სახეზე ორივე ხელს ვიფარებ,მუხლებში ვიკეცები და ერთიანად მოკუნტული,მგონია საერთოდ აღარ ვჩანვარ,მხოლოდ ტყვიების გორაობა მესმის კაფელზე,რომელსაც გამაწვრილებელი ხმა გასდის და ხელის გულებს ყურებზე ძლიერად ვიჭერ,მთელი სხეულით ვცახცახებ..არც კი ვიცი,რამდენი წუთი გადის,რამდენი საათი ასე ყოფნაში,მხოლოდ ძვლების ტკივილს გამოვყავარ ფხიზლად,თვალს ვავლებ ჩემს წინ დაყრილ სისხლიან ვარდებს,ნელნელა ვდგები სახემომანჭული და ვცდილობ ყველაფერი ნაგვის ყუთში მოვისროლო.. მუხლებზე მდგომი,სველი ნაჭრით ვწმინდავ სისხლით მოსვრილ კაფელს,ათიოდე ტყვიას პოლიეთილენის პაკეტში ვათავსებ და იქვე,მაგიდაზე ვდებ.. სისხლიანი ვარდის ფურცელსაც პაკეტში ვათავსებ,მიუხედავად არაფრისმომცემი გამოძიების და ექსპერტიზის ჩატარებისა,გამომძიებლის ინსტიქტს ვერ ვეწინააღმდეგები.
ტელეფონს ვუყურებ,სადაც იოანეს რამოდენიმე ზარი და შეტყობინებაა მოსული,აქამდე გათიშულ მდგომარეობაში მყოფს რომ დამხშოდა სმენა და არაფერი გამეგო,შეტყობინებას ვხსნი და გაყინული თითებით ვცდილობ პასუხის დაბრუნებას.

წითელ ინფინიტის სამსახურის შენობასთან ვაპარკინგებ,გვერდით მდგომ მანქანებს არც კი ვუყურებ,იმდენად დაბნეული და გაბრუებული ვარ წუხანდელი ღამის შემდეგ,პულტის ღილაკს ვაჭერ,ვტრიალდები და სრულიად გაუცნობიერებლად ვეჯახები ჩემს წინ მდგარ ალექსანდრეს,რომელსაც მთელი სხეულით ვეკრობი,ის კი მკლავებში მაფრინდება და წარბშეკრული,ლურჯ სფეროებს აცეცებს აქეთ-იქით.
- ლილიან,კარგად ხარ?!
მისი თავბრუდამხვევი,გრილი და სასიამოვნო სურნელი ჩემს სასუნთ ორგანომდე აღწევს..
- მე.. კი,რა თქმა უნდა..
უხერხულად ვიშმუშნები და ვცდილობ მისგან თავი დავიხსნა,რომელიც არც კი ტოკდება და არც კი ცდილობს ადგილიდან დაძრომას.
- რობაქიძე,სიგარეტის და სასმლის სუნი აგდის?!
- უკაცრავად,გუშინ ზედმეტად რომანტიულ გარემოში მომიწია ყოფნა,ასე რომ..
თვალებს ვატრიალებ მომაბეზრებლად,ის კი მკლავებში ჩაფრენილი მანჯღრევს და მკაცრად მიყურებს.
- ცუდად მეთამაშები!
- რას აკეთებ?! ყველა ჩვენ გვიყურებს! გამიშვი ხელი ალექს!
ვცდილობ დამაჯერებელი და მკაცრი ვიყო,მაგრამ მის გამჭოლ მზერას და ძლიერ ხელებს ვერაფერს ვაკლებ.
- ჩემს კაბინეტში გელოდები,ეხლავე.
ჰაერს ხმაურიანად ისუნთქავს და თანამშრომლებთან მზერის მოგერიებით მიუყვება დერეფანს,პალტოს ვისწორებ,ქუსლების კაკუნით ავრბივარ კიბეებზე და ცხვარივით უკან მივყვები ბატონ კანდელაკს,რომელიც ღია კარში დგას და ხელით მანიშნებს შევიდე.
- დაჯექი!
