-ალექსანდრე, შემოგვიერთდი! -გადახედა უფლისწულმა. მთავარსარდალმა წარბები შეკრა და ჯერ მახვილ მომართულ გოგოს, შემდეგ კი მშვიდად მდგარ მეფის ვაჟს დააჩერდა.
-აქ რა ხდება? -გაიკვირვა მან, თუმცა კი, თავისი ხმალი ხელიდან არ გაუგდია. მეფის ვაჟმა ალმაცერად გადახედა და კვლავ გოგოს მიუბრუნდა.
-უცხომიწელს ჩემი მახვილი მოეწონა, ვიფიქრე ცუდი არ იქნებოდა, მისთვის ახლოდან, რომ მენახებინა. -აღნიშნა მან. ელისაბეტმა ანგელოზის მახვილი უკან დაუბრუნა უფლისწულს და ახლა მელი ინტერესით მიაჩერდა ისკანდერს. -შენ კი ალექსანდრე, აქ რას აკეთებ? -წარბი აზიდა მეფის ვაჟმა.
მთავარსარდალი დაიბნა. რას აკეთებდა უფლისწულის ოთახში, შუაღამისას, როდესაც იცოდა, რომ ეს ის დრო იყო, არავის უნდა შეეწუხებინა იგი. მიზეზის მოფიქრება უჭირდა, თუმცა კი სიმართლე ის იყო, რომ უცხომიწელისთვის შემოვიდა დარბაზში. მანამ კი, როდესაც დაინახა მონები როგორ შეუძღვნენ ელისაბეტს ოთახში, ეჭვიანობამ გაჰკრა კბილი და ბოლთის ცემა დაიწყო უფლისწულის ოთახთან. შევიდოდა და რას ეტყოდა? საბოლოოდ, როდესაც მიხვდა, რომ ვეღარ აიტანდა უმოქმედოდ ყოფნას მართლაც შეხსნა კარები და ახალა, ვეღარ პოულობდა მიზეზს, რა ეთქვა მისთვის, რით ემართლებინა თავი.
-მინდოდა მოვსულიყავი და პირადად მეთქვა, რომ სასახლის კარიბჭე კვლავ ჩაიკეტა და მცველებმა გარემო შეამოწმეს, არცერთი მაცხოვრებელი ამჟამად არ იმყოფება სასახლის ტერიტორიაზე. -მტკიცედ უთხრა ახლად მოფიქრებული მიზეზი მთავარსარდალმა მეფის ვაჟს. უფლისწულმა მოჭუტული თვალებით გახედა მას, თუმცა აღარაფერი უთქვამს და კვლავ გოგოს მიუბრუნდა, რომელიც ასე დაუფარავად შესცქეროდა ალქესანდრეს.
ეჭვმა გაკრა კბილი მეფის ვაჟს, მთავარსარდალს ახედა, როდესაც მისი მზერაც ამოიცნო გოგოზე დასვენებული, მრისხანების ტალღებმა დაუარეს სხეულში. წარბები შეკრა და კვლავ ალექსანდრეს ახედა.
-უცხომიწელის სახელი საიდან მოგეხსენება, მთავარსარდალო? -ალექსანდრე ამ კითხვამ მხოლოდ წამიერად შეაკრთო. ელისაბეტს გახედა, რომელიც ასევე გაკვირვებული თვალებით მისჩერებოდა უფლისწულს. არ დაბნეულა.
-მას, მე სახელი სწორედ მაშინ გამოვკითხე, როდესაც თქვენ მისი დარბაზიდან გაყვანა და მონებისთვის ჩაბარება მიბრძანეთ. ვერ დაუშვებდი მცირედი ინფორმაციის გარეშე მაინც, თქვენს სიახლოვეს მოგვეშვა იგი. ჩვენ ხომ არ ვიცოდით, რა მიზნები ამოძრავებდათ ან მას, ან კი იმ ღატაკ მეომრებს, რომელთაც ძღვენად გიძღვნეს უცხომიწელი.
