სახლში სრულიად დაცლილი მივედი, აღარანაირი გრძნობა მქონდა შემორჩენილი გარდა საკუთარი თავის სიბრალულისა. დიახ! მებრალებოდა ვიქტორია კერესელიძე, არადაარ გაუმართლა, ჯერ სკოლაში ებრძვოდა კლასელების დაცინვას, შემდეგ უნივერსიტეტში მისი კურსელების შურს. ბოლოს რომ ეგონა , აი მეც ვიქნები ბედნიერიო ზუსტად მაშინ უღალატეს, ცხოვრებაზე ხელჩაქნეული რომ იყო და რუტინულ დღეებს ებრძვოდა, გამოჩნდა ადამიანი რომელმაც გააფერადა და ისიც დაკარგა, ოღონდ სამუდამოდ!
იმედგაცრუებული ღიმილით შევაღე ოთახის კარი და სამგზავრო ჩანთა მოვამზადე. უემოციოდ დავლასლასებდი.ფიქრებიდან კარის ხმამ გამომარკვია.
-მე მზად ვარ.-კრისტი პატარა ჩემოდნით შემოვიდა სახლში..-უი ხო ეს ბექამ მომცა. -ჩანთიდან ჩემი ტელეფონი ამოიღო და მომაწოდა..
-ძალიან კარგი..
-სად მივდივართ??
-კახეთში. -მოკლედ მოვუჭერი.-კრისტი გიორგის ნომერი მომეცი უნდა დავურეკო..
-კაი..-სავარძელში ჩაჯდა და ტელეფონში ქექვა დაიწყო..-აჰაა.-ტელეფონი გამომიწოდა, ცხრა ციფრი სწრაფად ავკრიფე და დავრეკე..
-გისმენთ.-დინჯი დაბალი ხმა მომესმა..
-ბატონო გიორგი ვიკა ვარ...კერესელიძე-მშვიდად ვსაურობდი.
-ხო ვიკაა.-ხმაზე შეეტყო რომ დაიძაბა..
-ბატონო გიორგი სათხოვარი მაქვს თქვენთან..
-ვხვდები ვიკა.. ყველაფერი გავიგეე. რამდენი ხანიც დაგჭირდება იმედნი ხანი დაისვენე.. არაფერზე არ იდარო. შეუცვლელი კადრი ხარ, ამიტომ მთელი კომპანია შენს გვერდითაა თუ რამე დაგჭირდა..-ცრემლები გადმომცვივდა..
-დიდი მადლობა, ბატონო გიორგი..-გამეღიმა და ცრემლებმაც უფრო სწრაფად იწყეს დენა ჩემს სახეზე..
-დამშვიდდი. ეცადე მაინც.. შენ ძალიან ძლიერი გოგო ხარ.-კიდე დიდი ხანი ვუხადე მადლობები და ტელეფონი გავთიშე..კრისტის გვერდით დავჯექი თავი მუხლებზე დავადე..
-კრის.. ამასაც გადავიტან.. ხომ იცი.. გადავიტან..-ნაწყვეტ-ნაწყვეტ ვლუღლუღებდი და ცრემლებს ვიმშრალებდი. კრისტი კი თმაზე ნაზად მეფერებოდა..
-ვივი, გადაიტან! შენ ძალიან ძლიერი ხარ.. აი ნახავ ყველაფერი კარგად იქნება..
-კარგად არაფერი არ იქნება. დასრულდა კრისტი.. დასრულდა ბექას სიყვარული! დავასრულე მისი სიყვარული..-ორივე ხელი ავიფარე და ბოლო ხმაზე ავტირდი..!
საღამოს 6 სააათი სრულდეოდა სახლის კარები გულდასმით რომ ჩავკეტე და ტაქსით ისნის მეტროსთან გავედით, თელავის ტაქსში გადავჯექით და თბილისი დავტოვე.!დროებით!
დღეებს სიმშვიდეში ვატარებდით, მე კრისტი და ულამაზესი გარემო, საღამოობით ილიას ტბაზე ჩავდიოდით, საათობით ვისხედით და ვსაუბრობდით.
-დღეს ბექამ მომწერა.-შეპარვით მითხრა.
-არ მაინტერესებს..
-აინტერესებდა სად ვიყავით.
-იმედია არაფერი გითქვამს.-შუბლშეკრულმა გავხედე.
-უშენოდა რას ვეტყოდი, ექსპერტიზის პასუხი მოვიდა.-შევკრთი..-ვივი არ უძალადია იმ არაკაცს. -თვალი გამიშტერდა ერთ ადგილას. -ვივი..-ხმას ვერ ვიღებდი.თვალი დავახამხამე და ბედნიერეის ცრემლი ჩამომიგორდა ღაწვებზე. -ვივი კარგად ხარ..
-უნდა წავიდე..-ნელა წამოვდექი. -კრის, გთხოვ მარტო მინდა ყოფნა.-გამიღიმა და უსიტყვოდ დამტოვა. თბილი პლედი მხრებზე მოვიხვიე..