სავარძელში ვთავსდები და ჩემს წინ მდგარ მაგიდას ვუყურებ,რომელზეც არც ისე კარგი მოგონებები მაკავშირებს და უხერხულობის პიკი ჩემში ისე აღწევს,თავს ვხრი და შუბლს თითებით ვისრეს.
ბატონი კანდელაკი ჩემს წინ დგება,სავარძლის გარშემო შეკრული მუშტებით ეყრდნობა და ჩემს სახესთან იხრება,მეც დასჯილი ბავშვივით ნელნელა ვწევ სახეს და თვალებში ვუყურებ.
მისი ხშირი და ხმაურიანი სუნთქვა ჩემს კანს ეფრქვევა,თვალებს ტუჩებისკენ აპარებს და მზერას ისევ თვალებში მისწორებს.
- რა ხდება,ლილიან?!
- ალექსანდრე,ვერ გავიგე რა გინდაა?
- ვინმე გყავს?!
- რაა?
- მიპასუხე ამის დედაც! ძნელიაა?!
- არა ვერ ვიჯერებ რა..ამისთვის დამიძახე?
სავარძლის სახელოზე დაჭიდებულ ხელს არტყავს და ტყავს ლამის მუჭში იქცევს,თვალებიდან ნაპერწკლები სცვივა სიბრაზისგან.
- ჩემს მოთმინებას ნუ სცდი,მითუმეტეს როცა გამოცდილი გაქვს როგორ შემიძლია ბრაზის ამონთხევა!!
ჩემს გონებაში მხიარულების ზეიმია გამართული და ფეერვერკებს ვისვრი ბედნიერების გასამჟღავნებლად,ისეთი სიამოვნებაა ბატონი ალექსანდრეს ყურება როცა გაბრაზებულია,თანაც ეჭვიანი..ჰო,ეს უკვე მეორედ..ვაღიარებ,ავადმყოფურად ვგიჟდები,ასეთ მდგომარეობაში რომ ვხედავ.
- გყავს ვინმე თუ არა?!!
- ჰმმ..მოიცადე დავფიქრდეეე.. საჩვენებელი თითი ტუჩებთან მიმაქავს და ჰორიზონტს გავყურებ,ისეთ მზერას ვიღებ,თითქოს ამაზე მართლა ვფიქრობდე "დებილი" ქალივით.
- ლილიან ნუ მაგიჟებ!!!
ყვირილზე თვალებს ვხუჭავ და ტუჩის კუთხეებში ღიმილი მეპარება,თუმცა სახეს ისევ ვასერიოზულებ და თვალს თვალში ვუყრი.
- არ მყავს! დაკმაყოფილდი?!
სავარძლიდან წამოდგომას ვცდილობ,მაგრამ მისი ხელები ისევ უკან მაბრუნებენ..
- რატომ არ შემიძლია შენი თავიდან ამოშლა?!
- ალბათ ყველა კაბიანს რომ დასდევ ტვინი გადაგეღალა და "განახლება" უჭირს!
- გეყოფა..ნუ ხარ ასეთი საძაგელი!
- შენ კიდევ ნუ ხარ ასეთი მანიპულატორი!
- მინდა ისევ ჩემი იყო,ლილიან.
- აჰ,შენი?
თავს აქნევს თანხმობის ნიშნად და მომაჯადოვებლად იღიმის. - ჯანდაბა..ამის თქმა შენთან პირველ შეხვედრაზეც არ გამჭირვებია.. გთხოვ ლილიან,იყავი ისევ ჩემი..
ცერა თითს ქვედა ტუჩზე მიტარებს და ხარბად დამყურებს..
- იცოდე,ეხლა თავს ვერ შევიკავებ..რობაქიძეეე...რას მიკეთებ ასეთს,რას?! ჩახლეჩილი ხმით მეკითხება და კვლავ დამყურებს.