ალექსანდრეს პასუხმა მეფის ვაჟი დააკმაყოფილა და თავი დაუკრა მორჩილად. თუმცა კარები კიდევ ერთხელ შეიხსნა და ამჯერად ერთ-ერთი ხარჭა შემოვიდა ოთახში. თავდახრილი, არცერთი ვაჟისთვის არ გაუსწორებია მზერა და ახლაღა გაახსენდა ელისაბეტს, რომ თავად ოდნავაც არ მოუდრეკია თავი უფლისწულის წინაშე. უცნაური კმაყოფილება იგრძნო იმასთან დაკავშირებით, რომ მეფის ვაჟს ამის გამო არ უსაყვედურია, თითქოს მას განსაკუთრებული პრივილეგიები გააჩნდა.
ხარჭა მთავარსარდალს მიუახლოვდა და ყურში თვალებ დახრილმა ყურში უჩურჩულა რაღაც. ალექსანდრემ თავი დაუკრა მას და გოგომ ოთახი ისე უცაბედად დატოვა, როგორც გამოჩნდა.
-უფლისწულო, სასახლის ჰანუმმა შემოგითვალათ, რომ სანამ ახალბედასთან სიმარტოვით დატკბებით, მას სურს იგი სასახლის მკურნალთან შეამოწმოს, თქვენივე უსაფრთხოებისთვის.
ბრაზი მოერია ელისაბეტს, მათ ეგონათ, რომ სარეცელის განაწილებას აპირებდა უფლისწულთან, პირველივე ღამეს. თანაც, ეგონათ, რომ შესაძლებელი იყო უფლისწულისთვის რაიმე დაავადებაც აეკიდებინა. თავი შეურაცყოფილად იგრძნო და ზე წამოიჭრა. ალექსანდრემაც და უფლისწულმაც გაკვირვებულებმა გადმოხედეს მას. გოგომ ბრაზის დამორჩილება ვერ მოახერხა და სწრაფად შეესიტყვა უფლისწულს.
-მე თქვენთან სარეცელის გაზიარებას არ ვაპირებ, არასოდეს!
მეფის ვაჟს სახე დამცინავმა ღიმილმა გაუპო და ალექსანდრეს რაღაც ანიშნა თვალებით. მთავარ სარდალმა კი გოგოს უხეშად ჩაავლო ხელი და ოთახიდან გაიყვანა. მონებმა გამოსულნი იხილეს თუ არა, მაშინვე უკან აეკიდნენ. უხეშად, ძალით მიათრევდა გოგოს ისკანდერი და ზედაც არ უყურებდა.
-ისკანდერ! -ბრაზით წარმოთქვა მისი სახელი ელისაბეტმა და მკლავი გაინთავისუფლა. ერთ ადგილას შედგა, მონებმაც მოშორებით ჰპოვეს ადგილი და თავდახრილებმა მიაყურადეს მათ. -რა უფლებით მეხები? თანაც ასე უხეშად!... -აღშფოთებულმა გამოხედა გოგომ.
-ყური დამიგდე უტვინო გოგოვ, -მწარედ ჩაისისინა მთავარსარდალმა. -ერთხელ გაგაფრთხილებ, თუ გინდა აქაურ ყოფას გადაურჩე, ტლიკინს მოეშვი! -ეს უთხრა და კვლავ უხეშად ჰკიდა ხელი. ელისაბეტმა თავის გასათავისუფლებლად გაიბრძოლა, მთავარსარდალმა კი უფრო ძლიერად დააჭირა მტკივან მკლავზე თავისი ტორები და გზა წარბშეუხრელად განაგრძო. -ახლა სასახლის ჰანუმს ჩაგაბარებ, თუ სიცოცხლე გინდა, გირჩევ ყური დაუგდო მას თუ არა და, სიამოვნებით გიხილავ დილეგში გამომწყვდეულს.
ეტკინა ისკანდერისაგან ეს სიტყვები, თუმცა აღარაფერი უთქვამს. უსიტყვოდ დაფარა მანძილი ჰანუმის სამყოფელამდე მთავარსარდალთან ერთად და როდესაც საბოლოოდ შეჩერდა ალექსანდრე, მხოლოდ შემდეგ ახედა მას, განათებულ ქალაქებში შეაჩერდა და მეომრის სახეზე წამიერი ცვლილება ამოიცნო, რომელის მაშინთვე ცივმა ფასადმა დაფარა.
