მანქანა ანასტასიას მანქანის გასწვრივ გააჩერა,ისე,რომ გასასვლელი გზა გადაეჭრა,ლიფტს არც დალოდებია,ისე სწრაფად აირბინა კიბეები და მთელი ძალით აბრახუნებდა მუშტებს კარებზე.
- ანასტასია! გააღე!
კარები გაიღო და წინ ქალის მშვიდ მზერას შეეჩეხა,რომელიც ქუსლებიან ფეხსაცმელს ისწორებდა და საკუთარ თავს ათვალიერებდა სარკეში.
- კარგად ხარ?
მარწუხები მის წვრილ წელს შემოხვია და ყელზე აკოცა მხურვალედ,ანასტასიამ კი ცივად მოიშორა მისი ხელები,რომელიც ერთი ნაბიჯით უკან გადადგა.
- მშვენივრად,თქვა ტასომ და კოსად შეკრული თმა ერთი ხელის მოსმით ჩამოიშალა. - შენ როგორ გაატარე წუხანდელი ღამე?მოგეწონა?
- ანასტასია,საბავშვო ბაღის ეჭვიანობის სცენებს ნუ მიმართავ ბო*ისშვილი ვიყო!!!
- შემეშვი,კარგი?
კარებისკენ დაიძრა,როცა მამაკაცის ძლიერმა ხელმა გაუკავა მკლავები. - არ შეგეშვები! მეტიც,მომისმენ და სანამ ლაპარაკს არ მოვრჩები ხმასაც არ ამოიღებ!
- აქეთ დიდ გულზე ხარ შენ?! სახე დაემანჭა მამაკაცის მტკივნეულად მოჭერილი ხელისგან.
- განყოფილებაში ვიყავი! დედანა***ავ განყოფილებაში გავატარე მთელი ღამე,იმ ახ*არ მაქსიმეს რომ დავლაპარაკებოდი!!!
- და სამხარაძე რა ჯანდაბად გჭირდებოდა?!!
- მაგან მითხრა!! სახლში დამხვდა და მერე ერთად წავედით,თავისი სურვილით გამომყვა!!
- აჰაა,სახლში დაგხვდა,ერთად წახვედით და ამას ესე უბრალოდ მეუბნები?!!
- ამის დედაც!!! ხელი მის გასწვრივ დაარტყა კედელს. - არ გატყუებ,არ გარტყუებ ჩემო მშვენიერო,რატომ არ მიჯერებ? არ მქონია მე იმ ქალთან არაფერი,გესმის? არ მქონია..ხელები მის სახეში მოაქცია და შუბლი შუბლზე მიადო.
მამაკაცის მკერდზე დააწყო ხელები და ისევ გასწია.
- სამსახურში მაგვიანდება.
- ნუ მექცევი ასე,გთხოვ..შენს გარდა არავინ მაინტერესებს,რატომ არ გესმის?
- აღარ დამანახო ეგ ქალი შენს გვერდით..
თითი დაუქნია სახესთან.
- ჩემი პატარა ეჭვიანი. კარგი,ახლოსაც არ გავიკარებ!
ჩაიცინა და გულში ძლიერად ჩაიკრა. - და ჰო,რაც შეეხება სამსახურს. ხმა გაიმკაცრა და წარბაწეულმა ჩახედა ქალის თვალებს. - დღეს არ წახვიდე.
- დემეტრე უნდა წავიდე,ბევრი საქმე დამიგროვდა.
- გთხოვ,ხვალ წადი..დღეს მე და შენ გავატაროთ ეს ერთი დღე ერთად,რას იტყვი?
- ვითომ რატომ უნდა დაგთანხმდეე?
- იმიტომ,რომ ჩემზე გიჟდები ისე გიყვარვარ,მხოლოდ ჩემთან ყოფნა გინდა და სხვა რამეზე ვერ გააკეთებ კონცენტრაციას.
თავდაჯერებული საუბრობდა და ტუჩის კუთხე ჩაეტეხა ყოველი სიტყვის თქმისას.
