-ნენე ადექი, რაღადროს ძილია ღამდება უკვე.-დამჩხავა ქეთი და ბალიშს მესვრის.
-ოო! მაცა რა ცოტახანი, ჯერ დილაა.
-რა დილა გოგო, 3 საათი იწყება.- კვლავ არ ისვენებს და ბალიშებს მესვრის.
-ქეთიი, ჩემი და რომ ხარ თორე ამას არ გაპატიებდი.-ვამბობ და ზლოზინით ვდგები საწოლიდან. "კიდევ ძილი დაგაკლდა ნენე რა, არადა როგორ გეძინებოდა შე საწყალო", ვამბობ ჩემთვის საწყლად. სააბაზანოში შევდივარ შხაპს ვიღებ და იქედან გამოსული, მომზადებას ვიწყებ. საძინებელი ოთახიდან გავდივარ და წინ ლილე მხვდება.
-ჩემი სიხარული მოსულა, სად დამეკარგე ეს დღეები?-ვეკითხები და გვერდზე ლოყას ვუჩქმეტ.
-მე სად დაგეკარგე?, მემგონი შენ გუშინ წინდელის მერე არც გამოგიღვიძია.- ასრულებს საუბარს ლილე და ქეთი აგრძელებს.
-როგორ მაინტერესებს მთავარი თუ გაახსენდება.
-და რაიმე ხდება?.- ვკითხულობ გაკვირვებული და ცალწარბს ზევით ვწევ, რაც ყველაზე კარგად მეხერხება.
-ხვალ შენი ახალი სამსახურის პირველი დღეა.-ამთავრებს და ლილეს ფხუკუნი ჩემს ყურთასმენას სწვდება.
-ა მაგაზე მეუბნებოდი?.- ვეკითხები ისე ვითომდა კიდევაც მახსოვდა.
-ნენე 20 წლის ხარ და იცის ასე გულმავიწყობა ხანდაზმულ ასაკში.-აფხუკუნდა ლილე და ქეთიც აჰყვა.
-მოკლედ თქვენ ადამიანი ვერ დაგელაპარაკებათ რა.-ვეუბნები და ფილმის საყურებლად, პოპკორნს ვიმარჯვებ.
-ჰმჰ, როგორც ეტყობა დიდად არ ნერვიულობ პიველ დღეზე?.- კვლავ აგრძელებს ლილე.
-კარგი, რა უნდა იყოს ესეთი პიველი დღე, უბრალოდ რაც იქნება ჩემი გასაკეთებელი იმას გავაკეთებ და მორჩა.
-გააჩნია როგორი ოჯახი შეგხვდება.
-იმედია სახლის საქმეების გარდა სხვა არაფერს დამავალებენ.
-უკვე აქედან წუწუნი თუ დაიწყე, მაქსიმუმ ორი დღეც ვერ გაჩერდე მოსამსახურედ.
-ცოტახანს ვიმუშავებ მოსამსახურედ, ახალი სამსახურის შოვნამდე.
-ხო მართლა, ქეთი სად წავიდა?.
-რავი დაქალებთან ერთად მიდიოდა კაფეში, უი ლიკა რაშვება?
-ლიკა მუშაობს, ძაალიან გადამღლელი დღეებიაქ სამსახურში.
-აუ რამდენი ხანია არ მინახია, ჩვენც წავიდეთ მერე კაფეში.
-თუ მოიცალა ჩვენთვის წავიდეთ.
-ჰო თუ მოიცალა. ჩავიბურტყუნე ჩემთვის და ფილმის ყურება გავარგრძელე.
მალევე ქეთიმაც კარები შემოაღო და ჩემს წინ დაჯდა.
-რა იყო რანაირი სახით მიყურებ?-ვეკითხები გაკვირვებული.
-ნენე გთხოვ.
-რას მთხოვ?
-მარკეტში წადი და პროდუქტი ამოიტანე, მე დამავიწყადა.- ამთავრებს ქეთი და საწყალი კნუტივით მიყურებს.
-ხო კარგი ჩავალ. ვუთხარი მშვიდად, რადგან მე თვითონაც მინდოდა გარეთ გასვლა. უცებ გავედი ოთახიდან და თხელი ჟაკეტი ჩავიცვი, ფეხზე კი პუმას ფეხსაცმელი მოვირგე და სახლიდან გავედი. მოუხედავად იმისა რომ, გაზაფხული იწყებოდა გარეთ მაინც გრილოდა. კიბეები ჩავირბინე და შენობიდან გამოვედი. მარკეტი მეორე მხარეს იყო, ამიტომ გზის გადაჭრა სულ მიწევდა.
საჭირო პროდუქტები ცელოფანში ჩავაწყვე, ფული გადავიხადე და გარეთ პარკებით ხელში გამოვედი. გზაზე გადავდიოდი, როდესაც ვიღაც ჩიხიდან მთელი სიჩქარით გამოვარდა და ჩემს წინ მანქანა მთელი ძალით დაამუხრუჭა. მე კი ჩემი პარკებითურთ ამოვტრიალდი და ძირს დავეცი.
მძღოლი კი მალევე გადმოვიდა მანქანიდა და ჩემსკენ წამოიწა. მე კი გაშტერებული ვეგდე ძირს. ცოტა წამოვწიე თავი, ხელზე ვიპწკინე და და ბოლო ხმაზე ვიყვირე.
-ნენე ცოცხალი ხარრ.-ვყირი და კბილების სამყაროს ვაჩენ. მალევე აქეთ-იქით დავიწყე თვალების ცეცება მაგრამ, მანქანა ვეღარსად ვერ დავინახე. ჩემს წინ კი ერთი ახალგაზრდა ბიჭი იდგა და სიცილს ძლივს იკავებდა.
-მოდი მოგეხმარები!.-უეცრად ხელი ჩემსკენ გამოიშვირა, მე კი ჩემით წამოვდექი ფეხზე და ბიჭს "ვერ გადამირჩების" მზერით შევხედე.
-ხომ კარგად ხარ?- მეუბნება და დამცინავად მიყურებს.
-შენ ვინღა ხარ?, და საერთოდ ის მძღოლი სად წავიდა?, ჰმ ალბად იცოდა რომ ვერ გადამირჩებოდა და მოვკლავდი, იდოტი.- ვამბობ გაბრაზებული და თავლებს ბოლომდე ვქაჩავ. ბიჭი კი პარკს ხელში მაწვდის და ცდილობს ბოლო ხმაზე არ ახარხარდეს.
-მე ვარ მძღოლი.- ასრულებს და სახეზე ათასნაირი ემოცია მიჩნებდება.
-შენ თუ მძღოლი ქვია კი, ლამის მეგონა რომ მოვკვდი.
-უკაცრავად?, ეგ შენი ბრალია, რომ გაგეხედა გვერდზე ასე არ მოხვდებოდა.
-ხეპრე, იდიოტი.-მივაძახე გამწარებულმა. ის კი მანქანაში ჩაჯდა და სადღაც გაქრა. მე კი პარკით ხელში, გამწარებული მივაბიჯებ სახლისკენ.
მალევე ავედი ლიფტით და სახლის კარები ბუტყუნ-ბუტყუნით შევაღე.
-მომე გამოგართმე პარკებს.-მეუბნება ქეთი და ჩემსკენ მოდის.
-მე ამ პროდუქტისგან გაკეთებულ საჭმელს არ შევჭამ.
-რატო?
-იმიტომ რომ მაგ პროდუქტმა ლამისაა და შემიწირა.-ვასრულებ და თან მოსანცმელს ვიხდი.
-რა მოხდა მეტყვი?
-რა და მარკეტიდან გამოვედი და გზა უნდა გადამეჭრა, როდესაც ვიღაც მანქანით გამოვარდა და პარკებიანად ამომატრიალა.
-დაშავებულის არაფერი გატყვია.- მეუბნება დამცინავად.
-ღმერთს მადლობა, თორე ახლა ორმოცი მექნებოდა.
-და მძღოლზე რას მეტყვი?
-იდიოტი, ნაგავი და რავი კიდე რა გითხრა, ერთი სიტყვით სუფთა "უხსენებელია" რა.
-ნენე მაგაზე არ გეკითხები, როგორი აღნაგობის ბიჭია?
-რავი მაღალი და ნავარჯიშევ ფორმაში.
-ვაიმე ნენე!, ლამაზიათქო ამის თქმა მინდოდა!.
-შავგრემანი და ცისფერ თვალება, არა ლამაზი კი იყო, მაგრამ.
-რა მაგრამ?-მეკითხება სიცილით ქეთი.
-ქეთი იმის მაგივრად რომ მკითხო, რაიმე ხომ არ გჭირსო, შენ რეებს მეკითხები? და საერთოდ წავედი დავიძინე მე.-ვეუბნები და ოთახში მივდივარ.
ტანსაცმელს ვიხდი, პერანგს ვიცმევ და საწოლში ვწვები. უეცრად კი ათასმა აზრმა განირბინა თავში. "საერთოდ რომ არ ჩავსულიყავი მარკეტში, არაფერიც არ მოხდებოდა და თან იმ ბიჭის სიფათსაც არ გადავეყრებოდი.. ან საერთოდ რომ მოვკვდარიყავი". უჰ ნენე რეებზე ფიქრობ რა, ჩავიბურტყუნე ჩემთვის და თავალები დავხუჭე დასაძინებლად.

დილით ჩემი ადრე გაღვიძება, მზის სხივების კიარა, არამედ ჩემი მაღვიძარას დამსახურება იყო. ზლოზინით ავდექი საწოლიდან და უკან ისევ დავეშვი. რადგან ძილი ძალიან მიყვარდა და ყველაზე დიდი მნიშველობა ჩემს ცხოვრებაში დილის ძილს ჰქონდა. ჩემთვის ვფიქრობდი რომ, ამ მდგომარეობას უნდა შევჩვევოდი რადგან, ჩემი რუტინა გახდებოდა ეს მომენტი. პირველი სააბაზანოსკენ ავიღე გეზი, რაათა გამოვფხიზლებულიყავი, იქედან გამოსულმა კი ტანსაცმელი გამოვაწყვე და ჩაცმას შევუდექი. ამერიკული ჯინსი და თეთრი ზედა ჩავიცვი, ხოლო ფეხზე თეთრი ფეხსაცმელები ამოვიცვი. შემდეგ კი თმის გაკეთებასაც შევუდექი, თმები მაღლა ავიწიე და უკან გრძლად გადმოვიყარე. ამასობაში კი ათიც დაწყებულა. ჩანთა ავიღე და ოთახიდან გავედი.
წინ კი ქეთი შემეჩეხა.
-წარმატებები ნენე.-მეუბნება და ლოყაზე მაგრად მკოცნის.
-მადლობა, კარგი წავედი თორემ პირველ დღესვე დავაგვიანებ.-ვეუბენბი და სახლიდან გავდივარ. ჩემი სახლიდან სულ რაღაც ათი წუთის სავალზე იყო ჩემი სამსახური. ფურცელზე დაწერილ ნომერს შევხედე რადგან, სხვა სახლში არ მივსულიყავი.
"და აი ეს სახლია", ვამბობ ჩემთვის გონებაში და გაშეშებული რამოდენიმე ხანი ვდაგავარ. ჩემს წინ დგას უზარმაზარი თეთრი ფერის სახლი, რომელსაც ნაწილ-ნაწილ შავი ფერის ფილები ამკობს. "ეს სახლია თუ ზებრა" ვამბობ ჩემთვის და სიცილს ვიწყებ ჩემი ფიქრებიდან გამომდინარე.
სახლის წინ კი ორი დაცვა იდგა. უეცრად კი წინ შემომეგება ვიღაც ქალი.
-ალბათ შენ ახალი მოსამსახურე ხარ.
-დიახ, დღეს დამიბარეს.
-ძალიან კარგი. წამომყევი და ყველაფერს აგიხსნი რაც გევალება.
-კარგი.-ვეუბნები და უკან წყნარად მივყვები.
-ნენე, აქ ჩემს შვილთან ერთად ვცხოვრობ, თუმცა ხანდახან ჩემი საქმეებიდან გამომდინარე გამგზავრება მიწევს, ამიტომ თუ რაიმე დაჭირდება შენ გააკეთებ.
-დიახ ყველაფერი გასაგებია.-ვეუბნები და მთელი სინაზით ვუღიმი, შემდეგ კი ჩემს მოქმედებაზე მართლაც რომ მეცინება.
-ნენე ასევე სახლში გვყავს დამლაგებელი, რომელიც ყოველდღე ალგებს სახლს ასე რომ, შენ დალაგება და მსგავსი რამ არ გევალება, და კიდევ ქალატონოთი მომართვა და მსგავსი რამ დაივიწყე, უბრალოდ ნანათი მომართე.-ამთავრებს და თავზე ხელს მისვამს. "როგორც ჩანს ძალიან თბილი ქალია, უიმე საყვარელი", ჩემი ფიქრებიდან კი ქალბატონ ნანას, უფრო სწორედ კი ნანას გამოვყავარ.
-ჩემი ბიჭი კი გართობით არის დასაქმებული, ამიტომ სახლში მხოლოდ იმ დღეებშია როცა ძალიან გადაღლილი არის, ამიტომ იმედია ხელს არაფერში შეგიშლის. მე კი ხვალ მივდივარ ქვეყნიდან და დაახლოებით ერთ თვეში ჩამოვალ.
-გასაგებია.
-და კიდევ თუ რაიმე დაგჭირდეს, ჩვენს დამლაგებელს უთხარი და მასაც მიეხმარე რაიმე საქმეზე, ძალიან საყავრელი ქალია, იმედია შევთანხმდით არა?.-მეუბნება და თბილად მიღიმის.
-კი ყველაფერზე შევთანხმდით, და ფორმა?.
-ფორმა საჭირო არ არის, შეგიძლია თავისუფალი ტანსაცმლით იარო. მთავარია ჩემი შვილის ლუკას ბრძანებები შეასრულო.
-დიახ დიახ.-ვეუბენი და სავარაუდოდ სამზარეულოსკენ მივდივართ, სადაც დამლაგებელი ნინო გვხვდება.
-გაიცანი ეს ნენეა, მე რომ გეუბნებოდი, ძალიან საყვარელი გოგოა.-ამბობს და მხარზე ხელს მხვევს.
-მე ნინო ვარ დამლაგებელი, მაგრამ აქ უკვე 5 წელია ვმუშაობ, ეს ჩემი მეორე ოჯახია, ამიტომ შეგუება არ გაგიჭირდება მთავრია ბატონ ლუკას შეეგუო და მერე ყველაფერი კარგად იქნება.
-ჭირვწული ბავშვია?-ვეკითხები გაკვირვებული.
-23 წლისაა და ძალიან პრეტენზიულია.-ამბობს ნინო სიცილით. ნანას კი წასვლის წინ დავემშვიდობეთ.
