მას შემდეგ რაც გავთხოვდი-დასასრული
_________ ყველაზე ბედნიერი მაშინ ხარ ,როდესაც შენს მეორე ნახევარს იპოვი..ბედნიერი ხარ რადგან ყოველგვარი ტკივილის მიუხედავად არ შეგეშინდება და გასაზიარებლად მასთან მიხვალ...და იგრძნობ დიდ სითბოსა და ყურადღებას...ბედნიერი ხარ ,როდესაც ყოველ წამს გენატრება..როცა მისი არ ყოფნა კვალს ტოვებს შენში...როცა სუნთქვა მის გარეშე გიძნელდება...ბედნიერი მხოლოდ მაშინ ხარ როდესაც თავდავიწყებით გიყვარს..!! ზამთარი მიწურულიყო და გაზაფხულის მოსვლა ეხარებინათ მერცხლებს...სასიამოვნო სურნელი ტრიალებდაირგვლივ...ნიკა და მარიამი ხის სახლის აივანზე ისხდნენ,ჩახუტებულები..თავით ეყრდნობოდამარიამი ხურციძის მხარს...მშვიდად სუნთქავდნენ...სიომ რომ დაჰბერა ცხვირი აუწვა მარიამს ნიკას სურნელმა და ზანტად გაახილა თვალები...გაიღიმა,სწორედ იმ ღიმილით გაიღიმა რომელიც ასე ძალიან უყვრდა ხურციძეს...მორიდებით აკვირდებოდა მის სახეს და უდიდეს ბედნიერებას გრძნობდა..ხელი ჩამოაცურა ახლად ამოზრდილ წვერზე და სასიამოვნოდ გააჟრჟოლა ტანში... -გაიღვიძე?-თვალები გაახილა ხურციძემ და ბედნიერებით აღსავსე მზერა მიაპყრო მარიამს -გავიღვიძე..-ვნება მორეულმა უპასუხა მარიამმა და კიდევ ერთი კოცნა მიიღო ხურციძისგან.. -მაგ ვნებას ისევ დაგიხშობ მარიამ..-ლოყაზე მსუბუქად უჩქმიტა.წამოდგა,მარიამიც წამოაყენა და სახლში შევიდნენ.. -აუ მარრ..გინდა ამ ოთხს მყუდროება დავურღვიოთ? -ფრუტუნებდა ნიკა -კიიი..-აჰყვა მარიამიც და მოგუდული ხმით იცინოდნენ..სამზარეულოდან ტაფები აიღეს და მისაღებში დადგნენ...სიცილი შეწყვიტეს და რამდენიმე წამში დადუმებულ სახლში გაისმა ბრახა-ბრუხი და ყვირილი,რომელმაც ოთხი ახალგაზრდა წამებში გამოაფხიზლა.. -მიწისძვრაააა-ყვიროდა ხურციძე -მიწისძვრაააა-იმეორებდ ამარიამი და სიცილისგან შეწუხებული ადგილს ვერ პოულობდა... გამოვარდნენ საძინებლიდან ყიფიანი და დვალიშვილი ქეთათო და მიჰყვნენ ცალ-ცალკე თინანო და საბა... შიშვლები გარბოდნენ გარეთ... -არ მინდა სიკვდილი...არ მინდა სიკვდილი...-კიოდა თინანოდა თან სცვიოდა ცრემლები მარიამი და ხურციძე სიცილისგან ერთმანეთს ასკდებოდნენ...სანამ ყველა არ დაწყნარდა და გაიაზრეს რომ არაფერიხდებოდა მანამ მარიამის კისკისიმთელ სახლს ედებოდა და კიდევ ერთ ბედნიერ მომენტს ტოვებდა... ------ სიყვარული მხოლოდ მაშინ გვტკენს,როცა მთელი გულით გვიყვარს...როცა მთელი გულით ვეცნობით ამ გრძნობას...უბრალიდ დაგვადუმებს...გამოგვკეტავს საკუთარ ტყავში და თან მოგვაყოლებს ტკივილს...