დემეტრე ფეხზე წამოდგა და პიჯაკი შემოიცვა..ელენემ კი კაბა გადაიცვა..მათ შორის უხერხული სიჩუმე ჩამოწვა.
-მოგვიანებით აბებს გამოგიგზავნი..ხომ ხვდები რაზეც ვამბობ-სიჩუმე დემეტრემ დაარღვია.
ელენემ დემეტრეს მზერა აარიდა.
-კარგი.
გასვიანი ლაშხს მიუახლოვდა და თვალებში ჩახედა შემდეგ მის ლოყას ნაზად შეეხო..ერთმანეთს გაუშტერეს თვალები..დემეტრე ელენესკენ დაიხარა უნდოდა ეკოცნა..ელენეს გაახსენდა გასვიანის სიტყვები “რაიყო? კვლავ შენს ტყუილებში ცხოვრობ და ცდილობ შენი თავი დააჯერო,რომ ჩემი არხარ?-გასვიანმა ჩაიღიმა-იმედი გამიცრუე დეტექტივო.”
ელენემ თავი გააქნია ხა დემეტრეს ჩაუარა თან ჩაიჩურჩულა-მე კიდევ იმედებს გიცრუებ გასვიანო.
დემეტრე გააოცა ელენეს ამ ქცევამ..ვერმიხვდა თავი რატომ აარიდა.
-რამოხდა?-კითხა დემეტრემ
-არაფერი..ოთახში ვიქნები-ელენე კარისკენ წავიდა ტუმბოზე კი დემეტრეს ჰალსტუხი შენიშნა ჩუმად აიღო და ჯიბეში ჩაიდო შემდეგ კი ოთახიდან გავიდა.
დემეტრემ ვისკი მოსვა და დივანზე დაჯდა.
ელენე დერეფანში მიდიოდა,როდესაც სალომემ ჩაუარა აშკარა იყო,რომ გასვიანთან მიდიოდა..სალომემ,რომ ჩაუარა ელენემ ჰალსტუხი ძირს დააგდო და ჩაიღიმა.
-ეს რა არის,ძუ*ნა?-სალომე ჰალსტუხის ასაღებად დაიხარა ელენე მას მიუახლოვდა.
-დიდი მადლობელი დაგრჩები თუ მის ნივთს ჩემგან გადასცემ.
სალომე სახეზე სიბრაზისგან წამოწითლდა.
-ძუ*ნა!

კესოს ოთახი:

კესო წყნარად იწვა საწოლზე და ჩაფიქრებული აჰყურებდა ჭერს.
-კიდევ რამდენიხანი დამტოვებენ აქ?
გიორგიმ კარი შეაღო და დააკაკუნა.
-დიდი ხანი აღარ..შენდა სასიკეთოდ.
კესო საწოლზე წამოჯდა.
-ჰეი..ბოდიში ასე შემოჭრისთვის.
კესომ უბრალოდ თვალი აარიდა და ფანჯარაში გაიხედა.
-ესეიგი ჩემთან ლაპარაკს არ აპირებ..არაფერია,უბრალოდ შენი ნახვა მინდოდა,თუ რამე დაგჭირდება..
-თავისუფლება. ერთადერთი ეს მჭირდება.
-ვიცი,მაგრამ ამას მე არ ვწყვეტ..ამის უფლება,რომ მქონდეს ერთ დღესაც არ გაგაჩერებდი და გაგიშვებდი.
-ამით გინდა თქვა,რომ მისგან განსხვავებული ხარ,მაგრამ არხარ. ორივე თქვენგანი ერთნაირები ხართ.
-მე არასდროს მითქვამს,რომ მისგან განსხვავებული ვარ ან მასზე უკეთესი უბრალოდ ჩემთვის მნიშვნელოვანი ადამიანები მინდა,რომ ბედნიერები იყვნენ.
-შენთვის მნიშვნელოვანი?
მე არვარ მნიშვნელოვანი ასერომ შენს უფროსს დაწლაპარაკე და გამიშვით აქედან.
გიორგი კესოს მიუახლოვდა და თავზე ხელი გადაუსვა სახე კი მის სახესთან ახლოს მიიტანა.
-რათქმაუნდა ხარ...არმინდა,რომ ამაზე დიდ საფრთხეში ჩაგაგდო.
