- შენ ისევ შენსას უბერავ , ხო?! - ავად შეუღრინა მამაკაცმა.
- მისმინე...
-მოიცადე! - გამოცრა აბაშიძემ და ჰაერი ღრმად შეისუნთქა სიბრაზე ოდნავ მაინც რომ დაეოკებინა- ჯერ მე გეტყვი, რომ საერთოდ არ ვარ შენთან თამაშის ხასიათზე... ეს იმისთვის რომ მერე არ მითხრა არ გაგიფრთხილებივარო! ეხლა კარგად დაფიქრდი და შემდეგ ისე მითხარი რაზე მირეკავ! გისმენ, დაიწყე..
- ტელეფონში ვერ გეტყვი ლუკა.. - ერთიანად შეცვლილი ხმით უპასუხა თიკამ რამდენიმე წამიანი ყოყმანის შემდეგ - მისამართ გეტყვი და აქ მოდი..
- მიკარნახე! - მოუჭრა აბაშიძემ და როცა ქალმა მისი ბრძანება შეასრულა, ტელეფონი გათიშა , საჭე მკვეთრად მოატრიალა და მარჯვენა სანაპიროსაკენ აიღო გეზი.
კლუბი " ატმოსფერო" დედაქალაქის პრესტიჟული დაწესებულებების რიცხვებში შედიოდა, გახსნის დღიდან საკმაოდ რესპექტაბელური სახელი ჰქონდა და თბილისის სხვა კლუბებისაგან განსხვავებით იქ ვერსად ნახავდით ნარკოტიკებს და მეძავებს. სწორედ ამის დამსახურება იყო ისიც რომ დედაქალაქის თბილისის ელიტის წარმომადგენლები , პირველ რიგში ,ამ კლუბს ირჩევდნენ გასართობ ადგილად. სწორედ მისი მისამართი უკარნახა თიკამ აბაშიძეს. "ატმოსფერო" ლუკამ ქალის ზარიდან ხუთი წუთის გასვლის შემდეგვე შენიშნა გზიდან . მოწყვეტით დაამუხრუჭა მანქანა და იქიდან გადმოსული სწრაფი ნაბიჯით წავიდა განმარტოებით მდგარი შენობისაკენ, რომლის წინაც ცივი წვიმიანი ღამის მიუხედავად, მაინც მრავლად ირეოდნენ უკვე კარგად შეზარხოშებული ახალგაზრდები და ხმამაღალი სიცილ- ხარხარით აყრუებდნენ არემარეს. ლუკამ შორიდანვე დალანდა თეთრ მაისურსა და ჯინსის შორტებში გამოწყობილი თიკა, რომელიც თეთრი ჰიუნდაის ძარაზე შემოსკუპებულიყო და მამაკაცისაკენ მზერა მიპყრობილი მშვიდად აბოლებდა თხელ თითებში მოქცეულ სიგარეტს.
- გისმენ, რა გაქვს სათქმელი- პირდაპირ საქმეზე გადავიდა აბაშიძე . პარალელურად ჰაერი ღღმად შეისუნთქა და ყველანაირად ეცადა მთელ არსებაში მოწოლილი სიბრაზე.
- ოჰოო... ვიღაცა ძალიან გაბრაზებულია.. - მისი რეაქცია შეუმჩნეველი არ დარჩენია ქალს
- ეგრეა..ამიტომ , გირჩევნია მოკლედ და კონკრეტულად მითხრა რა გინდა და მერე მივდივარ!. - თვალი თვალში ცივად გაუყარა ქალს, რომელმაც სიგარეტის ნამწვი შორს მოისროლა , ძრავიდან ჩამოხტა და წინ აესვეტა მამაკაცს
- მომენატრე - გაუღიმა ფართოდ, თუმცა ღიმილი მალევე გაუქრა და სახე ტკივილმა დაუმანჭა , აბაშიძის ძლიერი ხელები რომ ჩააფრინდნენ მხრებში.
- შენ ხო არ უბერავ, გოგო?!- სახეში ჩასძახა გაცოფებულმა მამაკაცმა - შენთან თამაშის ხასიათზე არა ვარ- მეთქი გითხარი ! მაინც რატომ მაღიზიანებ?!
-გამიშვი, მტკივა.. - სახედამანჭულმა ქალმა მუდარით მიაპყრო თვალები მისკენ მილიმეტრებში დაშორებულ კაცის სახეს
- ფეხებზე მ*იდია..სათქმელი მითხარი, დროზე!
- იქ.. - ხელი კლუბის შენობისკენ გაიშვირა თიკამ - ერთი ისეთი ადამიანია, რომელთანაც ლაპარაკი დარწმუნებული ვარ რომ ძალიან დაგაინტერესებს.
აბაშიძემ ერთხანს უხმოდ უყურა მისგან ქალს. ბოლოს ცივად შეუშვა ხელი, განზე გადგა და დასამშვიდებლად სიგარეტს გაუკიდა. აუჩქარებლად მოქაჩა, შემდეგ კი ისევ ქალს მიუბრუნდა , რომლისთვისაც პირვანდელ ელდას გადაევლო და ეხლა ძველებური თავდაჯერებით შეჰყურებდა მამაკაცს .- ვინ არის ?
- ლაშა ნოზაძე.. - მხრების აჩეჩვით მიუგო თიკამ
- კონკრეტულად ილაპარაკე თიკა, კონკრეტულად ამის დედაც- სახე მოეღრუბლა მამაკაცს- ვინ ჩემი ყ*ეა ლაშა ნოზაძე?
- ილია ახობაძის ერთ- ერთი ყოფილი ჩიტუნაა. შესაბამისად, არ არის გამორიცხული შენი დის მკვლელობაზეც შეიძლება იცოდეს რამე.. - მიუგო ქალმა და კმაყოფილებით გაიღიმა ,როცა მამაკაცის დაინტერესება შენიშნა .
აბაშიძეს ბევრი აღარ უყოყმანია. სიგარეტის ნამწვი სველ ასფალტზე მოისროლა და სწრაფი ნაბიჯით დაიძრა კლუბის შესასვლელისაკენ. თავი არ შეუწუხებია უკან ადევნებული თიკასთვის რამის სათქმელად , რადგან კარგად იცოდა რომ აზრი არ ჰქონდა, და ისე შეაბიჯა გამაყრუებელი მუსიკით მოცულ შენობაში.

***


- ორი საათია იქ ზის და შეუჩერებლად სვამს.. ნორმალური ადამიანი დიდი ხნის წინ გაითიშებოდა ამ პირობებში, მაგრამ ამას სიმთვრალის არაფერი ეტყობა.. ხარივითაა - ცისფერი ნეონის შუქით განათებულ ხალხით სავსე ბართან ზურგით მჯდარ მაღალ, ბრგე და სიმპათიურ მამაკაცზე მიუთითა თიკამ ლუკას. თვითონ კედელთან განმარტოებით მდგარ ,, თითქმის მთლიანად სიბნელეში ჩაძირულ მაგიდასთან დაეკავებინათ ადგილი და იქიდან აკვირდებოდნენ ხელის გულივით გადაშლილ კლუბის სიტუაციას. "ატმოსფეროს " რესპექტაბელური იმიჯი მხოლოდ საფარი რომ არ იყო , ამაში აბაშიძე კლუბში შესვლისთანავე დარწმუნდა . გარდა ძვირფასი და უთანამედროვესი ინტერიერისა, იგი იმითაც განსხვავდებოდა დედაქალაქის სხვა კლუბებისაგან, რომ არსად ჩანდნენ ნარკოტიკებით გაბრუებული ადამიანები და მსუბუქი ყოფაქცევის წარმომადგენლები. შენობა სავსე იყო ხალხით, ღრმად დეკოლტირებულ მოკლე კაბებსა თუ შორტებში გამოწყობილ მდედრობითი სქესის სექსუალურ წარმომადგენლებს მთელი საცეკვაო მოედანი დაეკავებინათ და თავიანთ პარტნიორებთან ერთად დაუღალავი მოძრაობით აყოლებდნენ მოქნილ სხეულებს ელექტრონული მუსიკის რიტმს. ლუკას მთელი ყურადღება ლაშა ნოზაძისაკენ იყო მიპყრობილი რომელიც მართლაც რომ შესაშური გამძლეობით გამოირჩეოდა, რადგან ერთმანეთის მოყოლებით, შეუჩერებლად ცლიდა ვისკით სავსე ჭიქებს , მაგრამ ბახუსის ხელი ჯერ ახლოსაც კი ვერ მისწვდენოდა.
- ერთი მკვლელობა და პლუს ქალზე ძალადობის ორი ბრალდება.. ჩამოყალიბებული ნადირია.. - სახე ზიზღით დამანჭა თიკამ და მზერა მისგან აბაშიძეზე გადაიტანა - რას უპირებ? - გადასძახა ყვირილით , რადგან ხმის გამაძლიერებლებიდან მოდენილი არანორმალურად მაღალი მუსიკა შეუძლებელს ხდიდა საუბრის გარჩევას.
ლუკამ უპასუხოდ დატოვა მისი კითხვა და ნოზაძეზე უხმო დაკვირვება განაგრძო. მან ორ მოსმაში გამოცალა კიდევ ერთი ჭიქა ვისკი, შემდეგ კი ბარი მიატოვა და დინჯად გაემართა მისგან ათიოდე მეტრით დაშორებული მაგიდასაკენ, რომელსაც ასე 21-22 წლის ასაკის სამი გოგონა მისხდომოდა. მათკენ მეტისმეტად შარმიანი ღიმილის თანხლებით დაიხარა და რაღაც უთხრა . გოგონები ხმამაღალი სიცილით შეეგებნენ მის ნათქვამს და სიმპათიური მამაკაცით აშკარად მოხიბლულებმა ხალისით მიიღეს კიდეც თავიანთ კომპანიაში. ხუთი წუთის შემდეგ კი მამაკაცს ჯგუფიდან ორი გოგონა უკვე თავიდან ფეხებამდე ჰყავდა გაბმული , მაგრამ არც ერთი მათგანის მიმართ ნოზაძე მაინცდამაინც გულწრფელ ინტერესს არ ამჟღავნებდა. მისი ყურადღება უფრო მეტად მის გვერდით მჯდარ შავ კაბაში გამოწყობილ გოგონას მიეპყრო, რომელსაც გაზაფხულის მზიან დღესავით უმანკო ცისფერი თვალები და მუქი , თითქმის შავში გადასული წაბლისფერი თმა ჰქონდა. თავისი მეგობრებისაგან განსხვავებით ჩუმად იჯდა და არც მათ საერთო მხიარულებას იზიარებდა. მამაკაცის მისკენ მომართულ ყოველ სიტყვასა თუ სხვა ქმედებაზე უსიამოვნოდ იშმუშნებოდა და ერთიანად იძაბებოდა. ამ ყველაფერს შუბლშეკრული ლუკა უხმოდ აკვირდებოდა თავისი მაგიდიდან და შორი მანძილის მიუხედავად, არც გოგოს რეაქციები რჩებოდა შეუმჩნეველი და არც ნოზაძის ის ავხორცი მზერა, ერთიანად რომ ბურღავდა გვერდით მჯდარ გოგონას. შემდეგ ყველაფერი ძალიან სწრაფად მოხდა. ქალი მაგიდიდან წამოდგა, მეგობარს რაღაც გადაულაპარაკა და კლუბის ბოლოში მდებარე დერეფნისაკენ დაიძრა , სადაც სავარაუდოდ საპირფარეშოები მდებარეობდა. მამაკაცმა უცვლელი ბოროტებანარევი ავხორცი მზერა გააყოლა მას და ნახევარი წუთიც არ იყო გასული, რომ თვითონაც მიატოვა მაგიდა და სწრაფი ნაბიჯით დაიძრა იმ მიმართულებით , სადაც გოგონა გაუჩინარდა.