ნინოს კი ცოტა რაღაც საქმეებში მივეხმარე, ხოლო მთავრი კი რაც იყო, ლუკას მოსვლას ველოდი.
"ნეტავ რა პრეტენზიული 23 წლის ბიჭი უნდა იყოს, იმედია მალე შევეჩვევი", ვბუტბუტებ ჩემთვის.
-ნენე აქ ასევე ერთი ბიჭი მუშაობს მათე, ისეთ საქმეებში გვეხმარება რაც შესაკეთებელი და გადასაადგილებელია, ამიტომ მსგავსი საქმისთვის მას მიმართე.
-კარგი, ყველაფერი გასაგებია.-ვეუბნები ნინოს და სამზარეულოდან გავდივარ. უეცრად კი კარებზე ვიღაც აკაუნებდა. "მიდი ნენე შეასრულე შენი სამუშაო", ვამხნევებ ჩემს თავს და კარების გასაღებად მივიწევ.
როგორც კი გავაღე კარები, იმწამს ადგილს მივეყინე, თითქოს მიწა ჩამივარდა და ვერაფერს ვერ ვგრძნობდი. ჩემს წინ დგას პიროვნება რომელმაც, ლამისაა და სიცოცხლეს გამომასალმა.

-შენ აქ რაგინდა?.-ვეკითხები გაკვირვებულ-ნერვებ მოშლილი.
-რაღაცეების შესაკეთებლად მოვედი.-მეუბნება და სიცილს ძლივს იკავებს.
-მძღოლობა შენ არ გამოგდის და რაიმეს თუ გაკეთება თუ გამოგდის კარგია.-ვეუბნები ნიშნის მოგებით.
-ბატონო?!-ამბობს და ჩემსკენ მოიწევს. უეცრად კი ნინო გამოჩნდა და საუბარში ჩაგვერთო.
-აბა ჩვენი ბატონი რას ინებს?.
-კარგია, ხელოსანსაც რომ ბატონოთი მიმართავთ.-ვეუბნები ღიმილით.
- არა ნენე, ეს ლუკაა ნანას შვილი.-ასრულებს და ჩემი მომღიმარი სახე მეყინება,"რა გატლიკინებდა ნენე", ვამბობ ჩემთვის და ვცდილობ არ ამოვიღრიალო ბოლოხმაზე ამ სხვის სახლში.
-იცით მე მათე მეგონა.-ვამბობ და "კბილებიდან ოფლი მომდის" სახით ვიყურები.
-ლუკა ეს ნენეა, ალბად იცი ნანა რომ ამბობდა ახალი მოსამსახურე ავიყვანეო.
-ხო მოსამსახურე.-გამოკვეთილად თქვა ლუკამ და მზერა ჩემსკენ გადმოიტანა.
-კარგი ლუკა მე საქმეები მაქვს, თუ რაიმე დაგჭირდება ნენეს უთხარი.
-ანუ ჩემს ხელში ხარ?-აბობს ნიშნის მოგებით და გვერდზე ლოყას ტეხავს.
-კი და ძირს ჩამომსვი.-ვეუბნები გაბრაზებული მაგრამ, მალევე ღიმილი მივლის სახეზე.
-ძაან გრძელი ენა გაქვს და ცოტა მოვაკლოთ.-ამბობს თავს ვვერდზე ხრის და ისე მიყურებს.
-როგორც იტყვი ლუკა.
-ნწ! ეგრე არ მომწონს, ბატონო ლუკა უფრო კარგად ჟღერს.
-დიახ ბატონო ლუკა.-ვეუბნები ღიმილით და ოთახიდან გადის.

მალევე მათეც გავიცანი, ძალიან მხიარული ბიჭი აღმოჩნდა და ერთმანეთსაც კარგად გავუგეთ.
ძალინ ბევრი ვიცინეთ ერთად, მაგრამ სიცილი ვინ გაცადა.
-ნენე მოდი.-გასძახის ზედა სართულიდან ლუკა.
-დიახ ბატონო ლუკა!.-შევსძახე მეც და კიბეებს ავუყევი.
ოთახში შესვლამდე კარებზე ნაზად დავაკაკუნე და მერე შევედი. რა დაინახა ჩემმა თვალებმა, ლუკას მთელი კარადიდან ტანსაცმელი გადმოეყარა
და რაღაცას ეძებდა.
-ჩემს ახალ სმოკინგს ვერ ვპოულობ.-ღრიალებს ბოლოხმაზე, ესეთი გააფთრებული ჯერ ადამიანი არ მინახავს.
-მე არვიცი სად არის, მაგრამ მოგეხმარები პოვნაში.-ვეუბნები და გარდერობის ოთახისკენ მივდივარ.
-ხო და უნდა იცოდე, 5 წუთს გაძლევ და მომიძებნე. "არაუშავს ნენე, მაგრამ ჯერ სად ხარ, აწი იწყება არდავიწყება და სიკვდილი", ვფიქრობ ჩემთვის.

უკვე გარდერობის ოთახი, კარადები, უჯრები, ყველაფერი გადმოვატრიალე, მაგრამ სულ ტყუილად, "ვერაფერი ვიპოვე. რავქნა ახლა, რავუთხრა ამ იდიოტ და შეუგნებელ ადამიანს". ვბურტყუნებ ხმამაღლა და ოთახდიან გასვლას ვაპირებ, როდესაც კარებთან აყუდებული ლუკა შევამჩნიე.
-იპოვე?.- მეკითხება სერიოზული სახით და გრძელ თმებს უკან იყრის.
-ვერა, ვერ ვიპოვე.
-დღეს შენი სამუშაოს პირველი დღეა და უკვე არ მომწონხარ.
-და მე რავიცი შენი ნივთები სად რა დევს, რავქნა ახლა რაც არის, ის არის.
-ასე ილოდა ძვრები საქმეებიდან?
-უკაცრავად?
-სამაგიეროს ვითხოვ.
-მაინც რას ელოდები ჩემგან?
-კოცნას.- მეუბნება და ჩემსკენ მოიწევს. უეცრად სახეზე მაკვირდება და თმებს უკან მიყრის. ის ისეთი ლამაზია," მაგრამ არა ნენე არ გააბედინო ამ ხეპრეს." შევსძახე თავს და ლუკას ხელი ვკარი, მაგრამ ადგილიდან ვერ დავძარი.
-არც იფიქრო მსგავს რამეზე ესაძევ არა.-ვეუბნები და ოახიდან გავდივარ. კიბეებზე ჩავდივარ და ჩემთვის ვფიქრობ, " ნენე რაცარუნდა მოხდეს ესაძესთან საქმის დაჭერა არ გამოგადგება..".
უკვე შვიდი საათიღა სრულდებოდა, ჩემი ნივთები ავიღე და სახლიდან გავედი. ტაქს ველოდებოდი, როდესაც ლუკამ გვერდით მანქანა გააჩერა.
-ნენე წამოდი, მე წაგიყვან.
-რასამბობ შენს მანქანაში გინდა ჩავჯდე?.
-ჩაჯექი!- მეუბნება ღრიალით. უკან ჩავჯექი და მანქანის კარები მთელი ძალით დავკეტე.
მთელი გზა ჩემთვის წყნარად ვიჯექი. მხოლოდ მისამართი ვუთხარი. მალევე სახლამდეც მიმიყვანა. კარები გავაღე და მანქანიდან გადმოვედი.
-მადლობა რომ სახლამდე ცოცხალი მიმიყვანე.-ვეუბნები და მის ემოციებს ვაკვირდები, მეგონა რომ გაბრაზდებოდა მაგრამ, ცინიკური ღიმილი სახეზე აირტყა.
-ადი სახლში თორე შეგჭამე.- მეუბნება და გაკვირვებული ვაკვირდები. უეცრად კარებს ვხურავ და უკან მოუხედავად ავდივარ ზემოთ.
სახლში მისულს წინ ქეთი ამსვეტა.
-აბა მოყევი ყველაფერი.
-ძალიან კარგი ოჯახია, მითუმეტეს ოჯახის უფროსი ნანა. მაგარმ ახალ საზღვარგარეთ წავიდა და რამდენიმე თვეში ჩამოვა.
-ანუ მოგეწონა, ძალიან კარგი.
-ჯერ მთავარი არ მითქვამს.
-რა?
-ნანას შვილი ყავს, ლუკა ქვია, და მის ნებაზე უნდა ვიარო და მისი პრიკაზები უნდა შევასრულო.
-ბავშვია?
-რა ბავშვი, 23 წლისაა.
-ვავა, კარგი ბიჭიაა?.- მეუბნება ქეთი თავლებ მოჭუტული.
-ძალიან ლამაზია, ციაფერთვალება, გრძელი შავი თმით, ალბად სადმე რო შეგვხვდეს შოკს მიიღებ, მაგრამ..
-რა მაგრამ?
-ვიღაც ხეპრე, იდიოტი, უტვინო რომ დამეჯახა,, ლუკა აღმოჩნდა.
-რააა?!.
-ხო ხო!.
-ნენე ვერხვდებიი?, ღმერთს თქვენი ერთად ყოფნა სურს.-სიტყვის დასრულება და მისი აფხუკუნება ერთი იყო.
-შე საცოდაო, ვის რას ეუბნები, ქალი ბერდებები სახლში.
-არაფერსაც არ ვბერდები.
-რო მიხჩუვდები მერე გათხოვდი.-ვეუბნები და ბოლო ხმაზე ვხარხარებ.

დილით მაღვიძარის ხმამ გამაღვიძა. უცებ მოვემზადე და სახლიდან ჩქარი ნაბიჯებით გავედი.
მალევე მივედი სამსახურში, ანუ "ზებრა სახლში".
სახლში მხოლოდ ნინო იყო.
-გამარჯობა, რაშვები?.
-საჭმელს ვამზადებ.-მეუბნება ნინო და საყვარლად მიღიმის.
-ლუკა სახლშია?
-არა, გუშინ ღამით გავიდა და არ გამოჩენილა. იცის ასე დაკარგვა ერთი დღით.
-კარგი, თუ რაიმეზე დაგჭირდეთ დახმარება მითხარით.-ვეუბნები ღიმილით. კარგია ამ დილით ლუკას სახე რომ, არ დავინახე. ჩემი დღეც გადატვირთული არ იყო, რადგან ძირითადად ლუკას პრიკაზები უნდა შემესრულებინა.
-პრივეტ ნენე.-მეუბნება ოთახში შემომვალი მათე.
-პრივეტ მათე.
-რაშვები ისვენებ?
-ხო, ჯერ ლუკა არ არის სახლში და.
-დამიჯერე ძალიან ცუდი ხასიათით დაბრუნდება უკან.
-ეგ კარგ ხასიათზე არის როდესმე?.
-ზოგჯერ.-მიღიმის და ოთახიდან გადის.

უეცრად კარზე ზარის ხმა გაისმა. ჩქარი ნაბიჯებით წავედი კარისაკენ. კარები გავაღე და წინ ლუკა ამესვეტა. თმები სულ აბურძგვნოდა, ზედა კი მოქცეული, ერთი სიტყვით ტყიდან გამოქცეულს ჰგავდა.
-ბატონო ლუკა მობრძანდით, ამდენი ხანი რომ არ გამოჩნდით მკვდარი მეგონეთ.-ვეუბნები სარკაზმით.
-ნენე გამატარე!
-მკვდრის პირობაზე კარგად ხართ.- ვეუვნები და ჩემთვის ჩუმად მეცინება. ლუკა კი შეჩერდა და ჩემსკენ წამოვიდა.
-რა არ გასვენებ ნენე ლომიავ?-მეუბნება და ხელებ შუა მიქცევს. მთლიანად კარებზე ვიყავი აკრული. ჩვენს სახეებს შორის მილიმეტრები იყო დაშორება. "ესაძევ რანაირი სიმპატიუტი ხარ", ვფიქრობ ჩემთვის და ვცდილობ საუბარში არ ჩამოუვარდე.
-თქვენ რომ გიყურებთ სული მიფორიაქდება.
-ანუ ძალიან მოგწონვარ.
-საიდან მოიტანე, ეგ არც კი გაიფიქრო ესაძევ. შენ ნაირ ხეპრეს და იდიოტს არც კი შევხედავ.
-შენი ადგილი არ დაგავიწყდეს ამ სახლში "მოსამსახურევ".-ბოლო სიტყვები კი გამოკვეთილად თქვა ლუკამ. რის გაგონებამაც გულში ერთიანად ჩამწვა და რეალურ სამყაროში დამაბრუნა. ყელში დიდი ბურთი მომაწვა. არ მინდოდა მის წინ ტირილის დაწყება ამიტომ ხელი ვკარი, უკან დავხიე და გარეთ გავედი.
მინდოდა ბოლოხმაზე მეტირა. "ჩემი ბრალიცაა, ასე ძალიან არ უნდა შემეტოპა, ზედმეტი მომივიდა. მაგრამ არც თვითონ დამაკლო. ძალიან მოსწონს ჩემი დამცირება არაა? ხო და მე ვუჩვენებ ვინ არის ნენე ლომია." ვფიქრობ და ცრემლებს ვიწმენდ. სახლში შევდივარ და ნინოსთან ერთად საჭმელის გაკეთებას ვუდგები.
-ნენე შვილო რა
გჭირს?-მეუბნება ნინო გაკვირვებული.
-არაფერი.
-თვალები გაქ გაწითლებული, იტირე არა?
-იცით მე არ..-სიტყვის თქმა არ დამისრულები როდესაც, ნინო ჩამეხუტა.
-ლუკამ გაწყენინა?
-ნაწილობრივ ჩემი ბრალიც იყო.-ვეუბნები და ვცდილობ გავიღიმო.
-იცი ლუკა ძალიან რთული ხასიათისაა. მაგრამ გულის სიღრმეში ძალიან კეთილი და მოსიყვარულეა.
-კი, კი, ეტყობა.-ვეუბნები ნინოს. უცრად კი სამზარეულოში ლუკა შემოდის.
-ნინო ძალიან მშია.-ამბობს და საჭმლებს ათვარიელებს.
-ლუკა მე გარეთ მაქვს საქმეები, ნენეს უთხარი რაც გინდა.-ამთავრებს ნინო და სამზარეულოდან გადის. ლუკა კი გაშეშებული დგას და მიყურებს წარბ შეუხრელად.
-შენი სახელი?-მეკითხება ლუკა. მე კი გაკვირვებული ვაკვირდები და ვაანალიზებ რას მეკითხება.
-ნენე.
-ხო ახლა გამახსენდი ვინც ხარ.
