ეკრანს მიღმა მომცინარ შაგვრემან ქალს უყურებს მამაკაცი და ტუჩის კუთხეებში ეღიმება სევდიანად,ტკივილი თვალებში ულივლივებს და ცრემლიც კი აღწევს შეუმჩნევლად,აწითლებულ თვალებს რამოდენიმეჯერ ისრესს,მაგიდისკენ იხრება იდაყვებით დაყრდნობილი და ლეპტოპის ეკრანს უფრო მეტად უახლოვდება.
ბარბიიი,დამაცდიი?საკუთარ თავს უყურებს,როგორ უბრაზდება ლამაზმანს,რომელიც არ აცდის საქმის კეთებას ის კი კისკისებს და კოცნის განუწყვეტლივ. - იო,გამოიხედე რაა.. მომაქციე ყურადღება! ასე არ შეიძლება იცოდე დაგშორდები! - ბატონოოო? რას იზაავ? იოანე თვალებს აწვრილებს,ქალი კი კამერიანად გარბის სამზარეულოში და კამერას ხელიდან არ უშვებს,შემდეგ მისკენ ატრიალებს ობიექტივში იყურება და ისე აკეთებს,რომ კადრში ორივე კარგად გამოჩნდეს რომლებიც ერთი მეორის ბაგეებს არ სწყდებიან. - აი ასე დაისჯები,როცა ყურადღებას მომაკლებ! ცხვირს იბზუებს,იოანე კი თითებით სწვდება ნესტოებზე და აქეთ-იქით უწევს.- ააუ! მეტკინა!
- რა ცუდი გოგო ხარ! თითს უქნევს გამაფრთხილებლად,იცოდე ეგ მეტჯერ არ გაიმეორო თორემ ხომ იცი რას გიზავ?! მომაშორე ეს კამერა! - არ მინდა და არ მოგაშორებ! ეშმაკს მიჰყიდე სული,როცა ეს არაჩვეულებრივი ნივთი მაჩუქე,ეხლა კი მოისვენე! თეძოებში სწვდება მამაკაცი და სამზარეულოს დახლზე სხვამს,რომელიც მის წვალებას განაგრძობს და კამერა ლამის ხელიდან უვარდება.- იოანე კარგიიი მეტკინაა მორჩიი! - კიდევ გავიმეორებოოო? რას ამბობდიი? - არაა,არ გავიმეორებ არა გპირდებიი - ხოდა ეგრე!
ვიდეოს აპაუზებს,თვალებს ხუჭავს და ლეპტოპს კეცავს..
- ოხ ბარბი..ეს რა გააკეთე..
თავზე ნერვიულად ისვამს ხელს,კარზე კი რამოდენიმეჯერ ისმის კაკუნი ფრთხილად. კაბინეტში ევა შემოდის,ლანგარზე ყავის ფინჯანი უდევს და კარს ფეხით ხურავს,მის დანახვაზე კი ღიმილი ყურებამდე ასდის.
- ჩემო სიყვარულო,რა მომიტანეე?
- ყავა..შენ რომ გიყვარს..
მაგიდაზე ფრთხილად დებს ფინჯანს და საყვარელი ქმრის მუხლებზე წამომჯდარი,ტუჩებზე ნელა კოცნის,ის კი ქალის ნიკაპს თითებში იქცევს და თბილ,თაფლისფერ თვალებს უსწორებს მზერას.
- მზესავით ლამაზი ხარ..ჩემო საოცრება..
- იო,რა გჭირს? თვალები აწითლებული გაქვს..
- არაფერია,ღამე ბევრი საქმე მქონდა.
- ანასტასია გკითხულობდა წუხელ,მამიკო სად არისო.. იტირა და მერე ძლივს დავაძინე.
- მამიკოს ანგელოზიი..დღეს გპირდები შენთან ვიქნები,არსად წავალ.
- დაგელოდები..
ეშმაკურად აუციმციმდა ევას თვალები და წვირილი ხელები კისერზე შემოხვია მამაკაცს. - ეხლა კი წავალ,საქმეები მაქვს.
- პატარავ,ასე ხშირად არ არის საჭირო..ხომ გთხოვე ამ კვირას ნუ გახვალ ასე ხშირად თქო?
