დილით უარესად გაბუსულმა გავიღვიძე. ამ ყველაფერს დამატებული ქალური ბედნიერებაც და წარმატებული დღის დასაწყისიც ამას ჰქვია. ტკივილმა დამიარა სხეულში და მაიძულა ისევ საწოლში დავბრუნებულიყავი. ანდროს დავურეკე და ბიულეტინის აღება ვთხოვე ერთი დღით. უარი არ უთქვამს. არც უჩხუბია. ეტყობა ხასიათზე არ იყო. საწოლიდან ზანტად წამოვდექი და აბაზანაში შევაბოტე. შხაპი მივიღე, გამოვიცვალე. ფეხზე წინდები ამოვიცვი და იაევ საწოლში შევძვერი. მხოლოდ ამის მერე მიმოვიხედე და თვალით მოვძებნე ქმარი, რომელიც იქ არ დამხვდა. მის მოძებნას არ ვაპირებდი. ისედაც გაბრაზებული ვარ მასზე. ლეპტოპი მოვაჩოჩე, ჩემი საყვარელი სერიალი ჩავრთე, საბანში კარგად გავეხვიე და ეკრანს მივაშტერდი.
-საყვარელო ქვემოთ რატომ არ ჩამოხვედი? სამსახურში არ მიდიხარ??
-არა. და საერთოდ შენზე გაბუტული ვარ.
-კარგი რა?? ისეთი არაფერი მიქნია. საწოლზე ჩამოჯდა. ბელ.. სახლში რატომ დარჩი? ცუდად ხარ?
-ჰო.
-რა გჭირს??
-ქალური ბედნიერების დღეები მაქვს.
-საუზმე გაგიკეთე და აქ ამოგიტან.
-შერიგებას ცდილობ?
-მეგონა ისედაც შერიგებულები ვიყავით, მაგრამ რადგან ასე არ აღმოჩნდა, სხვა რამეს მოვიმოქმედებ. გაეცინა. მეც გამეცინა, მაგრამ არ შევიმჩნიე.
უკან ჩაბრუნდა და რამოდენიმე წუთში ლანგარით ხელში დაბრუნდა. ბალიშები გამისწორა და ძალით წამომწია.
-ნახე რამდენი რამ გავაკეთე. ბლინები, ყავა, ერბიკვერცხი, ბეკონი, ფორთოხლის წვენი.
-ღმერთო ეს ყველაფერი შენ გააკეთე??
-კი ჩემო ტკბილო, სტუდენტობის პერიოდი გავიხსენე.
-წარმომიდგენია რა გემო ექნება.
-ცუდად აფასებ ჩემ შესაძლებელობებს. მე ვაჭმევდი ჩემ ძმაკაცებს.
-ეტყობათ.
-დღეს მეც სახლში დავრჩები და მოგივლი. ისეთი საყვარელი იყო, ისეათი მინდოდა შემეჭამა, მაგრამ არ ვაპირებდი დანებებას.
-კარგი. ეგრე მოიქეცი მაგრამ სადილით ვერ გამოძვრები.
-რამეს მოვახერხებ ან კიდევ სულ ასე გაბუზული ხომ არ იქნები. მე ცხვირი ავიბზუე.
-ფისო ხარ. ჩემი თეფშიდან შოკოლადებს იპარავდა. ისე ამ დღეებში მადა გიორმაგდება ან განსაკუთრებულად ცუდი ხასითი გაწვს თუ...
-ხან როგორ, ხან როგორ, გააჩნია როგორ ხასითზე გამეღვიძება.
-წარმომიდგენია რა საყვარელი ორსული იქნები.
-რამდენს მალაპარაკებ? მე აქ გაბუტული უნდა ვიყო, ამას შეხედე ერთი.ჩემი წინააღმდეგობის მიუხედავად რამდენჯერმე მაკოცა.
-მე ცოტა ხნით გავალ და შენ არ მოიწყინო. და კიდევ ყველაფერი ბოლომდე ჭამე. ქურთუკი აიღო და ოთახიდან გავიდა. საუზმე არც ისეთი უგემური აღმოჩნდა როგორიც მეგონა. სერიალის ყურებისას ჩამთვლიმა. მაგრამ ვინ მაცალა ტელეფონმა დაიწკრიალა. ლიკა იყო.
-სად ხარ გოგო?
-სახლში და ვწევარ, ბერ ვარ კარგად.
-ვინერვიულეთ მე და ნინამ რომ არ მოხვედი. შენ და აბელს ხომ არ გიჩხუბით.
