მამაკაცი სახლიდან სწრაფად გავიდა..რაღაც უცნაურმა გრძნობამ გაუღრღნა გული..გრძნობამ და ეჭვებმა,პატარა იმედგაცრუებამაც კი,რომლებიც სხეულს თითქოს ჭიანჭველებით შეესივნენ და ყოველი კანის უჯრედს ჭამდნენ..ამ გრძნობას კიდევ დამატებული სუსხნიანი ქარი,რომელიც ყინულებივით ესობოდა სახეზე..თავი გააქნია თითქოს და ფიქრების გასაფანტად,რადგან ახლა ამაზე მნიშნველოვან მომენტს ელოდა,რომელმაც ეს უკანსკნელი რობაქიძის სახლში,მაგიდის კუთხესთან მოსასმენი მოწყობილობა მოათავსა. მანქანაში ჩაჯდა და ლილეს კორპუსს კარგად მოშორებულიყო,როცა რამოდენიმე წუთში აპარატმა,რომელიც მანქანაზე ჰქონდა მიმაგრებული წრიპინი ატეხა,ყურსასმენები სწრაფად გაიკეთა,მანქანა იქვე შეუხვია სადაც მოუხერხდა და დაძაბულს ლამის გული ამოვარდნოდა.
იოანე სისულელე არ გააკეთო,გთხოვ.. გამოვდივარ,გამოვდივარ და დავილაპარაკოთ,კარგი?სიტუაციას ვერ გამოსწორებ მისი მოკვლით.. ძალიან გთხოვ გეგმას ნუ ჩამიშლი.. გთხოვ. გამოვდივარ.
- იოანე?!! რა გეგმა?! ჯანდაბაა...ლილიან!!!!
იღრიალა ალექსანდრემ ბოლო ხმაზე,საჭეს ხელი ძლიერად დაარტყა,რომელმაც სიგნალი რამოდენიმეჯერ გაუშვა..ფეხი ძლიერად მიაჭირა მუხრუჭს და მთელი სიჩქარით გადავიდა გზის მეორე მხარეს,რომელმაც კვლავ რობაქიძის სახლისკენ აიღო გეზი იმის იმედით რომ ქალს მიუსწრებდა..ანერვიულებულს და გაგიჟებულს,უჭირდა ყველაფრის ერთად გააზრება..იოანე...მას ვიღაცის მოკვლა უნდა და ლილე ცდილობს ხელი შეუშალოს..ეს ორი საერთოდ რა კავშირშია..ლილიანი საერთოდ რატომ არის შეკრული ყიფიანთან..- ჯანდაბა რობაქიძეეეეეე!!!!!!! ვერ გადამირჩებიი!!! ვერაააა!!!!!!მოგკლავ გეფიცები!!!! ჩემი ხელით მიგახრჩობ!!!
სადარბაზოსთან მიაყენა მანქანა... იქვე ლილიანის წითელ ინფინიტს მოკრა თვალი და იფიქრა ჯერ კიდევ სახლში იქნებოდა..კიბეები ერთი ამოსუნთქვით აირბინა და სიმწრით დაუწყო კარს ხელების რტყმა.
- ლილიააან!!! გააღეე!!! გააღე თორემ შემოვამტრევ!!! ამის დედაც მოვტყ*ნ გააღე მეთქი!!!
ბედად სენსორული ნათურებიც კვლავ გაფუჭებული ყოფილიყო და სიბნელეში ვერ ხედავდა ვერაფერს,ჯიბიდან ტელეფონის ამოძრომას ცდილობდა თუმცა ისიც მანქანაში დარჩენოდა და კარს ძლიერად დაარტყა ფეხი,მხოლოდ გასაღების ძირს დაგდების ხმა გაიგო და კარის ჭრაჭუნი,რომელიც ნელნელა გაიღო მის წინ და კაცი ერთ ადგილას გახევდა..
ხმაურიანად შეისუნთქა ფილტვებში ჰაერი და სახლში შეიჭრა,რომელიც ლილიანის სახელს გაუთავებლად ყვიროდა და ყოველ ოთახს ამოწმებდა,მის სანახავად.
- ჯანდაბააა!!! სად წახვედი!!! სად?!
