მთელი ღამე ვფიქრობდი 23-ზე,მაგრამ მეშინოდა,ძალიან მეშინოდა,მთელი სკოლის გოგოებს ის მოსწონსს და მე ამირჩევს მეთქი?ვფიქრობდი.ფიქრში კი ძილი მომერია და ჩამეძინა...
აი,გათენდა,ავდექი და მივადექი კარადას,რა ჩავიცვა?ეესს კარგია,არა გამოწვევია,ეს სპორტულია.ან რა საჭიროა გამოპრანჭვა,სხვა რამე რომ იფიქროს?ან რა უნდა იფიქროს არც კი მიცნობს საიდან უნდა იცოდეს რომ მომწონს,ჩავიცვამ ისე როგორც მირას შეეფერება.და გამეცინა,გამეცინა კი არა უფრო გამიკვირდა,ჩემს თავს ვეკითხებოდი,მირა ეს შენ ხარ?
ცხოვრებაში პირველად შემიყვარდა და არვიცოდი როგორ მოვქცეულიყავი,მაგრამ კამილას ხო ჰყავდა ადრე შეყვარებული ის მომცემს რჩევებს,დავურეკე კამილას.
-გისმენ მირა
-კამო მისმინე,როგორ მოვიქცე?
-რაზე ამბობ?
-რა ჩავიცვა.
გადაიკისკისა კამილამ...
-რა გაცინებს?
-რავი,გამიკვირდა შენგან ასე არასოდეს არ ყოფილხარ.
-როგორ ასე?
-შეყვარებული ხარ მირა,შეყვარებული,გაიგე?ახლა კი ჩვეულებრივად ჩაიცვი,სპორტულად,სადად,ჯინსი და მაისური გარეთ რამე გადაიცვი და ეგაა.
-შენ რომ არ მყავდე რა მეშველებოდა!
ჩაივიცვი ისე როგორც კამილამ დამარიგა,სულ ახალი ლურჯი,ოდნავ დახეული ჯინსი,მოვარდისფრო ზედა,გარეთ ცისფერი სპორტული და თეთრი კეტები.თმა დავივარცხნე სადად ავიწიე და ქვემოთ ჩავედი.დედას ლამაზი სუფრა ქონდა გაწყობილი,ნუ ლამაზი რა პიცა და კექსები იყო.სულ ცხელ-ცხელი კექსები,პირში დნებოდნენ,ერთი ორი ჩანთააში ჩავილაგე,ბუფეტში ცივად მომზადებულ სოსისიანსა და კარტოფილიანს მერჩივნა,ზედ პიცაც დავაყოლე და სახლიდან გამოვედი.
პარკში მივდიოდი,არ მეჩქარებოდა და ვსეირნობდი,უკან ფეხის ხმა მომესმა,კამილა მომდევდა.
-აბა როგორ მიდის საქმეები?
-კამო რა საქმეები?დილა ახლა დაიწყო.
-23ზე ბევრს ფიქრობ,ამდენი არ იფიქრო!
-5ზე რას იტყვი?
-ნუუ ეგ ჩემი საქმეა.
ვიფიქრე აბა 23 როგოორაა მისი საქმე თუ 5 არაა ჩემი საქმეთქო, მაგრამ არ ვთქვი,ეწყინებოდა ალბათ.
სკოლის ეზოში შევედით,მივიხედ მოვიხედე მაგრამ ვერსად ვერ ვნახე 23,ამასობაში დაირეკა.მკაცრად იყო აკრძალული დაგვიანება,ამიტომ მე და კამილამ ავირბინეთ მეოთხე სართულზე.დავჯექი მერხთან,პირველი ქიმია იყო,მასწავლებელს პირველად შევხდით არდადაგების მერე მაგრამ საჭიროდ არ ჩათვალა ჩვენი მოკითხვა პირდაპირ გაკვეთილზე გადავიდა.გარდაქმნებიო თუ რაღაც თემა იყო,მე თავი დავდე მერხზე და ცოტა წავუძინე.მასწავლებლის ბოხი ხმა კი ყურში ჩამესმოდა "გარდაქმნები" "ქიმიური გარდაქმნები" "კოროზია" და ასე შემდეგ.