- დედას შევე*ი!- გველნაკბენივით წამოიჭრა ფეხზე ლუკა , რომელმაც მომენტალურად გაიაზრა რაც ხდებოდა. სწრაფად გაარღვია ბრბო , ზღვა ხალხი რომ ქმნიდა და იმ მიმართულებით დაიძრა, სადაც ქალი და ნოზაძე გაუჩინარდნენ. თითქმის სირბილით შევარდა ნახევრად ბნელ დერეფანში ,იმ წამსვე მის სმენას ქალების საპირფარეშოდან გამოსული ქალის განწირული კივილი , კაცის გინება და შემდეგ ყრუ დარტყმის ხმა მისწვდა. ფეხის ძლიერი დარტყმით შეაღო კარი და ზურგიდან წამოადგა ნოზაძეს , რომელსაც თმით ჩაებღუჯა კაბაშემოხეული, ტანს ზევით შიშველი ატირებული გოგონა და მის ერთ-ერთ კაბინაში შეთრევას ცდილობდა. მამაკაცი ხმაურზე სწრაფად შემობრუნდა უკან და აბაშიძის იარაღის ლულას გადააწყდა, რომელიც პირდაპირ მისი შუბლის სიმაღლეზე იყო გასწორებული.
-ზუსტად სამ წამში ქალს უშვებ.. - ყინულივით ცივი ხმით გამოცრა ლუკამ.
- ოჰოო...ამას შეხედეთ ვინ გვესტუმრა?! - ამაზრზენად გადაიხარხარა ნოზაძემ , ქალს უხეშად უბიძგა ხელი და იატაკზე დააგდო. შემდეგ კი ყველაფერი ძალიან სწრაფად მოხდა. ნოზაძემ ელვის უსწრაფესად იტაცა იარაღზე ხელი და ისეთი ოსტატობით შემართა , წამით რომ დაეგვიანა აბაშიძეს, ნამდვილად მიაბარებდა უფალს სულს. მაგრამ მას ნოზაძის ელვისებური რეაქცია არ გამორჩენია და იმწამსვე იგრიალა კიდეც მისმა იარაღმა, რომლის ლულიდან გამოტყორცნილი ტყვია პირდაპირ მკერდზე შეეხეთქა ნოზაძეს და ინერციით უკან გადააგდო. ამ უკანასკნელმა დაცემის მომენტში მაინც მოასწრო სასხლეტისთვის თითის გამოკვრა, მაგრამ უსამიზნო ტყვიამ ჰაერი გაკვეთა და საშინელი ზრიალით ნაფშვენებად აქცია ხელსაბანის ზემოთ დამაგრებული სარკე ,რომელიც მომენტალურადვე პაწაწინა ნაწილაკებად დაიფშვნა და შავი მეტლახის იატაკზე ვარსკვლავებივით მიმოიფანტა. ნოზაძის ბრგე სხეული ყრუ ბრაგუნით დაეცა ძირს და იმ წამსვე მისი მკერდიდან ნაკადულივით იხეთქა სისხლმა. აბაშიძემ ფეხის კვრით შორს გააცურა ნოზაძის იარაღი, ჯერ კიდევ ხელში რომ ჩაებღუჯა მამაკაცს, შემდეგ კი მისკენ დაიხარა და ორი თითით მოუსინჯა საძილე არტერია , რომელიც უკვე აღარ ფეთქავდა.
- ჯანდაბა..- ტუჩებიდან ჩურჩულით მოსწყდა იმ წამს შემოსწრებულ თავზარდაცემულ თიკას და პირზე ხელი აიფარა, რომ არ ეკივლა . სასწრაფოდ გადაკეტა მის უკან კარი და გაფართოებული თვალები ბრძოლის ველად ქცეულ ოთახს მოავლო , რომლის კედლებიც წითლად შეღებილიყო, იატაკი კი მთლიანად მინის წვრილი ნამსხვრევებით იყო დაფარული . კედელთან სისხლის გუბეში უსულო მამაკაცი ეგდო, კუთხეში კი ემბრიონის პოზაში მოკუნტულიყო ტანსაცმელ შემოხეული ატირებული გოგონა და მთელი სხეულით არანორმალურად კანკალებდა.
- მკვდარია? - ხმის კანკალით იკითხა ბოლოს
- მკვდარია - აბსოლუტური გულგრილობით მიუგო აბაშიძემ ,ნოზაძის სხეულს მოშორდა და კუთხეში მოკუნტული აცახცახებული გოგონასაკენ წავიდა . ქალი კიდევ უფრო მოიბუზა, შიშველ მკერდზე უფრო მჭიდროდ შემოიხვია მკლავები, რომელზეც ალაგ-ალაგ სისხლჩაქცევები ეტყობოდა და შიშითა და ცრემლით სავსე ცისფერი თვალები აანათა თავზე წამომდგარ კაცს. აბაშიძეს მისი რეაქცია შეუმჩნეველი არ დარჩენია და დისტანციაზე შეჩერდა ,გოგონა კიდევ უფრო რომ არ დაეფრთხო.
- მე შენ არაფერს დაგიშავებ... - ნელა ჩაიმუხლა მის წინ , ქურთუკი გაიხადა და შიშველ ტანზე მოახურა. გოგონა ჯერ მომენტალურად დაიძაბა, შემდეგ ოდნავ შესამჩნევად მოეშვა და მჭიდროდ გაეხვია კაცის ქურთუკში.
- აი, ასე.. ნუღარ გეშინია.. ყველაფერი უკან დარჩა - ალერსიანად გადაუსვა აბაშიძემ თმაზე ხელი.
-ჯანდაბა.. დაგენძრა ,ლუკა.. მაგრად დაგენძრა - წინ და უკან ნერვულ სიარულს მოჰყვა თიკა .
- არავის არ დაენძრა, დაწყნარდი - მისკენ გაუხედავად ცივად მიუგო მამაკაცმა და გოგონას წამოდგომაში დაეხმარა. -სიარული შეგიძლია? მოდი, დამეყრდენი.. - მხრებზე ხელი მოხვია , როცა შენიშნა რომ ერთიანად აკანკალებული ფეხები არ ემორჩილებოდა.
- ჯანდაბა.. აქ ყველგან კამერებია და ერთი გვამი.. ადვილად ვერ გამოძვრები, ლუკა .. ამის დედაც - ნერვულ გამოსვლას აგრძელებდა თიკა
- აუ.. თინათინ!!- უღრიალა წყობიდან გამოსულმა აბაშიძემ - დაწყნარდი, რა!
- მე შენზე ვღელავ... - შესამჩნევად ამღვრეული თაფლისფერი თვალები შეანათა თიკამ
- მერე?! მერე,ამის დედაც?. კიდევ რომ მგრუზავ მაგით მეხმარები, გგონია?
- კარგი , მითხარი რა გავაკეთო..- ჰაერი ხმაურით ჩაისუნთქა თიკამ
-არაფერი.. ვაბშე არ არის შენი აქ ყოფნა საჭირო... ჩაჯექი მანქანაში და წადი!- მოუჭრა მამაკაცმა
-არსად წასვლას არ ვაპირებ!.. - თავი გააქნია თიკამ და ხელი ნერვიულად გადაისვა თმაზე - ეს ყველაფერი ჩემს გამოა, ღმერთო ..
- თიკა!
- ოჰ, ჯანდაბა.. კარგი, მორჩა ვწყნარდები... მითხარი რით დაგეხმარო ?
ლუკამ ერთი ღრმად ჩაისუნთქა ჰაერი შემდეგ კი , მისი მკლავის ქვეშ მობუზულ გოგონაზე ანიშნა
- საავადმყოფოში წაიყვანე..
- კარგი.. - თავი მორჩილად დაუქნია თიკამ - კიდევ სხვა?
- სხვა არაფერი. გოგოს მიხედე. ეგ იქნება შენი დახმარება. - შედარებით მშვიდი ტონით უპასუხა ლუკამ.
- კარგი.. - თავი მორჩილად დაუქნია თიკამ და გოგონას, რომელიც მიღებული შოკისაგან ერთიანად კანკალებდა და ხმას ვერ იღებდა , მხრებზე მზრუნველად მოხვია ხელი - წამოდი, ჩემო კარგო.. ექიმმა უნდა გაგსინჯოს.. მერე კი სახლში დაბრუნდები.. ყველაფერი კარგად იქნება...
მარტოდ დარჩენილმა ლუკამ გულგრილად გადახედა იატაკზე გაშოტილ ნოზაძის სხეულს, რომელსაც ღიად დარჩენოდა თვალები და ისეთივე არაფრის მთქმელი მზერა გაეშტერებინა ჭერისათვის , როგორი ცხოვრებითაც იცხოვრა... მომენტალურად გულისრევა მოაწვა აბაშიძეს და ცხვირით ღრმად შეისუნთქა ჰაერი თავი რომ დაეოკებინა. კარგად იცოდა რომ კლუბის კამერების მიღმა საეჭვო ქმედება არავის დარჩებოდა შეუმჩნეველი და მალე მოაკითხავდნენ. ასეც მოხდა. ნახევარი წუთიც არ იყო გასული, რომ საპირფარეშოს ზღურბლზე იარაღშემართული შავ შარვალ - კოსტუმში გამოწყობილი ახმახი დაცვა გამოჩნდა , მისი მხრის ზემოდან კი თვალებგაფართოებული იმზირებოდა კლუბის მეპატრონე, რომელიც ბრიოლინით გადაგლესილი თმითა და უგემოვნო შარვალ- კოსტუმს დამატებული სქელი ოქროს ცეპებით ამაზრზენად გამოიყურებოდა.