ტუჩს კბილებს შორის ვაქცევ და ნელნელა ვწევ ისევ,ის კი მაშინვე თითებით მაფრინდება ყბაში და სუნთქვაარეული ჩემს ტუჩებს ეწებება მოწყურებულივით,ქვედა ტუჩზე მკბენს და ტკივილისგან ხელით ვცდილობ უკან გავწიო,თუმცა მაჯებს მიჭერს და ორივე ხელს უკან მაწევინებს,თეძოებში მწვდება,ფეხებს გარშემო ვხვევ ჰაერში ატაცებულს მაგიდაზე მსვამს და თითების გამაგიჟებელი მოძრაობით,მონატრებულ გრძნობებს მიღვიძებს,რომელიც კოცნას წამითაც არ წყვეტს..
- დამიბრუნდი..იყავი ჩემი,პატარავ..
ზედ ტუჩებზე ლაპარაკობს და წყვეტილად მკოცნის,ყელზე მისი ცხელი ბაგეები მიუყვებიან კოცნის ბილიკებს,ერთ ხელს საჯდომზე მაჭერს ნაზი მოძრაობით,მეორეთი კი - მკერდს.
- დამთანხმდი..მიდი დამთანხმდი..
- არა..ამას არ ვიზამ..
სიამოვნებისგან თავს უკან ვწევ და კვლავ უფლებას ვაძლევ მის ტუჩებს გზა გაიკვალონ,რომელიც ყელიდან ძუძუსთავებამდე ურცხვად ჩადის და კბილებით საშინლად აღიზიანებს,ჩემში კი მთელი ამ დროის განმავლობაში დაგროვებული ვნება თითქოს სკდება,ვულკანივით იფრქვევა და მხოლოდ ერთ წერტილში მოქცეულ სიამოვნების მიღებაზე ვარ ორიენტირებული,ჯანდაბა!
ლოყებსა და ყვრიმალებზე მის გრძელ,თლილ თითებს ვგრძნობ,რომელსაც მოტკბო ალკოჰოლის სურნელი ასდის ციტრუსის არომატთან შეზავებული..მისკენ მაწევინებს სახეს და თვალებში ვნებების ქარცეცხლი ჩქეფს,ლურჯ სფეროებს სრულიად გაუაზრებლად დაატარებს ჩემს ნაკვთებზე და კვლავ ტუჩებზე მკოცნის.
- საშინლად მინდიხარ ლილიან..მინდიხარ გესმის?!
მისი სიტყვები ჩემს ორგანიზმს დენივით არტყავს,მუცელში ჭიები იწყებენ სიარულს,ხელებს კისერზე ვხვევ და მუცელზე მის საშინლად ერეგირებულ ას*ს ვგრძნობ..აკანკალებული თითებით ელვის გახსნას ვცდილობ,ჩემს შეხებაზე ბაგეები ეპობა,ხელს მაშვებინებს და დაწყებულ საქმეს კვლავ თვითონ აგრძელებს,შარვლისა და საცვლისგან მათავისუფლებს და მის მონატრებულ ა*ოს ჩემი ორგანიზმი კვლავ ეგებება,კვნესას ვერ ვიკავებ,მისი ბაგეები კი ჩემი ურცხვი ჰანგების ჩახშობას ცდილობენ..
ნაზ მოძრაობებს აჩქარებს,თეძოებში ჩაფრენილი ხელებით მის ყოველ მოძრაობებს აყოლებს და ცდილობს უფრო მეტად შევიგრძნო მისი ღირსება..თვალებს ვუსწორებ და კულმინაციით მიღებულ სიამოვნებას ლამის ყვირილით ვხვდები,მაგრამ კვლავ მისი ტუჩები მაჩუმებს და მთელი სხეულით ვეკრობი მის მოქანდაკებულ,ულამაზეს სხეულს.
სიამოვნებისგან ტუჩებს კბილებს შორის ვაქცევ და აქოშინებულს კმაყოფილი სახით შევყურებ..
- როგორ მიყვარს შენი ა*ო..ძალიან მომნატრებია..
- ის გენატრება და მე არა?
ტუჩის კუთხეებში ღიმილი ეპარება,თუმცა ამავდროულად გაკვირვებაც.
- ბატონო ნუ იქნებით ასეთი ეჭვიანი,გთხოვთ..
- ისევ ჩემი ხარ,გამომძიებელო..
