თავი 33
-დემეტრე პრობლემა გვაქვს.
-ახლა რა მოხდა?!-კითხა შეწუხებულმა დემეტრემ გიორგის.
-როგორც იცი განყოფილებაში ვიყავი,რომ კამერები შემემოწმებინა.
-საქმეზე გადადი.უკვე მოთმინებას ვკარგავ.
-კამერები ხელმიუწვდომელია.
-რათქმაუნდა!-გასვიანმა მაგიდას ხელი დაარტყა.
-კამერებს ვუყურებდი და რამოხდა?! შემთხვევიდან ნახევარი საათით ადრე კამერები გაითიშა,სხვა ადგილის კამერებიც ვნახე და 5 წუთი ამოჭრილი იყო ზუსტად ის დრო რა დროშიც ბაბუაშენს თავსდაესხნენ ასე,რომ ვერ დავამტკიცებთ ლევანის ბრალეულობას.
-ვინც არუნდა ყოფილიყო ყველაფერი კარგად გათვალა-საუბარში ჩაერთო დანტე.
-sì,ecco la mano di uno specialista.(დიახ,აქ სპეციალისტების ხელი ურევია)-დაამატა ენზომ.
გასვიანი ფეხზე წამოვარდა და სკამი გადააყირავა.
-ის იყო.ვიცი,რომ ის იყო!-დაიღრიალა და კედელს მუშტი დასცხო.
-ყველაფერი შესანიშნავად იყო დაგეგმილი-თქვა გიორგიმ და გადაღლილი თვალები ძირს დახარა.
-მაგრამ,თემო ხომ მისი padre(მამაა)? როგორ შეძლო ამის გაკეთება?-დაბნეული სახით თქვა ენზომ.
-არცკი იცი სინამდვილეში ვიზე ვლაპარაკობთ-თქვა გასვიანმა და სკამი გაასწორა-ლევანი ცივსისხლიანია.ყველას მოკლავდ ვინც გზაზე გადაუდგება.
-როგორც ჩანს ეს ჩვევა გენეტიკურად მოგყვებათ-ქუდი გაისწორა ენზომ.
-ჰმმ..-დემეტრემ მხოლოდ ამოიხვნეშა და სკამზე დაჯდა.
-ახლა რას ვიზავთ? ყველა დაჯგუფება ვინც ჩვენს მხარესაა გეგმას ელოდება თან თუ აღმოაჩენენ,რომ თემური მკვდარია ეჭვი მაქვს,რომ უკან დაიხევენ,რაღაც ჭკვიანური უნდა მოვიფიქროთ თან ძალიან სწრაფად,იქამდე სანამ ლევანი ყველა დაჯგუფებას გადაიბირებს-თქვა გიორგიმ და დემეტრეს შეხედა.
-ვიცი.და ახლა ის ერთადერთი ადამიანი,რომელიც ლევანის ბრალეულობას დაამტკიცებდა მკვდარია. ბაბუაჩემი,რომელიც ჩემს მხარეს იყო მკვდარია.
-სერიოზულად? ალბათ ხუმრობ!ჩვენ ეს საქმე კიდე არ გაგვიხსნია! ეს კი ნიშნავს,რომ..
-რომ სალომესთან ქორწილი დავაჩქარო იმისთვის,რომ მამამისი დამეხმაროს.ვიცი.
-მაგრამ დემეტრე ხო იცი.
-ხო,ვიცი.
-მართალი ხარ,მაგრამ..შენ იცი,რომ ეს გადაწყვეტილება..
-ამის დრო არარის გიორგი..
-როგორც ინებებ!

საღამო:
გასვიანი თავის კაბინეტში იჯდა და საბუთებს ავსებდა,თან მობილურზე საუბრობდა.-ხო,ამასთან დაკავშირებით-ამდროს კარი გაიღო და მანაც კარისკენ გაიხედა.
იქ ელენე იდგა და დემეტრეს სერიოზული სახით უყურებდა.
-გადმოგირეკავ.-დემეტრემ მობილური გათიშა.-დაკაკუნებაზე რამე გსმენია? რაგინდა..ახლა ჩხუბის განწყობაზე არვარ.
-ნუ ღელავ მოკლედ გეტყვი.
დემეტრემ საბუთების შევსება განაგრძო და ელენეს არ უყურებდა.
-მივდივარ.
დემეტრემ კალამი დააგდო და ელენეს ახედა.
