- არა დეე, მოკლეა თან არვიცი რა - დედამ წითელი, ზურგამოღებული კაბა საზეიმოდ ჩამაცვა, არადა მეც ძალიან მომწონდა კანზე ატლასის ცივი ნაჭრის შეხება, მუხლებს ოდნავ ზემოთ ადიოდა კაბა წკევრტები კი მჭიდროთ იკავებდნენ, ზურგი მთლიანად ამოღებული იყო თუ არ ჩავთვლით წვრის წკვერტებს.
- კარგი რა ანასტასია, მშვენიერია. ძალიან გიხდენა, შენი ასაკის გოგონების ესთებს ყოველდღიუად იცმევენ - სახე დავმანჭე და კიდებ ერთხელ შევათვალიერე საკუთარი ანარეკლი სარკეში.
- კარგი, კარგი. მაგრამ იცოდე მაკიაჟი არა. - დედამ ეშმაკურად გაიცინა
- მხოლოდ კონტური, წითელ კაბას ვიშნისფერი კონტური საოცრად მოუხდება - დედა დიდი ხანია ესეთი ბედნიერი არ მინახავს, თვითონ ულამაზესი ლურჯი კაბა აარჩია, კაბა მუხლენამდე მომდარი იყო. დედას არაჩვეულებრის ფიგურას სრულყოფილად გამკვეთდა.
არც მე ქონდა ცუდი ტანი, პრინციპში მშვენიერი ტანი მქონდა ან როგორ არ უნდა მქონოდა? სპორტდარბაზი ჩემი მეორე სახლი იყო, თქვენ წარმოიდგინეთ და იქ მყავა მეგობრები, მწვრთნელები ტასოს მეძახოდნენ და ყოველთვის თბილად მელაპარაკებოდნენ, არა ისე როგორც ჩემი "მეგობრები" ჩემი ტრამვის გამო სინანულით. სპორტარბაზში არავინ იცოდა ჩემი მწარე წარსულის შესახებ, ამიტომ იქ სულსხვანაირი ანასტასია ვიყავი.
მესამე წელია ვარჯიშობ, კვირაში ოთხი დღე დავდივარ. ყველა კუნს ვგრძონ და ჩემი მუცლის ერთიანი პრესიც სარკეში ჩახედვისას მაბედნიერებს.
კიდევ ბევრი რამ ვიყიდეთ მე და დედამ, ალათ ერთ წელზე მეტია ჩემს გარდერლბს ახალი არაფერი შემატებია, ამიტომ სახლში მისვლისას ყვეფერი რომ ამოვალაგე მივხვდი რა ცოტა ტანსაცმელი მქონდა, არადა მატერიალურად არასდროს გვიჭირდა, მამა ცნობლი არქიტეკტორი იყო და საკმაოდ მაღალი ხელფასი ჰქონა და კიდევ ბაკურიანში ბინა რომელსაც ყოველთვის ვაქირავებდით. ეს იყო და ეს არასდროს დავდიოდი საყიდლებზე დედა თუ არ დამაძალებდა. ვიხსენებდი ბოლოს როდოს ვიყავის მთელი ოჯახი მსგავს წვეულებაზე ალბთ ბიძია ლუკა რომ გადავიდა ახალ სახლში, მაგრამ მალევე წამოვედით ჩემს გამო რათმაუნდა, გავიგონე როგორ ლაპარაკობდა მეზობელი ლილიკოზე და კივილი ავტეხე.
- ანასტასია გინდა თმის გაკეთებაში დაგეხმარო? - მეძახის დედა გვერდით ოთახიდან.
- არაა, უნდა ვიბანაო ჯერ. თვითომაც შევძლებ - პირსახოცს ვიღებ და აბაზანაში შევდივარ, ვიხდი და ცხელი წყლის ქვეშ ვდგები. ოხ ეს ქალბი, ფეხების გაპარსვას ოც წუთს ვამდომებ ბანაობას კი ჯამში ერთ საათს. სველ სხეულზე პირსახოცს ვიკეთებ და ოთახში შევდივარ. წითელი კაბა სკამზე მაქვს გასაფენილი, ფანჯრიდან მზის სხივები სწვდება და ატლას ანათებს. თმების გაშრობას ვიწყებ როცა დედა ოთახში შემოდის
- დროზე კარგი? ნახევარ საათში იქ უნდა ვიყოთ - და ოთახიდან გადის, ცალ ხელში კი უთო უჭირავს. მეცინება და ჩემს თმას ვუყურებ, ოხხ ამის დედაც როგორ მომაბეზრა თავი, ის ისეეთი სქელი და დაუორჩილებელია. თმას ერთი ვაივაგლახით ვისწორებ და წითელ კაბას ვიცმევ, შავს ტაპკებს წინ წვრილი ბანტით კაბასთან ვახამებ და სარკეში ვტრიალდები. კარები ისევ იღება, დედა.