დაირეკა თუ არა ზარი,ვტაცე ხელი კამილას და გარეთ გავედი,ისევ არავინ არ ჩანდა.ავიდოდი მეორე სართულზე მერე ისევ ქვემოთ ჩამოვიდოდი,მერე წავიდოდი სკოლის უკან მერე სკოლის წინ და ასე დავდიოდით მე და კამილა გზააბნეულებივით.
გავიფიქრე ალბათ არ არის სკოლაშითქო მაგრამ არვიცი სკოლა გუშინ დაიწყო,ის ახალი მოსწავლეა და ასეთი უპასუხისმგებლოდ მოიქცეოდა?მაგრამ დავფიქრდი და მივხვდი რომ ჩემი რჩეული ასეთი არ იქნებოდა და დავმშვიდდი თან გავიცინე ჩემთვის.
-რა გაცინებს მირა?
-არაფერი ისეთი.
-რა ცუდია რა ცუდი არ არიან მგონი.
-არა არიან დარწმუნებული ვარ.
-აბა რატომ ვერ ვხედავთ?სად არიან?
დავფიქრდი და კამილას ასეთი პასუხი გავეცი
-ახალი მოსწავლეები არიან და ბავშვებს და მასწავლებლებს ხო უნდა გაეცნონ?დროარ სჭირდებათ?
-ისე მართალი ხარ შენ.
-მე სულ მართალივარ.გავიცინეთ ორივემ.ამასობაში დაირეკა.
გავიდა 6 გაკვეთილი მე და კამილამ არ დავტოვეთ მიუსვლელი ადგილები,იმით ვიყავი შეპყრობილი რომ მენახა და ყველგან შევდიოდი,სამასწავლებლოშიც კი შევყავი თავი და დამრიგებელმა ჟურნალი მესროლა,რომ მკითხა აქ რაგინდაო ვერაფერი ვუპასუხე და განრისხდა.რომ გამოვედი კამილა დამცინოდა.ასევე შევედი პირველი კლასელების ოთახშიცც...ნუუ მოკლედ ყველგან, მაგრამ არცერთიი არ გვინახავს.უკვე სახლში გავდიოდით,გავიკეთე ყურსასმენები,კამილამაც გაიკეთა თავისი,მე უკან მივდიოდი კამილა წინ. კარებში რომ გავდიოდი ქვემოთ ვიხედებოდი,ვიღაცასთან ერთად გავდიოდი და გასვლის დროს თასმა გამეხსნა და ვიღაცას თეთრ ფეხსაცმელზე დავაბიჯე,სასწრაფოდ მოვიხსენი ყურსასმენი და ბოდიშ......-ის თქმაც ვერ გავბედე.ჩემს წინ იდგა ადამიანი საოცრება,კი ვიცოდი რა საყვარელიც იყო მაგრამ ასე ახლოდან მისი დანახვა სანატრელი იქნებოდა,დააა ვიდექით ასე....ისიც და მეც.დიდი ხანი ვუყურებდი თვალებში მერე კამილა მოვიდა და წიხლი მიბოძა,მეც გაფითრებული სახით შევხედე და მხრები ავიჩეჩე.
23 ისე წავიდა ბოდიშიც ვერ ვუთხარი,ისევ ადრინდელივით გაიღიმა,ოღონდ ახლა მართლა დავინახე მისი მომაჯადოვებელი ღიმილი რომელმაც სულით დამატყვევა.ასე გაუგნებული მივდიოდი და სიმღერებს ვუსმენდი,არც კამილას არ უთქვამს არაფერი,სიჩუმე როგორც ყოველთვის მე დავარღვიე
-სკოლაში ყოფილან.
კამილა ერთ წერტილს მიაჩერდა
-კამილაა,კამოო....რაგჭირს გოგო.
-აუუ რა საყვარელია,როგორი თვალებიაქვს დაა რა სიცოცხლეაა!!!
უცებ მეგონა 23ზე ამბობდა
-რას ამბობ გოგო,გაგიჟდი?დაქალის ბიჭს აკვირდებოდი?
