ადამიანების სამი კატეგორია არსებობს: პირველი, ადამიანები რომლებიც ყველა ტკივილს თუ ბედნიერებას გულში ინახავენ. მეორე, ადამიანები რომლებიც ყოველთვის გამოხატავენ ბედნიერებასაც და უბედურებასაც.
და მესამე, არსებობენ ადამიანები, რომლებიც მხოლოდ ტკივილს ინახავენ გულში და დანარჩენ ყველა ემოციასა თუ გრძნობას გარეთ უშვებენ. მხოლოდ იმ გრძობას აშიშვებენ რომელიც სხვა ადამიანს ზიანს არ მიაყენებს და არ დათრგუნავს. ჩემი აზრით იმის მიხვედრა თუ რომელი გრძნობა უნდა გამოხატო ისე, რომ შენს გარშემო მყოფ ადამიანებს ასე ვთქვათ „თავი არ მოაბეზრო“ ძალიან რთულია.

სიმართლე რომ გითხრათ მე ამ ჩამონათვალიდან მესამე კატეგორიას მივეკუთვნები, მიუხედავად იმისა, რომ ყოველთვის „ლაღი“ ბავშვბოა მქონდა და სხვებისთვის ჩემი ცხოვრება „სანატრელი“ იყო არავინ იცოდა ეს გული რამხელა ტკივილს იტევდა და განიცდიდა. ჩემთვის მშობლებს არასდროს უთქვამთ ერთხელ მაინც მიყვარხარ, არასდროს მილაპარაკია დედასთან ჩემს პრობლემებზე, მამასთან ერთად არასდროს მქონია „ბედნიერი“ მომენტები. არსებობს მხოლოდ ერთი ადამიანი, ადამიანი რომელიც ყოველ ჩემს დანახვაზე მეუბნება, რომ ვუყვარვარ და ბედნიერია, რომ დავიბადე.

"გიყვარდე მაშინ, როცა ამას ყველაზე ნაკლებად ვიმსახურებ, იმიტომ, რომ სწორედ ამ დროს მჭრდება შენი სიყვარული ყველაზე მეტად."

ეს არის ჩემი უფროსი ძამიკო, რომელიც სიცოცხლეს მირჩევნია და ისევე როგორც მას შემიძლა მის გამო თავი გავწირო. ჩემი ერთადერთი ოცნება იყო, არის და იქნება ის, რომ ერთხელ მაინც მითხრას ჩემმა დედამ ან მამამ რომ ვუყვარვარ, უბრალოდ ერთი სიტყვა, სიტყვა რომლის წარმოთქმას მხოლოდ 9 ასობგერა შჭირდება და სიტყვა რომელიც ძალიან ბევრ გრძნობას იტევს. ალბათ ეს ოცნება სამუდამოდ დამრჩება. ეს ოცნება არის ერთ-ერთი ჩემი ოცნება რომელიც მუდამ აუხდენელი იქნება. წარმოგიდგენიათ ერთხელ მაინც კი რაც გავიზარდე დედა არ ჩამხუტებია. ალბათ იფიქრებთ ეს წარმოუდგენელიაო მაგრამ სამწუხაროდ ეს მწარე რეალობაა.

ასე რომ ჩემო ძვირფასო მკითხველო ერთ რამეს გირჩევ, არასდროს აი არასდროს ინატრო ის, რომ ვინმე სვისი ცხოვრება გქონდეს სანამ არ გაიგებ რეალურად ის ადამიანი რას განიცდის მისი ცხოვრებით.

