მივიდოდნენ, პაემანზე ვერ წავიდოდნენ, ერთად ვერ გაისეირნებდნენ და ვერც სადმე კაფეში ან ბარში დაჯდებოდნენ მეგობრებთან ერთად. იმდენად მოეშხამა ნერვები ლამის ჩამოხსნა მიკეტვისას მანქანის კარი.
-მე წავალ გაბრიელ, მაპატიე ვერ დაგელოდები.
-ხო ვიცი ანიტა უნივერსიტეტში ერთად რომ ვერ მივალთ_ლაღად გაეცინა ბიჭს და თავად გამოუღო მანქანის კარი -არ იფიქრო მაგაზე, როგორც ყოველთვის იქ ამაყ და ჯიუტ ლექტორს შევხვდები და არა ჩემს ანიტას_ისევ აკოცა ტუჩის კუთხეში დამშვიდობებისას და გაბრუებული ჩასვა ქალი მანქანაში. უნივერსიტეტამდე ანიტას გონებაში უტრიალებდა ბიჭის ნათქვამი „ჩემს ანიტას“ და ამჯერად აღიარა როგორ მოწონდა ეს ფრაზა.
ჩვეულ მიიწევდა აუდიტორიისკენ ფანჯრიდან საინტერესო სურათს რომ მოკრა თვალი, ეზოში, ოდნავ შეფარულ ადგილას გაბრიელი იდგა მარიკასთან ერთად, ეტყობოდა მთელი მონდომებით უხსნიდა რაღაცას, მაგრამ მარიკა ხელზე ცდილობდა ხელი მოეკიდებინა და ლოყაზე მოფერებოდა, თუმცა ბიჭი არ ანებებდა და გაშლილი ხელებით უხსნიდა რაღაცას. ახლა კი იგრძნო წამოხურება ქალბატონმა, ფეხებიდან დაუარა ეჭვინობამ და ტვინში აასხა, უფლება რომ ქონოდა ამ გოგოს თმისგან გაპუტავდა, პირველად ინატრა ცხოვრებაში ისევ სტუდენტი ყოფილიყო და მათთან მისვლა შეძლებოდა, ამითი გაიაზრა, რომ დერეფანში იდგა გაშეშებული და თეთრი ფითქინა სახე პამიდორივით ქონდა გაწითლებული. მაშინვე შევარდა აუდიტორიაში და კარები ბრახუნით მოაჯახუნა, ზარის დარეკვამდე 5 წუთი ქონდა, ანუ ამდენივე ქონდა დასაწყნარებლად.
ახლა რა იქნება? იმ გოგოსთან წავა? ანუ ანიტას დილა საღამოს აღარ მიწერს სასიყვარულო შეტყობინებებს, აღარ აკოცებს ტუჩის კუთხეში, გუშინდელივით ვეღარ დაჯდებიან, ვერც ბავშვებს წაიყვანენ მეტად პარკში. ანუ რა? დაკარგა? სულ ეს იყო? არა არა, ამ გოგოს თავისას არ გაატანინებს, ახლა რა ქნას? როგორ მოიქცეს? იმ შეგრძნების დაკარგვა არ უნდა რასაც გაბრიელთან ყოფნისას განიცდის, ამიტომ სასწრაფოდ რამეა მოსაფიქრებელი. არავინ დააცადა ფიქრო, ზარი დაირეკა და გაბრიელმა რამდენიმე სტუდენტთან ერთად შემოაღო კარი, ყველას შიშ ეხატა თვალებში მის გარდა.
-მასწ, შეიძლება?_ლაღად ითავა შეკითხვის დასმა ბიჭმა და წარბები გაოცებულმა აწია ანიტას სახეზე.
-რა თქმა უნდა.