-შენ საჭმელი გინდოდა თუ ჩემი გაჭორვა?.-ვეკითხები ცინიკურად. ის კი ჩემთან ახლოს დგება. მის გრძელ თლილ თითებს თმაში იცურებს და უკან იყრის. ცისფერი თვალებით კი მე მაკვირდება.
-ეს საჭმელი არმინდა. რაღაც განსხვავებულის დაგემოვნება მინდა.
-მაინც?
-პიცა მინდა.
-კარგი, შევუკვეთავ.-ვეუბნები და ტელეფონს ვიმარჯვებ ხელში.
-არა არა! პირადად შენი გაკეთებული მსურს.-მეუბნება და თითებით მუჭს ვკრავ. ის კი სიცილით აკვირდება ჩემს ემოციებს.
უეცრად მომინდა მისთვის თავში რაღაც მესროლა, მაგრამ ჩემი უფროსია და სურვილები უნდა შევუსრულო. პიცისათვის საჭირო ინგრედიენტები გავამზადე. მხოლოდ ცომის გაბრტყელებაღა დამრჩა. რაც მალევე დავასრულე. ლუკა კი ამ ხნის განმავლობაში მაკვირდებოდა, მაგრამ მე გულში ვლანძღავდი. "ძალიან სიამოვნებს ამ ბიჭს ჩემი წვალება". თავის-თავადი ფიქრებიდან კი ლუაკას გამოვყავარ.
-ბევრი პომიდორი დააყარე, ძალიან მიყვარს. მე კი ავიღე და ცალ-ცალკე ვაწყვე პომიდორი.
-აქ დაგრჩა.-მეუბნება და ადგილზე მითითებს. ისევ ავუღე პომიდორი იმ ადგილზე დავდე სადაც მითითებდა.
-ბულგარულიც ბევრი უქენი. მთლიანი ჯამით ავიღე და ფენას დავაყარე.
-აქაც დააყარე ცოტა.-მეუბნება და ცდილობს ღიმილი დამალოს. მე კი ისევ მის ბრძანებას ვასრულებ ჩუმად. უკვე ყელში ამოვიდა მისი ბრძანებები. ვფიქრობ ჩემთვის და ბოლო პარტიაზე გადავდივარ.
-ნუ გენანება დააყარე.- ამბობს და უკვე ბრაზიც მაქსიმუმს აღწევს.მისკენ ვიხრები და მკაცრად ვეუბნები.
-თუ ასე კარგად იცი ყველაფერი, ადექი და შენ გააკეთე.-დავასრულე თუ არა მერე მივხვდი რა მდგომარეობაშიდაც ვიყავი. სახე ისე ახლოს მქონდა მიტანილი რომ, ჰაერიც კი ვერ გაივლიდა. ხოლო ჩემი ერთი განძრევაც და ტუჩებითაც მას მივწებებოდი.
-აბა აბა , რას ამბობდი?.-მეკითხება და გვერდზე ლოყას ტეხავს.
-მე...მე..-ვბლუყბლუყებ ჩემთვის გაუკვერვლად. რაზეც მას ეცინება, ცოტა ხანში კი ბოლო ხმაზე ხარხარებს.
მალევე გონს მოვედი უხერხულად შევიშმუშნე და მისგან შორს დავდექი.
-უკვე მეცოდინება ხერხები, თუ როგორ გავაჩუმოთ ნენე ლომია.-საყვარლად მიღიმის. თვალს მიკრავს და ოთხიდან გადის.

განა მიყვარს? არა, სულაც არა! მომწონს? არვიცი!. მისი ყინულისფერი სფეროები რომლებშიც, გამუდმებით ჭინკები დაურბის ძალიან მომწონს. მისი მანერები, ქცევები, რომლებიც გულს ძალიან მტკენს, მაგრამ ამავე დროულად მახარებს კიდეც ძალიან მომწონს. მის მიმართ დანახული 1პროცენტიანი სითბოც, კი ძალიან მახარებს. თუმცა ის ფაქტი რომ, ჩემს მიმართ ცუდი განწყობითაა აღსავსე, ძალიან მტკენს გულს.მომწონებია? კი მომწონებია ბიჭი, მაგრამ სიყვარულით არასდროს მყვარებია. არასდროს გამომიცდია ეს გრძნობა. ყოველთვის მეგონა რომ სიყვარული ძალიან დიდი სისულელეა ადამიანის ცხოვრებაში... და ალბად ასეცაა.
მაგრამ ლუკას მხოლოდ შეხედვაც კი საკმარისია, რომ მთელი ორგანოები მიჩერდება. სისხლი მეყინება. ვგავარ ცას რომელზეც, გამუდმებით ელავს და მეხი ეცემა.
~~~

უკვე საღამო იყო. ჩემს ნივთებს ხელი დავავლე, ნინოს დავემშვიდობე და სახლიდან გავედი. გარეთ ტაქსზე დიდხანს ლოდინი არ მომიწია. მალევე მივედი სახლში. ძალიან მოწყენილი მივაბიჯებდი კიბეებზე. "ალბად ლუკაზე ფიქრები ბოლოს მომიღებს და შემიწირავს", ვფქრობ და სახლში შევდივარ. მალევე კი მოწყენილ სახეს, ჩემი 32-ივე კბილი ალამაზებს. ეს კი ჩენი საყვარელი მეგობრების დამსახურებაა. ლილე, ლიკა და ქეთი ადამიანები რომლებიც ცხოვრების ყველაზე ცუდ მიმენტებს მიფერადებენ. მათთან ბავშვობიდანვე ვმეგობრობ.. ჩემი უჟმური და ქეთიც კი შეეჩვია მათ და გაუგო.
-ლილე, ლიკაა.-ვყვირი ბოლო ხმაზე. მათკენ მივრბივარ და მონატრებულებს გულში ვიკრავ.
-ნენე არ გველოდი არა?.-მეუბნება ლიკა და კბილების სამყაროს მიშლის.
-ძალიან გამახარეთ..გიჟებო.-ვამბობ და ოთახიდან გამომავალ სამ ბიჭს ვაკვირდები. ლამისაა და ყბა ჩამომვარდნოდა გაოცებისგან. ჩემს წინ იდგა ნიკა ჩემი ძმა. რომელიც 5 წლის უნახავი მყავდა. რომელიც ძალიან მენატრებოდა. რომელზეც დღე და ღამე ვფიქრობდი. ახლა კი ჩემს წინ დგას.
ნიკა ამკერიკაში იყო დედასთან. დედა და მამა რაც გაშირდნენ, მას შემდეგ წავიდა დედა ამერიკაში და ნიკაც მალევე გაემგზავრა. ხოლო მამაზე კი 7 წელია არაფერი მსმენია. არც ჩვენ ვკითხულობთ მის ამბავს და არც ის.
ჯერაც კი თვალბს ვერ ვუჯერევდი. მთელი გულით ავტირდი, მისკენ გავიქეცი და მთელი ძალით ჩავეხუტე.
-ვერ ვიჯერებ.-ვეუბნები ჩემზე მოწეპებულ ჩემს ძმას და ცრემლებს მწმენდს.
-შენთან ვარ ჩემო სიყვრულო.-მეუბნება და ლამისაა გამჭყინტოს ისე მეხუტება. მაგრამ დანარჩენებს კი ნიკას დანახვაზე რეაქციაც კი არ ჰქონიათ. " ამათმა მომიწყვეს", უეცრად გამკრა გონებაში და მათკენ გავბრუნდი.
-თქვენ იცოდით ხო?-ვეუბენბი გოგონებს თვალებ მოჭუტული.
-კი კი კი -მეუბნებიან ერთხმად და მათი აფხუკუნების ხმაც მალევე წვდება ჩემს ყურთასმენას.
-ვა გიო და ლაშაც აქ ყოფილან.-ვამბობდა მათაც ვეხუტები. გიო და ლაშა, ნიკას ძმაკაცები არიან. ამიტომ ჩვენთანაც ძალიან კარგად არიან. მათ როგორც ჩემს ძმას ზუსტად ისეთივე თვალით ვუყურებ. ისინიც ისე მიყვარს როგორც ჩემი ძმა.
და დარწმუნებული ვარ რომ, ისინიც ისევე ფირობენ ჩემზე როგორც მე. რაც ნიკა წავიდა ამერიკაში, ჩვენი თავი მათ ჩააბარა და კვირაც არ გავიდოდა ისე, რომ ლაშა და გიო არ ამოსულიყვენ ჩევნთან და არ მოვეკითხეთ.
-ჩემი პრუტუნიე.-მეუბნება ლაშა და თმებს მიბურდავს.
-ჩემი უტვინო.-მეუბნება გიო და ლოყაზე მჩქმეტს.
-ჩემი ბატი.-ამჯერად კი ნიკა მოვიდა ჩემთან და ორივე ლოყებზე ჩქმეტა დამიწყო. მე კი მათ გაშტერებული ვუყურებ და მომენტშიც კი ჩემი თავი პატარა ბავშვი მეგონა, რონელსაც მისი ძმის მეგიბრები ეთამაშებოდნენ. უეცრად წარბები შევკარი და სამივე მოვიშორე.
-რაიყოთ ხალხო უჰ! არ გამომიყვანეს პატარა დებილი ბავშვი?.-ვეუბნები ბიჭებს და ჩემს ემოციებზე და მიმიკებზე სიცილი უვარდებათ.
-შენი ჩამოსვლა უნდა აღვნიშნოდ მაგრამ, ახლა ძალიან დაღლილი ვარ და ხვალ იყოს კარგი?.
-აუ გოგოებო ხვალ ძმაკაცთან მივდივართ.-ამბობს ლაშა და გიორგიც ჰყვება.
-ხო, ნიკას ჩამოსვლა უნდა ავღნიშნოდ, სხვანაირად არ გამოვა.
-ჰო კარგი! სხვადროს მაინც მოიცალეთ ჩვენთვის.-ვეუბნები გაბუსხული და ნიკას ვეხუტები.
კიდევ ციტახანი ვისაუბრეთ და მალევე წავიდნენ. გიოს და ლაშას, ნიკაც გაჰყვა. მაინც მის ძმაკაცებს ძალიან მოტრებული ჰყვადათ. რასაც ქვია ^ტრუსიკის^ ძმაკეცები არიან.
~~

დილა კი ისევ რუტინულად მეორდებოდა. მაღვიძარას ხმაც და იმ წამსვე სტარტზე ვიყავი. გრძელი, შავი მაღალ წელიანი შარვალი და თეთრი ტოპიკი ზედა გადავიცვი, შავი სპორტული ფეხსაცმელები მოვირგე. თმა მაღლა ავიწიე და სახეზე მცირე მაკიაჟი გავიკეთე.

^ზებრა^ სახლში მისვლამდე 10 წუთიც არ გასულა. კარები შევაღე და რასუყურებ ჩემი თვალები. თავი სადღაც სასახლეში მეგონა. მთელი სახლი ძალიან ლამაზად იყო მორთული. მე კი გაკვირვებული ვაჩერდები ყველაფერს. გონს კი მათეს მოვყავარ.
-ნენე კარგად ხარ?-მეუბნება და სიცილით მხარს მკრავს.
-მემგონი.-ვეუბნევი და ჩემი ხარხარის ხმა ალბად მთელ სახლში ისმის... და მართლაც ესე აღმოჩნდა რადგან, ჩემი ხმის გაგონებაზე ლუკა ჩამორბოდა კიბეებზე.
-რა ხდება ნენე?.-მეუბნება მკაცრად და გვერდზე გავყავარ.
-რა უნდა ხდებოდეს!-მეც გავიცივე ხმა და უტეხად ჩავხედე თვალებში. მის ყინულისფერ ცივ სფეროებში. რომელიც ასე ძალიან მომწონდა. უცრად მეტი ვეღა მოვითმინე და ტუჩზე ვიკბინე.
-ასე ნუ აკეთებ.-მეუბნება და მასთან ახლოს მივყავარ.
-და რომ გავაკეთო?-ვეუვბნები და ჩემი თავით ვამაყობ, რადგან ენა არ ჩამივადა და ძალა მოვიკრიბე რადგან, ორ სიტყვაზე თავი მომება.
-მერე რასაც ვიზამ, შენს თავს დააბრალე ლამაზო.-მეუბნება და ცხვირზე თითს მკრავს. ჩემი პომიდორივით გაწითლებული სახე, კი თვალთა ხედვის არედან არ გამორჩენია.
-მალე ჩემი ძმაკაცები მოვლიან და შენი ხარხარით არ გადარიო.-თვალს მიკრავს და ოთახიდან გადის.

მთელ სხეულში ერთიანადა გამიარა რაღაც ცხელმა, რამაც მთლიანად ჩამწვა მუცლის ღრუ.

განა ვერ ხვდებოდი რაც ხდებოდა ჩემს თავს? დიახ, ვხვდებიდი!, მაგრამ აღიარება მიჭირდა. მეშინოდა! მეშინოდა რადგან, ვიცოდი რომ ლუკას ჩემს გარდა ათასი ლამაზი გოგონა ეხვევა თავს და რაღა მანდამაინც მე, მოსამსახურეს შემომხრდავს სხვა თვალით.
ეს ფიქრები კი ერთიანად მღრღნიდა შიგნიდან და ლოდივიდ მედო გულზე.
ამ ერთმა ხუთი დღის გამოჩენილმა ადამიანმა, მთლიანად ამირია თავგზა.
~~~~

სამზარეულოში ვიყავი, როდესაც სტუმრების ხმა გავიგონე. "ალბად მისი ძმაკაცები მოვიდნენ", გავიფიქრე გულში და ჩემთვის წყნარად დავჯექი სკამზე. არ მინდა მისაღებში გასვლა, რადგან უცხო გარემო ჩემში ძალიან, დიდ დისკომფორტს ქმნიდა. უცრად კი ჩემი მობილურის ხმა მომესმა. სამზარეულოში ვერსად ვნახე," ალბად მისაღებში დამრჩა." გავიფიქრე ჩემთვის და მისაღებისკენ დავიძარი. ბიჭებისთვის არ შემიხედავს, ისე მივესალმე. უცრად კი უკან ხმა გავიგე, ნაცნობი ხმა, რომელმაც ადგილზე გამაქვავა.
-ნენე.-მიძახის და უკან ვტრიალდები. ლამისაა და ყბა ჩამომვარდნოდა, როდესაც ჩემს წინ, ნიკა, გიორგი და ლაშა დავინახე.
სწორედ ახლა გამახსენდა რომ ძმაკაცთან მიდიოდნენ. ^ანუ რა გამოდის, ლუკა ამათი ძმაკაცია?,^ უეცრად კითხვების კორეანჩხელი დამატყდა თავს.
-ბიჭებო თქვენ აქ რა გინდათ?!
-ნენე ჯერ შენ მითხარი აქ რას აკეთებ.-მეუბნება ნიკა და ჩემსკენ მოდის. მზერით.., თან ისეთი მზერით, ალბად კედელს გახვრიტავს.