მოდით ახლა გეტყვით ჩემს შესახებ პატარა ინფორმაციას:
ნია მოდებაძე, 17 წლის. მაქვს ცისფერი თალები და შავი თმა. კურნოსა ცხვირი და დიდი გამოყვანილი ტუჩები. როგორც ჩემი ძმა იტყოდა ულამაზესი ვარ, ულამაზესი ტანით. მე ამას არ ვფიქრობ, საერთოდ არ მგონია, რომ ულამაზესი ვარ. არასდროს მყოლია შეყვარებული, ვარ მაღალი საზოგადოების წარმომადგენელი, მამაჩემი და დედაჩემი ბიზნეს ლედი და ბიზნეს ვუმენები არიან. ჩემი ძმა 25წლის ექიმი. ვცხოვრობ ორ სართულიან დიდ სახლში და მყავს პატარა საყვარელი ლეკვი სახელად როე. გადავედი მეთორმეტე კლასში და მყავს სამი საუკეთესო მეგობარი: ანიტა, ნინა და სალი. ანიტა და სალი ჩემს კლასში სწავლობენ, ხოლო ნინა ჩემს პარალერულ კლსში.
დღეს სკოლის პირველი დღეა 15 სექტემბერი და დილით მაღვიძარა მაღვიძებს, როგორც ყოველთვის ვურეკავ ჯერ ანიტას, შემდეგ სალის და შემდეგ ნინას, რომ სამივე გავაღვიძო, რადგან არცერთი იწუხებს თავს დილით მაღვიძარის დაყენებით და მე თუ ვაგვიანებ ისინიც აგვიანებენ. ტელეფონი ავიღე და ანიტას ვურეკავ, როგორც ყოველთვი 2წუთი არ მპასუხობს და აი როგორც იქნა აიღო ტელეფონი.
-ხო კარგი გავირვიძე და გავიგე, რომ უნდა გავემზადო თორემ დავაგვიანებ. კარგად სკოლაში განახავ.- როგორც ყოველთვის სიტყვის თქმა არ დამაცადა და გათიშა. ახლა სალომეს ჯერია. სალომე ერთი წუთის განმავლობაში არ მპასუხობს და ბოლოს როგორც იქნა აიღებს ოლმე, შესაბამისად ახლაც ეგრე მოიქცა.
-ალოოო.- გაისმა ტელეფონში ნამძინარევი ხმა სალომესი.
-დილაა, ადექი, შედი ვანაში, მოწესრიგდი, გამოდი, ჩაიცვი, გაიკეთე მაკიაჟი, ისაუზმე, აიღე ჩანთა, აიღე მანქანის გასაღები, ჩაჯექი მანქანაში, შეურჭე მანქანის გასაღები, გადაატრიალე, მანქანა დაქოქე, გაზს დააჭირე, წითელზე გაჩერდი, მოდი სკოლაში. მიყვარხარ, გკოცნი, შეხვედრამდე.- როგორც ყოველთვის დილის რუტინა ვუთხარი და გავუთიშე. ახლა კიდევ ნინას ჯერია.
-ნინაააააააააააააა, დილააააააა, გაიღვიძეეეეეეე, გვბომბავეეეეენნნ.- როგორც კი ტელეფონი აიღო ჩავყვირე და გავუთიშე, ის არსება ერთუჯრედიანი პროკარიოტი სხვანაირად არ იღვიძებს ხოლმე ასე, რომ...
მეც ადექი, აბაზანაში შევედი წყალი გადავივლე, გამოვედი და ჩავიცვი: შავი მაღალწელიანი დახეული ჯინსის შარვალი და ზემოდან ყვითელი მაიკა წარწერთ „MY LIFE IS MY RULES” (ჩემი ცხოვრება არის ჩემი წესები) და All star-ები ყვითელი, გავიკეთე ოდნავ მაკიაჟი ავიღე ჩემი ტყავის ჩანთა და გავედი ოთახიდან. ჩემი ძმის ოთახში შევედი მას რათქმაუნდა ეძინა.
-ჰეი, მათე სიყვარულოო გაიღვიძე რა.- მივედი და ნაზად ჩავჩურჩულე ყურჩი. ისიც რათქმაუნდა სიცილით გადმობრუნდა და ჩამეხუტა.
-ჩემი ულამაზესი დაიკო, იცი როგორ მიყვარხარ და იცი როგორ მიყვარს შენი ტიტინა ხმით გაღვიძება? ვერც კი წარმოიდგენ ისე.- მითხრა და უფრო მაგრად ჩამეხუტა შემდეგ კი ხელები გამიშვა.
-აუუ ძამიკოო დღეს პირველი დღეა და ხომ წამიყვან სკოლაში შენი მანქანით? მეც კი მყავს მაგრამ მე შენთან ერთად მინდა.- ვუთხარი ჩემებურად საყვარლად.
-ხომ იცი ეგეთი სისაყვარლით, რომ მეუბნები უარს ვეღარ ვამბობ ასე, რომ გადი ეხლა ისაუზმე და მე ხუთ წუთში ჩამოვალ და წაგიყვან.- მითხრა მათემ.
-აუუ ძალიან მიყვარხარ.- ვუთხარი, მაგრად ჩავეხუტე და ოთახიდან გავედი. ქვევით როდესაც ჩავედი დედაც და მამაც საუზმობდნენ.
-დილამშვიდობისა.- ვუთხარი ცივად.
-დილამშვიდობისა.- მათაც ცივად მითხრეს, მე დავჯექი და ჭამა დავიწყე, მალევე მათე ჩამოდის კიბეებზე, შავი კლასიკური შარვალი აცვია და ზემოდან ლურჯი პერანგი, ხელზე ჩემი საყვარელი საათი უკეთია და მეორე ხელში შავი მზის სათვალე უჭირავ.
-დილამშვიდობისა.- ეუბნება მათ ცივად შემდეგ ჩემთან მოდის, ტბილად მკოცნის და ჩემს გვერდით ჯდება. ყველამ უხმოდ ვისაუზმეთ და შემდეგ მე და მათე ავდექით.
-აბა კარგად ჩვენ წავედით.- ვუთხარი მათ.
-კარგად.- გვითხრეს მათაც და ჩვენ გარეთ გავედით, მანქანაში ჩავჯექით.