კესო გიორგიმ მიშტერებოდა და მის თვალებში იკარგებოდა,როცა კარი გაიღო.
-იმედიმაქვს არ შეგაწუხებ,მაგრამ...
გიორგიმ და კესომ კარისკენ გაიხედეს იქ ელენე იდგა და მომღიმარი შეჰყურებდა ამ სცენას.
-კესო..გიორგი.
-ელენე?
-მე უკვე..უკვე მივდიოდი..მარტო დაგტოვებთ-თქვა გიორგიმ და ოთახიდან გავიდა.
-ეს რაიყო?
ელენე აღელვებული შეტრიალდა კესოსკენ.
-რას გულისხმობ?
-თქვენს შორის მუხტი ვიგრძენი.-საწოლზე გადაწვა ელენე.
-ცდები ჩვენს შორის არაფერია-კესოც გვერძე მიუწვა.
-როგორც იტყვი.
-ელენე როგორ ფიქრობ,როდის გაგვიშვებენ?
-როცა ეს ყველაფერი დამთავრდება,მგონი.
-იმედიმაქვს მალე დასრულდება..აქ ყოფნა რთულია.
-დამიჯერე..მესმის შენი.
-იქნებ პოლიციამ შეამჩნია,რომ გავუჩინარდით და გვეძებენ-იმედიანი თვალებით შეხედა კესომ ლაშხს.
-არვიცი მე თვეებია აქ ვარ,მაგრამ არავის შევუმჩნევი ვარ
,ვიცი გიორგიმ ყველაფერი “მოასუფთავა”,მაგრამ ოდნავი ეჭვიც არ გაჩენიათ.
-ბატონი ალექსანდრე.
-რა თქვი?!
-იმ ყველაფრის შემდეგ,რაც აქ მოხდა თქმა დამავიწყდა..მაპატიე.
-მითხარი..სწრაფად რაიცი სანდროზე.
-რამდენიმე კვირის წინ სანამ მომიტაცებდნენ,ბატონი ალექსანდრე განყოფილებაში მოვიდა და მითხრა,რომ მისი მისია დასრულდა და დეტექტივად დაბრუნებას აპირებდა.
-ალექსანდრე დაბრუნდა!!!
სიხარულისგან ელენე ფეხზე წამოხტა.
-მან გიკითხა ფა ვუთხარი,რომ სამსახურიდან წახვედი..ეს ისაა რაც გიორგიმ გვითხრა.
-გასაგებია..
-ბატონმა ალექსანდრემ..
-რამე თქვა?
-მან იკითხა მამაშენის საქმე თუ გახსენი,რადგან იცოდა,რომ ისე არ წახვიდოდი მისი მკვლელი,რომ არ დაგეჭირა.
ელენემ ეიმილი ვერ შეიკავა-რათქმაუნდა-რათქმაუნდა,რომ გიორგის ზღაპრებს არ დაიჯერებდა..ის მე ყველაზე კარგად მიცნობს.
კესოს ელენეს ღიმილი არ გამოპარვია.
-ძალიან მოგენატრა არა?!
-ძალიან.კიდე რა თქვა?
-ცოტა დაეჭვდა და ბევრი გამომკითხა შენზე შემდეგ გიორგიზე და დემეტრე გასვიანი საქმეზე ყველაფერი მოვუყევი.
-შემდეგ ვიცი,რომ გიორგის ელაპარაკა,მაგრამ რა არვიცი.
-გასაგებია..შესაძლებლობა თუ მომეცა ვკითხავ გიორგის.
-არამგონია ღირდეს..ალბათ არგეტყვის თან კარგი იქნება თუ მათ ეგონებათ,რომ ალექსანდრეს დაბრუნების შესახებარაფერი იცი..
-ხო,მგონი მართალი ხარ.

გასვიანის კაბინეტის კარი გაიღო და მათე შემოვიდა.
-მოვიტანე,რაც დამაბარე უფროსო.
-კარგია.მადლობა,მათე. შეგიძლია მაგიდაზე დადო.
მათემ გააკეთა,რაც დემეტრემ უთხრა და კარისკენ წავიდა.
-და მათე..-მათე უკან მოტრიალდა-მინდა,რომ ეს საიდუმლოდ შეინახო.
-რათქმაუნდა დემეტრე-მათე გავიდა დემეტრემ კი ყუთიდან წამლები ამოიღო.