-არა. ისედაც გაბუტული ვარ და რაღა უნდა ეჩხუბა? ეხლა ცდილობს შემირიგდეს. მინდოდა ცოტა გამეწვალებინა, მაჰრამ ისეთი საყვარელია...
-უიმე რანაირები ხართ. ისე მაგრად გამისწორდა იმ ქალს რომ მიასვი.
-აბა რა მაგას უპასუხოდ ნამდვილად არ დავტოვებდი. თავხედი.
-კარგი დღეს გოგოებს, ვერდეში გვინდოდა წასვლა, მაგრამ ხვალ წავიდეთ. ლიკას დავემშვიდობე და ისევ შევიბრუნე ძილი.

საღამოს გვიან გამეღვიძა. საწოლის მეორე მხარეს აბელი იწვა და რაღაცას უყურებდა. ჩემი გაღვიძება არ გამოპარვია. ლეპ ტოპი გვერძე გადადო და თავზე ნაზად დამისვა ხელი.
-ისევ ცუდად ხარ??
-ცოტათი.
-უშენოდ არ ვივახშმე. აქ ამოვიტან ყველაფერს შენ არ ადგე. ჩემ ქმარს მზრუნველობის პიკი ჰქონდა. მეორე წუთას უკვე ოთახში იდგა ლანგრით ხელში. მეორეში კი საკმაოდ მოზრდილი ყუთი ეჭირა.
-ის რა არის. თვალით მივანიშნე.
-საჩუქარი. შესარიგებლად. ახლოს მომიჩოჩა. ლენტი გავხსენი, ყუთს თავი ავხადე და პატარა კნუტი თავისით ამოხტა იქიდან.
-ვაიმე, როგორი საყავრელია, როგორი მოცუცქნულია, გულში ჩავიკარი პატარა არსება. -რა იცოდი ეს რომ მინდოდა.
-ვიდეოებს რომ უყურებდი, მივხვდი. ახალ წელს მინდოდა მეჩუქებინა, მაგრამ... მითხარი რომ შევრიგდით. საწოლიდან ამოვძვერი და ქმარს მთელი ძალით მივეხუტე. პატარა კრუტუნამაც არ დაყოვნა და აბელის ზურგზე აფოფხდა. ეს სულ ასე იქნება??
-არ გიყვარს ფისოები??გაკვირვებულმა ვკითხე მე.
-სიმართლე გითხრა დიდად არა, მაგრამ აი შენ მიყვარხარ, შენ ხო ჩემი ფისო ხარ.
-ესეც შეგიყვარდება.
-ისე როგორი მოცუცქნულია. ფისომ დაიკრუტუნა და აბელს მიაკენ გაშვერილ თითზე უკბინა. -კარგი მე ვახშამს ამოვიტან.
-არ გინდა უკეთ ვარ. ჩამოვალ მეთვითონ.საწოლიდან წამოვდექი,ხალათი მოვიცვი კნუტი ჯიბეში ჩავჯსვი და აბელს უკან მივყევი...

უკვე ოქტომბერია. თვეზე მეტი გავიდა ქორწილის ამბიდა. გიორგი ისევ არ ურიგდებოდა ნანას, მისი ხვეწნის მიუხედავად. ნინა და ნიკო ერთად გადავიდნენ საცხოვრებლად. დანარჩენი ყველაფერი ძველებურად მიდიოდა. მხოლოდ ერთი განსხვავებით. ყველანი მათი იდულალიეგობრის ვაჩეს ჩამოსვლისთვის ვემზადებოდით. სადმე თუ წერთად წავიდოდით, ბიჭები ყველგან მასზე ლაპარაკობდნენ. სუპერგმირს ჰგავდა შორიდა, მაგრამ ჩემ წარმოსახვაში არც ისეთი სუპერი იყო. მე მხოლოდ ნარცის ტიპს ვხედავდი დიდი კუნთებით. ეს სიმშვედე იქამდე ვრძელდებოდა, სანამ ერთმა ძალიან უცნაირმა და მოულოდნელმა ამბავმა არ დაარღვია...