მალევე შეივსო აუდიტორია და ანიტა ღმერთს მადლობას წირავდა, რომ დღეს სემინარი ქონდათ და არა ახალი თემის ახსნა. გაბრიელი დაკვირვებით ათვალიერებდა ქალს და მაშინვე მიხვდა რაც ხდებოდა, როცა დაინახა როგორი მზერით გადახედა ანიტამ ხელ აწეულ მარიკას. კმაყოფილს ჩაეცინა და ტელეფონი ამოიღო. მარიკამ მაღალი შეფასება დაიმსახურა, მომზადებული კარგად იყო და პირადს არასდროს ჩარევდა ქალი უნივერსიტეტის საქმეში, კიდევ ერთმა გამოთქვა მოყოლის სურვილი და მისი ტელეფონიც აწკრიალდა. ხელით ანიშნა დაიწყეო დათითნ მობილური მოიმარჯვა:
„ნუ ღელავ, უბრალოდ ავუხსენი, რომ ჩემს გულში ერთი ჯიუტი ქალბატონის გარდა სხვას ადგილი ვერ ექნება, მიყვარხარ ქალბატონო ლექტორო.“
არ უნდოდა შეემჩნია რეაქცია, მაგრამ ღიმილად დამდნარ ტუჩებს თავი ვეღარ მოუყარა, გრძნობდა გაბრიელის ანთებული თვალების მზერას და ლამის კრუტუნი დაეწყო სიამოვნებისგან. ეს შეტყობინებაც სპეცილურ გამზადებულ ფაილში შეინახა სადაც გაბრიელის სხვა სასიყვარულო წერილებსაც ინახავდა და ღამით მონატრებისას ავლებდა თვალს. მაინც ვერ მოითმინა და სანამ გონება განგაშის ზარს ჩამოკრავდა პასუხი დაუბრუნა.
„ფილმის ყურებაზე რას იტყვი?“
„შენთან ერთად ვიყო და თუ გინდა მარსზე წავიდეთ.“
სანამ სიცილი აუტყდებოდა, მანამდე მოეგო უცებ გონს და მიმოიხედა სად იყო, მაინც ყურადღებით უსმენდა რას ყვებოდა ვახო და დამატებით შეკითხვებსაც უსვამდა. ვახო გაბრიელის უახლოესი ძმაკაცი იყო, ამიტომ გვერდიგვერდ იჯდნენ და ანიტასაც უფლება ქონდა მთელი მასალის მოსმენისას ბიჭისთვის თვალი ედევნებინა.

როგორც ყოველთვის სათვალე მომარჯვებული შეეგება უნივერსიტეტიდან გამოსული მზეს, შავი მინები საშუალებას აძლევდა იქვე, კურსელებთან მჯდომი გაბრიელისთვის შეუმჩნევლად ეთვალთვალა. ქუსლების კაკუნით ჩაუარა გვერდი და გაეცინა გასასვლელამდე რომ უწვავდა გაბრიელის მზერა ზურგს. არა, ეს ბიჭი ნამდვილად ბოლოს მოუღებს.
-ნინააა, პაემანი გვაქვს...
-მოიცა მოიცა, რა პაემანი? რა გამოვტოვე? აბა ლაწირაკიო?
-ხოდა ლაწირაკთან._გაეცინა ანიტას.
-ოჰოოოჰ, მოიცა მოიცა, შენ, ანიტა ქავთარაძეს, სიამაყე თავში ავარდნილ ქალს, პაემანი გაქვს სტუდენტ ბიჭთან?
-ოო, ხოიცი როგორ არ მიყვარს ასე რომ მაწვალებ_დრუნჩი ამოუბრუნა დაქალს, მაგრამ ბედნიერი თვალები არ შეცვლილა.
-ვაიმე ანიტა რა გახარებული ხარ, რა მოხდა? ორი კვირაა არ მინახიხარ და თურმე რაები გამოვტოვე. ჰე აბა, დაიწყე.
-ისეთი არაფერი, რამდენჯერმე შევხვდით ერთმანეთს, ვისაუბრეთ, ერთად საოცრად კარგი დრო გავატარეთ, გავერთეთ კიდევაც, გულახდილი საუბრებიც გვქონდა, დღეს კიდევ იმ მარიკას ელაპარაკებოდა ეზოში, იმ გოგოს უყვარს და ვერ წამოიდგენ ჩემ რეაქციას.
-მოიცა, გთხოვ მითხარი რომ იეჭვიანე და პამიდორივით იყავი, გთხოვ რაა_კისკისი დაიწყო ნინამ და დაქალს შეაჩერდა.