და იგივენაირ ყუთში ჩაყარა,რომელსაც მარკა არ ეკრო.
კარზე კაკუნი გაისმა და სალომე შემოვიდა..დემეტრემ წამლები სწრაფად დამალა.
-საყვარელო,მაპატიე ასე,რომ შემოვედი,მაგრამ შენთან სალაპარაკო მაქვს ჩვენს ქორწილზე..ვერ ვარჩევ რომელი სჯობს.
-სალომე დაკავებული ვარ. დეტალებზე ქორწილის ორგანიზატორს დაელაპარაკე. ან ისე გააკეთე ყველაფერი,როგორც გინდა,.
სალომეს სახე შეეცვალა-კ-კარგი..მაპატიე,რომ შეგაწუხე მე უბრალოდ მინდოდა რჩევა მეკითხა...
-კარგი იქნება ყველაფერი,მე პრეტენზია არ მექნება..
-მაშინ კარგი..ხელს აღარ შეგიშლი-სალომე კარისკენ წავიდა,მაგრამ დემეტრემ გააჩერა.
-მოიცადე სალომე.
სალომე ბედნიერი შეტრიალდა დემეტრესკენ.
-გისმენ დემეტრე?
-შეგიძლია ეს წამლები ლაშხს მისცე? მე იარაღების ტრანსპორტირებაზე უნდა ვიმუშაო...
-ლაშხს?!
-ხო.თავს ცუდად გრძნობს და წამლები ჭირდება.აბა? ამას ჩემთვის ვერგააკეთებ?
-რათქმაუნდა..შენთვის ყველაფერს გავაკეთებ დემეტრე..-წამლები გამოართვადა ოთახიდან გავიდა.
თავის ოთახში გავარდა და ყუთი საწოლზე მოისროლა..შემდეგ ყუთს დახედა და ხელში აიღო..
-ესეიგი თავს ცუდად გრძნობ და წამლები გჭირდება არა?..ძალიან ცუდი-ჩაიღიმა სალომემ,ტაბლეტები გადმოყარა და საძილე აბები ჩაუყარა.
ელენეს ოთახში დაუკაკუნებლად შევიდა.
-აქ რას აკეთებ?-სალომემ კოლოფი გადაუგდო-აიღე! დემეტრემ მთხოვა,რომ მომეტანა.მიდი იქნებ მალე მოკვდე-შეტრიალდა და კარი გაიჯახუნა.
ელენემ კოლოფი აიღო და მიხვდა რაც იყო. ის ხვალ უნდა მიეღო.

მეორე დღე:
თვალი,რომ გაახილა საათს შეხედა..საწოლზე წამოჯდა და გაიზმორა.
-ჯადაბა! ჩამეძინა.
აბაზანაში შევიდა მოწესრიგდა და ოთახში დაბრუნდა წამლების მიღება უნდოდა,მაგრამ კარზე კაკუნმა გააჩერა.
-შემოდით.
ოთახში დათა შემოვიდა.
-დილამშვიდობისა,ჩემო დედოფალო!
-დათა..როგორც ყოველთვის კარგ ხასიეთზე ხარ.-გაეცინა ელენეს.
-იმედიმაქვს კარგად გეძინა.
-კი,მადლობა.აბა რაში დაგეხმარო?
-მისტერ სერიოზულობა თათბირს აწყობს და უნდა,რომ შევიკრიბოთ.
-შევიკრიბოთ? მეეც? ვაუ..ეს რაღაც ახალია.
-ხო,წამო..5 წუთში ვიწყებთ.
ხელი ჩაავლო და დერეფანში გააქცუნა.
ოთახში მაგიდას:დემეტრე,გიორგი,დათა,დანტე,ენზო,გიგიი,მათე,ანანო და ელენე,უსხდნენ.
-როგორც ვხედავ ყველანი აქ ხართ.
ელენემ მიმოიხედა-ნწ არა..შენი საყვარელი საცოლე და სიძე გვაკლია.
დემეტრემ თვალები აატრიალა.-ეს ახლა მნივნელოვანი არარის.
-როგორც იტყვი.
-შეიძლება განვაგრძო?!
-რაცგინდა ის ქენი.
დათამ ხელი აწია-უკაცრავად,რომ ხელს გიშლით,მაგრამ იქნებ საქმეზე გადავიდეთ.