- აქ.. რა ჯანდაბა ხდება ?!- ნოზაძის ცხედრისთვის თვალის მოუშორებლად იკითხა მან და შემდეგ ლუკაზე გადაიტანა ცარიელი მზერა.
- რასაც ხედავ.. - გულგრილად მიუგო აბაშიძემ, რომელსაც თავის საშინელი ტკივილი და დაუოკებელი გულისრევა ერთად აწუხებდა - ყველაფერს მშვენივრად ხვდები , მაგრამ მე მაინც აგიხსნი.. ამით.. - ხელი ნოზაძის გვამისაკენ გაიშვირა - შენი დასამარება იწყება.. გასკდება ეს ამბავი და პარალელურად დაგენძრევა შენ.. გაქრება შენი კლუბის უნაკლო რეპუტაცია.. ფულის ტომრებს აღარ მოუნდებათ გართობა კლუბში, სადაც მრავალჯერ ნასამართლები რეციდივისტები თავისუფლად დაბოგინობენ.. დარჩები მაყუთის გარეშე, რაც შენნაირებისთვის ყველაფერია.. გაწყობს შენ ეხლა ეს ყველაფერი, მითხარი?!
სახე გახევებულმა მეპატრონემ დუმილით უპასუხა.
- ბაზარი არ არის, არ გაწყობს.. - ცივად ჩაეცინა ლუკას
- რას ითხოვ ჩემგან?- ამოღერღა ბოლოს კაცმა.
- ბევრს არაფერს.. - მხრები გულგრილად აიჩეჩა ლუკამ - შენ ძაღლს უთხარი რომ ეგ იარაღი მოაშოროს , ტ*აკი გაანძრიოს და ამ მძორის გატანაში დამეხმაროს... - თავით დაცვაზე მიანიშნა , რომელიც ისევ გულმოდგინედ უმიზნებდა იარაღს, შემდეგ კი დაიხარა და პირველი დასწვდა ნოზაძის უსულო სხეულს.


***

მას შემდეგ რაც ნოზაძის სხეული მტკვარს მიაბარეს , კლუბის წინ დაბრუნებულ აბაშიძეს ისევ იქ დახვდა თიკას თეთრი ჰიუნდაი. თვითონ ქალი ძარაზე მიყრდნობილი ნერვიულად ეწეოდა სიგარეტს., მამაკაცის დანახვაზე კი ნახევრად ჩამწვარი ღერი მოისროლა და ჩქარი ნაბიჯით დაიძრა მისკენ.
- საავადმყოფოში არ მომყვება...შოკშია და გაუჩერებლად ტირის... -თავის მანქანაში ბეღურასავით მობუზულზე ანიშნა და თმაზე ხელი ნერვიულად გადაისვა ქალმა.
- კარგი, მე მივხედავ, დაწყნარდი...-მანქანის კარი გამოაღო აბაშიძემ და გვერდით მიუჯდა ბეღურასავით მობუზულ გოგონას, რომელიც წეღანდელზე უარესადაც კი გამოიყურებოდა. ცისფერი თვალები, ტირილისაგან ერთიანად დაწითლებოდა , სახე მიტკალივით გაფითრებოდა, ზედა ტუჩი კი დარტყმისაგან გახეთქვოდა და შესიებოდა.
- თიკამ, მითხრა რომ საავადმყოფოში არ მიყვები...
- არ მინდა იქ...სახლში მინდა…-ძლივსგასაგონად დაიჩურჩულა გოგონამ.
-მისმინე...შენ ექიმი გჭირდება...
- სახლში მინდა…-გაიმეორა და ცისფერი თვალებიდან ცრემლების ახალმა ნაკადმა იწვიმა.
- კარგი...კარგი, ამის დედაც...მივდივართ...შენ თუ გინდა საერთოდ გადავწვავ აქაურობას, ოღონდ დამშვიდდი და აღარ იტირო... - მანქანიდან გადასულმა, მგზავრის მხარეს კარი გააღო და მხრებზე მოხვია ხელი - თიკა წაგიყვანს , ხოო?
-შეგიძლია შენ რომ წამიყვანო?-გაუბედავად შეანათეს ამღვრეული მზერა.ჰაერი ღრმად შეისუნთქა აბაშიძემ და წამით უხმოდ დააკვირდა.
-კარგი, მოდი…- მკლავში წვდა ბოლოს და თავის ჯიპში ჩაჯდომაში დაეხმარა. - შენთან არ დამიმთავრებია… - ცივად მოუჭრა თიკას , მერე კი თვითონაც მიუჯდა საჭეს. ძრავი აამუშავა და უმისამართოდ გაუყვა ნაწვიმარ სანაპიროს. გარეთ უკვე შუაღამე იყო და ჰაერში,წვიმის სურნელთან შერეული შემოდგომის სუსხი გამეფებულიყო. თავი უსკდებოდა, სხეული უდუღდა. მანქანის მინას ჩაუწია და სიამოვნებით შეუშვირა სახე ცივ ჰაერს.
-ხო არ გცივა?-დაეკითხა გვერდით მჯდომს.პარალელურად კი სიგარეტის კოლოფს დასწვდა და ერთი ღერი ამოაძვრინა.
-პირიქით...ვერ ვსუნთქავ…-ძლივსგასაგონად დაიჩურჩულა გოგონამ და თვითონაც ბოლომდე ჩაუწია მინას.
- ეწევი?-სიგარეტი ტუჩებს შორის მოიქცია აბაშიძემ და გოგონას გადახედა, რომელმაც უარყოფის ნიშნად ოდნავ გააქნია თავი, მერე კი სიგარეტის მოკიდებაში გართულს დააკვირდა.
- ამშვიდებს?
- ისეთ პონტში…-ღრმა ნაფაზი დაარტყა ლუკამ და კვამლი ფანჯარაში გაუშვა- საერთო ჯამში კი, დიდი ყ*ლეობაა, არ გაეკარო…
-ყველა მწეველი მაგას ამბობთ, მაგრამ მაინც ეწევით…
-ხოო...ბაზარი არ არის…-გაეცინა ლუკას.-რა გქვია?
- ნინა...-ამოიტირა გოგონამ და ცრემლები წვრილი თითებით შეიმშრალა.
-ნინა...ვინ დაგარქვა ეს სახელი?
- მამამ...ბებიას ერქვა და მამამ მის გამო დამარქვა...
- კარგი...ნინა...შენ თავზე მომიყევი...აბა რას საქმიანობ? - საუბარი ჩვეულებრივი ტონით გაგრძელა ლუკამ, გოგონა რომ აეყოლიებინა და მისი ყურადღება მომხდარიდან სხვა რამეზე გადაეტანა ცოტა ხნით მაინც..
- ვსწავლობ...
- სად?
- ჯავახიშვილში...სამართალზე..
- უყურე შენ... - გაეცინა ლუკას - ესე იგი მომავალი იურისტი ხარ...
- ჩემს ძმასავით.. - თბილმა ტალღამ გადაუარა ნინას სახეზე.
- ძმა გყავს?
- მყავს, კი..პროკურორია... - სიამაყის ნოტებმა გაიჟღერა მის ხმაში-გიორგი მეტრეველი!-დაამატა და ჩამოწოლილი სიბნელის მიუხედავად, სალონში პერიოდულად გამკრთალი ლამპიონების შუქზე,
არ გამოპარვია მამაკაცის სახის წამიერი ცვლილება.
- მოხდა რამე?-მომენტალურად გამეფებული სიჩუმე ვეღარ აიტანა გოგონამ და ისევ გაუტყდა ხმა, ცრემლებიც ახლიდან მოაწვა.გაუბედავად აკვირდებოდა დადუმებულს,რომელმაც ნახევარ წუთიანი ასევე უხმო სიარულის შემდეგ შუქნიშანთან შეაჩერა მანქანა.
-ლუკა...
-არაფერი, ნინა…არაფერი მომხდარა...უბრალოდ, ეს დედამოტყნული ქალაქი ზედმეტად პატარაა...-ჩამწვარი ღერი ფანჯრიდან მოისროლა აბაშიძემ, მერე კი ღრმად ჩაისუნთქა გრილი ჰაერი და გახურებულ სახეზე ძლიერად მოისვა გრილი ხელები.საშინლად უსკდებოდა თავი.
-ხოო, თბილისი მართლა პატარაა…-დაბნეულად დაეთანხმა გოგო და მანქანის მინიდან ნაწვიმარ გზას გახედა.
-ესე იგი, გიორგი მეტრეველის და ხარ?
-იცნობ?-ნინამ, ისევ აბაშიძეზე გადაიტანა მზერა , ამ უკანასკნელმა კი უპასუხოდ დატოვა მისი კითხვა.- გიორგის არ უნდოდა რომ იქ წავსულიყავი...არ უნდოდა...გული უგრძნობდა? თუ რა იყო, არ ვიცი…ვიჩხუბეთ...ცხოვრებაში პირველად ვიჩხუბეთ სერიოზულად...არ დავუჯერე, ცხოვრებაში პირველად გადავახტი მის სიტყვას და უფრო მის ჯიბრზე წავედი იქ, კი წავიმტვრიე ცხვირიც...ღმერთო, რა დებილი ვარ...რა დებილი ვაარ…-სახეზე აიფარა ხელები და ისევ ამოუჯდა გული.
- ჰეი...დამშვიდდი და ნუღარ ტირი რა...ნინა…-მისკენ ნახევარი ტანით შებრუნდა აბაშიძე და ფრთხილად შეეხო თვალებზე აფარებულ ხელზე- მესმის რომ ცუდი რამ გამოიარე...მაგრამ, გთხოვ რომ დამშვიდდე და აღარ იტირო...აღარ იტირო და ამის მერე ძმას დაუჯერე ხოლმე...კარგი?
- კარგი…
-იცი როგორ ვერ ვიტან ქალი რომ ტირის? აზრზე არ ვარ რა გავაკეთო ხოლმე და მერე ვჭედავ...ცრემლები, სერიოზული იარაღი გაქვთ არსენალში…-გაეცინა და მის სიცილზე ნინასაც გაეცინა.