-რას დებილობ მირა,კარგად ხარ?5 ზე ვამბობ.ისე ცოტა არ იყოს სასაცილოა ეს 5 და 23.
-აბა არვიცით სახელები და რა დავუძახოთ
-ჰო მართალიხარ,ისევ 23 და 5ჯობია.
-ჰო და რას მეუბნებოდი 5 ზე?
-აა ჰოო,სანამ შენ და 23 მისჩერებოდით ერთმანეთს მე 5ს რო შევხედე ის უკვე მე მიყურებდა,მერე თვალი ჩამიკრა.მივიხედ მოვიხედე მე მიკრავს თვალსთქო?და სხვა გოგო არ იდგა ჩემს სიახლოვესს.
-აუუ რაკარგიაა.გადავირიეე მეე.
უკვე კამილას სახლთან ვიყავით.
-კამო დღეს ერთად ვიმეცადინოთ,თან ტკბილი ბლინები შევწვათ,გინდა?
არა მირა,დედა ისევ ცუდად არის და მამა ქალაქგარეთაა წასული სასწრაფო საქმეზე,ასერომ თან სწავლას და სახლის საქმეებს ვერ მოვასწრებბ ასე ადვილად.
-კარგი,მაშინ სხვა დროს იყოს.
გავუდექი გზას სახლისკენ.კარი ღია დამხვდა შევედი,და შინ არავინ იყო,ავირნიბე ოთახში,ვიფიქრე ალბათ დედა მუშაობს მეთქი,გამოვიცვალე და ისევ ქვემოთ ჩავედი,მაცივრიდან ვაშლის წვენი და ხორცის სალათი გამოვიტანე,შევჭამე,სახლი მივალაგე და ზემოთ ავედი ოთახში.
ამოვიტანე წიგნები,არვარ ცუდი მოსწავლე,10-იანები მყავს,უბრალოდ ფიზიკა არ მიყვარს,ვისწავლე ქართულის თემა,დავწერე მათემათიკა,ფიზიკა ვერ გავიგე და გადავწერთქო ვიფიქრე,მუსიკის და ისტორიის გაკვეთილი კი პირველად ტარდებოდა ამიტომ ჩავილაგე წიგნები და კომპიუტერი ჩავრთე.
Kamila sent you a massage-გავხსენი
-მირა აქ ხარ?
-კი რაიყო?
-მორჩი მეცადინეობას?
-კი მოვრჩი.რატო რახდება
-დედა ბებიასთან წავიდა,შეგვიძლი პარკში გავისეირნოთ ამ საღამოს
-კარგი აზრიაა.გამიხარდა მეე.
-კარგი მოემზადე და დამირეკე მერე.
-კარგი.
მოსაღამოვდა,დედა ისევ არჩანს ვიფიქრე დავურეკავთქო.
-მირა,გისმენ შვილო,ბოდიში რომ ვერ გაგაფრთხილე.
-სადხარ დედა?
-ერთმა ადამინმა დამირეკა,ქმარი გარდაცვლილი მყავსთო როვუთხარი და მე-12 კლასელს გოგოს მარტო ვზრდითქო შევეცოდე და ამიყვანა სამსახურში.
-სად მუშაობ?
-სუპერმარკეტში ვმუშობ,დიდი სუპერმარკეტია,ანაზღაურებაც ბევრია.
-კარგი დედა,ძაან არ გაისარჯო გთხოვ არ დაიღალო.
-კარგი შვილო.
-ხო დედა,მე და კამილა სასეირნოდ წავალთ პარკში.
-კარგი გვიიანობამდე არ დარჩე.
-კარგი ახლა 6ია და 11-ზე მოვალ.
-კარგი.
-მიყვარხარ.
-მეც შვილო.
გამოვრთე ტელეფონი და წავედი კამილასთან,ის როგორც ყოველთვის ეზოში იყო.მე რომ დამინახა გადმოვიდა და წავიდეთო მითხრა.
-გოგო მითხრა კამილამ.
-გისმენ.
-ისე ვფიქრობბ 5ზე ხოარ ვიფიქროთქო.
-არფიქრობ უკვე?
