დილით ელენე უნივერსიტეტში მივიდა, გამოცდა დაწერა და ფეხით წავიდა სახლისკენ. საშინლად ყინდავდა, მას კი მხოლოდ კურტკა ეცვა, გრძელი თმები ჩამოშლოდა მხრებზე და თავჩაღუნული მიიწევდა როდესაც ვიღაცას შეასკდა. მაშინვე ძირს გაიშხლართა.
-ღმერთო ჩემო ესღა მაკლდა. -უცებ ძლიერი ხელები სწვდა მხრებში და წამოაყენა.
-ბოდიში ვერ დაგინახე. -გაღიმებული უყურებდა თაფლისფერთვალება ბიჭი.
-კიდევკარგი მე არ დამაბრალე შენ დამეჯახეო. -ელენემაც გაუღიმა.
-ჩავთვალოთ ორივეს ბრალი იყო. აშკარად ბედი გვეღადავება. -ცხვირზე ჩამოკრა თითი
-ბედისწერის არ მჯერა. -ხელი მისცხო მეგობრულად. -როგორ ბრძანდებით ბატონო სანდრო?
-მშვენივრად. გოგო სულ გაყინულიხარ. -კაშნი მოიხსა და ყელზე შემოახვია.
-არ მინდა რა, არ მიყვარს ჩაფუთვნა.
-ხელებიც გაგეყინა ელენე. -მისი ხელები თავისაში მოიქცია. -წამო აქვე პატარა კაფეა და ჩაი დავლიოთ ან ყავა.
-ცხელ ჩაიზე უარს არ ვიტყოდი. -გაუღიმა.
-შეგირიგდა შენი ბიჭი? -ხელკავი გამოსდო და გზას გაუყვა.
-ჰო აბა. ერთმანეთის გარეშე დიდხანს ვერ ვძლებთ. -თავს კომფორტულად გრძნობდა მასთან, თითქოს დიდიხანია იცნობს. -შენ გყავს გოგო დაქალები?
-კი მაგრამ ისე არ ვარ როგორც შენ იმ ბიჭთან.
-იკა ქვია. მართალია, არამგონია ვინმეს ჩვენნაირი ურთიერთობა ჰქონდეს. -ჩაეღიმა ჯანჯღავას გახსენებაზე.
-გეი ხომ არ არი? -დაეჭვებულმა გადახედა ბექაურმა.
-არა. -გადაიხარხარა.
-იშვიათია მსგავსი მეგობრობა. -კაფის კარები გამოუღო, ჯერ ელენე შეატარა, მერე თვითონაც შეყვა. -ძირითადა ან ბიჭს უყვარდება ან გოგოს.
-ჰო მარა ჩვენ ექვსი წლიდან ერთად ვიზრდებით. ისე ვერ წარმოვიდგენდი კიდევ თუ შეგხვდებოდი. -ჩაიცინა და მიმტანს ჩაი შეუკვეთა.
-ზოგადად რასაც ვერ წარმოიდგენ ის ხდება ხოლმე. მაგალითან მე საერთოს ვერ წარმოვიდგედნი როდისმე ელენე მაჩაბელი თუ დამელაპარაკებოდა.
-რას გადაეკიდე ამ გვარს. -ჩაიცინა.
-იცი რალამაზიხარ როცა იცინი? -თვალებგაბრწყინებულმა შეხედა. -სულ გაიცინე ხომლმე.
-ნუმაწითლებ. -ისევ გაუღიმა.
-რა საყვარელიხარ. -ლოყაზე მოუჭირა თითები. -გათბი?
-ჰო.
-სანდრიკ? რას შვრები? -ძალიან ლამაზი ქერათმიანი გოგო ჩამოუდგა წინ.
-ვჭორაობ ანკა შენ? -აფხუკუნდა.
-ნუ ხარ იდიოტი. -თვალები გადაატრიალა.
-რატო ტო?
-ეს ლამაზი გოგო ვინარის?
-ჩემი მეგობარი.
-პრივეტ. -ხელი აუწია ელემ. გასასვლელში გაიხედა და კარებში შემოსული გეგენავა მოხვდა თვალებში. უცებ ჩამოსცხა. არ იცოდა რა გაეკეთებინა, ან საერთოდ რა უნდოდა დემეტრეს აქ. ფიქრებში იყო გართული თავზე რომ წამოდგა.
-რას შვრები ელ? -წყნარი ხმით უთხრა, შენიშნა მაჩაბელმა ეშმაკურად მომღიმარი ტუჩები.
-ჩაის ვსვავ. -მკვახედ უპასუხა.
-რატომ მეუხეშები?
-გეჩვენება. -გვერძე გაიხედა და სანდროს გაუსწორა მზერა.
-არ გამაცნობ შენს მეგობრებს?
-რა გინდა? წადი რა, საქმე არ გაქ?
-სანდრო! -ხელი გაუწოდა გეგენავას.
-დემეტრე. -გაღიმებულმა ჩამოართვა ხელი. სანდრომ გაკვირვებულმა შეხედა მაჩაბელს.
-დემეტრე შეგიძლია წამომყვე ორიწუთი? -ფეხზე წამოდგა და საპირფარეშოსკენ წავიდა. უხმოდ გაყვა გეგენავაც. ქალების ტვალეტში შევიდა და ისით შეჰყვა. -რა ჯანდაბა გინდა დემეტრე?
-ამ რიჟიკასთან ჟ*მაობ? -ხელები გადაიჯვარედინა და კედელს მიეყრდნო ზურგით.
-შენი საქმე არარის. -დაუბღვირა. -და საერთოდ რატომ მოხვედი?
-ნაცნობი ხარ და ხომ უნდა მოგსალმებოდი, ტეხავდა. -უდარდელად აიჩეჩა მხრები. მაგ დროს ჩასწყდა გულში რაღაც, პირდაღებული შეჰყურებდა ურეაქვიო გეგენავას. მაინც ძნელი იყო უბრალოდ ნაცნობი ჰრქმოდა იმ ადამიანს ვისთანაც დაუვიწყარი დრო გაქვს გატარებული.
-არც ეგ არის საჭირო. -გვერძე გაიხედა, არ უნდოდა მისი აცრემლიანებული თვალები შეემჩნია.
-კარგი, როგორც გინდა. -ისევ უდარდელად ჩაილაპარაკა. უფრო მეტად სტკენდა გულს მისი უემოციობა. -ისე რომ იციდე ხშირად მოგვიწევს შეხვედრა.
-ეგ არაფერს ცვლის. მე ჩემი ცხოვრება მაქვს, შენ შენი.
-ისევ ისეთი ჯიუტი თხა ხარ.
-ხომ გითხარი დიდიხანი არ შევიცვლებითქო. -საპირფარეშოდან გავიდა.
-ეს ის დემეტრეა ვინც მე მგონია? -მაშინვე ალაპარაკდა ბექაური როდესაც ელენემ თავისი ადგილი დაიკავა.
-ჰო გუშინ ჩამოვიდა. -თავჩახრილმა ამოიბურტყუნა.
-ანა ჩემი ყოფილია.
-მართლა? -მაშინვე თვალები ჭყიტა.
-კი და შენზე იეჭვიანა. -ახითხითდა.
-კიდე გიყვარს?
-ჰო, თან ძალიან.
-აი თურმე რატომ ვგრძნობდი შენთან თავს კარგად. ორივე მიტოვებულები ვართ. -ჩაიკისკისა და დემეტრეს მზერაც დაიმსახურა.
-იმას არ მივუტოვებივარ, საერთო გადაწყვეტილება იყო.
-რამოხდა?
-ორი წელია ერთად ვართ, ამ ბოლოდროს ხშირად ვჩხუბობდით და გადავწყვიტეთ ცოტახნით ერთმანეთს დავშორებოდით. ანუ ერთმანეთისგან ვისვენებთ. თუ ვერ გავძლებთ უერთმანეთოთ ისევ შევრიგდებით.
-რა ტიპებიხართ. -გულიანად გაეღიმა. -მერე რა ხდება? რა ეტაპზეხართ?
-ჭკუიდან გადავდივარ, ვგიჟდები ისე მინდა შევეხო. ვეღარ ვძლებ მაგის გარეშე.
-მერე რას ელოდები?
-მინდა რომ მანაც იგივე იგრძნოს.
-გრძნობს დამიჯერე. მე თავს ძლივს ვიკავებ დემეტრეს რომ არ შევახტე და შემოვახიო ის ტანსაცმელი. -გეგენავას გახედა. მერე გაანალიზა თავის ნათქვამი და ლოყებაწითლებულმა შეხედა ბექაურს. -ღმერთო ჩემო. -სახეზე აიფარა ხელები.