-აბა წავედით სკოლაში პატარავ?- მკითხა მხიარულად და სათვალე გაიკეთა.
-წავედით ვუთხარი მეც მხიარულად და სათვალე მეც გავიკეთე.- ხომ იცი ჩემი საყვარელი სიმღერა?
-კი.
-ხოდა რას უცდი ჩართე.- ვუთხარი და მაშინვე ჩართო, მთელი გზა ვმღეროდით ერთად და ვიცინოდით.
ბოლოს როგორც იქნა მივაღწიეთ სკოლამდე. მანქანა გააჩერა, ჯერ თვითონ გადავიდა, შემდეგ ჩემს კარებთან მოვიდა, გამიღო და ხელი გამომიწოდა.
-ქალბატონო, თუ შეიძლება.- მითხრა საყვარლად.
-რათქმაუნა ბატონო.- ვუთხარი და ხელი მოვკიდე, გადმოსვლაში დამეხმარა და შემდეგ მანქანა ჩაკეტა.
-მიგაცილოთ კლასამდე ხომ ქალბატონო ნია?- მკითხა მან.
-თუ არ შეწუხდებით ბატონო მათე.- ვუთხარი მას.
-რა შეწუხებაა, პირიქით პატივია თქვენნაირი ლამაზი ქალბატონის მიცილება კლასამდე.
-მაშინ თუ პატივია გთხოვთ ბათონო მათე.
-რატქმაუნდა ქალბატონო ნია.- მითხრა და ხელი ჩამკიდა, როდესაც შევედით ყველანი გაკვირვებულები გვიყურებდნენ, დარწმუნებული ვარ წყვლი ვეგონეთ, მაგრამ ჩვენ ერთმანეთს ძალიან ვგავართ ასე, რომ... კლასამდე მიმაცილა, შემიყვან შუბლზე მაკოცა და ჩამეხუტა.
-აბა კარგად ქალბატონო ნია თუ გნებავთ სკოლის შემდეგაც გამოგივლით დღეს ვისვენებ.
-თუ არ შეწუხდებით ბატონო მათე.
-მე უკვე გითხარით, რომ შეწუხება კიარა პატივია ქალბატონო ნია.
-მაშინ კარგით დაგელოდებით ბატონო მათე.- ყველა გაკვირვებული იყურებოდა, ჩვენი საუბარი რომ მოისმინეს იმიტომ, მხოლოდ ანიტა და სალომე იხეოდნენ სიცილით.
-კარგი საყვარელო ძამიკო შეხვედრამდე.- ვუთხარი ვაკოცე და მაგრად ჩავეხუთე, ამის გაგონებაზე ყველა მიხვდა და სიცილი დაიწყეს.
-კარგად პატარა პრინცესა შეხვედრამდე.- მითხრა, ჩამეხუტა, სათვალ გაიკეთა და გავიდა.- მიყვარხარ.- ბოლოს მომაძახა.
-მეეც.-მივაძახე და გოგოებს მივუბრუნდი ბედნიერი. ორივესთან მივედი და მაგრად ჩავეხუტე, შემდეგ ბავშვებს და მასწავლებელს მივესალმე.
-აუუ შენნაირი ძმა მეც მინდა, იცი რა საყვარლები ხართ? ვიღაცას წყვილი ეგონებით თან ისეთი „სიმპაწიური“ ძმა გყავს, რომ ალბათ ყველა შურით სკდება.- თქვა სიცილით ანიტამ.
-მასხარა, მხოლოდ მე მაქვს პატივი მყავდეს ყველასთვის საოცნებო ძმა.- ვუთხარი სიცილით.
-კარგით წამოდით ნინა ვნახოთ.- თქვა სალიმ.
-კაი წამოდით, მომენატრა ის ალქაჯი.- ვთქვი და კლასიდან გავედით, მალევე ნინასთან კლასში შევედით.
-გოგოებოო.- იყვირა ნინამ და ჩვენსკენ გამოექანა, ოთხივე ერთმანეთს ვეხუტებოდით.
-აუ ნია შენ აზრზე არ ხარ შენს ძმასთან ერთად, რომ მოხვედი იმენა ყველა ჩააგდე შოკში და იძახოდნენ ასეთი სიმპატიური შეყვარებული სად გაიჩინაო, მეთვითონ ვაპირებდი მოსვლას მაგრამ ყველამ დამიჭირა და მეკითხებოდნენ ეს სიმპატიური ნიას შეყვარებული ვინააო? ხოდა მე კიდევ ვეუბნებოდი ძმაათქო და ყველა გოგო და ბიჭი ბედნიერი მიდიოდა.- ყვებოდა ნინა მთელი ემოციებით და ბოლოს ოთხივე სიცილით ვიგგუდებოდით.
-ვაიმეეე... ღმერთო რა საცოდავები არიან.- ვთქვი სიცილით.
-აბა გოგოო.- თქვეს სამივემ ერთად და გავიცინეთ.
-კაი წავედით გაკვეთილები გვაქვს.- ვუთხარი ნინას.
-აუ საშინელებაა თქვენ სხვა კლასში, რომ სწავლობთ და მე სხვაა.- თქვა ნაწყენმა.
-აუუ გოგოებოო თქვენ იცით, რომ ხვალ სკოლაში ჩვენს კლასში გადმოდის სამი ბიჭი და ამბობენ გოგოები ძალიან სიმპატიურები არიანო, იქნებ ბედი გაგეხსნა ნია ჰა?- მითხრა სიცილით სალიმ.
-ამის მოსაწონი მაინც არცერთი იქნება ასე, რომ ტყუილად აზრი არ აქვს.- თქვა ნინამ.
-ხო ნინა მართალია.- თქვა ანიტამ.
-აუ კარგით რა გოგოებო რა დროს შეყვარებულია, ბოლოს და ბოლოს მეტორმეტე კლასში ვართ და აბითურიენტები ვართ სად გვცხელა შეყვარებულებისთვი.- ვთქვი მე.
-ხო კარგი, კარგი წამოდით წავიდეთ კლასში.- თქვა ანიტამ და სამივე წავედით ჩვენს კლასში, შევედით და ჩვენი საფირმო ადგილი დავიკავეთ, უკან სადაც სამი მაგიდა დგას სწორედ ჩვენთვის. დავჯექით, წიგნები ამოვიღეთ და მე მათეს მივწერე რომელზე მიმთავრდებოდა გაკვეთილები, რომ გამოეარა და დავუბრუნდი გაკვეთილს.