- უკაცრავად? ამ ილუზიებით ცხოვრობ ამხელა კაცი??
- ანუ არ გიყვარვარ?
- კი,მაგრამ ისეც არა შენს გარეშე ვერ გავძლო და საქმე ვერ ვაკეთო..
ენა გამოყო და ახითხითდა.
ქალის სექსუალურად გამოყვანილ თეძოებს ჩააფრინდა,ქვედაბოლოს დაწვდა და ნელნელა აუწია,შემდეგ წელამდე აასრიალა ხელები ისე,რომ მის ტუჩებს არ ანებებდა თავს,კოცნის ბილიკებით მიუყვებოდა ტუჩებიდან ნიკაპს,ნიკაპიდან ყელზე მჩქეფარე არტერიას,ლავიწის ძვლებს,სადაც სველ კოცნებს ტოვებდა,კოფთის ღილები ერთი ხელით შეხნა,სავსე მკერდი მოაქცია მუჭში და ქალის კვნესა კვლავ მისმა ტუჩებმა ჩაახშო.
საწოლზე ფრთხილად დააწვინა,ნაოპერაციებ ადგილას ფრთხილად აკოცა და ორი თითი დაუსვა,ქალის მგზნებარე თვალებს ჩახედა,რომელიც უკვე ვეღარ ითმენდა ერთდროულად მოწოლილ დაუცხრომელ ვნებებს,მამაკაცის სახე ორივე ხელით მისწია მისკენ და კბილებით წაეტანა მის ტუჩებს.
- ჩემო გემრიელო თოჯინა..
- ნუღარ მაწვალებ..აღარ შემიძლია..
მამაკაცს ხელი კრა,მის ზემოდან თავად მოექცა,ერთიანად აღგზნებულმა მისი ასო შეიცურა და სწრაფად გაუყვა წრიულ მოძრაობებს.
- მიყვარხარ.. ძლივს აღმოხდა მამაკაცს სიტყვები ბაგეებიდან,პასუხად კი ქალის ღიმილი და მისი კვნესა მიიღო,რომელიც ურცხვად იჭრებოდა სქელი,წითლად შეღებილი ბაგეებიდან.
რამოდენიმე წუთის შემდეგ,კარი მარიამმა შეაღო,გასაღები და ჩანთა იქვე მიაგდო,დაღლილ-დაქანცულს ჩაესვენა სავარძელში და თვალები დაეხუჭა.
- მარიამ?
თვალებგაფართოებული ტასო გამოვიდა საძინებლიდან,რომელსაც ხალათი მჭიდროდ შემოეკრო წელზე,მარიამი მაშინვე წამოხტა და გულზე მიეკრო,საყვარელი სურნელი ხარბად შეისუნთქა ცხვირით.
- როგორ მომენატრეე..დღეს გამოგწერეს?
- ჰო ჩემო პატარა,სიურპრიზი მინდოდა გამეკეთებინა,ასე ადრე არ გელოდი..ლექცია გააცდინე?
- არა,გამიცდა..
- მარი..შემომხედე,სახე ხელებით ააწევინა და თვალებში ჩახედა საკუთარ სისხლსა და ხორცს. - ვინმემ გაგაბრაზა?!
თვალები აენთო ანასტასიას,რადგან ყოველთვის ხვდებოდა,როგორ განწყობაზე იყო მარიამი. ის იმდენად მხიარული,თავისუფალი და ლაღი იყო,თუ ოდნავ მაინც დაეტყობოდა სახეზე მოწყენილობა,რაც ძალიან იშვიათად ხდებოდა,ესე იგი რაღაც სერიოზული უნდა მომხდარიყო,მისი ასეთი ხასიათი რომ შეცვლილიყო,ანასტასიას და მარიამის ურთიერთობა კი,არ იყო მხოლოდ ჩვეულებრივ დებს შორის ურთიერთობა,მათი დობა რაღაც სხვა იყო,თითქოს უფრო დედა-შვილური,მარიამი გაიზარდა ტასოს ხელში და რა თქმა უნდა ეს არც იყო გასაკვირი,ტასო არავის აპატიებდა საკუთარი დის წყენინებას,ამიტომ ისე იცავდა,როგორც ცხოველი იცავს თავის შვილს მტაცებლისაგან. - ჩემო სიყვარულო,მითხარი,მოხდა რამე?
