რამოდენიმე წამი ვერ ვაანალიზებ ვერაფერს, შემდეგ კი ირონიულად ხმამაღალი, ისტერიული სიცილი მიტყდება
- დარწმუნებული ხარ?
- მეც შოკირებული ვარ, მაგრამ ჰო დარწმუნებული ვარ.
არ ვიცი იმ წუთებში რა ხდებოდა ჩემს თავს თუმცა კარგი ვერაფერი. სამყარო უფერო, შავ-თეთრ ფერებში დავინახე, ადრენალინის მოზღვავება ვიგრძენი, სისხლი გამეყინა და ჩემს შემდეგ ქმედებებზე პასუხს აღარ ვაგებდი.
- ელენა შეგიძლია ჩემთან სამზარეულოში შეხვიდე რამოდენიმე წუთით?
- რატომ? კი მაგრამ...
- გთხოვ.
ელენა აშკარად დაბნელია და რამოდენიმე წამში ჩემი სახლის კარს აღებს და შედის. ტელეფონს ვიღებ ბეკას ნომერს ვპოულობ და ვრეკავ, ორ წუთში მისი ხმა მესმის
- ანასტასია?
- შეგიძლია შენი სახლის წინ გამოხვიდე?
- რა თქმა უნდა, მაგრამ რა ხდება...
ვთიშავ და ბეკას სახლის წინ ვდგები, შორიდანაც ვხედავ მის გაფითრებულ სახეს თუმცა მაგრამ მკი'დია.
- ჰეი, როგორ ხარ?
- მშვენივრად, შენც კარგად უნდა იყო. გილოცავ
- რასს?
- მომავალ მამობას. - ბეკა გაკვირვებული მიყურებს
- შენ რა...
- ელენამ შენი და ანის ლაპარაკი მოისმინა, შენი რეაქციიდან თუ ვიმშჯელებთ დიდი ხანია იცი ეს. ეხლა კარგად მომისმინე და ჩემი სათქმელი დამამთავრებინე, ელენას და შენი ოჯახის გამო მექნება შენთან უბრალო ბანალური გამარჯობა, სხვა არაფრისთვის. შენ რა მე სათამაშო გგონივარ? მოხვალ მაკოცებ და მერე ანის მუცელზე მოეფერები? დამიჯერე ტკივილი, სადარდებელი და სატირალი არ მაკლია. გთხოვ არც კი მომიახლოვდე და ეცადე დიასტანცია დაიჭირო ჩემთან.
- რაა შენ ეგეთ გგონივარ? მე მკოცნი და ეხლა გასართობად ახალ ბიჭთან ერთად მიდიხარ! შენ...შენ არაფერი იცი...
- შენი საქმე არარის მე ვის ვნახავ ან გავიცნობ. ყველაფერი ვიცი! მძულხარ ბეკა, მთელი არსებით მძულხარ!
ზურგს ვაქცევ და სწრაფი ნაბიჯებით ვშორდები
- ყოველ სიტყვას ინანენ! - ყვირის ბეკა და სახლში შედის.
მე და ელენა ტაქსსში ვზივართ ხმას არც ერთი ვიღებთ, სანამ ლისის შესასვლელთან არ ჩერდება მანქანა
- ელენა, მოდი დავივიწყოთ დღეს რაც გაიგონე და მითხარი უბრალოდ გავერთოთ კარგი? - თავს მიქნევს და ხელს, ხელზე მკიდებს. რიჩის ვწერ " სად ხართ? მალევე მწერს " ბილიკს გამოუყევით, საქანელებთან გელოდებით მე და ტყუპები" , არასდროს მიყვარდა ამ გრძელი ბილიკის გავლა თუმცა ელენასთან გზა მალევე დავფარეთ. რიჩის მუქი ჯინსი და თეთრი მაისური ეცვა, უბრალოდ ჩაცმულიც კი ძალიან მიმზიდველი იყო. ტყუპებს ერთნაირი მოკლე სარაფნები ყვითელი მეორეს კი წითელი ეცვათ, მათ შემხედვარე ღიმილი ვერ შევიკავე.