-მე აქ ვმუშაობ.-ვუთხარი და თავი გვერდზე გავწიე გაბუსულმა. ვიცი ამის გაგება არ ესიამოვნებოდა, მაგრამ მათ ხარჯებზე როდემდე უნდა მეცხოვრა??, ამიტომ მუშაობის დაწყება გადავწყვიტე.
-რა გოგო მუშაობ?-ლამისაა და ყბა ჩამოვარდნოდა ნიკას. დანარჩენები კი ჩვენ ორის საუბარს უსმენდნენ.
-ხო, თქვენს ხარჯზე ცხოვრება მომბეზრდა, ამიტომ გადავწყვიტე მუშაობა დამეწყო და საკუთარი ფული მეშოვნა! გაიგე?.-ვამთავრებ და ვცდილობ ნელ-ნელა ნერვებმა არ ამიტანოს.
-აზრს ვერ შეგაცვლევინებ და ტყუილად რატო გელაპარაკო.-მეუბნება მკაცრად. მაგრამ ისეთი სახით მიჭირავს თავი, რომ თითქოსდა ყურსაც არ ვუგდებ მის საუბარს.
-იცი და ყველაფერი.-ვეუბნები და ლოყას ვუწელავ.
-ვინმე რამეს ამიხსნის?-ამბობს ლუკა გაკვირვებული, სხვები კი ისეთი სახეებით დგანან რომ, ალბად წუთი-წუთზე ახარხარდებოდნენ.
-ლუკა ეს სულელი და მოურჯულებელი გოგო, ჩემი და არის.
-ვინ ეს გიჟი?-ამთავრებს და ჩემსზე მიანიშნებს. უეცრად ტვინში სისხლმა ამასხა. ^გიჟიო?, ეს ვის აკადრა ამ თავხედმა.! მიდი ნენე რეალობაში გადაინაცვლე და აკაკანდი.^ შევსძახე ჩემს თავს და ლუკას ^ვერ გადამიჩების^ მზერით შევხედე.
-ხო! მე გიჟი ვმუშაობ, ამ ნაგიჟართან.-ვეუბნები და ბიჭების ფხუკუნზე ნერვები მიწყნარდება და ღიმილი მეპარება.
-რომ მცოდნოდა რომ, ნიკას და იყავი, ჩემებურად მოგხედავდი და სავადმყოფოში დაგაწვენდი.-ამთავრებს და გიო და ლაშა სიცილისგან იხრჩობიან. ნიკა კი ცდილობს პაუზა გააკეთოს ხარხარში და არ გაიგუდოს.
-ხოო? და მე რომ მცოდნოდა, ჩემი ძმის ძმაკაცი იყავი, სავადმყოფოში გვერდით მოგიწვენდი.-ვამთავრებ და ეს პიკი იყო გადახარხარების. მალევე კი ოთახიდან გავედი და ტელეფონიც თან გავიყოლე.
მე, ლიკას, ლილეს და ქეთის ერთი ჩათი გვაქ გახსნილი. ამიტომ ცალ-ცალკე წერა არ მიწევდა. როგორც კი სამზარეულოში შევედი, იმ წამს მივწერე გოგონებს.
-ნიკა, გიორგი, ლაშა და ლუკა ძმაკაცები ყოფილან.
-რაა? შენს საიდნ იცი?-მეკითხება ლილე.
-დროზე თქვი.-გაჰყვირის ვოისში ლიკა.
-დღეს ხომ ძმაკაცთან იკრიბებოდნენ, ხოდა აუ აქ მოვიდნენ! ლუკასთან.
-ბედი, აი მესმის უკვე.-წერს ქეთი.
-ოხ დაიწყო ახლა ამან.-ვწერ და ტელეფონს გვერდზე ვდებ.
უეცრად კი სამზარეულოში ნიკა შემოვიდა.
-ნენე არ წამოხვალ?
-არა ჯერ სამუშაო საათები არ ამოწურულა.
-რომ წამოხვალ დამირეკე, მოგაკითხავ.-ნეუბნება ლოყაზდ მკოცნის და ოთახიდან გადის.

მალე ნინოსაც მივეხმარე ცოტა რაღაც საქმეებში. ერთი საათი დამრჩენოდა წასვლამდე. ტყუილად დამჯდარი ვერ გავჩერდი და მისაღებ ოთახში გავედი. სავარძელზე დავჯექი და ცარიელ სივრცეს გავჰყურე. მოულოდნელად კი ოთახში ლუკა შემოვიდა. სავარძელზე ჩემს წინ დაჯდა, ტელეფონი ხელში აიღო და გამალებით ჩააცქედა შიგნით. ^ვახ, ჩვენი გველი ლუკა მთვრალი ყოფილა, მოდი ცოტას გავაბრაზებ.^ უეცრად ტვინში გამკრა ამ იდეამ და განხორციელებას შევუდექი. ლუკა სავარძლიდან ადგა, ტელეფონი ჯიბეში ჩაიცურა და გასასვლელი კარებისკენ აიღო გეზი. მეც შანსი მომეცა ფეხზე წამოვხტი და მას მივვარდი.
-ნელა-ნელა არ წაიქცე.-ვეუბნები და მასთან ახლოს მივდივარ ხელის შესაშველებლად.
-რა თქვი?-მეუბნება სიცილით. მის ქათ-ქათა 32 კბილს კი ამზეურებს.^ის ისე საყვარლად იღიმის.. და აი რაზეც ჭკუა მეკეტება. ყინულისფერი მოელვარე თვალები. არა ნენე! არ დაიბნე!^.
-რა და მთვარალი ხარ.-ვეუბნები და უეცად ტანში მთლიანად ამახურა. მის თლილი თითები, ჩემს წელე აასრიალა და მთელი ძალით მისკენ დამქაჩა. და აი აქ გამიწყდა აზროვნების ძაფი, მის ცისფერ თვალებში უგონდო ჩავვარდი.
-შენი გაჩუმების ხერხებს მივმართავ, სხვნაირად ვერ გაჩუმებ და.-მეუბნება და მის ცხვირს ჩემს ცხვირზე ახახუნებს. რაზეც მთლიანად მიარს სხეულში რაღაც და ერთიანად ვცახცახებ. რომარა მისი ხელები ალბად ძირს ვიქნებოდი გაშხლართული. ცოტახანს კიდევ მიყურა თვალ დაუხამხამებლად. მე კი განაბული ვიყავი, რადგან მისი ცხელი სუნთქვა სახეში მეფრქვეოდა და ერთიანად მაჟრჟოლებდა. ჩემს გრძნობებზე კი მან ტუჩუს კუთხე ჩატეხა. რაც უფრო ანხაფრებდა ჩემს გრძნიბებს მის მიმართ.
-შენ რომ გაკოცო ალბად ხელებში ჩამაკვდები.-მეუბნება და სიცილით მიყურებს.
-რაა... არა..-მის თვალებში ჩავარდნილს კი ვერ ვიაზრებდი რა ამოვაბლუყლუყე.
უცრად კი ლოყაზე მაკოცა. რაზეც ერთაიანად ამახურა სახეზე. თვალები ამეწვა და ალბად ჭარხალს ვგავდი. რაზეც მას ღიმილი არ მოშორებია სახიდან.
შემდეგ კი ლოყაზე ნაზად მეფერებოდა.
-ნენე შეგიძლია წახვიდე.-მის სიტყვებს გამოვყავარ ფიქრებიდან და რეალიბას ვუბრუნდები.
-ხო.-ვამბობ და ვცდილობა მისი მკლავებიდან დახსნას.
-მე წაგიყვან თუ გინდა.-მეუბნება და მშორდება. მე კი ჩქარი ნავიჯებით ვიღებ ჩანთას და ვცდილობ რაც შეიძლება მალე გავქრე აქედან.
-არა მადლობა, ნიკა მომაკითხავს.-ვეუბნები და გარეთ გავდივარ. ნიკამაც არ დააგვიანა, მალევე მოვიდა. ერთი სული მქონდა ჩემს საწოლში როდის დავწვებოდი და გათიშული დავიძინებდი.

დილით კი ნიკამ გამაღვიძა. ხან ცხვირზე მომიჭირა ხელი ან ლოყაზე მეთამაშებოდა.
-აუ ნიკუშ, როგორ მომნატრებიხარ.-ვეუბნები ტუჩებ დაბუსხული და ვეხუტები.
-მეც ჩემო ბაჭია.-მეუბნება და ისიც გულში მიკრავს.
-კარგი, უნდა გავემზადო წასასვლელად.
-კაი მიდი მე წაგიყვან.-ამბობს და ოთახიდან გადის. ჯერ სააბაზანოში შევედი. ხოლო იქედან გამოსულმა კი, ტანსაცმლის არჩევა დავიწყე. ტანზე კი შავი და თეთრ ზოლებიანი შარვალი მოვირგე, რომელიც წელში გამოყვანილი და ვიწრო იყო, ხოლო მუხლს ქვემოთ კი იშლებოდა. ზემოთ კი თეთრი სადა მაისური მოვირგე, რომელიც მხრებზე ორ-ორი ბრეტელით გადადიოდა. თმები მაღლა ავიწიე. სახეზე სადა მაკიაჟი გავიკეთე და სარკეში ყურება დავიწყე. ^ვაი ნენე, ნეტა იცოდე რის გამო გამოეწყვე ასე!. რის გამო არა, ვის გამო!ჩავიბურტყუნე ჩემთვის და ოთახიდან გავედი.
~~~~

ზებრა სახლში მისვლის თანავე, ნინო ვნახე. კუხნაში ფუსფუსებდა.
-გამარჯობა ნინო.
-გაგინარჯოს ნენე.
-ასე დილა ადრიან რას აკეთებ?.
-საჭმელს ვამზადებ. ლუკას მეგობრები არიან აქ.
-ბიჭები არიან?-ჩავეკითხე გაფაციცებით.
-კი, ნენე მანამდე ჩიფსები და ლუდი აუტანე კარგი?.
-ხო კარგი ავუტან.
-აი მანდ დევს.-ამბობს და მაგიდისკენ ხელით მიმანიშნებს.
ლანგარზე დადებულ ლუდს და ჩიფსებს ხელი დავავლე და კიბეებზე ავაბიჯე. ლუკას ოთახიდან ხმაური გამოდიოდა. ბიჭების ლაპარაკის ხმა. კარებზე დავაკუნე და გაღევას დაველოდე. უეცრად კი ლუკამ კარები გამიღო.
-გამარჯობა. აი ეს გამომარათვი.-ვეუბნები და ლანგარზ ვუწოდებ.
-მოიცა ნენე, შენც შემოდი.-ასულებს და ხელ ჩაკიდებული ოთახში შევყავარ.
-ბიჭებო, გაიცანით ეს ნენეა.
-გამარჯობა.-ვამბობ და ღიმილით ვესალმები მათ. გულში კი ლუკას ვლანძღავ. სამ ბიჭს შორის ერთ გოგოს რა უნდა მექნა.
-ნენე, ეს ერეკლე, ეს კი ბექაა.-ასრულებს ლუკა და ბიჭებისკენ მიუთითებს. სილამაზით დიდად არ გამოირჩეოდნენ, მაგრამ არც ცუდი შესახედაობის ბიჭები იყვნენ. ჩემი ლუკა კი ორივეს ჯობდა. ^ხო ხო შენი ლუკა^, ჩემმა ტვინმა მხოლოდ ამ სიტყვაზე გაამახვილა ყურადღება, რაზეც გულში გულიანად გამეცინა.
-ხო ეს კი, ნიკას დაა.
-ნიკას თქვენც იცნობთ?
-ვიცნობთ და ქვიაა?, ჩვენი ძმაკაცია.-ამბობს ბექა და ერეკლე აგრძელებს.
-ლუკა ესაა სულ ვკამათობთო?.
-აცადე აწი დაიწყებს.-უპასუხა ლუკამ. იმ წამს კი ჩემი სურვილი, მისთვის ლუდის გადასხმაში მდგომარეობდა.
-ბიჭებო, თქვენ დიდი ხანია რაც მეგობრობთ?-ვკითხე ბიჭებს. ლუკა კი გაკვირვებული მიყურებდა, არ ელოდე ჩემგან მისი სიტყვების უარყოფას. მაგრამ ასე არა არის. აწი მაცადოს რასაც ვიზამ.
-კი, ბავშვობიდან ერთად ვართ.- ამბობს ბექა.
-აა და ძალიან გიყვართ ერთმანეთი?-ვეკითხები დამპლური ღიმილით. ლუკას და ბექას კი სიცილი აუტყდათ. ჩემს კითხავზე კი მხოლოდ, ერეკლემ გამცა პასუხი.
-კი ძალიან გვიყვარს.
-ხო? ანუ მეგობრობაც ბრამა არის.-ვამბობ და ლუკას ვაკვირდები, რომელსაც თვალი არ მოუშორებია ჩემზე.
-და ბრმა რა პონტში?- მეკითხება ბექა, მეკი პასუხს არ ვაყოვნებ.
-აბა ლუკას შეხედვის დროს, ნორნალური და დალაგებული ადამიანის სახე გიდგებოდათ წინ?, ან თუ ესეთი კარგი მეგობრები ხართ, ფსიქოლოგიურ დახმარებას გავუწევდი.-ვამბიბ და ჩემი სიტყვების გაგონებაზე, ბექა და ერეკლე გულიანად ახარხარდნენ. ხოლო ლუკა კი, აი ლუკაზე რა მოგახსენოთ და, რომ შეძლებოდა ალბად ადგილზევე შემჭამდა, ან მომკლავდა.
-ამას ფსიქოლოგიურად დასახმარებელი მეუბნება?-აბობს ლუკა და ლუდით სავსე ჭიქა პირთაბ მიაქცს დასალევად.
-კაი, გეყოთ, მე და ერეკლე რომ წავალთ მერე დასცხეთ ერთმანეთს.-ამბობს ბექა და ერეკლეც თავის ქნევით ეთანხმება.
~~~~

მალევე წავიდნენ ბიჭები. მეც დავემშვიდობე. ლუკა კი გარეთ გაყვა მათ და გაცილების თანავე სახლში შემოვიდა. ხელი მაჯაზე დამავლო და კიბეებზე ამიყვანა.
-ლუკა, გამიშვი..-ვეუბნები, მაგრამ მას დუმილით მივყავარ, სავარაუდოდ მისი ოთახისკენ.
-ლუკა გამიშვი, ხელი მეტკინა.-ვეუბნები და ვცდილობ ჩემი ხელი გამოვაგლიჯო მის ტორებს, რომლებიც მაგრად ჩამბღაუჭებიდა. უეცრად მის ოთახში შემიყვანა და კარები გადაკეტა.
