დილით ნიკოს გაეღვიძა და გვერდით მწოლიარე შეყვარებულს გადახედა.ელენეს ჯერ კიდევ ეძინა,ნიკო კი მისი ყურებით ტკბებოდა.კიდევ დიდხანს უყურა,შემდეგ კი მისი გაღვიძება გადაწყვიტა.შიშველ მუცელზე იარები შენიშნა,ისეთი,როგორიც თავის ცოლსაც ქონდა მშობიარობის შემდეგ.უცნაური იყო,ელენე ხომ ეტყოდა შვილი რომ ჰყავდეს,ან გათხოვილი რომ იყოს.ფაფუკ მუცელზე ნაზად აკოცა,უფრო ქვემოთ ჩავიდა,თეძოები ხელებში მოიქცია და მის ბოქვენში ჩარგო თავი.ელენე სასიამოვნო შეგრძნებამ გამოაღვიძა და კვნესა აღმოხდა,ხელი ნიკოს თმაში შეაცურა და სიამოვნებისგან მთელი ძალით მოუჭირა.ელენეს უკვირდა მთიელი კაცის ასეთი სითამამე,თუმცა ამაზე ნაკლებად ფიქრობდა,რადგან ნიკო სხვებს არ გავდა,ის ყველაზე განსხვავებული ადამიანი იყო იმათგან,ვისაც კი ოდესმე შეხვედრია.ცოტა ხანში ნიკო გვერდით მიუწვა და შეყვარებულს მხრებზე ხელები შემოხვია
-რა გემრიელი ხარ - ჩასჩურჩულა ნიკომ ყელზე ეამბორა.
-ნიკო,უნდა წავიდე - უთხრა დამწუხრებულმა ელენემ
-რა?წუხელ ხომ აგიხსენი ყველაფერი,მაპატიე,ვიცი,ცუდად იგრძენი თავი,არ შემიძლია შენი გაშვება
ელენეს სახეზე გაკვირვება ეწერა
-შენ ვერ გაიგე
-მშვენივრად ვხვდები,რასაც ამბობ - უცებ გააწყვეტინა ნიკომ
ელენე მისკენ მიიწია და პირზე ხელი ააფარა
-სტატია მაქვს დასაწერი და ცოტა სამუშაო მაქვს,ამიტომ ვარ წასასვლელი,მერე სულ თავისუფალი ვარ.არ დამამთავრებინე,რომ მეთქვა - უთხრა და პირიდან ხელი მოაცალა
-ააა,ხო - გაეცინა და დაიბნა ნიკო - აქ რამდენი ხნით იქნები?
-კიდევ ოთხი დღით
-მერე,რას აპირებ? - ნიკომ ნერწყვი მძიმედ გადაყლაპა - წახვალ?
ელენემ სევდიანი თვალებით შეხედა და ხმა არ ამოუღია
-გასაგებია
-ამით არ დავამთავრებთ ყველაფერს - დაამშვიდა ელენემ
-ჰო,რა თქმა უნდა - გაუღიმა ნიკომ - შენთვის რაღაცა უნდა გავაკეთო,ინებივრე და მზად რომ იქნება დაგიძახებ
-მართლა? რას?
-საჭმელს - მოკლედ უთხრა ნიკომ
ელენეს გაეცინა
-ავდგები და გამოვალ
-ბანაობა ხომ არ გინდა? - მოულოდნელად კითხა ნიკომ
-კი,ოღონდ ჩემთან ვიბანავებ,ტანსაცმელიც უნდა გამოვიცვალო
-აქ მოიტანე და აქ იბანავე
-არა,იყოს,უცებ ვიბანავებ და მოვალ
-მეც უნდა ვიბანაო და მეთქი ერთად ვიბანავებდითთქო - მაცდურად უთხრა ნიკომ
-ერთად ბანაობის იდეა მშვენიერია,მაგრამ სამუშაოს რა ვუყო?
-ვერაფერს უზამ?
-ვერა,მაგრამ გპირდები,მაქსიმუმ 2 საათში აქ გავჩნდები
-კარგი - უთხრა ნიკომ,აკოცა და ოთახი დატოვა
ელენე კმაყოფილებისგან გაღიმებული დარჩა.ოთახს თვალი მოავლო და მხოლოდ ახლა შენიშნა ნიკოს ოთახში,საწოლის პირდაპირ კედელზე დაკიდებული სხვადასხვა იარაღი,თოფები,დანები და ხანჯლები.ამის დანახვამ ელენე ღრმა ბავშვობაში გადაისროლა,როცა პატარაობაში,ზაფხულში მამას სოფელში მიყავდა და მისი თოფის დაჭერისა და სროლის უფლებას აძლევდა.პატარა ელენეს თოფის სროლა ისე აბედნიერებდა,რომ გახარებული მამასთან მიდიოდა და ზედ ახტებოდა.ისიც ხელში იყვანდა ხოლმე და შვილის ბედნიერებით გახარებული მამაც ვარდისფერ კაბიან გოგონას ჰაერში ისროდა.მაშინ ელენე ხუთი ან ექვსი წლის იქნებოდა.ელენეს მეხსიერებაში ამოუტივტივდა დედას ხმაც,რომელიც ბუნდოვნად ახსოვდა.ბედნიერი მამა-შვილის დანახვაზე ნახევრად შეშინებული დედა მეუღლეს უყვიროდა ხოლმე
-ვახო,არ ატკინო ბავშვს არაფერი,დასვი დაბლა
მამა-შვილი მაინც საკუთარ სტიქიაში იყო და ქალის ხმა არ ესმოდათ.