ტკივილს რომელიც არ იკურნება..მაგრამ სიყვარული კვლავ იქნება ჩვენს გულში..სიყვარული,რომელიც წლების მანძილზეიბობოქრებს ჩვენს სხეულში არ დადუმდება... ოჰ...განა ცუდია სამუდამო ბედნიერება?! თუმცა როდი არსებობდა იგი... ----- ერთი ნათელი დღე იყო... მარიამის სხეულს აჰკვროდა ხურციძე..ისე იხუტებდა,გეგონებოდათ წუთიწუთზე გამოგლეჯდნენ გოგონას ხელიდან...დაჰყურებდა მისი საყვარელი ცოლის სახეს...ღაწვებს...ლავიწებს...ათჯერ მაინც იმეორებდა გონებაში მის სხეულს...უყვარდა მარიამის სული...აღფრთოვანებდ ამისი სიკეთე...მისი სითათუთე და საერთოდ,საერთოდ ყველაფერი მისი... -მარი...-სველი კოცნა დაუტოვა კისერში-გაიღვიძე,უნდა წავიდეთ...-მარიამიც შეიშმუშნა და ზანტად გაახილა თვალები -რომელი საათია?-ჰკითხა დ აგაუღიმა საყვარელ კაცს -თორმეტი სრულდება..ავდგეთ...-გაუღიმა ხურციძემ..ნაზად დაეწაფა მის ტუჩებს და მუცელს მოეფერა... მოწესრიგებულები ჩავიდნენ სამზარეულოში,სიცილ-ხარხარით..ნიკას მარიამის წელზე ჰქონდა ხელი მოხვეული და ბედნიერი თვალებით შესციცინებდა ცოლს.. -აბა რას მიირთმევთ ქალბატონებო?-კიდევ ერთხელ გადაიხარხარა მარიამმა -იქნებ ბიჭია-არ წყვეტდა სიცილს -მე პატარა პრინცესა მინდა...დედიკოსავით ლამაზი იქნება..-მიირბინადა კიდევ ერთხელ მოწყვეტით აკოცა მარიამს -ჰმმმ...ჩემი საყვარელი ქმარი...-ვნებიანად გახედა ზურციძეს და კვლავ გაეცინა...-ბლინები.. -ესეიგი ბლინები არაა? -წარბები აათამაშა ნიკამ და შეუდგა ბლინების მზადებას...ძველ დროს იხსენებდნენ და გემრიელად ილუკმებოდნენ ბოლო სამ ბლინს,რადგან დანარჩენი როგორც ნიკა იტყოდა "ყურადგებაგამეფანტა და ამიტომ დამეწვა" იქაურობა სწრაფად მიალაგა ხურციძემ..მარიამს ჩემოდნის ჩამოტანაში დაეხმარა..საბარგულში მოათავსა ყველა საჭირო ნივთი,კარი დაკეტა,მისი ერთადერთი ქალბატონი გვერდით დაისვა და გზას გაუდგნენ... ჰო.... ერთი ნათელი დღე იყო... არაფრით გამოირჩეოდა სხვა დღეებისგან... გარდა ტკივილისა...ტკივილის რომელმაც ყველა ადამიანში შეაღწია და გამოღრღნა მათი შინაგანი სამყარო და სიძლიერე.. ---- მანქანაში ჩავსხედით და ბედნიერებიგავუყევით გზას...ნიკა ბედნიერი თვალებით მიყურებდა...სულ მიცინოდა...ჩემს მუცელს ეფერებოდა...და ჩვენს საყვარელ მუსიკას ვუსმენდით...ვუსმენდით და სიმღერაში გართულებმა ვერ შევამჩნიეთ დიდი სისწრაფით მოძრავი ტრაილერი...და იყო ავარია...იყო ჩემი განწირული კიცილი და ნიკას დასისხლიანებული სახე...