ელენე მას დაჟინებით უყურებდა.
დემეტრემ კვლავ განაგრძო საქმე.
-არა,არმიდიხარ-მშვიდი და მკაცრი ხმით უთხრა.
-ნებართვის ასაღებად არ მოვსულვარ,უბრალოდ საქმისკურსში გაყენებ და ჩემს შეჩერებას არ ეცადო,აზრი არაქვს.
დემეტრემ მკაცრად შეხედა ელენეს.
-ჩხუბი გინდა?
-შენი გეგმა ჩაიშალა ასერომ აქ საჭირო აღარ ვარ. მითუმეტეს არც მაფრთხილებ და ყოველთვის ივიწყებ იმ ფაქტს,რომ ეს ორივეს საქმეა და არამარტო შენი.
-გითხარი არსად არ წახვალ და ეს გადაწყვეტილება საბოლოოა! და მაინც სად აპირებ წასვლას?!
-სახლში.აქ ისედაც დიდი დრო დავკარგე.
-ყველა ჩემი გეგმა,რომ არჩაგეშალა თავიდანვე ეხლა საერთო საქმე აღარგვექნებოდა და შენც იქ დაბრუნდებოდი საიდანაც მოხვედი!-უთხრა დემეტრემ.
-საიდანაც მოვედი?! თუ მომათრიე? აქ ყოფნა არ ამირჩევია!
-იქნებ შეცდომაც დავუშვი,მარტო პრობლემები მომიტანე!-დაიყვირა დემეტრემ.
ელენეს გამომეტყველება შეეცვალა და თავი ჩახარა.
დემეტრეც მიხვდა თავის დანაშაულს და თავს ილანძღავდა.
-თუ შენთვის ამაზე მეტს არაფერს ვნიშნავ,წასვლის უფლებას რატომ არ მაძლევ? ეს ხომ ისაა რაც გინდა? ხომ გინდა,რომ მომიშორო?-ელენემ ტირილნარევი ხმით კითხა.
-ძალიან სახიფათოა შენთვის ახლა წასვლა.-გასვიანსაც დაუმძიმდა ხმა.
-ჩემს თავს ჩემით მივხედავ.
დემტრემ მაგიდას დაარტყა ხელი და წამოხტა.
-არა,არშეგიძლია!
-დავიღალე შენი ბრძანებების მოსმენით! მე შენი მსახური არვარ და შესაბამისად არც შენხარ ჩემი უფროსი! და არც შენი საცოლესავით კახპა ვარ,რომ როცა გინდა ჩემთან გაერთო.
გასვიანი ელენესკენ წავიდა.
-ისევ საცოლე..ამან შენს გადაწყვეტილებაზე დიდი გავლენა იქონია ასე არარის?
-არ მომიახლოვდე!-ელენემ ხელით გააჩერა გასვიანი-და რის თქმას ცდილობ? მე რაც არის იმას ვამბობ.
-ხო მეც.
-ვერგავიგე რის თქმას ცდილობ.
-რათქმაუნდა გაიგე.შენ ბევრად ჭკვიანი ხარ,დეტექტივო.
-საკმარისია შენი თამაშები.მივდივარ და დავასრულე ამით ლაპარაკი.
ელენე კარისკენ გაბრუნდა,მაგრამ დემეტრემ მკლავში ჩაავლო ხელი და თავისკენ მიიტრიალა.
-იქამდე დარჩები სანამ მე მინდა!
ლაშხმა განთავისუფლება სცადა-გამიშვი! აქ ვერ ჩამკეტავ სამუდამოდ!
-თუ მომიწევს ამას გავაკეთებ!
-რატომ? რაგინდა დემეტრე?! არასდროს გინდოდა,რომ დაგხმარებოდი რატომ არმიშვებ.-ელენემ ისევ განთავისუფლება სცადა და თვალები ცრემლით აევსო.-შენ ჩემთან მხოლოდ გართობა გინდა ასე არარის? მე შენი სათამაშო არვარ!!!-ელენე უკვე ტიროდა-გინდა,რომ დამამცირო? ეს არის შენი მიზანი?! შენ სალომე გიყვარს!-ელენემ თავი დემეტრესმკერდს მიადო და ცრემლები სდიოდა-რას ცდილობ დემეტრე? გინდა ნახო სადამდე გავქაჩავ?!
