"მე ეს სამყარო გაჩენიდან უმად გავსინჯე, მშურს იმედების როცა უნდათ მაშინ კვდებიან, ჩემი ცხოვრება როგორც გინდა ისე გასინჯე... ასეც და ისეც - ფიქრები და ოცნებებია."
ბევრი ვიფიქრე,გამემხილა,
იქნებ,არც ღირდა
რომ უიმედობის იმედიღა დამრჩა საკვებად,
შემომაძარცვეს მრავალფერი ფრთები-იმედის!
და დამიტოვეს დაფლეთილი ხორცის ნამცეცი...
შეხედე!
იქნებ სულ არ მოგწონს ჩემი ფიქრებიც,
იქნებ უარმყო,
ისე როგორც,ფრთებმა უარმყვეს!
იქნებ იფიქრო,
რაც დრო გადის,
უფრო
მთელავენ
და აღარ დაგრჩეს ის მცირედი
უფრთო-იმედიც!
არა!
ნუ ცდილობ,ჩამინერგო ხვალის იმედი,
ხვალაც და,
ზეგაც,
უცვლელია მარშრუტი-ფიქრი!
ფიქრი-უფსკრულში გადამსხვრეულ სისხლიან ფრთებზე..
ფრთებზე-რომელმაც ამომგლიჯა
იმედი ხვალის!
ნურც იმას ცდილობ,
დამაჯერო ბედის ბორბალის ,
ბუმერანგივით,
სიკეთე რომ უკან ბრუნდება,
ღმერთი რომ მართლა ერეოდეს კაცის საქმეში,
დამსხვრევის ნაცვლად,
ფრთები უფრო
გაფერადდება.
შენც იცი,
გაჩენიდან ეს სამყარო უმად გავსინჯე,
არ მოუციათ არც იმედი,
არც ფიქრები,
არც ოცნებები.
ნაბიჯ-ნაბიჯ შევისრუტე თანმიმდევრობით,
იმედიც ,
ფიქრიც,
ოცნებებიც ცის კამარამდე,
მაგრამ,
ხომ
ხედავ,
დაცემული ანგელოზივით,
მაღლიდან ქვემოთ,
დამანარცხეს უფსკრულის კიდეს.
ახლაც იქ ვდგავარ,
შემოგცქერი,
კანკალებ,
გცივა..
გცივა იმიტომ,
რომ შენც განიცდი უიმედობას,
მხრებზე იტარებ გაფითრებულ,
გაცრეცილ თითებს,
ფრთების ადგილას ამოგლეჯილ კანს
სისხლი მოდის,
შეშინებული,
ათრთოლებული,
მიყურებ,თითქოს
მე უნდა მქონდეს განმარტება ყველა კითხვაზე.
მაგრამ,
ლაილა!
გაგაფრთხილე,
მომრიდებოდი,
შენკი მაგივრად,
განშორების,
უფრო მეკედლე,
ახლა კი,
სახე,
დაგშანთია მწველი ტკივილით,
მიცქერ და ვფიქრობ,
ისე როგორც იუდას ვერცხლი,
გიყვარდი მაგრამ,
რაც დაგტოვე
უფრთო-იმედით,
შეგზიზღდი ,
როგორც უსისხლხორცო კაენს,
-აბელი.
ლაილა, გესმის?!
არ დამიმალავს,
გაფრთხილებდი,
რომ ეს სამყარო,
გაჩენის დღიდან უმად გავსინჯე,
არ გამეცალე,
გჯეროდა რომ
ფოლადის ფრთები
უძლებდა ტანჯვას,
უძლებდა ტკივილს,
უძლებდა დარდსაც,
მაგრამ,
ხომ ხედავ,
ბროლის ჭაღივით ერთი
შეხებით,
ჩამოიმსხვა,
დაიფლითა ათას იმედათ..
მოდიხარ,
ნაბიჯ-ნაბიჯ,
ტოვებ სისხლის კვალს,
მანძილს ამცირებ,
სახე გიგავს ჯვარცმულ იესოს.
გვერდით მიდგები,
უფსკრულის კალთას
გადაჰყურებ შეშინებული,
წამით ყოვნდები,
მერე კიდევ
სახით ფსკერისკენ,
ეშვები თითქოს,
გეიმედება ფოლადის ფრთები!
____
ცხოვრებაში პირველად,
ინტერნეტში შემთხვევით ნაპოვნმა პირველმა სტროფმა,
დამაწერინა ლექსი..
გული ისე მიცემს,
ტკივილსაც ვგრძნობ..
იქნებ,ვერ გამოვიდა ისეთი,
როგორიც უნდა იყოს..
აფსოლუტურად ნებისმიერ შეფასებას მივიღებ,
ისე მაინტერესებს კრიტიკა,
როგორც არასდროს.
იმედია,მიმიხვდით რისი თქმაც ინდოდა,
თქვენი:ანასტასია