მიფრინავს დრო. გაუფრთხილდით დროს.

გამარჯობა. ცხოვრება არის ფერფლი და გოდება. მე ვტირი შენს მკლავზე, სიხარულისგან. რომ აქ ვართ. ჯერ კიდევ შეგვწევს ერთი ჰაერის ერთურთად გამოზოგვა, ჯერ კიდევ თბილნი ვართ (ცხელნიც კი!), და ქარი გვივლის აქეთ-იქიდან... სამუდამოა ამ სილაში ჩვენი თამაში!

იმ დროს

მაჯადოვებენ დამღუპველი ღვინის ტუჩები ბროლის ღაწვები და ქანდაკების თლილი სხეული. თითქოს სამყარომ ის განგებ შექმნა, რომ მარად მე დავეტანჯე ცალმხრივი გრძნობით.

შარშან ამ დროს (მარტის თოვლი)

შარშან ამ დროს ქარი არ ქროდა მომღიმარი ვუცქერდი ჩაში ვარსკვლავს მაგრამ დღეს დიახ დღეს გათოვდა და მეც გავყევი წარსულში გულის ფანცქალს

დროს რომ არ სცალია

დროს რომ არ სცალია ჩემთვის არასოდეს, დარდიც ესაა და სულის საწუხარი. კარგი იქნებოდა არცერთს არ გვახსოვდეს ძველი შეცდომები, თუმცა სამწუხაროდ

რა შეუძლია დროს?

დრომ სულ მთლად გამაპარტახა.ფსიქიკა შემირყია, აზროვნება შემიცვალა შიანაგანი სულიერება სულ მთლად დამფერფლა.მე, მისი იმედი მქონდა.მის ყველა სასიხარულო მომენტს, საათს, წუთსა და წამს ვიზიარებდი.ვემხრობოდი, მხარს ვუჭერდი ვითმინე თან ძალიან ბევრი ალბათ,

სევდა მოაქვს დროს

სანაპირო, ზღვის ტალღები, სიგარეტი, გრძნობა ჩემი ნაცრისფერი

პარალელურ დროს (სრულად)

უჩვეულოდ თენდება დილა, სახეზე მთელი ღამის გამოვლილი ერთფეროვანი გამომეტყველება ირხევა, იცვლება და დაღლილად გახელილი თვალები ეპყრობა სარკმელს რომლისგანაც შემომავალი მზის სხივები შემაწუხებლად მოქმედებს გადაღლილ ნერვებზე, მეორე მხარეზე გადაბრუნებით

უშენოდ გატარებულ დროს ვერ ავიტან !

შემომერია გულზე პულსის მაღალი ფონი, შენი მოკლული შვილებიდან ერთერთს რომ ვგავარ. ჩემი სხეულის მასას უკვე მეასედ ვწონი და ტრაგედიის საფლავზე მდგარი ურყევი ქვა ვარ.

რატომღაც ბოლო დროს დუმილი დამჩემდა...

გულზე რომ დამაწვა გრძნობების ლოდები მარტო ვარ ღამეში,ისევ გელოდები რატომღაც ბოლო დროს დუმილი დამჩემდა ამას კი უბრალოდ ვერავინ ამჩნევდა...

მივყვები ქუჩებს,ერთ დროს ალბათ,ჩემთვის ნაცნობებს!

ზოგჯერ მგონია სიზმარია ეს ყველაფერი,მივყვები ქუჩებს ერთ დროს,ჩემთვის ალბათ ნაცნობებს,მაგრამ ცუდია აღარ მიდგას არავინ გვერდში ცუდია, რადგან არ წავიდნენ უფრო დამტოვეს..! ახლა მარტო ვარ