- არა ტასო,არაფერი..
- მატყუებ მარიამ..
- არა,უბრალოდ დავიღალე. მშია,არაფერი გვაქვს?
- ეხლავე შევუკვეთავ რამეს,რას შეჭამ?
- რაც გინდა.
საძინებლიდან დემეტრე გამოვიდა,ახლა ორმაგად გაოცებულ მარიამს კი უკვე სიცილი აუტყდა.
- სად გაგიმართლადთ,რომ უფრო ადრე არ მოვედი?
- იმიტომაც მიყვარხარ. თვალი ჩაუკრა დემეტრემ და შუბლზე აკოცა.
- დღეს რა ვქნათ? წარბები აათამაშა ანასტასიამ.
- ჩემთან გავიდეთ,დავლიოთ და რავიცი,დავიმხოთ თავზე ყველაფერი
- არ არის ცუდი აზრი..
- მარი,ეხლა პიცას გამოვიძახებ,ვჭამოთ და წავიდეთ,კარგი?
- აუ მე..
- რა? დემეტრემ თვალები დაქაჩა.
- არაფერი,წამოვალ. გაიღიმა და თავის საძინებელისკენ გაეშურა.
- კარგი,დაურეკე შენებს,მე გიორგის,ლუკას და კიდევ რამოდენიმეს დავურეკავ. ტუჩზე მოწყვეტით აკოცა ქალს და სიგარეტის კოლოფით გავიდა ვერანდაზე.

_____

- დემე,ასეთი საღამო ჩვენ პირველად გვაქვს.. სამზარეულოს დახლს მიყრდნობილი უმზერდა საყვარელ მამაკაცს,რომელიც მისკენ ნელნელა მიემართებოდა.
- ამიერიდან,სულ ასეთი საღამოები გვექნება ჩემო მშვენიერო,სულ ასე ბედნიერად გავატარებთ ჩვენს ცხოვრებას.
- როგორ მიყვარხარ..
- კარგი,მორჩით ეხლა..მოვედით!
ლილე კარებში აეტუზა სანდროსთან ერთად და მაგიდაზე დალაგებული სასუსნავები ხელში მოიმარჯვა.
- მართა სად არის?
სანდროს მიმართულებით გაიხედა,რომელიც უაზროდ იკრიჭებოდა,მართაც გამოჩნდა წამებში,გვერდით ამოუდგა სანდროს და საყვარელი ქმრის მკლავებში გაეხვია.
- დღეს ვსვამთ ბოლომდე!
- ანასტასიას გარდა,გადაილაპარაკა დემეტრემ და ქალს გახედა ცალი თვალით,რომელიც უკვე იბღვირებოდა.
ტასო ლილეს ამოუდგა და ყურში ჩასჩურჩულა - ესეც არანაკლები ტირანია ხანდახან,მაგრამ თუ რამეა მოარჯულებ ადვილად.
- აბა აბა,ჩემზე ნუ ჭორაობთ!
ანასტასია! იცოდე ყოველი შენი სიტყვა გამოყენებული იქნება შენს წინააღმდეგ,თვალები დაუტრიალა დემეტრემ.
- უსწავლებია ლილეს შენთვის ბევრი რამ..
ლილემაც თავაწეულმა მხრები აიჩეჩა და შეიფერა.
კარზე კიდევ გაისმა კაკუნი,სავარძელში მჯდომ მარიამს,რომელიც ტელეფონში იყო ჩაფლული,ლოყაზე თითით უჩმიტა მამაკაცმა და სწრაფად გაემართა შემოსასვლელისკენ,საიდანაც ლუკა შემოვიდა,თორნიკე,ბოლოს კი - გიორგი.
- რა ხდება დღეს?!
გადაიხარხარეს ბიჭებმა და ხელი ჩამოართვეს ერთმანეთს.