ელენა მალევე შევიდა კონტაკტში ყველასთან, რიჩის ძმაკაცები კარგი ბიჭები აღმოჩნდნენ და ელენას ყველა ერთად ეპრანჭებოდა რაზეც ხშირად სიცილს ვერ ვიკავებდი, ელენაც ყვებოდა და თვითონაც აშკარად მხიარულობდა.
- აბა როგორ ხარ? - მეკითხება რიჩი და გვერდით მიჯდება
- კარგად ვარრ, კარგია აქ
- მიხარია რომ მოგწონს, მომიყევი შენზე რამე
- მაგალითად?
- რატომ ხარ ესეთი მორცხვი?
- არვიცი, უბრაოდ ესეთი ვარ თუმცა სულაც არ ვარ მორცხვი. დღითი-დღე ვუცვლები და ნუ ვცდილობ შევიცვალო.
- იმათ შეხედე - ტყუპი ემა და ელენა ერთმანეთს ფრანგულად კოცნიან, გარშემო ყველა ტაშს უკრავს მე კი შოკირებული ვიუირებ მათ
- ესს...ეს
- ემას გოგოები მოსწონს, კარგი არ მითხრა რომ ელენაზე არ იცოდი?
- დღეს გავიგე
- და რამდენი ხანია იცნობ?
- ერთი კვირაა თუმცა მგონია რომ მთელი ცხოვრებაა.
- აი ეგ არის ყველაზე კარგი, როცა ახალ გაცნობილ ადამიანთან ეგრე ხარ. გგონია რომ რაღაც გაკლდა მისი პოვნის შემდეგ კი ცარიელი ორმო, შეივსო.
- ნამდვილად ესეა, შენც გყავს ეგეთი ვინმე?
- კი, შენ
- მეე?
- ხო რამდენიმე საათია გიცნობ, თუმცა ორმო შეივსო - რიჩის ვუღიმი და ხელს ხელზე მკიდებს
- რადგან უნივერსიტეტი აღარააა, შენს შორიდან ყურებას ვეღარ შევძლებ, იქნებ შევხვდებ ხოლმე? - უცებ ყველაფერი ერთად მახსენდება, ბეკა ანიი, ბავშვი, სიძულვილი და თვალზე ცრემლი მადგება თუმცა მალევე გადამაქვს ყურადღება, რიჩს ამას ვერ ავუხსნი და ელენას არ მინდა ხასიათი გავუფუჭო
- იქნებ ხვალ ყავა დავლიოთ მე შენ ელენამ და ტყუპებმა - რიჩის იდუმალი ღიმილით მიღიმის
- ჩემთან მარტო შეხვედრა გეშინია?
- არა რატომ...
- ჩუ, წამოდი მივიდეთ იმათთან - ტუჩზე თითს მადებს და ცალი ხელით მაყენებს.
სახლში ძალიან გვიან მივდივართ, ელენა ხმას არ აჩერებს იმდენს მელაპარაკება, ტაქსიდან გადავდივარ და ელენას ვემშვიდობები. სახლში ფეხაკრებით შევდივარ საათს ვუყურებ 05:20, ოთახში ავდივარ წყალს ვივლებ და პიჯამით ისევ პირველ სართულზე ვბრუნდები, უკვე მზე ოდნავ ანათებს ეზოს, ტყავის დკამზე ვჯდები და აუზს ვუყურებ. ბეკას ფანჯრისკენ ვიყურები ის გეგონებათ გრძნოვსო და სინათლეს ანთებს, ფანჯარასთან ფიგურას ვხედავ რომელიც მიყურებს და ამხელა სიშორის მიუხედავად კანი მეხორკლება, გული მიჩქარდება. სწრაფად შევდივარ სახლში და მეორე სართულზე ავდივარ. ლოგინში ვწვები და ღამის ფანრდებს ვაფარებ. ვერ ვხვდები რა იგულისხმა ბეკამ როცა თქვა, შენ არაფერი იცი, ყველა სიტყვას ინანებო. იქებ ანის აბორ'ტს აკეთებინებს? ღმერთო ეს ხომ სადისტობა და საშინელებაა იმედია ბეკა ამას არ გააკეთებ. თვალები მეხუჭება, ტელეფნზე შეტყობინება მომდის და შიშისგან უცებ წამოვიკივლე. რიჩი მწერს " ტკბილი ძილი ანასტასია, მიხარია რომ გაგიცანი პრინცესა " მეღიმება და ტელეფონს ბალიშის ქვეშ ვდებ, მალევე მეძინება.