-ეგრე, რა…-სავარძელში შესწორდა მამაკაცი და მანქანა დაძრა-სად დაგტოვო?
-ნუცუბიძეზე…-ცრემლები შეიმშრალა მეტრეველმა და თავადაც გასწორდა სავარძელზე.
დედაქალაქში უკვე შუაღამე იყო, გზებზე კანტიკუნტადღა მოძრაობდნენ მანქანები...ბოლომდე დააწვა სიჩქარის პედალს და აღარც შუქნიშნებზე შეჩერებით შეუწუხებია თავი...ათ წუთში დაფარა გოგონას მიერ ნაკარნახევ მისამართამდე მანძილი და ნუცუბიძის პლატოზე, ერთ- ერთი თექვსმეტ სართულიანი კორპუსის წინ შეაჩერა თავისი ჯიპი.
- ნინა.. - ფრთხილად შეეხო სავარძელში წუთის წინ ჩაძინებულ გოგონას, რომელიც გველნაკბენივით შეკრთა, სწრაფად გასწორდა სავარძელში და დამფრთხალი თვალები მიანათა მამაკაცს.
-დამშვიდდი...მე ვარ…-ჰაერი ღრმად შეისუნთქა ლუკამ-მოვედით...შენს სახლთან ვართ...
-მადლობა...ყველაფრისთვის…-ამოიჩურჩულა გოგონამ და დაუკითხავად გადმოუგორდა ცრემლი...
-სამადლობელი არაფერია…-თბილად გაუღიმა მამაკაცმა.
-არაფერია?-მკრთალად გაეღიმა ნინას-შენ ჩემი სიცოცხლე გადაარჩინე…-დაიჩურჩულა ძლივსგასაგონად...მისი თვალებისთვის მზერა არ მოუშორებია, მამაკაცის ხელი, ლოყაზე ჩამოგორებულ ცრემლს რომ უმშრალებდა , წვრილ თითებში მოიქცია და ხელისგულზე ფრთხილად აკოცა...მერე კი სწრაფად შეტრიალებულმა ისე გამოხსნა კარი და გაუჩინარდა სადარბაზოში, თვალის შევლებაც ვეღარ მოასწრო აბაშიძემ...

****

ღამის ხუთი საათი იყო , ნუცუბიძე- ვაშლიჯვრის დამაკავშირებელ გზაზე რომ შეაყენა მანქანა. იქიდან გადმოსული ძარას მოეყრდნო მთელი ტანით ,სიგარეტს გაუკიდა და ჰორიზონტს გახედა , სადაც მთელი ქალაქი ხელის გულივით მოჩანდა. უკვე შუაღამე იყო , მაგრამ დედაქალაქს მაინც არ ეძინა ბოლომდე. შორიდან ღამის სიჩუმეში მკაფიოდ აღწევდა მანქანების ხმაური და სიბნელეში ვარსკვლავებივით ციმციმებდნენ ქალაქის სინათლეები. ის იყო სიგარეტის მოწევა ჩაამთავრა, მის უკან საბურავების წივილით რომ შედგა აბაშიძის ჯიპი. ნამწვი მოისროლა და მანქანისაკენ ჩქარი ნაბიჯით წასული სწრაფად ჩაჯდა სალონში, შემდეგ კი მთელი ტანით შეტრიალდა გაყინული სახით მომზირალისაკენ, რომელიც ისეთ სუსხს ასხივებდა მთელი ტანით დაიძაბა ალავიძე.
- ლუკა..
- ჩვენს შორის არავითარი მეგობრობა აღარ გამოვა...მარტივად და გასაგებად რომ გითხრა არაფრის პერსპექტივა აღარ გვაქვს...-მოკლედ მოუჭრა აბაშიძემ , მერე კი კბილებში გამოცრა განრისხებულმა - ეხლა შეგიძლია გადახვიდე!
- ჯანდაბა, მისმინე!- თვალები აემღვრა ქალს.
- რა გისმინო, რააა?!!!.. - მომენტალურად იფეთქა მამაკაცმა -ტ*აკი დააყენე -მეთქი გითხარი! გაგაფრთხილე , ხო ეს დედამოტყნული?.. შენ კიდევ რა გააკეთე? ერთ ყურში შეუშვი და მეორედან გამოუშვი...ძაან ჩვეულებრივად დაიკიდე...მე კიდევ ვერასოდეს ვიმეგობრებ ადამიანთან რომელიც ჩემს ნათქვამს ფეხებზე იკიდებს...გადადი!
- გთხოვ...არ მინდა შენი დაკარგვა...- ცრემლები მოაწვა თიკას.
-ყ*ლეზე მ*კიდია!!!- ბოლო ხმაზე იღრიალა საბოლოოდ წყობიდან გამოსულმა აბაშიძემ - ყ*ლეზე მ*იდია...მაგაზე მაშინ უნდა გეფიქრა მეც და ჩემს ნათქვამსაც ყ*ლეზე რომ იკიდებდი...ტ*რაკი დააყენე თიკა...არ გითხარი? მიპასუხე რომ გეკითხები, არ გითხარი? გითხარი ხოო,ერთხელ და ორჯერ კი არა ცხრაჯერ გაგიმეორე და შენ რა ქენი?! დაიკიდე ყ*ლეზე! ხოდა ეხლა მე მ*იდია რა გინდა და რა არა...გადადი მანქანიდან!
- ჯანდაბა, მაპატიე.. - დაიჩურჩულა ქალმა.
-ნუ მაიძულებ სულ ავიღო თავზე ხელი და კინწისკვრით ჩაგაგდო...გადადი მეთქი!-დაჭიმულ ყბებში გამოცრა მამაკაცმა და ალავიძეც მეტი აღარ გაჯიუტებულა...სახეზე აფარებული ხელებით,ატირებული გადმოვიდა მანქანიდან და იმწამსვე ადგილიდან მთელი სისწრაფით მოწყვეტილ ჯიპს, მთელი სიბრაზე და წყენა კივილნარევი ლანძღვით გააყოლა:
- შენი დედაც, აბაშიძე!!!

***

- კიდევ დიდხანს უნდა ვიაროთ ასე სამგლოვიარო პროცესიასავით ?- უკანა სავარძლიდან გასძახა დემეტრაძემ მეგობრებს იმით გაღიზიანებულმა რომ უკვე ათი წუთი იყო ორივე დუმდა, პასუხად კი მხოლოდ საბას მიერ ნაჩვენები სამი თითის კომბინაცია მიიღო.
დედაქალაქში საღამოს შვიდი საათი იყო და ვაჟა - ფშაველას გამზირზე იდგნენ უზარმაზარ საცობში, რომლის წყალობითაც მართლაც სამგლოვიარო პროცესიის მონაწილეებივით ნელა მიიზლაზნებოდნენ მანქანები.
- ეს.. - საჭესთან მჯდარ აბაშიძისკენ გაიშვირა ხელი გიორგიმ - ღმერთის საჩუქარი აქამდეც არ ყოფილა, მაგრამ რაც იმ გოგომ დაადო მუდმივად სახე ამჟავებული დადის.. კაროჩე რაა - თვალები აატრიალა გაბეზრებულმა და რაღაც ქაღალდები მოიმარჯვა - ნია.. ნია.. ნია.. მოკლედ ნია სანიკიძე.. 23 წლის ... დაიბადა გურიაში, ფილოსოფოსის და დიასახლისის ოჯახში.. დედა იურისტების მდიდარი ოჯახიდან იყო და ჯიბე გაფხეკილი ფილოსოფოსი სიძედ არავის ეპიტნავებოდა. მაგრამ ქალმა ქვა ააგდო და თავი შეუშვირა, დაიკიდა მამის და ძმის წინაღმდეგობა, დაკრა ფეხი და გაყვა ჩვენ ფილოსოფოსს.. ზუსტად ცხრა თვის თავზე ქვეყანას მოევლინა შენი ნიაკოც.. ბედნიერი ოჯახი იყო, სამაგალითო და თითით საჩვენებელი.მამამისი ადგილობრივ სასწავლებელში კითხულობდა ლექციებს.. ქალი საოჯახო საქმეს უძღვებოდა..ცხოვრობდნენ თავისთვის მშვიდად, ზრდიდნენ გოგონას. ასე გაგრძელდა, სანამ ნია ხუთი წლის არ გახდა. მერე კი მოხდა ის რამაც ბედნიერი ოჯახი ხელის ერთი მოსმით დაანგრია..
- რა მოხდა?- ინტერესით გამოხედა საბამ
- ქალს სისხლის გათეთრების დიაგნოზი დაუსვეს და დიაგნოზის დასმიდან ზუსტად ერთ თვეში გარდაიცვალა... ნიას მამამ ცოლის დაკარგვით გამოწვეულ ტკივილს ვერ გაუძლო , ადგა და სამი თვის თავზე , საკუთარ სამზარეულოში ჩამოიკიდა თავი.. ობოლი გოგოს მოვლა- პატრონობა მამიდამისმა ითავა.. მოკიდა ხელი ძმისშვილს და თბილისში საკუთარ ოჯახში წამოიყვანა.. შვილივით გაზარდა, ასწავლა და უნივერსიტეტის დამთავრების შემდეგ დიღმის მასივში ახალაშენებული ერთოთახიანიც ჩაახუტა.. ძმის სულის წინაშე მოვალეობის პირნათლად მოხდის შემდეგ კი მშვიდად მიებარა თბილისის მიწას შვიდი თვის უკან.. თვითონ ნიას .. ყველა დადებითად ახასიათებს.. მშვიდი , გონიერი და წყნარი გოგონა იყო.. სკოლაშიც და უნივერსიტეტშიც წარჩინებით სწავლობდა.. არასდროს ჰქონია სერიოზული ურთიერთობა.. უჩვეულოდ ლამაზი გოგონა არავის ტოვებდა გულგრილს და მამიდამისს წარჩინებული სასიძოების რიგი ედგა, მაგრამ ადრე გათხოვების სასტიკი წინააღმდეგი იყო და ნიაც არც ერთი მათგანისკენ არ იხედებოდა.. სამეზობლოში და საახლობლოში საჩვენებელი სახელი ჰქონდა, არასდროს გახვეულა რამე საეჭვო ისტორიაში , არ სვამს, არ ეწევა , ყოველთვის ათზე ბრუნდება სახლში და ა.შ. მოკლედ , ტიპური კარგი , დამჯერი გოგოს ტიპაჟია შენი ნიაკო - სახედამანჭულმა ქაღალდები უგულოდ მოიფრიალა გვერდით და სიგარეტს გაუკიდა
- მოიცა და შენ ეგ ცნობები საიდან?- წინა სავარძლიდან სარკეში ინტერესით გამოხედა საბამ
-გამომძიებელს ესაუბრები ძმაო.. მართალია არ შემდგარს და დროებითს, მაგრამ მაინც გამომძიებელს..