უსიტყვოდ გაეცალა ისკანდერი იქაურობას. ელისაბეტს უკვირდა მოვლენების მსგავსი განვითარება. რამოოდენიმე საათის წინ, ოცნებობდა, როგორმე კონსტანტინოპოლამდე მიეღწია, ახლა კი, ოქროს უბის სასახლეში იყო, აწ უკვე ხარჭად შერაცხული და თანაც, ისკანდერთან ერთად, რომელსაც ახლა ყოველი „ალექსანდრეს“ უწოდებდა და მთავარსარდალიც გამხდარიყო.


***
შეღებული სარკმლიდან მოჩანდა მთვარის ბრწყინვალებით განათებული ბაღჩა. ქვესკნელისფერი ცის შუაგულში ელავდა ვერცხლის სფერო, თითქოს სწორედ მისთვის ანათებდა გარემოს. რული არ მოჰკიდებია და უკვე მერამდენედ ითვლიდა სელის ნაჭრისაგან შეკერილ საფარზე მოქარგულ ყვავილებს.
ისკანდერმა, რომ დატოვა დერეფანში ეულად მდგარი, მხოლოდ შემდეგ შეუძღვნენ მონები ხარჭების სამყოფელში და შემდეგ იხილა ჰანუმი. ძაძებით შემოსილი, მკაცრი აღნაგობის ქალი, რომელმაც დანახვის თანავე აითვალწუნა ულამაზესი უცხო მიწელი. ერთი ახედა ალმაცერად და უცო ენაზე რაღაც თქვა. ზარის რეკვასავით გაისმა მისი წკრიალა ხმა და ოთახში შემოცვივდნენ მონები, იატაკამდე იყვნენ დახრილნი, ეტყობოდა, ჰანუმს სასახლეში ყველა გვარიანად ჰყავდა დაშინებული. ელისაბეტს უხეშად ჩაავლეს ხელი და გაიყვანეს. ჯერ მკურნალთან შეუძღვნენ, რომელიც უხეშად ათვალირებდა გოგოს სხეულს და ოდეს დარწმუნდა ყველაფერი რიგზე იყო, ცივად ჩამოიშორა იგი.
სასახლის წესისამებრ ხარჭების ოთახში გაამწესეს, გაპროტესტება არც უცდია, მაგრამ გულში მწარედ ეცინებოდა. რამდენი სატანჯველი განვლო, რამდენი განსაცდელი გამოიარა, საბოლოოდ კი კვლავ ისე იღებდნენ როგორც მონას.
სასახლის ჰანუმმა ცალკე ოთახი გამოუყო, არ გაკვირვებია. მწარედ გაჰკრა გულში იმ ფაქტმა, რომ უფლისწულის ხარჭა უნდა ყოფილიყო. რათქმაუნდა საკუთარ მიზანს არ გადაუხვევდა, ეს ნიღაბიც, მოჩვენებითი სიმშვიდეც, თავდახრილობაც. ყველაფერს მხოლოდ ერთი რამისთვის ჩადიოდა, იცოდა, საწადელს მაინც მიაღწევდა.
დარაბები მიხურა და სანთელი ჩააქრო, არ შეეძლო ნათებაში თვალის მოხუჭვა. სუსხიანი თოვლის ღამეს არ იძინებდა, იმდენად თეთრად ანათებდა სუდარასავით შემოსილი გარემო. განთიადამდე ვერ ჩაიძინა, მხოლოდ ოდნავ ნათებასთან ერთად მიილულა მისი თვალები, დამძიმებულ იქუთუთოები შეაწება და ძილს მიეცა.
დიდხანს არ დასცალდა სამყაროსაგან მოშორება, დილით, ლაგამ მოჭერილი ულაყივით დასჭექა ჰანუმის ხმამ ხარჭების ოთახში, მისი კარიც წამში შეიხსნა. სწრაფად გამოერკვა და თვალებიდან ძილის ბოლო ნაშთები გააქრო. ზე წამოიჭრა და მიაჩერდა მონებს, თავდახრილები, როგორ ზიზღითა და ბოროტებით აღსავსე თვალებით უცქერდნენ.