-რას აკეთებ?- ვკითხე და უეცრად მისკენ დამქაჩა და მთელი ძალით დამაცხრა ბაგეებზე. ცალი ხელი წელზე მაგრად მომხვია, ხოლო ცალი კი ჩემს თმებში აბურდა და მისკენ მაგრად მიმიზიდა. მე კი კისერზე მოვხვიე ორივე ხელი და კოცნაში ავყევი... ავყევი მის გემრიელ ტუჩებს, რომელიც ჩემს ბაგეებს ვნებიანად ეხებოდნენ. მან წამართვა... წამართვა პირველი კოცნა, რომელსაც ამდენ ხანს, საყვარელი ადამიანისთვის ვინახავდი. ისე დაშორდნებ ჩვენი ბაგეები ერთმანეთს, რომ დროის გასვლა ვერც კი შევამჩნიე. მთელი სხეული გაჟრუებული მქონდა. ვერაფერს ვრგძნობდი და ვერ ვხედავდი, მისი თვალების გარდა, რომელიც ასე დაჟინებით მიყურებდნენ.
ჩემი გრძნობები კი ერთმანეთში აიხლართა, ასეთ გაურკვეველ სიტყაციაში პირველად ვიყავი. რის გამოც თვალებში წყალი ჩამიდგა.
-მოიცა ნენე ტირი?-მეკითხება ლუკა და თვალებიდან ჩანჩქერივით მოედინება, უფერული სითხე.
-გადი, ნუ მეკარები! რატომ მაკოცე?-ხმადაბლა ვეუბნები და ვცდილობ მისი ხელებიდან დაძვრომას.
-მინდოდა და გაკოცე.-მეუბნება მისკენ მიხუტებს და თავზე მკოცნის. მე კი უაზროდ ვფართხალებ, მაგრამ ტყუილად.
-წამართვი...წამართვი პირველი კოცნა.-ვეუბნები და უფრო მაგრად მხვევს ხელს წელსზე და მაკრავს მის სხეულზე.
-და სხვა ვინმესთვის ინახავდი?-მეკითხება, სახელს მიწევს და თვალებში მიყურებს.
-არაა.
-აბა რა გატირებს?-მეკითხება და აწითლებული მის კისერში ვდებ თავს, და მაგრად ვეხუტები.
-მეშინია.
-ჩემს გვერდით არაფერის შეგეშინდეს.-მეუბნება და კისერში მკოცნის.
~~~~

იმდენად არაორიენტირებული ვიყავი საქმეზე, ჩემი წასვლის დრო გამომეპარა. უცრად დავხვიე ნივთებს ხელი და სახლიდან გავედი.
-ნენე მე წაგიყვან.- მეუბნება ჩემს უკან მიმავალი ლუკა. მეც თანხმობის ნიშნად თავს ვუქნევ და მანქანაში წინ ვიკავებ ადგილს. მთელი გზა ჩუმად ვიყავით არც ის იღებ და ხმას, და არც მე. მე კი ერთიანად ვცახცახებდი, ასეთი რეაქცია მასთან ამდენიხნის გაბმავლობაში არ მქონია. აბა ახლა რა გეტაკა ნენე!.^ ვფიქრობ და ვხვდები, ჩემი რეაქციებიდან გამომდინარე, ლუკა მაკვირდებოდა და მომენტალურად ტუჩუს კუთხეს ტეხავდა. სახლამდეც მივედი და ცოტაც ამოვისუნთქე. უეცრად მანქნა გააჩერა კრები გავაღე ჩასასვლელად, როდესაც ლუკა მაჯაში მწვდა და მისკენ მიმაბრუნა.
-ასე აპირებ წასვლას?-მეუბნება და საყვარლად მიღიმის.
-აბა ცერემონიალს ელოდები?-ვეუნები და ამ დროის განმავლობაში, პირველად გამეცინა.
-არა კოცნას.- მეუბნება და მისკენ მიმიზიდა და მაკოცა. მეც ავყევი კოცნაში, მაგრამ მალევე რეაგირება შევძლი, ხელით უკან დავხიე და მანქნიდან გადმოვედი. უკან მოუხედავად ავაბიჯე კიბეებზე. სახლში მისულმა კი ოთახში შევედი და ფანჯარას გავაღე და მიმავალ ლუკას გადაციცებით დავაკვირდი. ^გიჟი^ გულში გავიფიქრე და გულიანად ავხარხარდი.

დილით მალევე მივედი სამსახურში. ნინო კი აქეთ-იქით გაურკვევლად დადიოდა. მობილურზე საუბრობდა და განერვიულებული ლაპარაკობდა. უეცრად სავარძელზე დაჯდა და ერთ წერტილს დააშტერდა. მე კი შემეშინდა და მასთან მივვარდი.
-ხომ კარგად ხარ?.
-ლუკაა.- ამბობს ნაწყვეტ-ნაწყვეტ.
-რა ლუკა?- ვკითხე გაკვირვებულმა.
-ავარიაში მოყვა.- ამ სიტყვების გაგონებაზე კი, თითქოს თავზარი დამეცა. უგონოდ ჩავესვენე სავარძელში და დამწუხრებულ ნინოს გამალებით დავაკვირდი.
-ლუკა?? ლუკა როგორა?
-მანქანა დაიწვა. არაფერი ვიცი.-ამბობს ტირილით და მეხუტება.
-ნანამ რომ გაიგოს ალბად მოკვდება.-ამატებს ქვითინით. ჯერაც კიდევ გაოცებული გონს ვერ მოვდიოდი. თვალები მთლიანად ცრემლებით ამევსო.
ვტიროდი.. ვტიროდი სულმოუთქმენლად. ეს ამბავი კი გულს მღრღნიდა. მივტიროდი ადამიანს რომელიც, წამიერად შემოიჭრა ჩემს ცხოვრებაში, ახლა კი წამიერად უწევს ჩემი დატოვება. მაგრამ ცხოვრება ხომ ისეთი რამეა, რასაც გენიოსი ადამიანის გამონაგონიც კი, ვერ მართავს მას.
•*•*•

უკვე დიდი დრო გავიდა. მაგრამ ლუკაზე არაფერი გვსმენია. ყველანაირი იმედი ამომწურვოდა. ნინო კი უგონოდ იყო. “მეტის გაძლება აღარ შემიძლია”, გავიფიქრე გონებაში და ოთახიდან გავედი. გარეთ გასულმა, ცივი ჰაერი ხარბად ჩავისუნთქე და არე-მარეს დავაკვირდი.
უეცრად კარი გავაღე სახლში შევედი. კიბეები ავირბინე და ლუკას ოთახში გამოვიკეტე. "აი სწორედ აქ ყოფნა მინდოდა", ვამბობ ხმამაღლა და ცრემლები მსკდება თვალებიდან. ვიხსნებდი თითოეულ წუთს რომელიც, მასთან მაკავშირებდა. იმ წუთს როდესაც მასთან ვკამათობდი. ყველაფერი ცუდი მასთან დაკავშირებული, თბილად მახსენდება.
ოთახში სარკისკენ წავედი და ჩემს თავს დავაკვირდი. თავალები დაწითლებული, რომლიდანაც გაუჩერებლად ჩამომდიოდა წვეთები. მე ვტიროდი ლუკას არყოფნის გამო. "მაგრამ ისიც კი არ ვიცი, ლუკას სად არის, ან გადარჩა ან იქნებ მოკვდა", ვფიქრობ და უფრო მეტად ვუმატებ ჩემს თავს ტკივილს. უეცრად კი საწოლზე დადებული მისი პიჯაკი შევნიშნე. ავიღე და გულში ისე ჩავიხუტე, თითქოს და მეგონა ლუკას ვეხუტებოდი. პიჯაკს მისი სურნელი ასდიოდა. ის სურნელი რომელიც, ასე ძალიან მომწონდა, რომელიც მაგიჟებდა და გონებას მაკარგვინებდა.
მალევე კი მის საწოლზე ჩამოვჯექი და მის ბალიშს მივეხუტე. ბალიშზე მიხუტებულს ისე ჩამეძინა ვერც კი გავიგე.
•*•*•


ღამით კი ნინოს ხმამ გამაღვიძა. უეცრად კი გავიფიქრე " ალბად ისევ ლუკაზე მოთქვამს". და მეც ტირილს ვუმატე. ისევ ბალიშზე დავდე თავი და მთელი ძალით ავქვითინდი.
უეცრად კი კარების ხმა გავიგონე. გაღება უნდოდათ მაგრამ, შიგნიდან გადაკეტილი მქონდა . " ალბად მათე არის", გავიფიქრე და კარებისკენ წავედი. საკეტი გადავატრიალე და კარები გავაღე. კართან მდგომმა კი ჩაახველა. მე კი არ მინდოდა ასე ვინმეს დავენახე. ზურგი ვაქციე და თვალების სრესვას შევუდექი.
-ლუკაზე არაფერი ისმის?- ვეკითხები და ცრემლები ისევ იკვალავენ გზას. უეცრად კი თვალებში შავმა ბინდმა გადაიარა, სხეულში ძალა გამომელია და უკან გადავექანე. რომ არა უკან მდგომი, რომელმაც ხელში ამიყვანა, საწოლზე დამაწვინა და წყალი მომაწოდა. მე კი თვალებს ვერ ვახელდი, ხელებში ძალა გამომლეოდა და უგონოდ მივესვენე საწოლზე.
•*•*•

დილით კი მზის სხივებმა მომჭრა თვალი. ლუკას საწოლიდან წამოვდექი და ოთახს მოვავლე თვალი.
ისევ გონებაში ლუკა ამომიტივტივდა. რისგანაც ლოყებზე სისველე ვიგრძენი და ტირილს ვუმატე. კარები გავაღე და ქვემოთ ჩავედი. ნინოს ვეძებდი მაგრამ ვერ ვნახე.
-ნინო.-ვუძახი ტირილ-ტირილით, მაგრამ ხმა არავინ გამცა.
-ლუკაა -ამოვიქვითინე და სავარძელში ჩავესვენე. ხელები სახეზე მივიტანე და მასში ჩავრგე თავი.
-ბატონო ლუკა.- უეცრად კი ნაცნობი ხმა ჩამესმა. თავი ავწიე და ჩემს წინ მდგომ ლუკას გაკვირვებული დავაჩერდი. ვერ ვაცნობიერებდი რა ხდებოდა, იბრალოდ მას დავჩერებოდი. უეცრად სახეზე ღიმილმა გადამირბინა, მისკენ გავიქეცი და მთელი ძალით მივეკარი სხეულზე. ხელები მაგრად მოვხვიე და მისი მონატრებული სურნელი ხარბად ჩავისუნთქე. ისევ ცრემლები ღაპა-ღუპით მომდიოდა თვალებიდა. ალბად ეს სიხარულის ცრემლები იყო. უეცრად კი მის ნათქვამ სიტყვებზე გავამახვილე ყურადღება.
"ბატონო ლუკა", ჯერ კიდევ არ დაუთმია თავისი სიამაყე, გავიფიქრე და წარბები შევკარი. ცრემლები მოვიწმინდე და მისი მკლავებიდან ხელები ჩამოვაცურე.
-მოიცა, მოიცა! შენ რა თქვი?!- გამწარებული ვეკითხები ჩემს წინ მდგომ, არაფრის მთქმელ ლუკას.
- და რა ვთქვი?- მეკითხება ირონიულად და ლოყაზე ხელით მეფერება. მე კი მას უკან ვხევ და ვცდილობ გულგრილად ვესაუბრო.
-ბატონო ლუკა არა?!- ვუთხარი ლუკას. მან კი მკლავებით მისკენ დამქაჩა და თბილად მიმიხუტა.
-არასდროს შეიცვლები ესაძევ?.- ვეკითხები და მეც ვეხუტები მონატრებულს.
-არასდროს ლომიავ.- მეუბნება და უფრო მიხუტებს მისკენ. მე კი მასზე მიკრულს დრო როგორ გავიდა, ვერც კი შევამჩნიე. იმდენად თბილი იყო ლუკა, არ მინდოდა მისი მკლავებიდან მოვცილებულიყავი. მალევე კი ჩემი სახე ხელბში მოიქცია და დიდხანს, წარბ შეუხრელად მიყურა.
-ნენე თავალები რა დღეში გაქვს?!
-მალე გადამივლის.- ვეუბნები და ვცდილობ თვალებში არ ვუყურო, რადგან ვიცი რომ აზროვნება გამიჭირდება მისი ყინულის თვალების დანახვისას.
-ჩემზე რატომ ინერვიულე?
-ეგ რა კითხვაა ლუკა?-ვეკითხები და მომენტალურად ყელში დიდი ბურთი მეჩხირება. ნუთუ ვერ ხვდება ვერაფერს, ვფიქრობ და ვცდილობ ამ სიტუაციიდან თავის დაძვრენას.
-ნენე გიყვარვარ?-მეკითხება სერიოზული სახით და ჩემს პასუხს ელოდება. ამ სიტყვების გაგონებაზე კი, პასუხი უკვემომზადებული მქონდა მაგრამ, არვიცოდი ლუკას გრძნობების შესახებ, არვიცოდი მას ვუყვარდი თუ არა, ან თუნდაც გრძნობდა რაიმეს ჩემს მიმართ?.
არ მინდოდა სიმართლე ცოდნოდა და ჩემს გრძნობებზე ეთამაშა.
-არა! არ მიყვარხარ!-ვუთხარი და მის სახეს დავაკვირდი, რომელიც წამიერად შეეცვალა. ჩემს მიმართ მზერა გაუცივდა. ხელით გვერდზე მკრა და სახლიდან გავიდა.
•*•*•

არა ნენე არ დაიწყო ახლა არა! ვამხნევებ თავს მაგრამ, ცრემლები თავისით მსკდება თვალებიდან. ლუკას არ ვუყვარვარ. ეს მან დაამტკიცა. მისთვის არაფერს ვნიშნავ. არც ვაინტერესებ.. მაგრამ ნენე რას მოელოდი, ვიღაც მოსამსახურეს ასე ახლოს მიგიშვებდა გულთან?!.. ალბად კი რომ მეთქვა, უფრო შორს გაიქცეოდა ჩემგან. მე კი მის გამო ცუდად ვიყავი, რატომ?? ეს ჩემს თავს რატო ხდება?. ვქვითინებ და ცრემლებიც აღარ მომდის. უკვე ტირილის თავი არ მქონდა. კარებისკენ ავიღე გეზი, როდესაც თავში რაღაც დატრიალდა და უგონოდ მოწყვეტით დავეცი ძირს.
•*•*•

როდესაც თაველები გავახილე, ჩემს ოთახში ვიყავი. წინ კი ნიკა, ქეთი და ლილე იდგნენ. თავის წამოწევა ვცადე მაგრამ ტყუილად. არანაირი ძალა აღარ შემრჩენოდა.
