უკვე ერთი კვირა იყო გასული სასამართლო პროცესიდან და დღემდე ვერ გაეგო დემეტრემ საიდან იცოდა სად იქნებოდა ანა იმ დღეს. პრინციპში, არც უკითხავს. შემდეგი ორი დღე თითქმის სულ სანდრისთან და დემეტრესთან ერთად გაატარა. ეღიმებოდა იმ ოჯახურ გარემოზე, რომელიც სამსახურიდან დაბრუნებული დემეტრეს დახვედრით იქმნებოდა. მაგრამ მერე დემეტრე გაქრა. მეექვსე დღე იყო, რაც არ ენახა და სული ეხუთებოდა. ბევრჯერ დაურეკა თვითონ, უფრო კონკრეტულად შვიდჯერ 2 დღის განმავლობაში, თუმცა მამაკაცის ლაკონურმა და არც თუ ისე თბილმა პასუხებმა აგრძნობინა რომ მეტჯერ აღარ უნდა ეცადა. დღესაც გაღვიძებისთანავე ტელეფონი შეამოწმა, მაგრამ ახალი არაფერი არ დახვედრია. საერთოდ არაფერი.
ბრაზობდა იმაზე, რომ სოციალური ქსელებით არ სარგებლობდა მამაკაცი და ახალ ამბებს იქიდანაც ვერ იგებდა, ბრაზობდა იმაზეც, რომ არ ურეკავდა და ზოგადად ძალიან იყო დემეტრეზე გაბრაზებული. თან თითქოს იცოდა, რომ ვეღარ ნახავდა...
სასწაულად ენატრებოდა ბუთქუნა სანდრი. ერთი-ორჯერ იფიქრა მამაკაცის სამუშაო პერიოდში შეევლო ბავშვის მოსანახულებლად, მაგრამ მალევე შეიცვალა აზრი.
არც არავინ იცოდა დემეტრეს არსებობის შესახებ, გული რომ გადაეშალა. ხოდა ატარებდა მთელ დღეს მარტო სახლში და ერთი სული ჰქონდა სწავლას როდის დაიწყებდა. გულწრფელად სჯეროდა, რომ ეს ყურადღების გადატანაში დაეხმარებოდა.
დიდი დრო არ დასჭირვებია საპირისპირო აზრში დასარწმუნებლად.
გარშემომყოფებს სერიოზულად ენერვიულებოდათ ანოს ჯანმრთელობის მდგომარეობაზე. შესამჩნევად წონაში კლება, უძილობა და მუდმივი სისუსტე ყველასთვის მარტივი შესამჩნევი იყო. დემეტრესთვისაც, რომელსაც ჩვევაში გადასვლოდა ანოს სახლთან დაცდა და უნივერსიტეტიდან დაბრუნებულისთვის შორიდან თვალის დევნება. ყოველთვის იცოდა სად იყო და რას აკეთებდა, მაგრამ არაფრის დიდებით არ ელაპარაკებოდა. თბილისში დაბრუნებულმა ბიჭებს რომ უამბო ანოს შესახებ სიხარულს ვერც და არც მალავდნენ, მაგრამ მკაცრადაც გააფრთხილეს არაფერი არ შეგეშალოსო. იცოდნენ დემეს ისტორია, მასთან ერთად გამოიარეს ყველაფერი. მათ შორის, ის უნდობლობა და ეჭვები ახსოვდათ, რასაც ყოველი მდედრობითი სქესის წარმომადგენლის მიმართ იჩენდა. მხოლოდ დემეტრეს თვალით დანახული ანო იცოდნენ და ესეც საკმარისი იყო იმის მისახვედრად, რომ ქალთმოძულე დემეს ვერ გაუძლებდა. ან გაუძლებდა კიდეც... ყოველ შემთხვევაში, ანასთვის არავის უკითხავს. დემეტრემ გადაწყვიტა ახლავე დისტანციის დაჭერა ამჯობინებდა, ვიდრე მოგვიანებით სინანული იმისა, რომ ანოს ძალიან ატკინა. ანოსაც და ალექსანდრესც. ალექსანდრე მისი პრიორიტეტი იყო და იმის წარმოდგენა, რომ უკვე მეორედ შეიძლება დედა დაეკარგა აგიჟებდა. ხოდა მანამ იმდნენად გაიზრდებოდა, რომ ანოს არარსებობა გაეანალიზებინა, უბრალოდ გააქრო ის ბავშვის ცხოვრებიდან.