- დემე,მოსაწევს ხო გააძრობ?
- ეგ იქით,აივანზე. თვალებით ანიშნა და თვალი ჩაუკრა.
ყველა ერთმანეთს მიესალმა,ბოლოს გიორგიმ ყურადრება გადაიტანა მარიამისკენ,ჩუმად უყურებდა ოდნავ მოშორებით,რომელიც სავარძელში იჯდა და თავს არ სწევდა ტელეფონიდან. ნელნელა მიუახლოვდა და მის გვერდით დაიკავა ადგილი.
- როგორ ხარ მარიკუნა?
მარიამმა თავი სწრაფად ასწია და გაუღიმა.
- კარგად,შენ?
- კარგად..მარტო რატომ ზიხარ?
- შემოგიერთდებით. ეხლა უბრალოდ მნიშვნელოვან შეტყობინებას ვწერ.
მოკლედ მოუჭრა და მზერა ისევ ტელეფონისკენ მიმართა.
- კარგი.. როგორც გინდა.
სავარძლიდან წამოდგა და ბიჭებს შეუერთდა,ლუკა ახალი ჩამოსული იყო საფრანგეთიდან,იქაურ ამბებზე საუბრობდნენ და თავს იწონებდა ახალი თავგადასავლებით.
რობაქიძე სწრაფად მიუახვლოვდა სამზარეულოში შესულ ანასტასიას,ხელი დაავლო და მეორე სართულის ვერანდაზე აიყვანა ჩურჩულით,დემეტრემ მათ თვალი გააყოლა და ვისკით სავსე ჭიქა მაგიდაზე დადო.
- მომისმინე,რაღაც უნდა გითხრა..
- რა ხდება ლილე?
- მოკლედ,ამ ყველაფრის თქმა არ შეიძლება,მაგრამ..ჩემი დაქალი ხარ,ამიტომ გიყვები ყველაფერს.
- კარგი,სწრაფად მითხარი.
ლილემ ისევ მიიხედ მოიხედა,ტასოსკენ მიიწია და ჩასჩურჩულა.
- გუშინ ჩემმა უფროსმა ვიდეო ჩანაწერები მაჩვენა,სადაც ავალიანი უფროს ტვილდიანთან სახლში იყო მისული და რაღაცაზე ლაპარაკობდნენ,ამაზე გამოძიება მიმდინარეობს..არ ვიცი რა ხდება,ძალიან ჩახლართულია ყველაფერი..
- რა? მაქსიმეს დემეტრეს მამასთან რა უნდა?
- არ ვიცი.. შესაძლოა ის გასროლა არ იყოს შემთხვევითი,მაგრამ ეს მხოლოდ ვარაუდია.
- კარგი,გასაგებია.. წამოდი,ქვევით ჩავიდეთ,არ შევიმჩნიოთ.
- კარგი,ჯერ შენ ჩადი,მე მოვწევ.
შუბლი თითებით მოისრისა და კიბეებს ჩამოუყვა,სადაც დემეტრე დახვდა ასვეტებული.
- დემე? აქ..აქ რა გინდა?
- რა გჭირს?
- აა.. არაფერი.. ლილეს ავყევი ვერანდაზე,ეწევა.
- სახლში მოწიოს,გარეთ ცივა.. ავალ და ჩამოვიყვან
- მე თვითონ ავალ,წადი,ბიჭებს მიხედე.
ტუჩზე მოწყევით აკოცა და კიბეები აირბინა.

_____

- ერთი,ორი,სამი! გადაკარი!
- აღარ შემიძლია,იმდენ სანდროს ვხედავ ღმერთო ჩემო..
- ხომ ამბობდი სსყვარელო,ნეტა ორი იყოო,ეხლა ხო ხედავ,ბევრი ვარ?
გადაიხარხარა კაცმა და მართას ხელი მოკიდა,არ წაქცეულიყო.
- ეხლა ვისი ჯერია?!
თვალები დააწვრილა ლუკამ,ორი ჭიქა წინ გასწია დემეტრეს და გიორგის მიმართულებით.