-გოგო კარგად ხარ?-მეკითხება ნიკა და საწოლზე ჯდება.
-გთხოვთ მარტო დამტოვეთ!-ვეუბნები ნაწყვეტ-ნაწყვეტ.
-ნენე კარგად ხარ? გვითხარი რამე.-ჩაერთო ქეთიც.
-კარგი თქვენ გადით, მე დავრჩები ნენესთან.-ამბობს ლილე და გვერდით მიჯდება. ნიკამ კი შუბლზე მაკოცა და ოთახიდან გავიდა.
-ნენე გიცდი!.
-ლუკა წავიდა.
-სად? ან სულ ეგ არის?-მეკითხება გაკვირვებული. მეტი გზა უკვე აღარ დამრჩენოდა. ამიტომ შეძლებოს და გვარად ყველაფერი მოვუყევი.
ლილემ კი დამთავრების თანავე დაიწყო ჩემი განკიცხვა.
-ნენე ახლა რაც ხდება, ყველაფერი შენი ბრალი რომ არის ხვდები?
-ლილე რას მელაპარაკები ხვდები?, რა არის ჩემი ბრალი? გულთან ასე ახლოს რომ მივუშვი არა?
-არაა, შენ მას მოატყუე, უთხარი რომ არ გიყვარს!.
-რომ მეთქვა კი მერე? მერე რა შეიცვლებოდა?.
-იქნებ მასაც უყვარხარ? გიფიქრია ამდენი ხნის განმავლობაში ასე თბილად რომ გექცეოდა?!
-ლილე ვიცი მას არ ვუყვარ! ვერც შემიყვარებს მოსამსახურეს.
-ნენე ბოლოჯერ გეუბნები, დაფიქრდი ყველაფერზე! გაიაზრე რასაც აკეთებ! ან იქნებ და მის გრძნობებზე შენ თამაშობ, ან საერთოდ რა გინდა ხვდები?!, კარგი ახლა დაიძინე და ხვალ წადი, იქნებ ყველაფერი სასიკეთოდ შეიცვალოს.-მეუბნება ლილე, ლოყაზე მკოცნის და ოთახიდან გადის.
•*•*•

"აი ნენე კვლავ შენ თავთან მარტო დარჩი.
შენივე ამაყი სამყაროს გამო.
შენივე სიბრალულის გამო.
და ახლა რა ვუთხრა, მოგატყუე და სინამდვილეში კი მიყვარხარ?! არა მოსაკლავი ხარ ნენე! ერთ დღესაც ყველა მიგატოვებს, რა თქმა უნდა შენივე დაუფიქრებლობის გამო.
მარტო დარჩები". ამდენი ფიქრისგან კი თავი ორად გაიყო. ალბად დაძინების გარდა სხვა არაფერი მიშველის, გავიფიქრე და ძალა გამოცლილმა თვალები მივლულე.
•*•*•
დილით კი პირელად ცხოვრებაში, ადრიანად გამეღვიძა.
"ნენე მიდი წადი, გაიგე უყვარხარ თუ არა. მიდი ექსპერიმენტები ჩაატარე." ვფიქრობ და მომზადებას ვიწყებ.
სამსახურშიც ადრიანად მივედი, კარგი 2 წუთით ადრე. მე ხომ ნენე ლომია ვარ, გოგო რომელიც მნიშვნელოვან შეხვედრებზეც იგვიანებს. მაგრამ დღეს სხვა დღე გათებდა ჩემს ცხოვრებაში.
სახლში შევაბიჯე და თვალების ცეცებ დავიწყე, მაგრამ როგორც ჩანს ლუკას ეძინა. პირდაპირ სამზარეულოში შევაჭერი ნინოსთან. ნინო სულ ერთნაირ ფორმაში მხვდებოდა. სულ უგემრიელეს საჭმელს ამზადებდა.
-აბა დღეს რა გვაქვს?-ვეკითხები ნინოს და საჭმლებს ვათვარიელებ.
-დღეს განსაკუთხებული კერძები მოვამზადე.-მეუბნება გახარებული და ჩემს წინ ჯდება.
-რაიმე ხდება დღეს?-ვეკითხები ინტერესით.
-ლუკამ დღეს მისი შეყვარებული უნდა გაგვაცნოს.-ამთავრებს და ვხვდები რომ სახეზე მთლიანად წამოვწითლდი. სხეულში ერთიანად ლავამ გამიარა და მთლიანად წამომახურა. გული ალაბად გულის ადგილას არ იყო, ერთიანად მოწყდა ადგილს და სადღაც გადაიკარგა.
-რა.. რა, რა თქვით?-ვეუბნები ბლუყუნით, მაგრამ ამავე დროულად მინდოდა ნინოსთან არაფერი შემემჩნია.
-ხო, ხო! გუშინ სასტუმროში ერთად დარჩნენ, ალბად მალე მოვლიან.-ამბობს მთელი ბედნიერებით. მე კი ადგილზე გაქვავებული აზრებს თავსაც ვერ ვუყრი.
"ნენე ალბად პირველად მოხდა ისე რომ, შეცდომა არ დაუშვი და ლუკა მოატყუე, თურმე ტყუილიც საჭირო ყოფილა ცხოვრებაში. ამ შემთხვევაში გამომადგა. ჰმჰ! ბიჭს სხვა ყვარებია სხვა!" ვფიქრობ და თავს ვიტანჯავ მასზე ფიქრით. ვფიქრობ იმაზე, ვიზეც მის ცხოვრებაში სრულიად უმნიშვნელო ვარ.

“ნეტავ საერთოდ არ დამეწყო მუშაობა. ნეტავ ლუკას არ გადავყროდი, ალბად იმ გოგოს იქვე მივახრჩობ. ლუკას შეყვარებული ჰყოლია, შენ კი გეგონა უყვარდი.. სულელო, სულელო!." ფიქრიდან კი ნინოს ხმამ გამომიყვანა.
-ნენე კარებზე არიან.
-ხო კარგი.- ვეუბნები და კარებისკენ მივდივარ. ვაღებ და წინ ლუკა და მისი შეყვარებული მესვეტება. ერთმანეთზე ხელჩაკიდებულები და მომღიმარი სახით იდგნენ. იმ წამს მინდოდა მიწა ჩამვარდნოდა და სამყაროდან გავმქრალიყავი, მაგრამ ეს ყველაზე ცრუ აზრი იყო, ამ სიტუაციაში.
ჩემი დანახვა კი მათ სულაც არ შეუმჩნევიათ. უეცრად ნინო გამოვიდა სამზარეულოდან და წყვილს გახარებული შეეგება.
-მობრძანდით, როგორ გამახარეთ ბავშვებო.-ეუბნება თბილად და შიგნით შემოყავს.
-ეს თიკა არის, ჩემი შეყვარებული! გაიცანით.-ამბობს ლუკა და გოგონას შესციცინებს. თიკამაც არ დააყოვნა, ლუკას ლოყაზე აკოცა და მის კისერში ჩაყო მისი ორმეტრიანი ცხვირი.
ქერა, თაფლისფერი თვალებით, ჩხავილა-წიკვინა ხმით. ქალის მეტს ყველაფერს გავდა. ამან უნდა მაჯობოს მე?! ჩემს თავზე მეცინება. ხო და აწი მიყურე ესაძე რასაც ვიზამ! მიდი ნენე შენ იცი!. შევსძახე თავს და ოთახიდან გავედი. სამზარეულოში შევაჭერი და წყნარად დავჯექი. თუმცა წყნარად ყოფნა ვინ გაცადა. მისაღებიდაბ ლუკა გასძახის.
-ნენე.
-მოვდივარ.-გავაძახი და არანაირი სიჩქარით, ნელი ნაბიჯებით მივდივარ მისაღებში.
-ნელა ნენე სად გეჩქარება.-მეუბნება ლუკა და გვერდზე ლოყას ტეხს.
-გისმენთ ბატონო ლუკა.
-თიკას წყალი მოუტანე.
-ახლავე.-ვეუბნები და ისევ ნელი ნაბიჯებით, აუდარდებლად მივდივარ სამზერეულოში. ქალბატოს დასცხა და წყალი მოსწყურდა, მაგრამ ლუკასგან ისეთი სითბო იგრძნო, ალბად ადუღდა უკვე. ჭიქა წყლით ავავსე და ისევ აუჩქარებლად წავედი მისაღებში.
-აი გამომართვით. ვეუბნები თიკას და მთელი ძალით ვდებ მაგიდაზე ჭიქას.
-ვაიმე მხეცი! ცოტა ნაზად გოგო ხარ.-ჩუმად გაჰკნავლა თავისი ხმით. ეს თიკა თუ თიკანი ალბად მალე ხელში შემომეპუტება და მისი ბეწვებით ვივაჭრებ.
-იცით თავიდან ნაზი ვიყავი მაგრამ, რაც აქ მოვედი მას შემდეგ დავკარგე სინაზე და მხეცი გავხდი.
-და რატომ?-მეკითხებამისი წრიპინა ხმით.
-მაწამებდნენ.-ვეუბნები დამწუხრებული, შემდეგ კი მის კრავის სახეზე ირონიულად მეცინება.
-სიყვარულო, მართალს ამბობს?
-არა, ცოტა ავად არის ხო ხვდები.-ეუბნება ლუკა შუბლზე ხელის ტრიალით და სიცილით იყურება ჩემსკენ.
ესეიგი მე ვარ გიჟი არა.. დამაცადე! ორივეს გაგაგიჟებთ ცოტახანში.
-კიდევ გნებავთ რაიმე თუ წავიდე?-ვეუბნები და უეცრად კარზე ზარის ხმა გაისმა. კარები გავაღე და უამბრავი ხალხი დავლანდე. ლუკა იმ წამსვე წამოვიდა კარებისკენ და ხალხს მიესალმა. ნინომ კი სათითაოდ შეიპატიჟა ხალხი სახლში.
-ნინო ესენი ვინ არიან?
-ლუკას ნათესავები. თიკას გასაცნობად მოვიდნენ.-მათკენ კი თავის აწევით მიმანიშნებს.
•*•*•

სტუმრევი კიდევ დიდხან იყვნენ. ნინოს თხოვნით კი აქ უნდა დავრჩენილიყავი. ამიტომ ქეთის დავურეკე.
-ქეთი, დღეს ვერ მოვალ ბევრი საქმეები მაქვს.
-კარგი მაგრამ, თუ წამოსვლა დაგჭირდეს ნიკას ვეტყვი.
-არა ქეთ, წავედი.- ვეუბნები და მისაღებში გავდივარ. ამჯერად კი თიკა მიძახის. ვაიმე რატომ ჩხავა ეს გოგო ასე! ვფიქრობ და ლუკას თიკანისკენ მივდივარ.
-გისმენ.
-წყალი მომიტანე კიდევ.-ამბობს და ლუკა ჩემსკენ აპარებს მომღიმარ სახეს.
-ლიტრიანით?-ვეკითხები და ლუკა მაქსიმალურად ცდილობს არ ახარხარდეს. ჩემი გაჭივრება მკმარა და ამას რაღა აცინებს. ოხ ლუკა ესაძევ რატომ არსებობ.
-რაიმე მითხარი?- ამოიწრიპინა თიკამ.
-არა ისე ჩემთვის.-ვეუბნები და ალბად წყალი ნახევარი საათის შემდეგ მიმაქვს, ჩემი სიარულიდან გამომდინარე.
-სად იყავი ამდენ ხანს?-ცოტაც და ალბად იმ წყალს თავზე გავასხამდი.
-მდინარეზე წლის მოსატანად.
-ნენე ცოტა ზრდილობა გმართებს თიკას მიმართ.-მეუბნება ლუკა ცივი მზერით. რაო? ამან რაო? ეს შენ გითხრა ნენე?! ამას თავი ვინ ჰგონია? თავხედი. ამათ ყურებას მირჩევნია ხეს ვუყურო. ვფიქრობ და მის სიტყვებზე ურეაგიროდ გავდივარ გარეთ. სუფთა ჰაერზრ გასვლამ, დადებითად იმოქმედა ჩემზე. ნეტავ ასე ჩაწყნარებული იყოს ჩემი ცხოვრება. რა თქმა უნდა თიკნების გარეშე. გარეთ საქანელაზე ჩამოვჯექი და მეტად გავერთე ფიქრებში. უეცრად კი გარეთ თიკა გამოვიდა, მაგრამ მისთვის ყურადღება არც მიმიქცევია და თვალი ავარიდე. ის კი ჩემსკენ მოიკაკვება და ჩემს წინ ხესავით დგება.
-მეტყვი რა გინდა?- უეცრად დამსწრიპინა თავს.
-ვერ გავიგე?
-არ გინდა რომ, მე და ლუკა ერთად ვიყოთ არა?.
-მაგას რატო მეუბნები?
-იმიტომ რომ, ლუკა ჩემია და შენ არ დაგითმობ.
-სულ არ მაინტერესებთ შენ და ლუკა! დამშვიდდი?-ცოტათი მოვიტყუე ლუკაზე.
-გშურს ხო?
-შენი შესაშური რა მჭირს?
-ცოტა წესირად მელაპარაკე რა!-ამბობს და თან ლუკა გარეთ გამოდის.
-ლუკა მოდი.-ლუკას ეხახის თავისი წრიპინა ხმით.
ლუკაც ჩვენსკენ მოიწევს და თიკას გვერდით უდგება.
-ლუკ იცი რეები მელაპარაკა?, ესე მითხრა შენ ლუკას არ უყვარხარო.-ამთავრებს და თვალებდაქაჩული ვაკვირდები შტერ თიკანს.
-კარგი შენ წადი! ჩვენ დავილაპარაკებთ!.-ამბობს მკაცრად და მთელი გამომეტყველებით მე მაკვირდება.
-ნენე! რა უთხარი?-კბილებში ცრის ლუკა და ჩემთან ახლოს დგება.
-მსგავსი არაფერი, რაც მან თქვა!.
-შენი ქმედებებიდან გამომდინარე სიმართლე თქვა ალბად!
-ლუკა მისმინ...-სიტყვის დამთავრება არ მცადა როდესაც, მკლავში მსწვდა და ხელი მთელი ძალით მომიჭირა.
-რა გინდა?, ასე ძალიან გინდა ჭკუიდან გადამიყვანო? იცოდე თიკას მსგავსი რამე აღარ უთხრა, თორემ ჩემს თავზე პასუხს არ ვაგებ!-მეუბნება და გარეთ გამოსული სტუმრებისკენ მიდის.
