ორშაბათ დილით კარადის წინ პირსახოცშემოხვეული იდგა და ვერ გაერკვია რა ჩაეცვა. უნდოდა თვალისმომჭრელი ყოფილიყო, გაეგიჟეინა ყველა კაცი და დედმეტრე. სატანა უნდა ერქვა ამ ქალს.! როგორ სიამოვნებს კაცების ცდუნება, ასე პირდაფჩენილები რომ უყურებენ მის სხეულს და ნერწყვებს ყალაპევ. ალათ იმ ერთი კაცის გამო სჯის მთელ მოდგმას.ბოლოს შავი მთლიანად დახურული კაბა შეარჩია მუხლამდე, ტანზე ისე იყო მომდგარი ყოველი ნაკვთი მშვენივრად ჩანდა. სანამ კაბას ჩაიცვამდა შავი თხელი გეტრები ჩაიცვა ბარძაყზე მაქმანები ლამაზად დაიმაგრა და მოხდენილი კაბით დაფარა. თმა უწესრიგოდ დაიყარა მხრებზე და თეთრი მანტოთი გავიდა გარეთ. დემეტრე დახვდა ეზოში.
-ტყუილად მიყურებ არ წაგიყვან.!
-არც მითხოვია, მე ხომ უტაქტო უფროსი მყავს.-პასუხს არ დალოდებია, ტანის მოხდენილი რხევით გაუყვა გზას. მალევე აიარა კიბეები და ოფისშიც შევიდა. გოგონებს მიესალმა და კუთვნილ კაინეტში შევიდა. მანტო საკიდზე ჩამოჰკიდა.
კარების კაკუნი და გაღება ერთი იყო.
-აუ ელე, ყინულის კაცი მოვიდა და მაშინვე შენ გიკითხა, მიდი მალე შედი მგონი საშინელ ხასიათზეა.-აღელვებით ესაუბრებოდა ბატონი წერეთლის მდივანი . ქალს გულის სიღრმეში ეღიმებოდა, თვითონ ხომ იცოდა იმ ყინულის უკან როგორი ცეცხლი გიზგიზებდა.
-დავამთავრებ ჩემს საქმეებს და შევალ..-დოკუმენტებს უყურებდა..
-გაგიჟდება..
-ცივი წყალი შეუტანე..-გაეღმა..
-მე გამიფრთხილებიხარ.-გავიდა და კარებიც მიუხურა. უნდოდა ლოდინით დაეღალა კაცი მაგრამ თვითონაც ვერ მოითმინე. კაკუნით გავიდა დერეფანში და კარეზე დააკაკუნა.
-შემოდით.- ნელა გააღო და ზურგს უკნა მიიკეტა, ხის მალას მიეყრდნ და მარჯვენა ფეხი წინ წაწია.
-გისმენთ, მითხრეს რომ მეძახდით.-ქვედა ტუჩი კბილებს შორის მოიქცია..
-დააგვიანე.!-უყურეთ ერთი ამ მართლა ყინულის კაცს.
-მხოლოდ 5 წუთით.
-მე გაგაფრთხილე.
-შეგიძლია დამსაჯო.-ღიმილით გაემართა მისი მაგიდისკენ.
-აუცილებლად..-მამაკაცი მაგიდაზე ჩამოჯდა მოხდენილი საჯდომით და ქალს წელზე ხელი შეუცურა. -უფრო მომდგარი კაბა ვერ ნახე სახლში?
-პრეტენზიებს არ ვართ.! მე ჩემი სამოსის და სტილის შეცვლას შენი ეჭვიანობის გამო არ ვაპირებ.
-მერე ვინ გითხრა რომ ვეჭვიანობ?-ირონიულად დახედა ქალის ბრწყინავ შავ თვალებს.
-არაა?!
-ნწ.. ჩემზე კარგ კაცს ვერ ნახავ.! -ნელა შეეუცულა კეფასთან დაძარღვული ხელი.
-ძაან თავდაჯერებული ხარ.!
-ყველაფერი მაძლევს ამის საშუალეას.-მოწყურეულიდ დაეწაფა ვარდისფერ ბაგეებს და კარის კაკუნი რომ არა ალბათ დიდიხანი არც გაუშვებდა ხელს. დინჯად დაჯდა თავის ადგილას, სტუმარს შემოსვლის უფლება მისცა.