-კაი რისი გრცხვენია. -ხარხარით მოაშორებინა ხელები. -დარწმუნებულივარ ანკაც მაგას ფიქრობს ჩემზე.
-გეფიცები რამჭირს არ ვიცი, ისე გელაპარაკები თითქოს ჩემი დიდი ხნის მეგობარი იყო.
-მეც იგივეს თქმა შემიძლია. მგონი კიდევ ერთი გოგო მეგობარი შემოვიმატე. -ცხვირზე ჩამოკრა თითი. გეგენავა უკვე ცეცხლებს ყრიდა, ცოტაც და მთლიანად გაულამაზებდა ჭორფლიან სახეს.
-აუ რაღაცას გეტყვი და არ გაბრაზდე. -ჩაიცინა.
-გისმენ.
-გუშინ გაბრაზებულზე დემეტრეს ვუთხარი რომ შენთან სექსი მქონდა. -თავი ჩახარა სირცხვილისგან.
-სერიოზულად? -ხარხარი მორთო ბექაურმა.
-ნუ დამცინიხარ რა. -გაბუსხულმა შეხედა.
-მაგიტომ მიყურებს ეგრე?
-ჰო.
-იმედია შენს გამო ჩემი ლამაზი ცხვირი არ გამიტყდება.
-გადაგარჩენ.
-ისე ეგ რამ გათქმევინა გოგო? -სიცილს ვერ წყვეტდა.
-ო რავიცი.
-გინდა ვაეჭვიანოთ? -წარბები აათამაშა.
-შენც რა ჩემნაირი შერეკილი ყოფილხარ.
-ნელნელა გამიცნობ. -სკამი ელენესკენ მიაჩოჩა და ხელების ფათური დაუწყო.
-ეგრეც არ გინდა. -ჩაიკისკისა.
-ეხლა ნახე რა დაემართოს შენ დემეტრუკას. -ხელი სვიტერის ყელზე გადაატარა. -როგორ გაბედა და ელენე მაჩაბელი მიატოვა. -მაიკა მხარზე გადმოუწია და აკოცა.
-ეგრე შენც დაგერხევა და მეც. მე ანკა გამპუტავს, შენ დემეტრე დაგასისხლიანებს. -ჩაიცინა. შორიდან მოსიყვარულე წყვილი ჩანდა, ვერც ვერავინ მიხვდებოდა რომ იტყუებოდნენ.
-შენი ბიჭი მოდის. -ყურში ჩასჩურჩულა და უცებ გასწორდა. დემეტრეს განრისხებული თვალების დანახვისას, მაშინვე ფეხზე წამოხტა მაჩაბელი.
-რამ შეგაწუხა? -ნასიამოვნები სახით ჰკითხა.
-გაიწიე. -სანდროსკენ გაიწია. მაჩაბელმა ხელი დასტაცა და საპირფარეშოში შეიყვანა. კედელს ააკრა და ყელში აკოცა. ჩაეღიმა გეგენავას და მაშინვე ხელები მოხვია წელზე. -რას აკეთებ?
-შენს ხმარებას ვაპირებ. -ჩაიცინა და ბაგეებზე დააცხრა. გაავებული უკოცნიდა ტუჩებს, თითქოს ის იყოს ბიჭი და დემეტრე გოგო. მაიკა გახადა, ხელები გადაატარა პრესს. სუნთქვა შეეკრა გეგენავას. ყელში აკოცა და იკვე ჩაარსო კბილები. ისევ მის ტკბილ ტუჩებს დაუბრუნდა. გეგენავამ ხელი შეუცურა სვიტერის შიგნით და ძუ*უს თავზე თითები მოუჭირა. მეორე ხელი უკანალზე წაავლო, თან მისკენ უფრო მიიზიდა. კარგად ნაცნობი ხმა აღმოხდა პირიდან პატარა მაჩაბელს. დემეტრეს ქვედა ტუჩი კბილებს შორის მოიქცია და მალე მისი სისხლის გემო იგრძნო თავის ტუჩებზე. გამაგრებული სხეული იგრძნო ტანზე, ჩაიღიმა და მაშინვე მოშორდა.
-რას ჯანდაბას აკეთებ?
-მივდივარ. -მოწყვეტით აკოცა და ნასიამოვნები სახით დაბრუნდა სანდროსთან.
-ოხ ეს ქალები. -თავი გააქნია სიცილით.
-აბა წავედით?
-წამო თორე მეცემა ეხლა ანკა. -ჩაიფხუკუნა და ხელკავი გამოსდო მაჩაბელს. -წავედი აბა საყვარელო. -ქუჩაში იდგენ და ერთმანეთს ემშვიდობებოდნენ.
-ჰო მეც.
-მგონი დღესვე მივუვარდები ანკას სახლში.
-ეგრე ქენი. -თბილად ჩაეხუტნენ ერთმანეთს.
-ეგრევე სახლში მიდი, დემეტრეს სახლისკენ არ გადაუხვიო იცოდე. -საჩვენებელი თითი დაუქნია. -ცოტა აწვალე.
-შენ ეგრევე ანკას სახლისკენ გადაუხვიე. -თვალი ჩაუკრა. ლოყაზე აკოცა ბექაურმა და უკან გაბრუნდა. -სანდრო!
-რაიყო?
-შენი ნომერი არ ვიცი.
-უი ხო. -სიცილით მობრუნდა უკან. -თვით ელენე მთხოვს ნომერს. -ტელეფონი გამოართვა და ნომერი ჩაუწერა. -თუ რამეა დარეკე ეგრევე.
-მადლობა!
-არაფრის ლამაზო. -ჰაეროვანი კოვნა გამოუგზავნა შორიდან. სიცილით შეტრიალდა და სახლისკე აიღო გეზი. მალე მივიდა სახლში, სპორტულები ჩაიცვა, ტელევიზორთან მოთავსდა და საყვარელი სერიალი ჩართო, არავინ შეხმიანებია მთელი დღის მანძილზე. არაფერი მოუმოქმედებია, სავარძელზე გაწვა და მაშინვე დაეძინა.

დილით ძვლების ტკივილმა გააღვიძა. კისერი საშინლად სტკიოდა. ფეხზე წამოდგა მოწესრიგდა და გიოსთან წავიდა სახლში. ბევრი კაკუნის შემდეგ ინებეს კარების გაღება. მაშინვე თვალები გაუფართოვდა როგორცკი კარებში უემოციო გეგენავა დახვდა.
-გამარჯობა! -ცივად უთხრა და სახლში შეაჭრა. -ჩემი წრიპაა! -დაიყვირა და მომღიმარი ძმიშვილისკენ გაექანა. პირი დაეღო და პატარა კბილები საყვარლად უჩანდა. -მამიდას ბიჭი ვინაა? -უღუტუნებდა ბავშვს და ისიც საყვარლად კისკისებდა. -ჩემი პატარა. -ლოყები სათითაოდ ჩაუკოცნა. საწყლად გადმოატრიალა ქვედა ტუჩი ბავშვმა. -არა არა სანდრიკ არიტირო. -ისევ ღუტუნი დაუწყო და მანაც მაშინვე გამოაჩინა კბილები. სიჩუმე იყო, მხოლოდ მისი და სანდროს ხმები ისმოდა. -არა არ მესმის ასეთ პატარას როგორ ეღუტუნება. -ბოლოს ინება და თავი ასწია. თვალი მოავლო საზოგადოებას და მაშინვე გაშეშდა. სავარძელში დავითი და თამარა იჯდნენ. -პრივეტ მა. -თამარი დააიგნორა და მამამისს ლაღი ღიმილი შეაგება.
-როგორ ხარ?
-ამას რომ ვხედავ მაშინვე კარგად ვხდები. -შეანჯღრია ბავშვი.
-ხო რავიცი იქნებ ჩვენც მოგვაქციო ყურადღება. -აბუზღუნდა ლიზა.
-კაი რძალი რაიყო? შვილზე ეჭვიანობ? -ფეხზე წამოდგა და ლიზა გადაკოცნა. მერე გიოც და ისევ სავარძელში ჩამოჯდა.
-მომიყვანე რა. -გვერძე მიუჯდა გეგენავა. პასუხის გარეშე მიაწოდა ბავშვი.
-გინდა ვათამაშით? -ჩაიცინა უცებ.
-როგორ?
-ვაბურთაოთ. -გადაიკისკისა. -მე გამოგიქანებ და შენ დაიჭირე.
-მოდი. -ფეხზე წამოხტა გეგენავაც.
