როდის გახდა ცხოვრება სულერთი ჩემთვის? როცა აქ წამოვედი თუ როცა დედა დავკარგე და მამინაცვალს "კისერზე დავაწექი"
სასაცილოა სატირელი რომ არ იყოს.
უკვე ორი თვე,3დღე და 6 საათი გავიდა რაც აქ ვარ.
წუთები ზუსტად არ ვიცი საათი არ მაქვს თან.
თანაც ვის სცალია საათისთვის აქიმდენი შემოდის და გადის რომ...
ნენე ეს მოიტანე ნენე ის...
მეც მორჩილად ვუსრულებ ყველაფერს სხვა გზა, რომ არ გექნება ადამიანს.
სად ვარ?
როგორ არ მინდა ეს სიტყვა ჩემი პირიდან ამოვიდეს.. მგონია, რომ პირი მიბინძურდება და მეც მათნაირი ვხდები, მინდა ვიკივლო და ვიგრძნო, რომ ადამიანი ვარ.
საშინლად მიწვავს გულს ეს ყველაფერი მერე კი მინდება იმ ავხორც სადისტებს მივუახლოვდე და ყველაფრისთვის ვაზღვევინო. ვაზღვევინო იმისთვის, რომ ყოველ საღამო უმწიკვლო გოგონების საზარელი კივილი ჩამესმის ყურებში. მერე მინდება ყველა შევაგინო, ახლაც მინდა დავუღრიალო, "გაეთრიეთ თქვენი დედა *******"
აჰაჰ.. მე შევიგინე.. ესეც ჩვეულებრუვობაა.. აქ ყველა იგინება.. ხო ზოგი დღეში სამ კაცთან წევს და მაინც თითები აქვს გარჭმული ერთ ადგილზე.
მე რა მენაღვლება? დავდივარ ჩემთვის და თუ დამიძახებენ ცივი ლუდი მიმაქვს...
მადლობა ამ ცხოვრებას იმისთვის, რომ მეც მათსავით არ ვუშლი ყველას ფეხებს.. უფრო სწორად არც მიწევს თორე.. ერთხელ ჩემი გაუპატიურება სცადეს და მის მერე კაცთა მოდგმა მეზიზღება კი არა მეცოდება.. ისე უბნელებთ თვალებს მათი ჰორმონები, რომ არ იციან რას სჩადიან..
ახლაც ისევ გაისმა ჩემი სახელი ბერძნულად და მინდა ამ არაადამიანს სახე გავულამაზო.
მაგრამ ეს ხომ ეთიკაა? ღიმილით მივდივარ მასთან და ვეკითხევი რას ინებებს?
-2ვისკი ყინულით თოჯინა
-კარგით ახლავე.
სულ ფეხებზე ის ფაქტი, რომ მარტო ზის თუმცა 2 ვისკი შემიკვეთა ეს რომ დაროსთვის ეთქვათ ქაქანით მოვიდოდა ჩემთან და გამოძიებას ჩაატარებდა.
ორი ვისკი ყინულით "გატენილი" ადგილზე მიმაქვს და უკან ვბრუნდები.
ახლა მეც მინდა რამე მწვავე სითხე დავლიო.. ისეთი გულ-მუცელი, რომ ამიწვას და გული ამი*იოს..
მაგრამ არაა არ შეიძლება..
პირს ვაღებ მაგრამ ისევ ვკუმავ, როცა იგივე მაგიდიდან ხელი იწევა..
ეს ხელიც კი მაღიზიანებს.
მასთან მივდივარ უფრო სწორად მათთან..
უიი ორნი არიან უკვე.. მას ზურგით ვხედავ.. ნეტავ ისეთივეა? ჩემთავს ვეკითხები და ოდნავ გამირბის ბაგე..
"ერთი თქვენი დედაც"
ისევ ეთიკა და უკვე მეორედ ვესალმები ნაძალადევად.
------
მე ნენე გასვიანი ვარ 24 წლის.
ვსო მხოლოდ ეს არის რაც ჩემთავზე მინდა გითხრათ არც იმის სურვილი მაქვს გარეგნობაზე დავწერო რამე. "ჩვეულებრივი" ვარ რაა.
კიდევ 3 საათი გავიდა.. უაზროდ ვზივარ და იატაკს დავჩერებივარ.. უკვე ეს მომენტი აღარ მეზიზღება ანდა შეჩვევის მომენტია. აი მაგალუთად როცა რაღაც არ მოგწონს მაგრამ ყოველდღიურად უყურებ მერე თითქოს ეჩვევი და უკვე მოგწონს კიდეც, ნუ რაღაც ამდაგვარადაა????