დემეტრე უკვე კანკალებდა და ახლა ელენეს კიარ აკავებდა,იჭერდა,რომ არ წაქცეულიყო აღარ შეეძლო მისი ასე დანახვა ისევ გაბრაზების ტალღამ გადაუარა ოღონდ ამჯერად თავისთავზე ბრაზობდა,თავისთავს აბრალებდა მისი საყვარელი ქალის ასეთ მდგომარეობას.
-ჯანდაბა ელენე მე უბრალოდ შენს დაცვას ვცდილობ!-ბოლოს ვეღარ გაუძლო და უთხრა..ხელი ელენეს ლოყას მიადო და მისკენ დაიხარა.
-ჩემს დაცვას..?
-ხო! წარმოდგენა არგაქვს რამდენად სახიფათოა ლევანი. მან ბაბუაჩემი..და საკუთარი მამა მოკლა..გაგიჟებულხარ თუ გგონია,რომ გაგიშვებ და მას უფლებას მივცემ მოგიახლოვდეს..გამიგე ელენე ახლა,რომ გაგიშვა ის შენთან აუცილებლად მოვა.
-ერთადერთი ადამიანი ვისგანაც საკუთარი თავი უნდა დავიცვა შენ ხარ!-ელენემ ხელი გააშვებინა.
დემეტრეს შიგნით თავზე დაემხო ყველაფერი და გამომეტყველება შეეცვალა.
ელენე გაბრუნდა და კარი გაიჯახუნა.

ერთი საათი შემდეგ:
ალეკო ოთახში იჯდა და ისვენებდა..როდესაც გასვიანი ოთახში შევიდა.
-დემეტრე! რა სასიამოვნო სიურპრიზია. მოხარული ვარ,რომ ჩემს სანახავად მოხვედი,თუმცა საქმეზე იქნები მოსული.
-მინდა,რომ ჩვენი შეთანხმება დავაჩქაროთ.
-მშვენიერია! მალე შენი სიმამრი გავხდები.
-ერეკლე წადი და ეს სალომეს შეატყობინე.მომზადება დაიწყონ.
-კარგი.-ერეკლე გავიდა.
-მითხარი,ჩემო ბიჭო..შემიძლია ასე მოგმართო? ქორწილს რატომ აჩქარებ? ასე გიყვარს ჩემი ქალიშვილი და მისგარეშე ვერ იცოცხლებ?-ალეკომ გაიცინა.
-დემეტრე. დემეტრე დამიძახე. ქორწილს იმიტომ ვაჩქარებ,რომ ეს საქმე მოვიშორო უფრო მნიშვნელოვანი საქმეები მაქვს და მერე ამისთვის არ მეცლება.
-სალომემ არგაიგოს ამას,რომ ამბობ.ქორწილი მისთვის ყველაზე მნიშვნელოვანი რამ არის.
-ჰმმ..ეგ და ეს იცი.
-ვიცი..მაგრამ როგორც კი ქორწილი შედგება მე მაშინვე დაგეხმარები.
-იმედი მაქვს შემიძლია გენდო.
-კი რათქმაუნდა,ბოლოსდაბოლოს ოჯახი ვიქნებით.
-სიტყვა”ოჯახი” ჩვენი შეთანხმებისთბის ზედმეტია.
-უბრალოდ მენდე რადგან ჩემთვის ოჯახი ბევრს ნიშნავს.
-საქმეები მაქვს! უკაცრავად.
დემეტრე გავიდა.
ალეკომ ტელეფონი აიღო და დარეკა.
-საყვარელო თეთრი კაბა იყიდე,ქორწინდები.
ელენე კესოს ოთახისკენ მიდიოდა,როდესაც ნაცნობი ხმები შემოესმა და მიტრიალდა იქ დანტე და ენზო იდგნენ.
-დილამშვიდობისა,დანტე..ენზო როგორ ხართ?-დანტემ დაამთქნარა-ცოტა დაღლილი ვარ მთელი ღამე დემეტრეს კლუბში ვიყავით.
-ველური ღამე იყო-გაიცინა ენზომ.
-ძალიან კარგი..მიხარია,რომ ერთობით და კომფორტულად ხართ.
-და შენ სად მიდიხარ? სათათბირო ოთახი იქითაა-ენზომ ელენეს შეხედა..ელენეს ცოტა გაუკვირდა-სათათბირო ოთახი?! მე ვიღაც უნდა მენახა..