-თქვენ თავი ხოარაფერს მიარტყით? დაანებეთ ჩემშვილს თავი. -დემეტრესკენ წავიდა ლიზა. -თქვენნაირი ხისთავიანი გამოვა ესეც.
-რასგვიწუნებ რძალო?
-დემეტრე რამდენჯერ გითხრა რძალოს ნუმეძახითქო?
-პირიქით უთხარითქო ხოგითხარი. -ჩაიცინა მაჩაბელმა, მაშინვე დაიმსახურა დემეტრეს “მკვლელი” მზერა.
-ბევრს ხომ არ ლაპარაკობ?
-გინდა თამაში თუ არა?
-გოგოო! რა თამაში ხოარ გააფრინეთ, ბურთი კიარარის. -ხელიდან გამოგლიჯა ბავშვი. -მოდი დედი ჩემთან, ვერარიან ესენი.
-მოვიწყინე რა. -სავარძელზე დაეშვა და თამარას მზერა გაუსწორა. ნაოჭები შეჰპარვოდა კანზე. ჩაეცინა და ისევ გვერძე გაიხედა.
-შენ სანდროს დაურეკე და გაგამხიარულებს.
-უიმე ხოო! -ტაში შემოკრა მაჩაბელმა. -მადლობა საყვარელო რომ გამახსენე. -ღიმილით გადახედა. მაშინვე მოეღუშა სახე გეგენავას. “რას ვატლიკინებ ენას”-ო გაიფიქრა. -სანდრიკ რას შვრები?
-ანკასთან ვარ. -ხმაში ეტყობოდა ბედნიერება.
-მართლაა? რამაგარია. -ფეხზე წამოხტა და აქეთ იქით დაიწყო სიარული.
-გინდა გაგაცნო?
-კიი! სად შევხვდეთ? -გეგენავას გახედა.
-მოგწერ მისამართს.
-კარგი საყვარელო შეხვედრამდე. სანდრო მაგაზე მერე ვილაპარაკოთ. -ჩაიკისკისა.
-რაა? -გაკვირვება ეტყობოდა ხმაში.
-მეც გკოცნი.
-აა დემეტრეა მაანდ? -ახარხარდა ბერიძე.
-ხო წავიდეთ მანდაც.
-ოხ ეს ქალები. -ჩაიცინა. -ნუ მოაკვლევინებ ჩემ თავს მაგ ბიჭს ძაან გთხოვ.
-შენ არ ინერვიულო. -გაუთიშა და მიშტერებულ საზოგადოებას ყურადღებით დააკვირდა. -ლიზ სანდრო მომიყვანე ცოტახნით და მერე უნდა გავიდე სანდრო ვნახო. -ბავშვი გამოტაცა და დემეტრეს გვერძე მოთავსდა.
-ვინაა ქალო სანდრო? -გაკვირვებულმა შეხედა ლიზამ.
-მერე მოგიყვებით. -თბილად გაუღიმა და პატარა სანდროს მიუბრუნდა. -გუშინ დემეტრეს გავაცანი. -გვერძე მჯდომს გახედა.
-ხო კარგი ბიჭია მომეწონა. -ცინიკურად ჩაიცინა. -წითელთავაა.
-ის ბიჭი მა იმდღეს ჩემთან კლუბში რომ გაიცანი?
-ხო ეგ. -გაიგო თამარაც ჩაცინების ხმა, ორიწამით ზიზღნარევი სახით შეხედა, მერე კი დააიგნორა. ბევრი კოცნა სანდროს და ფეხზე წამოხტა. -წავედი აბა ხალხო, ხვალამდე. -მხიარულდ წამოხტა ფეხზე.
-ეგ კაშნი ვისია? არ მეცნობა. -ყურადღებით დააკვირდა ლიზა.
-გუშინ სანდრომ მომცა. -გაეკრიჭა, კიდევ ერთხელ შეავლო დაბღვერილ გეგენავას მზერა, ლიზას თვალი ჩაუკრა და სახლიდან გავარდა. მალევე მივიდა დანიშნულების ადგილას, ორივე იქ დახვდა. ისიც მათთან ჩამოჯდა.
-ანკა ეს ელენე მაჩაბელია.
-სასიამოვნოა.
-ჩემთვისაც. აუ ბოდიშით რა რომ დემეტრეს შენზე ვაეჭვიანებ. -მავედრებელი სახე მიიღი.
-იმედია ეგ შენი დემეტრე მანიაკი არაა. -სიცილით თქვა ანკამ.
-არა. კაი ტიპია, პროსტა რთული პერიოდი გვაქვს.
-ხო მესმის.
-მიხარია რომ შერიგდით. აკვდებით ერთმანეთს ისე უხდებით.
-მადლობა.
-უი სანი აიღე შენი კაშნი აღარ მჭირდება.
-თუ გინდა გქონდეს.
-არა მადლობა.
ცოტახანი კიდევ ილაპარაკა მათთან, უკეთ გაიცნო ორივე და მერე სახლში წავიდა.
სიგარეტის პაჭკა აიღო და სახურავზე ავიდა. უკვე დაღამებული იყო.
-აქ რა გინდა?
-არ შეიძლება რომ მოვიდე?
-ეს ჩემი ადგილია.
-“ჩვენი”.
-ჩვენი იყო. შენ წახვედი. ახლა ჩემია.
-ჰო მაგრამ დავბრუნდი. -სიგარეტი გააბოლა, თან მაჩაბელს თვალს არ აშორებდა.
-უკან არ ვიბრუნებთ. -ჩაიფხუკუნა და ერთი ნაპაზი დაარტყა. დემეტრესთან მივიდა და გვერძე ამოუდგა.
-აღარ გეშინია?
-მეღადავები ხო? შენი წყალობით ეს შიშიც დავძლიე. საერთოდ ყველაფრის შიში.
-მე იცი რისი მეშინია?
-სხვადროს მეტყვი?
-გახსოვს ანუ?
-რა? ეშმაკის ბორბალი?
-ჰო.
-მანდ პირველად ვილაპარაკეთ ცივილურად. -სიცილით გააქნია თავი.
-ჰო მაგ დღეს კიდევ ბევრი რამ მოხდა.
-არ გინდა კარგი? -აფორიაქებულნა გახედა. გული ჩვეულებრივთან შედარებით უფრო ჩქარა ფეთქავდა. ცდილობდა არ შეემჩნია მასთან სიახლოვისგან გამოწვეული ნერვიულობა. -რისი გეშინოდა?
-შენი დაკარგვის ქერა. -თავი ჩახარა გეგენავამ. სუნთქვა გაუჩერდა მაჩაბელს. გახევებული შეჰყურებდა დანაღვლიანებულ დემეტრეს. ახლა დააკვირდა მის ნაკვთებს. ისევ ისეთი სახე ჰქონდა, იგივე მწვანე თვალები რომლებიც ღამეც კი გამოკვეთილად ჩანს. იმის გამოკლებით რომ ახლა ჩამქვრალი იყო.
-მაგრამ უკვე დამკარგე დემეტრე. -ჩუმად ამოილუღლუღა. სიგარეტს სიგარეტზე ეწეოდნენ.
-ვიცი ელ, ამის დედაც… ვიცი რომ დაგკარგე. მაგრამ არ შემიძლია შენს გარეშე ქერა. -წამოიყვირა უცებ. -რომ გიყურებ თავს ძლივს ვიკავებ რომ არ შეგეხო! იცი რა მემართება სხვა რონ გეხება? ვგიჟდები ელენე! ბაზარიარაა ვაღიარებ უკანასკნელი სი*ივით მოვიქეცი… ვიცი რომ უნდა დამერეკა… მაგრა ვიფიქრე რომ ასე უკეთესი იქნებოდა.
-ვისთვის დემეტრე? შენთვის? -მანაც მოუმატა ხმისტონს. -ჩემს მაგივრად რატომ გადაწყვიტე რაიქნებოდა კარგი და რა არა?
-არ მინდოდა დამლოდებოდი! ამის დედაშე*ეცი!
-რატონ წახვედი საერთოდ? რატომ არ მითხარი დემეტრე? ჩემს შემზადებას არ ჯობდა ეგრევე გეთქვა?
-გივიმ გამიშვა. არც მე მინდოდა წასვლა მაგრამ ასე იყო საჭირო. -გვერძე გაატრიალა თავი.
-მერე მე დაგიშლიდი რომ გეთქვა მამაჩემი მიშვებს უნდა წავიდეო?
-არ ვიცოდი რამდენი ხნით მივდიოდი. შეიძლება ხუთ წელზე მეტი გავჩერებულიყავი. არ მინდოდა დამლოდებოდი გესმის?