მისაღებში შუქი აანთო,სადაც დივანზე მიგდებულ ტელეფონს დასწვდა და ბლოკი მოხსნა,სენსორი გადასწია და შემოსული ზარები გაშიფრა. ტელეფონი ჯიბეში მოითავსა და სახლის კარი გაიხურა.
მანქანაში მჯდომი,ტორპედოზე მიგდებულ ტელეფონს სწრაფად დაწვდა და ამაშუკელს დაუკავშირდა
- მათეე!!!მომისმინეე!
- დიახ ბატონო ალექსანდრე.
- სანზონაში ყველა ქუჩაზე არსებული ვიდეო-ჩანაწერები ნახეთ და ლილიან რობაქიძე იპოვეთ!! თუ საჭირო გახდა ბიჭები გაუშვი ახლავე და დაათვალიერონ ახლომდებარე კვარტალში ყველა ტერიტორია!!
- ლილიანი?
- ხოოო!! ხოოო ლილიანი!!!
- კარგით.. ახლავე შევატყობინებ ბიჭებს და დაგიკავშირდებით.
ტელეფონი გათიშა და სანზონიდან უკვე ათ წუთში საბურთალოს განყოფილებასთან აჩერებდა ვერცხლისფერი აუდის ბოლო მოდელს,კიბეები დიდი ნაბიჯებით აიარა გაცეცხლებულმა და თანამშრომლების თვალების მიუხედავად რომლებიც თითქოს მიკროსკოპით აკვირდებოდნენ და ცდილობდნენ გაეგოთ რა სჭირდა,კაბინეტის კარები შეანგრია,ლეპტოპს მიუჯდა და ლილიანის საათში დამაგრებული ჯიპიესის მეშვეობით,მისი ადგილ-სამყოფელის ვინაობის დადგენას შეეცადა,კომპიუტერი კი ჯერ კიდევ მონაცემების გადამუშავებას ცდილობდა,კაცს მოთმინების ფიალა ავსებოდა,ტელეფონი სწრაფად აიღო და ლილიანის აიფონიდან ნაცნობი ნომერი თავის სენსორზე აკრიფა,მხარსა და ლოყას შორის მოაქცია ისე,რომ ეკრანისთვის თვალის დევნება არ მოუშორებია.
დიდ ხნიანი ლოდინის შემდეგ,როგორც იქნა გაისმა მამაკაცის ანერვიულებული ხმა.
- ვერ გეტყვი,რომ შენი ხმის გაგონება ახლა ძალიან მიხარია მაფიოზოო! მაგრამ იცოდეე,თუ არ მეტყვი სად არის რობაქიძე,პირდაპირ ციხეში გიკრავ თავს... შენ წარმოიდგინე და უკვე მტკიცებულებით!!!!
- ალექსანდრე?!მოიცადე,ლილიანის ტელეფონიდან შენ რატომ რეკავ?!
- ჯანდაბააა ყიფიანოოო!!! შენ მე მეკითხები ამას?! მალე მითხარი რობაქიძე სად ჯანდაბაშიაა!!! ვიცი რომ შენთან შეხვედრას აპირებდა!!! სად არის გეკითხები?!!
მაგიდას ხელი დაარტყა და ბოლო ხმაზე იღრიალა კანდელაკმა.
- შანსი არ არის..ამის დედას შევე*ი..შანსი არ არის..აი ამიტომ...ამიტომ არ მინდოდა მისი ჩართვა ამ საქმეში..ფუ ამის!!!
- მაფიოზოო,წესიერად ამიხსენი ყველაფერი და ჭკუიდან ნუ გადაგყავარ თორემ ჩემი ხელით ამოგხდი სულს!!!
- ეხლა კარგად მომისმინეე აქ!!! მიუხედავად იმისა,რომ მაგრად შენი მუქარებიი..ხოოო,ხოო მაგრად !! კარგად მომისმინე!!!როგორც ჩანს ლილიანიც გაიტაცეს.. ჩემი ცოლი და პატარა ანასტასიაც გაიტაცეს გესმის?!!! ამიტომ უნდა შემხვედროდა ლილიანი!! გასაგებიაა?!!
ადგილზე გახევებულმა,აწითლებულ თვალებზე თითები მოისრისა და ჯერ კიდევ ვერ აანალიზებდა იოანეს სიტყვებს,მაგიდას ხელით დაეყრდნო,სავარძელში ჩაესვენა და ნერწვი ხმაურიანად გადაყლაპა.