- რა შიგა აქვს?!- აბაშიძეს გადახედა სიცილით საბამ.
- დემეტრაძე.. - სიგარეტს გაუკიდა ლუკამ
- რა გინდა?
- ჩემს გოგოს შეეშვი. - მოკლე პასუხით შემოიფარგლა აბაშიძე.
- ჩემს გოგოს - გამოაჯავრა გიორგიმ - იჯექი მანდ და მალე აღარ იქნება.. აგახევს ის პროკურორი და დარჩები ხახამშრალი..
- აი, მაგის შანსი....აბსოლუტურ ნულზე აქვს! - უდარდელად გაეცინა ლუკას.
- შენი თავდაჯერებაც მოვ**ან ! - უცერემონიოდ გადმოსძახა გიორგიმ მეგობარს.
- ტვინს ტ**ავ - გამაფრთხილებლად გახედა საბამ მეგობარს
- ტვინს თქვენ ტ**ავთ.. იუმორს რომ აქციეთ ზურგი.. ვაბშე გამიჩერეთ რა ამის დედაც.. ამ საცობის და თქვენი სიფათების ერთად ატანა აღარ შემიძლია - ბუზღუნით გამოაღო კარი დემეტრაძემ , საბას კითხვაზე სად მიდიხარო? სამი თითის კომბინაციით გამოეპასუხა, ზღვა მანქანებს შორის გაძვრა და თვალს მიეფარა შენობის კუთხეში.
- სულ გარეკა - გაეცინა საბას და აბაშიძეს გადახედა, რომელსაც ერთი ერთი შეხედვით მშვიდად ეჭირა თავი და წყნარად მიუყვებოდა მანქანების კოლონას...მაგრამ ბარამიძემ , რომელიც საკუთარი თავივით იცნობდა მეგობარს , კარგად იცოდა რომ მის თავში და სულშიც ეხლა სრული დომხალი იდგა და კაცმა არ იცის როდის იფეთქებდა...
-ძუკნა...ეგ ძუკნა...-თითქოს მისი სიტყვების დასტურად, კბილებში ჩუმად გამოცრა აბაშიძემ და საჭეზე ბრაზით დაკრა ხელი...ასათიანის კვეთამდე დარჩენილი მანძილი უსიტყვოდ გაიარეს და ბოლოს ერ-ერთი კორპუსის წინ შეაჩერა მანქანა.
-რას აპირებ?- სიგარეტს მოუკიდა ბარამიძემ და მეგობარს გადახედა.
- აზრზე არ ვარ..- მხრები გულგრილად აიჩეჩა ლუკამ და სახე ძლიერად მოისრისა.
- არ ვიცი...შენს ძმობას ვფიცავარ გეტყოდი : დაიკიდე და მიაფურთხე ყველაფერს-მეთქი...მაგრამ ეგ გოგო ძალიან სხვანაირი ტიპი ჩანს...და მეცოდება , იცი? ვერ გაუძლებს შენს სიგიჟეებს - გაეცინა საბას და ჰორიზონტზე მიშტერებულმა , ყბებდაჭიმულმა მეგობარმა რომ აღარაფერი უპასუხა, მიხვდა ამ საკითხის განხილვა არ სურდა, ამიტომ მეტი აღარაფერი უთქვამს , სიგარეტი მოისროლა , მანქანიდან გადმოსულმა ძარაზე ხელი დაურტყა მერე კი სადარბაზოში გაუჩინარდა...აბაშიძემაც დაძრა მანქანა , ვაჟა ფშაველას გამზირისაკენ გადაუხვია და შუქნიშანთან შეჩერდა. დედაქალაქში უკვე ღამე იყო და მარტო იდგა უზარმაზარ გამზირზე მანამ სანამ , შავი ბეემვეს ჯიპი არ ამოუდგა გვერდით, რომლის სალონიდანაც ზომაზე მეტად აწეული მუსიკის ხმა იღვრებოდა და ისედაც გასკდომამდე მისულ თავში შემაწუხებლად უბრახუნდება. ბეემვეს სალონში ალუდა ქეთელაური მღეროდა ქალის უმანკო თვალებზე და მის მონატრებაზე...უმანკო თვალებმა ნია გაახსენა და უარესად მოეშალა ნერვები...ნამდვილად არ უნდოდა იმ მომენტში სანიკიძეზე ფიქრი , არც მის უმანკო თვალებზე ამიტომ ჰაერი ღრმად ჩაისუნთქა თავის მოსათოკად და შეძლებისდაგვარად მშვიდად დაელოდა მწვანე ნიშანს.
"...ისე მომწყურდი როგორც არასდროს,
შენი უმანკო თვალების ხილვა მომინდა,
რატომ მითხარი -შენი ვიქნები,
ვეღარ ვახერხებ თავის დაღწევას, ომიდან.
მერე მუზებიც გაფრინდებიან შორს
და ჩემს მაგივრად დაელოდები სხვას,
შენი თვალები ისევ სიყვარულს მთხოვს,
ვგრძნობ არ ვეკუთვნი, აღარც საკუთარ თავს..."- თითქოს მის ჯიბრზე აგრძელებდა ქეთელაური მთელი გრძნობით სიმღერას და აბაშიძის არსებაში დაუკითხავად მოწოლილ გრძნობებს, მონდომებით რომ ებრძოდა მამაკაცი, დამხმარე ძალად ევლინებოდა უთანასწორო ბრძოლაში...არ უნდოდა ნიაზე ფიქრი...ჯანდაბა...ნამდვილად არ უნდოდა, მაგრამ ეს ფიქრები თავში სვავებივით რომ შემოგიტევენ და თავს აღარ განებებენ..თვალები მაგრად დახუჭა
და კეფა რამდენჯერმე ძლიერად მიარტყა სავარძელს, თითქოს ასე შეძლებდა გონებიდან გაექრო იმ წამს ჭიანჭველებივით შემოსეული კადრები, სადაც მხოლოდ ერთი სახე ფიგურირებდა...შემოდგომის ფერებივით თბილი და გულის გაჩერებამდე მონატრებული ქალის სახე..თითები აუკანკალდა ისე მოუნდა ამ სახეს მოფერებოდა...მისი სხეულის ფაქიზი სურნელი შეეგრძნო და ხელების ნაზი შეხება...მთელი ძალით შემოტეული მონატრების გრძნობა , მკერდის არეში საშინელი სიმძიმით დააწვა, ერთიანად თავის მარწუხებში მოიქცია მძიმედ მფეთქავი ორგანო და სულშეხუთულს, სუნთქვაც გაუჭირდა...
- შენი დედაც, სანიკიძე...შენი დედაც!- გამოცრა კბილებში სწრაფად ჩაუწია მანქანის მინას და ხარბად შეისუნთქა ოქტომბრის საღამოს გრილი ჰაერი , მაგრამ ამან წამითაც ვერ უშველა... გაცოფებულმა გახედა ბეემვეს მძღოლს,რომელმაც იმ მომენტში ალბათ ღმერთმა გადმოხედა , შუქნიშნის მწვანე ნიშანი მოუვლინა მხსნელად და მანაც მაშინვე დაძრა მანქანა. "ეხლა ვხვდები რომ შენი დაკარგვა არ მინდა..." წინ წასული მანქანიდან ბოლო ნოტები მისწვდა აბაშიძის სმენას და ეს უკვე პიკი იყო..
ეს უკვე პიკი იყო..
-დედას შევეცი...-გამოცრა საბოლოოდ ნერვების პიკზე მისულმა და სიჩქარის გადამრთველთან მიგდებული სიგარეტის კოლოფიდან ერთი ღერი ამოაძვრინა. ხარბად ჩაისუნთქა მომწამლავი კვამლი და მთელი ძალების მობილიზებით შეეცადა დამშვიდებასა და თავის ხელში აყვანას. რაც რამდენიმე წამის შემდეგ მოახერხა კიდეც...ნელი სვლით დაძრა ჯერ კიდევ შუქნიშანთან შეჩერებული მანქანა,  პარალელურად კი იმ წამს აწკრიალებულ ტელეფონს დასწვდა, რომლის ეკრანზეც მისთვის უკვე კარგად ნაცნობი და საყვარელი ნომერი აციმციმდა...კიდევ ერთი ღრმა ნაფაზი დაარტყა აუჩქარებლად , ბოლომდე ჩამწვარი ღერი ფანჯრიდან მოისროლა და მხოლოდ მას შემდეგ გადაუსვა სენსორს თითი.
- მომენატრე...მოხვალ ჩემთან?- რამდენიმე წამის შემდეგ იყო კითხვა გაუბედავი და მონატრებული ხმით, რომელიც უკვე ორი კვირა იყო არ გაეგონა...

***

ღრმად ჩაისუნთქა ჰაერი, მაგიდიდან თავისი ნივთები წამოკრიფა და სამუშაო ოთახის კარი გამოიხურა. გარეთ გამოსულს კი ადრიანი შემოდგომის ღამის სუსხთან ერთად მოულოდნელი სტუმარიც შეეგება გიორგი მეტრეველის სახით , რომელიც ტოიოტას ჯიპზე მიყრდნობილი უღიმოდა მეგობარს.
-ეეე...როდის ჩამოხვედი?- სწრაფად გადაჭრა მანძილი სიხარულისგან სახეგანათებულმა გოგონამ და მეგობარს ჩაეხუტა.
- ზუსტად ოცი წუთის წინ...- სიგიჟემდე მონატრებული ნაზი სურნელით გაჟღენთილ ლოყაზე ხმაურით აკოცა გიორგიმ.
- და პირდაპირ ჩემთან მოაჭერი?- გაეცინა ნიას და მამაკაცის მკლავებისგან განთავისუფლებული ოდნავ უკან გადგა.
- აჰამ...- თმაზე მიეფერა გოგონას თბილად მომღიმარი მამაკაცი.
- არ მითხრა რომ მოგენატრე - წარბები მოჩვენებითი გაკვირვებით აზიდა ნიამ.