-აზრი? -თვალს არ აშორებდა გეგენავას. -შეგიყვარე დემეტრე, მთელი არსებით შეგიყვარე. გითხარი რომ მიყვარდი. შენ კი იმის ღირსად არ ჩამთვალე ეგ უბრალო რაღაც გეთქვა. შენ არ გინდოდა რომ დაგლოდებოდი, მაგრამ ყოველდღე გელოდებოდი დემეტრე.
-მართლა? -მზერა ისევ ელენეზე გადაიტანა.
-წადი შენი! -სიმწრით გაიცინა მაჩაბელმა. -წადი შენიც დემეტრე! -დაიღრიალა და უკან გაბრუნდა.
-კაი კაი ვიხუმრე. -ხელი მოკიდა მკლავში.
-გამიშვი. -უხეშად გამოაცალა ხელი. -არამგონია საქმე სახუმაროდ გქონდეს.
-ატრა*ებ.
-კიდე მე ვატრ*კებ? კიდე მეე? არდაგავიწყდეს, შენ მიმატოვე. შენ მე დამკარგე დემეტრე. კი ყოველდღე გელოდებოდი, შენს გამოჩენას ველოდებოდი რომ მაგრად გამომელანძღე. ხშირად შენი აქედან გადაგდებაც კი მინდოდა. -ცინიკურად ჩაიცინა და ხელი კორპუსის კიდისკენ გაიშვირა. -გული მატკინე დემეტრე, ამის შეხორცებას დრო სჭირდება. არ ვიცი შენს პატიებას შევძლებ თუ ვერა. -თავი ჩახარა და კიბეებისკენ წავიდა.
-შეძლევ ელე, შეძლებ! -გზად დააწია სიტყვები.

მეორედღე ისევ უაზროდ დაიწყო, მიუხედავად იმისა რომ ოცდაათი იყო მაინც არავინ ეხმიანებოდა. თვითონ გადაურეკა ბავშვებს მაგრამ ვერავინ ვერ მიდიოდა დღეს მასთან. ბოლოს ადგა, ჩაიცვა და მამამისის კლუბში წავიდა.
-პრივეტ ილო! -ხელი აუწია, პასუხის გაცემა არ დააცადა ისე შეიჭრა კლუბში. უცხო ბარმენთან მივიდა და სასმლის დასხმა სთხოვა. -რასაც ავიღებ მამაჩემს მიაწერეთ.
-უკაცრავად?!
-კარგი რა, შეენც? -თვალები მობეზრებულად გადაატრიალა. -ელენე მაჩაბელი. -ხელი გაუწოდა ბიჭს. -გიორგი აქ არის?
-კი! -ეჭვის თვალით შეხედა ბიჭმა.
-ნუ მიყურებ ეგრე. -არ შეუხედავს ისე უთხრა და ძმას გადაურეკა. ბიჭი კი სხვებს მიუბრუნდა. -გიო შეგიძლია ჩამოხვიდე? აქ ვარ!... -ტელეფონის დინამიკი პირთან ჰქონდა მიდებული და ხმამაღლა ელაპარაკებოდა. -ბართან ვზივარ… კაი. -ტელეფონი გაუთიშა და ისევ ბარმენს მიუბრუნდა. -შენ თვითონ ამზადებ რამეს?
-რათქმაუნდა. -გაეკრიჭ ბიჭი, დაახლოვებით მისი ტოლი იქნებოდა.
-გამასინჯებ? -უთქმელად აურია რამდენიმე სასმელი ერთმანეთში და წინ დაუდგა ჭიქა.
-აბა გამისინჯე. -გამხიარულებული ჩანდა ბიჭი.
-შენ გაგიმარჯოს. -სასმელი გადაკრა და მაშინვე დაიჭყანა. -ვაუ! ძალიან მაგარია, გოგლიკას კონკურენტი გამოუჩნდა.
-იცნობ?
-მეღადავები? ელენე ვარ მაჩაბელი. -უცებ მოეკიდა ალკოჰოლი.
-იმ გოგოს შეხედე. -ხელით ანიშნა ვიღაც ქერათმიანზე. -წეღან მაგანაც ეგ მითხრა. -გადაიხარხარა.
-არარსებობს, ახალი ხარ და გაბოლებენ?
-ცდილობენ. ასე რომ ვერც შენ დამაბოლებ, თან როგორც მითხრეს ელენე არ მოდის ხოლმე აქ.
-რამდენიმე დღის წინ შევურიგდი მამაჩემს, ასე რომ ამისმერე ხშირად გნახავ. -თვალი ჩაუკრა ბიჭს. -რა ჭორიკანაა ეს ხალხი ნუ.
-ჩემი პატარა! -უკნიდან მოეხვია დიდი მაჩაბელი, პატარას. -აქ რაგინდა? -ლოყაზე აკოცა და გვერძე მიუჯდა.
-არ შეიძლება რომ მოვიდე?
-ნუატ*აკებ. რატი შენი გაკეთებული დამისხი რა.
-მეც რა. -გაშტერებულ ბიჭს თვალი ჩაუკრა.
-ეხლავე.
-გაიცანით უკვე ერთმანეთი?
-კი მაგრამ ვერ დავაჯერე რომ ელენე ვარ, თურმე ბევრი ასაღებს ელენედ თავს.
-დაი*იდე რა. რატი ესარის ელენე. -გაღიმებულმა გახედა ბიჭს.
-ამის მერე გავითვალისწინებ. -ჭიქები დაუდგა წინ და-ძმას
-გიოო როგორ ხარ? -ხელი მოხვია მხარზე ვიღაც გოგომ. ელემ და რატიმ ერთმანეთს გახედეს, რატიმ თვალი ჩაუკრა.
-ე გოგონი დავაი აქედან. -ხელი აუქნია მოკლე კაბიან გოგოს, რომელსაც თითქმის ყველაფერი უჩანდა.
-შენ რა გინდა? -აწიკვინა.
-უკვე თავი ამატკია! -თვალები გადაატრიალა. -გიოს ცოლივარ, თუ არ გინდა თმებით გითრია და*ხვიე აქედან. -ზედაც არ შეუხედავს, სასმელი მოწრუპა.
-ვიცი რომ შენ არ ხარ.
-ვაა მართლა? ანუ იცი რომ ცოლი ყავს?
-დიახ.
-ის არ იცი რომ გიოს შენნაირი დაბალი დონის კახ*ები არ იზიდავს?
-როგორ ბედავ! მე…
-კა*პა არ ხარ? მაშინ ცოლიან კაცთან რა გინდა? -მობეზრებულმა შეანათა თვალები.
-ელენე ზედმეტი მოგდის, შეეშვი რა. შენ კიდე წადი აქედან.
-გიორგი იცოდე თუ ლიზას ღალატობ ჩემი ხელით მოგკლავ! -თითი აუწია ცხვირწინ ძმას.
-არ ვღალატობ, საერთოდ რეებს მეუბნები ტო?
-აბა რა ჯანდაბა უნდოდა იმ გოგოს შენთან?
-ელ რამდენი გოგოც მოვა ყველას ლოგინში არ ვიგორებ.
-დაიფიცე ჩემითავი რომ არ ღალატობ ჩემ რძალს.
-შენ თავს ვფიცავარ.
-არ უღალატო კაი? ეწყინება.
-შენ მეტი აღად დალიო კაი? -ცხვირზე მოუჭირა თითები.
-აუ მაგარი რაღაც გაჩითა რატიკომ, სამ ჭიქაში დამათრო. -გაეკრიჭა ძმას. -დღეს არავინ ამოვიდა ჩემთან.
-სამაგიეროდ ხვალ ამოვალთ. -შუბლზე აკოცა.
-დემეტრე სადარის?
-გაგახსენდა?
-როდის დამვიწყებია?
-არ ვიცი. კაროჩე წავედი მე და ნახე შენ დავითა, ისევ იქ ზის.
-კარგი, თან საჩუქარი წამოვუღე და მივცემ ბარემ.
-მიდი ხო. -რატის თვალი ჩაუკრა და იქაურობას მოშორდა. ელენე მამამისთან ავიდა. გვერძე ვიღაც ეჯდა და ელაპრაკებოდა.
-მაა როგორ ხარ? -ლოყაზე აკოცა და თვითონაც გვერძე მიუჯდა.
-კარგად ჩემო პრინცესა შენ?
-საკაიფოდ. -გაეკრიჭა უფროს მაჩაბელს. -გცალია? -კაცზე ანიშნა თავით.
-კი კი, გაიცანი გივი გეგენავა, ჩემი დიდი ხნის ძმაკაცი.
-გამარჯობათ! -ხელი გაუწოდა.