-ანასტასიააააა,კარები გააღე საყვარელო - დედას ხმა ძილში მედის და ლოგინიდან შეშინებული ვხვტები
- გააღე ანასტასია დროზე - ეხლა მამა ყვირის
- რაა? - კარს ვაღებ და მარწყვის დიდ ტორტს ვხედავ, სანთლებით და შუშხუნებით, მშობლები მეუტებიან და მკოცნიიან
- გილოცავ ანასტასია, ჩვენიგოგო უკვე ცხრამეტისაა
- მე, მე არც კი მახსვდა ღმერთო როგორ ამომივარდა თავიდან - სანთლებისჩაქრობის და სამზარეულოში ჩასვლის შემდეგ ვამბობ და დედას ვუყურებ როგორ ჭრის ტორტს. კარზე ზარის ხმაა
- ელენა გამარჯობა, კი გაიღვიძა იქ არის - მესმის მამას ხმა და ორ წამში ელენა მეხვევა, მილოცავს და საჩუქრის საკმაოდ მოზრდილ ყუთს მაწვდის.
- ეს რა არის? შენ საიდან იცოდი?
- გუშინ მითხრა ნინამ... მოგეწინა საჩუქრები?
- კო ტორტი ერთად გავსინჯოთ
- ელენა ჯერ ჩვენი საჩუქარი არ გვიჩვენებია - ამბობს დედა და მამას რაღაცნაირად უყურებებს
- რააა? თქვით
- ჯერ ტორტი ვჭამოთ და ყავა დავლიოთ.
- მიდი ჩემი საჩუქარი გახსენი? - ყუთს ვხსნი და პირი ღია მრჩება, ათამდე წიგნი და ზევიდან ეიფლის ლეპტოპი
- ამას ვერ ავიღებ
- როგორ თუ ვერ აიღებ? ეს ჩენი საჩუქარიაა, შენი ლეპტოპი ცუდ დღეში იყო უკვე. აიღე - ელენას ლოყაზე ვკოცნი და ყუთს გვერდით ვდებ.
გაღეთ სიგნალების ხმა მესმის, ხმა არ ჩერდება
- ანასტასია გადის გთხოვ, მამა იქნება - დედა მეუბნება, და პიჟამით მივდივარ კარებთან, გარეთ გავდივარ და გული მიჩერდება.
შავ ლამაზ ბეემვეს და წითელი ბაბთა აქვს მოხვეული, წინ მამა დგას და ხელს მიქნევს, მინდა დავაზუსტო რა ხდება?
- მააა მანქანა იყიდე? - ვეკითხები და სიცილით მპასუხობს
- შენიაა, იცოდე ფრთხილად ატარე
- მაააა - ვეხვევი და თან ჩემს მანქანას ვეფერები
- არ მჯერააა, ის ისეთი ლამაზიაა, დედიკო მოვიდაა - ვეუბნები მანქანას და ხელს ვუსმეც - ჩემი ლამაზი გოგო, დედა და ელენა მილოცავენ და სიხარულით ვხტუნავ.
ერთ საათში ბებო და ბაბუც მოდიან, ბებო ოქროს ბეჭედს მჩუქნის მისას და ცრემლები მომდის ემოციებით. უკვე ბნელდება ხმაური მესმის პირელი სართულიდან ნაცნობი ხმები
- ტყუპებო? - ემას და ევას დანახვისას ვოცდები და ორივეს ვეხვევი.