ტუჩზე მოწყვეტით მკოცნის და თმაში თითებს მიცურებს.
- ეცადე,საყვარლის სტატუსი დიდხანს შეინარჩუნო ალექს..მესამე შანსის მოცემა არ მჩვევია..
თითს ვუქნევ გამაფრთხილებლად
- ცუდი გოგო!
ტუჩებს ენით ილოკავს,კვლავ ჩემკენ იწევს თუმცა ხელს მკერდზე ვადებ და ვაჩერებ.
- მორჩა..საქმეები მაქვს..
მაგიდიდან ჩამოვდივარ,წონასწორობის შეკავება მიჭირს და ალექსანდრეს ტორს ვეკიდები ერთი ხელით,უხერხულად ვუღიმი და შარვლის ელვას ვიწევ,პალტოს ჩაცმაში მეხმარება და კარისკენ მივდივარ..
- ღმერთო ჩემო,ალექსანდრე..შენ რა,კარები არ ჩაკეტე?!
მაგიდაზე მიყრდნობილი,პირზე ხელს იფარებს და ფხუკუნებს..
- გადავრჩით.
- საერთოდ არ მეცინება,იციი?
- შენთან სექსით დაკავებას არ ვგეგმავდი,რობაქიძე..
ხელებს ჰაერში სწევს თეატრალურად და კვლავ სიცილს აგრძელებს,თავს ვაქნევ უკმაყოფილოდ და სწრაფად ვტოვებ მის კაბინეტს,სადაც პირდაპირ მეგის ვეჩეხები.
- ჰეი..როგორ ხარ?
თმას ვისწორებ და მეგის ვუყურებ,ალმაცერად რომ მათვალიერებს თავიდან ფეხებამდე.
- მშვენივრად!
სწრაფი ნაბიჯით მიდის კაბინეტამდე და კარს ხმაურიანად ხურავს.
- ამას რაღა დაემართა?
ადგილზე ვშეშდები და ჯერ კიდევ რამოდენიმე წუთის წინ მომხდარზე ტანში სასიამოვნოდ მივლის ჟრუანტელი .. ისევ მისი ვარ?! ჰმ..არა,გეშლება ბატონო ალექსადრე,ამჯერად ისე არ იქნება,თქვენ რომ გგონიათ.

* * *

სისტემიდან მეხსიერების ბარათს ვაძრობ,იოანეს ვუყურებ,რომელსაც სახე ხელებში აქვს ჩარგული,თვალები ერთიანად დასწითლებია და მძიმედ სუნთქავს..
- ვიცი,არ გესიამოვნებოდა ამის ნახვა,მაგრამ..აქ კიდევ რამოდენიმე ვიდეო მასალაა..თქვენი ოღონდ..უხერხულად ვამბობ და ჩანთაში ვდებ ლეპტოპს.. ეს უბრალოდ,აუცილებლად იყო სანახავი,ხომ გესმის..
- ესე იგი ეს ნაბი*ვარი ჩემი მტერია?!
თავზე ხელს ისმევს ნერვიულად და თვალებს აცეცებს.
მაგიდაზე ხელს არტყავს და მუჭში აქცევს ვისკის ჭიქას.. - კაცს,რომელსაც მთელი ცხოვრებაა ვპატრონობ,ვაჭმევ,ვასმევ..ეგ ა*ვარი ჩემით სუნთქავს... ლამის მინისტრიც კი ჩამოვაგდებინე მაგის გამო..თურმე სად ვარ..ჩემი დებილი დედაც მოვ*ყან! ჩაისვარე გახარია..ძალიან ცუდად ჩაისვარეე...
ვისკის ბოლომდე ცლის და ახალ ბოთლს ახსნევინებს მიმტანს.
- ეს ყველაფერი არ არის..გუშინ,ჩემი სახლის კართან სისხლიანი ვარდები დატოვეს,ტყვიებით გატენილი..ზედ წარწერით,რომ თუ ამ საქმეს არ შევეშვები მეც ბარბარეს გზას დავადგები..