- ვინ...ვინ გაბედა მათი გატაცება!! ვინ გაბედა,ყიფიანო?!!
- ჰოო,დაგაინტერესდა ბატონო ალექსანდრეეე?! აი მაგას უკვე ვერ გეტყვი,რადგან ეგ საქმე ჩემი მოსაგვარებელია და შენ შენი რკინის ჟეტონებით და ტაბელური იარაღებით ნაღდად ვერ დამეხმარები!!! აბა ჰე!!!
ზარი წვეტილად ესმოდა,ტელეფონი მაგიდაზე მოისროლა და ეკრანზე მაშინვე დაიწყო მონაცემებმა ციმციმი..
ჯიპიესი აჩვენებდა,რომ ის უკვე თბილისს კარგად მოშორებით გასცდენოდა მიუხედავად იმისა,რომ სულ რაღაც ნახევარი საათის წინ მომხდარიყო ეს ამბავი.
- ამის დედაც..
კაბინეტიდან სწრაფად გამოვიდა,ამაშუკელს დაუკავშირდა და ყველა თანამშრომელი ერთად შეკრიბა სათათბიროში,ვინც კი იქ იმ მომენტში იქ იყო.
თანამშრომლები ერთი მეორის მიყოლებით გასასუსულები იდგნენ და ალექსანდრეს ელოდებოდნენ,რომელიც სწრაფად შეიჭრა ოთახში და ფორმიანებს მიუბრუნდა.
- ეხლა ყველამ კარგად მომისმინეთ.. ჩვენი თანამშრომელი,ლილიან რობაქიძე გაიტაცეს! რასაც ვიტყვი,შეიძლება ცოტა გაურკვეველი იყოს,მაგრამ ბევრი ლაპარაკის დრო არ გვაქვს! ლილიანის ადგილმდებარეობას მის საათზე დამაგრებული ჯიპიესი ადგენს! ასევე გაიტაცეს ცნობილი ბიზნესმენის,იოანე ყიფიანის ცოლ-შვილი..ალბათ გესმით უკვე რაშიც არის საქმე და რა კავშირშია ეს ორი ერთმანეთთან..მათი პოვნით იმ დამნაშავეების ვინაობასაც ავხდით ფარდას,ვისაც ამდენ ხანს ვეძებდით! მოკლედ,ორ წუთში ეკიპაჟი მზად ყოფნაში იყოს,გავდივართ! სწრაფად!!!

* * *

საშინელ ყელის სიმშრალეს ვგრძნობ,ყოველი ჰაერის შესუნთქვა ერთი მეორეზე ძნელია,უფრო და უფრო მეტად მიტყდება ხველა და ირგვლივ მოცულ სიჩუმეს ჩემი ხმაური არღვევს..თვალებს ნელნელა ვახელ და რკინის გისოსებს მიღმა ვარ..
ხელებს ვამოძრავებ,თუმცა შეკრული მაქვს,ფეხებიც იგივე მდგომარეობაში მაქვს და ძვლების ტკივილი ტვინში მარტყავს..გვერდით ვიხედები,კუთხეში მუქ ქერა ქალს ვხედავ,სახეზე კულულები აქვს ჩამოყრილი..ჯანდაბაა..იოანეე..იოანეს ცოლი..ევა..
სახე ოდნავ შეწითლებული აქვს,როგორც ჩანს მოძალადემ მისი გათიშვა დარტყმით მოახერხა,ფეხებმოკეცილი საცოდავად გდია და მისკენ რაც ძალი და ღონე მაქვს,ახლოს ვიწევი.
- ევა! გესმის ჩემი?! ევაა..
თვალებს ნელნელა ახელს,ტუჩებიდან სუსტად გამობერილი ჰაერით ცდილობს სახიდან მოიშოროს თმა და შეშინებული აქეთ იქით იყურება.
- ანასტასია....ანასტასია..ჩემი შვილი..სად არის..ანასტასია..
- დამშვიდდი,ევა..გესმის?! ბავშვი სადმე ეყოლებათ..სიმშვიდე შეინარჩუნე,კარგი?!
- ღმერთო ჩემო...
ტუჩები ებრიცება და ნიკაპი უკანკალებს სატირლად გამზადებულს.