-ნაჰ,დათა აცადე გვრიტებს კამათი-გაიცინა დანტემ.
-სი,სასაცილოა-ენზომაც დააყოლა.
-გვრიტები?! რა გვრიტები? აქ არანაირი გვრიტები არარიან.-გაწითლდა ელენე.
-ისე მიიღე,როგორც გინდა..-გაუღიმა დანტემ.
-საკმარისია,საქმე გვაქვს-თქვა დემეტრემ..იმწამს ელენე უბედნიერესი იყო,რომ გასვიანმა ეს საუბარი დაამთავრა.
-როგორც გითხარით,ვიღაც მოღალატე გვყავს.
-მაგრამ ვინ? ჩვენ იზეც ვფიქრობდით ის არ აღმოჩნდა,არანაირ ინფორმაციას არ გაუჟონია სიცილიაში.-თქვა გიორგიმ.
-ის არმოელოდა ჩემს იქ ყოფნას-თქვა ენზომ.
-რაღაც ისე ვერ არის-თქვა გასვიანმა.
-ჩვენ უკვე შევამოწმეთ კამერები,რა აღმოჩნდა?-იკითხა ანანომ.
-ჩვენ გავიგეთ,რომელმა იარაღმა შეიწირა ბაბუაჩემი.
-45GAP გამოყენება...
-Glock 37,ახლოდან სროლისთვის-დაასრულა ელენემ.
-ზუსტად.
-ანუ ალეკომ ცრუ ინფორმაცია მოგვაწოდა?-დაინტერესდა გიორგი.
-მასზე თვალი უნდა გვეჭიროს-თქვა მათემ.
-ხო. ძალიან ცუდია,რომ ალეკოს მხარში მოხვედრილი ტყვია ვერ ვნახეთ.
-მე ნინა ვკითხავ—მე ვიგულისხმე ექიმი-დაბნეულდ თქვა მათემ-ვიცი,რომ შეინახავდა ტყვიას.ჭკვიანია და ალეკო დიდად არ მოსწონს ასერომ შესაძლებელია ქონდეს.
-ძალიან კარგი,კითხე.შეიძლება გამოგვადგეს.
-თუ კვლავ მოღალატე გვყავს,რომელიც ლევანის ინფორმაციას აწვდის რამე უნდა მოვიმოქმედოთდა მისი გეგმები გავიგოთ.
-ჩვენც გვჭირდება მის ჯგუფში მოღალატე-დაამაა გიორგიმ.
-მეც ვფიქრობდი მაგაზე,მაგრამ ვინ?-თქვა დემეტრემ
-მე შემიძლია ვიყო-თქვა ანანომ.
-შანსი არარის ძალიან საშიშია.-გაბრაზდა გასვიანი.
-მაგრამ!
-არანაირი მაგრამ! ეს არც კი განიხილება.
-მე,რომ ვიყო?-თქვა გიორგიმ.
-ისინი არასდროს დაიჯერებენ,რომ მიღალატე.
-მაშინ ვინ?-იკითხა გიორგიმ.
-მე ვიქნები-ელენემ მშვიდად,მაგრამ მკაცრად თქვა.
გიორგიმ გაოცებულმა შეხედა დემეტრემ კი გაცოფებულმა.
-სულ გაგიჟდი?! შენ არიქნები ჯაშუში და ეს საბოლოოა!
-რატომაც არა?! მე საუკეთესო ვარ ამ როლისთვის! საკმარისი გამოცდილება მაქვს და არ დაგავიწყდეს,რომ ლევანმა მასთან გაერთიანება შემომთავაზა.
-ეს არ მოხდება!
-მას ვეტყვი,რომ მატყუებდი და შენ მოკალი მამაჩემი,ვეტყვი,რომ შურისძიება მინდა შენზე და აქედან გავიქეცი.მშვენიერი მიზეზები მაქვს.
დემეტრემ ისევ დაუბღვირა.
-დემეტრე..მართალია..ის ყველაზე დამაჯერებელია ამ როლისთვის..ვიცი ეს სახიფათოა,მაგრამ..-დაიწყო მათემ,მაგრამ გასვიანმა შეაწყვეტინა.
-ვიცი,მაგრამ ეს არ განიხილება!
-ნებამომეცი ეს მეთვითონ გადავწყვიტო-კვლავ ელენე ჩაერია.