არცერთი მონის ხმა არ გაეგონა, იცოდა, აკრძალული ჰქონდათ საუბარი, მათი ბაგეებიდან ბგერის გაგონებაც კი კანონის უზენაესი სასჯელით ისჯებოდა, დამახინჯებით, დასახიჩრებით, ხშირ შემთხვევაში სიკვდილითაც.
ტანში გასცრა მათ შემხედვარეს, ახლა როგორც მეფის ხარჭას ისე უმზერდნენ, ჭუჭყიანი ზეწარივით დაჰყურებდნენ ზემოდან. ზოგნი ალბათ მის ბედსაც ნატრობდა, ვინ ყოფილა უცხო მიწიდან მობრძანებული და მაშინვე უფლისწულის ოთახში აღმოჩენილი. იქაურობა ხომ მხოლოდ რჩეულებს ეკუთვნოდათ და უდიდეს სიამოვნებას ანიჭებდათ მეფის ვაჟთან გატარებული თითოეული წამი. ისევე ებღაუჭებოდნენ მას როგორც დამფრთხალი ბალღი დედის კალთას. ან შესაძლოა, მათ ვერაგ განცდებს საერთო არაფერი ჰქონდა ისეთ წმინდა ხატებასთან როგორიც დედა იყო.
თავი გააქნია, ნუთუ შეეძლო მშობელ დედაზე ეფიქრა და არ შეზიზღებოდა ეს უშველებელი, მარტოსულობითა და ბოროტებით გაჟღენთილი სასახლე, უღმერთო კაცთა მიერ აგებული, უღმერთო ხალხისთვის, უღმერთო მართველისათვის.
მონებს გაჰყვა უკან და საერთო ოთახში შევიდა. იქაურობა სავსე იყო ახალგაზრდა გოგონებით. თითოულს ძვირფასი სამოსელი ემოსა. ზოგი ბუხართან ახლოს დაბრძანებულიყო, ერთმანეთთან საუბრით ირთობდა თავს. რამოდენიმეს საქსოვიც გაეშალა და მთელი ინტერესით მუშაობდნენ მასზე. ასევე იყვნენ ისინი, ვისაც ნაქარგები გამოჰყავდათ აბრეშუმის ქსოვილებზე. უმეტესობა უქმად იჯდა და ჰანუმს შესცქეროდა, რომელიც მონებს ახალ მითითებას აძლევდა. ელისაბეტს იქაური გარემო ეუცნაურა, თავად, არასდროს ყოფილა მისი ასაკის ამდენი გოგონას გარშემო და ახლა, როდესაც მათ ხედავდა უცნაურად გრძნობდა თავს. ბუხრის წინ, მოშორებით მდგარ მომცრო ტახტზე დაიკავა ადგილი და ცეცხლის სითბო მაშინვე შემოეხვია სხეულზე. რამოდენიმემ მიაპყრო კიდეც მზერა და დაუფარავად ათვალიერებდნენ ახლად შემოსწრებულს. ზოგი შურით, ვინაიდან ყველამ იცოდა მისი უფლისწულის ოთახში ყოფნის ამბავო; ზოგი სიბრალულით, რადგანაც ამჩნევდნენ მის თვალებში გამაფებულ სევდისფერ ღრუბლებს. ზოგი აღბრთოვანებით, ვინაიდან გასაოცარი იყო მშვენება მისი.
ცოტა ხანს დაჰყო ასე უსაქმოდ მჯდომმა, ტკბებოდა მშვიდი გარემოთი. რამდოენიმე ცნობის მოყვარე მზერას არც კი იმჩნევდა. თუმცა მალევე აიტანა მოუთმენლობამ. აინტერესებდა, ნუთუ მთელ დღეს ასე ატარებდნენ ხარჭები სანამ მათ უფლისწული იხმობდა. ნუთუ ასეთი უაზრო და სხვის გუნებაზე მორგებული იყო მათი ყოფა?! თავად, მსგავსს ალბათ არასოდეს დასჯერდებოდა.