- ჰო ვიცი იო,მაგრამ იმდენი რამე მივიტანეთ მე და ქრისტინემ იმ დღეს,ნეტავ გენახა ბავშვები რა ბედნიერები იყვნენ..დედის სითბოს ვერავინ ჩაანაცვლებს,მაგრამ მე არაფერს მოვაკლებ..მინდა მათზე ვიზრუნო,გესმის? ეხლა ქვევით მელოდება მძღოლი,რამოდენიმე საათში დავბრუნდები.
- კარგი პატარავ,ჭკვიანად იყავი.. მიყვარხარ.
- მეც..
- მაკოცე და ისე წადი!
კართან მდგარი,მომცინარი ქალი სწრაფი ნაბიჯით მიდის იოანესკენ,თითის წვერებზე დგება და ცდილობს მისწვდეს მის სურნელოვან,გემრიელ ტუჩებს,რომელსაც სიგარეტისა და გრილი პარფიუმის დამათრობელი სურნელი ასდის ერთდროულად.
- მალე მოვალ! კიდევ ერთხელ კოცნის და კაბინეტს ტოვებს.
მამაკაცი ტელეფონს იღებს ევას გასვლიდენ რამოდენიმე წამში,ნომერს კრეფს და დაცვას უკავშირდება.
- თორნიკე,ევა გადის სახლიდან,მის მანქანას კიდევ რამოდენიმე კაცი გაყევით.
- დიახ ბატონო იოანე,როგორც ინებებთ.

ყიფიანის სახლიდან კარგად მოშორებით,მცხეთის მიმდებარე ტერიტორიაზე სადაც შსს-ს,მინისტრის მოადგილე ბატონი ლუკა გახარიას აგარაკი მდებაორებდა,რომელიც ყველაზე დიდ დროს იქ ატარებდა,შავმა ბეემვემ შეუხვია ფრთხილად უკანა ეზოში..ლითონისგან დამზადებული ყუთისმაგვარ მოგრძო მოწყობილობაში,ტყვიები ჩაეყარა,ცეცხლი დაენთო და ზედ დაეწყო მილები,მაჯაზე დაკვირვებით,რომელიც წუთებს ითვლიდა,იგივე რიტუალი რამოდენიმეჯერ სხვადასხვა ადგილებში შეესრულებინა მამაკაცს.
მანქანაში მოთავსდა,გაშავებული ხელები პატარა ნაჭრით გაიწმინდა და იქვე ტორპედოზე მიაგდო,რომელიც უკუსვლით გამოვიდა ეზოდან და მთავარი ჭიშკრისკენ აიღო გეზი.
იქვე მოშორებით,რომელიც დაცვის რეაქციას ელოდებოდა,მაჯაზე საათისთვის კვლავ დაეხედა,ტელეფონში ტაიმერი ჩაერთო,სახეზე ნიღაბი ჩამოეცვა და ფრთხილი ნაბიჯით გადმოსულიყო მანქანიდან.
წამზომი ჩაირთო.
სახლის უკანა ეზოში,რამოდენიმე მხრიდან შეუწყვეტლად ისმოდა გასროლის ხმა,დაცვის ბიჭები,რომლებიც რაციის მეშვეობით იქვე მდგომებს იშველიებდნენ და ქურდის ნაბიჯებით,იარაღით ხელში მომარჯვებულები მიიწევდნენ უკანა გასასვლელისკენ.
- მიდი შე *ლეო,მიდი გაყევი იმათ ჰე...
საქარე მინიდან იყურებოდა და მალევე გადმოვიდა მანქანიდან,რომელმაც სახლისკენ სწრაფად აიღო გეზი,შიგნით შეიჭრა და მეორე სართულზე,სადაც გახარიას საძინებელი და მთავარი კაბინეტი გაერთიანებულიყო,იქვე მოსასმენი აპარატები დაეყენებინა,ერთი მაგიდის ქვეშ,კუთხესთან,მეორე კი საძინებელში ჩამოკიდებული სურათის,ჩარჩოს უკან. კაბინეტში არსებული ვიდეოკამერები,რომლებიც მთავარ შესასვლელს და სახლის კარს აჩვენებდნენ,სწრაფად გამოაძრო სადენი კაბელები და მეხსიერების ბარათები ჯიბეში მოითავსა.