- ჭიქა გაასწორე *ლეო,ხომ ხედავ დაიქცა.
გიორგიმ შეუბღვირა,რომელმაც ჭიქა აიღო თუ არა ხელიდან გაუვარდა.
- ეს ქალიშვილი ვის დასცინის..
- ლუკა,გამოვფხიზლდები და კარგის ტ*აკი გაქვს მო*ნული.
- მგონი ზედმეტი მოგვივიდა,სახე დამანჭა მართამ და მაშინვე სააბაზანოსკენ გაიქცა.
- არა,არა.. წელიწადში ერთხელ მოსულა..
ჩაიბურდღუნა ლილემ,მარიამმა კი მაშინვე ტელეფონი ამოიღო და ყველას კამერით აფიქსირებდა ჩუმად.
- თორნიკე სად არის?
- უი,აქ ზის.. ეს საერთოდ ხმას არ იღებს ხელი მიადე ცოცხალია ეგ ჩემისა?
- მგონი,აზრზე არ ვარ
მარიამი მათი შემყურე სიცილით სკდებოდა,გიორგის ამღვრეულ თვალებს უყურებდა,რომლის თვალებიც მისკენ იპარებოდა ყოველ წამს. რამოდენიმე ხანში მაგიდას მოშორდა და კიბეებს აუყვა ვერანდისკენ,ნაქსოვ სვიტერზე ხელები შემოეხვია და სუსხიანი იანვრის ჰაერს ხარბად ისუნთქავდა,ყოველ წამში სიცივისგან ბუსუსები ერთიანად აყრიდა სხეულზე და ეს თითქოს მის ძარღვებში მჩქეფარე სისხლს ოდნავ მაინც ამშვიდებდა.
- დამშვიდდი მარიამ.. გაგივლის.. გაგივლის..
თავის თავს ამშვიდებდა და თვალებს მაგრად ხუჭავდა,როცა მის უკან წელზე ვიღაცის ძლიერი მკლავი იგრძნო,გაიხედა თუ არა თბილ,ზურმუხტისფერ თვალებს შეეჩეხა,რომლის ხმაც თითქოს მალამოსავით მიედო ნატკენ გულზე.
- გაცივდები.
ხელი შემოხვია წელზე,მისკენ მიიზედა,სხეულზე ერთიანად მიიკრო და თავზე აკოცა.
- არ გავცივდები. ცხვირით სისველე შეისრუტა და მამაკაცის ძლიერი მარწუხებისგან დაიხსნა თავი.
კალანდაძეს ჩაეცინა,გოგონას აწითლებულ ცხვირს აკვირდებოდა,რომელიც ყოველ წუთში საყვარლად ისრუტავდა გაციებისგან გამოწვეულ სისველეს.
- მარიკუნა,რამე გაწყენინე?
საშინელი სითბო იგრძნობოდა მის ხმაში,რომლის მოსმენისას გოგონას უფრო მეტად უვლიდა ჟრუანტელი,თუმცა ამ გრძნობების და ფიქრების უგულებელყოფას მთელი არსებით ცდილობდა.
- არა.
- აბა რატომ არ მელაპარაკები?
- შენ მითხარი,არ აქვს ჩვენს ურთიერთობას აზრიო, ხმა გაუკრთა გოგონას და ცრემლები მოაწვა თაფლისფერ თვალებზე. - და კიდევ მეკითხები რატომ არ გელაპარაკები?
ამჯერად ცრემლებად დაღვრილი თვალები მიანათა,რომელსაც ორვე ხელის ზურგით იწმენდა დიდი მონდომებით.
მამაკაცმა ხელები მის სახეს შემოავლო,თავი ააწევინა და თვალებში ჩახედა.
- პატარა ხარ მარიკუნა... ძალიან პატარა ხარ..გესმის?
- რატომ? რატომ გგონივარ მეც ბავშვი?უბრალოდ.. უბრალოდ არ მოგწონვარ,ჩემს მიმართ საერთოდ არ გრძნობ არაფერს და ჯობია ასე ეცადო ჩემი თავიდან მოშორებას.