საღამოს სახლში ჩვეულ დროსთან შედარებით,გვიან დავბრუნდი ბევრი სამუშაო მქონდა და ამ ყველაფრს მოულოდნელი თათბირიც დაემატა. კარი ფრთხილად შევაღე, ფეხსაცმელი და ჩანთა შესასვლელში დავტოვე და მისაღებისკებ წავედი. აბელს დივანზე ჩაძინებოდა. პატარა წერტილსაც არ დაეყოვნებინა და კომფორტულად მოთავსებულიყო მის მკერდზე და გამალებით კრუტუნენდა. ისეთი საყვარლები იყვნენ. ქმარს ნაზად ვაკოცე შუბლზე, ფისოსაც ფრთხილად დავუსვი ხელი, რომ არ გაღვიძებიდა, მაგრამ მაშინვე გამოიფხიზლა, გაიზმორა და მოურიდებლად გადმოაბიჯა აბელს და კალთაში ჩამიხტა. ისებგაიზარდა ამ ერთ თვეში და ისეთი საყვარელი გახდა. აბელიც კი გააგიჟა, ისე შეაყვარა თავი, მაგრამ ჯერჯერობითბისევ უსახელოდ იყო.
-მოხვედი აან??
-ჰო. თვალები მოიფშვნიტა და დივანზე გასწორდა.
-დაიღალე??
-აუუ ძალიან. იმდენ ხანს გაგრძელდა ეს თათბირი. მერე ნინომ გაჭედა, ქათამი უნდოდა მდნარი ყველით. და იქ ცქმუტავდა. ჩვენ კიდე შენიშვნებს ვიღებდით მაგის გამო. ასე თუ გააგრძელა ალბათ ცოტახანში აუტანელი გახდება.
-მერე ქმარმა არ მოურბენინა??
-არა. იმედია მე ეგეთი არ გავხდები. გეფიცები ნიკო მეცოდება. აბელს გაეცინა.
-ცუდია, როცა უსიყვარულოდ გიწევს რაღაცეების კეთება. მაგათ რომ ვუყურებ, აი თითქოს სხვადასხვა პლანეტაზე არიან. ერთმანეთის არ ესმით.
-ჰო ეგრეა, იმედია გაუგებენ. ნიკოლა, ბევრ რამეს უტარებს. მისგან არ ველოდი. სულ შემეცვალა მასზე წარმოდგენა. ვიცი რთულია, მაგრამ...
-მოდი აქ მასაჟს გაგიკეთებ, ზედმეტად გაღიზიანებული ხარ. მისმა ტელეფონმა დაიწკრიალა.
-ჰო ლუკა. ტელეფონი მხარით დაიჭირა და მხარზე ხელები ნაზად მომიჭირა. -კარგი მივალთ, ისე რა ხდება ამ შუაღამეს.
-რა უნდოდა.
-ჩემთან ვივახშმოთო. ბევრი გემრიელობა გავაკეთეო.
-დასვენების დღე ჰქონდა ალბათ.
-კაი და ფისოც წავიყვანოთ, ცოდოა მარტო.
-აბა რა მის გარეშე სად წავალთ. გაეცინა. -ქურთუკს მოვიტან. რამდენიმე წუთში უკვე სადარბაზოსთან ვიდექით.
-ნეტა ბებია და ბაბუა როდის ჩამოვლენ. ისე მომენატრენ ნაცნობი სადარბაზოს დანახვაზე ისინი გამახსენდა.
-გახსოვს პირველად რომ მოგაცილე აქ.
-კი. მაგას რა დამავიწყებს.
-ისეთი საყვარელი იყავი მაშინაც. რამდენჯერმე ვნებიანად მაკოცა. ნეტავ ცოტა მეტი დრო გვქონოდა. ცოტა ადრე მენახე.
-მთელი ცხოვრება წინ გვაქვს. ამიტომ სადარსებელი არაფერია.
-სადარბაზოსთანაც არ მიკოცნია შენთვის..
-აბელ რა გჭირს, ხომ კარგად ხარ. ცხვირ ნაზად გამისვა ცხვირზე, კიდევ რამდენჯერმე მაკოცა და კარი შეაღო.
-როგორ ხართ ღუღუნებო??
-კარგად შენ??
-რძალო სამსახურში მჩაგრავენ და მოდი რა. საწყლად თქვა ბიჭმა.ორივეს სიცილი აუტყდა.
-დეგენერატები ხართ ორივე ძმები.
-ეს ვინ მოგიყვანათ. კატაზე მიგვანიშნა.
-ოჯახის ახალი წევრი. გუნდა.
-როდის აქეთ გიყვარს კატები.
-რაც ეს ციდა მოვუყვანე ანის იმის მერე.
-კაი ტიპი კია. გაგართობს ცოტას. ფრთხილად მიეფერა კნუტს.
-გამართიბს და თან ცოლს წამართმევს.
-ამხელა კაცი კატაზე ეჭვიანობ? გაეცინა ლუკას.