-ხოო_მორცხვად ჩახარა ანიტამ თავი და თითებით ზედის წვალება დაიწყო.
-ვაიმე გოგო შენ თავს უყურებ? ხვდები მაინც როგორი სხვანაირი ხარ? ესეიგი მოგწონს.
-ხოო.
-ესეიგი ძალიან მოგწონს.
-ხო,ხო მომწონს და მეტი შორს არ წახვიდე ახლა. იცი რა თბილია, ყოველ დილით მისი შეტყობინება მხვდება, სულ მწერს რომ ვენატრები, ღამით კი მისი ტკბილი ძილის გარეშე ვღარც ვიძინებ მგონი უკვე, მთელ უნივერსიტეტში ვგრძნობ მის მზრუნველობას, არავის პატიობს ჩემზე რამეს თქმას, პატიოსანია, ცდილობს ყველაფერი თავისი შეძლებით გააკეთოს, მის დას ზრდის.
-ახლა უკვე კომენტარსაც ვერ ვაკეთებ_გაოცებული უყურებდა ღაწვებ შეფაკლულ დაქალს ნინა და მართლაც ვეღარ იღებდა ხმას. -ჰა როდის გამაცნობ?
-ო, კარგი რა ნინა, გადარევ, ჯერ ადრეა შენი ნახვა_ორივეს სიცილი აუტყდათ, რაც ტელეფონის ხმამ გააწყვეტინათ.
-გაბრიელია, რომელზე გამოვიდეო.
-უთხარი უკვე წამოვიდეს, მე მივდივარ.
-ისე ანიტა, შენს ადგილას სექსუალურ საცვლებს მოვიძებნიდი_თვალი ჩაუკრა კარებში მდგარ დაქალს.
-რაა? რა საცვლები?
-მოიცა, აბა რა გგონია? შენს სახლში იქნებით მარტო, არავინ ზედმეტი, რა გგონია მართლა ფილმის საყურებლად მოდის?_თვალი ჩაუკრა გახევებულ დაქალს და კარიც მიიკეტა.
ჯანდაბა, ამაზე არც უფიქრია, მოიცა ანუ ახლა მასთან... ღმერთო ჩემო, ბოლოს კაცთან 6 წლის წინ იწვა, ლამის დავიწყებული ქონდა ეს შეგრძნება. მართლა მოემზადა, არ ფიქრობდა, უბრალოდ აკეთებდა, ალბათ ყველაფერი თავისით მოხდება ან გაბრიელი წაიყვანსო და ცდილობდა ამ საკითხზე არ ეფიქრა.
ერთ საათში კარზე ზარიც გაისმა და გაღიმებული გაბრიელიც გამოჩნდა.
-იმედი მაქვს შენ არაფერი გიყიდია, ჩიფსები, ლუდი და კოლა მოვიტანე. არ ადგე ჭიქები უკვე ვიცი სად გაქვს_მისალმების ნიშნად ისევ ჩვეულად აკოცა ტუჩის კუთხეში და სიცილით ჩაუარა გვერდი ანიტას, სამზარეულოსკენ წავიდა და წამში გაშინაურდა. თუ არსებობს ადამიანი, რომელიც სულ კარგ ხასიათზეა და სულ პოზიტივს ასხივებს, გაბრიელია.
-რას ვუყუროთ?
-აუ გთხოვ თანაკლასელები ჩავრთოთ რა, ვგიჟდები მაგ ფილმზე_პატარა ბავშვივით შეეხვეწა ქალს და მანაც სიცილით დაუქნია თავი.
მთელი ფილმის მანძილზე არანაირი ზედმეტი არ შეუმჩნევია გაბრიელისთვის, ხელიც კი არ გადაუხვევია, უბრალოდ ფილმს უყურებდნენ და იცინოდნენ, სწორი იყო ანიტა ამაზე ფიქრიც კი რომ აუკრძალა თავს, რაც მოხდებოდა მოხდებოდა როგორც ნინამ ურჩია, დინებას მიყვებოდა.