-ხო. დემეტრეს რაღაც საქმე ქონდა და ყველა დაგვიბარა. თქვა,რომ ეს მნიშვნელოვანია.
-არავის არაფერი უთქვამს ამ შეხვედრაზე. როგორც ჩანს დაპატიჟებული არვარ,როგორც ყოველთვის-ეწინა ნამდვილად ეწყონა ელენეს და მისმა სახემაც გაყიდა.
-წარმოუდგენელია! საშინლად გადატვირთული კვირა იყო და დავიწყდათ ალბათ. წამო,წავიდეთ-დაამშვიდა დანტემ ხელი ჩაკიდა და დერეფან საპირისპირო მხარეს გაუყვნენ.
ელენემ ხელს დახედა-ა-რა...არამგონია ეს კარგი იდეა იყოს..რეპტილია ისედაც გაბრაზებული ჩემზე და ამით..-ელენე ლაპარაკს განაგრძობდა,როდესაც მეორე ხელი ენზოს ხელში მოექცა-როდის მერეა ამაზე ნერვიულობ? თან დარწმუნებული ვარ დემეტრე შენზე დიდხანს გაბრაზებული ვერ რჩება.
-მართალია წამოდი-დაქაჩა დანტემ.
ეს ყველაფერი ცუდად დამთავრდება გაიფიქრა ელენემ და სათათბირო ოთახის კარიც გაიღო.
ათობით ადამიანი თვალი მათ მიაშტერდათ მათ შორის ერეკლეც და ალეკოც იყვნენ.
-ელენე?! შენც დაგიბარა?-გიორგი ელენეს მიუტრიალდა.
-მე..
-ჩვენ მას დერეფანში შევხვდით და ჩვენვე დავპატიჟეთ-თქვა დანტემ და ელენეს ღიმილით გადახედა.
-არის რამე რაც მან არუნდა იცოდეს?!-უხეშად თქვა ენზომ.
-სიმართლე გითხრა-დაიწყო გიორგიმ,მაგრამ სალომეს ხმამ შეაწყვეტინა.
-ის აუცილებლად უნდა დარჩეს.
სალომეს ხმა,რომ არ ამოეღო ვერც შენიშნავდა..სალომე ფეხზე წამოხტა.
-არმოველოდი შენს აქ ყოფნას,მაგრამ პირველად მიხარია შენი დანახვა.
-მე იგივეს თქმა არშემიძლია.
-არ ინერვიულო,სულ მალე..-სალომემ ჩაიღიმა.
კარი გაიღო და ყველას მზერა დემეტრეზე გადავიდა,რომელიც სერიოზული სახით შემოვიდა და ელენეს თვალებში შეხედა..სალომემ რათქმაუნდა ეს შეამჩნია..ვინ ვერ შეამჩნევდა..სალომე დემეტრესთან მივიდა და მხარზე ჩამოეკიდა-საყვარელო! ძალიან მომენატრე.
დემეტრემ სალომეს გადახედა..ელენემ კი მზერა აარიდა.
-შენ აქ რას აკეთებ?-კითხა დემეტრემ ელენეს.
-ისევ ჩემს ზურგსუკან მოქმედებ არა?!
-ჩემო სიყვარული არაფერია,იყოს,მე არვარ წინააღმდეგი-ჩაერია სალომე.
ელენეს ცუდი შეგრძნება დაეუფლა.
-დემეტრე დროა უთხრა საზოგადოებას რისთვის შევიკრიბეთ-თქვა ალეკომ.
დემეტრემ ელენეს შეხედა,გიორგიმ თავი ჩახარა.
-იმიტომ დაგიძახეთ,რომ მომავალი გეგმები დავაწყოთ და თან..
სალომემ ჩაიღიმა და ელენეს მიაშტერდა..ელენე ნერვიულად უყურებდა დემეტრეს და მისგან პატარა მინიშნებას მაინც ელოდა.
-თან მინდა გითხრათ,რომ ქორწილი დაჩქარდა და 3 დღეში იქნება..
ელენემ სახეზე ფერი დაკარგა და სკამს ჩაეჭიდა დემეტრეს კანკალით შეჰყურებდა..დემეტრემ ელენეს ირიბად გადახედა..ყველა გააოცა ამ გადაწყვეტილებამ.
-რა?! დემეტრე რატომ არ მითხარი?!-გაბრაზებულმა შეუღრინა ძმას ანანომ.