გისოსებზე ხელჯოხის გაუჩერებელი ხმა მესმის,შავ შარვალსა და შავ კაპიშონიან სვიტერში გამოწყობილი,მაღალი მამაკაცი გვიახლოვდება,ამრეზით გვიყურებს ხან მე,ხან ევას.. ჯოხს იქვე აგდებს და ხელებს ჯიბეებში იწყობს.
- სად არის ჩემი შვილი?!!! სად?!!სად წაიყვანეთ?!
- ჩშშ! თითს ტუჩებთან იდებს და გისოსებს უახლოვდება..
შენ ჩუმად უნდა იყო პატარა კახპავ,ხმის ამოღების უფლება საერთოდ ვინ მოგცა?!
- მას არაფერი დაუშავო..ძალიან გთხოვ,ის ძალიან პატარაა..გთხოვ..დედას ითხოვს ყოველ წუთს,ძალიან გთხოვთ გაუშვით..
ევას ტკივილზე ყელში მოწოლილ ბურთს ძლივს ვაგორებ და შავ,მრისხანე თვალებს ჩემკენ აპარებს.
- თქვენ რა ადამიანები ხართ...ბავშისგან რაღა გინდოდათ ნაძირლებო?!
- ოჰ..ჟღალო,ჟღალო.. ჩვენ ერთმანეთი ვერ გავიცანით სამწუხაროდ..თუმცა..არ დამაცადე ბლ*ად.. არა და,რა ვარდები მოგდიოდა საჩუქრად?!
- წადი შენი!
- თანაც,რომ იცოდე ამას ვინ აკეთებდა..
ტუჩები ეპობა და ამაზრზენ,დამცინავ ღიმილს არ იშორებს.
დერეფნიდან,კვლავ ნაბიჯების ხმა ისმის,ამჯერად საშუალო სიმაღლის ქერა მამაკაცი შემოდის,განიერი მხრებითა და ჩაფსკვნილი კუნთებით ხელებზე,რომელსაც მკლავებამდე აქვს აწეული პერანგი და ჩვენს წინ მდგომს თვალს უკრავს,ხელებს მკერდზე ილაგებს და ისევ ჩემკენ და ევასკენ აპარებს ორივე მზერას.
- გან*ონები ნახეე რა ნაშებს თრეულობეენ?!
- აქედან ზოგი ნახმარი ნაშაც არისოოო...
გასაღებს ხელში ატრიალებს მაღალი და თვალებს ევასკენ აპარებს.
- შე ნაბი*ვარო!!!
ევა ცდილობს ხელ-ფეხი გაითავისუფლოს და ამაოდ ფართხალებს განერვიულებული.
- დამშვიდდი...თვალებს ვუბრიალებ და ვცდილობ რამენაირად შევძლო მისი მდგომარეობის შემსუბუქება.
- გართობა რომლით დავიწყოთ?!
- აი..მე ევათი დავიწყებდიი...ევაა,შენ ხომ გიყვარს მკაცრი მამაკაცებიი? ასე არ შეგიყვარდა შენი გამო*ირებული ჯიბე გატენილი ქმარიიი?
- მე არ ვიცოდიი.. ქერა მამაკაცი მხრებს იჩეჩავს და დაჭიმულ ყბებზე ეტყობა,სიცილი არ წასკდეს.
- ხოოო,მეც ცოტახნის წინ გავიგე ეს საოცარი სიყვარულის ისტორიაა...იცი ვინ მომიყვაა?
- ვაა,რას ამბობ ტო?! ვიინ?!
- აი,ეხლა რომ მოვა,გაიგებ..მანამდე კი,მე ევათი გავერთობი..რაოო..იოანეს დიდი ძუ*უები და ტ*აკი ჰყვარებიაა,ხედავ გიგაა?! ვაფასებ გემოვნებიან ხალხსს..
მაღალი ტუჩებს ილოკავს ამაზრზენად.
- არ მოგვეკარო!!!!
ხმა მიკანკალებს და მის ცხოველივით მზერას ძლივს ვიგერიებ.
- ნუ გეშინია..ისე გაგ*იმავ,მთელი ცხოვრება მადლობელი დარჩები...ნუ გამიწევთ წინააღმდეგობას..