- ჩემო მზე, მოიცაა რაღაც გავიწყდება - ხელში კონტური უჭირავს, სკამდე მაჯენს ორ წუთსი ჩემს სახეს აკვირდება
- რა? - ვეკითხები და სარკეში ვიყურები
- ძალან ლამაზი ხარ.
- ოხ კარგი რა დედა.
- მიყვარხარ ანასტასია.
- მეც მიყარხარ ნინა.
- ბედნიერი ვარ რომ მყავხარ.
- ვიცი, მეც ბედნიერი ვარ რომ ღმერთმა ესეთი დედა მაჩუქა - მეხუტება და მეც ხელებს ვხვევ
- გოგონებოო? - მამას ხმა გვესმის და ირივე ერთროულად ვეძახით
- მოვდივართ - სიცილით ჩავდივართ კიბეებზე, მამა ჩვენ რომ გვხედავს სახე უნათდება
- ჩემო მზე და ვარსკვლავებო - გვეძახის და თვითონაც იცინის.
და თქვენც გჯერათ რომ უბედურებას თან მოსდევს ბედნიერება? ამ მომენტში ლილე საერთოდ ქრევა, მაგრამ ეს გულს მტკენს. კიბეეებზე მე დედა და ლილე უნდა ჩავდიოდეთ, ის ჩემზე ბევრად ლამაზი იქნებოდა რადგან დაბადებიდან ანგელოზს გავდა, ღმერთს კი ანგელოზები თავისთვის უნდა. ფიქრს სწფაფად ვწყვეტ არმინდა რაიმე შემამჩნიონ. დედა სახლოს კარს კეტავს და სამივე მივუყებით გზას.
ბიძია ლუკას ახალსახლობა სულ სხვანაირი იყო, მათ მისაღებდი დიდი სუფრა ქონდათ გაშლილი და ყველა მეზობლები ერთად იყვნენ, აქ კი ყველაფერი სხვანაირად იყო. ბოლოს ამ სახლი ლილისთან ერთად ვიყავი მაშინ მხოლოდ შვიდი წლის ვიყავი, დოლძეები შეძლებული ხალხი იყვნენ და მათ განებივრებულ გოგონას ძვირადღირებულ თოჯინებს ყიდულობნენ, მე და ლილიც სიამოვნებით ვთამაშობდით. მას შემდეგ დიდას არ იყო სახლი შეცვლილი დიდი მისაღებიდან გარეთ ეზოში გადიოდი სადაც დჯდი აუზი დაახლოებით 20მ მაინც იყო, აუზის მარჯვენა მხარეს კი მაგიდა იდგა, წითელ გადასაფარებელზე ყველანაირი ტკბილეული ელაგა, მეორე უფრო პატარა მაგიდაზე კი გამაგრილებელი სასმელი და ალკოჰოლი. აუზში ყველანაირი ფერის დიდი ბუშტები ჩაეყარათ, 20-25 კაცი მაინც იყო. ხალხი ერთმანეთში ირეოდა ზოგი კი პიფებზე იჯდა.
- დოლიძეები ინგლისსში წავიდნენ და ეს სახლო გაყიდეს, მეპატრონეს ნიკოლოზ ქართველიშვილი ქვია, ნიუ-ორკში ცხოვრობნემ, მუშაობნენ მანამ სახლკ არიყიდეს საქარველოში და თავიანთი ბიზნესი არ წამოიწყეს, კარგი ხალხი ჩანან არაა? - უყვება დედას ჩვენი ჭორიკანა მეზობელი და თან ახალ დიასახლის ათალიერებს რომელსაც მოკლე თეთრი ქვედაკანა და ვარდისფერი ტოპი აცვია - ლამაზი ქალია, ემჩნევა საზღვარგარეთ რომ ცხოვროვდა - ქალი გვამჩნევს და ჩვენსკენ მოდის.
- გამიხარდა რომ მოხვრდით, ეს ალბათ შენი ქალიშვილია არაა? - ეკითხება დედას და მათვალიერებს თან თბილად მიღიმის
- დიახ ეს ანასტასიაა - აცნობს დედა ჩემს თავს.
- სასიამოვნოა ტასო, მე ელენი ვარ.
