ორი დღე ითმინა ნათიამ, თანაც მანანა არ შორდებოდა და იმდენად ვეღარ გაარკვია ბოლომდე ყველაფერი, გულის სიღრმეში სულ ფიქრობდა აი ახლა შემოახებს კარს და აი ახლაო, მაგრამ არა, გოგი დუმდა და არც მეგობრები იღებდნენ ხმას სანამ გაწერის დღე არ მოახლოვდა.
-სად არის_მკაცრი სახით გახედა დაჩის.
-არ ვი...
-არ გინდა დაჩი, აი არ გინდა რა_ასეთი ცინიკური ნათია არავის ახსოვდა.
-მონასტერში.
-ოჰ, გაწმენდას ცდილობს კაციი? ბოიში მაგასთან არ გამოუვა, მე აქ მიმაგდო და თითონ ცოდვების მონანიება ახლა მოინდომა? ღმერთო მაპატიე_ჩუმად დააყოლა ბოლოს.
საუბარი ექიმმა შეაწყვეტინათ:
-აბა, ჩემო მხიარულო პაციენტო, დღეს სახლში გიშვებ, აი საბუთები, ყველაფერი უკვე ანაზღაურებულია და შენმა მეგობარმა უკრაინაში საკმაო კარგი და გამოცდილი ექიმი იპოვა, რომელმაც იმედი მოგვცა, რომ ფეხს საბოლოოდ მოგირჩენს_თვალებ გაბრწყინებული საუბრობდა კაცი
-რომელმა მეგობარმა?_თვალები ეჭვით დააწვრიალა გოგომ, დაჩი ფანჯრისკენ შებრუნდა ქარიშხლის თუარა წარღვნის მოლოდინში მაინც და თვალები ხელით მოისრისა.
-ბატონმა გიორგიმ, მეგონა იცოდით_შეწუხებული სახე გაუხდა კაცს.
-კარგიით, ესეიგი ასე არა, გასაგებია, მადლობა ექიმო, ანუ ვსო თავისუფალი ვარ?
-ნამდვილად, დედათქვენს დაუცდით? უკვე ნაკერებიც კარგად გაქვთ სიარულიც შეიძლება.
-არა, დაცდა არ მინდა, დაჩია მანქანით, წამიყვანს_ბოლო სიტყვა იმხელა მუქარას გამოხატავდა უცებ დაჩიც კი შეცბა. ექიმის გასვლას დაელოდა ნათია და მაშინვე მიუბრუნდა.
-აბა ყმაწვილო, გამოდი ერთი აქეთ, კარგად დამენახე რომ დამალულხარ.
სანამ წინ არ დაიყენა დაჩი არ მოეშვა, მანაც ამოიოხრა დანებების ნიშნად და ხელები ჩამოუშვა.
-სად არის.
-ხომ გითხარი ნათი.
-რატომ წავიდა? ხომ იცი არა? შენ ყველაფერი იცი.
-ვიცი ნათი, ვიცი, ნეტავი არ ვიცოდე, მაგრამ მე ვერ მოგიყვები, ეს ჩემი ცხოვრება და საიდუმლო არაა, მაპატიე ვერ ჩავერევი.
-გასაგებია, რომელ მონასტერშია?
-შენ ნორმალური ხარ? ერთი კვირაც არ გასულა ოპერაციდან, ახლა მანქანაში ჩაჯდები და სახლში წავალთ, ყველა გელოდება ისედაც.
-კი ბატონო, მაშინ წავიდეთ, მაგრამ არა სახლში, იცი სადაც უნდა წამიყვანო.
-ჯანდაბა, ნათია, მომკლავს, არა.
-ასე ვერ ვიცხოვრებ გესმის? ყველაზე რთულ მომენტში მიმატოვა, ვიცი რომ ვუყვარვარ, მაგრამ მიმატოვა. არც კი გაუგია მკვდარი ვარ თუ ცოცხალი.