მისი ხელი ჩემს მუცელზე და თვალები,რომლებიც გადარჩენას მტხოვდნენ... -მარი...-ხმა ჩაწყვეტილმა ამოილაპარაკა ხურციძემ და კვლავ უცინოდა საყვარელ ქალს.. -ნიკა გთხოვ...არ ისაუბრო გთხოვ გადაგვარჩენენ....-განწირული ხმით კიოდამარიამი...ლურჯი თვალებიდან ღაპა-ღუპით მოსდიოდა ცრემლები...სიტყვები ჰაერში უგზოუკვლოდ იფანტებოდნენ...ტკივილით გაჟღენთილი ხმა ნელ-ნელა ეხლიჩებოდა..-გთხოვ..-ბლუყუნებდაისევ და ხელს ხელზე მთელი ძალითუჭერდა... -მარი...-ისევ მის სახელს იმეორებდა ხურციძე და ახლაღა იწყეს დენა მისი თაფლისფერი თვალებიდან ცრემლებმა-ჩემზე ხშირად არ იფიქრო...-სიმწრისგან გაეცინა.-არ მინდა წარმოვიდგინო...რომ...სევდიანი თვალები გაქვს....ყიფიანო... მიყვარხარ.... სხვა არაფერი მახსოვს...იქაურობა სინათლემ დაისაკუთრა... ------ საავადმყოფოში უამრავი ადამიანი შეკრებილიყო...ისინი ვისაც ცოლ-ქმარი უყვარდათ და იცნობდნენ და ისინიც ვინც არ იცნობდ ამათ...ყველას სტკიოდა მათი ტკივილი...ყველას ეწვოდა სული... ტიროდნენ დვალიშვილები... გაგიჟებული დააბიჯებდა გიორგი აქეთ -იქით... სტკიოდა ნიკას საძმაკაცოს...ზოგი ჩამუხლულიყო და ღმერთს თხოვდა მათ გადარჩენას... ტიროდა ყველა ვისაც შეეძლო ემოციების გარეთ გამოშვება...მოთქვამდნენ...ბრაზობდნენნ...იტანჯებოდნენ... რამდენიმე საათის შემდეგ გამოვიდა ექიმი..მყარი ნაბიჯებუთ მიემართებოდა აბობოქრებული ხალხისკენ... -ყიფიანი გიორგი რომელია?-გაისმა ხმა და გიორგიც სწრაფად წამოხტა -მე ვარ.. -მარიამს სურს თქვენი ნახვა...-გიორგი გვერდის ავლას აპირებდა ექიმმა რომ დაიჭირა მკლავში..-მისმინეთ..-თქვა მკაცრად და მიიქცია ყველას ყურადღება..-ვწუხვარ... მაგრამ...ბატონი ნიკა ხურციძე ოპერაციის დროს გარდაიცვალა... ყველამ შოკი მიიღო...ყველაზ ერთიანად ჩასწყდა რაღაც...ყველამ დაკარგა დიდი ბედნიერება,გაბსაკუთრებით მარიამმა.. -მან იცის?-წარმოთქვა გიორგიმ და ექიმს თვალებში ჩახედა...ძარღვები დაჰბერვოდა ყიფიანს... -იცის... მძიმე და მტანჯველი ნაბიჯებით გაუყვა გიორგი დერეფანს..მარიამის პალატასთან ორიოდე წუთი შეჩერდა.. ღრმად ჩაისუნთქა და კარი გააღო. ფანჯარაში იხედებოდა მარიამი..უგრძნობლად იწვა საწოლზე...გაფითრებულიყო...მის თვალებს დაეკარგათ ის ბედნიერება რაც აქამდე გააჩნდათ...ისინი აღარ ბრწყინაცდნენ.. -მარი..-მიუახლოვდა დას და მისი ხელი თავისაში მოაქცია. მისთვის ზედაც არ შეუხედავს მარიამს -ის აღარ არის..-თქვა ტკივილ ნარევი ხმით და ვეღარ ტიროდა..თითქოს ცრემლები დაშრნენ -ვწუხვარ მარიამ...