- ნინი ნუ მაიმუნობ, ადექი
სკოლაში გაგვიანდება.
სიცილით ეუბნება ალექსი და თმას უკრავს, მაგრამ ნინის არ ესმის, მერე დაინახავს, რომ სძინავს და შეეცოდება იმისთვის, რომ გააღვიძოს, მთელი სინაზით მოჰკიდებს ხელებს და აიყვანს, იქვე სკამზე დადებულ ჩანთას ცალ ხელზე დაიკიდებს და სახლიდან გავა, გარეთ ცოტა სუსხია, ამიტომ მთელი ძალით იკრავს გულში, ნინის კი ამ დროს ძმის სუნი ეცნობა და გაეღიმება, მაგრამ ძილში.
მსნქანა გამოაღო და ნინი უკანა სავარძელზე დააწვინა, სკოლამდე მაინც დიდი გზა იყო, იფიქრა, რომ გზაში გამოიძინებდა, მთელი გზა თვალი არ მოუშორებია სარკისთვის, ნინის კი მშვიდად ეძინა, მაგრამ სკოლასთან მისვლის თანავე თვალები გაახილა, ალექსი საჭესთან იჯდა და უკნიდან ვერ იცნო ახალგაღვიძებულმა.
- სად ვარ? ვინ ხარ? იცოდე თუ რამეს დამიშავებ ჩემს ძმას ვეტყვი და ძვლებში დაგამტვრევს.
გაცოფებული წამოხტა სავარძლიდან და როცა გააცნობიერა, რომ ძმის მანქანაში იჯდა ერთი კარგად ამოიხვნეშა.
- დაწყნარდით პატარა ქალბატონო, ყველაფერი კარგადაა, თქვენი ძმის მანქანაში ბრძანდებით.
სიცილი ვეღარ შეიკავა ალექსმა.
- ჰო იცინე იცინე..
გულზე ზელები დაიკრიფა და დაბღვერილიბდაჯდა სავარაზელზე, ექსიბკიბკიდევ არ ჩერდებოდა.
- რა იყო გამებუტე?
სკოლასთან შეაჩერა მსნქანა და გაბუტულ დას სარკიდან გახედა.
- სულაც არა..
ანუზღუნდა ნინი.
-კი.
- არა მეთქი, მომაწოდე ჩემი ჩანთა.
ნინიმ წინა სავარძლიდან ჩანთა გადმოითრია და მანქანის კარები გააღო, ალექსიც მაშინვე გადავიდა მანქანიდან, უყურებდა ნინი როგორ შედიოდა სკოლაში, გაბრაზებული, რადგან დასცინა და საკუთარ თავზე ნერვები ეშლებოდა, ნერვიულად ცქმუტავდა როცა ნინი გამოიქცა უკან და ალექსს ფეხებზე მოეხვია, ალექსმაც ხელში აიყვანა და მთელი ძალით ჩაისუნთქა მისი სურნელი.
- ძანიკო, მიყვარხარ..
ამ სიტყვების თქმა და ალექსის თვალების აცრემლება ერთი იყო, მაგრამ რათქმაუნდა დასთან ხომ არ შეიმჩნევდა!?
- მეც ძაკიან მიყვარხარ ჩემო ერთადერთო ქალბატონო.
უთხრა და ძირს დასვა, მერე ვარდისფერი კაბა გაუსწორა და ხელჩაკიდებული მიიყვანა სკოლის კარებთან, თავიანთი დამშვიდობებაც არ დავიწყებიათ, ჯერ მუშტები მიარტყეს ერთმანეთს მერე ცხვირზე თითი დაიდეს და მრრეც ერთმანეთი გადაკოცნეს.
- დღეს რა უნდა მიიღო?
ნინი კარებს აღებდა როცა ისევ ალექსის ხმა გაიგო.
- რათქმაუნდა ათი ქულა.
გაუღიმა და სკოლაში შევიდა.
ისევ ყველაფერი გათეთრდა, ახლა სავარაუდოდ სხვა მომენტი უნდა გაახსენდეს, ის მესამე დღეა გათიშულია, მაგრამ რატი გვერდიდან არ შორდება, როგორც კი ოდნავ მოძრაობას შეამჩნევს ეგრევე ექიმს ეძახის იმ იმედით, რომ გამოეღვიძება, მაგრამ არა..
და აი დაიწყო სხვა მოფონება, შედარებით უფრო ემოციური, თანაც ამ მოგონებაში პატარა არარის, ამ მოგონებაში ის უკვე თოთხმეტი წლისაა, ეს ის მოგონებაა, როცა ნინი სკოლაში ცუდად გახდა.
სკოლის დერეფანშია, მისი, კლასელები თავზე ეხვევიან, საკუთარ თავს. მაღკიდან ხედავს, გულწასული გდია ძირს და ბავშვები წყალს ასხავენ. ამ დროს ალექსის ყვირილმა მოიცვა მთელი დერეფანი.
- ნინი! რასჭირს ჩემ დას?
მთელი ძალით მორბოდა გრძელ კოლიდორში ალექსი, ამ ყველაფერს კი რადგან ნინი ახლა უკვე ხედავდა, გუკი სითბოთი ევსებოდა.
- არ ვიცით უბრალოდ გული წაუვიდა.
- რას ქვია გული წაუვიდა? თქვენი მასწავლებელი სადარის?
ალექსი ძირს დაიხარა, ნინი ხელში აწია და კოლიდორის გასასვლელისკენ სწრაფი ნაბიჯით გაიქცა.
ექიმის კაბინეტის კარი შეამტვრია და ნინი იწვე დივანზე დააწვინა.
- არ მაინტერესებს, ახლავე უშველეთ ჩემ დას, თირემ გასავწვავ აქაურიბას.
ხმადაბლა დაიწყო და ნელ-ნელა უმატებდა ხმას.
ექიმი უსიტყვოდ დატრიალებდა თავს ნინის, ერთი გადასხნის შენდეგ ნინიმ თვალები გაახილა და ეგრევე ალექსი იკითხა..
- სად არის ჩემი ძმა... მომიყვანეთ ალექსი...
ალექსმა კარები შემოაღო თუ არა ნინი ეგრევე ფეხზე წამოხტა და ჩაეხუტა, მთელი ძალით და მთელი არსებით.
- რა კარგია, რომ მყავხარ, საუკეთესო ძმა ხარ, მთელს პლანეტაზე.
ნინის გადასხმის გამო თავბრუ ეხვეოდა ნაგრამ ძნას ინდენად იყო ჩაბღაუჭებუკი, რომ არაფერი აღელვებდა.
- ყველაზე ბედნიერი ძმა ვარ მთელს დედამიწაზე, რადგან ჩემი პრინცესა ერთადერთია.
თავზე აკოცა ალესმა და ხელები მაგრად მოხვია, ამ დროს ექიმი ჩაერთო საუბარში.
- ახლა სახლში უნდა წაიყვანოთ და უნდა იწვეს.
ალექსმა ნიბი ხელში აყვანილი განოიყვანა და მანქანაში ჩააჯინა, როგორც კი სახლში ნივიდნენ, მაშინვე ლოგინზე დააწვინა და თვითონაც მიუწვა, თან თმაზე ეთამაშებოდა და თან რაღახეებს უყვებოდა, ძმაკაცებიც ურეკავდნენ, მაგრამ ალექ
სისთვის დაზე მნიშვნელოვანი.