მთელი კვირა გასტანა მათი ფილმების ყურებამ, მართალია სამსახურის გამო გაბრიელი ზოგჯერ თითო საათით შეირბენდა ხოლმე, მაგრამ დღე მაინც არ გამოუტოვებია, უკვე იმდენად შეეჩვია ანიტაც, უჭირდა სახლში მარტო გაჩერება, სოფიო მთელი კვირით მამასთან იყო, დათომ თხოვა მთელი დღეები უნდა ვიწვე და შენც უფრო გექნება დროო, ის კი არ იცოდა რაში უნდა დაეხარჯა ეს დრო გაბრიელის გარეშე.

„გთხოვ ეს კაბა მეორედ აღარ ჩაიცვა“- გააცივა უცებ ლექციაზე მოსული შეტყობინების წაკითხვისას, ავტომატურად და გაუაზრებლად დაიხედა სადა შავ კაბაზე და გაკვირვებით აწია წარბები, ჩვეულებრივი ცოტათი მოკლე კაბა ეცვა, არანაირი დეკოლტე ან ზურგამოღებული. გაბრიელმა მის სახეზე ჩაიფხუკუნა და მორიგის წერას შეუდგა.
„უბრალოდ საოცრად უხდება შავი ფერი შენს ოქროსფერ თმას და თუ გინდა ურთიერთობა კვლავ დამალული დარჩეს, ეგ ფერი უნივერსიტეტისთვის ამოიღე“.
ახლა უკვე ღაწვები შეეფაკლა ანიტას, მასთან ისიც ახალგაზრდა ხდებოდა და ყველაფრის ხალისი ქონდა.
„დღეს რა ფილმს ვუყურებთ?“_დააიგნორა ბიჭის ნათქვამი და სულ სხვა პასუხი დაუბრუნა. ამ სიტუაციაზე გიჟდებოდა, ამხელა აუდიტორიაში მხოლოდ მათ რომ ქონდათ საიდუმლო, პატარა ბავშვებივით ჩუმად მესიჯობდნენ და არაფერს იმჩნევდნენ, ირგვლივ მიმოიხედა ანიტამ და ვახოს მზერასწააწყდა,მაშინვე მიხვდა ბიჭმა ყველაფერი რომ იცოდა და ცუდად გაკრა გულში.
„ეროტიულს“ _პირთან მიტანილი წყალი გადაცდა და ისე აუტყდა ხველება ძლივს მოსულიერდა.
-კარგად ხართ პატივცემულო?_ირონიული ღიმილით უყურებდა ბიჭი და თვალებში ჭინკები უთამაშებდა.
-დიახ, გმადლობთ, ახლა უკეთ ვარ_ჩუმად ახითხითებულ ბიჭს ზურგი აქცია და ლექცია განაგრძო.

მეექვსე ლექციიდან გამოაღწია გაბრიელ ძლივს და წყლის ბოთლი მიიყუდა.
-არ ვეცოდებით მაინც ამ დუგვაში 6 ლექციას რომ გვიტარებენ?
-მიდი ვახო, თხოვე რექტორს, კაცურად გვცხელა და მაისის დასაწყისია აღარ გვინდა ლექციებითქო_სიცილით დაკრა ბეჭებზე ხელი ძმაკაცს.
-ოჰ, შეყვარებული ყავს ბიჭს და კარგ ხასიათზეა? ისე ყოჩაღ ძმაო შენ რა, მე გული გამისკდებოდა ერთი რომ გადმოეხედა მაინც. აუღებელი ციხესიმაგრე მეგონა, გაბრიელ, ბიჭო გესმის?_გაბრიელს აღარ ესმოდა, წარბებ შეყრილი უყურებდა ანიტას როგორ მხიარულად ესაუბრებოდა ერთ-ერთ ლექტორს, რომელიც ისე ჭამდა თვალებით ლამის იქვე გაეშშვლებინა.
-არა, გაბრიელ, არ გაბედო, გაჩერდი_ვერ მოასწრო ვახომ ბიჭის შეჩერება ისე სწრაფად დაუსხლტა ხელიდან და მხიარულად მოსაუბრებისკენ დაიძრა.