-საწოლზე ჩამოჯდა ყიფიანი და გულზე აიკრა და შუბლზე აკოცა-ძალიან ვწუხვარ...-ლუღლუღებდა იგი მაგრამ მარიამი არუსმენდა...არავისუსმენდაა..იგი მხოლოდ ხურციძის ნათქვამ ბოლო სიტყვებზე ფიქრობდა და ათასჯერ იმეორებდა ბედნიერ მომენტებს გონებაში.. ყიფიანო მიყვარხარ... ყიფიანო მიყვარხარ... ყიფიანო მიყვარხარ... უეცრა დგაინთავისუფლა თავი გიორგის მკლავებიდან..ძლივს ძლივობით წამოდგაფეხზე და ფანჯარასთან მივიდა. ცას გახედა... -ზუსტად ისეთია,ნიკას რომ უყვარდა.. -მარიამ...-ტკივილით გაიჟღენთა გიორგის ხმა...-გთხოვ... -მეც მიყვარხარ ხურციძევ..-წარმოთქვა ჩურჩულით და მის თვალებს კვლავ მოწყდა ორიოდე ცრემლი... ----------- 5 წლის შემდეგ... -დე მამიკოს თოვლი უყვარდა?-კითხა უეცრად პატარა ელენემ მარიამს და ბედნიერმა ღილმა გადაურბინა სახეზე -კიდედი...ჩვენ რომ დავქორწინდით იმ წელს პირველად მოთოვა...პირველად გაგიჟდა ჩემთან ერთად იმ დღეს...-თქვა მარიამმა და გაეღიმა..დედა შვილი ზუსტადიმ ადგილას იწვნენ სადაც ერთ დროს ნიკა მარიამს სიყვარულს უხსნიდა... -დე თოვლში რატომ ვწევართ? -ააფახურა ელენემ დიდი თაფლისფერი თვალები და პასუხის მოლოდინში დიდი ყურადღებით მიაჩერდა მარიამს -იმიტომ რომ სწორედ აქ გამომიტყდა მამაშენი სიყვარულში... -ძალიან გიყვარს დე? -კიდედი..ძალიან მიყვარს... და მასაც ძალიან ვუყვარვართ...-უთხრა პატარაგოგონას..ლოყაზე მსუბუქადუჩქმიტა გაუღიმა და გაყინულ შუბლსმიადო ცხელი ტუჩები... -მე ვნახე მამიკო დე.. -სადნახე ელენე? -გაოცებულმა შეხეხამარიამმა -სიზმარში...იცი რა მითხრა? -რა გითხრა დედი?-თვალები აემღვრ ამარიამს -შენ და დედიკო ძალიანმიყვარხართო...ვიცოდი გოგორომიქნებოდი,სულ ვამბობდი დედიკოსავით ლამაზი იქნებაო და აი შენც ზუსტად მისი სილამაზეგაქვსო...მერემოვიდა ა მაგრად ჩამეხუტა დედი...წასვლუს დროს დედიკოს მიხედეო და შუბლზემაკოცა-ბედნიერმაგახედა მარიამს და გაუღიმა...-წამო რა სახლშიდავბრუნდეთ...-წამოხტა ელენე და მალევე წამოდგა მარიამიც..გაუყვნენ გზას და მალევე შეაღო საყვარელი სახლის კარი...სახლის,რომელშიც ჯერ კიდევ ტრიალებდა ხურციძის სურნელი...სადაც ჯერ კიდევ არსებობდა მათი ბედნიერი წუთები... შევიდა თუ არა შინ ხმადაბლა თითქმის ჩურჩულით გაიმეორა მარიამმა ყიფიანო მიყვარხარ.... მეც მიყვარხარ ხურციძევ... |
 |
 |
 |
ტესტები
სხვა გვერდები
აქტიური მწერლები
აქტიური მწერლები
.:დღის აქტიური მკითხველი:.
ყველაზე მნიშვნელოვანი ცხოვრებაში არის?
ყველა გამოკ
.:შემოგვიერთდით FACEBOOK-ზე:.