-ვაა ბექას ვახლავარ.-მეგობრის დანახვაზე ღიმილიანი წამოდგა და ახალ მოსულს გადაეხვია.
-დემნაა როგორ დაივიწყებ ხოლმე მეგობრებს. -მხარზე დაცხო ხელი და ახლაღა შეამჩნია ქალი. და რა ქალი.! -გამარჯობათ.
-გამარჯობათ. მე დაგტოვებთ თუ კიდე რამე საქმე არ გაქვთ ბატონო დემეტრე. -წამოდგა სავარძლიდან და პასუხის მოლოდინში კარებთთან გაჩერდა.
-კარგი მერე მეთვითონ შემოვალ.!-ისე ის ყინულის კაცი გახდა წამებში.
-ჰა შე ჩემა ატერორებ ლამაზ ქალებს? -მის წინ დაჯდა და ფეხის ტერფი მუხლზე დაიდო.. -რა იყო აღარ გიდ*** და გაპ***სტდი?
-ნუ ახურებ რა.. აბა რისთვის მოხვედი??
-არა შე ჩემა მე აქ ვერ ვიმუშავებდი..
-აუუ ატ***კებ უკვე შენ ძმობას ვფიცავარ რა.. -თვალები გადაატრიალა.
-ფუი შეგირცხვეს კაცობა. კაი ხო მოკლედ შემთხვევით ადვოკატი ხომ არ გჭირდებათ??
-რა იყო საქმეებს აღარ გაძლევენ?
-აუ დავიღალე რა, მირჩევნია ასეთ მშვიდ კომპანიაში ვიმუშაო, თან შენთან და სანდროსთან ერთად გაასწორებს, მითუმეტეს ასეთი ნაშები თუ ჩითავს.-ისეთი ხმა გავიდა კაინეტიდან ყველას ნგრევის ხმა ეგონა, არადა მხოლოდ დემეტრემ დაჰკრა მუშტი საწერ მაგიდას. -ხო არ გამოყ*** შენ?
-როგორ უნდა აგიყვანო როცა ქალის მეტი არაფერი გიხსენებია აქ?!
-რა იყო შენთვის გინდა? თუ ეგრეა თქვი და ხმას არ ამოვიღებ რა იყო ყ** კი არ ვარ ძმაკაცს ნაშები ავახიო.
-ბექა მდგომარეოიდან არ გამომიყვანო.!
-კაი ხო, მოვრჩი ლაზღანდარობას. მოკლედ აბა რას იტყვი.
-დავფიქრდები და გეტყვი. ფეხზე წამოდგა.-მოკლედ მერე გაუგებრომა რომ არ იყოს ის ქალი ჩემთან არის და...-გამაფრთხილებელი მზერით დახედა.
-ვსოო.! რავიცოდი შე ჩემა ბატონო დემეტრეო და ხომ არ დამესიზმრებბოდა.?! -ორივემ კარგად ვიცოდით რომ დანელიას უკვე ჰქონდა დადგმული მშვენიერ ანდრიაძეზე თვალი და აბა როგორია ახლა გონების უკან დაბრუნდება?!
-კაი თუ რამე გამომიჩნდა დაგირეკავ აუცილებლად, და ასე აღარ დაიკარგო.! სახლის მისამართი არ შემიცვლია.-მეგობარს გადაეხვია, მაგრამ მაინც გრძნოდა მეტოქეობას მისგან, რაღაც ამოუხსნელი აფორიაქება ჩაუდგა გონებაში და ვერ გაერკვია რა იყო. მერე თავის თავზეც გაბრაზდა და მეგოარზე ასეთ რაღაცეებს რომ ფიქრობდა.
რამდენიმე საათში სათათბირო ოთახში შეიკრინენ ანდრიაძე წერეთლის გვერდით იჯდა და მტელი მონდომებით უყურებდა, არც კი უსმენდა. გონებაში იბეჭდავდა კაცის მიმიკეს.“როგორ შეუძლია ორი სხვადასხვა პიროვნება ისე იყოს რომ ერთი-მეორეს შესახებ არავინ იცოდეს.? ვაიმე ეს კაცი ჩემ შესაცდენად გამოგზავნე ხო? არა რა მჭირს ? სულ როგორ შეიძლება წერეთელზე ვიფიქრო? ვაიმე სულ გადავედი ჭკუიდან?!“
-ქალბატონო ელენა ჩვენთან ხარ? -ფიქრებიდან წერეთლის მკაცრმა ხმამ გამოარკვია.ნიკაპი ხელს მოაშორა.
