-მე შენ მიყვარხარ!-
წარმოთქვა მან,რომელიც აქამდე თავის გრძნობებს გულში სათუთად მალავდა,და ახლა კი თითქოს მათი გამჟღავნების დრო იყო მოსული.გული გამალებით უცემდა.
-ჰო გიკვირს?მიყვარხარ,თანაც მკლავს ეს სიყვარული,ასე ძლიერად ეს გრძნობა არ განმიცდია,როცა შენ გხედავ ყველაფერი მავიწყდება.არ მინდა რომ ამის შემდეგ რაც გითხარი ცუდ სიტუაციაში ჩაგაყენო...ნელა მივტრიალდი თეთრ ფითქინა სახეს წითელი ფერი ერწყმოდა,თუმცა თვალები სხვას ამბობდნენ.გავშეში,მე მას ვუყვავარ?არა იგივეს ვერ ვუპასუხებ.თითქოს ლაპარაკი დამავიწყდა.ასე ვიდექით დიდხანს,ხმაამოუღებლად, წვიმაში მხოლოდ მე და ის ნელა გავბრუნდი აკანკალებული,გავუყევი ცივ ტროტუარს.თითქოს ფეხები უკან მრჩებოდა.
ბიჭიმისკენ მიბრუნდა და ყოველ წამს ელოდა რომ ნატაშა მისკენ მიტრიალდებოდა და გაუღიმებდა ჩვეული საოცარი ღიმილით თუმცა ამაოდ.ქუჩა გრძელი იყო ამიტომ ბიჭი მანამდე უცქერდა მას სანამ ის წვრილი წერტილიც არ გაუჩინარდა????
***
-საათს უყურებ? უკვე 11ის ნახევარია შენ კიდევ ახლა დაბრუნდი სახლში,დაგერეკა მაინც და გაგეფრთხილებინე,ამდენს არ ვინერვიულებდი,რამდენჯერ უნდა გაგაფრთხილო ნატალია?? უკვე აზრი აღარ აქვს მგონი შენთან ლაპარაკს.მამაშენს არ მოიკითხავ?დღეს გამოვიყვანეთ საავადმყოფოდან.შენ გკითხულობს.
-კარგი დედა,ახლავე გვირილის ნაყენს გავუკეთებ და ოთახში მივუტან
-ღმერთო ეს გოგო ბოლოს მომიღებს-ჩაიფიქრა მან.
***
დილით უცნაურმა გრძნობამ გამაღვიძა.ღამით ქარს ფანჯარა გამოეღო და მთელ ოთახში სიცივეს დაესადგურებინა.ავდექი ფანჯარასთან მივედი.მზის სხივებმა დადებითად იმოქმედეს,სითბო ჩამიღვარეს ორგანიზმში.
-ნატალიი დედი საუზმე მზადაა მალე ჩამოდიი.-დამიძახა დედამ სამზარეულოში მოფუსფუსემ.
-კარგი დეე ახლავე ჩამოვალლ.