-გამარჯობათ პატივცემულო, ბოდიშით რომ გაწყვეტინებთ, მაგრამ კონსპექტებში რაღაც ვერ გავიგე და იქნებ დამეხმაროთ?_უცნაურად მოხვდა ანიტას ყურს ბიჭის სიბრაზისგან დაბოხებული ხმა და მაშინვე გამოხედა.
-კი, რა თქმა უნდა, ბოდიში ბატონო ალექსანდრე, გაბრიელს უნდა დავეხმარო_ღიმილით ჩამოართვა ხელი და ბიჭს გადმოხედა -რა მოხდა?
-მეხუმრები არა?
-რა შუაშია? ვერ გავიგე რა ხდება?_მართლა დაბნეული სახე ქონდა ანიტას.
-სახლში გელოდები და გაგაგებინებ რაც ხდება_ გაბრაზებული გაეცალა ქალს და მისი სახლისკენ წავიდა. (7)

სახლში მისულს გაბრიელი უკვე კარებთან უცდიდა, მანაც გაკვირვებულმა გააღო კარი და შეატარა.
-სოფიო?
-მამამისთანაა_ფეხზე გაიხადა ანიტამ და ოთახში შევიდა -იტყვი რა დაგემართა?
-კიდე მე? ხუმრობ? ჩემთან ყოფნის დროს სხვებთან ფლირტაობას თავი დაანებე_ხმას აუწია გაბრიელმა.
-მომისმინე ლაწირაკო, ნუ ყვირი და დაფიქრდი ვის ელაპარაკები, ხვდები რამდენს ბედავ?
-გადასარევად ვხვდები ვის ველაპარაკები, რაზე და როგორ ტონალობაში, ასე აღარ მოიქცევი გასაგებია?
-გაბრიელ შენ თავს ზედმეტის უფლებას აძლევ, მოიცა, შენ რა ალექსანდრეზე იეჭვიანე? ჩემზე 12 წლით უფროსია_სიცილი აუტყდა ანიტას.
-ასაკსაც მივადექით? შენც ხარ ჩემზე უფროსი, მაგრამ ამას ხელი არ შეუშლია ასე უაზროდ რომ შემყვარებოდი.
-შენ რა მართლა ეჭვიანობ?
-არა _წინ აესვეტა გაბრიელი ქალს -და იცი რატო? _ბიჭის სიახლოვით დაბნეულმა უაზროდ გადააქნია თავი და ტუჩებზე დახედა -იმიტომ, რომ ის ოცნებობს და ცდილობს თვალებით გაგხადოს, რეალურად კი ამის უფლება და შესაძლებლობა მხოლოდ მე მაქვს. სიტყვის თქმაც ვეღარ მოახერხა ანიტამ ისე იგრძნო ბიჭის ტუჩები, მთელი სხეული წამოენთო და მაშინვე ხელი მოხვია კისერზე, ვერ იგრძნო როგორ გამოაცალა ბიჭმა კაბა, არც თვითონ დააყოვნა მაიკის გახდაში მიხმარებოდა.
-მოძველებული საწოლი თუ სამზარეულოს მაგიდა? _კოცნებს შორის ამოილაპარაკა გაბრიელმა.
-შემოსასვლლეის ხალიჩა.
-უფროსი თქვენ ხართ_მაშინვე დააწვინა სასურველ ადგილას ბიჭმა და თეთრეულს მოეჭიდა გასახდელად -ამიერიდან მეცოდინება რითი უნდა წარმოგიდგინო ხოლმე -წამში დატოვა ქალის სხეული შიშველი და ენის წვერით ჩუყვა მკერდის შუა ხაზს. საერთოდ არ იჩენდა გაბრიელი სინაზეს, მთელი ძალით უჭერდა ბარძაყზე ხელს და ტუჩებით მთელი ძალით ჩაფრენოდა მკერდის თავს, ორმაგად აგიჟებდა ანიტას კვნესა და იმდენად ვერ შეიკავა თავი, რომ ლავიწის ძვალს ქვემოთ ენას კბილები შეუნაცვლა და დააჩნდა კიდევაც კანზე გაწითლებული ნაკბენი, ტკენაზე მეტად ესიამოვნა ქალს და თთნაც აღარ დაინდო ბიჭის ზურგი და მთელი ძალით ჩაასო ფრჩხილები, მეტს ვერ მოითმენდა, გაბრილი კი აწვალებდა და სა*ოს მხოლოდ ირგვლივ უვლიდა. უკვე სიამოვნებით გაგიჟებულმა ქალმა ვეღარ მოითმინა, ხელი კრა, წამში თვითონ მოექცა ზემოდან და მაშინვე მიუჩინა ასოს თავისი ადგილი. მართლაც დავიწყებული ქონია რა სიამოვნებაა საყვარელ კაცთან ტკბობა, თუმცა აღიარებს დათოსთან ასეთი არაფერი განუცდია.