-დიახ.
-მორჩით ჩემს თვალიერებას და მისმინეთ.! –„უხ შე ბოროტო კაცო.ასე ხო? კაი მე შვენ გაჩვენებ სეირს.!“
-სულაც არ ბრძანდებით ისეთი მიმზიდველი მზერა რომ გამიყინოთ.-ისე თქვა რომ გაეგო და ფურცლებს ჩახედა. კაცმა მხოლოდ ჩაახველა და საუბარი გააგრძელა. სხდომა რომ დამთვრა კარებთან მისულ საყვარელ ქალს დარჩენა კი არ სთხოვა უბრძანა.
-ასე ნუ მაშტერდები.! გასაგებია რომ სველდები ჩემ დანახვაზე მაგრამ ასეც ნუ იმჩნევ.! - ბოლო იყო ანდრიაძისთვის, ნაპერწკლები გაყარა თვალებიდან და შეუღრინა..
-ამის გამო დაისჯები.!
-მაინც როგორ?-საკმაოდ ახლოს მიუახლოვდა და ზევიდა აფრქვევდა გრილ სურნელს, რომელიც ნესტოეს უწვავდა და კაცის სურნვილს უფრო უღვიძებდა.
-თვალი არ მომაშორო.! რადგან ამაზე ახლოს ჩემს სხეულს ვერ ნახავ სანამ მე არ გადამივლის გაბრაზება.! -ენა ქვედა ტუჩზე გადაუსვა და აღელვებული წერეთელი მარტო დატოვა. თავდაჯერებული მიაბიჯებდა, საჯდომს ისე მოქნილად არხევდა მის დანახვაზე ყველას ნერწყვი მოსდიოდა. საღამოს სახლში დაღლილი დაბრუნდა საკმაოდ გვიან. სამუშაოდ დარჩა ოფისსში და საქმეები იქ დაასრულა. სიცილის და სიმღერების ხმა გამოდიოდა მეზობლის სახლიდან, ამაზე სულ გაცოფდა. ცოტახანი კარებთან დადგა, ბოლოს ქალის კისკისი გაგიო და გაბრაზებულმა შეაღო სახლის კარი. მაცივარში რაც იპოვა მსუბუქი ის მიირთვა. ელენას არ უყვარდა თბილად ჩაცმა სახლში, გათბობას ბოლომდე უწევდა და ზაფხულის სამოსით დატანტალებდა. ახლაც როგორც ყოველთვის გრძელი ბრეტელეიანი მაისურით და მაქმანეიანი ტრუსით შეწვა ლოგინში და ტელეფონი მოიმარჯვა.
„ქალს კი არ უნდა აკისკისებდეს ჯამრთელი კაცი, უნდა აკვნესებდეს!“ მაინც ვერ მოითმინა და გააგებინა რომ ყველაფერი იცოდა. გამორთო ტელეფონი საბანი ცხვირამდე აიქაჩა. დიდიხნის ჩაძინებული იყო ბარძაყზე ცივი და დიდი ხელის შეხება რომ იგრძნო და აბთან ყვირილით გასკდებოდა რომ არა პირზე აფარებული ძლიერი მტევანი.
-როგორი უყურადღებო ხარ.! ჩემზე გაბრაზებულმა სულაც არ შეგიმოწმებია კარები. -უხეშად გააწევინა მარჯვენა ფეხი და სუსტი სხეულის შორის მოექცა.
-ვინ გითხა მომეკარეო?- სახიდან ხელი ჩამოაღებინა. უკვე ამოფხიზლებულმა თვალეში ჯიუტად ახედა.
-ნუ ჭირვეულობ!
-იმ ქალმა ვერ დაგაკმაყოფილა? -ჩვეული ქალის ხასიათი გაუშვა..