მაჯას დახედა,წუთნახევარი გასულიყო სროლის შემდეგ,სწრაფი ნაბიჯებით ჩაირბინა კიბეები,იქვე მდგომ ვერცხლისფერ პორშეს,ქვედა ნაწილში ჯიპიესი დააყენა და წამის მეასედში მთელი სისწრაფით გადაკვეთა ჭიშკარი.
გასასვლელისკენ,კიდევ ერთხელ გაისმა ხმა მისი რევოლვერიდან,როცა უკვე რამოდენიმე მამაკაცი შენიშნა მთავარი გასასვლელისკენ რომ გამორბოდნენ დაბნეულები და აქეთ იქით იყურებოდნენ,დემეტრემ თავი სასაცილოდ გააქნია და მანქანა მთელი სისწრაფით მოწყდა ადგილს.
ტელეფონზე რამოდენიმე ზარის შემდეგ ხაზის მეორე მხარეს ჟღალის ხმა გაისმა.
- ქალბატონო,დავალება შესრულებულია.
- კარგი,ეხლავე ვეტყვი იოანეს ხალხს თავიანთი საქმე შეასრულონ.შენ ხომ არავინ დაგინახა?!
- კიიი,ბიჭები მაგრად დავახლოვდით ფეისბუქებიც გავცვალეთ..ჯიგრული სელფიც გადავიღეთ,ინსტაგრამის სთორი არ ნახეე?
- დემეტრეე! სერიოზულად მიპასუხე! ვნერვიულობ ისედაც!
- ყველაფერი რიგზეა,შეგიძლია მშვიდად იყო და იოანეს ხალხმა გააგრძელონ თავიანთი გეგმა.
- კარგიი,ჩემს ზარს დაელოდე.
- არის უფროსო!

* * *

- გეგმა შესრულებულია..ახლა კი,დაგელოდები ბატონო გახარია,როდის წამოკრავ ფეხს შენთვის დაგებულ ხაფანგს..ძალიან ცდები,თუ გგონია ბარბარეს გზას გავუყვები..პირიქით,მე მის გზას გავაგრძელებ!
თითს რამოდენიმეჯერ ვარტყავ ლუკა გახარიას სურათს,ფაილებში ვათავსებ,უჯრაში ვდებ და სამუშაო საათებს უკვე გადაცდენილი საათი წკრიალებს,კაბინეტის კარს ვხურავ და დერეფნისკენ მივაბიჯებ..
ოჰ,ალექსანდრეც უკვე წასულა,რა გაეწყობა..მხრებს ვიჩეჩავ,ბიჭებს ვემშვიდობები და პულტის ღილაკს ვაჭერ თითს.
მანქანას სახლის წინ ვაჩერებ,გვერდი-გვერდ სადარბაზოებს ვუყურებ,სადაც რამოდენიმე მამაკაცს ვლანდავ და მაშინვე იოანეს სიტყვები მახსენდება.. "არ შეიმჩნიო და არც ისინი შეგამჩნევენ" კი ბატონო..არ შევიმჩნევ..
მანქანიდან გადმოვდივარ და გაყინული ხელებით ვცდილობ გასაღები ამოვაძვრინო ჩანთიდან,საკეტს ვარგებ,თუმცა კარი ოდნავი ბიძგით იღება და ჭრიალის ხმას გააქვს სმენის არეალი,საშინელი სიცივე მივლის ტანში,ვფიქრობ ეხლავე დავრეკო თუ არა იოანესთან,თუმცა ძალას ვიკრებ,ფეხს ვდგამ და შუა ოთახიდან ნათურების ციმციმი მიჭრის თვალებს..ეს რა ჯანდაბაა?
ხელი გადამრთველისკენ მიმაქვს,ოთახში სინათლე თავისით ინთება,ჭაღს უკვე ბრდღვიალი გააქვს და არსაიდან გამოსული რამოდენიმი ადამიანი ერთდროულად ყვირის. - გილოცავ ლილიან დაბადების დღეს!