ანას გაუარესებული მდგომარეობის დანახვა ცუდად ხდიდა. გაცნობის პირველი დღეები ახსენდებოდა და ამჩნევდა რომ ახლა ბევრად უარესად იყო. უნივერსიტეტის გარდა არსად არ დადიოდა, ზოგჯერ იქაც აღარ. გასული ერთი წლის განმავლობაში განვითარებული მოვლენები გოგონას ანადგურებდა და ზოგჯერ ნატრობდა სულ არ გაეცნოთ ერთმანეთი. მართლა ეგონა, რომ ანო მის გარეშე ბევრად უკეთ იქნებოდა.
არადა, არც თვითონ იყო კარგად. ბიჭებისგან უამრავჯერ მიღებული საყვედურები უკვე აღიზიანებდა კიდეც. უშედეგოდ ცდილობდნენ დემეს ამ ქვეყნისკენ მობრუნებას. არც მშვიდად საუბარი ჭრიდა და არც ჩხუბი. ვერც დანაშაულის გრძნობას იშორებდნენ თავიდან იმ დიალოგის გამო, რომელმაც დარწმუნებულები იყვნენ, ანას ცხოვრებიდან გაქრობა აიძულა.


****
ლექციაზე ახალი შესული იყო, მანამ ვინმესთვის დახმარების თხოვნას მოასწრებდა უკვე ძირს იწვა უგონოდ. სასწრაფო დახმარების ეკიპაჟმა საავადმყოფოში გადაიყვანა დამატებითი გამოკვლევისთვის. ანალიზებმა ფატალური არაფერი არ აჩვენეს, ფაქტობრივად ის, რაც ანამ უკვე იცოდა. ექიმმა ენ რაოდენობით წამლები დაუნიშნა და ენ რაოდენობითვე გადასხმები გაუკეთა. მთავარი რჩევა-მოთხოვნა ჯანსაღად კვება და სწორად ძილი იყო.
არაფრის დიდებით არ დაარეკინა ოჯახთან. თვითონ მიწერა ნუციკოს გოგოებთან ერთად გავდივარ და გვიან მოვალ სახლშიო. ექიმის რეკომენდაციის მიუხედავად, ღამის საავადმყოფოში გატარებაზე უარი თქვა. მრავალ ადგილას დაჩხვლეტილ ხელზე მთელი ძალით იჭერდა ბამბას მცირედი სისხლდენის შესაჩერებლად და თითქმის სირბილით ჩადიოდა კიბეებზე. ვერ იტანდა საავადმყოფოებს დაჩის ამბის შემდეგ. სული ეხუთებოდა და ყველაფერი კადრებად ახსენდებოდა. ხოდა თითქოს საავადმყოფოდან გამოქცევა მომხდარს დაავიწყებდა ახლა მონდომებით ჩარბოდა კიბეებზე.
ეგონა დღეს უკვე მეორედ წაუვიდოდა გული კიბეების ბოლოს მდგარ ბიჭების ჯგუფში დემეტრე რომ ამოიცნო. რამდენიმე წამით ადგილზე გაიყინა და ცისარტყელის ფერებმა გადაურბინა სახეზე. ლამპიონის შუქზეც მარტივი შესამჩნევი იყო გოგონას მდგომარეობა და თეთრ ხალათში შემოსილი მამაკაცი ჯგუფს სასწრაფოდ გამოეყო და უთქმელად წავიდა გოგონასკენ. წამის მეასედში მოასწრო დემეტრემ იმის აღქმა, ვის დასახმარებლად მიდიოდა გუგა, მაგრამ ანოსი არ იყოს ესეც წამით ადგილზე გაიყინა. აკანკალებული ხმით ცდილობდა ანო ექიმის დარწმუნებას რომ კარგად იყო. ზრდილობიანად ცდილობდა მის თავიდან მოშორებას და გზის გაგრძელებას. კიბეების ბოლოს დახვედრილმა იცოდა რამე უნდა ეთქვა. ასე, ამ მდგომარეობაში ვერ გაუშვებდა მარტოს. ღრმად ჩასუნთქვა და ერთი-ორჯერ ჩახველება დასჭირდა ანოს კიბეებიდან ჩამოსვლამდე ხმის ამოსაღებად ძალების მოსაკრებად. უღიმღამო, ძალით ღიმილმა შეაშინა. ეს ის ანოს ღიმილი არ იყო მისდაუნებურად რომ გადაედებოდა ხოლმე. კითხვაზე როგორ იყო არ იცოდა რა ეპასუხა. უფრო სწორად იცოდა, რომ კარგად უნდა ეთქვა, მაგრამ ისიც იცოდა, ამ ერთ "კარგადს" ბევრი ცრემლი მოყვებოდა.
-შენ? ღრმად ჩაისუნთქა, ისევ ისე გაიღიმა და მთელი ძალა დახარჯა ამ ერთი სიტყვის თქმაში.