ცოტა ხანში, ჰანუმმა, რომ მოათავა მონებისთვის გნკარგულების გაცემა, ხარჭებს მოუბრუნდა და მკაცრი მზერით აათვალიერა თითოული. უსაქმოდ მყოფს, აშკარა რისხვა ელოდა მისგან. ისეთ ხმაზე დასჭექა, ცა და დედამიწა შეყარა. წამოიყარნენ ხარჭები და შეაჩერდნენ მას.
-უსაქმოდ რას გაჩერებულხართ? მოემზადეთ, საუზმეზე უნდა წახვიდეთ!
ელისაბეტმა საუზმის ხსენებაზე იგრძნო მოშიება. გოგონები წამოიშალნენ და მწკრივში ჩადგნენ. ისიც მათ შორის მოექცა და ნაკად გაჰყვა უკან. სასახლის კედლებში მიაბიჯებდა, გვერდით მიჰყვებოდნენ სასახლის ქალბატონები, რომელთაც ხარწების წვრთნა, მათთვის ყურადღების მიქცევა ევალებოდათ. ასევე უკან ასდევნებოდნენ მონები, თავდახრილები, რომ მიუყვებოდნენ გზას.
სასადილო ოთახი დიდი იყო, უამრავი ადამიანისთვის განკუთვნილი, შემაღლებულზე ცალ-ცალკე იყო ერთმანეთისგან გამოყოფილი დაბალი ხის მაგიდები. ჯგუფებად დასხდნენ გოგონები და თავიანთ ულუფას დაელოდნენ. ელისაბეტი მარტო აღმოჩნდა სულ ბოლოს მდგარ მაგიდაზე. პროტესტის გრძნობა არც გასჩენია, ვინმესთან საუბრის თავი არც ჰქონდა, უბრალოდ სურდა მშვიდად მიერთვა საჭმელი.
აზუზუნდნენ გოგონები, ჩამოატარეს საკვები და თან ჭამა დაიწყეს, თან ერთმანეთში ჩურჩული. თუ მოლაპარაკეებს შეამჩნევდა სასახლის ქალბატონი, მაშინვე წკნელის ჯოხს დაარტყამდა მაგიდაზე გაფრთხილების ნიშნად.
მშვიდად მიირთვა საკვები და როდესაც მოათავა დანარჩენ გოგონებთან ერთად შეერია მწკრივს. ისევ საერთო ოთახში დაბრუნდნენ. გოგონები ისევ ჩვეულ ყოფას მიჰყვნენ. ელისაბეტს კი სასხლის ქალბატონი მიუახლოვდა.
-გამომყევი. -უბრძანა მან. ეხამუშა სხვისი ბრძანების მიღება გოგოს, თუმცა არაფერი უთქვამს, ისევ თავისთვის აჯობებდა ასე. უკან გაჰყვა, როდესაც ერთ-ერთ გამოყოფილ ოთახში შეიყვანა იგი. -შენ მხოლოდ საერთო ენაზე საუბრობ, არა? -შეეკითხა ქალბატონი. ელისაბეტმა თავი დაუქნია. -შესაბამისად, ჩვენ მასწავლებელი, მოგიჩინეთ, რომელიც ადგილობრივ ენას შეგასწავლის.
მასწავლებელი შუა ხნის ჩია კაცი იყო, ლაპარაკისას ჩლიფინებდა. ელისაბეტს ყურადღება არც მიუქცევია მისთვის, ამ დროს იმისთვის იყენებდა, რომ დაფიქრებულიყო ბოლო დროინდელ მოვლენებზე. ერთი დღის წინ უდაბურ ტყეში მარტოდ-მარტო იყო და ოცნებობდა კონსტანტინოპოლამდე ჩაეღწია, რათა ცხოვრება იქ განეგრძო. ახლა კი, მისთვის ყველაზე საძულველ ადგილას იმყოფებოდა, ყველაზე საძულველი ხალხით გარშემორტყმული. როგორ არ ეცადა, შურისძიებას არ მოეწამლა მისი გუნება ორი წელიწადის განმავლობაში, რამდენჯერ შეცვალა მარშუტი კონსტანტინოპოლიდან აქაურ, ბარბაროსულ სასახლემდე, თუმცა საბოლოოდ, მაინც გადაწყვიტა მშვიდად ცხოვრებისთვი მიეყო ხელი. ბედისწერამ კი მაინც და მაინც იმ ადგილას მოიყვანა, სადაც მისი სული სიმშვიდეს ვეროდეს ჰპოვებდა. იქ სადაც მისი შურისძიება, მისი რისხვა ასოდენ აკიაფდა და სადაც ბორმა და ღვარძლი გაუძლიერდა. ბედისწერა აბუჩად იგდებს ყოველთ.