- შენს თავიდან მოშორებას არც ვცდილობ მარი..ჯანდაბა..ჩემი ყოფილი ცოლის შემდეგ,არავინ არ მომწონებია,გესმის?არავინ..არავის მიმართ მიგვრძნია ის,რაც შენს მიმართ.. მაგრამ,როცა შენ გიყურებ,ეს არ არის სწორი.. შენ მე არ შეგეფერები,გთხოვ,ნუ ტირი..ნუ ტირი,კარგი?
- გიყვარს ისევ შენი ცოლი?
ხმა აუკანკალდა მარიამს.
- არა,არა რა თქმა უნდა..
- მაშინ რატომ ცდილობ მომიშორო?
- ხომ გითხარი მარიკუნა,შენ ძალიან პატარა ხარ..
ცერა თითებით მოაშორა ცრემლები,რომლებიც ნაკადულივით მოედინებოდა შეუჩერებლად.
ტირილისგან ტუჩები უფრო მეტად დაბერვოდა,რომელსაც მარილიანი სითხე შერეოდა და ენით ილოკავდა სისველეს.
ნიკაპი ერთიანად უკანკალებდა და სიცივისგან უფრო მეტად უთრთოდა სხეული,კალანდაძემ კვლავ შემოახვია კლავები გარშემო,სხეულზე მიიკრო და მარიამიც განაბული მიდებოდა თავით მის მკერდზე,სადაც ბაგა-ბუგი ისმოდა ერთიანად,სასმლისგან და არეული გრძნობებისგან აღელვებულს.
მამაკაცის სახეს ახედა,თითებით ცდილობდა შეესწავლა მისი ყოველი ნაკვთი,რომელიც ჯერ თვალებთან მოძრაობდა,შემდეგ ცხვირზე,ღაწვებზე,ყბის მოყვანილობაზე,ბოლოს გაყინული თითები მის გავარვარებულ ტუჩებზე შეაჩერა,რომელსაც ფრთხილად ეხებოდა და ამავდროულად მამაკაცის თვალებს არ აშორებდა მზერას,თითის წვერებზე ოდნავ აიწია,მაგრამ მაინც ვერ მისწვდა,კალანდაძე ოდნავ დაიხარა მისკენ,თვალები დახუჭა და ჩაილაპარაკა..
- მარი..
- მაკოცე,გთხოვ..მაკოცე.
100%-იან სიმართლეს შეესაბამებოდა კალანდაძის სიტყვები,მართლაც,კატერინას შემდეგ არ იყო ქალი,რომელიც მის გულში არა თუ დამკვიდრებას,მისი გრძნობების ოდნავ გაღვივებასაც შეძლებდა,არ იყო კატერინას მსგავსი მარიამი,არც მასსავით გრძელი ფეხები ჰქონდა,არც გამოყვანილი სხეული სავსე,ბუნებრივად ლამაზი მკერდით,მაგრამ მაინც შეაღწია პატარა მარიამმა მის გულში,რომელიც როგორც შინაგანად,ისე ფიზიკურად განსხვავდებოდა მისი წარსულის სიყვარულისგან,მარიამის მუდარით სავსე თვალებს და ტირილისგან დასიებულ ტუჩებს უყურებდა,უყურებდა და თავს ვერ იკავებდა,არც გოგონა ცდილობდა მას თავი შეეკავებინა მისი ცრემლები,რომლებიც მამაკაცის ხელებს ასველებდა ურცხვად,გასაქანს არ აძლევდა,შეწინააღმდეგებოდა.
- იცოდე.. მე თუ გაკოცე მარიამ,ვერასდროს შევძლებ შენს გაშვებას და ეს შენ..
მამაკაცის სახე სიფრიფანა ხელებით მისკენ დაქაჩა და ტუჩებს მთელი არსებით დაეწაფა.