შავი ფეხსაცმელი, რომელიც მიმტანებისთვისაა განკუთვნილი მოსვლის დღიდან საშინლად მიჭერს მაგრამ ახლა ტკივილი სასიამუვნოცაა. მაზოხისტი ვარ? არა საკუთარი თავი მიყვარს თანაც არაამქვეყნიურად უბრალოდ ახლა ამ გარემოებას თუ შევხედავთ ეს ფეხსაცმელი შვებად მოგეჩვენებათ.
სიტყვა შვება რამდენი ხანია არ მითქვამს იმიტომრომ ჩემს ცხოვრებაში ამ შავი 2 ზომით პატარა ფეხსაცმელზე დიდი შვება არასდროს ყოფილა.
ხანდახან მონატრების ერთი დიდი ტალღა მივლის.. მთლიანად მწუწავს ..
არ ვიცი რა ან ვინ მენატრება მაგრამ მაინც მენატრება..
უკვე 2 საათია რაც ასე გაუნძრევლად ვზივარ.. არც განძრევას ვაპირებ მაგრამ დარო შემოდის..
-ნენჩ (საიდან მოიტანა ეს ნენჩ)
-ხოო
მობეზრებულად ვპასუხობ ვიცი რაღაც სისულელეს იტყვის მაინც.
-ბოსი მოდისო
-ვინოო?
-ბოსიო
-ბოსი ის მათეო არაა?
-უფრო სწორად ბოსის ბოსი
-მერე მოვიდეს გული არავის გაუხეთქოს
-ნენ
-რა ხდება?
-მათეომ ყველა მიმტანს გვიბრძანა აი ესენი ჩაგვეცვა.
ზურგს უკან დამალული ხელი გამოსწია და გამჭირვალე ნაკუწი მაჩვენა. ასე დავარქმევდი იმიტომ, რომ საჯდომსაც არ დაფარავს ალბათ იმდენად მოკლეა.
-ეგ რა გაგიჟდა?
-არ ვიცი ნენ მაგრამ მე ხომ იცი
-რა?
-სიფისმა რომ გაიგოს გამეყრება
-უიი
-რავქნა?
-ვითომ ცუდად ხარ გაენთავისუფლე და შენს სვლაშიც მე ვიმუშავებ.
-მართლა?
-კიი
ოდნავ ვაშორებ ბაგეებს ერთმანეთს და ვცდილობ გავუღიმო.
-მადლობა სასწაული ხარ
-გაიქეცი.
ისევ ვუღიმი და სკამზე ვჯდები.
ხელში გამჭირვალე ნაჭერს ვატრიალებ და სიცილი მიტყდება..
გავგიჟდი ალბათ, ან ვერ აღვიქვამ, რომ ეს მე უნდა ჩავიცვა.
უკომპლექსო ვჩანვარ არადა კომპლექსი მაქვს. არაფერი ისეთი რაც გამომწვევია მაგრამ მაინც..
უკვე 3 საათი გავიდა ყველა მოძრაობაშია.
ზოგი დახლთან დგას და იქაურობას ალაგებს უკვე მე-5ედ ზოგიც თავიანთ ოთახებში და იცვლიან.
ეჰჰ შედი ნენე შედი არ აგცდება ამის ჩაცმა. ჩემ თავს მოვუწოდებ და ჩემს ოთახში შევდივარ. სწრაფად გადავიძრე უნიფორმა და მერე ეს გამჭირვალე ნაკუწი გადავიცვი.
რაღაცნაირად მომიხდა..
ისევ გამეცინა რა სულელი ხართქო ჩემთავს ვუთხარი და სარკის წინ ორჯერ დავტრიალდი.
---
ყველა ერთ მწკრივზე ვდგავართ.
ეს რისთვისაა საჭირო არ ვიცი მაგრამ კარი იღება და ვიღაც შემოდის. არ ვუყურებ რადგან ვიცი სავარაუდოდ ბებერია და ავისმომასწავლებლად უყურებს ეკას მკერდს, 4 ზომა აქვს და ყურადღებას სულ იქცევს. ალბათ ახლაც ასეა, თავს მოულოდნელად ვწევ და ვშეშდები მე მიყურებს ოღონდ სად არ ვიცი სავარაუდოდ ფეხზე. და ფეხზე რა მჭირს? ჯანდაბა ეს შრამი დამავიწყდა.
და ის? ის მოხუცი არაა ალბათ ასე 27 წლის იქნება.
ეს ისაა გუშინ რომ იმ კაცთან იყო. ნამდვილად ისაა.
-გამარჯობა ნეენე!
უცბად ისმის ქართული აქცენტით და ყველაფერი უკუღმა იწყებს ტრიალს!
---
ეს მოთხრობა ადრეც მედო მაგრამ ზოგმა გულის ამრევიაო და ზოგმა გინების კორიანტელიო, ხოდა არც ერთია მგონი ახლა და არც მეორე. და თუ არის დაფარულია! იმედია მოგეწონებათ და შემიფასებთ