-მე კარგად, მეგობარმა ფეხი მოიტეხა და სანახავად მოვედი. - უნდოდა გაეგო აქ რატომ იყო, ხელზე გამეტებით რატო იჭერდა ბამბას ან წარბთან დაცემით გამოწვეული პატარა სილურჯე რას ნიშნავდა, მაგრამ ზუსტად არ იცოდა კითხვა როგორ უნდა დაესვა. დაძაბულ ატმოსფეროს ყველა ცხადად გრძნობდა და ხმის ამოღებას ვერ ბედავდნენ. ირაკლი პირველი მიხვდა ეს რომელი ანო იყო. მან გაურკვია დემეტრეს გოგონას ამბები. ახლა ამ სიტუაციის ფონზე ათმაგად დაპატარავებული ანას დანახვისას მთელი გულით მოუნდა საკუთარი ძმაკაცის ცემა. ზედმეტად პატარა იყო ანო იმ ტვირთის მარტო საზიდად.
-შუბლზე რა გჭირს? ექიმმა არ შეგიმოწმა? -გულში გუგას სასწაულად მადლიერი იყო დემე ამ კითხვის გამო.
-არაფერი, გული წამივიდა და თავი დავარტყი. შემიმოწმა უკვე ექიმმა და გამომწერა კიდეც.
-არ გაქვს კარგი ფერი, შევიდეთ ცოტა დაისვენე და ისე წადი სახლში,კარგი?
-არა, მადლობა, კარგად ვარ.
-ანო, არ ხარ კარგად, სულ კანკალებ! - რომ არა ირაკლის მხარზე მოჭერილი ხელი ხმის ტემბრს საერთოდ ვეღარ გააკონტროლებდა. აცოფებდა იმის ცოდნა, რომ ანოს ამ მდგომარეობაში ყოფნა ნაწილობრივ მის კისერზე იყო. აცოფებდა იმის ცოდნაც, რომ არსებული მდგომარეობის გამოსწორება ძალიან ძნელი იქნებოდა, თუ არა შეუძლებელი.
-ბევრად უკეთ ვიქნები სახლში რომ მივალ.
-წამოდი მე წაგიყვან!
-არა, მადლობა.
-არ მიკითხავს გინდოდა თუ არა, გითხარი მე წაგიყვან მეთქი.
-ვიცი, დემეტრე, არც მე გცემდი კითხვაზე პასუხს. უბრალოდ გითხარი, რომ ჩემით წავალ. ზუსტად ისე, როგორც აქამდე დავდიოდი ყველგან.
-ანო, ნუ ბავშვობ! მარტო ვერ წახვალ. -როგორ არ უნდოდა ამ ტიპის დიალოგი ჰქონოდათ. ანოს აწყლიანებული თვალები, აკანკალებული ხმა და სხეული სულს უკაწრავდა. იცოდა არაფრის მოთხოვნის უფლება არ ჰქონდა და უკვე თხოვნაზე გადადიოდა. -მე თუ არა ბიჭები მაინც მიგიყვანენ რა.
-კიდევ ერთხელ მადლობა, მაგრამ მარტოც შევძლებ.
ბიჭები გაუნძრევლად იდგნენ და არ იცოდნენ ზუსტად რა გაეკეთებინათ. ავტობუსის გაჩერებისკენ დაძრული გოგონასკენ წასულიყვნენ და ახლა მათ შეეთავაზებინათ სახლში წაყვანა, თუ დემეტრეს მოქმედებას დალოდებოდნენ.
ისე წავიდა არც კი დამშვიდობებია. ერთი ნახვამდის არ უთქვამს, უბრალოდ შეტრიალდა და წავიდა და მაგ მომენტში გაიაზრა რა გაუკეთა. თვითონაც ასე ადგა და წამოვიდა. ოღონდ ანოს მაშინ ამაზე მეტად ეტკინა, ბევრად უფრო მძაფრად განიცადა. ახლა იდგა გაოცებული მეგობრებით გარშემორტყმული და გულწრფელად არ იცოდა რა უნდა ექნა. ირაკლის გაბრაზება სახეზე ეტყობოდა, გუგას ჯერ კიდევ პაციენტის დაუხმარებლობით გამოწვეული შეწუხებული გამომეტყველება ჰქონდა, ნიკა და დათო უბრალოდ თვალს არ აშორებდნენ დემეტრეს.
დაუბარათ კოტეს ბოდიში უთხარით რომ ვერ დავრჩიო და სასწრაფოდ მანქანაში ჩაჯდა. ანოს სახლთან მისულიღა მიხვდა, რომ ანო რომც დალაპარაკებოდა, თვითონ არ იცოდა რა უნდა ეთქვა, როგორ აეხსნა თავისი საქციელი. ხოდა სანდრისთან წავიდა. იცოდა მარტო ბუთქო შეძლებდა ახლა მის დამშვიდებას. სულ ოდნავ შეძლო კიდეც, მაგრამ ღამის გათენებას მაინც ვერ აცდა.