-ეხლა რა იქნება. ეხლა როგორ მოვიქცე? რა უნდა გავაკეთო?კი მაგრამ მე რომ მტკივა? მე რომ მაინც მტკივა სულის ნაწილი? რითი მოვიშუშო იარები?-თვალებს აქეთ-იქით ვაცეცებდი და გაურკვეველ გრძნობას ვებრძვოდი, არ ვიცი უნდა გამიხარდეს ეს ამბავი? მაგრამ მე ისევ ისე ვგრძნობ თავს.
-გიპოვე.-უნებლიედ გამეღმა.ღრმად ამოვისუნთქე და მონატრებულისკენ შევბრუნდი.-ძლივს მოგაგენი.
-რატომ მოხვედი?-პლედი გავისწორე და სიცივისგან მოვიბუზე.
-ალბათ გეტყოდა კრისტი ყველაფერს..-თანხმობის ნიშნად თავი დავუქნიე..-დამელაპარაკეე გთხოვ..-მუდარით ითხრა.
-რა გითხრა ბექა? რისი მოსმენა გსურს?
-მითხარი რომ დაბრუნდები.გთხოვ.!-ცდილობდა ტონს არ აეწია, მაგრამ მოთმინება უკვე ზღვარზე ქონდა.
-რისთვის ბექა? როგორ ფიქრობ ისსევ ისეთი ურთიერთობა გვექნება?? არა.. ბექა ჩვენ ისე ვერ ვიქნებით როგორ ადრე, ისე ვეღარ შემეხები როგორც ადრე. გესმის??-ტონს ავუწიეე.-როგორ ფიქრობ შენს ხელებს რომ მომხვევ ამით სიამოვნებას მივიღებ? ვერა! ვერა ბექა! მეშინნია ყველანაირი შეხეის მეშინია.. -კენტად წამოსული ცრემლი ხელის ზურგით მოვიშორე..

-ჩემი გეშინია ვიკა?-ხელი გულზე მიიდო.-მე გაშინებ? -გაფართოებული თვალებით მიყურებდა.-როგორ შეგიძლია გეშინოდეს ჩემი.. ჩემი ვიკა...-ახლოს მოვიდა ხელები სახეზე მომხვია, თვალები ჩაწითლებოდა და შიშს აევსო მზერა.-მე ხომ საკუთარ სიცოცხლეზე მეტად მიყვარხარ! მე, ბექა ავალიანს... ჯანდაბა ვიკაა. მე სიცოცხლეზე მეტად მიყვარხარ.. სახლში მისულს შინ რომ არ დამხვდი.-შუბლი ნერვიულად მოისრისა.-სიკვდილი ვინატრე, იმიტომ რომ იმ მომენტში ყველაზე უსუსური ვიყავი..ჯანდაბა ამის დედას შე.....ცი. მე მადანაშაულებ ხო? მითხარი-სიარულს არ წყვეტდა..-მე მადანაშაულებ ხო ვიკა. ჩემი ბრალია.. არ უნდა დამეტოვე მარტო.. ყველაფერზე უნდა მეზრუნა.. -ვცადე რაღაც მეთქვა.- არა გაჩუმდი, არაფერი თქვა! მე ვარ ყველაფერში დამნაშავე, აღარ შეგაწუხებ ვიქტორია, სამუდამოდ გავქრები შენი ცხოვრებიდან, იმედია სიმშვიდეს იიპოვი სადმე.. -მომიახლოვდა, ატირებულს ხელები სახეზე მომხვია.. აწყლიანებული შავი თვალები მომანათა და შულზე სველი ტუჩები შემახო. -იცოდე რომ არსებოს ადამიანი ამ ბოროტ სამყაროში, ვისაც სიცოცხლეზე მეტად უყვარხარ..-მაკოცა. ვიგრძენი მისი ცრემლები.-მაპატიე.-ხელი გამიშვა და სწრაფი ნაბიჯით გაწავიდა.
-ბექა.-ვიყვირე..-ბექაა.. ღმერთო ჩემო იმდენად ვიყავი საკუთარ თავში ჩაკეტილი ვერც გავიაზრე!რომ ეს მასაც შეემთხვა,ის რაც იმ ნაგავმა გაამიკეთა, ბექასაც დაემართა. მე ერთადერთი მსხვერპლი არ ვარ.-გავიქეცი გასასვლელისკენ.- მას ჩემი თავი წაართვეს.-აქეთ-იქით ვაცეცებდი თვალებს იქნებ სადმე დამენახა. -ღმერთო ჩემო გამოჩნდი.. ბექაა.-ხმამაღლა ვლაპარაკობდი და გარშემო ვიხედებოდი, მაგრამ არა მან გამასწრო.

***
აბა მეგობრებო, შეაფასეთ. იმედია მოეგეწონებათ. წინ კიდევ დიდი ამბები გველის.. მადლობა თბილი დამოკიდებულებისთვის, გამხნევებისთვის. მადლობთ რომ ბოლომდე მომყვებით, ძალიან მიყვარხართ.! ,3