მკერდიდან ამოსული სიცივე,მუცელში გადამდის და თითქოს მათ დანახვაზე პატარ პატარა ნაწილებად იშლება და ბოლოს ქრება,გულზე ხელებდაკრეფილი ღრმად ვსუნთქავ და სასოწარკვეთისგან ისტერიული სიცილი მივარდება.
- რამ გამოგაშტერაა?!
სანდრო ხელებს შლის და ძლიერად მეხვევა,რომლის უკანაც მართა მოემართება და თვალებით ისე მიყურებს,ერთი სული აქვს როდის მომშორდება თავისი ქმარი,რომ თავისი ჯერი დადგეს ჩასახუტებლად.
- მგონი თავადაც დაავიწყდა,დაბადების დღე რომ ჰქონდა!
იცინის მართა და ძლიერად მეკრობა.
- სიმართლე გითხრათ კიი..
- ჩემო სიცოცხლეე,გილოცავ..
ანასტასია უკნიდან მეკრობა და ლოყაზე მკოცნის,მეორე მხრიდან კი დემეტრე. - აუ მეც გილოცავ ჩემო სიცოცხლეეე. მთელი ძალით აჯავრებს ანასტასიას და ტუჩებს ბრიცავს საყვარლად.
- რა იდიოტი ხარ დემეეე?
თუმცა ნამდვილად იდიოტივით იკრიჭება და ისევ ანასტასია აგრძელებს.
- თუმცა,მხოლოდ ეს არ არის.
თვალებით ვცდილობ ამოვიკითხო რას გულისხმობს,სანდრო სამზარეულოს კარს აღებს,საიდანაც ბავშვები შემორბიან გიორგისთან და მარიამთან ერთად.
- ღმერთო ჩემოოო,თქვენც მოხვედიით?
გიორგის და მარიამს ერთდროულად ვეხუტები,ქვევიდან კი პატარა რატი მექაჩება ლურჯი თვალებით გაცისკროვნებული,რომელსაც ხელში პატარა კოლოფი უჭირავს და უსაყვარლესი ინტონაციით მეუბნება:
- ნათლია გილოცავ დაბადების დღეს.
კოლოფს მაწვდის და ყურებამდე ასდის ღიმილი,რომელიც მაშინვე მართასთან გარბის დარცხვენილი და დედის კალთას ამოფარებული,სირცხვილისგან იწვის.
- ჩემო პატარა ანგელოზოო,მოდი ჩემთან! ჩქარა!
ხელში ვიყვან რატის და ფუმფულა ჭარხალივით ლოყებს ვუკოცნი.
- დემე,ჩვენი საჩუქარი ამოიღე მალე!
- რა საჩუქარიი? რატის ძირს ვსვამ და მათკენ მივიწევ.
- რა და უკანონო იარაღი გიყიდეთ.. დამაცდიი? წარბებს კრავს დემეტრე რაზეც ყველას გვეცინება,მე კი თავს ვუქნევ თანხმობის ნიშნად. პატარა კოლოფს მაწვდის,ოქროსფერი ლენტით შეფუთულს,სწრაფად ვხსნი და ხელში ახალთ-ახალი აიფონი მრჩება და გაოცებისგან ბაგეები მეპობა.
- არ არსებობს,ეს მეე?
- მხოლოდ ეს არ არის..კმაყოფილი იყურება ანასტასია და ხელს მკიდებს,თავის მუცელზე იდებს და ჩუმად მეუბნება.
- რომ იცოდე,შენი ნათლული როგორი ცელქი იქნება!
- რააა? ანასტასია ორსულად ხარ?!
- კიიი!
- არ არსებოობს! გილოცაააავ!
სიხარულისგან ლამის ორივე დავხტივართ და მაშინვე დემეტრე გვაჩერებს,ცუდად არ გახდეთო და მაგიდისკენ მიმანიშნებს მარიამი,რომელმაც თურმე მთელი დღე იწვალა სახლის მორთვაში და სუფრის გაწყობაში.
- სიმართლე გითხრათ მართლა აღარ მახსოვდა ჩემი დაბადების დღე..მადლობა ბავშებო,მადლობა ამ დღის გალამაზებისთვის..
ჭიქას ვწევ და წითელ მათრობელა სითხეს ვსვამ,როცა კარზე კაკუნი ისმის და ყველა მე მომჩერებია.