-ჩემი და ძალიან პატარაა და შენი შეტყობინება კიდევ კარგი ვერ წაიკითხა.-ცხვირზე ნაზად მოსდო კბილები. შერცხვა თავისი საქციელი ანდრიაძეს, და ენაც ჩაიგდო მუცელში. -ჰა აბა ახლა შემიძლია მოკარება?
-ნწ.-მზერა თვალებიდან გახსნილ ბაგეებზე გადაიტანა.
-გინდა მაკოცო?-ქვედა ტუჩ ქალის ზედა ტუჩს ოდნავ აუსვა და მაცდულად დააკვირდა.
-არა.!- ვერ საუბრობდა, კვნესით ამოუშვა ხმა.რას უშვება ეს ყინულის კაცი? სულ აკარგვნიებს ყველანაირ მოთმინებას. მასში სხვა ქალი, ვიღაც აღვირახსნილი იღვიძებს და იმ ელენას ბნელ მხარეში ამწყვდევს. წერეთელი ვნებას უღვიძებს და აიძულებს ამ ვნებაში ჩაიკარგოს ისე რომ არაფერს მიაქციოს ყურადღება. საღ გონებაზე შეიძლება ისიც კი იფიქროს რომ დროებითი გასართობია ქალის მოყვარული წერეთლის, არა ახლაც ასე ჰგონია მაგრამ იმდენად შეპყრობილია ღმერთკაცით რომ არც კი ადარდებს ეს ფაქტი. მისი ხელები ჯერ ბარზაყზე იგრძნო და შემდეგ ნელ-ნელა ზემოთ რომ ასრიალდა სრულიად დაკარგა კონტროლი, თხელი თითები მოხვია კაცს და თავად დაეწაფა მსხვილ ბაგეეგზე. წერეთლის თითებმა ოდნავ მოუჭირეს ბარძაყის შიდა მხარეს და წამსვე გამოიწვიეს ქალის კვნესა. სხეული აუკანკალდა, ამ დონემდე არავინ მიუშვია.! ასე არავინ მიჰკარებია ანდრიაძეს, ისიც კი ვინც ძლიერ უყვარდა, პრინციპში ასე ძაან არც უმოქმედია ქალზე ყოფილს.
-გამოცდილი ქალები ასე არ ცახცახებენ.-დახშული ხმით ჩაილაპარაკა და ყურის იბილო კილებს შორის მოიქცია. არაფერი უთქვამს ელენას, ისევ მოძბენა საყვარელი კაცის ტუჩები და გააჩუმა.-ჩემი ხარ.! ღმერთო რა კარგი ხარ რომ იცოდე.ჩემი ხარ..! არსად, აღარასდროს გაგიშვებ.! უღმერთოდ ლამაზი ხარ.! - თხელი მაისური გადააძრო და დაბურცულ მკერდს ტუჩებით წაეტანა. ენას მოხერხებით ამოძრავედა და ქალს უარესად აგიჯებდა. ელენა არ იკავებდა თავს ბაგეები ფართოდ გაეხსნა და სიამოვნების ჰანგებს უშვედა, თან უხეშ, მჩხვეტავ დაბალზე შეჭრილ თმაზე ეფრეოდა წერეთელს.
-დემეე.-როგორც იქნა გონს მოვიდა. უნდოდა ეთქვა რომ ეს შეხება პირველი იყო, რომ ის იყო პირველი ვინც მის სხეულს ეხებოდა.
-გაჩუმდი.! ვიცი და დატკბი სიამოვნებით.-მალევე გააჩუმა კოცნით და ახლა უკვე მისი თითებ ფეხებს შორის აღმოჩნდა. უცნობ გრძნობას ეპარეოდა ელენას სხეულში. ასეთი არაფერი გამოუცდია , თვალები დახუჭული ჰქონდა და ხელებით ზეწარს შაფრენოდა. ბოლოს სხეული საოცარმა გრძნობამ დაუკლაკნა და ალბათ მალე რომ არ დამთავრებულიყო უჰაერობისგან გონს დაკარგავდა. დემეტრე კი ზემოდან კმაყოფილი სახით დაჰყურებდა. -როგორი ხელშეუხებელი იყავი. შენ კიდე რას აღარ იგონებდი. როგორი სხვანაირი ხა ელენა. და მე გარტყმაშიც არ ვიყავი.!- დაბოხებული ხმით ესაუბრებოდა და თვალებდახუჭულ ქალს დაჰყურებდა. - რომ მცოდნოდა..
