ვერის მიმდებარე ტერიტორიაზე,ბერიშვილის სახლთან რამოდენიმე კილომეტრში,ბეემვეს მარკის შავი ავტომობილი იდგა,სადაც მამაკაცი ისრესდა თითებს საჭესთან,სიგარეტს ნერვიულად უკიდებდა ნაფაზებს და ტორპედოზე თითებს ათამაშებდა,თან დროს ითვლიდა.
ყოველ ათ წუთში უყურებდა საათს,შემდეგ ისევ დროს ითვლიდა,გამთენიისას,დილის ხუთი საათი სრულდებოდა,როცა გზატკეცილზე ავტომობილი შეინიშნა,ვერცხლისფერმა მერსედესმა პირდაპირ ბერიშვილის ეზოსთან გაჭრა გზა,სწრაფად გადმოვიდა ორი,შუახნის ასაკის მამაკაცი,კარი ნელი ბიძგით შეაღეს და სახლში ფრთხილად შევიდნენ.
- ამის დედაც..ესენი ნახე რა..
თავზე ხელები შემოიწყო დემეტრემ,მანქანა მერსედესისკენ ნელნელა მიაახლოვა,ტელეფონი ამოიღო და ავტომობილის ნომერი ჩაიწერა,რომელიც შეტყობინების სახით გადააგზავნა,კვლავ საათს დახედა,მანქანა ნელნელა გაწია უკან,სახლიდან კვლავ გამოვიდნენ მამაკაცები,ნერვიულად იდებდნენ ხელებს კეფაზე,სანამ მანქანაში ჩასხდებოდნენ,ეტყობოდათ,რაღაც მნიშვნელოვანზე ბჭობდნენ და გადაწყვეტილების მიღება უჭირდათ,თუმცა ლამპიონების სუსტ განათებაზე მათი სახეები ბუნდოვნად ჩანდა.
მანქანაში ჩასხდნენ და გზას მოშორდნენ,ტვილდიანმა ფრთხილად მიაჭირა პედალს და მიმავალი ვერცხლისფერი მანქანისკენ გეზი აიღო.
- მიდიი,მიდიი...საით გაგიწევიათ გვრიტებოო?
ტუჩი კბილებსშორის მოიქცია და სარკეს გახედა,რომელიც ეს უკანასკნელი ყველა მხრიდან ზვერავდა გზებს.