- აი მე კი ამ არაჩვეულებრივ მომენტებს გადავიღებ და პორნო საიტზე ავტვირთავ! ხარხარებს ქერათმიანი და ისევ აყოლებს - ვხუმრობ..ვხუმრობ..ეს ვიდეო,პირადად თქვენს კაცუნებს მიუვათ..ეს ჩვენი საჩუქარი იქნება ასე რომ ვთქვათ,ხომ ასეა თემურ?!
მამაკაცი ტელეფონს იღებს და კამერას გვიმიზნებს,შავგვრემანი კი საკეტს გასაღებს უერთებს და კარს ჭრიალი გააქვს გაღებისას..ტანში საშინელი სიცივე მივლის,მამაკაცი ყბებში მწვდება მტკივნეულად,თითებით ჩაფრენილი სახეს მისკენ მაწევინებს და მუხლებზე მაყენებს.
- ხმა არ ამოიღო,გასაგებია?!
- თუ გგონიათ ეს ყველაფერი შეგრჩებათ,ძალიან ცდებით..ან იოანე გამოგასალმებთ სიცოცხლეს,ან ციხეში ამოლპებით!!!!
- როგორი გამბედაობაა,ჟღალოო?!ძალიან გაუთამამებიხარ შენს ბატონს! ნუ ნერვიულობ,მე გასწავლი ჭკუას!
ხელს მიშვებს თუ არა,მომენტით ვსარგებლობ და კედლისკენ ვიწევი,გაყინულ ბეტონს ბოლომდე ვეკრობი,თითქოს ადგილი კიდევ ყოფილიყოს და ვეტეოდე,ის კი ფეხებში მწვდება და უხეშად მქაჩავს,ხელებს ჩემს გარშემო ალაგებს და მენჯით მაწვება არ გავინძრე..თავს ზემოთ შეკრულ ხელებს მაწევინებს ერთი ხელით,არსაიდან მოზღვავებულ ძალას და ენერგიას ბოლომდე ვიკრებ და ორივე ფეხს მუცელში ვარტყავ მთელი ძალით,რომელიც უკან ვარდება და გაცეცხლებული სილას მაწნის სახეში.
- უხ შე ბო*ო!!!!!
ხელკეტს იღებს და წელში საშინელ წვას ვგრძნობ,ერთ დარტყმას მეორეს აყოლებს,თუმცა ხმას მაინც არ ვიღებ და ამაზე უფრო მეტად ცოფდება..თითქოს გარშემო ყველაფერი წყვეტს არსებობას,აღარაფერი მესმის,მხოლოდ ტკივილზე ვარ ორიენტირებული,რომელიც ყოველ წამში მეორდება და მგონია ნეკნები ერთი მეორის მიყოლებით მემტვრევა..
მხოლოდ,ალექსის სახე მიდგება თვალწინ,მასთან გატარებული წუთები,საოცარი დაბადების დღე..მისი საჩუქარი..მისი ტკბილი კოცნები და ბედნიერების ფეერვერკები ჩვენს სხეულებში..დეჯავიუს ვგრძნობ,ფირივით ტრიალებს ყველაფერი,თითქოს სიკვდილის წინ ნანახ წარსულის ბედნიერ დღეებს ვნახულობდე..ახლა კი ბარბარე ანდრიაძე იცავს ჩემს გონებას მთლიანად ..მისი წარსული..მაშინვე სხეულში არაამქვეყნიური შეგრძნება მეუფლება.."მე ბარბარეს გზას არ გავუდგები,მე მის გზას გავაგრძელებ".. არ მოვკვდები..არ მოვკვდები..ვჩურჩულებ..მე გამომძიებელი ლილიან რობაქიძე ვარ,მე ძლიერი ვარ..
- მოგწოონს?!!! გეკითხებიიი?!! ასე გირჩევნიაა?!!
თვალებს ნახევრად ვახელ,მხოლოდ ევას ტირილი ჩამესმის რომელიც გვერდით მიზის და სმენას შორიდან წვრილი ქუსლების კაკუნი იცავს,რომელიც უფრო და უფრო ახლოვდება და ნაცნობი ხმა ისე აფხიზლებს ჩემს გონებას,თითქოს მაღვიძარას წრიპინს სიზმრიდან გამოვყავდე..