არ იტირო ნენე! შეიკავე თავი! სტუმრები წავლე და მერე! მაგრან ვერ ვითმენ, მთელ ხმაზე მინდა დავიღრიალო, ისე რომ ყველას გავაგებინო, რამდენად გამწარებული და გულნატკენი არის, ნენე ლომია! იმ ვიღაც ქერა, სწერვა გოგოს ტყუილის გამო, მე მეჩხუბა. არა არ უნდა მოვსულიყავი! ეს დღე და მორჩა, აღარ მოხვალ ნენე! შევსძახე თავს და იქვე საქანელაზე ჩამოვჯექი. სტუმრები იმ წამს წავიდნენ. თიკა კი თავისი მანქანით წავიდა. ყველაფერი ჩაწყნარდა ჩემს გარდა, გავიფიქრე და წამს ცრემლები წამსკდა თვალებიდან.
უეცრად კია აივანზე ლუკა დავლანდე. ჩემსკენ იყურებოდა, მე კი თავი ფეხებში ჩავრგე. არ მინდოდა დაენახა ვის გამო ვტიროდი. ცრემლებიც თავისით მარულობდა, ძალიან ვეცადე მაგრამ, თავი ვერ მოვთოკე. ლუკამ მეჩხუბა, კუდით ქვა მასროლია და მე კიდევ მას მივსტირი.
-ნენე აქ რა გინდა?-უეცრად უკნიდან ბოხმა ბარიტონმა გაიჟღერა. ეს ლუკა იყო, მის ხმას ათასი მამაკაციდან ამოვიცნობ. უეცრად კი ცრემლების ბურთი ყელში მაწვება და ვცდილობ, როგორმე გადავგორო და პასუხი გავცე.
-ნენე ვის ველაპარაკები?
-ვეღარ მორჩი ჩემთან ჩხუბს? ახლა რაღა გინდა ხომ წავიდა თიკა! დავაშავე კიდე რაიმე რაც მე არ ვიცი!-ახლა კი ერთიანად ამოვიდგი ენა გამწარებულმა. საერთოდ აღარ მაინტერესებდა ლუკა და მისი ქერა. ფეხზე წამოვხტი და გასვლა დავაპირე მაგრამ, ლუკა ისევ მაჯაში მწვდა და მისკენ მიმაბრუნა.
-ნენე რაიმეს გრძნობ ჩემს მიმართ?
-კი! სიძულვილს!-ვეუბნები სლუკუნით.
-თუ ესეა და რა გატირებს?-მეუბნება, ნიკაპზე ხელს მკიდებს და თვალებში მიყურებს.
-შენ რომ ჩემთან არ გეჩხუბა, იმ სწერვა გოგოს გამო, რომელმაც მოგატყუა, ახლა უფრო კარგ ხასიათზე ვიქნებოდი! მაგრამ ხვალვე წავალ აქედან და ხელს აღარ შეგიშლით, ბედნიერად იყავით!-ვეუბნები ცრემლებს ვიწმენდ და ისევ წასვლას ვცდილობ, მაგრამ წინ ისევ ლუკა მიდგება და მთელი ძალით მაკრავს მის სხეულზე. გაუჩერებლად ვფართხალებ მაგრამ, მისი მკლავებიდან ვერ ვიძვრი. მის მიმართ სიძულვილი, ბოღმა ყველაფერი ქრება და მხოლოდ მასთან ჩახუტება მინდება. მეც მთელი ძალით ჩავეხუტე და მის კისერში ჩავყავი თავი. მისი სურნელი რომელიც ძალიან მოყვარდა ხარბად შევისუნთქე და მასთან ჩახუტებული დროით დავტკბი. უეცრად კი მისი ტუჩები ჩემს ბაგეებს შეახო. ხან მარჯვნივ, ხან მარცხნივ მეხებოდა ტუჩებით. მე კი განაბული ვიდექი მის წინ, რომ არა მისი წელზე შემოხვეული ხელები ალბად მიწაზე ვიქნებოდი გაშხლართული.
ახლა კი ტუჩებით ლოყისკენ გადაიწა, ის კი თბილად და ნაზად მეხებოდა. ტუჩები კი ნელ-ნელა კისრისკენ ჩააცურა და სველი კოცნა დამიტოვა. რაზეც მთლიანად ეკლებმა დამაყარა ტანში და ერთიანად გამაჟრჟოლა. ზემოთ ამოიწა და ტუჩები კვლავ ჩემს ბაგეებთან გააჩერა. მთელი ძალით, ველურად მაცხრა ბაგეებზე. მე კი მონატრებული, გიჟივით ავყევი კოცნაში. ხელები მაისურის ქვეშ შემიცურა და შიშველ სხეულს ააყოლა, კვნესა აღმომხდა ბაგეებიდან, რაზეც ლუკამ მომენტალურად, ტუჩის კუთხე ჩატეხა. ერთმანეთს კი გაუჩერებლად ვკოცნიდით. ჩვენი ბაგეები მანამ არ დაშორდნენ ერთმანეთს, სანამ სუნთქვა არ გაგვიჭირდა.
-ლუკა ასე ნუ იქცევი.
-როგორ?
-ცოტახნის უკან თიკასთან ერთად იყავი. ახლა კი ჩემთან.
-მისმინე, თიკა არ მიყვარს! გაიგე?
-აბა მასთან რატომ ხარ?
-შენ გამოგცადე.-მეუბნება და მასზე აკრულს, თავზე ხელს მისვამს.
-რაა?-ვეკითხები და ლამისაა ყბა ჩამომივარდეს.
-ხო რა! მაინტერესებდა რა რეაქცია გექნებოდა! და გავიგე უკვე-უეცეად კი გაეღიმა.
-და მაკნც რა გაიგე?-ვეკითხები სახე მომანჭული.
-ის რომ გიყვარვარ.-ამას ეს საიდან მიხვდა, არა ლოგიკა აქვს, ვფიქრობდა არ მინდა შევიმჩნიო წეხანდელი ჩხუბიდან გამომდინარე.
-საიდან მოიტანე? ვანგა ხარ?-ვეკითხები და ირონიულად ვიღიმი.
-ვანაგზე უკეთესიც.-მეუბნება და თვალს მიკრავს.
-აზრი აღარაქვს არაფერს. ხვალ მივდივარ და შენ და იმ თიკანს ჯანდაბამდე გზა გქონიათ! გაიგე?-ვეუბნები მკაცრად თითს ცხვირწინ ვუქნევ.
-თიკანს თიკას უძახი?-მეკითხება და მისი ხითხითი ჩემს ყურთასმენას სწვდება.
-ძილინებისა.-ვეუბნები და სახლში შევდივარ.
•*•*•

თავი დაიღუპე ნენე, როგორ აკოცე, როგორ გაბედე. იდოტი ხარ ნენე. ლუკას ერთობა, ხან იმ თიკანთან ერთად იქნება და ხან შენთან. მთავარია ლუკა გაერთოს.
ერთი "მე" გასძახის ლუკა ძალიან საყვარელია. მეორე კი მოღალატეა. ტვინი მერევა, თავში ხელს მაგრად ვიჭერ და ბოლო გადაწყვეტილებამდე მივდივარ. ან ახლავე ვეტყვი რომ მიყვარს, ან არასდროს. ვფიქრობ, წამსვე ფეხზე ვდგები და ლუკასკენ მივემართები.

ლუკა გარეთ იჯდა, მობილურში რაღაცას ჩაჰყურებდა და ცალ თვალს ჩემსკენ აპარებდა.
-ნენე გისმენ.-მეუბნება და თავში ათასი აზრი მიტრიალობს თუ როგორ ვუთხრა რომ მიყვარს. ჩემმა ტვინმა უკვე წინასწარ ყველა სცენას შეხედა თუ რაც მოხდებოდა. კვლავ ჩემმა სასტიკმა "მე" დამძლია და ყველაფრის თქმა გადავიფირე.
-ანუ მე...მე-ვცდილობ აზრს თავი მოვუყარო და სათქმელი ვუთხრა, მაგრამ ამ საკითხის გარდა ყველაფერი მომდის თავში. სრულიად "გონება გაფანტულობის" დედოფალი ხარ ნენე რა, ვფიქრობ და მზერა ისევ ლუკაზე გადამაქვს.
-რაიმეს თმას აპირებ?-მეუბნე ირონიულად და ხითხითებს. ამი დასაცინი ვარ მე?! ღმერთო ახლა დამეხმარე და მერე თუ გინდა მომკალი. არაფრის ღირსი ხარ ლუკა, არაფრის!
-არაა, გადავიფიქრე!-ვეუბნები ყვირილით და სახლში შევდივარ.
-კარგი! მოემზადე ხვალისთვის-მომაძახა უკნიდან. რაზეც ყურადღება არ მიმიქცევია და დასაძინებლად წავედი.
•*•*•



დილით სრულიად უცხო გარემოში ამოვყავი თავი. უეცრად ფეხზე წამოვხტი და მერე გამახსენდა რომ, ლუკას სახლში ვიყავი. საათი 10-ს აჩვენებდა. კი მაგრამ ნინომ რატომ არ გამაღვიძა?, გავიფირე და მომზადება დავიწყე. ოთახიდან გავედი და ნინოს ძებნა დავუწყე. სამზარეულოდან სხვა ოთახებშიც შევიარე მაგრამ, როგორც ჩანს არ მოსულა. ისევ სამზარეულოში შევბრუნდი წლის დასალევად. ჭიქა ავიღე და წყლით ავავსე. უკან შემოვტრილდი როდესაც, წინ ლუკა ამესვეტა.
-დილა მშვიდობის.-მიჩურჩულებს ყურთან, ხმა ჩახლეჩილი და კისერში მკოცნის. უეცრად გრძნობების ტალღამ, მისი შეხებისას ერთიანად დამიარა ტანში და ძალა გამოლეულს, წყლით სავსე ჭიქა ხელიდან ისე გამივარდა რომ, ლუკასთვის თვალიც არ მომიცილებია. მას კი ჩემს მოქმედებაზე ჩაეღიმა.
-ცოტაც და ხელებში ჩამადნები.-მეუბნება და მის ტუჩებს ჩემს ბაგეებზე უსობს.
ლუკა კი შემდეგ ტუჩის კუთხეებში მკოცნის. მე კი თვალებ ანთებული ვუცდი როდის, მაკოცებს მაგრამ, ის ამ მომენტით სარგებლობს. ამიტომ მე გიჟივით ვაცხრები მის ტუჩებს. ვკოცნი სულ მოუთქმენლად და ღრმად ვივსებ ფილტვებს მისი სურნელით. ჩემს ამ ქცევაზე სიცილი უვარდება და მალევე ისიც მყვება კოცნაში. ჩემი თითები მის თმაში ავბურდე და გაცხარებით დავუწყე კოცნა მის ტუჩებს. მან კი მისი ხელელები, მაიკის ქვეშ შემიცურა და კანზე თითებით თამაში დაიწყო. ტუჩებიდან კი კისერში გადაინაცვალა და გამალებით დამიწყო კოცნა. ცალი ხელი თეძოზე მაგრად მომიჭირა, ცალი ფეხზე ჩააცურა და მისკენ მაგრად დამქაჩა. რაზეც კვნესა აღმომხდა ბაგეებიდან და თვალებზე ბინდ აკრულმა, თავი უკან გადავგდე.
მალევე კი მეც ლუკას მაიკის ქვეშ შევუცურე ხელები. რაზეც ჟრუანტელმა დამიარა ტანში და ახლა ერთმანეთს უფრო გიჟივით ავყევით კოცნაში. უეცრად კი ლუკა მომშორდა, ტანზე კაბა შემისწორა და თმები უკან გადაიყარა.
-ნენე წადი.-მეუბნება და მოწყვეტით ქვედა ტუჩზე მკოცნის.
-ნენე წადი სანამ თავს ვიკავებ.-მეუბნება და მეც ოთახიდან გავდივარ. ნივთებს ხელში ვიმარჯვებ და სახლის კარებს ვხურავ.
ტაქსში ჩავჯექი და გაუაზრებლად დავიწყე თვალების ცეცება. ჯერ კიდევ გონს ვერ მოვსულიყავი რა ხდებოდა. სხეულის ყველა ნაწილი წამდაუწუმ მიხურდა. მისი თუთოეული შენახები ადგილი ამწითლებოდა. ნაწილობრივ ეს ყველაფერი გულს მღრღნიდა და ნაწილობრივ კი მიხაროდა. მინდოდა რომ სამყაროდან მთლიანად გავმქრალიყავი!
მინდოდა ყვრლაფერი დამევიწყებინა, რაც ჩემს ირგვლივ ხდებოდა!
გულს მიწვავდა ის ფაქტი რომ, თიკას რა ბედი ეწია, იქნებ მასთან არის კიდევ?! ან ჩემთან უბრალოდ ერთობა! მორჩი ნენე ამდენ ფიქრს, შევძახეს ჩემს თავს და ყელში მოწოლილი დიდი ცრემლის ბურთი უკან გადავგორე.
•*•*•

სახლში მისულს კი, მხოლოდ ნიკა დამხვდა სახლში.
მასთან მივედი და მაგრად ჩავეხუტე. ჯერ კიდევ ვერ დამეძლია, მის მიმართ მონატრება, რომელსაც მთელი ოთხი წელი განვიცდიდი.
-ნიკუშ, ქეთი სად არის?-ვკითხე და მაგიდაზე დადებულ ორცხობილას, დავსწვდი და დაგემოვნება დავუწყე.
-მეზობელთან არის გასული.-მიპასუხა და კარების ხმაც გაისმა. ქეთი შემოვიდა და მოწყენილი მზერა მოგვავლო ორივეს.
-რატო ჩამოგტირით სახეები?-გველითხება ქეთი, ვითომ და თვითონ გიჟურ ხასიათზე ყოფილიყოს.
-მე ჩემს ოთახში ვიქნები.-სრულიად უპასუხოდ დავტოვე მისი კითხვა და ტვინ გადაღლილი ჩემი ოთახისკენ გავემართე.
საწოლზე უგონოდ გადავემხვე და წუთშივე ძილის პირულისაკენ წავედი.
•*•*•
უეცრად კი ოთახში შემოსულებს სათითაოდ დავაკვირდი. ჯერ კიდევ ძილ-ბურანში გახვეულმა ვერ გამერკვია, აქ რას აკეთებდნენ.
-ჯერ მე დავიწყებ!- ვთქვი და ისეთი მკაცრი ბარიტონი ამოვუშვი პირიდან, მე თვითონ გაოცებული დავრჩი.-ქეთი თუ სადმე მიდიხართ, არსად წამოსვლას არ ვაპირებ, გასაგებია? თქვენთვის?-ვეუბნები და ქეთის, ნიკას და ლიკას, ბოლოს კი ლილეს გავჰყურებ.
-სულ ასეთ ხასიათზე ახალგაზრდა გოგო, როგორ უნდა იყო?-მეკითხება ნიკა და ხელებს უმისამართოდ იქნევს.