* * *
ჩემი სმენის არეალს ფანჯარაზე აშხრიალებული წვიმის წვეთები ეპარებიან,ნელნელა ტვინში გამოფხიზლების ღილაკს ებღაუჭებიან,თუმცა ორგანიზმი სრუილად გონების საწინააღმდეგოდ იქცევა,მინდა ამ თბილ საწოლში ვიწვე,წვიმისგან გამოწვეულ ხმაურს ვუსმინო და თეთრეულის ალექსანდრესეული სურნელი შევიგრძნო,გრილი და ამავდროულად სხვანაირად მძაფრი სურნელი,მთელის სხეულს მხურვალებით რომ ათბობენ და გულს მალამოდ ედებიან.
გვერდით თვალდახუჭული ვტრიალდები,პირდაპირ ალექსანდრეს მკერდზე ვდებ თავს,ვითომ შეუმჩნევლად,
მისი გამოფრქვეული ჰაერი კანზე მელამუნება და მუცელში არსებულ პეპლებს ფრთების შესხმის საშუალებას აძლევს,ლამისაა გულის გავლით,მკერდიდან რომ ამომიფრინდნენ.
უჩვეულო შეგრძნებები,რომელსაც ამ კაცის მიმართ ვგრძნობ,ერთდროულად გულს საშინლად მიფორიაქებს,მაშინებს..ამავდროულად საოცრად მამშვიდებს,მაწყნარებს,თავს ისე მაგრძნობინებს,თითქოს ამ ქვეყნად ყველაზე ძლიერი ვიყო,უშიშარი,დაუმარცხებელი,რომელსაც ბედნიერების ფარი უჭირავს და ამ ფარით ყველანაირი ბოროტების აცილებას შეძლებს,ყოველ ნასროლ ისარს გაუმკლავდება და არასდროს დაიჭრება.
- ვიცი,რომ გღვიძავს,საძაგელო..
ალექსანდრეს მკაცრი და მზრუნველი ხმა ჩამესმის და ტუჩის კუთხეებში ღიმილი მეპარება,თუმცა თვალების გახელას მაინც არ ვცდილობ.
- ოხ,ლილიან,ლილიან..როგორ გიყვარს ნებივრობა,როგორ ცდილობ ყოველთვის,მომენტით დატკბე და სიამოვნება გაიხანგრძლივო.
ჰმ,მართალია.. გონებაში აქამდე გაჩუმებული ჩემი შინაგანი ხმა ამბობს,კვლავ ვიღიმი.
თვალებს ნელნელა ვახელ,პირველი რაც თვალში მხვდება,უცხო საწოლი და თეთრეულია..თვალებს ნელნელა ვაპარებ კედლებისკენ,არც ეს კედლები გავს ჩემსას,ცალ წარბს ვწევ და კვლავ ალექსანდრეს მომღიმარ მზერას ვაშტერდები.
- შენთან წამომიყვანე?
- პირველად ამ ოთახში არ გაიღვიძა შენში სექსუალურმა ფანტაზიებმა?! ოჰ,ქალბატონო ლილიან,როგორი გულმავიწყი ბრძანდებით.
თავს აქნევს დანანებით და ტუჩებს ბრიცავს.
- უკაცრავად,ბატონო ალექსანდრე,აქამდე არც ერთი მამაკაცის საძინებელში არ ვყოფილვარ,ამიტომ ასეთი თვითკმაყოფილიც ნუ იქნებით,უბრალოდ შემთხვევით გაგიმართლათ.
ძალდატანებებით ვიღიმი,კისერზე ხელებს ვხვევ და უფრო მეტად ვეკრობი.
- დიახ,სწორედ მაგას ვამბობ,ქალბატონო გამომძიებელო,გამიმართლა,მართლაც რომ!
- ოხხ..სიტყვას არ შეგარჩენს რა!
მყუდროებას ტელეფონის წკრიალი არღვევს,თვალებს მომაბეზრებლად ვატრიალებ,ზეწარს მკერდზე ვიფარებს და ტუმბოდან წრიპინით აკლებულ ტელეფონს ვპასუხობ.
- სად ხარ?!
მეორე ხაზიდან დემეტრეს ხმა გაისმა.
- რა ხდება?! მშვიდობაა?!
- განყოფილებაში მოვიდეეე?
- არაა არა გაგიჟდი?!
- კარგიიი.. მოკლედ,ლოკაციას ჩავრთავ ჩემს ტელეფონში,ეხლა სატვირთოს მანქანის უკან ვარ,სატვირთოს წინ მერსედესის მარკის ავტომობილია და მივყვები აზრზე არ ვარ სად ტ*აკში მიდიან
- კარგი,დემეტრე. ფრთხილად ვიყავი,ახლავე გავაფრთხილებ ყველას განყოფილებაში და საჭირო ზომებს მიიღებენ,გესმის?! უჩემოდ არც ერთი ნაბიჯი არ გადადგა.
პასუხად ტელეფონის წყვეტილი ზარი მივიღე,საწოლიდან სწრაფად წამოხვტი და ტუმბოზე დადებულ ტანსაცმელებს დავწვდი.
- საუზმეს გავამზადებ.
თვალებს ვაწვრილებ და ნელნელა მისკენ ვაპარებ მზერას,არ მჯერა,ნუთუ ყავის საწოლში მორთმევაც იცის?!
- რას მიყურებ?! ჩვენი ურთიერთობის დაწყებიდან,ჯერ არცერთი პირობა არ შეგისრულებია ლილიან,მე კი არ მიყვარს დილით საუზმის გარეშე სამსახურში გასვლა!
სწრაფად,ჩაიცვი და სამზარეულოში,მალე!
შენი დედაც,ალექსანდრე..გონებაში თავბედს ვიწყევლი,როცა გამოუვალ სიტუაციაში ვარ და ტირანის წესების დაცვა მიწევს,ამ დროს ვბრაზდები,თუმცა რადგან პირში ვერ ვეუბნები,ვცდილობ ჩემში ჩავახშო ბრაზი.
- და მორჩი გულში ჩემს ლანძღვას,თორემ ტრ*კზე მოგხვდება!
კიბეებზე ჩასულს,მისი ხმა შემომესმა და კვლავ გამეცინა,კოფთის ღილები შევიკარი და ცხენის კუდის შეკვრით გართული,მაგიდას მივუჯექი.