- აბა,ერთობიან აქ ჩემი ბიჭები?!
შავგვრემანი გვერდით იწევა,ჩემს წინ კი მეგის ანარეკლს ვხედავ,კმაყოფილი სახით მკერდზე ხელები აქვს გადაჯვარედინებული და ერთი ფეხი წინ აქვს გამოწეული,ოდნავ მუხლში მოხრილი..თვალებს აწვრილებს და ჩემკენ იწევა ზიზღით სავსე მზერით..
- ზუსტად აქ არის შენი ადგილი..ჩემს ფეხებთან..
- შეენ?
ხმას ძლივს ვიღებ უფრო მეტად გაკვირვებისგან,ვიდრე ტკივილისგან.
- რა იყო,ვერ წარმოიდგინე არაა? თუმცა შენ ფანტაზიები არასდროს გივარგოდა..არც საქმეში და არც სექსში! ასე არ არის?!
- ღმერთო ჩემო..ახლა უკვე ნამდვილად დავრწმუნდი,რომ შენნაირი იდიოტი ქალის მნახველი არ ვარ..
უნებურად მეღიმება და ტკივილის შეგრძნებისას სახე მემანჭება.
- ამის მერე,საერთოდ ვერაფრის მნახველი გახდები..ჩემი ბიჭები კარგად გასიამოვნებენ,მერე კი შენს ლეშს ქუჩის მაწანწალა ძაღლებს მიუგდებენ...რადგან მგლებისთვის ზედმეტად არასასურველი ხარ..მათ შენს თავს ვერ ვაკადრებ!
- შენს დაუკმაყოფილებლობას ასეთი სადიზმით ანთხევ,მეგი?
- დაუკმაყოფილებლობააას?! ჰა ჰა... რომელ დაუკმაყოფილებლობაზე მელაპარაკებიი?ლუკა,რომელიც დღემდე ჩემი საყვარელია,თუ იმაზე ადრე რომ ალექსანდრე გიჟდებოდა ჩემზე?! თუმცა,შენ ახალი ხორცი იყავი..რა თქმა უნდა..ხელშეუხებელ ქალზე ყველა კაცი გიჟდება...შენ კი,საცოდავი..ძლივს ვიღაცამ შემოგხედა და დახამდი..ასე არ არის?!
- ჩვენს ყოველ უფროსთან გამოგიცდია ჟი*აობა..როგორ გიმართლებს,ნამდვილად საამაყოდ გაქვს საქმე..
- აბა შენ ვის რა ჩემ ფეხებად უნდიხარ?! ის კი არა,ალექსანდრესაც მალე მობეზრდები და მიგაგდებს..
- შენ რა იცი,რომ ალექსანდრე მიმაგდებს? თვითონ გითხრა?თუ გამოცდილი გაქვს,აჰ..ჰო,დამავიწყდა.
- არა,ეს ალექსანდრეს ხასიათია..ტიპიური მექალთანის ფსიქოლოგია! მას იმაზე კარგად ვიცნობ,ვიდრე შენ საკუთარ თავს!
შებოჭილ ხელებს სახესთან ვაახლოვებ,თმას ვიწევ და მეგის ვუსწორებ მზერას..
- ამ ბრილიანტის საყურეებს ხედავ? ალექსის ნაჩუქარია..ნეკნების ტკივილი კვლავ მიშლის ხელს ლაპარაკში,თუმცა არ მინდა ვაგრძნობინო როგორ ვწვალობ,ამიტომ საუბარს ვარგძელებ სუნთქვაშეკრული..წებოვანი ლენტით გადახვეულ ხელებს მუხლებამდე ვწევ,ოდნავ ზევით ამაქვს სადამდეც შემიძლია და გამომცდელად ვუყურებ.. - დღეს კი,ჩემი დაბადების დღე იყო..ალექსმა მითხრა,რომ ეს განსაკუთრებული საჩუქარია...მხოლოდ მე უნდა ვატარო,ყოველთვის..გესმის? არამგონია ალექსი,უბრალოდ საყვარლებისთვის იმეტებდეს ასეთ ძვირფას საჩუქრებს..
- ესე იგი,განსაკუთრებულია და სულ უნდა ატაროო?!