- ჩემთვისაც - ვუღიმი და თან გარემოს ვათვაიერებ
- მხოლოდ ერთი შვილი გყავთ? - ეკითხება დედას და მეც მას ვუყურებ, დედა ნერვიულად იწყებს წრიალს და მაგივრად მე ვპასუხობ
- ჩემი და ათი წლის წინ გარდაიცვალა - ვპასუხოვ და ქალს სახეზე ტკივილი ეტყობა, აშკარად ნანობს ამ შეკითხვას
- მაპატიეთ... არ მინდოდა - დედა ხასიათზე მოდის და ქალს ხელს კიდებს
- არაუშავს - ქალსაც დაძაბულობა ეხსნება და ისევ იღიმის
- წამოდით ტკბილეული მიირთვის, აი იქ პუფები ცარიელია - მამას ვუწყებ თვალებით მოძებნას, ორ მეზობელ კაცთან ერთად დგას გაცხარებულო დიალოგი აქვთ, ვხვდები რომ ფეხბურთზე ლაპარაკობენ და მეღიმება. დედა შოკოლადის ფილას მაწვდის და ორ წამში თავის ერთჯერად თეფშზე ხებს, იცის რომ არ მიყვარს შოკოლადი. გაზიან სასმელს ვიღებ და მეზობლებს ვუართდევი, დედა მალევე ერთვება " დედის კლუბში " მე კი იმაზე ვფიქრობ სად ჯანდაბაში მოვძებნო საპირფარეშო.
აუზს ვცდები და სახლში შევდივარ, თუ მეხსიერება ამ მაწუხებს სამზარეულოს შემდეგ საპირფარეშოა ვფიქრობ და თან გზას ვიკვლეც, სამზარეულოდან კამათი მესმის და ვჩერდები თუმცა ვერ მივდივარ უკან რადგან აშკარად ბუნებრივი მოთხოვლინებები ამის საშუალებას არ მაძლებს
- გეყოფა, ყელში მაქვს შენი ქცევები - ამბობს გოგო, მისი ხმით თუ ვიმსჯეკებებთ ახალგაზრდა უნდა იყოს.
- არ შემიძლია ანი, ესე ვერ გავალ და ვერ ვიტყვი ჩემი საუკეთესო მეგობარი კიარა შეყვარებულია თქო.
- რატომ? კარგი ჯანდაბას სანამ ჩამოხვიდოდი მაგრამ რა გიშლის ხელს ეხლა? - გოგონა აშკარად ტირილის პირასაა.
- მისმინე, დრო მჭირდება უნდა მოვიფიქრო როგორ ვუთხრა მათ. გთხოვ გამიგე - სიჩუმე...
- კარგი, ცოტა დროს მოგცემ მაგრამ... - დაისევ სიჩუმე, ვიცი იქ ეხლა რა ხდენა, მაგრამ სულ ფეხებზე საპირფარეშოში უნდა შევიდე.
- გავიდეთ? ძაან ტეხავს - ემუდარება ბიჭი და ფეხის ხმა ახლოვდება - შესახვევში ვუხვევ ისე რომ ვერ დამინახონ, სამზარეულოს გაცნენ თუ არა სირბილით შევარდი და დავიცალე.
მოგვიანბით მივხვდი ვინც იყო, "საუკეთესო მეგობრები" სახლის მეპატრონის შვილი და შავთმინი მაღალი გოგონა, ერთად დადიოდნენ და ყველაფერზე იცინოდნენ, ერხანს ვიფიქრე დაბოლოლები ხოარ არიან თქო მაგრამ შემდეგ დავიკიდე. ალბათ შეყვარებულთა სენია, ბიჯს მუხებამდე ჯინსის ბრიჯი და თეთრი ტანზე მომჯდარი მაისური ეცვა და დაკუნთული სხეული, ოხ ჯანდაბა ეს ის ბიჭია თვალის ჩაკვრა, ღიმილო... გულში მაგრად კი ვაგინე მაშინ.
- სიმპათიურია არაა? - ჩემს გვერდით სახლის დიასახლისი ელენი იდგა და თავის ვაჟს სიყვარულით უყურებდა
- დიახ კარგი წყვილია - ვუთხარი გამომცდელად.
- ოჰ, საყვარელო არაა. ისინი ერთად არ არიან, მხოლოდ მეგობრები. - ხელი მომხვია და მათკენ წამიყვანა
- იცით მირჩევნია აქ ვიდგე - ვუთხარი მუდარით.
- არა, რა გინდა ამ მოხუც მეზობლებლთან შენც ხომ ახალგაზრდა ხარ. ბეკა კი ადამიანებთან ადვილად შედის კომტაქტში, დედაშენმა მითხრა რომ ჩაკეტილი ხარ. ჩვენ კი მეზობლები ვართ ბეკა გაგამხიარულებს ხოლმე - დედას გულში ვლანძღავდი ამ ქალთან ეს რამ ათქმევინა თქო - ხო ხედავ ჩემი ბიჭი გოგონებთან ადვილად შედის კონტაქტში - ბეკა და შავთმიანი ისევ იცინოდნენ, გულში კი ამ ქალს დავცნოდი როგორი ბრმა იყო.