მაგიდაზე ჭიქას უმისამართოდ ისვრის,რომელის ნამსხვრევებიც აქეთ იქით იფანტება.
- ამის დედას შევე*ი..ლილიან იცოდე..
- არა..არ გაბედო,ხომ იცი რომ მაინც არ დავტოვებ ამ საქმეს?!
- მაშინ ყურადღებით მომისმინე..ფრთხილად უნდა იყო,დაცვას გაგაყოლებ და ისე გითვალთვალებენ,ვერავინ მიხვდება რომ შენთან არიან..ასევე გააკონტროლებენ შენი სახლის ეზოს,სადარბაზოს და ყველაფერს,ვინც შეიძლება ტოვებდეს მაგ ყველაფერს..არ შეიმჩნიო ისინი,არც ისინი შეგიმჩნევენ,გესმის ლილიან?!
- მესმის..
- რაც შეეხება იმ ახ*არს,დემეტრეს დახმარება დამჭირდება,გახარია უნდა ჩავაძაღლო.
- იოანე,შენი ყურით გაიგონე ბარბიმ გთხოვა რომ არ მოგეკლა..შური გეძია მისი სახელით,ასე არ მოიქცე,ეს არასწორია..
- რა არის არასწორი ლილიაან?! რა ?! ეგ ნაბოზ*არი ხალხს ხოცავს და ლამისაა ჩემი ოჯახიც მიაყოლოს,ვინ იცის ზუსტად ეგ მემტერება და ნიკას ხალხთან ზუსტად ეგაა შეკრული,როგორ ვაცოცხლო?! როგორ?!
- მისთვის ციხე სიკვდილზე უარესია,მაგისნაირებისთვის სიცოცხლის გამოსალმება კი შვება! შეცდომა არ დაუშვა იოანე,ძალიან გთხოვ!
- რას მთავაზობ,ლილიან?!
- მომისმინე.. დაველოდოთ,ახალ გეგმას როდის წარადგენს თავისი მონების წინაშე..ჩვენ კი ხელსაყრელ დროს მოვიხელთებთ და ქეჩოში ჩავწვდებით! მან არ უნდა გაიგოს,რომ შენ ან მე,რაიმე ვიცით..გთხოვ,დამიჯერე.. ბარბარე ზუსტად იმიტომ შეეწირა ამ საქმეს,რადგან გამომძიებლის დახმარება არაფრად მიგაჩნდა..მე მაინც მომეცი საშუალება,ეს საქმე დავხურო,გთხოვ იოანე!
- ამის დედასაც შევე*ი!!!
- მოდი ესე ვქნათ,ზუსტად იმას გავაკეთებ,რაც წლების წინ ანდრიაძემ გააკეთა,მის მანქანებზე ჯიპიესს მოვათავსებ,სახლში მოსასმენებს,გესმის?!მის სატელეფონო გამავალ და შემოსულ ზარებს გადავამოწმებ,ნუ არც ისეთი იდიოტი მგონია,თავისი ტელეფონით ასეთ საქმეებზე ისაუბროს,მაგრამ მაინც,ვცდი.
- კარგი..იცოდე,ამ ხერხით თუ ვერაფერს გავხდებით,ლილიან.. შენ ამ საქმეს დატოვებ,მე კი ისე მოვიქცევი,როგორც მკვლელს შეეფერება..ისედაც,მაგრად მექავება ხელები და მხოლოდ მისი შუბლის გახვრეტა თუ მომანიჭებს სიმშიდეს..მეტი არაფერი!
- შენი მიზანი,მისი განადგურებაა,მას კი მხოლოდ ციხე გაანადგურებს!
- კარგი,წადი სამსახურში და შენ უკან,წინ ან გვერდით ვინც არ უნდა იყოს,არავინ შეიმჩნიო,გესმის?
- მესმის,გასაგებია..
- და რაც მთავარია..ამაზე არავინ არაფერი არ უნდა გაიგოს!
თითს მიქნევს გამაფრთხილებლად,მაგიდიდან დგება და სწრაფი ნაბიჯით ტოვებს რესტორანს.