- არავის ველოდებოდი..მხრებს ვიჩეჩავ და სწრაფად ვდგები,ისინი კი ლაპარაკს და სიცილს აგრძელებენ.
კარს ვაღებ და ჩემს წინ ალექსანდრე დგას ატუზული,ხელები უკან აქვს გაწეული და მომაჯადოვებლად იღიმის,როგორც მას სჩვევია.
- იცოდი რომ ჩემი დაბადების დღე იყო?
წაბრბებს ვწევ და ეშმაკურად ვუყურებ თვალებში.
- ჩემს უმშვენიერესს ვულოცავ დაბადების დღეს..
ნიკაპზე თითებით მეხება და ტუჩებზე მკოცნის.
თავს ვხრი და კარის ზღურბლისკენ ვიწევი,გზას ვუთავისუფლებ,რომ შემოვუშვა.
- შენი საძინებელი საით არის?
- ალექსანდრე,ეხლა ამის დრო არ არის..
- აჰ! გამახსენდა..აქეთ. წამოდი!
ხელს მჭიდებს და ჩემი ოთახისკენ მიმარბენინებს,კარზე გასაღებს ატრიალებს და საწოლისკენ მიმითითებს,დავჯდე.
- ალექს,მელოდებიან სტუმრები.
- იცით რა არის გამომძიებელო?! ჩემს დანახვაზე,ყოველთვის სექსზე ფიქრობთ მაშინ,როცა მე სრულიად სხვა საქმე მაქვს და რა ჩემი ბრალია?!
- კარგი..რა საქმე გაქვს.
ცხვირს ვიბზუებ და გვერდით ვიხედები,თუმცა მის მზერას მაინც ვგრძნობ,როგორ ეღიმება.
- ეს შენ..
შეფუთვას მაწვდის,საიდანაც შავ ბარხატის კოლოფს იღებს,ფრთხილად ხსნის,თვალს კი ლურჯი და წითელი ფერები მიჭრის,შიგნით ულამაზესი ოქროს საათია დამშვენებული,სვაროვსკის თვლებით..
- ალექს..რა ლამაზიაა?
საათს იღებს ბარხატის კოლოფიდან და მაჯაზე გრძელ თითებს მკიდებს.
- ალექს..ეს უძვირფასესი საათია..ამას ვერ ავიღებ..
საათს პირღია ვუყურებ,ის კი უკვე ჩემს მაჯაზე ამაგრებს და ხელის ზურგზე ნაზად მკოცნის.
- გილოცავ კიდევ ერთხელ..მინდა,რომ ეს საათი არასდროს მოიხსნა,კარგი?
- სულ უნდა მეკეთოს?
მის სიტყვებზე გიჟივით ვიწყებ სიცილს.
- ჰო,სულ..რომ მე გაგახსენდე.
- მოიცადე,სულ რატომ?! იქნებ ჩემს სამოსს არ უხდება?!
- მოდი,პირდაპირ მითხარი რომ არ მოგწონს!
- არა ალექს,ძალიან მომწონს..გეფიცები..ასეთი საჩუქარი არასდროს არავისგან მიმიღია..
- მაშინ,დამპირდი რომ ატარებ.
- კარგი,გპირდები.
მის ბაგეებს ვეწებები და ერთმანეთისგან მოშორება ორივეს გვიჭირს,კოცნა მეტად მომთხოვნი ხდება,თუმცა ისევ სუფრიდან წამოსული ხმაური აღწევს ჩემამდე და მაშინვე ვჩერდები.
- მელოდებიან..
- კარგი.
- ალექს.. ვიცი,არ გიყვარს ხალხმრავლობა და არც სუფრაზე გამართული მხიარულება,თუმცა..შემიძლია შემოგთავაზო..დარჩი თუ გინდა..ოღონდ მხოლოდ იქამდე,სანამ სტუმრები იქნებიან!
- სიამოვნებით.
- მეღადავები?
- შენ როგორ ფიქრობ?!
- კარგი,წამოდი..
კმაყოფილი სახით ვკიდებ ხელს და წინ მივუძღვები,სუფრათან მიმყავს ალექსი და მეგობრების გაცნობას ჩემს თავზე ვიღებ..