-შენ იცინე და ამას უფრო მეტ ყურადღებას აწცევენ ვიდრე მე.
-რა უნამუსო კაცი ხარ პროსტა რა? ვინ არ გაწცევს ყურადღებას. მთელი ძალით ვუჩმიტე მხარზე. ტკივილისგან დაიკვნესა. -გიორგი არ მოვა.
-არა. რაჭაში წავიდა დაასვენებლად.
-მოუხდება იქაურობა. იმედია არ ჩააკითხავს იქაც.
-მაგას მამაჩემის კი არა მისი ფინანსების დარდი აქ.
მაგიდა სწრაფად გავშალეთ, უგემრიელესი იყო ყველაფერი. ბევრი ვისაუბრეთ ვიცინეთ. უკვე წასვლას ვაპირებდით, როცა კარზე ზარი გაისმა, ყველამ გაკვირვებულებმა გადავხესეთ ერთმანეთს.
-ვინ უნდა იყოს?
-ვითომ ვაჩე ჩამოვიდა??
-არამგონია??
-მე გავაღებ. სწრაფად წამოვხტი და კარისკენ წავეედი. საკეტი გადავატრიალე, მაგრამ კარი რომ გავაღე იქ არავინ დამხვდა. ყურაფღება კი კალათშინჩაწვენილმა პატარამ მიიქცია. რომელიც ალბათ სულ რამოდენიმე თვის იყო.
-ბიჭებო აქ მოდით.
-რა ხდება??სწრაფადგაჩდნენ კართან.
-აბა ხომ არ გეცნობათ? შემოვიყვანოთ ტორემ ცივა. პატარა ხელში ავიყვანე და მუსაღებში გაბედი. ისინიც უკან მომყვნენ. -რა? აბელ იცოდე შენი თუა მოგკლავ გეფიცები. გაგშორდები.
-არა.
-არ გაგშორსე თუ შენი არაა??
-შანსი არაა ჩემი რომ იყოს.
-იმედია დარწმუნებული ხარ.
-კი აბსოლიტურად. ბავშვი ხმას არ იღებდა. ძალიან საყვარელი იყო.
-მამასი ხომ არაა?? დაეჭვებით თქვა ლუკამ.
-ამდენ მკითხაობას, რამე იქნება კალათში. სწრად მინახეა კონვერტი. ლუკამ გახსნა და წერულის კითხვას შეუდგა. ჩვენ ორივე ინტერესით ვუყურებდით. ცოტა ხანში სახე გაუფითრდა, აღელვდა, მაგრამ კითხვა განაგრძო.
-აღარ ამოიღებ ხმაას?? შოკში იყო. იქვე სავარძელზე ჩამოჯდა და, ძლივს მოაბა სათქმელს თავი.
-ჩემია.
-რააააა?? ორივემ ერთდროულად წამოვიყვირეთ.
-რანაირად. საიდან??
-ყველაზე ნაკლებად შენი მეგონა, სამაგიეროდ აბელი გადარჩა.
-ეხლა რა უნდა ვქნათ? ძლივს წარმოთქვა აბელმა.
-რა უნდა ვქნათ? მანაც იგივე გაიმეორა.
-დეენემის ტესტი უნდა გავაკეთოთ. იქნება და სულ არაა შენი. წამოვთქვი მე. -ისე მგონი კი გგავს.
-ანი. გაეცინა აბელს
-ანი მართალია, ხვალვე გავუკეთებ ანალიზს. მაგრამ ეხლა რა ვუყო.
-წესით, ჯერ უნდა აჭამო. მერე დაბანო, დააძინო.
-და რა წერია მაგ წერილში?
-ის გოგო გახსოვს, ნატალია, მისი შვილია და ჩემი.
-და ...
-მემგონი მართლა ჩემი შვილია. ნატალია ავარიაში დაღუპულა, ეს ბავშვი. დეიდასთან დარჩენილა და ამან მე ჩემჯ ორი მყავს და ვერ გავზრდი და ბავშვთა სახლში ჩაბარებას მამასთან იყოს ჯობიაოო. არ მჯერა რომ ნატალი მკვდარია. თვალები აუცრემლიანდა. რატომ არ მითხრა.
-ხო იცი რანაირიც იყო, სულ არ ჭირსებოდა ჩემი დახმარება.
-ხუთი თვისაა. კატო ქვია.
-გინდა დავრჩებით და დაგეხმარებით.
-არაა...
-ლუკა.