-მაპატიეთ ქალბატონო ლექტორო, მაგრამ საწოლში უფროსობას ვერ დაგითმობთ_წამში ისევ მის ქვეშ მოაქცია და ანიტას ნაზი ბიძგები მაშინვე სწრაფ, ველურულში გადაიყვანა, ამან ქალის გაორმაგებული და უფრო ღრმა კვნესა გამოიწვია, ამდენ სიამოვნებას ვეღარ უძლებდა, ეგონა მალე გასკდებოდა და კიდევ კარგი ერთადაც დაასრულეს. ერთად ყოფნა ვერ იმყოფინეს და ამის შემდეგ კიდევ სამ რაუნდზე წავიდნენ, შედეგად ლამის ხალიჩაზევე დაეძინათ.
-ვაღიარებ, საწოლში ლაწირაკს ვერ დაგიძახებ_გულ აჩქარებულმა გაიცინა და ბიჭის დაკუნთულ სხეულს თითი ააყოლა.
-ჩვენ შემთხვევაში საწოლი ხმამაღალი ნათქვამი_ სიცილითვე მიუგო ბიჭმა და წარბ აწევით დახედა მუცელზე მოთამაშე ქალის თითებს. -აღიარე, რომ ფეხბურთის მატჩის შემდეგ ამ კუბიკების დაგემოვნებაზე ოცნებობდი.
-დამინახე?_თვალები გაუფართოვდა ქალს და გაბრიელმაც სიცილი ატეხა. -კარგი ვაღიარებ მას შემდეგ ვფიქრობდი როგორ შეძელი ასეთი სხეულის დაყენება.
-სამსახური ანიტა, მინიმუმ სამი მაცივრით ვვარჯიშობ თითქმის ყოველ საღამოს.
-დღესაც წახვალ?_წყენა იგრძნობოდა ქალის ხმაში.
-დღეს მაცივრის კიარა, შენი აწევის თავი აღარ მაქვს ლოგინამდე რომ მიგიყვანო.
-ჰმ, სამ რაუნდში დაიღალე ლაწირაკო?
-მაგ შეურაწყოფისთვის დაისჯები ქალბატონო_მკაცრად გამოცრა გაბრიელმა და დიახ დიახ, სწორად მიხვდით მეოთხე რაუნდით დასაჯა.
ერთად ჩაეძინათ გადაღლილებს, ოღონდ ამჯერად საწოლამდეც მიაღწიეს. შუაღამე იქნებოდა კარზე ბრახუნი რომ გაიგონეს და ორივემ შეშფოთებულმა გადახედეს ერთმანეთს, სწრაფად წამოდგა ანიტა და ხალათი მოიხურა შიშველ სხეულზე, გაბრიელმა კი ხელი მაშინვე შარვალისკენ წაიღო. კარისკენ მიდიოდნენ და ორივე სოფიოზე ფიქრობდა, სხვას მიზეზი არ ქონდა ამ დროს მოსულიყო. გაღებული კარიდან კი ყველას გასაკვირად ალკოჰოლის სუნით აქოთებული გეგი შემოვარდა.



-------------------------------------------------------
მე ვცდილობ თქვენი ტხოვნით თავები უფრო დიდი ვწერო და თქვენ არც კი აფასებთ :( თუმცა დიდი მადლობა ჩემს ერთგულ მკითხველებს <3