-ვალდებული არვარ ახსნა განმარტებები გავცე.
-ვერვიჯერებ!-ანანო გამწარებული გავარდა ოთახიდან და კარი მიიჯახუნა.
სალომემ ეს ფაქტი არაფრად ჩააგდო და დემეტრეს ხელი ჩაკიდა.
-ძალიან ბედნიერი ვარ საყვარელო! ვერცკი წარმოიდგენ როგორმინდა შენი ცოლობა.
ელენე უკვე იემოციოდ შეჰყურებდა თავს ისე გრძნობდა თითქოს ასი დანა ჩაარტყეს გულში და სალომეზ თითოეულ სიტყვას და დემეტრეს თითოეულ გამოხედვას კვლავ ემატებოდა ჭრილობები..უნდოდა ეყვირა დემეტრესთან მისულიყო და ბოლოხმაზე ეყვირა პასუხი მოეთხოვა იმისთვის,რომ მისი გული ნაფლეთებად აქცია..ელენე გონება მოიკრიბე ნამდვილად არგინდა,რომ სალომეს წინ გული წაგივიდეს.
ელენე დემეტრესკენ წავიდა ყველა მას მისჩერებოდა.
დემეტრეს წინ დადგა გაუღიმა და სიგარეტი პირიდან გამოგლიჯა..ნაპასი დაარტყა და დემეტრეს სახეში შეაბოლა.
-ერთი სული მაქვს როდის მოვა ეს ქორწილი.
დემეტრე გაოცებული უყურებდა ელენეს,მაგრამ ვინ აცალა სალომე ისევ ზედ ჩამოეკიდა.
-დისტანცია დაიჭირე თუ გინდა,რომ თავზე თმა შეგრჩეს.-უთხრა ელენეს რაზეც დამცინავი ტონით პასუხი მიიღო-ჯობია მას მიხედო. ხედავ მის თვალებს? მზადაა “შეტევისთვის”-ელენემ ჩაიღიმა-შენს მომავალ ქმარს გრძნობების მოთოკვა ასწავლე.-სიგარეტი გამოიღო და დემეტრეს პირში დააბრუნა.
-კიდევ გაქვს რამე სათქმელი თუ წავიდე? იქნებ ამჟამად თქვენს მომავალ შვილებზე უნდა შეგვატყობინო რამე.-ირონიულად უთხრა ელენემ.
-ეს შენი საქმე არაა,დამიჯერე შენ პირველი იქნები ვინც ამას გაიგებს-არჩამორჩა სალომე.
ელენემ თვალები აატრიალა და ირონიულად თქვა-რა იღბლიანი ვარ..ასე ახლოს თუ ვართ ბავშვს არმომანათლინებ?
-არმინდა შენ დაგემსგავსოს.
-საკმარისია. სულ ეს იყო რაც უნდა მეთქვა შეხვედრა დასრულებულია.
დემეტრემ შეაჩერა დიალოგი.
-როგორც იქნა!-ელენე გავიდა და თავის ოთახისკენ წავიდა.
დერეფანში მიდიოდა და ცრემლებად იღვრებოდა როგორ მალავდა ასე კარგად ემოციებს.
-ელენე?
ცრემლები სწრაფად მოიწმინდა.
-კარგად ხარ?-ეს გიორგის ხმა იყო..ელენე მისკენ შეტრიალდა და ყალბი ღიმილი აიკრო.-გიორგი? რათქმუნდა კარგად ვარ,რატომ არუნდა ვიყო?-თან ირონიულად დააყოლა-უკაცრავად,მალე ქორწილია და კაბა უნდა ავარჩიო.
გიორგი მიხვდა მის სიტყვებში მწუხარებას და
სიყალბეს,მაგრად მოეხვია და შუბლზე აკოცა.
-ვიცი,რომ იტყუები..და შენი ასეთი დანახვა გულს მტკენს.
-გ-გიორგი..-ელენემ სასოწარკვეთილმა ახედა და თავი ვეღარ შეიკავა ტირილი დაიწყო და გიორგის ძლიერად შემოხვია ხელები.
გიორგი თმაზე ხელს უსმევდა-არაფერია,გამოუშვი ყველაფერი.

მეორე დღე
მთელი ღამე ვერ დაიძინა..მთელი ღამე ტიროდა ცრემლები აღარ დარჩა. სახე ბალიშში ჩარგო უცბად წამოხტა მოწესრიგდა და ტანსაცმელი ჩაიცვა.