- ჰო..ასე მითხრა..მხოლოდ მე ვიმსახურებ ამას და სხვა არავინ..ამიტომ აარჩია ეს ძვირფასი საჩუქარი ჩემთვის!
- თემურ!!!
უკან მდომ მამაკაცს უყურებს და ბრძანებას იძლევა,რომელიც ისევ ჩემკენ აპარებს მზერას.- ქალბატონი ძვირფასეულობებისგან გაათავისუფლე,როგორც ჩანს აწუხებს და გული მიწუხს მისი შემხედვარე!
- არ გაბედო! არ მომიახლოვდე!
კუთხისკენ ვიწევი,თუმცა წინააღმდეგობის გაწევას აზრი არ აქვს,რადგან ეს ამ წუთას ნაკლებად შემიძლია.
- სამწუხაროდ,ყოველთვის თან ვერ ატარებ,ლილიან..
საათსაც დაემშვიდობე და ალექსსაც..საერთოდ,ცხოვრებას..
უი ჰო..და კიდევ,შენს არ ყოფნაში,უფროსს მე ვანუგეშებ ხოლმე..ამ საათსაც,მე დავიტოვებ!
- ჯანდაბაა!!! ენა ჩაიგდეეე,გაჩუმდი გესმის?!!!
ევას მოთმინების ფიალა ევსება და თვალები ცეცხლივით უგიზგიზებს..მეგი სასოწარკვეთისგან წარბებს მაღლა ზიდავს და ტუჩის კუთხეში ეღიმება.
- ევაა,შენც აქ ხარ?! შენს გმირს ხომ არ ელოდები,გადაგარჩინოს?? ძალიან ვწუხარ გოგოებო..მაგრამ აქ მართლა ვერავინ მოგაგნებთ,ჯობია ბედს აქედანვე შეეგუოთ..
დანანებით ამბობს და ტუჩს ბრიცავს. - უი,ჰო მართლა.. ლილიან,ევას მოუყევი იოანეს წარსული სიყვარულის შესახებ?
- მოკეტეეე!!! მოკეტე მეგი!!
- რაა?
- ვატყობ თქვენთან ძალიან ვერთობი..
- რას გულისხმობს?!
ევა თვალებამღვრეული მიყურებს,მე კი ამ წუთას მხოლოდ მეგის მოკვლაზე ვფიქრობ,სულ რომ ჩემი უკანასკნელი დღე იყოს,ამ ძუკნას სიცოცხლეს ამ წამსვე გამოვასალმებდი,რომ არა ჩემი შეკრული ხელ-ფეხი!
- ევა..არ მოუსმინო..სპეციალურად გაღიზიანებს..დამიჯერე.
- ბარბარე! ბარბარე იყო შენი ქმრის სიყვარული..იცი,რა ლამაზი იყო?! ღმერთო ჩემოო,რა სახე გაქვს ევა,არ იცი?! ნუ..შენც არაგიშავს,მაგრამ ის ისეთი ცეცხლი იყო,იოანეს გულში მას ვერ ჩააქრობდი..ხომ ხვდები,რასაც ვგულისხმობ?
- გაჩუმდი!!!
- მოკეტე ლილიან! აი..ხედავ,როგორ მაჩუმებს?! ლილიანმა იცი რა გააკეთაა?! არ იციი?ღმერთო ევაა,შენ საერთოდ ამ ქვეყანაზე არ ხარ ხოო? მგონი მაშინ ყველას მკვდარი რომ ეგონე,ისევ ისე მკვდარი დარჩი!
- რას..რას გულისხმობ ამოღერღე!!
- რას და ლილიანმა შენი ქმრისა და მისი საყვარლის პირადი ვიდეო მასალები მოიძიაა..იოანეს მიუტანა ძღვენივით..ის კი,როცა შენ მის გვერდით არ ხარ,იმ ვიდეოებს ნახულობს და ბარაბრეს მონატრებას ასე იკლავს..ეს როგორ არ იცოდიი?
- ლილიან,ეს სიმართლეა?!
- ევა..
- სიმართლეა რასაც ამბობს?! ეს ვიდეოები თუ რაღაც ჯანდაბა,მართლა არსებობს?!
- არსებობს,მაგრამ ყველაფერი სხვანაირად არის,დამიჯერე..
- გაჩუმდი! ხმა არ ამოიღო..
