კალათბურთელები (ნაწილი 8 დასასრული)
შეიძლება საათობით იჯდე თუნდაც დანგრწული შენობის წინ და იფიქრო განუსაზღვრელი ვადით სანამ მიხვდები რო ამდენი ფიქრისგან მალე გაგიჟდები, გააასკდები და შინაგანი ემოციების გაფანტვას დაიწყებს დედამიწაზე, თოთოეული შენი ნეგატიური თუ პოზიტიური სხივი გაიშლება და მოეფინება სამყაროს და რატომაა ეს სამყარო ასე მწარე? ნუთუ უნდა რო თითოეული ჩვენი გამძაფრებული ემოცია შეისრუტოს და გახდეს მისი! მხოლოდ მის საკუთრებაში! და არა სხვის.... წამის მეასედში იაზრებს ყველაფერს თიკა და შეგვიძლია ვთქვათ რომ ადამიანი რომელსაც შეგვიძლია ვუწოდოთ "ცოცხალ- მკვდარი" არის სიტუაცია როცა თიკას უყურებ. ტელეფონი ძირს ვარდება..... ყველაფერზე საშინელებაა კი ისაარო, გეშინია, შიში იმის რო დაკარგავ, მას ვია დაკარგვასაც ვერ გადაიტან და მაინც რატომ? ამ დროს ჰო ყველაზე ძლიერი უნდა იყო, გამოდის რო ყველაზე სუსტი ხარ და მაინც რამდენის გადატაა საჭირო რო უკომპრომისოდ იყო ბედნიერი...... ... 7 თვის შემდეგ... - მხოლოდ ორი წუთით ექიმო, უბრალოდ დავხედავ და გამოვალ- ევედრებოდა თიკა ექიმს და პალატის კარებს ეკვროდა - მაპატიეთ მაგრამ პაციენტის მდგომარეობა რთულია, მეტადაც კი, ამდენი ხნის შემდეგ, არც იძვრის, მისი მსგომარეობა იმაზე აერიოზულია ვიდრე წარმოგვედგინა, შანსი თითქმის არ არსებობს.... - ექიმოო, უნდა შევიდე! - არ შეიძლება, უნდა გაიგოთ - ექიმო გთხოვთ, შეიძლება ეს ჩემი ბოლო შანსიმ იყოს და ნუ წამართმევთ- ნახევარსააყიანი ვედრების შემდეგ ექიმმა მაიმც დართო უფლება რომ შესულიყო. ოთახის კარი შეაღო, ბუბუ ამდენ მილზე შეერთებული რომ დაინახა, მაქსიმალირად შეკავებული ცრემლი ჩამოუგორდა, გაახსენდა გარეთ მსხდომი საზოგადოება რომლებიც უკვე შვიდი თვეა ცრემლად იღვრებოდნენ და უფრო უმატა ცრემლების რაოდენობამ, ბუბუს დახედა, როგორ უნდოდა ეს სხეული ამდგარიყო და ეთქვარო ყველაფერი ისევ ისეა, ჩახუტებოდა და მისი სითბო ეგრძნო, მის უსიცოცხლო ხელს საკუთარი დაადო და მაგრამ ჩაჭიდა, თავიი მის დელა დაადო და ჩაფიქრდა, სუნთქვის დასაეეგულიეებლად, თავის შესაკავებლად, უცბად აღახია გამოძრავება იგრძნო, თავი ნელა ასწია და დაინახა თუ როფორ გაამოძრავა ბუბუმ თითები, ეზლა უკვე ნამდვილად ვერ შეიკავებდა თავს, ბოლო ხმაზე ატირდა ტირილისგან დასიებული ტუჩები ბუბუა შეახო და ზედვე დაიჩურჩულა - შენ სიტყვის კაციხარ, შემპირდი რო არასდროს მიმატოვებდი, გევედრები ჩემთვის გააკეთე ესს!- მაშინ როცა მის მწვანე ფერის თვალებს შეხედა, მასთან ერთად გადაიშლა ის დღეები რომლებიც მასთან ერთად გაატარა, ეს იყო მისთვის მთელი ცზოვრების იმედი! დასასრული... |
 |
 |
 |
ტესტები
სხვა გვერდები
აქტიური მწერლები
აქტიური მწერლები
.:დღის აქტიური მკითხველი:.
თქვენი აზრით, ქალებისთვის, რა ასაკშია მიზანშეწონილი დაოჯახება?
ყველა გამოკ
.:შემოგვიერთდით FACEBOOK-ზე:.