მაღალსართულიანი შენობიდან,სახურავის თავზე მჯდომი იარაღიანი,რომელიც სათვალთვალოში იყურებოდა მოჭუტული თვალით და მიზანს არ აშორებდა რესტორნიდან გამომავალ იოანე ყიფიანს,თვალები მეტად გაუფართოვდა,როცა რამოდენიმე წამში წითური ქალი გამოვიდა შავებში ჩაცმულ მამაკაცთან ერთად,ინფინიტის მარკის ავტომობილამდე რომ მიაცილეს,მანქანის კარი გაუღეს თავაზიანად და თავად შავ რეინჯ როვერში მოთავსდნენ,მსუბუქ ავტომობილს მიზანი ბოლომდე გააყოლა,თუმცა მაჯის საათს აკვირდებოდა წამდაუწუმ,M107 ტყავის ჩანთაში მოათავსა,გვერდით გადადო და ტელეფონზე ნაცნობი ნომერი აკრიფა,სადაც შეტყობინება სწრაფად გააგზავნა.
სწრაფად ჩაირბინა შენობის კიბეები,ახალ მოსულ ჰამერის ავტომობილში ჩაჯდა მძღოლის გვერდით და ტერიტორიას წამის მეასედში მოშორდნენ.
- რაოო,დაგვიბერდა ჩვენი იოანეე?როგორც ჩანს ქალის დახმარება სჭირდება ჩვენთან საქმის მოსაგვარებლად,არაა?
საჭესთან მჯობი მუსიკას უწევს ხმამაღლა და ცინიკურ მზერას არ იშურებს.
- რაღაცა ჩაიფიქრა მაგ ახ*არმა,არ იცნობ?
- ჰო,მარა ნიუჟელი ამ გზით?! ჩათლახია ჩვეულებრივი..
- თუ ძმა ხარ,გზას უყურე რა..გეგმას რას ვუპირებთ?
- ეგ შენ დგახარ სახურავზე *ლესავით და მე მეკითხები ტო? აქამდეც უნდა გექნა სი*ო!!!
- შენ ხომ არ უბერავ?ცოტაც და პოლიცია იქვე დამადგებოდა ბლი@ად!ვის რა ჩემ ფეხებად უნდა ჩემი შესრულებული საქმე თუ ძაღლობამ მიპოვა?!
- დავიღალე ამდენი ტვინის ტ**ით! ხვალ იცოდე უნდა შესრულდეს ეს საქმე,ის კაცი ამდენს ვერ მოიცდის!
- ამ წითურს რა ვუყოთ?!
- როგორც ჩანს,ყვავილებმა ვერ მოხიბლა..ეხლა გეგმა ბ-ზე გადადი,ეგ ხო იცი,ყოველთვის საბოლოო გეგმაა..
ორაზროვნად გახედა მამაკაცმა,ისე,რომ მანქანისთვის სიჩქარე არც კი შეუნელებია.
- კაიი..ბაზარი არაა..
- ოღონდ რომ წახვალ,მეც გამაგებინე,ხომ იცი მენძ*ევა წითურებზე!
- გააჯ*ი რა.
- ჯერ მაგრად გავ*იმავ,მერე კიდე ნაკუწ-ნაკუწ დაგლეჯილს მივუტან იოანეს საჩუქრად.. აიი სულ ბოლოს,მაგის ევასაც ზედ მივაყოლებ..
- შენ სექსუალური მანიაკი ხარ თუ მკვლელი შეჩემისა?
- მკვლელი ვარ,პი*არასტი ხო არაა?მიყვარს ორი საყვარელი საქმის ერთად კეთება!
მანქანა მცხეთის გზატკეცილს მიუახლოვდა,ორსართულიან,მოძველებულ სახლთან გააჩერა,სადაც მეორე სართულზე მამაკაცი იდგა ვერანდაზე იდაყვებით დაყრდნობილი,მზერით ბურღავდა ორივეს და ეზოში შემოიჭრნენ თუ არა,ისიც შიგნით შევიდა.

* * *

- თათიი..კარზე ვაკაკუნებ და თავს ვყოფ,სადაც თათია შუკაკიძე მეგებება ყავით ხელში და მანიშნებს შევიდე.