- ალექს,გაიცანი..ეს სანდროა,მართა,მარიამი..ანასტასიას და დემეტრეს ნუ ასე თუ ისე,იცნობ.. ეს კი,ჩემი უფროსია.. ალექსანდრე.
- ძალიან სასიამოვნოა,ლილე თქვენზე მიყვებოდა..კარგია,რომ ხშირად ნახულობთ შესვენებებზე ერთმანეთს.
- შესვენებებზე?
მართა იდიოტივით აღებს პირს მე კი თვალებს ვუბრიალებ და ადგილზე ვქვავდები.. ნეტავ მიწა გასკდეს და თან ჩამიტანოს!
- დიახ..ვნახულობთ ხოლმე..ანასტასია მუჯლუგუნს არტყავს და ძალდატანებით იღიმის.
- ალექს,დაჯექი..
დაძაბულობას ვხსნი,სკამს ვწევ და ახალი თეფშითა და ჭიქით მივემართები "შემოსწრებული" სტუმრისკენ.
- შენი დეპარტამენტის საქმე როგორ მიდის,დემეტრე?
მაგიდას იდაყვებით ეყრდნობა ალექსი და დემეტრეს ბურღავს მზერით.
- საკაიფოდ.. ჯერჯერობით ყველაფერი რიგზეა.
- ჰო,კარგია..ბატონი ლუკა ალბათ ძალიან გადაღლილია,ისევე როგორც მაშინ სანამ ამ პოზიციას დაიკავებდა,არა?
დემეტრე იცინის და ჭიქას ავსებს ღვინით.
- როგორ გითხრათ,ამბობენ ყველა თავის საქმის პროფესიონალიაო..ალბათ მასაც აქვს რაიმე ხერხები იმისთვის,რამეს მიაღწიოს..
- რა თქმა უნდა,მჯერა.
ალექსი თავს აქნევს და ირონიით გაჯერებულ მზერას არ იშორებს სახიდან,საერთოდ არ მომწონს მათ შორის არსებული თითქოს "არადაძაბული" საუბარი,რადგან ალექსანდრე ხვდება,ვისი მეშვეობით დაიკავა სკამი როგორც ლუკამ,ასევე დემეტრემ.
- ალექს..მოაგვარე საქმე მეგისთან?
- ჯერ არა,მოითმინე ლილიან.
- კარგი.
დრო ძალიან სწრაფად გადის,იმასაც ვერ ვამჩნევთ ვერცერთი როგორ გაგვეპარა მთელი ხუთი საათი სიმღერასა და ცეკვაში,დემეტრეს მიერ ნამღერი ნაცნობი სიმღერებით გიტარის სიმებზე დამშვენებული ჰანგებით,შუაღამის წუთებიც შემოგვეჭრა.. უკვე ორი სრულდება,ყველანი ნასვმამ დგომარეობაში ვართ..დემეტრე მანქანის გასაღებს იღებს და ყველას "ეპატიჟება" სახლებში დასარიგებლად. დიდ ჟრიამულსა და მხიარულებას წამებში გამაყრუებელი სიჩუმე იკავებს,ბავშვობიდან ვერ ვიტანდი ამ მომენტს,როცა დაბადებისდღის ან ახალი წლის წვეულების შემდეგ,ყველა იშლებოდა და ისეთი სიცარიელე რჩებოდა,თითქოს გულის ნაწილიც თან გაეყოლათ ჩემს სტუმრებს,საშინლად მწყდებოდა გული,რომ დღე სწრაფად მთავრდებოდა და ეს ხვალ ან ზეგ არ განმეორდებოდა,ამიტომ ყოველთვის ვცდილობდი ეს ბედნიერება გამეხანგრძლივებინა,წუთით დავმტკარიყავი,მარადიული ხომ არაფერია,საერთოდ არაფერი.
მაგიდისკენ ვტრიალდები და სახეს ვმანჭავ,რადგან ვაანალიზებ,რომ ყველაფერი ჩემი ასალაგებელია და როგორც ჩანს გამოძინებაც არ მიწერია,კარის ზღურბლთან კი ალექსანდრე დგას მხრით მიყრდნობილი და მიყურებს.