-ეს ჩემი გოგოა ელენე.
-რამალაზი ქალიშვილი გყოლია. -თბილად გაუღიმა და ხელზე ეამბორა. ელენემ გაიფიქრა “დიდიხანია აღავარ ქალიშვილი შენი შვილის წყალობით”-ო მაგრამ ხოარეტყოდა. ძალიან თბილი და ჯელტმენური ჩანდა.
-მადლობა. -თავი ჩახარა პატარა მაჩაბელმა. -მა რაღაც მოგიტანე. -ჩანთიდან ლამაზად შეფუთული ყუთი ამოაძვრინა. -არ ვიცოდი რა მეჩუქებინა, ყველაფერი გაქვს და მე ვერაფრით გაგაკვირვებ, დიდიხანი ვიფიქრე რა შეიძლებოდ გამეკეთებინა და ბოლოს ეს მოვიფიქრე.
-ჩემო პრინცესა, პატარა ძაფიც რომ გეჩუქებინა ეგეც გამიხარდებოდა.მადლობა. -შუბლზე აკოცა და საჩუქარი გამოართვა.
-მე რომ წავალ მერე გახსენი.
-კარგი მაშინ. -გვერძე გადადო ყუთი. -დალიე?
-ცოტა. -თვალებმოჭუტული გაეკრიჭა მამას.
-იყიდე იმდღეს რაც გინდოდა?
-კი, მე, გიო და იკა ვიყავით წასულები, დიდი ნაძვისხე და სათამაშოები ვიყიდეთ, მერე ყველამ ერთად მოვრთეთ. -გაღიმებული უყურებდა დავითს, ხანდახან გივისკეანც აპარებდა თვალს. -მაშინ დემეტრეც შემოგვიერთდა ღამე. -თბილად მომზირალ გივის გახედა, რომელიც ყურადღებით აკვირდებოდა მამაშვილის დიალოგს.
-მართლა? იცნობ დემეტრეს?
-რათქმაუნდა, ქობულეთში ყველა ერთად ვიყავით.
-ანუ ახალწელს ყველა შენთან მოდის. -ჩაეკითხა ელენეს.
-დიახ.
-გახსოვს ჩვენ ამათი ტოლები რომ ვიყავით. -დანანებით გახედა მაჩაბელს. “აფსუს რა გოგო ვიყავ”-ს პონტში, ოღონდ ამ შემთხვევაში “ბიჭი” იგულისხმება.
-რადამავიწყებს, ხან სად ვიყავით ხან სად. -გაიცინა მაჩაბელმა. ძველი ისტორიების მოყოლა დაიწყეს, ელენე კი ინტერესით უსმენდა მათი ახალგაზრდობის ამბებს. ბოლოს ფეხზე წამოდგა და წასასვლელად მოემზადა.
-დაბლა ჩავალ მა მე და მერე სახლში წავალ.
-მარტო არ წახვიდე, გიოს უთხარი და გაგიყვანოს.
-პატარა აღარ ვარ მამა.
-ხარ. -შუბლზე აკოცა შვილს.
-გამიხარდა თქვენი გაცნობა. -ხელი ჩამოართვა დიდ გეგენავას.
-მეც. -თბილად გაუღიმა კაცმა.
-ნახვამდის. -კიბეებზე ჩაირბინა, ჩანთა რატის ჩააბარა და ხალხს შეერია. მალე ვიღაც ბიჭი ჩამოუდგა წინ, ისიც ცეკვაში აჰყვა. ხელები წელზე მოხვია, მერე უკანალზე მოუჭირა. -ოო. -ჩაიცინა მაჩაბელმა. -გირჩევნია ეგ აღარ გაიმეორო. -ყურში ჩასჩურჩულა.
-რატომ ლამაზო?
-თუ დაგინახეს რაც გააკეთე მაგრად მიიტყიპები.
-არამგონია. -ვნებიანად ამოილაპარაკა ელენეს ყურთან.
-ბიჭები არ მიდ*ება.
-რაა? -თვალებში ჩააშტერდა.
-გოგოები მომწონს. -მხრები აიჩეჩა უდარდელად.
-ელე რა ხდება? -ხელები მოაშორებინა ბიჭს.
-აუ რატი კარგი რა, ვერთობოდი.
-თავი დაანებე, ჩემთან ერთად უნდა ელენიკოს. -ხელი მოჰკიდა ისევ ბიჭმა.
-შენიდედა**ევეცი. -მუშტი მოუქნია. -დაა*ვიე აქედან!
-რა გააკეთე? -გაკვირვებული უყურებდა ელენე.
-მე რა გავაკეთე? კიდევკარგი შენმა ძმამ არ დაინახა რაც მაგ ნაბი*ვარმა გააკეთა თორემ უარეს უზავდა.
-შენ როგორ დაინახე?
-რამნიშვნელობააქ. ხომხედავ მამაშენის კლუბშიც არ ხარ უსაფრთხოდ.
-რა საყვარელიხარ. -ბოლოხმაზე გადაიხარხარა ელენემ. -კარგი მომეცი ჩანთა და წავალ სახლში.
-ფრთხილად იყავი, ეგეთები ბევრნი არიან.
-მადლობა რატიკო. -ლოყაზე აკოცა, ჩანთა გამოართვა და კლუბიდან გავიდა. -კარგად ილო. -არც ახლა მოუსმენია მისი პასუხი, ჩქარა მოსცილდა იქაურობას. ქუჩას მიუყვებოდა, ვიღაცამ ხელი დასტაცა და ჩიხში კედელს ააკრა. -გამიშვი! -დაიყვირა მაჩაბლემა.
-ხომ გინდოდა ჩემთან გართობა? ნუ ფართხალებ. -ხელს მაგრად უჭერდა.
-მეზიზღებიან შენნაირი ნაბი*ვრები. -ზიზღნარევი მზერა მიაპყრო ბიჭს. -გამიშვი შე საზიზღარო! -ხმამაღლა დაიყვირა, მან კი პირზე ხელი ააფარა და კაბა აუწია. მთელი ძალით ცდილობდა მისგან დაღწევას, მაგრამ არაფერი გამოსდიოდა. ცრემლები უმისამართოდ მოსდიოდა, სთხოვდა რომ გაეშვა, მაგრამ ის თავის საქმეს განაგრძობდა, ყელში აუსვა ენა, უკანალზე მოუჭირა ხელი, მერე ქამარს წვდა. ხვდებოდა რომ უკვე განწირული იყო. თვალები ძლიერად დაეხუჭა და მთლიან ძალას ფართხალში ხარჯავდა. -გამიშვი გთხოვ! -ამოიხავლა როგორც კი შესაძლებლობა მიეცა.
-ნუ ფართხალებ პატარა ძუ*ნა. -სილა გაარტყა. საშინლად აეწვა სახე. უარესად ატირდა. იმ დღეს წყევლიდა როცა ამ ქვეყანას მოევლინა. მოულოდნელად იგრძნო თავისუფლება, თვალები გაახილა და დაინახა როგორ ურტყავდა უმოწყალოდ ვიღაც იმ ბიჭს. იქვე ჩაიკეცა, პანიკური ტირილი აუვარდა. სუნთქვა უჭირდა, სახე მუხლებში ჩარგო და ტირილს უმატა. ეზიზღებიდა საკუთარი ცხოვრება, ვერ ხვდებოდა რა დააშავა ისეთი რომ ღმერთამ ამ სატანჯველისთვის გასწირა. რატომ არ შეეძლო ბედნიერი ყოფილიყო იმ ადამიანთან ვინც ყველაფერს ერჩივნა. ყველაფერზე ერთად დაფიქრდა, უკვე გული მისდიოდა ტირილისგან.
-ელენე! -მკლავებში სწვდა ძლიერი ხელები, ნაცნობმა ხმამ ცოტა აზრზე მოიყვანა. -ჩემო პატარა ჩემომხედე! ელენე! -სახე ააწევინა და თვალები სათითაოდ დაუკოცნა. -ყველაფერი მორჩა პატარავ! დამშვიდდი ყველაფერი რიგზე. -გულზე მიიხუტა. -შემომხედე პატარავ! გესმის ჩემი? ყველაფერი კარგადაა! -მოფერებას განაგრძობდა.
-წამიყვანე აქედან. -ძლივს გადააბა ორი სიტყვა. ხელში აიყვანა გეგენავამ და მანქანისკენ წავიდა. უკანა სავარძელზე დააჯინა, თვითონ მძღოლის ადგილი დაიკავა.
-ელ კარგად ხარ? რამე დაგიშავა იმ ნაბი*ვარმა?