მეტად გარუჯულ გრძელ ფეხებს ერთი მეორეზე იდებს გამომწვევად,უჯრიდან ფურცლებს იღებს და პასუხებს კიდევ ერთხელ ამოწმებს.
- ლილიან,ძვირფასო.. ტუჩის კუთხეებში სიცილი ეპარება და წამით ვცბები. - ექპერტიზის პასუხები უარყოფითია..
- ეს რას ნიშნავს?
- ის რაც შენ გეგონა,მსგავსი არაფერი ყოფილა..ვარდები უბრალოდ წითელი საღებავისგან იყო მოსვრილი..ტყვიები კი,TT-30-ის,ნახევრად ავტომატური პისტოლეტისაა..არაფერი განსაკუთრებული..ტყვია,რომელიც რევოლვერს ეკუთვნის არავის სახელზე არ არის გაფორმებული,საერთოდ..
- კარგი თათი..ასეც ვიფიქრე,მაგრამ მაინც მინდოდა გადამოწმება..მადლობა..
კარს უკმაყოფილოდ ვხურავ,მიუხედავად იმისა,რომ დარწმუნებული ვიყავი,ექპერტიზა არაფერ შედეგს გამოიღებდა,პასუხის მოლოდინში ოდნავი იმედის ნაპერწკალი მაინც მქონდა,რაიმეს დადგენის.
განყოფილების დერეფანში მათეს ვლანდავ,თბილად მიღიმის და ხელს მიქნევს მეგისთან ერთად ხელგადახვეული,რომელიც მანიშნებს მივუახლოვდე,მეც ძალდატანებით ღიმილით ვპასუხობ და მათთან მივდივარ..
- ნუციკო ხომ არ გამოჩენილა? ლუკასთან უნდა წამეყვანა და არ ჩანს ეს დღეები..
- არ ვიცი.. მხრებს იჩეჩავს მათე.
- ლილეე..მეგონა შესვენებას ჩვენს უფროსთან ერთად გაატარებდი..
ცინიკურად იღიმის მეგი,მათეს უყურებს და სიცილს აგრძელებს.
- მეგი,ვერ ვხვდები ეს სისულელეები საიდან მოგაქვს?
- სისულელეები? კაი რაა..აღიარე რომ ჩვენს უფროსთან მაგარ დროს ატარებ ხოლმე..
- მეგი,გეყოფა..
ხელს აშვებინებს მათე და თვალებს ხრის.
- მეგი! წარმოდგენა არ გაქვს რას ლაპარაკობ!
- რაოო? მე არ ვჟი*აობ ალექსთან და კიი,წარმოდგენა არ მაქვს რა თქმა უნდა..
- მეგი,მორჩი!
ბრაზისგან თვალები ენთება მათეს,მე კი სიმწრისგან თვალები ცრემლებით მევსება.
- რა თქვიი?! შენ ხომ არ გააფრინე?! ვის უბედავ?!
წინ მივიწევ,ის კი ნაბიჯს უკან დგავს და მათეს ხელები მაკავებს,მინდა ის ცხვირ-პირი მივუნგრიო,რომელიც ზიზღით ტუჩებს ბრიცავს ჩემი შემხედვარე და თვალებში ვერ მალავს უკვე ჩემდამი არასასიამოვნო დამოკიდებულებას.
- ნერვები დაიწყნარე რაა..
ქუსლების კაკუნით გვტოვებს და გაწევ-გამოწევის მიუხედავად,ძლივს ვიშორებ მათეს ხელებს.
- კარგი,გეყოფა კარგი!
კაბინეტისკენ სწრაფი ნაბიჯით მივიწევ,მათეც უკან მომყვება და ანერვიულებული გასაღებსავ ვერ ვარგებ საკეტს.
- ეე,რა გჭირს..დამშვიდდი კაი? ხომ იცი მეგი რა ქარაფშუტაცაა..ალბათ ცუდ ხასიათზე გაიღვიძა.