-მზად არის საჭმელი,ჭამეთ ახლა და მერე ითამაშეთ - აგრძელებდა ხოლმე ქალი.
ელენე და მამამისი მაგიდისკენ გაემართებოდნენ ხოლმე,რომლის გარშემოც დედა ფუსფუსებდა.შემდეგ დედა უმცროს შვილს ეძახდა ხოლმე,რომელიც აუზში ცურაობდა.
-დათუნა,ამოდი წყლიდან,გაცივდები,რამდენი ხანია მანდ ხარ.მოდი ჭამე და მერე ჩადი ისევ - ლმობიერად სთხოვდა ხოლმე დედა,რადგან დათუნა ყოველთვის ჭირვეული,რთულად აღსაზრდელი და ჩაკეტილი ბავშვი იყო,მეგობრებიც თითქმის არ ყავდა.
ყველანი მაგიდას მიუსხდებოდნენ ხოლმე მაგიდას,ყველა ბედნიერი იყო,დათუნაც კი,რომელიც მაგიდასთან სველი და გაწუწული იჯდა და დამშეული წითელ საზამთროს ჭამდა.
ასე გრძელდებოდა ყოველ ზაფხულს.ერთ ზაფხულშიც,როგორც ყოველთვის,ოჯახთან ერთად წავიდა,თან მამამისის ყველაზე ახლო ძმაკაციც დაპატიჟეს.ძმაკაცი არა.ოჯახის წევრი,რადგან მისი ოჯახის ყველაზე ახლო და დიდი ხნის მეგობარი იყო.მამამისი ხშირად იძახდა,ჩემი არაბიოლოგიური ძმა არისო.ელენეს ნათლად ახსოვს ამ მამაკაცის სახე და სახელი.იმ დღეს 14 თუ 15 წელი უსრულდებოდა და სოფელში,ოჯახთან და მათ მეგობართან ერთად გადაიხადა დაბადების დღე.იქაური მეგობრები დაპატიჟა,აუზში იცურავეს.როცა სანთლებს აქტობდა,გარშემომყოვებს უმზერდა,რომლებიც ტაშს უკრავდნენ,მღეროდნენ და იცინოდნენ და მიუხედავად იმისა,რომ იქ ერთი ადამიანი ზედმეტი იყო,ელენე მაინც ბედნიერი იყო.უყურებდა ამ ჭაღარა მამაკაცს,რომელიც ტაშს უკრავდა და იცინოდა და გულის რევის შეგრძნება და სირცხვილის გრძნობა ეუფლებოდა.თუმცა,ელენე მაინც ბედნიერი იყო.ტორტი ჭამეს,ითამაშეს და საღამოს სახლში წავიდნენ.მამა და მისი მეგობარი ზემოთ ავიდნენ და თავიანთ სფეროს,ბიზნესს განიხილავდნენ.დათუნა თავის ოთახში,კომპიუტერთან თამაშით იყო დაკავებული,ელენე კი დედას ეხმარებოდა მაგიდის ალაგებაში.როგორც იქნა საქმე მოათავეს და საღამოს,დაღლილებმა თითქმის ყველამ დაიძინეს.მზე ჩადიოდა,ელენე კი ჰამაკში ჩაწვა და ,,დევიდ კოპერფილდის კითხვას“ შეუდგა.ეს წიგნი იმ დღემ კარგად დაამახსოვრა.სახლის კარების ხმა გაისმა,ელენემ კარისკენ გაიხედა და გული აუჩქარდა. ,,ღმერთო,ის მოდის“ ამბობდა და გულში ლოცულობდა,რომ გზაში რამე მოსვლოდა,მომკვდარიყო,მეტეორი ჩამოვარდნილიყო,ოღონდ მასთან ახლოს ვერ მიეღწია,თუმცა მისი სურვილი არ ახდა.მამაკაცი ელენეს გვერდით მოუჯდა.ელენეს მთელ ისხეული უკანკალებდა
-ახლა უკვე დიდი გოგო ხარ - ჩურჩულებდა ბოხი ხმა
ელენე შიშისგან ხმას ვერ იღებდა.მამაკაცმა მის კისერთან მისწია თავი
-როგორ მიყვარს ეს სუნი
ელენეს გულის რევის შეგრძნებამ შეაწუხა
-ვერ გიტან - ამოილუღლუღა ბავშვმა - პედოფილო
-ეს მეორედ აღარ თქვა - მშვიდად საუბარს განაგრძობდა მამაკაცი - თუ დამჯერი გოგო იქნები,ყველაფერი კარგად იქნება - უთხრა და ელენეს მუხლზე დაადო ხელი
-ნუ კანკალებ,ყველაფერი კარგად იქნება - განაგრძობდა მამაკაცი და ხელს უფრო მაღლა სწევდა