* * *

მცხეთის გზატკეცილისკენ მიმავალ გზაზე,მანქანის საქარიდან კაცმა სიგარეტის ბიჩოკი მოისროლა,ნიკოტინი ერთიანად ამოუშვა ფილტვებიდან და საჭესთან მჯდომს გადახედა,რომელმაც თვალი ჩაუკრა და სატვირთო მანქანას ნელი სვლით ჩამოშორდა,წამებში ტვილდიანის მანქანის გვერდით აღმოჩნდა,რომლებიც ზუსტად ერთ ხაზზე მიდიოდნენ,დემეტრემ მძღოლისკენ მანამ არ გაიხედა,სანამ სიგნალის ხმა არ გაიგო,მერსედესმა ბეემვეს გვერდით ოდნავი ბიძგით მიარტყა,გზა გადაუკეტა და იძულებული გახდა პედალზე ფეხი მიეჭირა.
საქარე მინა ბოლომდე ჩამოეწია ტვილდიანს და მაშინვე ხარხარი აუტყდა,როცა მის წინ ორი მამაკაცი აესვეტა,იარაღით დამიზნებულები მისი მიმართულებით რომ აძალებდნენ მანქანიდან გადმოსვლას.
- რა აცინებს ტო?
გადახედა მამაკაცმა მეორეს,რომელმაც მხრები აიჩეჩა და კვლავ დემეტრეს გახედა,ზედმეტად გამხიარებული რომ ყოფილიყო მომხდარით.
- გადმოა*ვი ბიჭო და მორჩი მაგ ყ*ეობებს!
- ვააა,რა გინდათ ტოო? ჩემი კარგიც მოვ*ყან.. კაი,აჰააა..
მანქანის კარს აღებს და ჰაერში ხელებს სწევს.
- ეხლა დროზე თქვი,რატომ დაეთ**ლები ჩვენთან ერთად მთელი გზა,მიდი,გისმენთ
იარაღი ცალი ხელით გადატენა და შუბლისკენ მიუშვირა.
- ოღონდ ეგ საწუწაო თოფი გადააგდე და მე გაჩუქებ უკეთესს,კაიიი?
- გეუბნები,კარგ ხასიათზეა ეს ახალგაზრდა თქო,ხედაავ?
მხარი გაკრა მამაკაცმა მეორეს და კვლავ დემეტრეს სიცილმა არ დააყოვნა.
- ჯერ სად ხართ.. გართობა ეხლა იწყება.
ფეხის ერთი მოძრაობით,მის წინ დამიზნებული იარაღი მამაკაცს სწრაფად გადააგდებინა ხელიდან,მეორის მიერ გამოწვდილი მუშტი სახიდან რამოდენიმე მილიმეტრში აიცილა,ქეჩოში ჩასწვდა და შუბლი შუბლზე ძლიერად მიარტყა,რომელიც ეს უკანასკნელი წაქცეულიყო და რეტიანივით წამოდგომას უშედეგოდ ლამობდა,უცხო მამაკაცი კვლავ იარაღისკენ იშვერდა ხელს,ის იყო დაიხარა ასაღებად,როცა წიხლი პირდაპირ მუცელში მოხვდა და რამოდენიმე წამში მანქანაზე აკრულს,ცხვირიდან სისხლის ჩქეფები ესხმებოდა.
- არადა ასე არ ვგეგმავდიი...თავი უკმაყოფილოდ გააქნია ტვილდიანმა,უკან მდგომი მამაკაცისკენ გახედვაც ვერ მოასწრო,როცა უკნიდან ცივი და ძლიერი ნივთი იგრძნო კისრის მიდამოში,წამის მეასედში რომ მუხლებზე დაეცა და გონება საბოლოოდ დაკარგა.