-სიმართლე რომ ვთქვათ, ჯანდაბა_კეფა მოიქექა დაჩიმ -მხოლოდ მაშინ წავიდა, როცა გაიგო, რომ გადარჩი და იცოცხლებდი, თითნ მოკვდა იმ დრომდე, ეს ექიმიც მისი მოყვანილია, ძველი ნაცნობი და საუკეთესო ქირურგი გინეკოლოგია, ყოველდღე ტვინს უბურღავდა რეკვებით, მხოლოდ მას ეხმიანებოდა. მას არასდროს მიუტოვებიხარ, უბრალოდ ისეთი რაღაც გაიგო გამოჩენის შეეშინდა.
-გოგის? რამესი შეეშინდა? იმ ყინულის კაცს? უჟმურს და ჯმუხს? ღმერთო ახლა ცნობისმოყვარეობა მომკლავს. აბა წავედით?
-არა.
-დაჩი, ლილია რომ იყოს? წარმოიდგინე რომ ლილია გაიქცა, არ მიაკითხავდი?
-ხოხვით მივიდოდი_თავი ჩაღუნა დაჩიმ -კარგი, წავიდეთ.
მდუმარეთ იარეს გელათამდე, ისეთი ძლიერი წვიმების შემდეგ ყველაფერი ტალახით დახვდათ სავსე. ტაძართან მისულებმა მამაო მოძებნეს და გოგი იკითხეს.
-არა შვილო, აქ მასეთი არავინაა, თუმცა ერთი კვირის წინ ზედა ტაძარში მიიღეს სტუმარი. ალბათ მას ეძებთ.
-კარგით, იქ როგორ მოვხვდეთ, ფეხით თუ მანქანით?
-არა შვილო, ახლა იქ ასვლას არ გირჩევთ, სამანქანო გზა მიწისგან შედგება და ამ წვიმაში მანქანით სადმე ჩარჩებით, ფეხით ძალიან გაგიჭირდებათ, ორ კილომეტრამდეა გასავლელი და ფეხი არ დაგიცურდეთ.
-ნათი, მოდი მერე მოვიდეთ, ახალი ნაოპერაციები ხარ, თან ხელჯოხით.
-არა, რადგან მოვედი მაინც ავალ, შენ თუ არა, მარტო.
-არ გცხვენია?_ხელკავი გამოდო და მამაოსთან დამშვიდობების შემდეგ ნელა აუყვნენ აღმართს.
ორ საათზე მეტი დაჭირდათ ასასვლელად, გზად უამრავ ადგილზე ატალახებული გადასასვლელი, ჩამოშლილი შლამი და ათასი წინაღობა ხვდებოდათ, როგორც იქნა 3 საათში ადგილზე იყვნენ. ნაჯახის დარტყმის ხმა გაიგონეს და იქეთ წავიდნენ. უცხო სანახაობა გადაეშალათ წინ, ხის ჯირკოსთან იდგა წელს ზემოთ შიშველი გოგი ამ სიცივეში და გამეტებით იქნევდა ნაჯახს, როგორც ჩანდა მამაოებისთვის ჩეხდა შეშის ნაჭრებს.
-გაცივდებით ბოს_ღმერთმა იცის, რამდენად გაუჭირდა აკანკალებული ხმის დაწმენდა. წამიერად გაშეშდა გოგი ნაცნობი ხმის გაგონებაზე და დაბნეულმა ნაჯახი პირდაპირ ფეხზე მორტყა.
-ჯანდაბა_ამოიღმუვლა ტკივილისგან გამწარებულმა და წამოსულ სისხლს ხელი დააფარა.
-ცოდვებმა იცის_ნიშნისმოგებით ჩაილაპარაკა ნათიამ და წარბ აწეული მიუახლოვდა.