-რომ გცოდნოდა სხვანაირად იქნებოდა ჰო ყველაფერი?
-ნამდვილად, საყვარლობას კი არ შემოგთავაზედი სულელო..
-რათქმაუნდა, ვისაც გამომწვევად აცვია ყველა მსუბუქი ყოფაქცევის გგონიათ ერთუჯრედიან კაცებს!.-არცერთი წამით გაუხელია თვალები, მკერდი საბნით დაიფარა.
-მიბრაზდები? -ყელში აკოცა, ნელა დაბლაც ჩავიდა და რამდენიმე კოცნა ლავიწზეც დაუტოვა, თითეს კი მის ფეხებზე არ აჩერებდა.
-არა. -ინება ქალბატონმა და თვალები გაახილა. ვნება სადღაც გამქრალა და მხოლოდ სირცხვილი დარჩენოდა გონებაში ადრიაძეს.
-ნუ გრცხვენია ჩემი.
-ჩვენ ერთმანეთზე არაფერი ვიცით.!
-მერე რა.?!
-მინდა გიცნობდე.!
-გასაცნობად ცოტა გვიანია, ახლა დაიძინე თორე ხვალ კიდე დაგავიანდება სამსახურში და უფროსი ძაან დაგსჯის.-ტირილის ზღვარზე მისულ გოგონას ტუჩები დაბრეცვოდა . -ჭკუიდან არ გადამიყვანო ცრემლები არ დამანახო.
-ხოდა წადი თუ დანახვა არ გინდა. არც მე მინდა ნახო როგორ ვსლუკუნებ. ახლა კი მხოლოდ ეგ მჭირდება.
-თავს რატომ იტანჯავ? ხომ შეგიძლია ყველაფერს მარტივად უყურო?! რატომ ართულებ და ადრამატიზებ ყველაფერს ელენა? -საწოლის კიდეზე ჩამოჯდა და ქალს გახედა.
-ალათ მართალი ხარ.! მოდი დავიძნოთ რა?- გვერდით ჩაიჩოჩა და საბანი გადასწია. -ოღონდ გაიხადე. -დემეს ჩაეცინა და წამსვე გაიძრო შარვალი.
-აღარ მინდა შენი ცრემლები ვნახო.! -გულზე რომ დაადო თავი სუსტმა არსებამ მხოლოდ მაშინ გაბედა ხმის ამოღება. -საკმარისად მეყო შენი ტირილის ყურება წლების წინ.
-აი თურმე საიდან.! შენ მიყურებდი.-გახარებულმა ამოყო თავი.
-აჰამ.-შუბლე აკოცა და მისი ლამაზი სახე ხელებში მოიქცია. -მე ვერ აგისხნი სიყვარულს. არ ვარ ის კაცი რმელიც რომანტიულ საღამოეს მოგიწყობს, კინოში ან თეატშრი ვინც გატარებს. ყვვავივებითაც ვერ დავიწყებ ლს წინ და უკან. არც ის ვიცი და ვერ მოგატყუებ რამდენ ხანს გაგრძელდება ჩვენი ურთიერთობა, ერთი წელი თუ 10. მაგრამ იმას გპირდები რომ ჩემთან შენ ყველაზე დაცული იქნები. არავის მივცემ უფლებას ოდნავ მაინც გაწყენინოს. უბრალოდ სანამ ჩემი ხარ გჯეროდეს ჩემი.! -თვალები დაეხუჭა წერეთელს და ხმადაბლა ლაპარაკობდა. ძალიან კარგად იცოდა რომ ეს გოგო მისი გულის სამუდამო მფლოელი იქნებოდა მაგრამ ეშინოდა, იქნებ თავად მოენდომებინა კაცის მიტოვება.
მშვიდად ეძინათ ორივეს, დილით მზის სხივი რომ შემოძვრა ოთახში. ნელა გაახილა თვალები ელენამ და დემეტრეს შეხედა. ისე საყვარლად ეძინა ვერ მოითმინა და რამდენიმე სურათი გადაუღო მერე ქვედა ტუჩზე აკოცა. მუცელზე იწვა ბალიში ხელებით ჩაებღუჯა. ნელა წამოდგა საწოლიდან, მისივე მაისური გადაიცვა და სამზარეულოში შევიდა აწეწილი თმით.