-არა აბელ არაა საჭირო. მე თვითონ მივხედავ, უამრავი ბავშვისთვის მიმიხედავს და საკუთარ შვილს ვერ მოვუვლი?? მომიყვანე ან. ფრთხილად ჩავუწვინე. კარგად მოითავსა მკლავებში და ნაზად დაარწია. ჩემო პატარა გოგო. მე ტირილი დავიწყე.
-კარგი ბელ. გულზე მიმიხუტა ქმარმა. ცოტა ხანს ნაზად არწევდა
-წამო აფთიაქში წავიდეთ და საჭირო რაღაცეები ვუყიდოთ, დილით სად ვირბინო. ბავშვი დივანზე მიაწვინა. მე პლედი შემოვხსენი.
-ღმერთო როგორი მშვიდია. როგორი პატარაა. ამის მოცუცქნულ თითებს შეხედე.ნაზად ვაკოცე ხელებზე. ჩემმა წერტულმაც არ დააყოვნა, ძლივს ამობიღდა დივანზე და ინტერესის ობიექტს დააკვირდა. რამდენჯერმე დაყნოსა, ვიტახანში თავისსად იგულა და გვერსით მიუწვა. -ღმერთო რა საყვარლობაა. ეხლა ორივეს შეგჭამთ.
ბიჭები მალე დაბრუნდნენ. უამრავი რამ ეყიდათ. რაც პატარას სჭირდებოდა.
-დღეს საწოლში ჩავიწვენ და ხვალ ვიყიდი ეტლს და რაღაცეებს და ტანსაცმელსაც.
-მართლა დავრჩებით თუ გინდა.
-არა, არაა საჭირო. წადით, დაღლილები ხართ თქვენც.
-მემგონი ჩემი ცოლი ბავშვს ვერ შორდბა. ბელ, წავიდეთ. ბავშვს რამდენჯერმე ვაკოვე და ფეხზე წამოვდექი.
-გუნდა გრჩებათ გამოგვძახა ლუკამ. უკან მივბრუნდი და მძინარე კატა გულზე მივიხუტე.

-ჯერ კიდე ვერ ვიკერებ.
-ვერც მე. ბიძა ვარ. თან რა საყვარელი ბავშვია. ისე ჩვენ ცოტა გვიან გავაჩინოთ ჰო.
-ჰო ჯერ ადრეა.
-მაგრამ ხანდახან მინდა პატარა გვყავდეს. ხანდახან არა. არ ვარ ჯერ მზად იმისთვის რომ სხვასაც გაუყოფ ყურადღებას და ჩემთვის დრო არ გექნება.
-როგორი ეგოისტი და მესაკუთრე ხარ. კატაზეც კი ეჭვიანობ და ბავშვზე რას იზამ წარმომიდგენია. გამეცინა მე.
-კარგი არ იქნება სულ ეგრეც. შუბლზე მაკოცა და მანქანა სახლთან გააჩერა.
-წარმომიდგენია გიორგის როგორ გაუხარდება.
-აბა.
-აუუ კარგია ხვალ რომ შაბათია, კარგად გამოვიძინებ. კიბე ავირბენი, სწრაფად გავიძრე და საწოლში შევძვერი. ისე სწრაფად ჩამაძინა ისიც კი ვერ გავიგე აბელი როგორ შემოვიდა.
შაბათ საღამოს მეორე აურზაური დაიწყო, ერთი არ იყონდასრულებული, მეორე მოყვა. კიკეთის სახლში წავედით. ბატონი ვაჩეს დასახვედრად. ბიჭები სიხარულით ჩვენ კი ინტერესით ველოდებოდით იდუმალ ახალგაზრდას.
გოგოებიც იქ იყვნენ. მე ნინა და ლიკა სამზარეულოში ვიყავით, ყველაფერის გაკეთება ბიჭებმა აიღეს თავზე. სიხარულით დარბოდნენ ეზოში, ჩვენ კი მშვიდად ვსვამდით ყავას. ნინა მისი და ნიკოლას სულ ახლახან დაწყებულ თანაცხოვრებაზე ყვებოდა.
იდილია უცებ მოვარდნილმა მუსიკის ხმამ დაგვირღვია რომელსაც მალევე მოყვა ბიჭების ოვაციები და ყიჟინა გარედან.
ჩვენც გარეთ გავედით. პარმაღზე შევიცადეთ. და აი ისიც ამდენ ხანს ნანატრი შეხვედრაც დადგა და ტიპიც ზუსტად ისეთი გამოდგა როგორსაც ვფიქრობდი...