-უნივერსიტეტის შენობამდე თუ მიდიხარ წაგიყვან ... - დიახ, თომას ჰარინგტონი იყო .

ბევრი არ მიფიქრია , ამ შანსის გაშვება ყველაზე უაზრო იქნებოდა იმ მომენტში - ტაქსის გაჩერების შანსი მინიმუმი იყო .
კარი გავაღე და მშვიდად დავჯექი ტყავის კომფორტულ სავარძელში.
მანქანა დაძრა...
თავი ფანჯარას მივადე და თვალები ოდნავ დავხუჭე- საკმაოდ დაღლილი ვიყავი , თომასიც როგორც აღმოჩნდა მშვიდი და ზედმეტად სიტყვაძუნწი იყო , თუმცა იმ მომენტში ჩუმად ყოფნის წინააღმდეგი არ ვიყავი .
ფანჯრიდან სიმეტრიულად მდგარ ლამპიონებს ვაკვირდებოდი. მოშორებით, ჰორიზონტს იქით კი განათებული ცათამბრჯენები გვიცქერდნენ. სიეტლის ანძაც მოჩანდა...
სიჩუმე მანქანის მაგნიტოფონში აჟღერებულმა ეტა ჯეიმსის at last -მა დაარღვია.
გამიკვირდა სიმღერის გადართვა რომ არ სცადა , ვერ წარმოვიდგენდი რომ მსგავსი მუსიკა შეიძლებოდა მასაც მოსწონებოდა .
- იცი , ეს ერთ-ერთი ჩემი საყვარელი სიმღერაა ( მისკენ არც გამიხედავს ისე ვთქვი- თავი ისევ ფანჯარაზე მედო და გზას გავყურებდი)
- ჩემიც (მოკლედ მიპასუხა, ისე რომ არ შემოუხედავს ჩემთვის)
პასუხმა გამაკვირვა და საუბრის გაგრძელების ძლიერი სურვილი აღმიძრა (მისკენ შევტრიალდი):
- სიმართლე გითხრა გამაკვირვე , პირველი ეტას მოყვარული ბიჭი ხარ ვინც შემხვედრია (თან მეღიმებოდა ამას რომ ვამბობდი)
- ბევრ საინტერესო სიმღერას აღმოაჩენ ჩემს ფლეილისთში (ოდნავ შესამჩნევად გაიღიმა).
წვეულება როგორ მოგეწონა ? (თემიდან გადახვევას შეეცადა)
გამიხარდა საუბარში რომ ამყვა.
- ძალიან კარგი იყო . ხელის თხოვნის ამბებიც ალბათ უკვე გაიგე (სახე გამიბრწყინდა , მოვემზადე უფრო დეტალურად მოყოლისთვის, მაგრამ არ დამაცადა )
- გავიგე, მაგრამ ძალიან დაუგეგმავი და ბანალური ხელის თხოვნა იყო .
( ცოტა არ იყოს მეწყინა , ბოლოს და ბოლოს მეც ვიღებდი ასე თუ ისე მონაწილეობას)
- რატომ არ მოგეწონა?
- ჩემი აზრით ბევრი ხალხი ამ მოვლენას უბრალოს ხდის.
- არ გაგიგია - ბედნიერება მხოლოდ მაშინ არის ნამდვილი , როცა მას სხვასაც უზიარებო?
- გამიგია და ვეთანხმები, მაგრამ ამ სიტუაციასთან რა მოსატანია ?- ხელის თხოვნა ჩემი აზრით წინასწარ კარგად მოფიქრებულ ადგილას უნდა მოხდეს- იმ ადგილას, სადაც წყვილს მნიშვნელოვანი მოგონებები აკავშირებთ . მხოლოდ ორი სავსებით საკმარისია და მთელ ბედნიერებასაც ერთად გაიზიარებენ , არავინ სჭირდებათ არავინ სხვა.
- ვერ დაგეთანხმები
- ყველას თავისი შეხედულებები აქვს .
- მართალი ხარ . ( უცბათ ლიკუნა გამახსენდა. მასაც ყველაფრის მიმართ განსხვავებული შეხედულებები და დამოკიდებულება ქონდა : არ უყვარდა მაგალითად ის , რომ ქორწილში აუცილებლად თეთრი კაბა უნდა გცმოდა და რაც თავი მახსოვს სულ იმას იძახდა- თეთრის გარდა ყველა ფერის კაბას ელოდეთ ჩემ ქორწლშიო, არ მიაჩნდა სწორად ადამიანების შედარება რაიმე ნიშნით,ამაზე სულ ბრაზოდა -ჯერ სკოლიდან დაწყებული , ვინმე თუ სხვა მოსწავლეს შეადარებდა ,მაშინვე ბუნტს აწყობდა. კიდევ უამრავ რამ იყო, რაზეც რადიკალურად განსხვავებული , ინდივიდუალური მისგომა ჰქონდა ).
მანქანაში ისევ სიჩუმე ჩამოწვა...
ისეც სიმეტრიულად ჩამწკრივებული ლამპიონები...
ამ დროს მოვაქციე მანქანაში მდგარ უცნაურ და სასიამოვნო სუნს ყურადღება.
- რისი არომატია?
- დარიჩინის, მსხლის და პიტნის ნაზავი.
- სასიამოვნოა.
და უნივერსიტეტის შენობაც გამოჩნდა. ნელ-ნელა იზრდებოდა ძველი აგურით ნაშენები შენობის გამოსახულება .
მგზავრობა დასრულდა. თითქოს გული დამწყდა.
- მოვედით (მანქანის ძრავი მშვიდად გამორთო)
- დიდი მადლობა , რამდენიმე საათიან ტაქსის ლოდინს გადამარჩინე (ღვედის მოხსნას შევუდექი).
- არაფრის.
- ხვალ დილით ადრე მიწევს ადგომა , ალბათ შენც ლექცია გაქვს , ამიტომ უკვე დროა დავიშალოთ და დასაძინებლად წავიდეთ (გავიცინე და თვალი თვალში გავუყარე)
- დაიძინე შენ, მე ჯერ საქმეები მაქვს .
ძალიან დამაინტერესა რა საქმე შეიძლება ქონოდა ,მაგრამ არც ისე ახლოს ვიყავი რომ მეკითხა . დავემშვიდობე და მანქანიდან გადავედი.

შენობაში საოცარი სიჩუმე იყო . შევეცადე ამ სიჩუმის დაურღვევლად ავსულიყავი ოთახში .
ფეხაკრეფით ავედი მეორე სართულზე და შევაღე ოთახის კარი.
სწრაფად გამოვიცვალე , დავწექი და მაღვიძარა დავაყენე - ძილისთვის 3 საათი მქონდა, ცოტაა,მაგრამ სულ არაფერს ნამდვილად სჯობს .

დილით პირველი ლექცია უნდა მქონოდა...



დიდი პაუზის შემდეგ გავაგრძელე მოთხრობის წერა .
ველოდები თქვენს კომენტარებს, შენიშვნებს პირველ რიგში.