მეცადინეობა, რომ დაამთავრეს ელისაბეტს მონები ეახლნენ და ანიშნეს გაჰყოლოდა. არაფერი უთქვამს, არც კითხვები დაჰბადებია, მონებსშორის მოქცეული მიაბიჯებდა დერეფნებში და როგორც ყოველთვის, ხალხის მზერაც მას მიჰყვებოდა ფეხ და ფეხ. განა უძვირფასეს სამოსში იყო საქმე?.. ან გიშრისფერი დალალების მზინვარებაში, თუნდაც ალიონის ცის ფერ თვალებში?... მისი უცხო სილამაზე, ასე რომ შემოიჭრა ცივი ფილებით გარშემორტყმულ სასახლეში, სადაც კაცთა მაგივრად კაცუნები ბუდობდნენ მართლაც დიდი მითქმა-მოთქმის საგანი იყო, მაგრამ ამდენ ქვეყანაში ნალაშქრ, უამრავ სახელწიფო აოხრებულ ხალხს, უამრავ შეშინებულ დედაკაც გამაუბედურებელ ხალხს, განა სილამაზე გაუკვირდებოდა! არამც და არამც! უკვირდათ მხოლოდ მისი სიმშვიდე, რომელიც იცოდნენ, ზღვასავით იყო, ერთ მომენტში წყნარი, მეორე წუთს ბობოქარი ტალღებს შორის სიკვდილს უქადდა ყველას. ხედავდნენ მასში დამაქცეველსა და გამაუბედურებელს, მაგრამ ვინ გაუბედავდა უფლისწულის ხარჭას შესიტყვებას.
კვლავ ყველაზე მაღალ კოშკში მიიყვანეს, საცხებით დაშაქრეს მისი სხეული, სურნელოვანი ზეთები წაუსვეს წვრილი, გამოყვანილი კისრის კიდეში, ახალთ-ახალი აბრეშუმის ზედატანი გადააცვეს, ფრინველის ტყავისაგან შეკერილი ფეხსაკიდები ამოაცვეს და თმა დაუვარცხნეს. მისი თავსაბურავში შემალვა კვლავ იუარა. მიხვდა, ამ პროცედურას უფლისწულთან შესვლამდე სჩადიოდნენ, რათა ხორციელად წმინდა და უმწიკვლო წარსდგომოდა მას.
კვლავ უფლისწულთან მიიყვანეს, შეხსნეს კარები და აღმოჩნდა მის წინაშე. ტახტზე დაბრძანებული შესცქეროდა, გუნზე ვერ იყო, წარბებ შუა ნაოჭები დამჩნეოდა, დიდძალი ფიქრის შედეგი იქნებაო, გაიფიქრა და მწარედ გაეცინა გულში. ვერ მიხვდა კვლავ იგი რატომ იხმო, რატომ მოხდა, რომ სასახლეში ერთი დღის მოსულმა ხარჭამ მის ოთახში უკვე მეორედ ამოყო თავი. იქნებ მისთვის ბოლოს ნათქვამ სიტყვებში იყო საქმე, როდესაც შეჰპირდა, თქვენთან სარეცელს აროდეს გავიზიარებო! ასე ხომ, ჯერ არცერთ სულიერს არ შეჰკადრეია მისთვის, უცხომიწელმა კი მოელვარე თვალებით, ისე მგზნებარედ წარმოთქვა ეს სიტყვები, დაუცხრომელი სურვილი გაუჩინა მეფის ვაჟს.