კესოსთან უნდოდა წასვლა.
დერეფანში გავიდა და კესოს ოთახისკენ წავიდა გზად სალომეს შეეჩეხა.
მაგარია დღე ზედმეტად კარგად დაიწყო სარკაზმულად გაიფიქრა.
-აბა,აბა..რაიყო ძუ*ნა? უკვე აილოკე ჭრილობები?
-შენ უკვე მორჩი რეპტილიას კუდის ლოკვას?
-შეიძლება მოვრჩი კიდეც..ეჭვიანობ?
-ძალიან მაცინებ
-მიდი ითამაშე თითქოს ფეხებზე გკიდია ეს ყველაფერი,მაგრამ მე ყველაფერს ვხვდები..დემეტრე ორ დღეში ჩემი იქნება მისი ცხოვრებიდან კი შენ სამუდამოდ გაქრები.
-მენდე,ამ სახლიდან წასვლაზე ყოველ წამს ვოცნებობ,მაგრამ შენს საქმროს სხვა გეგმები აქვს.
-ვიცი რასაცცდილობ,მაგრამ არ გამოგივა. ჩემი ქმარი შენნაირით არასდროს დაინტერესდება.
-ნუთუ.
-შენს თავზე დიდი წარმოდგენა გაქვს,მაგრამ ნება მომეცი სიმართლე დაგანახო.. შენსა და დემეტრეს შორის რაიყო იცოდე,რომ ორი დღის შემდეგ აღარაფერი იქნება ამაზე პირადად ვიზრუნებ.
-ეგრე ქენი.
-დარწმუნებული ვარ საუკეთესო მამა იქნება..სალომემ მუცელზე ხელი მიიდო და მოისვა.
-რა?!
-რაიყო ენა გადაყლაპე? ხომგითხარი პირველი შენ გაიგებ-თქო..კიდევ გინდა,რომ ნათლია გახდე?
ელენე უკვე გაგიჟებას იყო.
-გზიდან გამეცალე..არმაინტერესებს შენი და რეპტილიას ამბავი..მშვიდობიან ორსულობას გისურვებ.
ელენე სწრაფად გამოეცალაიქაურობას.
-აბა ვნახოთ რას იზავ ახლა.

ელენე ცრემლების ღვრით მიდიოდა დერეფანში..იტყუება,ვიცი იტყუება. არრა..ასე ძალიან რატო მტკივა? რას მოველოდი საერთოდ?! ოცნებებში დავიკარგე!
ცრემლები მოიწმინდა..უნდა წავიდე ამ ადგილს უნდა მოვშორდე..დემეტრეს კაბინეტისკენ გაიქცა.

-ბატონო დემეტრე ახალი ამბებია ბატონ თემურთან დაკავშირებით.
-გისმენ.
-სხეულის დათვალიერების შემდეგ აღმოჩნდა,რომ ტყვია ეკუთვნის.45GAP,სპეციფიკით Glock 37-ს და ეს ნიშნავს,რომ
-ეს იარაღი ახლო მანძილიდან გამოიყენება,თემურს ახლოდან ესროლეს.
-რაღაც რიგზე არარის.
დემეტრემ მაგიდას ხელი დაარტყა და ფეხზე წამოხტა.
-ვიღაც მეთამაშება!

ელენე კაბინეტს მიადგა შევარდნა უნდოდა,მაგრამ დაცვამ გააჩერა.
-ბოდიშით ქალბატონო,მაგრამ ვერ შემოხვალთ. უფროსს მნიშვნელოვანი შეხვედრა აქვს და არავის გატარების უფლება არ მაქვს
-არმაინტერესებს,გამეცალე გზიდან-ელენემ გვერდის ავლა სცადა,მაგრამ დაცვმა შეაჩერა.
-მაპატიეთ,წესები წესებია.
ელენე დაუსხლტა და შიგნით შევარდ..დემეტრემ შეხედა.
ელენესთვის ბევრი უცნობი სახე იყო,რომელიც მას მისჩერებოდა.
დაცვა შემოვარდა და მკლავში ძლიერად ჩაავლო ხელში-შენ ბ**ო-უკან მიათრევდა-ხელი გამიშვი-ელენემ სახეში დაარტყა.
დაცვამ ხელი ისე მოუჭირა,რომ ტკივილისგან თვალები დახუჭა.