- შენ რა მოსანატრებელი ხარ...- სახე მოჩვენებითი ამრეზით დამანჭა მეტრეველმა და მხარზე ხელი მოხვია - წამო...ნინასაც გავუაროთ და დავსხდეთ სადმე - უნდოდა მანქანისაკენ წაეყვანა ქალი, ნიამ კი იმწამსღა გაიაზრა რომ ლუკაც წუთი წუთზე უნდა გამოჩენილიყო მისი სამსახურის შენობასთან.გულმა მაშინვე უსიმოვნოდ დაუწყო ძგერა და სახეც მომენტალურად შეეცვალა...ინტუიცია და ყოველგვარი საღი აზრი კარნახობდა, რომ ამ ორი მამაკაცის შეხვედრა მეგობრულ ვითარებაში ნამდვილად არ ჩაივლიდა...მეგობრის თავშეკავების იმედი კი ჰქონდა, მაგრამ აბაშიძის ნამდვილად არა..
უკვე შესამჩნევად ანერვიულებულმა, ფრთხილად მოიშორა მეგობრის მკლავი და ერთი ნაბიჯით უკან დაიხია.
- რა მოხდა? - წარბები შეკრა მამაკაცმა და ქალს გამომცდლად დააკვირდა.
- ეხლა არა გიო...სხვა დროს იყოს, კარგი?- მუდარით ახედა ერთი თავით მაღალ მეტრეველს ნიამ და ეზოს შემოსასვლელისაკენ ნერვიულად გააპარა მზერა.
- ეხლა რატომ არა?- არ ეშვებოდა მის მზერით გაბურღვას მამაკაცი.
- უბრალოდ, არა...ეხლა არა...- თავზე ხელი ნერვიულად გადაისვა ქალმა.
- ნია...რა ხდება?
- მაპატიე, მაგრამ შენ ეხლა უნდა წახვიდე..მაპატიე.. -ხმაში მუდარა გაურია გოგონამ , პარალელურად კი მის მხარს უკან რაღაცაზე მიაპყრო მზერა...მეტრეველმაც იქით შეაბრუნა თავი და მათგან ათიოდე მეტრის დაშორებით მდგარი უკვე კარგად ნაცნობი რენჯროვერი გაარჩია. მართალია მანქანის ფარების ძლიერი შუქი მათკენ რომ იყო მიმართული ერთიანად აბრმავებდა , მაგრამ არცერთს არ გასჭირვებიათ გაერჩიათ მძღოლის გაყინული სახე. ნიამ, თრთოლვით შეისუნთქა ჰაერი და კიდევ უფრო ანერვიულებულს მეტი მღელვარება ჩაუდგა თვალებში, მეტრეველმა კი ანალოგიური ზიზღითა და სიძულვილით სავსე მზერა მიაგება აბაშიძის მზერას.
- მაპატიე... - ესღა უთხრა სანიკიძემ მამაკაცს , შემდეგ სწრაფად შებრუნდა და ჩქარი ნაბიჯით წავიდა აბაშიძის მანქანისაკენ. კარი გამოაღო და მის გვერდით დაიკავა ადგილი.
- შენ რა ორივე ერთად დაგვპატიჟე?- ისე რომ მისკენ არ გაუხედავს, ყინულივით ცივი ხმით დაეკითხა აბაშიძე და ქალმა და ისიც შენიშნა როგორ გასთეთრებოდა მამაკაცს საჭეზე ჩაფრენილი თითები, ისე მჭიდროდ კრავდა ბრაზისაგან.. თან გაყინულ მზერას არ აცილებდა მეტრეველს, რომელიც ანალოგიურად სიძულვილით სავსე მზერით პასუხობდა.
- გიორგი თვითონ მოვიდა! - ბრაზით აანათა მწვანე თვალები ნიამ, რომელსაც გული უკვე არანორმალური სისწრაფით, სულისშემხუთველად უცემდა და ეხლა მხოლოდ იმასღა ნატრობდა რომ ისე გაცლოდნენ იქაურობას, არცერთი მისთვის ძვირფასი ადამიანი რომ არ დაზარალებულიყო. მეტრეველის მანქანა ზუსტად ლუკას ჯიპის წინ, მის პარალურად იდგა. რომელიმეს უნდა დაეთმო გზა, რომ მანქანას გავლა შესძლებოდა, მაგრამ არც ერთი არ იხევდა უკან. საჭესთან მსხდრები კორიდის ხარებივით მომართულები შეჰყურებდნენ ერთმანეთს და ჯიუტად არ თმობდნენ პოზიციებს.
- ჩემს თავს გაფიცებ, ოდნავ მაინც რამეს თუ ვნიშნავ შენთვის...წყნარად წავიდეთ აქედან... - შეევედრა მრისხანებისგან ლარივით დაჭიმულ აბაშიძეს თითქმის უკვე ტირილამდე მისული. შემდეგ კი მეტრეველზე გადაიტანა მავედრებელი მზერა. ამ უკანასკნელმა, ისე რომ აბაშიძისთვის მზერა არ მოუცილებია, ხელი ნელა წაიღო გასაღებისაკენ და შემდეგ ნელი სვლით დახია უკან მანქანა. აბაშიძემაც დაძრა თავისი ჯიპი და ის იყო ნიამ შვებით ამოისუნთქა რომ, მეტრეველმა ისევ დაამუხრუჭა და მანქანა შეაჩერა. შემდეგ კი ყველაფერი ძალიან სწრაფად მოხდა.
- შენი დედაც მოვტყან!-ცივად გაეცინა აბაშიძეს , პედალს ბოლომდე დააწვა და მომენტალურად დაძრა მანქანა, რომელიც მართალია მსუბუქად, მაგრამ მაინც ხმამაღალი ჭახანით შეასკდა მეტრეველის ტოიოტას , ადგილზე შეაქანა და უკან დახია.
- შეშლილო ნაბი**არო !!!- იღრიალა აჭარხლებულმა პროკურორმაც აბაშიძის მისამართით, რომლის ჯიპიც უკვე ელვის სისწრაფით მიქროდა მთავარ გზაზე.


***

-შენ სულ გადაირიე, ხო? - უკივლა ნიამ საჭესთან მჯდარ აბაშიძეს, რომელსაც გიჟურად მაღალი სიჩქარით მიჰყავდა მანქანა.
- დაწყნარდი და მორჩი ისტერიკებს....- კბილებში გამოცრა მამაკაცმა.
- რანაირად დავწყნარდე, მითხარი? რანაირად დავწყნარდე? დავწყნარდე კი არა...შენ მე ესე ბოლოს მომიღებ!!!
- ბებიაჩემივით მაინც ნუ ბაზრობ...- გაეცინა ლუკას.
- რა დაგიშავა გიორგიმ ? მითხარი რა დაგიშავა ესე რომ მოიძულე ? მარტო იმიტომ გძულს რომ პროკურორია?
- თვითონ ვერ ხვდები, ხოო?!-ღრიალზე გადავიდა აბაშიძე.
- ვერ!
- თავს ნუ იდებილებ და ნუ მიწვევ...ნუ მიწვევ, ამის დედაც! ვერ ხვდები , ხოოო? ვერ ხვდები თვალებით რომ გჭამს ის დედამოტყნული და ერთი სული აქვს ერთი მაგრად გიხმაროს!
-სისულელეს ამბობ ლუკა...სისულელეა გესმის? გიორგისთვის მხოლოდ მეგობარი ვარ მეტი არაფერი...- მამაკაცის სახე ხელებში მოიქცია ნიამ და თვალი თვალში გაუყარა.
- მეგობარი არა, ყ*ლე!-იღრიალა აბაშიძემ და ცივად მოიშორა ქალის ხელები.
- ნუ ღრიალებ!- თვითონაც ვერ მიხვდა ისე აყვირდა ნიაც.
- ნუ გამომიყვან წყობიდან და არ ვიღრიალებ...დედას შევეცი! დავიჯერო იმდენი ტვინი არ გაქვს რომ გაარჩიო კაცი რომელიც წლებია შენს გვერდით არის ქალს ხედავს შენში თუ უბრალოდ მეგობარს?
- გიორგისთვის მხოლოდ მეგობარი ვარ…- არ თმობდა პოზიციებს სანიკიძე.
- გაჩუმდი...აი უბრალოდ გაჩუმდი! ჩემი კარგიც მოვტყან უბრალოდ გაჩუმდი..-გამოცრა გაცოფების პიკზე მყოფმა მამაკაცმა, ქალის სატირლად გამზადებული თვალების დანახვაზე უარესად მოეშალა ნერვები - და არ მინდა ეხლა ეს დედამოტყნული ცრემლები!!
-წადი შენი! - მიახალა გაგულისებულმა ქალმა.
- რაა?! - სახე მოენგრა ლუკას.
- წადი შენიც - მეთქი! რა ვერ გაიგე?- მზერა ჯიუტად გაუსწორა წარბებშეკრულ მამაკაცს. რომელიც ერთხანს უხმოდ, ცივი მზერით აკვირდებოდა განრისხებულ ქალს...მერე კი წარბები გახსნა და ტუჩის კუთხეებში გაპარული ღიმილის დასაფარად თითები ჩამოისვა სახეზე.
- ამის დედაც...-მაინც გაეცინა ბოლოს და მკლავზე დასწვდა ქალს- მოდი აქ!
-შემეშვი!- ხელი ბრაზით გამოგლიჯა უარესად გაგულისებულმა ქალმა და შეამჩნია, მომენტალურად როგორ შეეცვალა მამაკაცს მზერა, ერთიანად გაეყინა, მომენტალურად ყველა ემოცია ჩამორეცხილ სახეზე კი აღარაფერი დარჩა ზღვარსგადაცდენილი მრისხანების გარდა.მერე კი ყველაფერი წამებში მოხდა: მანამდე აწყვეტილი სიჩქარით მიმავალი მანქანა, საბურავების ყურისწამღები წივილის თანხლებით მოწყვეტით დამუხრუჭდა. მისკენ გადმოხრილმა აბაშიძემ თავადვე შეხსნა მგზავრის მხარეს მანქანის კარი , მერე კი წელში გასწორებული სრულიად ურეაქციოდ და უემოციოდ დააკვირდა ქალის არეულ სახეს და ერთადერთი სიტყვით შემოიფარგლა:
-გადადი!
-რაა?-ერთიანად აირია და გაშრა სანიკიძე.