გასვიანმა ელენეს მომაკვდინებელი მზერა ესროლა.
-ელენე,დემეტრე მართალია.ძალიან სახიფათოა..
-გორგი!!-ელენე გაღიზიანდა,როცა გიორგიმ მხარი არ აუბა.
-მაგრამ ელენეც მართალია-განაგრძო გიორგიმ-დემეტრე!
გასვიანი ფეხზე წამოხტა.
-სულ გადაირიეთ ხო?!
-დამიჯერე მას არც მე გავუშვებდი,მაგრამ სხვა გზა არ არის ის საუკეთესოა ვინც აქ გვყავს.
ელენე დემეტრესთან მივიდა.
-ორი წუთით წამომყევი.-გადაუჩურჩულა დემეტრეს და ოთახიდან გამოვიდნენ.
დემეტრე დაჟინებით მიაშტერდა იცოდა,რაც უნდა ეთქვა ელენეს.
-კარგად ვიქნები! ჩემსთავს მივხედა და დამიჯერე მას მალე დავამარცხებთ..-დემეტრე ისევ მტკიცედ უყურებდა..ელენემ ხელები ლოყებზე მიადო და თვალებში ჩახედა.-მენდე დემეტრე,ერთხელ მაინც.
დემეტრე თვალებში ჩააშტერდა 2 წუთი უყურებდა ათასი ფიქრი უტრიალებდა რა შეიძლებოდა მომხდარიყო,მისჩერებოდა ელენეს აციმციმებულ და დაიმედებულ მწვანე თვალებს და ძალა ეკარგებოდა ტყდებოდა მისი სიმტკიცე. ელენეს წინაშე უბრალოდ უძლური იყო..ბოლოს ამოიხვნეშა და ძირს დაიხედა.
-კარგი.
-მადლობა.-შეხედა ელენემ და გაუღიმა.
ოთახში დაბრუნდნენ..ყველა ინტერესით უყურებდათ.
-მოკლედ დღეს წახვალ.მანქანას მოგცემ,რომ შენ ბინამდე მიხვიდე..დარწმუნებული ვარ ისინი თავად გიპოვიან.
ყველა გააოცა იმ ფაქტმა,რომ ელენემ შეძლო და დემეტრეს გადააფიქრებინა.
-ძალიან კარგი.რაღაც მჭირდება რითიც დაგიკავშირდები.
-ამაზე არ ინერვიულო,რაც გჭირდება ყველაფერი გექნება.
-თუ დავასრულეთ,წავალ ჩავბარგდები.-ელენემ ოთახი დატოვა.
გასვიანი ნერვიულობდა თავის გადაწყვეტილებაზე და იმედი ქონდა,რომსწორი გადაწყვეტილება მიიღო.

საღამო:
-მზადვარ წასასვლელად-სარკეში ჩაიხედა და გაახსენდა,რომ წამალი არ დაულევია..ერთი აბი აიღო და დალია.ოთახს თბალი მოავლო..ვერ იჯერებდა,მაგრამ მოენატრებოდა ეს ოთახი.
ბოლოჯერ მოავლო თვალი ყველაფერს და დერეფანში გავიდა.
გარეთ გასვიანი იდგა და ნერვიულად ეწეოდა სიგარეტს.
-მზადვარ.
დემეტრემ ელენეს შეხედა და სიგარეტი გადააგდო.
-ბიჭებს უკვე დავემშვიდობე,მაგრამ გიორგი ვერ ვნახე..ხომ არგინახავს?
-ბინის საქმეზეა წასული..წუთიწუთზე მოვა.
-კარგი,მოვიცდი მაშინ.
-ელენე..-დემეტრე ლაშხს ნერვიულად მიაშტერდა-გთხოვ,ფრთხილად იყავი..თუ შეამჩნევ,რომ პატარა საფრთხე მაინც გემუქრება დამირეკე და სადაც არუნდა იყო წამებში წამოგიყვან გპირდები.
ელენე უყურებდა და პირველად ხედავდა ასეთ გასვიანს..თავის თავში არიყო დარწმუნებული,ნერვიულობდა,ეშინოდა..გასვიანმა სიტყვა”გთხოვ” თქვა.ელენემ თვალები ქვემოთ დახარა უჭირდა თავის მახრჩობელასთან განშორება.
-დაგირეკავ..და ფრთხილადაც ვიქნები-ჩუმად ჩაიბურტყუნა.