****
ნუციკომ რომ გაიგო გული წაუვიდა ლამის თვითონ გახდა მოსასულირებელი ისე ინერვიულა. არადა, ანო მთელ ძალას ხარჯავდა ღიმილში მშობლების დასამშვიდებლად. მამამისმა წარბაწევით გამოართვა ექიმის დანიშნულება და უხმოდ გაიკეტა სახლის კარი.
-დედიკო, თუ რამე გაწუხებს მითხარი რა. ხმას არც კი ამოვიღებ ისე მოგისმენ, ოღონდ, შენ დამელაპარაკე.
-დე, უბრალოდ გადავიღალე, რა უნდა მაწუხებდეს?! კარგად ვარ , მართლა! - რაღაც ძალიან დიდი ბურთი ჰქონდა ყელში გაჩხერილი. ერთი სული ჰქონდა როდის დარჩებოდა ოთახში მარტო, რომ აღარავისთვის აღარ გაეღიმა ძალით, აღარ ეთქვა რომ კარგად იყო... ახლა ბევრი სხავადასხვა სიტყვით შეიძლებოდა მისი მდგომარეობის აღწერა, მაგრამ "კარგად" ამ სიტყვების ჩამონათვალში ნამდვილად არ შედიოდა.

გულაღმა იწვა საწოლზე და დემეტრეზე ფიქრობდა. ზოგადად მთელ განვლილ დღეს გადაავლო თვალი. წარმოსხვითი დიალოგიც ჰქონდა მამაკაცთან, რომელშიც გარკვევით უხსნიდა რატომ არ უნდოდა რომ სახლამდე მოეყვანა... მერე გაბრაზდა იქვე უნდა მეთქვა ეს ყველაფერიო და გვერდი იცვალა. მთელი სახით ბალიშში თავჩარგულს ოდნავ ჩაეღიმა. გულის სიღრმეში, სადღაც პატარა კუნჭულში მაინც გაუხარდა დემეს ნახვა.

****
ეგონა ამ დღის მერე მაინც მოიკითხავდა დემეტრე. მეორე დღეს არდაკავშირებამ გადააფიქრებინა.
მესამე დღეს უკვე გვიანი იყო უნივერსიტეტიდან რომ გამოვიდა. ჩქარი ნაბიჯებით მიდიოდა ავტობუსის გაჩერებისკენ დემეტრე რომ დაინახა. ალექსანდრეს კისკისმა მიახედა მათკენ. მილიონ ბავშვში იცნობდა ამ სიცილს. ბეჭებში მოხრილი დემეტრე ცდილობდა სანდრის გათანაბრებოდა სიმაღლეში და სიარულში დახმარებოდა. ანოსკენ მიდიოდა სანდრი. არც უფიქრია წასვლაზე. პირიქით, მთელი ცხოვრება ინანებდა ახლა სანდრის ნაკეცები რომ არ დაეკოცნა.
თვალებით ითხოვა დემეტრესგან ნებართვა და როგორც კი მისი ღიმილიანი სახე დაინახა, საგრძნობლად წამოზრდილი სანდრი გულში ჩაიკრა. ისე გაიტრუნა ეგონა ვერ იცნო. მერე ჯვარი იპოვა ანოს კისერზე და ხელში მოიქცია, როგორც მანამდე აკეთებდა ხოლმე. ხან ჯვარს უყურებდა, ხან ანოს და ხან დემეტრეს. მერე თავისთვის ჩაიბურტყუნა "ანამო" და თავი ქალის ყელში ჩამალა.
ანოს ცრემლები ეტკინა და ალექსანდრეს "ანამო". ფრთხილად შეუმშრალა ყბის ძვალთან ჩამოგორებული ცრემლი. არ გაწეულმა წინააღმდეგობამ და დაბუსუსებულმა კანმა იმედი მისცა... რამე კარგის იმედი.

_______

როგორც ყოველთვის, ახლაც ბოდიში დაგვიანებისთვის. როგორც მკითხველს მესმის რა ცუდია ასეთი ხანგრძლივი შუალედებით სიახლის ლოდინი, ამიტომ კიდე ერთხელ ბოდიში. ცოტა არაორდინალური გრაფიკი მაქვს და როგორც კი დრო გამომიჩნდება ვწერ. არ მინდა ტყუილად დაგპირდეთ რამეს, მაგრამ ძალიან ვეცდები შემდეგი თავი მალევე დავდო.
ასევე, უღრმესი მადლობა ძალიან დიდი სითბოსთვის. თქვენ ხართ ამ ისტორიის არსებობის ერთ-ერთი დიდი მიზეზი!