____

ტელეფონი წკრიალის ხმა გაისმა საშნელ ხმაურში და ხმამაღალ მუსიკაში,ანასტასიამ როგორღაც იპოვა ლილეს სმარტფონი,მისკენ დაიძრა,რომელსაც ხელში არაყი ეჭირა მამა-პაპურად და ლუკას და სანდროს ეჯიბრებოდა დალევაში,თავი გააქნია სიცილით და ლილეს ცხვირწინ აუტრიალა ტელეფონი.
- ლილეე,ლილეე.. უფროსი გირეკავს,დროზე ადექი.
- რა??თვალები მოიფშვნიტა ქალმა,ტელეფონზე შემოსულ ნომერს კიდევ ერთხელ შეავლო თვალი,სახლის კარი გაიხურა და ბანცალით გავიდა სუფთა ჰაერზე,სადაც უფრო მეტად იგრძნო ალკოჰოლის ზემოქმედება და იქვე ჩამოჯდა.
- დდიიახ.. ძლივს წარმოთქვა ერთი სიტყვა და მამაკაცის ბოზმა ბარიტონმაც არ დააყოვნა.
- რობაქიძე,მეილზე ავალიანის საქმის ერთ-ერთი მნიშვნელოვანი დეტალი გამოგიგზავნე,აუცილებლად გადახედე.. ლილე?
- დიახ.. დიახ..არის უფროსო..
- ლილე,შენ რა,მთვრალი ხარ?!
- როგორც ჩაანსს კიიიი...
აკისკისდა ქალი და უკვე ვეღარ ჩერდებოდა.
- სად ხარ?!
- მეეე? მე იცით..მეგობრებთან ერთად ვარ...და ძალიან კარგი ამინდია გარეთ ვატყობ აქ დავიძინებ იმიტომ,რომ მგონი გონებას დავკარგავ
- ლილე,ახლავე დამალაპარაკე შენი რომელიმე მეგობარი!!!
- ეს შეუძლებელია...
- რა?! ლილე,რას ჰქვია შეუძლებელია?!
- იცით მე გარეთ გამოვედი თქვენ როცა დამირეკეთ.. ყოველთვის მაშინ მეჭრებით როცა არ მცალია და რამით ვარ დაკავებული.. ღმერთო ასეთი მუდო როგორ უნდა იყოთ??ნამდვილი ტირანიი, დესპოტი..ეს სიტყვები ზუსტად შეგეფერბათ თქვენ და ეს თუ არ იცოდით აი ეხლა უნდა იცოდეთ მე ვთიშავ და როცა გამოვფხილზდები მერე მივხედავ საქმეებს
- ლილე,სწრაფად ტაქსი გამოიძახე და სახლში დაბრუნდი.
- ტირანი..ნამდვილი ტირანი აი ეს მესმის მბრძანებლობა ყველგან და ყოველთვის რა სასიამოვნოააა?
იქნებ ხვალ მოვიდე სამსახურში კიდევ ერთხელ შემარცხვინოთ მითხრათ ზუსტად თქვენი ტონით როგორც გახასიათებთ: " რობაქიძე,კარგი გამომძიებელი რომ იყო გამოცდილება გაკლია" რობაქიძეე,სწრაფად კაბინეტში"
"რობაქიძე არ მომწონს შენი გაკეთებული საქმე"
რობაქიძე წადი..წადი.. რობაქიძე,სწრაფად დაკითხვაზე..რობაქიძე სწრაფად საწოლში!!
ბოლო სიტყვების თქმისას უკვე თვითონაც აენთო ტვინში წითელი ღილაკი,რომელსაც დაპაუზება ჰქვია,პირზე ხელი მიიფარა და მამაკაცი ხმასაც არ იღებდა,რამოდენიმე წამიანი დუმლის შემდეგ,მხოლოდ მისი ორი სიტყვა გაისმა და წყვეტილი ზარი.
- დამელოდე,მოვდივარ.

_____

მოვედიიი:დ არც კი ვიცი,ეს თავი როგორ მოგეწონებათ,ცოტა სხვანაირია,ნაკლებად დაძაბული და არ ვიცი,თქვენს შეფასებას დაველოდები მოკლედ:დ!<3 <3