- ბეკა საყვარელო - შვილმა დედის ხმის გაგომებისთანავე შეწყვიტა სიცილი და გოგონას რამოდენიმე ინჩით მოშორდა
- დეე, გამარჯობა - შემამჩნია და გამიღმა
- ეს ჩვენი მეზობელია ანასტასია, ვფიქრობ უნდა იცნობდნეთ ერთმანეთს, აი იმ სახლი ცხლოვრობს - ჩემი სახლი აჩვენა, ბიჭმა შემომხედა და ჩაიცინა, ისიც მიხვდა.
- სასიამოვნოა - ვუთხარი და უხერხუად გავიღიმე
- კარგი დე შეგიძლია წახვიდე - ელენს ლოყაზე აკოცა და ამ უკამასკნელმაც ღიმილიც გაუყვა აუზს
- აბა გოგონებო, ნიუ-ორკიდან ჩამოტანილ ლუდზე რას იტყვით?
- არ ვსვამ.
- მაგარია - ერთად ვთქვით მე და ანიმ
- კარგი რა, ეხლავე მოვალ - ბეკა სახლში გაუჩინარდა
- წამოდი იქ პუფებზე დავჯდეთ.
ბეკა ნიუ-ორკზე ყვებოდა, ბრუკლინის საოცარ ხიდზე და შურით ვსკდებოდი. ცოტა გავმხიარული მაგრამ ანამ ყველაფერი ჩამიშხამა
- მისმინე ანასტასია, გავიგე აქ ერთი ოჯახია. დას პატარა და გადაყავდა გზაზე და მანქანა დაეჯახა? ამ გოგოს უყურადღებობის ბრალიაო, მაჩვენე რა რომელი გოგოა? დავინტრიგდი - რამოდენიმე წამი ხმა ვერ ამოვიღე
- მე... მე უნდა წავიდე ბოდიში... - ვთქვი ჩახლეჩილი ხმით და უკან მოუხედავად გავიქეცი.
შესასვლელთან ელენი სწუმრებს აცილებდა
- ელენ გთხოვთ დედას უთხარით რომ მომეძინა და წავედი - რაღაც მითხრა და ვერ გავიგონე რადგან მივრბოდი, ცრემლებმა სახე დამისველეს. სასწაფოდ გავაღე კარები და ჩემს ოთახში ავედი, ბოლო ხმაზე ვტიროდი სანამ ერთი საათის შემდეგ კარის გაღების ხმა არ გავიგონე. პიჟამა მალე ჩავიცვი და ლოგინში ჩავწექი. დედამ კარები გააღო უკან ალბათ მამა ედგა
- ძინავს - უთხრა მამას და კარები მომიხურა.

იმ ღამით პირველად დამესიზმრა ლილე.
ჩემს ოთახში ვიყავით, ლოლე ეხლა დიდი გოგო იყო, ალბათ თექვსმეტის რადგან მე იგივე შეხედულება მქონდა.
- თმებს დაგივარცხნი რა გთხოვ - მეუბნება და მიყურებს
- ხომ იცი არ მიყვარს ვინმე ჩემს თმებს რომ ეხება ლილიკო. - საწყალ სახეს იღებს
- მე ხომ ვინმე არ ვარ? შენი პატარა და ვარ. - შემეცოდა და სავარცხელი მივაწოდე
- საიკეთესო ხარ.
თმებს ნაზად მივარცხნის, უცებ ჩერდება და ღიღინს იწყებს.
- გთხოვ ოღონდ ეს არა. - სავარცხელს მაძლევს და აივანზე გადის უკამ მივყვები თუმცა ისევ მასწრებს.
- ლილიკო? - აივნის კარს გარედან კეტავს და მინიდან მიყურებს, ხელს მაღლა წევს და მიღიმის.
- ოღონდ ეს არაა, ნუ მიკეთებ ამასს - ვკივივარ და მინას ხელს ვურტყამ, ლილო კი მოაჯირზე ადის და ხტება. ისევ მტოვებს, ოსევ ეცემა.
- მორჩა საყვარელო კოშმარი იყო, დამშვიდდი - თვალს ვახელ და მშობლებოს შეშინებულ სახეს ვხედავ, დედა მოდის და მეხვევა ტირილს ვიწებ და ორივე ერთად ხმამაღლა ვტირივართ.
იმ ღამით პირველად დამესმრა ლილე,ჩემი ლილიკო.