-სახლში წავიდეთ გთხოვ. -ამოიკნავლა.
-ამის დედაცმოვ**ან! -რამდენჯერმე ძლიერად დაარტყა ხელი რულს. -მაგის დედაშე**ცი. -ადგილიდან მოწყვიტა მანქანა, გიჟივით მართავდა საჭეს. ხმა აღარ ამოუღია, გაცეცხლებული იყო, გზაში კიდევ იგინებოდა და გაგიჟებული ურტავდა საჭეს. ბოლოს კორპუსამდეც მიაღწია, ხელში აიტაცა მაჩაბელი და სახლში აიყვანა. აბაზანაში შევიდა, აკანკალებუკი ელე ძირს დასვა, ჯაკუზი წყლით გაავსო, კურტკა გახადა, კაბაც მის გზას გააყოლა, ყველაფერი მოაშორა და ცხელ წყალში ჩასვა. ხმას არცერთი იღებდა. კედელზე თვალებდახუჭული იყო მიყრდნობილი, მკლავები მუხლებზე ელაგა და ღრმად სუნთქავდა. დიდი ხანი ისხდნენ ჩუმათ, მერე სველი ხელის შეხება იგრძნო მტევანზე.
-სისხლი მოგდის დემეტრე. -ტუჩები მიაკრო მის ჭრილობას, ისევ გადმოსცვივდა ცრემლები. -სპირტი და ბამბა დევს იქ. -ხელი გაიშვირა კარადისკენ. დემეტრემ აიღო და თვითონ დაიწყო ხელის გაწმენდა. -მომეცი. -ისევ იგივე ადგილას ჩამოჯდა და მარჯვენა ხელი გაუწოდა. ხელები უკანკალებდა, მაგრამ მაინც ნაზად ადებდა სპირტიან ბამბას, თან სულს უბერავდა რომ არ სკენოდა. როცა დაამთავრა ისევ შეახო ათრთოლებული ტუჩები მის ხელს. -გტკივა?
-არა. -ჩახლეჩილი ხმით უთხრა. -კარგად ხარ?
-ჰო. -მულხებს ჩამოადო ნიკაპი. -წყალმა მიშველა. როგორ მოხვედი იქ?
-დავინახე რომ გამოგყვა. -ხელები მომუშტა.
-მადლობა.
-მადლობას ნუმიხდი. -ფეხზე წამოდგა, ელენეც წამოაყენა, პირსაწმენდი შემოახვია და ხელში აყვანილი შეიყვანა ოთახში. ლოგინზე ჩამოაჯინა, ისე ჩააცვა თითქოს ამას ყოველდღე აკეთებდეს. მერე ლოგინზე დააწვინა თვითონ კი კარებისკენ წავიდა.
-დემეტრე!
-რაიყო?
-არ წახვიდე.
-დივანზე დავწვები.
-ჩამეხუტე რა. -უხმოდ მივიდა საწოლთან, იქვე ჩამოჯდა და ელეს თვალებში ჩააშტერდა.
-დარწმუნებული ხარ? -თავს იკავებდა გეგენავა, ფიქრობდა რომ დღევანდელის მერე შეშინებული იქნებოდა და მასთან სიახლოვეს არ მოინდომებდა, მაგრამ თანხმობის ნიშნად თავი დაუქნია მაჩაბელმა. დემეტრემ გაიხადა და ტრუსიკიანი შეძვრა საბნის ქვეშ. დიდ მკლავებში მოიქცია მისი პატარა ტანი, ელემ მის ყელში ჩამალა სახე. ცხვირი გაუხახუნა კანზე და იქვე აკოცა.
-მომენატრე.
-მეც ჩემო პატარა. -ლოყაზე აკოცა. -დაიძინე ეხლა. -ხმა აღარ ამოუღიათ არცერთს, ერთმანეთის სურნელით გაბრუებულემბა ადვილად დაიძინეს.
დილით იკა დაადგა თავზე, საძინებლის კარებზე დააკაკუნა, ხმა რომ არავინ გასცა ჩუმად შეიჭყიტა და სანახაობით გაშტერებული დარჩა. დემეტრეს გაეღვიძა კარების ხმაზე, თავი წამოწია, იკას გაკვირვებულ სახეს შეხედა, მერე მის სხეულზე მიკრულ ელენეს და თავი ისევ ბალიშში ჩარგო. -გამოვალ ეხლავე. -ჯანჯღავამ კარი გაიხურა თუარა, დემემ მძინარე ელეს თვალი მოავლო, ფეხზე წამოდგა, ტანსაცმელი ჩაიცვა, ელენეს ნაზად აკოცა შუბლზე და მისაღებში გავიდა.
-რამოხდა შე*ემა რა სახეგაქ?
-რამე დასალევი გაჩითე. -დივანზე ჩამოჯდა, სიგარეტს მოუკიდა და დიდი ნაპაზი გამოქაჩა.
-რა ხდება? -სასმლით სავსე ჭიქა გაუწოდა.
-გუშინ რამის გააუპატიურეს იკა! რომ არ მიმესწრო… -გაჩუმდა და ისევ დაარტყა ნაპაზი.
-რას ამბობ ბიჭო? -თვალებდაჭყეტილი უყურებდა ჯანჯღავა.
-მამაჩემი იყო გუშინ დავითასთან. -ფეხზე წამოდგა. -მეც გიოსთან უნდა მივსულიყავი რა, მანქანიდან რომ გადმოვედი დავინახე როგორ შეუხვია ელენემ ქუჩის კუთხეში, უკან კიდე ვიღაც ა*ვარი აედევნა. უკან გავყევი და რომ მივედი… -კედელს დაარტყა მუშტი სამჯერ. -მაგის დედა**ვეცი! ვიღაც ნაბი*ვარს კედელზე ჰყავდა აყუდებული. ელენე რომ არა იქვე მოვკლავდი ცემით მაგ *ლეს. მაგის დედამო***ან!
-რამე დაუშავა? -ადგილზე ვეღარ ჩერდებოდა ჯანჯღავა, ძარღვები დაეჭიმა, უნდოდა თავის ხელით მიეხრჩო ის ბიჭი.
-ვერ მოასწრო. -აქეთ იქით დადიოდა.
-მარტო არუნდა დამეტოვებინა. -თავზე ხელი გადაისვა. -სად ტრა*შია ის ნაბი*ვარი?!
-მერავიცი, ისე ვცემე არამგონია იქიდან განძრეულიყო. -სახეზე ჩამოისვა ხელები.
-გეტყობა ხელზე.
-თვითონ ცუდად იყო და ჩემს ხელს დასტიროდა სისხლი მოგდისო. -ხელზე დაიხედა და ჩაეღიმა ელეს გახსენებაზე. -არაფერი არ უთხრა. დღეს ახალი წელია, ვეცადოთ რომ გავამხიარულოთ.
-იმ გან*ონს რა ვუქნათ?
-საკმარისად ვცემე, ურჩევნია არსად გადამეყაროს. -დოინჯ შემოწყობილი მისჩერებოდა იკას.
-დემეტრე! -საძინებლიდან ელენეს ხმა გაიგო.
-აქ ვარ! -გასძახა. -შევალ. -იკას ანიშნა ხელით, იმანაც უხმოდ დაუქნია თავი. -გაიღვიძე პატარავ? -ფეხზე დახვდა მაჩაბელი. ახლოს მივიდა და ხელები მოხვია.
-მეგონა წახვედი.
-არსად აღარ ვაპირებ წასვლას. -მის ბაგეებს დაეწაფა.
-ვის ელაპარაკებოდი?
-იკა მოვიდა.
-უთხარი?
-სხვა გზა არ დავუტოვე. -კარებში შემოყო თავი. -როგორ ხარ?
-არ დაიწყოთ ეხლა. -თვალები გადაატრიალა. -ამაზე უარესებიც გადამიტანია.
-მოდი ჩემთან. -ხელები გაშალა ჯანჯღავამ, ისიც მაშინვე ჩაეხუტა. -მაპატიე გუშინ რომ ვერ მოვედი, ამ ბოლოდროს აღარ მაცდი გაგულავებას. მე კიდე კაცივარ, ჰორმონებმა შემაწუხეს და ხოაზეხარ რა. -ისე მოეხვია რამის გაჭყლიტა.
-არაუშავს, მესმის შენი. -გაიცინა, თან გეგენავას გახედა. -სხვებს არ უთხრათ კარგით? არც გიოს.
-ვნახოთ.
-ვაიმე იკა!
-რაიყო? -დაფეთებულმა მოიშორა სხეულიდან.
