მადლობა ვინც კითხულობთ, მიხარია თუ მოგწონთ, თითოეული ქვენი კომენტარი მიხარია, რადგან ვსწავლობ უკეთესს, ჰო მე თქვენით ვსწავლობ, თქვენი აზრი დამოწერეთ კომენტარებში, თუნდაც უარყოფითი, მიხარიხართ <3 <3 <3

კალათბურთელები (ნაწილი 5)

დრო საშინლად ნელა იწელებოდა, თითოეული წამი და წუთი საუკუნედ ეჩვენებოდათ ორივეს, ვერ ხვდებოდნენ თუნდაც იმას თუ როგორ ძლებდნენ იერთმანეთოდ, მაგრამ ფაქტია რომ ცდილობდნენ, ძალიან ცდილობდნენ, მოთმინების ბოლო წვეთამდე, ყველაფერი ისე იყო როგორც უნდა ყოფილიყო, დრო გადიოდა, თიკა ცხოვრების დინებას მიყვებოდა, ბუბუ ამერიკაში თავდაუზოგავად შრომობდა, ვარჯიშობდა, მისი თამაში რამდენიმეჯერ უყუურა კიდეც, ცრემლებად დაიღვარა, რატი და დემე აწყნარებდნენ, გოგოებმა მის ოთახში მთელი ღამე გაათენეს, მაშოს ფეხებზე ედო თავი და ეძინა, მაშო თმებზე ეთამაშებოდა, გვანცა და ნინი ტახტზე ერთმანეთზე მიწოლილები რაზე აღარ ფიქრობდნენ, პლედი ეფარათ მაგრამ მაინც მოდიოდა მათთან სიცივე, ოთახი მთლიანად ჩაბნელებულიყო, სიჩუმე, მარტო ერთმანეთის სუნთქვას უსმენდნენ, თითქოს გულის ცემაც ესმითო, ფანჯრიდან შემოსული ღამის განათება ანათებდა მხოლოდ ოთახს, ცისფერი ფერით, მაშოს ნინის ეღვიძათ, მხოლოდ თიკას ჩასძინებოდა, ერთ წერტილზე ქონდა მაშოს გაშტერებული თვალი, უცბად ტელეფონი აწკრიალდა, გვანცას რატი ურეკავდა
- მალე გააგონე, არ გაეღვიძოს- მაშომ მძინარე თიკაზე ანიშნა გვანცას, გვსნცამაც მალე გააგონე და დაიჩურჩულა
- ჰო რატი?
- რატომ ჩურჩულებ
- თიკას ჩაეძინა ძლივს, არმინდა გავაღვიძო
- და გარეთ რო გახვიდე?
- მეზარება- გაეცინა რატის გვანცას ნათქვამზე
- ბევრი იტირა?
- შენი აზრით?
- მთავარია რო ეხლა კარგადაა, ბუბუმ დამირეკა, არცერთი არ პასუხობდით, არც “Viber”ში არც “instagram”ზე და შეეშინდა
- ხომიცი არა რატომაც?
- კი ვიცი და არ ინერვიულო ერთი წელიც და ყველაფერი დალაგდება
- დიდი იმედი მაქვს
- მოვალ, წამოგიყვან
- არა რატი, აქ ვრჩები
- კაი როგორც გინდა, მიყვარხარ
- მეც- უთხრა და გაუთიშა, გვანცამ ტელეფონი ტუმბოზე დადო და თავი ნინის თეძოზე დააბრუნა
- რაო?- დაიჩურჩულა ნინიმ
- გეტყვითმერე- თქვა და თვალები დახუჭა....


- აურავი ბუბუ, რაგითხრა ან როგორ დაგაწყნარო, ანოა როგორ გოთხრა ჩამოდითქო, ვიცი შენთვისაც ძაან რთულია -სავარძელში მჯდომმა აკომ, კომპიუტერის ეკრანი გაასწორა, ყავა მოსვა და ბუბუს გამოსახულწბას დააკვირდა
- რა უნდა ვქნა ა? შენც ძაალიამ კარგად იცო ესნაბიჯი რო არ გადამედგა რა? ერთი ადგილი ვტკეპნო და ტრა*იც არ გავანძრიო? როცა ამდენი მიზნებიმაქ და შესაძლებლობებიც
- ვიცი ძმაო, ვიცი ამიტო ჩუმათ ვარ, თიკას ელაპარაკე?
- კიი, ველაპრაკე, ვიცი ძალიან უჭირს, მაქსიმალურად ცდილობს არ შეიმჩნიოს, მაგრამ სახეზე ეტყობა ყველაფერი, ჩემი გოგოა, ყველაზე მეტად მიყვარს, ხომ გესმის არა?
- ვერაფრით ვერ გაწყნარებ ვერც შენ და ვერც თიკას, წამებს ითვლის როდის ჩამოხვალ
- ვიცი, რო ჩამოვალ პირობა დავდე რო არასდროს წამითაც არ დავტოვებ
- აბა შენიცი ძმაო მალე ჩამოდი
- ვეცდები ყველანაირად


ასე გადიოდა დრო, უკვე დეკემბერი იყო, გოგოები მეორე კურსის, პირველ სემესტრს ამთავრებდნენ, საკმაოდ კარგად, რათქმაუნდა სიხარული დიდი იყო, თუმცა მწუხარებაც.....
თიკას არ ეჯერა რო ეს ახალი წელი და მომავალი ახალი წელიც ბუბუს გარეშე უნდა გაეტარებინა, ყველაფერი
უღიმღამო იყო, მოუხედავად იმისა რო თბილისი ძალიან ლამაზად იყო მორთული, თიკასთვის არა, მხოლოდ მისთვის არა...

სასტავი გართობას და გაჯაზებას მაინც არ იკლებდა თუმცა ბუბუყველას აკლდა, როცა თიკა სახლიდან გამოვიდა, გვანცამ დაურეკა, "cactus”ში მისულიყო, ისიც კაფისკენ დაიძრა და მალევე მივიდა
- კაით რა, რა “cactus"ი აგიტყდათ- შავთეთრი გრრძელი პალტო გაიხადა და ჩამოკიდა, თეთრ ყელიან სვიტერზე ხელები ჩამოისვა, და მისი ყელი გაისწორა, წითელი ტუჩსაცხი შეისწორა და გოგოებს გადახედა
- ოოჰჰ- ჩაეცინა მაშოს- გაეიხედე და დაათვალიერე ძაან სისვეცკეა
- ნუუ სად შეგვიძლია- გაეცინათ გოგოებს
- აუ დავლიოთ რაა(თიკა)
- რატომაც არაა (ნინი)
- ალკოჰოლი დეპრესიიდან ვერ გამოგიყვანს- მიუბრუნდა მაშო თიკას
- მაშოო, არვარ დეპრსიაში და არ შეგიძლია დაივიწყოთ ეს თემა ცოტახნით მაინც? ყოველ წინადადებაში რატომ მახსენებ? - ზესმეტად უხეშად და ხმამაღლა გამოუვიდა თიკას
- ჰო მაგრამ....
- გაჩუმდი რაა! უბრალოდ გაჩუმდი- მაშომ იცოდა რო ეს თემა მასთან ხშირად არ უნდა ეხსენებინა, თუმცა არც უნდოდა რო დავიწყებოდა



დრო კი ნამდვილად არ ჩქარობს......