-ყველაფერს მამაჩემს ვეტყვი და მოგკლავს - ხმის კანკალით უთხრა ელენემ - რაც არ უნდა უთხრა,კარგად იცი,რომ არ დაგიჯერებს და მე დამიჯერებს
-თუკი მამაშენს რამეს ეტყვი,პირობას გაძლევ,რომ ვერც მამას,ვერც დედას და ვერც შენს პატარა,გამოჩერჩეტებულ ძმას თვალით ვეღარ იხილავ,პირობას გაძლევ - დაემუქმრა მამაკაცი
ელენეს ეჭვი არ შეპარვია მის სიტყვებში,რადგან კარგად იცოდა მისი განთქმული სახელის,ძალაუფლებისა და ფულის შესახებ.ამას ემატებოდა ჭორები მისი ბინძური საქმიანობისა და მკვლელობების შესახებ,რასაც ელენეს მამა ყოველთვის უარყოფდა ამას,ეჭვი არ ეპარებოდა მეგობრის სიწმინდეში და ყოველთვის თავგამოდებით იცავდა,ამიტომ ეს კაცი თავის სიტყვას აუცილებლად შეასრულებდა,ყოველ შემთხვევაში ელენეს ამის სჯეროდა და მისი სიტყვების ეშინოდა.
-გეხვეწები,დამანებე თავი - ღაპაღუპით ჩამოსდიოდა ელენეს ცრემლები
-ნწ - ჯიუტად დაიძახა მამაკაცმა - ახლა კი გირჩევნია ხმა არ ამოიღო,თორემ ამას ძალიან ინანებ
ხელმა ბავშვის კაბაში შეაღწია,შემდეგ მის საცვალს მისწვდა.კაცმა სიამოვნებისგან თვალები დახუჩა,ღრმად,ხარბად ჩაისუნთქა და ელენეს კაბის ქვეშ ხელს ამოძრავებდა.ელენეს გული ერეოდა მისი ქშენის მოსმენაზე,სირცხვილით იწვოდა,უნდოდა მიწა გასკდომოდა და შიგ ჩაეტანა,იმასაც ნატრობდა,რომ მის ოჯახს არ დაენახა ეს ყველაფერი.ელენემ მამაკაცის ფეხებს შორის შენიშნა,როგორ გაიზარდა მისი ასო.ამაზე უფრო შერცხვა და თვალები დახუჭა.
-იცი,როგორი სველი ხარ? - გაეცინა მამაკაცს - პატარა ეშმაკო,ვიცი,რომ გსიამოვნებს
ელენე ტირილს განაგრძობდა და ხმას ვერ იღებდა.უცებ რაღაც სასიამოვნო იგრძნო და ამ სასიამოვნო რაღაცას ქვემოთ გრძნობდა,სადაც კაცის ხელი მოძრაობდა.გონება დაებინდა,თავბრუ დაეხვა,ძარღვები და კუნთები დაეჭიმა.არაამქვეყნიური სიამოვნება რამდენიმე წამს გაგრძელდა,შემდეგ კი გონზე მოვიდა.
-აბა,როგორი იყო? - კითხრა გახარებულმა კაცმა - ახლა იცი რა ქენი?
ელენეც უნდოდა მის ყურებს დახუჭვის ფუნქცია შეეძინათ.
-შენ ამ წუთას გაათავე - განაგრძობდა კაცი - ვიცი,რომ მოგეწონა
-არ მომეწონა,საშინელება იყო - უთხრა ბავშვმა,რომელსაც სირცხვილის გრძნობა წვავდა და ანადგურებდა,ჰამაკიდან წამოხტა და სახლისკენ გაიქცა.
დღემდე ახსოვს ის სირცხვილის გრძნობა,რომელიც მაშინ დაეუფლა.დროდადრო ახსნენდება ხოლმე და სიცოცხლეს უნადგურებს.ახლა იშვიათად,მაგრამ ადრე უფრო ხშირად ეს ყველაფერი ესიზმრებოდა ხოლმე და ღამით შეშინებულს ეღვიძებოდა.
ფიქრებიდან გამოფხიზლებულს გუნება წამხდარი ქონდა.თავისი ტანსაცმელი მოძებნა,ჩაიცვა და გასვლა დააპირა,როცა ნიკოს ცოლის სურათი შენიშნა უჯრაზე,ხელში აიღო და კარგად დააკვირდა.მხოლოდ ახლაღა შენიშნა,რომ მისი ცოლი ულამაზესი ყოფილა.განა შეძლება ნიკოსთვის ცოლი დაევიწყებინა და მისი ადგილი დაეკავებინა?ამაზე პასუხი არ ქონდა.