გასროლის ხმამ ყურები დაუგუბა და ტკივილი, რომელიც გულის არეში იგრძნო მთელს სხეულს მოედო.
მუხლები აუკანკალდა, სიტყვებს ერთმანეთს ვერ აბამდა, გაურკვევლად საუბრობდა.
თითქოს არაფერს ამბობდა მაგრამ, ტუჩების მოძრაობა მკვეთრად ჩანდა და მის წინ მდგომიც ამჩნევდა.
მეორე გასროლამ თითქოს აზრზე მოიყვანა ამჯერად ტყვიამ მკერდის ქვემოთ გაუხია ფუმფულა ხალათი და ელვის სისწრაფით შეიჭრა გასვიანის სხეულში.
თვალებიდან უნებურად წამოუვიდა ცრემლები.
აკანკალებულმა მუხლებმა უმტყუნა და კართან ჩაიკეცა.
კაცის სახეს უყურებდა და ისევ გაურკვევლად ამოძრავებდა ტუჩებს.
ტკივილი ბატონობდა მასზე, მააგრამ ჯიუტად არ ხუჭავდა თვალებს, მესამე ტყვია მზადდებოდა მისთვის განწირული ღრიალი, რომ მოესმა და თვალები მიენაბა.
ჯერ კიდევ ესმოდა რა ხდებოდა, ბოლომდე არ დაუკარგავს გონება და ნაცნობ ხმასაც არჩევდა მაგრამ ვის ეკუთვნოდა ვერ ხვდებოდა.
თავს აიძულებდა ღრმად ესუნთქა და მაქსიმალურად შეესუნთქა ჟანგბადი.
პირში სისხლის მჟავე გემო იგრძნო და გონება დაკარგა.
სრულმა სიბნელემ მოიცვა ნენე გასვიანის გონება და ახლა მხოლოდ წითლად ანთებულ განგაშის ღილაკს უყურებდა.
გონება უყვიროდა "თვალი გაახილე არ მოკვდე" მაგრამ გული გამაფრთხილებლად უქნევდა თითს და ცინიკური მზერით აფრთხილებდა "შენ დიდი ხანია მოკვდი, ახლა კი სამუდამოდ წადი აქედან".
გონებასა და გულს შორის უწევდა არჩევანი.
პირველად აანალიზებდა, რომ გული სიმართლეს ეუბნებოდა.
მისი მუქარა ყველაზე მეტად არ მოეწონა და გადაწყვიტა სამუდამოდ მოშორებოდა ყველაფერს.
გონება დაკარგულს მხოლოდ ბერო ნოზაძე ახსოვდა.
მხოლოდ მისი სურნელი ტრიალებდა იქ სადაც ის იყო.
თითქოს საბოლოოდ უნდა ჩაესუნთქა მძიმე ჟანგბადი მაგრამ ისევ აინთო "ძლიერი ქალის" წითელი ღილაკი და ბოლოს გაანალიზა.
"ის ვინც ძლიერია გონებას უჯერებს"
----
კალიდორში დადიოდა ნერვოულად და ხანდახან რეანიმაციის კარს გახედავდა სადაც ჯერ ისევ წითელი ენთო.
ოპერაცია იმაზე დიდხანს გრძელდებოდა ვიდრე საჭიროება მოიყხოვდა და დადიანიც ხვდებოდა რაღაც რიგზე ვერ იყო.
თვალებ ჩაწითლებული უმზერდა შუქურას და გუშინდელი ღამე ტრიალებდა მის მეხსიერებაში.
მომღიმარი ნენე, რომელიც მის მკლავებში ყველაზე დაუცველ ქალად მიიჩნია, ახლა კი უყურებდა როგორ კვდებოდა ის და ვერაფერს აკეთებდა უბრალოდ იჯდა და ფიქრობდა.
ძალიან ბევრს ფიქრობდა...
მაგრამ ამ ფიქრებს ერთი წამითაც არ გადაუხვევიათ ნენე გასვიანიდან.
თვალებს არ ახამხამებდა, ბოლომდე სწამდა იმის, რომ სულ რაღაც წამის მეასედითაც, რომ დაეხუჭა თვალი ნენე ხელიდან გამოეცლებოდა.
შუა კალიდორში იდგა და ერთ ადგილს მიშტერებოდა, მხოლოდ ის აძლევდა იმედს, რომ წითელი მწვანედ გადაიქცეოდა..
ლოდინი ჭკუიდან შლიდა და პირველად ცხოვრებაში სთხოვდა უფალს გადაერჩინა გასვიანი.