- მომეხმარები?
უიმედოდ,თუმცა გამომცდელად ვეკითხები და თეფშებს ერთმანეთზე ვალაგებ.
- გინდა ყველაფერი დაგიმტვრიო რაც გაგაჩნია?
- ჰო,არ უნდა მეკითხა..
ვუღიმი და ისევ ვტრიალდები მაგიდისკენ.
- რაც არ გამომდის,იმას ხელს არ ვკიდებ..
- ოჰ,ღმერთო! მეგონა ყოვლისშემძლე იყავი ალექს,იმედები გამიცრუე..
თეატრალურად ვშლი ხელებს და ჩემს მიმიკებზე იცინის.
- მანამ,სანამ არ მოვინდომებ.. წინადადება არ დამამთავრებინე უბრალოდ..
- თვითკმაყოფილი ტირანი! ჩავიბუტბუტე. - მაშ,კარგი..თუ არ მომეხმარები,აქ რას უდგახარ?!
- ჩემს ლამაზმანს ვუცდი,როდის მოიცლის ჩემთვის..
- შენი ლამაზმანი ძალიან დაღლილია..
- ეგ ჩემი პრობლემა არ არის.. ვალდებული ხართ თქვენს საყვარელს სიამოვნება მიანიჭოთ!
- უკაცრავად?ვალდებული ვარ?
თეფშს მაგიდაზე ვდებ ხმაურიანად,მისკენ ვიწევი,რომელიც თავადაც თითით მანიშნებს მივუახლოვდე,პიჟაკში ხელით ვწვდები და ჩემკენ ვწევ,მისი პიდჟაკის სქელ მატერიაზე ჩაბღაუჭებული ხელით სადამდეც ვქაჩავ,იქამდე მომყვება და ადვილად ვიყოლიებ..ჩემს დივნამდე მიმყავს,მის წინ ვდგები და მკერდზე ხელის დარტყმით იქვე ვაგდებ,საკუთარი გამბედაობაც კი მაოცებს,იმდენად მაწვება ადრენალინი..
მისკენ ვიხრები,თითების ნაბიჯებით ავდივარ მისი მუცლიდან მკერდამდე და სახეს მის სახესთან ვაჩერებ.
- როცა მინდა,მაშინ მოგანიჭებ სიამოვნებას,თუმცა ამჯერად უარს არ ვიტყვი..რადგან ეს უკვე მეც მინდა!
- ოჰოო..
მხოლოდ ამის თქმას ასწრებს,ჩემი ტუჩებისკენ იწევა და მაშინვე საჩვენებელ თითს ვადებ ვარდისფერ ბაგეებზე.
- აქ მე ვარ უფროსი,ბატონო ალექსანდრე.
პიჟაკის ღილებს სწრაფად ვუხსნი მიყოლებით და კოცნის ბილიკებით ჩავდივარ მისი მკერდიდან მუცლამდე,რასაც მამაკაცის გმინვა მოყვება,საშინლად მსიამოვნებს მის რბილ და სურნელოვან კანზე თითების ცეკვა და ჩემი ბაგეების შეხება,კანის არომატი რომელიც ცხვირის ნესტოებს მიწვავს გამაგიჟებლად,ტვინში მარტყავს და წითელი კი არა,სულ ყველა ფერი ერთიანად ინთება!
ჯერი შარვლის ელვასთან მიმაქვს,რომელსაც ფრთხილად ვწევ და ალექსანდრეს თვალებს არ ვაშორებ,პასუხად მხოლოდ ვუღიმი და მის ღირსებას ხელში ოსტატურად ვასრიალებ.
- ღმერთო..ლილიან...
ვნებისგან გახურებულს სველ კოცნას კანზე ვუტოვებ და ვწუწნი ხელის გაუჩერებლივ,თვალებში ვუყურებ.. ტანსაცმლისგან თავს ვითავისუფლებ და მის ზემოთ ვექცევი,ა*ოს ვიცურებ და ოხვრა მწყდება,ის კი თეძოებში ჩაფრენილი ჩემს მოძრაობებს აყოლებს ხელებს..თმაში ხელებს ვუცურებ და ყურთან ახლოს ვკოცნი..