ნომერს რამოდენიმეჯერ ვკრეფ სენსორზე,ზედიზედ ვუშვებ ზარს,თუმცა ამაოდ,ყოველ ჯერზე ოპერატორი ერთი და იმავე ფრაზას იმეორებს.
"ნომერი გამორთულია ან გასულია მომსახურების ზონიდან,დარეკეთ მოგვიანებით.."
იმეორებს ამ ფრაზას უკვე მეასედ და მეც დაზეპირებულივით,სიტყვებს ვაყოლებ.
ჯანდაბა დემე..ჯანდაბა..იმედია გეგმის მიხედვით მოქმედებ.
მანქანიდან გადმოვდივარ,განყოფილების დერეფანში მე და ალექსანდრეს ყველა გზაში გვეგებება და ახალ ამბავს გვამცნობენ,რომ ჩვენი ჯაშუში დააკავეს.
ალექსანდრესთან ერთდ ყველანი მის კაბინეტში შევდივართ,ის ტყავის სავარძელზე ჯდება,ლეპტოპს ხსნის და დაძაბული მზერას უკვე ჩვენკენ აპარებს.
- მოკლედ,საქმე უკვე რთულად არის,ყველანაირი გზით უნდა ვეცადოთ,რომ მის სიცოცხლეს საფრთხე არ შეექმნას,რაზმაძე..
- დიახ,უფროსო,ეკიპაჟი უკვე გაგზავნილია მათი ლოკაციის მიმართულებით,მცხეთის გზატკეცილზე ყველგან პოლიციელები არიან ჩასაფრებულები.
- მშვენიერია,სავარაუდოდ,ტელეფონსაც გადაუგდებდნენ.
- დიახ,უფროსო.
- არავინ გაბედოს,მეორედ დარეკვა,ახლა ის ტელეფონი,სადაც გადაუგდეს,იპოვეთ და წამოიღეთ. შეიძლება ტვილდიანმა რაიმე ხერხით თავი დაძვრინოს ამ სიტუაციიდან,ამიტომ ყველა გზა უნდა მოვუჭრათ,რომელიც პოლიციასთან აკავშირებს.
- უფროსო...
ხმას ძლივს ვიღებ ირგვილ ჩამოწოლილი მძიმე ჰაერისგან და ბაგეებს ძლივს ვხსნი სიტყვის სათქმელად.
- გისმენ,რობაქიძე.
- ტვილდიანს გადამცემი აქვს თან,ამაზე მე ვიზრუნე.
ალექსანდრეს სახეზე კმაყოფილი მზერა უკრთება,თავს აქნევს და კვლავ საუბარს აგრძელებს.
- სწრაფად,დაადგინეთ ტვილდიანის ადგილმდებარეობა,რაზმაძე,ხალხი გაგზავნე სადაც მის ტელეფონს იპოვნიან,გესმის?
- დიახ,არის უფროსო.
- კარგი,დაიშალეთ და საქმეს მიხედეთ,ყველამ!