-საჩუქრებიგვაქვს წამოსაღები! -პირზე ხელი აიფარა. -რომელი საათია? ჩავიცათ და წავიდეთ!
-აუ მაგრად გაკლია ბო*იშვილივიყო. -თავი გააქნია ჯანჯღავამ. -რა გულს მიხეთქავ ტო? წამოვიღებთ მაგ საჩუქრებს აბა რასვიზავთ.
-ოთხი საათი დაიწყო, აქამდე როგორ მეძინა?
-შენ სულ ეგრე არ გძინავს?
-შენი წასვლის მერე ბევრი რამ შეიცვალა. -თვალი ჩაუკრა. -გადით ეხლა უნდა ჩავიცვა.
-მთელი ცხოვრება ესუნდა მახსენო?
-რაიცი რომ მთელი ცხოვრება შენთან ერთად ყოფნას ვაპირებ?
-შენ თუარა მე ვაპირებ. -მხრები აიჩეჩა უდარდელად, მოწყვეტით აკოცა და ოთახიდან გავიდა.
-შენზე ისევ გაბრაზებული ვარ!
-ჯერჯერობით!
მალევე მოემზადა ელენე, მაღალწელიანი ჯინსის შარვალი და ბორდოსფერი სვიტერი გადაიცვა. მისაღებში გავიდა, ბიჭებს ხელი დაავლო, დაბლა ჩაიყვანა და საყიდლებზე “წაათრია”.
-საერთოდ არ გვაქვს დრო, იკა ჯერ რაღაცეები ვიყიდოთ, საჭმელები რა. მერე საჩუქრები წამოვიღოთ. ნიასაც გავუაროთ. ვაიმეე! -წამოიყვირა უცებ.
-ეხლა რაღა მოხდა?
-როგორ უნდა მივხვდეთ საჩუქრები რომელი ვისია?
-რომ გახსნიან ვუკარნახოთ. ჩვენ ხო ვიცით. -გამოსავალი მოძებნა იკამ.
-რა ჭკვიანი მყავხარ ნუ. -ლოყაზე აკოცა. საჭმელები იყიდეს სასმელთან ერთად, მერე საჩუქრებზე წავიდნენ.
-ზედ დავაწერეთ რა რომელი იყო.
-დიდი მადლობა. -გახარებულმა გამოართვა ქალს 24 საჩუქარი და სახლში წავიდნენ. -ერთსაათში მოვალ. -სახლში მისული უკან გაბრუნდა.
-სად მიდიხარ?
-შენი საქმე არაა.
-ელენე! -თვალები დაუბრიალა გეგენავამ. -მეც მოვდივარ!
-დემეტრე იქნებ რისი ყიდვა მინდა? აუცილებელი არარის ყველგან გამომყვე.
-კაი შეეშვი, წავა და მოვა მალე. -თვალი ჩაუკრა მაჩაბელს.
-მიყვარხართ. -ჩქარა გაიხურა კარი. დემეტრეს, იკას და გიოს საჩუქრები უყიდა, იქვე შეაფუთინა, მერე კი უკან ბედნიერი დაბრუნდა. სახლში არავინ დახვდა, მაშინვე დაქალებს გადაურეკა.
-სად ხართ ხალხო? მოდით რა, მარტო რაუნდა გავაკეთო?
-ეხლა მივიყვან სანდროს დედაჩემთან და ეგრევე შენთან მოვდივარ.
-მე ეხლა გამოვედი სახლიდან. წამოვიღო რამე?
-არა სალი ყველაფერი ვაყიდე დღეს.
-ბიჭები სად არიან არ იცით? -ინტერესით იკითხა ჯანჯღავამ.
-არ ვიცი, გიოს ვურეკავ და არ მპასუხობს.
-კაი მოვლენ არაუშავს, რამდენ ხანში მოხვალთ? მოვიწყინე რა!
-მე მოვედი უკვე, გამიღე კარები.
-ღიაა, შემოდი ეგრევე. -მაშინვე გაისმა კარების გაღების ხმა და სახლში ჯანჯღავა შემობარტყუნდა საჩუქრებით ხელში.
-გოგო ამდენ საჩუქარში ნაძვისხე აღარ გამოჩნდება. -თვალებდაჭყეტილი მიაჩერდა ლამაზად შეფუთულ ყუთებს და თავისებიც მიამატა.
-მაგიტომ ვიყიდე ამხელა ნაძვი. კაი წავედით და მოდით მალე. -ტელეფონი გაუთიშა. -გინდა ცხელი შოკო გაგიკეთო?
-ოღონს შენ რომ აკეთებ ხოლმე ისე.
-რათქმაუნდა. -სამზარეულოსკენ წავიდნენ ორივე. -გიგისთან რას შვრები.
-გიგი დაიკიდე, შენ დემეტრეზე მომიყევი.
-მითხრა რომ ვუყვარვარ.
-სერიოზულად? როდის? ან შენ რა უთხარი?
-სანამ წავიდოდა, წინა დღეს.
-და არ გვითხარი? -თვალები ჭყიტა ჯანჯღავამ.
-არავისთვის მითქვია. -მხრები აიჩეჩა და ადუღებული წყალი ჭიქაში ჩაასხა. -გუშინ შევრიგდითსავით.
-ღადაოობ? ესე მალე?
-მეგონა ერთი თვე მაინც არ მივიკარებდი მაგრამ… პირობებმა სხვანაირად შეგვიწყო ხელი!
-რას ამბობ გოგო? მომიყევი წესივრად.
-არ მინდა. კაროჩე დღეს ალბათ ბოლომდე შევრიგდებით. -ჩაიღიმა.
-როგორ თუ არ გინდა? რა მოხდა ელენე?
-გეტყვი ოღონდ არავის უთხრა კაი? არ მინდა ვინმემ იცოდეს.
-ორსულად ხარ? -ჩაფიქრებულმა ჰკითხა ჯანჯღავამ.
-არა გოგო! დამპირდი რო არაფერს იტყვი და მომაფიქრებინებ რამე ტყუილს იმათ რომ ვუთხრა დემეტრეზე.
-რომ უმალავ არ ტეხავს?
-მთავარია იმათმა არ იციან რომ ვუმალავ.
-ამოღერღე, სამარე ვარ. -ყურადღებით დააკვირდა დაქალს. ელენემ ყველაფერი დაწვრილებით უამბო, ყველა დეტალი.
-დღეს დილით იკა მოვიდა, მაგანაც ეგრე გაიგო რა, დემეტრემ უთხრა.
-გამოვ*ლევდი. -თვალებგაფართოებული უყურებდა თვალებამღვრეულ ელენეს. -მოდი ჩემთან. -ხელები მოხვია. -მთავარია არაფერი არ მოხდა, დაივიწყე ის ნაბი*ვარი, მთავარია გეგენავას შეურიგდი. -ლოყაზე აკოცა. -იმათ ვუთხრათ რო ბევრი გეხვეწა გეგენავა, სიყვარული აგიხსნა, ბევრი ეცადა და შეგირიგა რა.
-ვგიჯდები შენზე. ეს ბილწსიტყვაობა ავალიანმა გადმოგდო?
-რაღა ავალიანმა, ამდენი წელია ამ სიტყვებში ვიზრდები, არ გიკვირს “ტო”-ებით რომ არ ვლპარაკობ?
-ხო პრინციპში.
-ბარტყო! მოვედით! -გიჟივით შემოაღო კარები იკამ. -ვაა ჩემი და?! რას შვრები ტყუპ? -უკნიდან მოეხვია დას, ყელში აკოცა და ნიკაპი მხარზე ჩამოადო.
-მე და ელე ვჭოირაობთ, თან გოგოებს ველოდებით.
-რამდენი საჩუქარია, რაამბავია ტო?
-ჩვენ ესე ვიცით ხოლმე, პროსტა ადრე ხუთ ხუთი გვხვდებოდა ყველას. მხრები აიჩეჩა მაჩაბელმა.
-ხო, ეხლა ათი შეგვხვდება. -ტაში შემოკრა პატარა ჯანჯღავამ.
-ჩემი სიცოცხლე, მომენატრე გოგო. -კალთაში ჩაისვა და. -რაც გიგი გაგაცანი ზედაც აღარ მიყურებ.
-რა სისულელეა?! -ტუჩები მიაკრო ლოყაზე. -შენ ჩემი მეორე მე ხარ, ასე რომ რაცარუნდა იყოს არ დამავიწყდები. მიყვარხარ.
-მეც.
-დემე ნიას არ მოიყვან?
-კი, კაროჩე წავედი მე საქმე მაქვს, მერე ნიას გავუვლი და მოვალ.
-რასაქმე?