აქამდე ამაყი კაცი, ახლა ყველაზე მგრძნობიარე იყო და არც იმ ცრემლების ერიდებოდა თვალებიდან შეუჩერებლივ, რომ სდიოდა.
როგორც კი კარი გაიღო მაშინვე მივარდა ექთანს
-მითხარით როგორაა?
-მე ვერაფერს გეტყვით ყველაფერს ექიმი გეტყვით! ქალმა გულწრფელი ღიმილი აჩუქა და მოშორდა.
დაიმედდა, ესეიგი ყველაფერი რიგზე იყო.
მაგრამ მაინც ძალიან ანერვიულებდა ის ფაქტი, რომ ექიმი არ გამოდიოდა.
თეთრი ხალათი როგორც კი დალანდა მაშინვე მივარდა კაცს
-როგორაა?
-იცით?
-მიპასუხეთ როგორაა
-თვითონ კარგადაა მაგრამ
- რა მაგრამ ამის დედაც მითხარით
-სამწუხაროდ ბავშვი დაკარგა
ტყვიასავით მიეჭრა ეს სიტყვები დადიანს და ოდნავ შეტორტმანდა.
ერთ დღეში ასე მარტივად ვერ დაორსულდებოდა ესეიგი სხვასთან იყო.
ესეიგი მის სხეულს სხვა ეუფლებოდა.
აზრებს ჭკუიდან გადაჰყავდათ და საღად აზროვნების უნარს კარგავდა.
გაუნძრევლად იდგა დერეფანში და ექიმის ნათქვამს ხარშავდა
-თქვენ ალბათ მისი მეუღლე ხართ?
-არა, მე... მე არავინ ვარ! ძლივს ამოილუღლუღა და ბანცალით გაუყვა დერეფანს.
უმისამართოდ მიდიოდა, და ცდილობდა არსად ჩაკეცილიყო.
სხვა გრძნობას განიცდიდა,ისეთს მთლიანად რომ ანგრევდა და მის სხეულს ნაწილებად შლიდა.
გულში საშინელ ტკივილს გრძნობდა მაგრამ სიარულს არ წყვეტდა.
მანქანასთან ჩაიკეცა და გულზე ხელმიბჯენილმა ამოიღმუილა.
ხო სულ არაფერი და მაინც როგორი მტკივნეულია ომის გაანალიზება, რომ შენი არასდროს იქნება ის ვინც "შენად დაიბადა".
-----
დილის შვიდი საათი იყო თვალი, რომ გაახილა და გვერდით მწოლიარეს გახედა.
ქალი მშვიდად სუნთქავდა და სულ ოდნა შეეპარა ღიმილი გუშინდელი, რომ გაახსენდა.
მობილურს დახედა და მხოლოდ ერთი შეტყობინება დახვდა
-"საქმე გაკეთებულია"
ახლა უკვე ფართოდ დააშორა ბაგეები ერთმანეთს და გახარებული ქალის ბაგეებს წაეტანა.
უცნობმაც გაახილა თვალი და მამაკაცი მისკენ მიიზიდა.
ფეხებშორის ჰყავდა მოქცეული და ცდილობდა ბოლომდე აღეგზნო კაცი.
წამისბმეასედმა გადაწყვიტა მისი ამბავი ქალს უხეშად ჰკრა ხელი და ფეხზე წამოხტა
-ჯანდაბა თანაზ ვერ დაივიწყე?
-ხოო ვერ დავივოწყე ის ქალი ვერა
-ის ბეროს საკუთრებაა..
-არა, არაა გაიგე?
ქალს უხეში ხელი მიეტმასნა სახეზე და მალევე გავრცელდა ტკივილი სხეულში.
აცრემლებული თვალებით უყურებდა თამაზს და ვერ ხვდებოდა რა და როგორ მოხდა.
ებრალებოდა მის წინ მდგარი მამაკაცი.
უთქმელად გადაიცვა შავი სარაფანა და კარი გაიჯახუნა.
შუა ოთახში მარტო იდგა თამაზ ნოზაძე და მხოლოდ ელენე გასვიანზე ფიქრობდა.

---
უიმე ეს რა თავია!
ვიცი უფრო მეტს ელით ჩემგან მაგრამ სხვანაირად არ გამომდის.
შწმიფასეთ და აი მართლა თუ იაქტიურებთ ძალიან მაგარ და დიდ თავს დავდებ შემდეგში!