იცინის,ჩემს სახეს ხელებში იქცევს და ცრემლის ნაკვალევს მიმშრალებს.- წამო,მოვწიოთ..გინდა?დაწყნარდები
- ყველა ასე ფიქრობს?
ხელებს ვაშვებინებ და თვალებში ვუყურებ.
- რას?
- ყველა ფიქრობს რომ უფროსთან ვწევარ?!
- ლილე,კარგი რა..
- მითხარი!
ჩემს ხმას ვერ ვაკონტროლებ და ლაპარაკი ყვირილში გადამდის.
- ასე არ არის,ლილე..არ ვიცი მეგიმ საიდან მოიტანა ეს ყველაფერი,დამშვიდდი.
ხელებს მხვევს და სახეს მის კისერში ვრგავ უნებლიედ.
თვალს პირდაპირ ალექსანდრეს ვუსწორებ,მათეს ნელნელა ხელს ვუშვებ და ვსწორდები,ამაშუკელი მის უკან მდგომ კანდელაკს ესალმება,შემდეგ ისევ მე მიყურებს და თვალს მიკრავს.
- კაი,მერე გნახავ.
ლოყაზე მჩმეტს და მის ნაბიჯებს თვალს ვაყოლებ,ნელნელა კვლავ ალექსანდრესკენ გადამაქავს მზერა და თითით მანიშნებს,მივუახლოვდე.
მის კაბინეტში შევდივარ,სავარძლისკენ მიმითითებს დავჯდე,თუმცა ისევ გაშეშებული ვდგავარ.
პერანგის სახელოებს ზევით იწევს და ჩემს წინ დგება,გამომცდელი მზერით მიყურებს თვალებში.
- რა უნდოდა ამაშუკელს?!
- ამაშუკელს არაფერი.. მეგიმ გამომიცხადა,ჩვენს უფროსთან წევხარო.
- მერე?!
- რა მერე ალექსანდრე! რამდენჯერ გითხარი თანამშრომლების წინ თავი შეიკავე თქო,შენ კიდევ დღეს დილით სცენები მომიწყვე მათი თანდასწრებით!
სწრაფად ვშორდები და ფანჯარას ვუახლოვდები,რაფას ზურგით ვეყრდნობი და სიგარეტს ვიღებ ჩანთიდან.
- არ გაბედო!
სიგარეტს თითებიდან მაცლის და ნაგვის ურნაში ისვრის.
- ალექსანდრე,შენ არ შეგიძ..
- ჯერ ერთი,სიგარეტი არ დამანახო და მეორე,აღარავინ გაბედოს ხელით შეგეხოს,გესმის?!
- გაგიჟდი ხო?
სიცილს ვერ ვიკავებ სასოწარკვეთისგან.
- და მთავარი..სად დადიხარ შესვენებებზე,შეგიძლია ამიხსნა?
- ალექს,მეც მაქვს პირადი..
მზერას ვარიდებ და და უაზროდ ვიწყებ თვალების ცეცებას.
- ვის ხვდები,ლილიან?!
- მომისმინე,ნუ გეშინია სექსით არავისთან დავკავდები სანამ ჩემი საყვარელი ხარ,მრავალფეროვნება ჯერჯერობით არ მიზიდავს..
მზრებს ვიჩეჩავ..- უბრალოდ,ხან ანასტასიას ვნახულობ,ხან სანდროს და ასე.
- აჰ,ესე იგი ასე..
თავს ვუქნევ თანხმობის ნიშნად და მიუხედავად ჩემი "ზედმეტად" დამაჯერებელი გამოსვლისა,მაინც მზერას ვარიდებ და ვცდილობ,აკანკალებული ხელები დავმალო.
- პატარავ,მაპატიე.. ორ თითს ნაზად მისვამს ლოყაზე და თბილად მიღიმის. - არავის მივცემ იმის უფლებას შეგეხოს,გაწყენინოს ან დაგამციროს..მეგიზე ნუღარ ინერვიულებ.
- რას გულისხმობ?
- მასთან მე მოვგვარდები,როგორც საჭიროა.
- როგორც გინდა.
თმის კულულას ყურს უკან მიწევს და ცხელი ტუჩები ნაზად მეხება კანზე..