ჩემი ყველაზე დიდი სიგიჟე უნდა მოგიყვეთ, რომელმაც აქ ჩამკეტა.
მისი დანახვა და ჩემი გულის აჩქარება ერთია. ამას წინათ, თვალი ოდნავ მოვკარი და გვერდით ჩემი ძმაკაცი მედგა, სიხარულისაგან ხელი გავუქანე და ლამის ცხვირი მოვტეხე. რამდენიმე წამი იყო მხოლოდ, მე კი საუკუნედ გადამეჭიმა თვალწინ. უკვე იმდენად შევისწავლე მისი სახე, შემიძლია დაბრამვებულმაც კი ამოვიცნო შეხებით.
მთელი ცხოვრების განმავლობაში ვეძებდი ადგილს სადაც, ვიქნებოდი ის, ვინც სინამდვილეში ვარ. ეს ადგილი, ხან საყვარელ წიგნში ერთი წინადადება იყო, ხან კიდევ დუმილის მეფობის შეგრძნება.
მე გიჟი არ ვარ! ჩემს გარდა ყველა ასეთია და ჰგონიათ, რომ მეც გავგიჟდი.
თქვენ თურმე მოგწონთ ნორმალური როლის თამაში.
ღმერთო!
მაგრამ მე დავიღალე ამით...
ნორმალური როლი გიჟის როლზე ძნელი ყოფილა.
ნამდვილად მაინტერესებს ვინ გამაგიჟა?
იქნებ იმ ფაქტმა, რომ ოცდამეერთე საუკუნეში, სიტყვა "მე შენ მიყვარხარ" გაუფასურდა.
შესაძლოა პირველმა სიყვარულმა.
აი ის გრძნობა, როცა სამყარო ფერებს იძენს. თუნდაც ის ფაქტი, რომ ჭიანჭველა დადის ესაც გაბედნიერებს. სრულიად აღტაცებით შეყურებ სამყაროს და ეს ყველაფერი ერთმა გოგონამ შეძლო.
ასევე, გამანაცარმტვერა, თავისივე წასვლით.
ხშირად მეკითხებიან:
-სანდრო, რატომ არ გძინავს მთელი ღამე?
-სანდრო, რატომ ხარ ამოუცნობი?
-სანდრო, რატომ დუმხარ?
სიბნელე.
ყველაზე კარგად, ჩემი სიბნელეს ესმის. სხვა სიტყვით, რომ ვთქვა ჩემი ანტიბიოტიკია.
რატომ მაინც და მაინც ღამე?
რადგან ხალხს ძინავს, აღარ მიწევს ვუყურო, უამრავ სახეს ინტერესით, რომ მიმზერენ. მათში კი, მხოლოდ ერთ გოგოს ვხედავ.
ეს მაგიჟებს...
ღამე კი, იშვიათადაა ხალხი.
ამოუცნობი.
რომ დამაკვირდე, არაფრით განვსხვავდები ადამინთაგან. საკმარისია გამიცნონ, ეგრევე ჰგონიათ, რომ უცხოპლანეტელი ვარ, მაქვს ორი ანტენა თავზე და მწვანე ვარ.
რატომ ჰგონიათ, რომ უცნაური ვარ?
რადგან თვრამეტი წლის ვარ და კვლავ მომწონს ტომი და ჯერი, ვინი პუჰი და ბაბილინა(ტინკივინკი)?
თუ, იმიტომ რომ მკვდარ მწერლებს ვუმეგობრდები?
შეიძლება იმიტომ, რომ საკუთარ თავს ველაპარაკები?
იქნებ, იმიტომ რომ "ადამიანობა" დავკარგე?
დუმილი.
როგორც დასაწყისში, აღვნიშნე, დუმილის მეფე ვარ. იქნებ ესაა ერთ-ერთი მიზეზი ჩემი გაგიჟებისა?
ხანდახან როგორ გტკივა, როგორ გეშინია...გინდა დახატო, დაწერო ან თქვა. მაგრამ როცა ამ ყვეალფრის სიტყვად გადაქცევას ცდილობ ხვდები, რომ სისულელეა...
არცერთი, სიტყვა ახლოსაც არ არის იმასთან, რასაც გრძნობ... ამიტომ მე ყოველთვი სიჩუმეს ვირჩევ...იქ ყველაფერი ეტევა...
და მაინც ჩემი სიგიჟე ხელს არ მიშლის, დროის საზღვრების გადალახვაში.
„თუ შენი სიგიჟე არ გათავისუფლებს, ჯერ კიდევ ნორმალური ხარ!“
„თუ გინდა, რომ ცხოვრება გაილამაზო, დედამიწის ყველაზე საშიში არსება, ადამიანი უნდა შეიყვარო."