-რომელი სიტყვა ვერ გაიგე?-კიდევ უფრო გაეყინა მამაკაცს ტონი და ქალი ადგილიდან რომ არ განძრეულა, მომენტალურად უარესად მოედო მრისხანება - გადადი-მეთქი!-იღრიალა ბოლო ხმაზე.
-როგორ ვერ გიტან...-თითქმის ტირილით ამოილაპარაკა ქალმა.
-ყ*ლეზე!!! ყ*ლეზე მიტან თუ არა! -იღრიალა საბოლოოდ წყობიდან გამოსულმა მამაკაცმა და აღარც უცდია თᲐვის მოთოკვა - დედას შევეცი...ეხლა კარგად მომისმინე! აი,ეს სირული უაზრო დრამები და ისტერიკები…რასაც ვერ ვიტან!! ვერ ვიტან და ერთხელ და ორჯერ რომ გაგიტარე, და დალშე თუ ფიქრობ რომ ამ ყ*ლე ისტერიკებით გახვალ ჩემთან ფონს...შეგიძლია აი ეხლავე გადაბრძანდე და აახვიო საიდანაც მოხვედი...გამომკიდებელსაც შევეცი! დრო გინდოდა? მოგეცი ეგ დედამოტყნული დრო! დამირეკე და ისევ ისე უაზროდ ტყნავ ტვინს...რა გინდა ბოლოსდაბოლოს, მითხარი...რა გინდა რაა??? რას ატრაკებ ბოლო ბოლო? იმ დედამოტყნულთან გინდა?? მიპასუხე, რას გაჩუმებულხარ გინდა?? წასვლა გინდა? მიდი დაახვიე...წადი...წადი და რა დედისტყვნაც გინდა ის ქენი...
-არ მინდა წასვლა...- ყრუდ ამოიჩურჩულა ნიამ და აღარც უცდია მოწოლილი ცრემლების შეკავება..
-აბა რა ჩემი ყ*ლე გინდა?-ბოლო ხმაზე იღრიალა საბოლოოდ წყობიდან გამოსულმა -თქვი ბოლოს და ბოლოს იმიტო რო შენი ეს უაზრო ტ*რაკის თამაში და პატარა ბავშვივით ჭირვეულობა უკვე ყელშია...
-შენთან მინდა!-იყო მტკიცე პასუხი.
ყბებდაძაბული აბაშიძე კი რამდენიმე წამით უხმოდ თვალმოუშორებლად აკვირდებოდა ქალს, ისე თითქოს რენტგენში ატარებსო...ღრმად რომ სუნთქავდა და ამ აჩქარებული სუნთქვის გამო მკერდი მძიმედ აუდ-ჩაუდიოდა..გაპობილი ტუჩებით ისუნთქავდა ჰაერს და სახე ცრემლებისგან ერთიანად დასველებოდა ..უყურებდა აბაშᲘძე და გრძნობდა დამშვიდების ნაცვლად უფრო და უფრო როგორ ემატებოდა სხეულში ბრაზი.-ლუკᲐ...
- რა ლუკა რაა?! - კბილებში გამოცრა მამაკაცმა და დასამშვიდებლად ღრმად ჩაისუნთქა ჰაერი - მოკეტე...შენი დედაც! უბრალოდ ცოტა ხნით მოკეტე...ორივესთვის ჯობია , რადგან ეხლა ისე ვარ...მართლა დაგახრჩობ...- ქალის სახეს მზერა მოარიდა და სწრაფად ჩაუწია მანქანის მინას, საიდანაც მშველელად წამებში შემოიჭრა გრილი სიო და თან გვიანი შემოდგომის სურნელი შემოიტანა...აღარც სანიკიძე შეწინააღმდეგებია, თვითონაც კარგად გრძნობდა სალონში გამეფებულ დამუხტულ ჰაერს, თითქოს ერთი პატარა მოძრაობაღა აკლდა საბოლოო აფეთქებამდე, და იმ უკიდურეს დაძაბულობას მისგან რამდენიმე მილიმეტრში მყოფი განრისხებული კაცის სხეული რომ ასხივებდა...ხელისგულებით უხმოდ შეიმშრალა ცრემლები და ეცადა მკერდში მძიმედ მფეთქავი გულის დამშვიდებას...ის იყო ოდნავ მოახერხა კიდეც, ხელახლა მონაბერმა სიომ მამაკაცის მონატრებული სურნელი რომ შეაფრქვია სახეში, თავის საბურველში გაახვია და ძლივს დამშვიდებულს, ახლიდან მოანდომა ტირილი...იქ იჯდა, მის გვერდით, უსაშველოდ მონატრებული, ის კი შეხებასაც ვერ ბედავდა, ისევ და ისევ თავისი საქციელის გააზრებული თუ გაუაზრებელი შედეგის გამო...ამის გააზრებამ თითქოს დაანგრია და საბოლოოდ ემოციებაშლილმა, ჯანდაბაში მოისროლა Მთელი გაუბედაობა თუ გამბედაობა, და წამის მეასედში ისე აღმოჩნდა მამაკაცის მუხლებზე მოთავსებული და მის სხეულზე მიხუტებული, თვითონაც ვერ მოვიდა აზრზე...მერე რაც ახსოვს , მწყურვალივით უკოცნიდა მონატრებულ ბაგეებს საყვარელ კაცს, საბოლოდ კი უპასუხო კოცნამ და საპასუხო სიცივემ მოიყვანეს აზრზე გული მოუწურეს და ვენებში სისხლი გაუყინეს...
-მაკოცე...-გველნაკბენივით გასწია სახე ნიამ და თითქმის მუდარით დაიჩურჩულა - ჯანდაბა, მაკოცე - თავიდან სატირლად გამზადებული თვალებით დააკვირდა, მისკენ გაყინული თვალებით მომზირალს, არცერთი ემოცია რომ არ ეწერა სახეზე, სალონში ჩამოწოლილი სიბნელის გამო შავი თვალები კიდევ უფრო ჩამუქებოდა და კაციშვილი ვერ მიხვდებოდა რას ფიქრობდა...უბრალოდ გაყინული სახით უყურებდა, მისკენ მომზირალ ქალს, ამ სიცივის გამო სულ ცოტა რომ აკლდა ატირებას...
-შენი დედაც!- კბილებში გამოცრა ბოლოს და კეფაზე ძლიერად ჩავლებული თითებით სწრაფად მიიზიდა ქალის სახე , მერე კი ისე დააცხრა სიგიჟემდე მონატრებულ ბაგეებს, სუნთქვა გაუჭირდა სანიკიძეს...არ ადარდებდათ , ფეხებზე ეკიდათ ორივეს, სიგიჟის ზღვარს გადაცდენილები და სრულიად გათიშულები თითქმის ახევდნენ ერთმანეთს ტანისამოსს, წამით არ ცილდებოდნენ ერთმანეთის ტუჩებს და სიგიჟემდე დანატრებულები, ისე ეალერსებოდნენ , თითქოს ერთ სხეულში ჩასახლება და ერთ ხორცად ქცევა სურდათ...
-ჯანდაბა, შუა გზაში ვართ…-კოცნებს შორის ამოიჩურჩულა სანიკიძემ.
-ყ*ლეზე მ*კიდია…-გამოცრა აბაშიძემ და ალერსი წამით არ შეუწყვეტია.
-გვიყურებენ…-გაეცინა ნიას და აწითლებული სახე მამაკაცის კისერში ჩამალა...
-მოგიტყან დედა!-გვერდით ამომდგარი შუახნის მძღოლის მისამართით გამოცრა აბაშიძემ, დამრგვალებული თვალებით რომ უყურებდა ალერსში თავდაკარგულ წყვილს...ქალი არ გაუშვია, ისე დასწვდა გასაღებს, ძრავი ჩართო და ორასიოდე მეტრის აწყვეტილი სიჩქარით გავლის მერე ისეთ ადგილას შეაყენა მანქანა სადაც კაციშვილი არ ჭაჭანებდა…
-გადადი!-უბრძანა ქალს , თვითონ კი მანქანიდან გადმოსულმა სწრაფად გამოხსნა უკანა კარი, სადაც უკვე ელოდა საყვარელი ქალი ,ჯინსის ელვას რომ იხსნიდა და აღგზნებისგან ერთიანად რომ თრთოდა...
-ჭრელო პეპელა...ჩამოყალიბდი ბოლოს და ბოლოს რა გინდა?-უკვე შეხსნილ შარვალზე დასწვდა მამაკაცი და საცვალთან ერთად მოხერხებულად გააძრო თხელი ფეხებიდან.
- შენთან მინდა…-სავარძელში გასწორებულს ზემოდან მოექცა ნია.
- ბოლოს ეგ რომ მითხარი...ჩვეულებრივ ძუკნასავით დამადე!-მრისხანედ გამოცრა აბაშიძემ და საკოცნელად გაწეული ქალის სახე, თმებზე ჩავლებული თითებით ისევ უკან დაქაჩა. გადაწეულ ყელში ბაგეებით დააცხრა და მოკლე კოცნებით ლავიწებისაკენ გაცოცდა…
-ჯანდაბა…-კვნესა ვეღარ შეიკავა სანიკიძემ, მამაკაცმა მისი ზედა ლიფთან ერთად ზევით რომ აქაჩა და ჯერ მხურვალე ხელების შეგრძნება რომ იგრძნო მკერდზე, მერე ცხელი ენა, ბოლოს კი ხმამაღლა წამოიკივლა, ძუძუსთავზე კბილები მტკივნეულად რომ მოავლეს...- ამის დედაც…
-შენ, დღეს მაგარი ბინძური ლექსიკით ხარ…-წარბები უკმაყოფილოდ შეკრა მამაკაცმა, მერე კი ბოლომდე გადააძრო ზედა...
-ნეტა ვისი გავლენაა…-ათრთოლებული თითებით შარვალზე დასწვდა ნია და სწრაფად შეუხსნა ელვა...
-ძუკნა!-კბილებში გამოცრა მამაკაცმა და ზედმეტად ძლიერი ბიძგით შეაერთა მათი სხეულები.
-მხოლოდ თქვენთვის…- სისავსის ზედმეტად სასიამოვნო შეგრძნებისგან, ხმამაღლა წამოიყვირა ნიამ..
-შენ მე მაგიჟებ...ჩვეულებრივად მაგიჟებ და ამის გამო მინდა რომ დაგახრჩო!-კბილებში გამოცრა მამაკაცმა და ყელზე მოვლებული თითები მსუბუქად მოუჭირა.