"შენ ვერ განსაზღვრავ რა როგორ დასრულდება, რადგან ეგ მხოლოდ შენზე არაა დამოკიდებული. სინამდვილეში უბრალოდ გეშინია, გეშინია იმისა, რომ კიდევ გეტკინება, კიდევ იგრძნობ თავს სუსტად, მიუღებლად და მიტოვებულად. მაგრამ, იცი რაა, შიში უკანასკნელ ძალებსაც წაგართმევს და ბოლოს, ყველაზე მეტად ინანებ საკუთარ უსუსურობას. არასოდეს არ მისცე უფლება ბნელ ფიქრებს რომ ლამაზი დღეების რწმენა წაგართვან. წელიწადის ოთხივე დრო თავისებურად ლამაზია და ეს ოთხივე დრო ადამიანის სიცოცხლესაც აქვს, ზამთარი არ ნიშნავს იმას, რომ გაზაფხული აღარ მოვა"

/////////////////////////////////////

აიიი... მეც დავბრუნდი ახალი ისტორიით, იმედი მაქვს მოგეწონებათ. ძალიან გთხოვთ შეაფასეთ და დაწერეთ ღირს თუ არა გასაგრძელებად, მიყვარხართ ყველა ვინც ჩემს ისტორიებს კითხულობთ, მართლა ძალიან მიყვარხართ. გთხოვთ თქვენი აზრი დააფიქსიროთ პერსონაჟებზე, მოგწონთ ყველა პერსონაჟი?
იმედი მაქვს გრამატიკულ შეცდომებს მაპატიებთ.
სიყვარულით... უბრალოდ წერის მოყვარული „ციფერთვალაგოგო“.