- ელენას ვწერდი, მითხრა რომ შენთან იყო და შენი დაბადების დღე როა ეგეც, ხოდააა სიურპრიზი გაგიკეთეთ
- დღეს ამდენი სიურპრიზი გულს გამიხეთქავ, წამოდით დედას გაგაცნლობთ.
აუზთან გოგოები ვზივართ, ემამ პარი პოტერის (იცოდა რომ ვგიჟდები) წინდები მაჩუქა, ევამ კი სიკვლიდის საჩუქრების ვერცხლის ყელსაბამი, იმდენად გამიხარდა მანქანა სულ დამავიწყდა, არაა არაა რა დამავიწყდა.
დედამ და მამამ გოგონები დაგვტოვეს, ტყუპები და ელენაც უკვე კარგად იყვნენ შეზარხოჟებულები. შეტყობინება მომდის " შეგიძლია გარეთ შენს სახლთან გამოხვიდე? " ბეკა მგოინია მაგრამ რიჩი აღმოჩნდა
- ჩემი სახლი როგორ გაიგე? - გარეთ მდგომ რიჩის ვეკითხები, რომელიც უამრავ გვირილად მააწვდის
- მთავარი მონდომებაა
- მადლობა რიჩი, ესეე არ უნდა შეწუხებულიყავი
- ხვალ ყავაზე რას იტყვი?
- რა თქმა უნდა თანახმა ვარ.
ორი საათის შემდეგ გოგონები ოთახში ამყავს და ჩემს ლოგინზე სამივეს ერთად ვაწვენ,სამივე გათიშული მვრალია. ქვევით ჩავდივარ ყველაფერს ვალაგებ და დედას შეტყობინებას ვკითხულობ "დღეს ჩვენს ბინაში ვრჩევით, ხელს არ შეგიშლით, გკოცნით" მეღიმება და გარეთ გასვლას ვაპირებ მანქნით ცოტა ხნით გასასეირნებლად როდესაც კარზე ზარის ხმა მესმის
- აქ რას აკეთებ? - ბეკას ვუყურებ რომელიც როგორც პირველად ისე შემოდის უკითხავად სახლში.
- მოსალოცად მოვედი, გილოცავ
- მადლობა, ეხლა წადი.
- გინდა წავიდე?
- მინდა.
- მაშინ რატომ კანკალებ და ეგეთი თვალებით რატომ მიყურებ?
- მოკეტე და წადი
- ერთხელ,მხოლოდ ერთხელ მომეცი უფლება - ხელში ავყავარ და სტუმრების ოთახში ლოგინზე მაწვენს
- ბეკა გაჩერდი
- ჩუუ.
სახეზე მკოცნის და თმაში ხელს მიცურებს, შემდეგ მკერ'დზე ჩადის მისი ცხელი ტუჩებით და მკოცნის, სიამოვნებისგან კვნესა მხდება, ვატრიალებ და ზევიდან ვაჯდები მისი ტუჩების გემოს ისე შევიგრძნობ როგორ არასდროს. მიყვარს, სიგიჟემდე მიყვარს. მაიკას მხდის და მთელ ტანზე მკოცნის მასუყურებ და უცებ წარმოვიდგენ როგორ კოცნოდა ანის ესე... ხელს ვკრავ და სწრაფად ვდები ლოგინიდან მაისურს ვიცმევ და სამზარეულოში გავდივარ, ჩემს შეჩერებას ცდილობს თუმცა ამაოდ.
- ანასტასია გაჩერდი!
- ხელი გამიშვი, სარგებლობ იმით რომ მაჟებ - ვიყვირივარ და თან ვტირი
- წადი გთხოვ, წადი ეხლავე!
- ანასტასია, უნდა გითხრაა გესმის, გთხოვ
- წადი! წადი - ვყვირივარ და უკვე ისტერიკა მჭირს
- მიყვარხარ ანასტასია
- რა?
- მიყვარხარ?
- აზრი არააქვს ამას.
- ჩემი სიყვარული?
- ყველაფერი გააფუჭე.
- შენ იგივეს არ გრძნობ?
- წადი, უბრალოდ წადი.