-მოაშორე შენი ხელები მას!-ბოლო ხმაზე დაიღრიალა დემეტრემ და დაცვას მუშტი დაარტყა ძირს დააწვინა და ურტყავდა.
-როგორ გაბედე?! როგორ შეეხე? შეურაწყოფა როორ მიაყენე მე შენი დედა****! დემეტრესმ იარაღი ამოიღო და შუბლზე მიადო.
-მე-მე მაპატიეთ მაპატიეთ უფროსო.
-ყველანი გადით ახლავე!
ელენეს გარდა ყველა გავიდა.
-დემეტრე შეეშვი. მორჩა გაანებე თავი! ელენე მხარზე ექაჩებოდა..როგორც იქნა ფეხზე ააყენა გასვიანი..დემეტრემ ელენეს მაჯას შეხედა შემდეგ კი თვალებში ჩახედა და ლოყაზე ხელი მოუსვა ცალ ხელში იარაღი ეჭირა.
-კარგად ხარ?
-კი,გაუშვი გთხოვ.
-გაეთრიე! და აქ აღარ დაგინახო.
ელენეც კარისკენ დაიძრა.
-შენ არა..
დემეტრემ ელენეს ჩაუარა და კარი მიაჯახუნა.
ელენეს სულ გადაავიწყდა ყველაფერი და ძირს დაიხედა მისი ბრაზი შიშმა გადაფარა.
დემეტრე მაგიდას მიეყრდნო.
-რატომ მოხვედი..არა კი ვიცი,რომ ჩემს კაბინეტში შემოვარდნა შენი ჰობია,მაგრამ ამჯერად იმედიმაქვს მიზეზი გაქვს.
-მინიდა საბოლოოდ გამეფრთხილებინე,რომ მივდივარ.
-ისევ ეს თემა? ხომ გითხარი არსად არ მიდიხარ!
-არა! უნდა წავიდე.აქ ვეღარ გავჩერდები.
-ელენე რამოხდა?
-უბრალოდ არშემიძლია..ამას ვერ ვუყურებ..
-რას ვერ უყურებ.
-ვერ მაიძულებ ამის ყურებას!-ცრემლები წამოუვიდა და ჩაიკეცა..-არა..არა! არშეგიძლია-ხელები თავზე მოიჭირა.
დემეტრე ელენეს მივარდა ფეხზე ააყენა და დივანზე ჩამოსვა.
-შენი არმესმის...
-მასზე ვერ დაქორწინდები,გესმის ჩემი?!უყვირა ელენემ და ისევ ფეხზე წამოხტა დემეტრეც ფეხზე ადგა.
ელენე მისკენ გაიქცა და შეახტა შემდეგ კი აკოცა დემეტრემ ხელები შემოხვია და კოცნაზე უპასუხა..ელენემ კოცნა შეწყვიტა..და ჩაიჩურჩულა-არშეგიძლია.
-რატომ? რა მაჩერებს?
-მე..მე გაჩერებ..ვერ ვუყურებ როგორ ქორწინებდი მასზე..ამისგამო კი ჩემი თავი მეზიზღება.
-რატომ?
-არვიცი..უბრალოდ ამას ნუ მკითხავ..
-რათქმაუნდა არიცი..ან იცი და თავს იტყუებ,როგორც მე..არაუშავს დაგეხმარები,რომ გავიგოთ.
დემეტრე შემოტრიალდა და ელენე მის მაგიდაზე ჩამოსვა თვითონ კი მუხლებს შორის მოექცა და აკოცა..

აქ საჭირო აღარ არის გაგრძელება თქვენ თვითონაც მიხვდებით..

-ჩემი ხარ დეტექტივო გესმის? მხოლოდ ჩემი!


პ.ს დიდი შესვენების შემდეგ ცხელ ცხელი თავით დავბრუნდი ინტერნეტი არმქონდა და ბოდიშს გიხდით მინდა იცოდეთ,რომ ორ თავს ვაერთოანებ და ერთად ვდებ და ამაზე მეტის დადება უბრალოდ არშემიძლია..კიდევ ერთხელ ბოდიში და უნამუსოდ გთხოვთ,რომ შთაბეჭდილებები კომენტარებში დატოვოთ იმიტომ,რომ მე გადარეული ვარ და საშინლად მოუთმენლად ველოდები შემდეგ თავს. და კიდე როგორ გგონიათ ქორწილი შედგება?