-შეგიძლია დამახრჩო…-გამომწვევად გაუღიმა სახეარულმა ქალმა -ოღონდ ასე…-აზრზე მოსვლაც არ აცალა ისე დააცხრა ბაგეებზე და წამითაც აღარ მოსცილებია, პარალელურად კი ქვედა ტანის რხევით სწრაფად აჰყვა რიტმს , თეძოებზე ძლიერად ჩავლებული თითები რომ უთითებდნენ...
- ეხლა გავაფრენ... -ზენიტთან ახლოს მყოფმა ამოიჩურჩულა და მთელი სხეულით დაჭიმული, ფრჩხილებით ჩააფრინდა ძლიერ მხრებზე- ნამდვილად გავაფრენ...- ხმამაღლა წამოიკივლა ცუნამივით მოვარდნილმა სიამოვნების ტალღამ, გონება სრულიად რომ გაუთიშა, მთელ ტანში დავლილმა ერთიანად აუთრთოლა სხეული, ბოლოს კი ერთიანად მოადუნა...
- შენ მე მაგიჟებ...უხ, შენი! რომ იცოდე როგორ მაგიჟებ... - ზედ ქალის ბაგეებზე გამოცრა მამაკაცმა და რამდენიმე ბიძგის შემდეგ, ფეხდაფეხ მიჰყვა სულ სხვა სამყაროში გადანაცვლებულს, სადაც აღარავინ და აღარაფერი არსებობდა მათ გარდა...

***

-კიდევ დიდხანს აპირებ მანდ ჯდომას?-გაეცინა ლუკას და ქალს დახედა, მასზე ჩახუტებულს სახე კი მის კისერში რომ ჩაერგო და ორგაზმის გამო ერთიანად მოდუნებული და სასიამოვნოდ მოშვებული, ღრმად სუნთქავდა და არ ჩქარობდა მის სხეულთან განშორებას…-ჰე ახტი, ან დავიწყეთ შემდეგი რაუნდი…-შიშველ უკანალზე წამოარტყა ხელი და ქალმაც ზანტად რომ წამოწია ჯერ კიდევ არეული სახე...კიდევ ერთხელ გაეცინა.
-წინაღმდეგი არ ვარ…
-გაუგე გემო? - ქვედა ტუჩი კბილებს შორის მოიქცია აბაშიძემ და კოცნისაგან დასიებულ ბაგეებზე ფრთხილად შეახო ცერი - დედას შევეცი, რას დაგამსგავსე...ჯანდაბა, ზედმეტად ნაზი ხარ...-თბილად გაეცინა და ტუჩები ფრთხილად შეახო მკერდზე, სადაც თოვლივით ქათქათა და ვარდის ფურცელივით სიფრიფანა კანი ალერსისაგან ალაგ-ალაგ შეწითლებულიყო და მეწამულად შეფერადებულიყო.
-შენ ხარ , ზედმეტად გიჟი...-გაეცინა ნიას და მის მკერდში თავჩარგულს კეფაზე ხმაურით აკოცა, მერე კი მისი მუხლებიდან სავარძელზე გადაცოცდა...მამაკაცმა შარვალი ამოიწია , მერე კი ძირს გაფანტული ქალის ტანსაცმელი მოიძია და თავად დაეხმარა ჩაცმაში…
-რა იყო, ჭამაზე ხელი აიღე?-თბილი ზედა მოხერხებულად გადააცვა თავს ზემოთ და მომენტალურად სახე დასერიოზულებულმა ჰკითხა...მანამდე კი უკმაყოფილოდ შეუთვალიერა ფერდები, ბოლო შეხვედრის მერე შესამჩნევად რომ გამხდარიყო...ისედაც სიფრიფანას აშკარად რამდენიმე კილოგრამი მოეკლო და ისე გალეულიყო, ნეკნების დათვლაც კი შეიძლებოდა...დაკვირვებით შეათვალიერა ქალი, რომელმაც უპასუხოდ დატოვა მისი კითხვა, შარვალი ჯერ კიდევ სისუსტე შეპარულ ფეხებზე ამოიცვა, რომლის გამოც ორი ნაბიჯის გავლის თავიც არ ქონდა.მანქანიდან არ გადასულა, სავარძლებს შორის გადაცოცდა და ისე მოთავსდა წინა სკამზე...მერე კი შეცვლილი მზერით დააკვირდა მამაკაცს, სათავსოში სიგარეტი რომ მოიძია , გახსნილი კოლოფიდან ღერი კბილებით ამოაძვრინა და ღრმა ნაფაზი დაარტყა.
-ლუკა...
-რაო ,ჩემო პატარავ…-კვამლი ფანჯარაში გაგზავნა აბაშიძემ და ქალს გადმოხედა.
-მომენატრე…-ყრუდ ამოილაპარაკა ნიამ და მისკენ სწრაფად გაწეული ისევ მის მუხლებზე გადაცოცდა, წვრილი მკლავები კისერზე შემოხვია და მჭიდროდ ჩახუტებულმა ყელზე ფრთხილად შეახო ტუჩები...-სიგიჟემდე მომენატრე...- გაიმეორა ძლივსგასაგონად და თვითონაც ვერ მიხვდა მომენტალურად რატომ მოებრიცა სატირლად ტუჩები და რატომ მოაწვა ყელში ბურთი…
-ჩემო პატარა…-საფეთქელზე აკოცა აბაშიძემ და არ გამოპარვია მისი სუნთქვის რიტმის ცვალებადობა - ეხლა შენ , ტირი? დედას შევეცი...რა ჯანდაბა გატირებს?-სიგარეტი სწრაფად მოისროლა,
მისი სახე ხელებში მოიქცია და თავი ააწევინა ატირებულს, რომელსაც თვითონვე შერცხვა თავისი ცრემლების და სახეზე პატარა ბავშვივით აიფარა ხელები.
-არ ვიცი...
-რა არ იცი? სულელი ხარ გოგო?-წარბები შეკრა მამაკაცმა -შემომხედე...
-ხო, სულელი ვარ...სულელი ვარ, ხოო და სისულელე გავაკეთე...არავითარი დრო არ მჭირდებოდა...არც ფიქრი...ჯანდაბა! მიყვარხარ...ხოო, მიყვარხარ...სიგიჟემდე მიყვარხარ და ამას ვეღარც დრო შეცვლის და ვეღარც ფიქრი...ხოო , არ ვჭამდი...ვერ ვჭამდი,არ მეძინა, ვერ მეძინა,ვერ ვფიქრობდი , აზრებს ვერ ვალაგებდი და ვერ ვსუნთქავდი რადგან უშენოდ არაფერია, რადგან უშენოდ ჰაერიც არ არის და ეს ორი კვირა იცი რა იყო? ჯოჯოხეთი...სრული ჯოჯოხეთი…
-დამშვიდდი...დაწყნარდი…ჩემო პატარა...-ცრემლისაგან დასველებულ ბაგეებზე კოცნიდა მამაკაცი და მონდომებით ცდილობდა ქალის დამშვიდებას... არეული რომ ბუტბუტებდა და , შეუჩერებლად ,ღაპაღუპით რომ სდიოდა სახეზე ცრემლები, ყელის გავლით ლავიწებზე ეშვებოდნენ და მკერდს უსველებდნენ...ერთიანად რომ უთრთოდა , მის ქვეშ კი გული საგულეს აღარ ეტეოდა და არეული რიტმით ისე გიჟურად ფეთქავდა,სუნთქვა მართლა გაუჭირდა სანიკიძეს .ათრთოლებული ტუჩებით წყვეტილად ისუნთქავდა ჟანგბადს და ვერ ახერხებდა ამომჯდარი გულის დამშვიდებას…ვერ დატეული ემოცია მთელი ძალით აწვებოდა და რომ არ ეთქვა, რომ არ დაცლილიყო ნამდვილად გაუსკდებოდა კიდეც გული…
-გამაგიჟე აბაშიძე...შენ მე გამაგიჟე ხოო…-ბურტყუნებდა უკვე მამაკაცის კისერში სახეჩარგული-დალაგებული, წყნარი ცხოვრება ამირ-დამირიე, თავდაყირა დამიყენე და ოდესმე მარტო რომ დამტოვო ამ სიგიჟეში...იცოდე მოგკლავ...ჩემი ხელით მოგკლავ, რადგან მე ამ სურნელის გარეშე ვერ ვსუნთქავ და მის გარეშე დარჩენა იქნება ჩემი სასიკვდილო განაჩენიც, უჰაერობა და უარაფრობა...ეს სიგიჟეა...რაც აქ ხდება…-ათრთოლებული ხელი მიიდო ათრთოლებულ მკერდზე-ეს სიგიჟეა...სრული სიგიჟე, ეს ნორმალური არ არის, გაფრენაა აბა რა არის და ჯანდაბა საბოლოოდ გავრეკე, ხოო…-ისევ აიფარა სახეზე ხელები და კიდევ უფრო ამოუჯდა გული.
-ნია…ჩემო პატარა...შემომხედე...- სახეზე აფარებულ ხელებზე აკოცა მამაკაცმა, მერე კი ფრთხილად მოაცილებინა სახიდან - შემომხედე! -გაუმკაცრდა ტონი და ქალიც დაემორჩილა…თვალები გაახილა და ერთიანად დაწითლებულები შეანათა.
-შენი ცრემლები, ჩვეულებრივად მანგრევს…-ხელისგულებით ფრთხილად შეუმშრალა თვალები-მანადგურებს და ეხლა რო არ დამშვიდდე...ს შვილი ვიყო მეც ავტირდები…-გაეცინა, მერე კი დასიებულ ტუჩებზე ნაზად შეახო ბაგეები.
-მოგკლავ...რამე რომ მიქარო, იცოდე მოგკლავ!-მის ბაგეებზე დაიჩურჩულა ნიამ.
-იმის თქმა გინდა , რომ დამენძრა?-გაეღიმა აბაშიძეს და მისკენ ჯერ კიდევ ამღვრეული თვალებით მომზირალს, შუბლიდან ფრთხილად გადაუწია არეული თმა-სად წავიდეთ?
-იქ სადაც ვერავინ გვიპოვის? - მხრები მსუბუქად აიჩეჩა ნიამ და მის სახეზე მოალერსე თბილ ხელისგულზე აკოცა.
-ცუდად არ ჟღერს…-გაეღიმა ლუკას და სავარძელში შესწორებულმა, ძრავი ჩართო , საჭე მკვეთრად მოატრიალა და მთავარი მაგისტრალისაკენ გადაუხვია...