- თქვენი ვარ ბატონო ალექს..
- ჩემი სიგიჟე ხარ,ლილე!
ერთიანად ძალა გამოცლილი მის სხეულზე ვეცემი და სუნთქვის დარეგულირებას ვცდილობ,ჩვენი გულები ლამისაა საგულედან ამოხტნენ,თითებს ჩემს სხეულზე დააცოცებს და თმის კულულა ხელით ტუჩებთან და ცხვირთან მიაქვს,ღრმად ისუნთქავს და ეღიმება..
- გემრიელო..
ტუჩებზე მკოცნის,ხელს კისერში ვუცურებ და ძლიერად ვეკრობი..მინდა ვიყვირო,ვიყვირო ისე მიყვარს,მას კიარა,მთელ ქვეყანას გავაგებინო ისეთი ბედნიერი ვარ,მისით შეპყრობილს,მგონია ეს სიყვარული გულს გამიხეთქავს,რადგან ჩემს სხეულში ვეღარ ეტევა და კანიდან ამოძრომას ლამობს..როგორ მინდა გითხრა,როგორ მინდა..სიხარულისგან მგონია ფეერვერკად ვიქცევი და ცაში გავსკდები ათას ფერად,მისი მუქი ფირუზისფერი თვალების ყურება კი სამოთხის ბაღის ყურებასაც მირჩევნია!
ტანსაცმელს ვიძიებ და მხოლოდ ზედას ვიცვამ ტრუსთან ერთად,ძირს დაყრილ ტანსაცმელს კი ხელში ვიღებ და ვკეცავ.
- კარგი,წადი ალექს..საქმეები მაქვს.
თვალებს აწვრილებს და სასოწარკვეთილი მზერა არ მეპარება.
- გინდა,რომ წავიდე?
- ჰო,სამუშაო მაქვს..ხვალ გნახავ სამსახურში.
ლოყაზე ვკოცნი და სააბაზანოსკენ მივიწევ. დივნიდან დგება,სამოსს ისწორებს და სახეზე ყველა გამომეტყველება ერთიანად უთამაშებს.
- ა ჰო,მადლობა კიდევ ერთხელ საჩუქრისთვის..ძილინებისა ძვირფასო.
კარს ვაღებ გაღიმებული და ველოდები გავიდეს.
- ძილინებისა.
ამბობს და სახლს ტოვებს.
კარის დაკეტვა და ტელეფონის წკრიალი არ აყოვნებს,მობილურს სწრაფად ვწვდები და ნომერს არც ვუყურებ,ისე ვიღებ.
- გისმენთ..
- ევა გაიტაცეს ლილიან!!
- რაა?! იოანე...იოანე დამშვიდდი..მომისმინე! სად ხარ?!
- გახარიას ჩასაძაღლებლად მივდივარ!!!
- გთხოვ,გთხოვ იოანე სისულელე არ გააკეთო,გთხოვ.. გამოვდივარ,გამოვდივარ და დავილაპარაკოთ,კარგი?!
- ლილიან!!! არ მაქვს საუბრის დრო ვერ ხვდები?!! ჩემი შვილი და ევა გაიტაცეს გესმის?!!!
- სიტუაციას ვერ გამოსწორებ მისი მოკვლით!!! ძალიან გთხოვ გეგმას ნუ ჩამიშლი!!! გთხოვ! გამოვდივარ!
ტელეფონს ვთიშავ,შეტყობინებას ნაცნობ ნომერს ვწერ და იქვე ვაგდებ საწოლზე. ქურთუკს სწრაფად ვიცვამ და გიჟივით ჩავრბივარ კიბეებზე,მხოლოდ ძლიერ ხელებს ვგრძნობ,რომლებიც ხელ-ფეხში მწვდებიან,მეორე კი ნაჭერს მაფარებს სასუნთქ ორგანოზე და რამოდენიმე წამში გონებას ვკარგავ.


____

შეცდომები მაქვს ამ თავში მგონია ძალიან ბევრიი..:დ ხოდა მაპატიეთ ამის გამო,ვეღარ გადავავლე თვალი..მოკლედ შემიფასეთ..გელოდებით შოკოლადებო! <3