-რავი,მომწონს,შენსავით კიარ ვგიჟდები,ჯერ არც იცნობ.
-მერე რა,მე უბრალოდ მომწონს,სხვა არაფერი,ასე უცებ როგორ შემიყვარდებოდა,სულ ორი თუ სამჯერ მყავს ნანახი და.
-მერე რა,სულ მასზე ლაპარაკობ,რა ჩავიცვაო მირეკავდი დილით.
გულშ ვფიქრობდი "ხო შემიყვარდა,შემიყვარდათქო" და იცოდა ეს კამილამაც,რადგან კარგად მიცნობს.
ასე ვსაუბრობდით მე და კამილა და მოსაღამოვდა,მივდივართ წინ:
-კამილა,ცოტა ფული მაქვს წამო რამე ვიყიდოთ.
-მეც მაქვს.
-კარგი მაშინ უკეთესი.
მივდივართ მაღაზიიისკენ და ვიღაც 3 ბიჭი ველოსიპედით დასერნობს,შუქზე გამოჩნდნენ და ადგილზევე გავქვავდი,ფეხი გავაჩერე და ვიდექი ქანდაკებასავით,კამილაც გაჩერდა ვიგრძენი.23მმა გვერდით ამიარა ერთხელ შემომხედა კვლავ,როგორც ყოველთვის გაიღიმა და წინ მიიხედა.
-კამილა,ნახე?
-ვნახე,ვხნახეე,ისევ ჩამიკრა თვალი.
-რაა?მაგარიაა,მაგრამ მე 23ზე გეუბნებოდი.გავიცნეთ ორივემ.
კამილამ მითხრა ალბათ ახლოს ცხოვრობენ და ასე დასეირნობენ ყოველთვისო.
-ხოო მაშინნ ჩვენც ხშირად გამოვიდეთ სასეირნოდ.
-კარგი.
შევედით მარაზიაში ვიყიდეთ ცივი ენერგეტიკული და უკან დავბრუნდით იმ იმედით რომ ისევ ვნახავდით 23-ს 5-ს და კიდევ მაგათ მესამე ძმაკაცს რომელიც მე და ჩემს დაქალს არ გვაინტერესებდა.უკან დავბრუნდით და არავინ არ ჩანდა უცებ სტადიონს ავუარეთ და დავინახე მათი ველოსიპედები სტადიონის შესასვლელთან როგორ ეყარა.
-კამილა,ეს ველოსიპედები იმათია ხო?
-კი სამია,და როგორც ჩანს მაგათია.
წავედით წინ და ენერგეტიკულებით ხელში მოსეირნობენ სამივენი.გამეღიმა,23საც გაეღიმა ვნახე როგორ უბრწყნავდა სახე,მაგრამ მიზეზი არვიცოდი,ერთი წამით ვიფიქრე იქნებ ჩემასვით აქვს მასაც რაღაც გრძნობები მეთქი მაგრამ სწრაფადვე შევწყვიტე ფიქრი ამაზე და არც შევხედე დიდი ხანი ისე გავიარე,ისევ და ისევ მიღიმოდა.
კამილა შინ დაბრუნდა,დავემშვიდობე და მეც სახლში წავედი,დედა შინ არ დამხვდა,ჩაი გავიკეთე დავლიე და ოთახში ავედი,გამოვიცვალე და გავემზადე დასაძინებლად,23-ის ღიმილზე ვფიქრობდი დიდი ხანი შემდეგ ჩამეძინა.სიზმრად ვნახე 23-შუბლზე მაკოცა თითქოს,შემდეგ თვალები გავახილე და თურმე დედა ყოფილა.
-დედა მოხვედი?
-კი შვილო.
-დაღლილი იქნები,წამოდი საჭმელს გამოგიტან.
-უკვე გზად ვჭამე არმინდა,დაიძინე შენ.-მითხრა მან-,
მე შევთავაზე ჩემთან ერთად დაეძინა მაგრამ დასვენება და მარტო ძილი სჭირდებოდა ამიტომ ჩქარი ნაბიჯებით თავის ოთახში გავიდა,მეც ტკბილად განვაგრძე ძილი.