კაცს. -წამობრძანდით, ექნებათ მამაოებს სპირტი და ბამბა და გადაგიხვევთ, იკვდილის უფლება მხოლოდ ჩემი ხელებიდან გაქვთ_ავად გაუღიმა დადებილებული სახით მომზირალ კაცს და შიგნით შეათრია.

რა თქმა უნდა მაშინვე მიცეს ბერებმა სპირტიც, ბამბაც და ბინტიც. გოგომაც არ დაინდო და ჭრილობაზე სპირტი პირდაპირ გადაასხა, რასაც გოგის შეყვირება მოყვა და ტკივილისგან კბილების კრაჭუნი.
-რაო გიორგაძის გვარზე რას გაფრთხილებდი?_ავად ჩაისისინა გოგომ
-ჯანდაბა_სიმწრის ცრემლი მოიშორა გოგიმ და გოგოს გახედა, იმდენად ყავდა მონატრებული ტკივილი აღარ უგრძვნია, ძირფესვიანად მოატარა მზერა და თითოეულ ნაკვთზე დააკვირდა. თითოეულ უჯრედში გაითავისა საყვარელი სურნელი და როცა გადახვევას მორჩნენ მაშინვე წამოდგა.
-შენი წასვლის დროა_ცივად აქცია ზურგი და გარეთ გავიდა.
-შენ რა ხუმრობ? ნორმალური ხარ? ახლავე ამიხსენი რა ხდება.
-არაფერი, აქ ვრჩები, შენ კი მთელი ცხოვრება გაქვს წინ, ისიც საკმარისია რაც უკვე დაგმართე.
-კარგიი, სავარაუდოდ ბერებს საჭმლის მომზადებაშიც დაჭირდებათ დამხმარე._კარებისკენ გაიწია გოგი რომ მობრუქდა.
-გაგიჟდი? წადითქო
-სანამ არ ამიხსნი ასე რატომ მომექეცი და მომაკვდავი რატომ მიმაგდე ფეხს არ მოვიცვლი, გასაგებია?
-კარგი, იქნებ ასე გადაგაფიქრებინო ჩემთან ურთიერთობა, კარგი_მძიმედ ამოიხვნეშა და ნაჯახი ჯირკზევე დატოვა.
-მე.... არ ვიცი როგორ დავიწყო.. ჩემს გამო, მე ვარ მიზეზი იმის, რომ ოჯახი ამომიხოცეს, საკუთარი ოჯახის მკვლელი ვარ გესმის? და იგივე შენც დაგემუქრა, სხვა გზას ვერ ვხედავდი, ჩემს გვერდით სიკვდილი გემუქრება, შენ კი მთელი ცხოვრება წინ გაქვს, არ მოგცემდი, ვერ მოგცემდი უფლებას შენც რამე დაგმართნოდა, ჩემი წარსული არ მტოვებს და ჩემი ახლობლებისთვის მხოლოდ სიკვდილი მოაქვს. წადი და უჩემოდ გააგრძელე ცხოვრება.
-უშენოდ ცხოვრება არ მაქვს გესმის? მთელი ჩემი ცხოვრება შენ ხარ, უკვე გვიანია, მიყვარხარ და ამ საქმეშიც გარეული ვარ, ჩემს მიტოვებას არ გაპატიებ, მაგრამ არც ამ საქმედან გავალ, დემნას ბოლომდე დავეხმარები, ან შენთან ერთად, ან შენს გარეშე, ამიტომ ამოღერღე რა მოხდა დეტალურად და თავად გადამაწყვეტინე რა მინდა ამ ცხოვრებაში.
-კარგი_მაშინვე დაყაბულდა მკაცრ ხმას. -მაინც არ მაპატიებ, ამიტომ მოგიყვები...


------------------------------------------------
არ მინდოდა ყველაფერი ერთ თავში გარკვეულიყო, ამიტომ გაწელვა მაპატიეთ, შემდეგ თავში სრულიად დავაკმაყოფილებ თქვენს ცნობისმოყვარეობას <3