-მმ გიხდება ჩემი მაისური. კაბასავით კი გაქვს. -გაღიმებული სახით შებრუნდა შესასვლელთან მდგომი კაცისკენ.
-რა საყვარელი ძილი იცი.-კისერძე ჩამოეკიდა.
-შენ კიდე ხვრინავ.-აკისკისეული ქალი წელზე შემოიხვია.
-მატყუარა ხარ ამხელა კაცი.
-მე დღეს ოფისსში არ მოვალ.
-რატომ?
-იქ შენ ცდუნებას ვერ გავუძლებ. სახლში მალე მოდი არ დაიგვიანო, უნდა გაგაცნო ჩემი თავი კარგად. -სიცილით დაუკოცნა ტუჩეი, მაისური გახადა და თვითონ გადაიცვა. -ეე შენი სუნი აქვს.
-ხოდა დატკბი.-კარეი გააღო და მეზობელი გააცილა.
-ჭკვიანად. იცოდე კამერებიდან გიყურებ.! -სიცილით მიხურა კარები. იმ დრეს ჩვეულებრივად ჩაიცვა, დემეტრე არ იქნებოდა და ვის უნდა გაპრანჭვოდა. ხოდა ასე კომფორტულად წავიდა სამსახურში, არც დაუგვიანია. მაშინვე ქეთას ოთახისკენ წავიდა, გზად ნაყიდი ყავა შეუტანა.
-ცეცხლიან თავიანო..-სიცილით შეაღო კარები.
-ოჰ ბურთებიანი მოვიდა. მე მომიტანე? -მეგობარმა თავი დაუქნია და ერთი ჭიქა გაუწოდა. -ვუაიმე რა საყვარელიიი ხარ.. -ხმა დაიწვრილა.
-დღეს ტირანი არ გვეყოლება.-გაახარა მეგობარი და ცხელი სითხე მოსვა.
-მშვენიერია.! დღეს ადრე გავიდეთ და შენთან ავიდეთ არ გინდა?
-დღეეს?? -დაიბნა ანდრიაძე.
-ჰო რა იყო?
-აუ არა დღეს არ გამოვა.-თავი გააქნია
-რატომ?
-საყვარელი უნდა მოვიდეს და არ მინდა ჯგუფური გვქონდეს.
-ფუუ რა უტიფარი ხარ. მართლა რატომ არ გამოვა დღეს, თან დალევა მინდა.!
-ხომ გითხარი.
-ახლა არ თქვა კაცი მყავსო.-პასუხად მხოლოდ თავის ქნევა მიიღო..-არააა არ არსებობს.! -სიცილით წამოხტა ფეხზე.-ვიცნობთ ? ვინაა?
-არაფერს გეტყვით. თავი დამანებეთ რა. -ტუჩები მოკიმა.
-ელენა.!
-შანსი არ გაქვს.! მე წავედი.- სწრაფად დატოვა მაჭავარიანის ოთახი და დერეფანში ალექსანდრეს და დანელიას შეხვა.
-ელენა როგორ ხარ?
-მადლობთ კარგად.გამარჯობათ.-ბექას ოდნავ ახედა. მხოლოდ გაუღიმა
-გამარჯობა..
საღამოს მოუთმენლად ელოდა მეზობლის გამოჩენსა მაგრამ მისგან მხოლოდ შეტყობინება მიიღო.
„დღეს ვერ მოვალ. საქმეები გამომიჩნდა და.. ბოდიში. თუ მოგენატრე თვალები დახუჭე და საკუთარ თავს მოეფერე, გუშინ ხომ გასწავლე. (სიცილის სმაილიც კი არ დავიწყებია“
„კაი..“
„გეწყინა?“
„არა. საქმეები ვერ მოიცლის! საყვარელი კი..“ ასეთი არასდროს ყოფილა ელე, სულ აკონტროლებდა თავს და ისეთს არაფერს ამბოდა რაც სხვა ქალებს მიამსგავსებდა, უბრალოდ ძალიან ეწყინა, მის გამო საუკეთესო მეგობრებს უარი უთხრა, დემეტრემ კიდე.. მოკლედ ეს ფიქრები მოიშორა თავიდან და ფილმი ჩართო, მელოდრამა. ტირილის ხასიათზე იყო და უმიზეზოდ ხომ არ იტირებდა.? ფინალისკენ იყო წასული მელოდრამა ქალს უკვე კარგაგვარიანად ჩაწითლებოდა თვალები ტირილისგან, კარებზე რომ დააკაკუნეს. სრუტუნით მივიდა საკეტი ჩამოსწია და მეზობელი რომ დაინახა გული პატარა ბავშვივით აუფანცქალდა, რომელსაც ნანატრ საჩუქარს ჩუქნიდნენ.