- დრამა..დრამა და დრამა..ვიზირებ თქვენს მწუხარებას..
- ჯანდაბას შენი თავი..ჩემი შვილი სად წაიყვანეთ..მიპასუხე,სად წაიყვანეეე!
- მოკეტე ევა..შენც ამას გირჩევ..ახლა კი,ჩემს ბიჭებს ვთხოვ,მოგხედონ..ორივე გულნატკენები ჩანხართ და ისინი იზრუნებენ თქვენს გამხიარულებაზე,სანამ ამ ქვეყნიდან კინწისკვრით წახვალთ!
კარგაად!
ჰაერში კოცნას "გვიგზავნის" და ქუსლების კაკუნით ისევ უკან მიუყვება დერეფანს,თემური და გიგა მასთან ერთად ქრებიან მხედველობის არეალიდან და ყრუდ ჩამესმის მათი ჩურჩული რაღაც მნიშნველოვანთან დაკავშირებით.
- ევა..მომისმინე!
- გთხოვ..არ გინდა.
- მომისმინე! იოანეს ბარბარე არ უყვარდა,თუ იმ ვიდეოს ნახავ,დარწმუნდები,გესმის?! ეხლა კი..ასე ვერ ვიჯდებით..კარგად მომისმინე,გეგმა გვჭირდება..კარგი?!
გთხოვ,უბრალოდ მენდე!
- რა გეგმა?!
- იარაღის ხმარება იცი?!
- ამას სერიოზულად მეკითხები?
- ჰო,რა იყო?
- სამწუხაროდ თუ საბედნიეროდ,სანამ შენ კუთვნილ იარაღს გიბოძებდნენ როგორც გამომძებელს,მაგ დროს უკვე დანის ხმარებას მასწავლიდა ჩემი ქმარი...ასე რომ..
- კარგი,ევა. დრო მოვიდა,მოემზადე.

* * *

- შეუხვიეე,შეუხვიე იქ!!! სწრაფად სწრაფად!!!
ეკრანზე გამოსახული წითელი ნიშანი,რომელიც რობაქიძის ადგილმდებარეობას დაახლოებით ორმოცი წუთის განმავლობაში ერთ ადგილას გაჩერებულს უყურებდა,მამაკაცს თვალები ელვასავით გაუნათდა,როცა ჯიპიესმა ადგილმდებაორების ცვლილება დაიწყო.
- მოიცადეთ!!! ეს რა ჯანდაბაა?!!!
- რა ხდება ბატონო ალექსანდრე?!
საჭესთან მჯდომმა მათემ გვერდით მჯდომ უფროსს გახედა ანერვიულებული მზერით და ეკრანს აპარებდა თვალებს.
- სწრაფად,სწრაფად მცხეთისკენ ვუხვევთ,მიმართულებას ვიცვლით,უნდა დავეწიოთ!!!
- ახლავე.
რამოდენიმე წამში ალექსანდრეს ტელეფონი აწკრიალდა,მამაკაცმა სენსორს გადასწია და შეტყობინების ფანჯარას გახსნა,რომელიც დაფარული ნომრისგან გამოგზავნილიყო..ფაილს თითი დააჭირა რამოდენიმეჯერ და ვიდეო მასალამ ატვირთვა დაიწყო.


____

ჰოო,დავბრუნდიი..მოკლედ რამოდენიმე ადამიანმა მომწერა უკვე,აქაც,ფბ-ზეც ჩემს დაგვიანებასთან დაკავშირებით..ტვინი წავიღე ალბათ ჩემი მიზეზებით,მაგრამ რა ვქნა ქვიზები მქონდა ეს კვირა,ვმეცადინეობდი..საერთოდ ვერ ვიცლიდი ახალი თავის დასაწერად..ეს დღეები ისევ თქვენი ვარ..იმედია წაკითხვის სურვილი არ დაგიკარგავთ და არ ხართ ჩემზე ნაწყენები ისევ..:)) ხომ იცით,რომ ძალიან მიყვარხართ?????აუჰ..ამ თავს რაც შეეხება,არც კი ვიცი როგორი გამოვიდა..იმედია მთელი კვირის დაღლილს ბევრი შეცდომა არ გამპარვია..მოკლედ,შეაფასეთ,თქვენთვის მომინდია... გელით შოკოლადებო!<3