-დროზე ადე!-ჩაერთო ლიკაც და ხელით ჯაჯგური დამიწყო.
-ხალხო თქვენ რა სულ გაგიჟდით?! ხომ ვთქვი რომ არ მინდა არსად წამოსვლა?!
-კარგი თუ ეგრეა და გვითხარი ჩვენც რატომ არ მოდიხარ! და დავრჩებით ჩვენც!-მეუბნება ლილე და ვვერდით მიჯდება.
ვაღიარებ ლილე ყველაზე განსაკუთრებულად მიყვარს. ლიკასთანაც კარგი ურთიერთობა მაქვს, მაგრამ ლილეს სულ სხვა ადგილი უკავია ჩემს გულში. მასთან არსდროს არაფერს არ ვმალავ და ნებირმიედ დროს შეუძლია ჩემთვი მოიცალოს და რაცარუნდა დათლილი და მოწყენილი იყოს, ჩემი ტკივილი და დარდი გაიზიაროს. მისი ერთი თხობნაც კი საკმარისი არის ჩემთვის.
-ნენე, დროზე წამოდი!-აგრძელებს ლილე და მომღიმარი სახით შემომციცინებს.
-ხო! კარგი, კარგი!-ვამბობ და ყველანი ოთახიდან გადის. მე კი მომზადებას ვიწყებ, მაგრამ ჯერ ისიც კი არ ვიცი სად მივდივარ. თეთრ საროჩკას დავავლე ხელი, რომელსაც შავი გრძელი ზოლები ამშვენებდა. თეთრი მოტმასნილი ჯინსის შარვალი ჩავიცვი და მასზე თეთრი სპორტული ფეხსაცმელები ამოვიცვი. სახეზე მკრთალი მაკიაჟი დავიტანე და თმები გავიშალე.
ოთახიდან გავედი და წინ გიო და ლაშა შემეჩეხა. თბილად ჩავეხუტე ორივეს და ლოყაზე ვაკოცე.
-ჩვენი ბეკეკა რასშვება?-მეკითხება გიორგი და როგორც ყოველთვის თმებს მიბურავს, ალბად ძალიან სიამოვნებს.
-ბეკეკა როდიდან?-ვეკითხები წარბ შეკრული.
-გოგო ნუ იკბკნები.-მეუბნება გიო და კარებისკენ აპარებს თვალს, საიდანაც ლუკა შემოდის. უეცრად ხელზე ვიპწკინე, მეგონა რაიმე მესიზმრებოდა მაგრამ, რეალობა ყოფილა.
-არ მოდიხართ?-გვეკკთხება ლუკა და გასაღებს ხელში ათამაშებს.
-საერთოდ სად მივდივართ?
-ჯერ პარკში და შემგედ კლუბში.-მეუბნება მოჭრით ლაშა და ქვემოთ ჩადიან. ყველანი გავნაწილდით მანქანებში.
•*•*•

პარკში მალევე მივედით. ხალხი ერთმანეთში ირეოდა. ჩვენ კი უაზროდ დავდიოდით აქეთ-იქეთ. სანამ ლიკამ არ აიტეხა ერთ-ერთ ატრაქციონზე დაჯდომა. ყველანი მას გაყვა.
ლუკა კი ჩემთან ერთად დარჩა. მე კი დაბნეულმა გზა გავაგრძლე და ნელ-ნელა დავუწყე თვალიერება ყველაფერს. უეცრად მისკენ გამეპარა თვალი და დილას მომხდარი ამბავი გამახსენდა. სახეზე სულ წამომახურა და ალბად ჭარხალივით ავწითლდი. მის მიმართ სირცხვილმა კი კანკალამდე ამიტანა. უეცრად კი ხელით მისკენ დამქაჩა და ერთ-ერთი ატრაქციონისაკენ წამიყვანა.
-წამო, დავჯდეთ!-მეუბნება და ატრაქციონს თვალს ვავლებ. მაღალი ატრაქციონი რომელიც მომენტალურდ ადიოდა მაღლა, და უკან მოულოდნელად ბრუნდებოდა მოწყვეტით. მასზე მჯდარი ხალხი მთელი ძალით გაჰყვიროდნენ. მე კი შეშინებულმა ნერწყვი მძიმედ გადავაგორე და ჩემს გვერდი მომღიმარ ლუკას დავაკვირდი, რომელსაც თვალებში ჭინკები დაურბოდა.
მასზე დაჯდომას დავთანხმდი რადგან, მეგონა რომ ლუკა. ჩემთან ერთად დაჯდებოდა. მაგრამ უკვე ჩემი ადგილი დაკავებული მქონდა რომ, ლუკამ გამოაცხადა მე არ ვჯდებიო. არადა ალბად "მარტო გული გამსიკდებას" ძახილით, გავხდი ცუდად. ნელ-ნელა ატრაქციონიც ივსებოდა, მე კი ლუჯას გავსძახოდი.
-ლუკა! მარტო აქ ვერ დავჯდები! ჩამოვალ!
-არა არა, აწი ჩაირთვება!-მეუბნება და ღიმილი დასთამაშებს სახეზე. შემეშინდა! სინაღლის ბავშვობიდანვე მეშინოდა, ახლა კი მარტო აქ! ოხ ჯანდაბა ესაძე! ვფიქრობ და ცრემლები მევსება თვალები.
-ლუკა გთხოვ ჩამომიყვანე.-ვეხვეწები და ცრემლები შეუჩერებლად მომდის თვალებიდან.
-ასე ძაან თუ გეშინოდა რას ჯდებოდი ტო?
-მე მეგობა შენც ჯდებოდი.-ვეუბნები სლუკუნით.
-კარგი მაშინ, მოთხარი რომ გიყვარვარ.-მეუბნება სერიოზული სახით, მე კი ემოცია მოზღვავებული ვტირი შეუჩერებლად.
-არა! არგეტყვი.
-ხო და იყავი მანდ.-მეუბნება და გვერდზე იხედება.
უკვე ატრაქციონიც ჩაირთო. შეშინებულმა ისევ არაფრის მთქმელ ლუკას დავაკვირდი.
-ლუკა მიყვარხარ.-ვეუბნები და ცრემლებს ვიწმენდ.
-ვერ გავიგე? ცოტა ხმა მაღლა, არ შეგიძლია?-მეკითხება და კბილების სამყაროს მიჩენს.
-ლუკა ესაძე მიყვარხარ!-ვიყვირე ბოლო ხმაზე და ყველამ ჩვენსკენ გამოხიდა. ალბად მთელმა პარკმა გაიგო. ლუკაც იმ წამსვე, ატრაქციონთან მდგომ კაცთან მივიდა. მალევე კი ატრაქციონიც გამოირთო. ჩემსკენ წამოვიდა და სკამზე დამაგრებული კლეტკები გახსნა. ატრაქციონიდან ჩამომიყვანა და შეშინებულის მთელი ძალით ჩამეხუტა. მის მკლავებში ავფართხალდი მაგრამ,სულ ტყუილად, ადგილიდანაც ვერ დავძარი.
-რა გამიკეთე იდიოტო! იცი როგორ შემეშინდა? იცი?!-ვეჩხუბები და თან ვქვითინებ.
-მიყვარხარ ლომია!-ამბობს და ყურებში ჩამესმის ჩემი გულის ცემა. უდაოდ გამიხარდა, მისი პირიდან ამოსული სიტყვები. ისიც კი გაიფიქრა ჩემმა სულელმა ტვინმა, რომ ამად კი ღირდა ამ სიტყვების გაგონებაო.
-ჯანდაბა ესაძე! მეც მიყვარხარ!.-ვეუბნები და თბილად ვეხუტები ლუკას.
მისი ტუჩები კი ნაზად შემახო ყურთან, მე კი დენ დარტყმულივით დამიარა სხეულში და უფრო მაგრად ავეკარი მას სხეულზე. უეცრად კი ჩვენს წინ მდგარი ქეთი,ნიკა, ლილე, ლიკა, გიორგი და ლაშა დავლანდე და აქედან გაქრობა ვისურვე. სირცხვილისგან სახე მთლიანად ამიწითლდა.. ალბად ყველაფერი გაიგეს, ღმერთო, ამათ ყბიდან რა ამოვა! ვფიქრობ და ლუკას ვცილდები. მათმა კი ერთმანეთის მიყოლებით დაიწყეს ფხუკუნი. რაზეც ნერვები მომეშალა და მანქანისკენ წავედი. შიგნით ჩავჯექი და მათ მოსვლას დაველოდე.
ესაძე ალბად შენ შეიწირავ, ჩემს ახალგაზრდობას, ვფიქრობ და წეხანდელი თავს დამტყდარი ამბავი, ათასნაირად მიელავს თავში.
მალევე მოვიდნენ ყველანი და გამომიცხადეს რომ კლუბში, აპირებდნენ წასვლას.
-თქვენ წადით! მე კი არსადაც არ ვაპირებ წამოსვლას!-ვეუბნები და მანქანის კარებს კვლავ ვკეტავ.
-აზრი არააქ ამასთან ლაპარაკს.-ამაბობს ნიკა და მანქანში ჯდება.
-კარგი მაშინ ნენე დავტოვოთ და მერე წავიდეთ-ამბობს ქეთი და ჩემს დავბღვერილ სახეს აკვირდებიან.
-ხო მე დამტოვეთ!-ვუცხადებ მათ.
•*•*•

ყველანი კლუბში წავიდა. შენ კი იყავი ახლა სახლში მარტო. კი მაგრამ ლილემ მაინც როგორ მიღალატა. ყველანი ცუდები არიან, ვფიქრობ და საწოლზე ვესვენები. უეცრად კი მობილურზე ესემესი მოვიდა.
"ჩამოდი, გარეთ ვარ", მწერს ლუკა. უეცრად ფეხზე ჩავიცვი, კარები დავკეტე და კიბეებზე მთელი სისწრაფით ჩავედი. მანქანის კარებთან მიყუდებულული ლუკა, რომ დავინახე გულმა ბაგაბუგი დაიწყო. მასთან ახლოს მივედი და დატუქსული ბავშვივით ვკითხე.
-შენ აქ რატომ ხარ?
-კლუბში რომ არ წამოდი, ვიფიქრე ჩემთან წამოხვიდოდი.-მეუბნება და ლოყაზე ხელს მისვამს.
-შენთან რა მინდა?-ვეკითხები გაკვირვებული.
-ჩუუ!-მაჩუმებს და მანქანის კარებს მიღებს და შიგნით მსვამს. ის კი მეორე მხრიდან ჯდება და მანქანას ქოქავს.
-აა, ჩემი მოტაცება გინდა?-ვეკითხები ხარხარით და მის მკაცრს სახეს ვაწყდები წინ.
-ასე ძან გინდა ჩემთან ცხოვრება?-მეკითხება ირონიით და მალევე ჩემს ჭარხალივით აწითლებულ სახეს უყურებს. მე ხომ ნენე ლომია ვარ! გოგო რომელიც უხერხულ სიტუაციაში თავისივე თავის გამო ეხვევა!.
მალევე მივედით მის სახლში. კარები გააღო, შიგნით კი არავინ იყო. სინაათლეები აანთო და საძინებელი ოთახის კიბეებს აუყვა. მე კი სამზარეულოში გავედი და პირ გამომშრალმა ერთი ჭიქა წყალი დავლიე, იმის ფიქრში თუ აქ რა უნდა გამეკეთებინა. ცოტა ხანში ლუკა სამზარეულოში შემოვიდა და ველურივით დამქაჩა მისკენ. ბაგეებზე დამეტაკა და გაუჩერებლად დამიწყო კოცნა. მეც ავყევი კოცნაში მთელი მონდომებით.
ტუჩებიდან კისერში გადაინაცვლა და განაბულმა, მის თოთოეულ შეხებაზე თითებს ნერვულად ვუჭერდი სხეულს. ტუჩები ლავიწებზე გადმოანაცვალა და ნელ-ნელა ქვემოთ ჩაუყვა, გეგონებოდა რომ ჭიები დარბოდნენ ჩემს კანზე გაუჩერებლად. საროჩკის ღილები გამიხსნა და და ერთი ხელის მოძრაობით ტანიდან მომაშორა. სირცხვილისგან აწურული მის სხულს მივეკარი და მის კისერში ჩავრგე თავი. მან კი შუბლზე მაკოცა და ხელში აყვანილი კიბეებზე ააბიჯა და თავის ოთახში შემიყვანა. საწოლზე ნაზად დამაწყვინა და მთელი სხეულით მომეკრო. ტუჩებზე გაცხარებული დამეტაკა და ვნებიანად ამიყოლია კოცნაში.
-რომც მთხოვო ვერ გავრჩერდები.-ყურთან ჩამჩურულა და სხეულიდან ყველაფერი მომაშორა.
-ხო და არ გაჩერდე.-ვეუბნები სიცილით და ტუჩებზე გამალებით ვაძგერდები. მის სხეულში ჩემი თითები გავხლართე და შიშველ ტანზე მთლიანდ ავეკარი. ლუკა ჩემს სხეულს შორის მოთავსდა და ფეხებზე თითები ნაზად აასრიალა. თითებით ისევ მუცელზე ჩასრიალა და მარტივად აღმოჩნდა საცვლის ქვეშ. სიამოვნებისგან კი კვნესა აღმომხდა ბაგებიდან. მალევე კი სასიამოვნო ტკივილი ვიგრძენი სხეულში და მთელი ძალით ჩავჭიდე ხელი ესაძის სხეულს.
•*•*•

დილით კი ჩემს გვერდით მძინარე ლუკა შევათვარიელე. წინ მისი გრძელი თმები ნაზად ჩამოჰყროდა შუბლზე, რაც ულამაზეს ელფერს უძენდა მის გარეგნობას, რომელიც მე ძალიან მომწონდა.
მისი ყურება კი გამალებით დავიწყე და დიდხანს დავაკვირდებოდი კოდევ, რომა რა მისი ხმა.
-ნენესაც გაუღვიძია!-მეუბნება და ლოყაზე მოწყვეტით მკოცნის.
-ხო.-ვეუბნები და ერთს სივრცეს გავჰყურებ წარბ შეუხრელად.
-რაზე ფიქრობ?-მეკითხება და მსისკენ მთელი ძალით მქაჩავს და მიხუტებს.
-ჩვენზე, ჩვენ ორის ურთიერთობაზე, ჩვენს გიჟურ სიყვარულზე-ვამბობ სიცილით და ტუჩებზე მაძგერდება.
-გიჟურ სიყვარულზე-იმეორებს ირონიულად და მისკკენ მიხუტებს. მე კი მის მკლავებში გატრუნულს, ჰაერი ხარბად შევიყნოსე და ველურივით დავაძგერდი ბაგეებზე.