-რატომ ტირი?-სახეზე ხელები მოხვია და გულზე მიიხუტა.-ხომ აგიხსენიი..
-არა მაგის გამო არ ვტირი. უილი მოკვდა.-თავი მკერდზე დაადო და უფრო ხმამაღლა ატირდა.
-ვინ მოკვდა ელე.-შეშინებულმა მოიქცია ხელებს შორის ქალის სახე.
-ფილმში უილი მოკლვდა..
-რა სულელი ქალი ხარ ელენა! მაგის გამო იღვერბი ცრემლებად?
-არ ვარ სულელი.
-ნეტა მე რო მოვკვდე ასე იტირებ?
-არა არ ვიტირებ!
-სულ არა?-თავი გააქნია
-ტირილს ვერ მოვასწრებ შენ გამოგყვები.. -წამსვე გადმოყარა ცრემლები.
-ეე მე ძლიერი ქალი მეგონე, შენ კიდე მტირალა გოგო ყოფილხარ. ასე მაშინაც არ გიტირია საქმრომ რომ მიგატოვა.-რა სჭირო იყო ამის თქმა? რომ იცოდეს როგორ მოქმედებს წარსულის გახსენება ალბათ არც იტყოდა. შეიძლება კარგად აქვს დავიწყეული მაგრამ ის ტკივილი არასროს დაავიწყდება, მერე რა რომ აღარ ადარდებს, ის საშინელი ტკივილი დღემდე ახსოვს, რამდენჯერმე დანაც რომ ააღებინა ხელში.!
-ბოროტი ხარ.! -ხელბი მოაშორა და სამზარეულოდან წვენით სავსე ჭიქა გამოიტანა.
-მე არ დამალევინებ?
-ნწ.!
-გამებუტე? კაი რა ისედაც დავიღალე. -ახლაღა აათვალიერა კაცი, რომელსაც კლასიკური ფორმა მთლიანად მოეშორებინა, ნაცრისფერი სპორტულები ეცვა და შავი ოდნავ გრძელი ქურთუკი.
-ასე ნეტა რა საქმეეს აგვარედი.?
-ეგ შენი ლამაზი ცხვირის საქმე არაა.! წამო რა დავიძინოთ.
-რაღააც ძაან მიეჩვიე ჩემ საწოლში ძილს.
- თუ გინდა ჩემთან გავიდეთ.-ხელით კარებისკენ ანიშნა.
-არაა. წამო.- ქურთუკი გამოართვა და მისაღებში დადო. გატრუული იყო მის მკავებში მოქცეული და თვალებს აქეთ იქით აცეცებდა.
-რატომ არ იძინებ? -ნამძინარევი ხმით კითხა.
-იცი რა მიკვირს?-წამოჯდა.
-აბაა.-სიცილი ვერ შეიკავა და ლოყებს შორის ნაპრალები რომ დაინახა ანდრიაძემ გემიელად დაუკოცნა.
-ამხელა კომპანიის მმართველი ხარ.
-მერე?-ინტერესით ახედა.
-ასეთ პატარა ბინაში რატომ ცხოვრობ?
-მატერიალისტი არ ვარ.-ფეხებზე დაქაჩა და მის მკავებში მოიქცია.

***
გამარჯობა ჩემო თბილებო.<3 დღეს დილით რომ ვნახე რამდენი ნახვა ჰქონდა წინა თავს საოცრად ბედნიერმა გავატარე მთელი დღე.. შეიძლება ბევრს არ მოეწონა ანდაც უბრალო ნახა, მაგრამ მე მაინ ბედნიერი ვარ <3 იმედია ესეც ასევე მოგეწონებათ.<3 ველი შეფასებას.. <3