მუხლი უნა მოეყარა, იცოდა. ელოდა პრინცი მის წინაშე დამხობილ ქალიშვილს, პატიების თხოვნით და კურცხლებით რომ აიკლებდა? არა, რათქმაუნდა! მისი უცხომიწიელი ასეთი არ იყო, არ ითხოვდა პატიებას და არც თავს დაუხრიდა. ამიტომ ერთი თვალი ჰკიდა აბრეშუმით შემოსილ სხეულზე, შემდეგ მკერდზე, ბაგეზე და საბოლოოდ მიაღწია თავის ხატებას, ლურჯისფერ თვალებს. ტუჩის კუთხენი ჩატეხა.
-ჩამოჯექი. -კვლავ მის წინ მდგომი ტახტისაკენ მიუთითა. ელისაბეტი ჩამოჯდა და წყრომით გახედა მის წინ მჯდომს, მუხლის თავებზე რომ ედო მარცხენა მტევანი, მარჯვენაში კი ნაცად ნაჭედ დანას ათამაშებდა. ისროდა ცისკენ და მიწაზე დავარდნამდე კვლავ თითებშუა იქცევდა. ვერცხლის ბრწყინვალება ედებოდა გოგოს, წამით თვალიც კი მოსჭრა.
სიტყვა არ დასცდენია, მდუმარედ აკვირდებოდა მეფის ვაჟს და საკუთარ გონებაში ლუქავდა თითოეულ დეტალს მის შესახებ. უფლისწულს არ გამოჰპარვია და მაცდურად გახედა დიაცს.
-იცი აქ რატომ ხარ? -შეესიტყვა.
-არა. -გოგომ წარბი ოდნავ აზიდა და კვლავ ფანჯრიდან მომავალ მზის მცხუნვარე სხივებს გახედა.
-აქ იმიტომ ხარ, რომ დღეიდან შენ უფლისწულის ხარჭა ხარ, ჩემს საკუთრებაში! -თითქოს მისი ხმა არ გაუგია ისე გაანდო ყმაწვილმა. გოგოს გაეღიმა. ნათელი მოეფინა ამ ღიმილით მის სახეს. ისეთივე მშვენიერი იყო, როგორც ცის კამარაზე გაბრწყინებული ვარსკვლავები. უფლისწულს უსიამო შეგრძნებამ გაჰკრა გულის წიაღში. წამით ჭყიტა თვალები, და თასიდან ღინო მოწრუპა ამ განცდის გასაქარვებლად.
-ცდებით, ძალიან ცდებით. -მშვიდად მიუგო გოგონამ, წარბიც არ შეუტოკებია უფლისწულს, თვალ ყურს ადევნებდა მას, სწადდა გაეგო რა ჰქონდა სათქმელი მის უცხომიწელს. -მე არავის საკუთრება არ ვარ!
-ასე ფიქრობ? -ირონიული ღიმილი მიაგება მეფის ვაჟმა.
-არ ვფიქრობ, ეს ასეა.
-ნუთუ?
-ჩემი სათქმელი უკვე მოგახსენეთ.
უფლისწულმა წარბები შეკრა, იწყინა გოგოს სიტყვები. მაგრად მოუჭირა ბეჭდით დამშვენებული თითები ღვინის თასს და ერთიანად გადაჰკრა. მერე კვლავ მიაჩერდა წინ მჯდომს, მისი სილამაზის მშვენება მწველი იყო. უნდოდა მიახლოვებოდა, გამოყვანილ კისერზე მიალერსებოდა, თითებით შეხებოდა მის ბრინჯაოსფერ კანს და სითბო ეგრძნო მისი. ადრე არასოდეს გასჩენია ასეთი წყურვილი სხვის მიმართ, მხოლოდ ის იყო, მისი უცხომიწელი.
გუნება გაუფუჭდა და მაშინვე დაითხოვა უცხო მიწელი. არარ უნდოდა მასთან საუბრის გაგრძელება. გოგო წამოდგა, აბრეშმის ქსოვილი ოდნავ შეისწორა და მედიდური მოძრაობით გაშორდა უფლისწულის ოთახს. გაიყოლა მისი მზერა და ფიქრი...


-------------------
სალამი ბავშვებო, როგორ მოგწონთ ისტორია?♥