* * *

- ჯერ არ გამოფხიზლებულა?!
კითხულობს დემეტრეს თავთან მდგომი მამაკაცი,რომელიც ფეხით სახეს აწევინებს,სახე მობრეცილი უყურებს და ყბას ხელით ისწორებს.
- არა..რა ხელი ჰქონია ამ ჩემისას,დამანგრია ტო
- უნდა გამოფხიზლდეს,ბატონი მალე დაგვადგება და რა ვქნათ? გათიშულთან ვაბაზროთ?
- ნუ შემე*ი რაა...
ტუჩიდან გამოდევნილ სისხლს სველი ნაჭრით იკავებს და კვლავ დემეტრეს დაჰყურებს,რომელსაც ერთი სული აქვს სამაგიერო გადაუხადოს მიყენებული ზიანისთვის.
- მოვიდა..ბიჭო,გამოიხედე,მოვიდა!
ორივე სწრაფად წამოდგა,მიუხედავად დაჟეჟილი სხეულისა,წელში ძლივს-ძლივობით გასწორდნენ,ეზოში შავი ლამბორჯინიდან მამაკაცი გადმოვიდა,სათვალე მოიხსნა,რომელიც პალტოს ჯიბისკენ წაიღო და ნელი ნაბიჯებით შეიჭრა კერძო,ერთ სართულიან სახლში.
- ბატონო,აი ისიც..მთელი გზა მოგვყვებოდა,მერე ჩვენ სხვა მხრით წავედით და შუა გზიდან წამოვიყვანეთ.
მამაკაცმა წვერზე ხელი ჩამოისვა და ღიმილი გაეპარა სახეზე,მათი დამჟავებული სახეების შემხედვარეს,ტვილდიანისკენ დაიძრა,მუხლებში მოიკეცა და ხელით სახე ააწევინა.
- დიდ ხანს უნდა ველოდო?!
აგიზგიზებული მწვანე თვალები მიანათა გორილასავით მამაკაცს,რომელიც უკვე შიშისგან იწურებოდა,რამოდენიმე წამში კი ძირს მწოლიარე კაცს ხველა აუტყდა.
- წყალი მოიტანე,მალე.
მამაკაცმა ბრძანება გასცა,ჭიქა გამოართვა ხელქვეითს და ტვილდიანს სახეზე შეასხა.
- მიდი,მიდი,გამოფხიზლდი.. გავიგოთ,ჩემთან რამ ან ვინ მოგიყვანა.
ხის ძველი სკამი ახლოს მისწია,ფეხები ფართოდ გაშალა და მკერდზე ხელები დაიწყო.
ტვილდიანმა ზიზღით სავსე მზერა შეავლო,იატაკიდან ძლივს წამოდგა, მუხლებში მოკეცილი კედელს მიეყრდნო,ხელს კისერზე იკიდებდა და მაფიოზის უკან მდგომ ახმახებს მზერას ვერ აშორებდა გამწარებული.
თვალები კვლავ მამაკაცს გაუსწორა,რომელიც მის წინ სრულიად აუღელვებლად იჯდა.
ტვილდიანს ჩაეცინა და თავი გააქნია.
- შენ ხარ,არა?
- გააჩნია,შენ ვინ გგონივარ..აბა,რაო..კანდელაკი ეძებს მაფიოზს?!
- არა.
- აჰ,არა..
- მე გეძებდი,მე..
ამოიოხრა დემეტრემ.
- ჰო,არა?!
მამაკაცი ტვილდიანს დასწვდა,თავი კედელზე ხმაურიანად მიახეთქებინა და ჯიბეში ხელი ჩააცურა,საიდანაც პატარა გადამცემი ხურდასავით უკან გაისროლა მისკენ მდგარი დამხმარეებისკენ.
მაფიოზის უკან მდგომს გადამცემი ხელის გულში მოეთავსებინა,რომელმაც ეს უკანასკნელი სწრაფად დააგდო და ფეხით გასრისა.
- მაფიოზთან თამაშს თავად მაფიოზებიც ვერ ბედავენ,სანამ აქ მოხვიდოდი,ჯერ ეგ უნდა გაგერკვია,ჯაშუშო..
- წაიყვანეთ,საღამოს მოგაკითხავთ.
თქვა მამაკაცმა და სახლი წამებში დატოვა,ეზოს გასასვლელში,მანქანის გამაყრუებელმა ხმამ და გამონაბოლქვა ერთიანად დააზანზარა კედლები.

სახლში ასულმა,პალტო მოახლეს გადაულოცა,კიბეები სწრაფად აირბინა თავისი კაბინეტისაკენ,კარი შეაღო და მის მაგიდასთან მჯდომი ცოლი დაინახა,რომელსაც თვალები აუწყლიანდა მის დანახვისას.
- იოანე,სად იყავი?!
- პატარა საქმე მქონდა პატარავ,ხომ არ მოიწყინე?!
- ძალიან..
ქალი მთელი სხეულით მიეკრო მამაკაცს ტკიპასავით და საყვარელ სურნელს ხარბად ისუნთქვადა.


_____

მოკლედ,აი მოვიცალე და მაშინვე ავტვირთე ეს თავიც მიუხედავად იმისა,რომ მართლა საშინლად მეძინება... ეხლა მთავარი,რაც უნდა ვთქვა და მადლობა გადავუხადო კიდევ ერთხელ ჩემს უსაყვარელს და ოქრო ადამიანს,შამანის,რომელმაც მაჩუქა ქულები და შევძელი მოდერის სტატუსი შემეძინა!
რაც შეეხება ამ თავს,არც კი ვიცი,როგორ მოგეწონებათ.. იმედს ვიტოვებ რომ მაფიოზის ვინაობაზე იმედი არ გაგიცრუვდებათ და ბანალურად არ ჩათვლით. მოკლედ გელოდებით ველი თქვენს კომენტარებს ჩემო შოკოლადებოოო მიყვარხართ ძალიაააანნნნ