-ძალიან კარგი..გიორგი,რომ მოვა წახვალ..თავს როგორ გრძნობ?
-წამლები მივიღე თუ ამას გულისხმობ..ნუ ნერვიულობ.
-კარგია.
-ხო კარგია..ისე შეგეძლო,რომ შენი ცოლი არ გამოგეგზავნა და ვინმე სხვას მოეტანა..
-მაპატიე..ეს აღარ მოხდება.
დემეტრე იმდენად წყნარი იყო,რომ ელენე მართლა გაოცდა.
-ხო დარწმუნებული იყავი,რომ ეს აღარ მოხდება!-ელენემ ნამიოკი ჩაურტყა და გვერძე გაიხედა.
დემეტრე წამებში მიუახლოვდა,წელზე ხელები შემოხვია და მისკენ დაიხარა.
-იგივე თქვი,წინაზეც.
ელენე დემეტრეს გაწევას ეცადა.
-სერიოულად ვამბობ.
-მეც..და არდაგავიწყდეს რაც გითხარი. დემეტრემ ცხვირი მის კისერში ჩარგო და საყვარელი ქალის სურნელი შეისუნთქა შემდეგ კი ნაზად შეახო ტუჩები მის ყელს..ელენე მძიმედ სუნთქავა დემეტრეს ახლოს ყოფნა აფორიაქებდა.
გასვიანის ტუჩები ახლა მის ლოყებს შეეხო შემდეგ შუბლს და ბოლოს ყურთან გაჩერდა და ჩასხურჩულა-ჩემიხარ..და მე შენ დაგიბრუნებ.
უკვე ტუჩებთან იყო,როცა გიორგის ხმამშეაწყვეტინა.
-ელენე!
ელენე დემეტრეს სწრაფად მოშორდა..დემეტრემ ელენეს გაუღიმა.
-აი ბინის გასაღები-გასაღები ხელში ჩაუგდო.
-მადლობა,გიორგი.
გიორგი მაგრად მოეხვია ელენეს-გთხოვთავს მიხედე.არმომწონს ის იდეა,რომ საფრთხეში ხარ.
-ვიცი,და მივხედავ ჩემსთავს..ეს მამაჩემისთვის უნდა გავაკეთო.
-ვიცი.
ელენე გიორგის მოშორდა.
-აი მანქანის გასაღები-ახლა დემეტრემ მისცა და მანქანა დაანახა.
წითელი კაბრიოლეტი იყო.
-ვაუ..მშვენიერია.
-მიხარია,რომ მოგწონს.
-მადლობა-მოულოდნელად ელენემ დაამთქნარა.
-კარგად ხარ?-დაეჭვებით კითხა დემეტრემ.
-ხო,ხო.არაფერია..უნდა წავიდე..მანქანის კარი გააღო გიორგის და დემეტრეს შეხედა და მანქანაში ჩაჯდა.
-იმედიმაქვს კიდევ შეგხვდებით-ესღა უთხრადა ბოლოჯერ შეხედა დემეტრეს თვალებში..შემდეგ კი ადგილს მოსწყდა.
გზაზე მიდიოდა და ნელნელა ითიშებოდა..გაიღვიძე ელენე! გრძელი გზა გვაქვს გასავლელი.
უცბად შენიშნა,რომ უკან ვიღაც მიყვებოდა და სარკეში გაიხედა..აბა ვნახოთ რაგინდა..გზატკეცილიდან გადაუხვია და საპირისპირო გზას გაუყვა..მშვენიერია ჩამისაფრდნენ! მას უნდა გავუმკლავდე-დაამთქნარა-ახლა არა! რა ჯანდაბა მჭირს?! მოსახვებში სწრაად და რესკად შეუხვია.
რ მემართება?! ჩემს სხეულს ვეღარ ვაკონტროლებ..ძალიან დაღლილი ვარ..არა..მე..
ელენეს ჩაეძინა და მანქანაზე კონტროლი დაკარგა..მანქანა კი ბოძს შეასკდა..უკანა მანქანიდანვიღაც ჩამოხტა და ელენეს მანქანასთან მივიდა..

პ.ს ცოტა ინტრიგა და პატარა თავი გამოვიდა,შეაფასეთ კომენტარებში კრიტიკა არ დაიშუროთ შევეცდები გამოვასწორი