-შენი საქმე არაა! -სერიოზული ტონით უთხრა. მაჩაბელი დაეჯღანა და კარებამდე გააცილა.
-თორმეტამდე მოდი რა.
-კაი. -მოწყვეტით აკოცა და ლიფტისკენ წავიდა.
მალე შეგროვდა ყველა, საჭმელებიც გაამზადეს, მაგიდაც გაშალეს და ახალი წლის მოსვლის მოლოდინში სასმელიც გამოცალეს. სიმღერები ბოლო ხმაზე ჰქონდათ ჩართული.
-რა გჭირს? -ლოყაზე აკოცა იკამ.
-იგვიანებს.
-მოვა ნუ ნერვიულობ. -ცხვირზე ჩამოკრა თითი.
-დავურეკავ. -აივანზე გავიდა და გეგენავას გადაურეკა. -დემეტრე!
-ჰო ქერა?! -გაეღიმა მის დაძახებულს სახელზე. რამდენიხანია ეს სიტყვა ასე გრძნობით არ გაუგონია.
-მოდიხარ?
-ხუთ წუთში მანდ ვარ!
-ნია?
-გვერძე მიზის.
-გელოდებით. -გაუთიშა და საათს დახედა. -ათ წუთში ახალიწელია ხალხო! -ყვირილით შევარდა შიგნით. მალე დემეტრეც მივიდა, როგორც კი ფეხი შედგა კარებში მაშინვე ელენეს ტუჩებს დაეწაფა.
-აქ რა ამბავია? -გაკვირვებულებმა შეხედეს ყველამ.
-ელე შემირიგდა.
-მართლა?
-დაახლოვებით.
-ეგ როგორ? -ყურადღებით დააკვირდა წყვილს ხელაშვილი.
-შევურიგდი, მაგრამ მაინც გაბრაზებულივარ.
-ასე მალე?
-სალიტ რა გინდა ტო? -ხელი მიჰკრა ცოლს.
-დაიწყო! -აივანზე გავარდა ნინი და ყველა მას გაყვა.
-გილოცავთ ხალხოო! -დაიყვირა ჯანჯღავამ. ზუსტად 00:00-ზე ფეივერკების ყურებაში გართულ ნინის, ავალიანმა დაუჩოქა.
-ცოლად გამომყვები? -ბეჭედი გაუწოდა. ყველა გაჩუმდა პასუხის მოლოდინში.
-კი! კი! გამოგყვები! -წამოიყვირა უცებ. სიხარულის ცრემლები გადმოსცვივდა ჯანჯღავას. მაშინვე მოეხვია აწ უკვე საქმროს და ტუჩები მიაწება საყვარელ ბაგეებს. მერე დაიწყეს საჩუქრების გახსნა, სმა, სიმღერა, სიცილ-კისკისი. მაგრად გამოთვრნენ და გამთენიისას სახლებში დაბრუნება გადაწყვიტეს. -ნიას მე წავიყვან!
-დემემ წამიყვანოს.
-შენთვის რამნიშვნელობააქვს ვინ მიგიყვანს სახლში? -მასთან ახლოს მიიწია და ჩუმად ჩასჩურჩულა. -აცადე შენ ძმას, ძლივს რჩებიან მარტო.
-კარგი წავედით.
-მოვალ ეხლავე. -დემეტრესთან მივიდა. -შენ დას ხვალ მივიყვან სახლში.
-გენდობი. -მხარზე მიჰკრა ხელი. ჯანჯღავა კარებისკენ წავიდა ნიასთან ერთად. მალე დაიცალა სახლი და დარჩნენ მარტოები.
-მეზარება ალაგება. -დაღლილი დაეშვა დივანზე.
-ხვალ ავალაგოთ. -გვერძე მიუჯდა გეგენავა. ელენე კალთაში ჩაუჯდა და ნაზად აკოცა ტუჩებზე. -დაიღალე?
-ჰო.
-იკას ნია უყვარს.
-ნიასაც.
-ეხლა მესმის მისი. -ყელში აკოცა მაჩაბელს. -მომენატრე ელენე. -მაიკა გადაუწია, მხარზე შეახო ტუჩები და მეორე ხელით ლიფი გაუხსნა.
-მეც მომენატრე. -მის ტუჩებთან ჩაილაპარაკა.
-იმ რიჟასთან მართლა იყავი? -სველი კოცნის კვალს უტოვებდა კანზე.
-არა რათქმაუნდა. სანდრო კაი ტიპია, ჩემი მეგობარია, თან სხვა უყვარს.
-რატომ გკოცნიდა იმდღეს?
-შენ გაეჭვიანებდა. -ჩაიფხუკუნა.
-შენნაირი შერეკილი გაჩითე?
-მეც ეგ ვუთხარი.
-არ მიეჭვიანია, მაგრამ ის რომ ვიღაც ისე გეხებოდა როგორც მე, მაგ აზრმა და სანახაობამ, რამის ჭკუიდან გადამიყვანა. -ხელში აყვანილი შეიყვანა საძინებელში და ლოგინზე გადააწვინა. -ხომ გითხარი არავის მისცე უფლება ისე შეგეხოს როგორც მე-თქო. -ნელნელა გაანთავისუფლა სამოსისგან, თავიდან სწავლობდა მისი ტანის თითოეულ დეტალს. ყველა ადგილს უკოცნიდა. მალევე დაეპატრონა მონატრებულ სხეულს და მიხვდა რომ ეს იყო რაც ამდენი ხნის მანძილზე აკლდა, ენატრებოდა და უყვარდა.
-დემეტრე…
-რაიყო ქერა?
-ხომ აღარ წახვალ?
-ვნახოთ. -სერიოზული ხმით უთხრა. ელენემ თავი წამოსწია და მის მწვანეებს ჩააშტერდა. -ვღადაობ.
-იდიოტო!
-მოდი ჩემთან. -ძლიერად მოხვია ხელები. -მიყვარხარ.
-მე არა. -ჩაიფხუკუნა და მაშინვე მოხვდა ხელი უკანალზე. -მეც მიყვარხარ. -მკერდზე მიაკრო ტუჩები. -იქ ბევრი გყავდა?
-რამდენიმე. ბოლოს ერთი.
-რაა? რატო?
-რავი.
-რამეს გრძნობდი მაგის მიმართ?
-არა.
-რა მოკლე-მოკლე პასუხებს მცემ? -თვალები მოჭუტა. -იცი მეც ვხვდებობი ვიღაცას.
-რაა? -წარბაწეულმა შეხედა მაჩაბელს. -ვის ხვდებოდი ხოარ უბერავ?
-არ გეტყვი. -ზევიდან გადააჯდა და მის ტუჩებს წაეტანა.
-რაო ქერა ძალები მოგემატა?
-ერთ წელზე მეტია სექსი არ მქონია, აბა რა გეგონა?!
-მაგიჟებ! -ქვევიდან მოიქცია მაჩაბელი და ყველაფერი თვითონ დაამთავრა.
…………

-იკა სახლის გზას გავცდით! -თვალები ჭყიტა მესხიშვილმა.
-მოგიტაცე.
-რაა? -წამოიკივლა უცებ. -შენ ხომ არ გაგიჟდი? სახლში წამიყვანე!
-კი, გავგიჟდი ნიაკო. -ჩაიცინა. -არ დაიწყო ეხლა წიკვინი, ხვალ მიგიყვან სახლში.
-დემეტრე!
-იცის.
-ღმერთო ჩემო. იკა სახლში მინდა.
-არ მენდობი?
-როგორ არა, უბრალოდ… -ჩაფიქრდა მესხიშვილი, რატომ არ უნდოდა მასთან ერთად და მიხვდა რომ უნდოდა.
-უბრალოდ რა?
-არაფერი. მალე მივალთ? დავიღალე.
-მივედით უკვე. -პატარა, მაგრამ ლამაზი სახლის წინ გააჩერა მანქანა. ნიას გახედა და თავით ანიშნა წამოდიო, ისიც დამჯერი ბავშვივით გაჰყვა უკან.
-რა ლამაზია, ვისია? -თვალი მოავლო ოთახს.
-ჩემი. -გასაღები მაგიდაზე დააგდო. -უი შენთვის საჩუქარი მაქვს.
-კიდე? -თვალები გაუბრწყინდა.
-ჰო. -გრძელი შეუფუთული ყუთი გაუწოდა. -გახსნები აბა თუ მოგეწონება. -ღიმილით დააკვირდა ნიას.
-მადლობა. -გახარებული ხსნიდა საჩუქარს. ბოლოს ყუთი ხელში დაიჭირა და აფხუკუნებულ ჯანჯღავას გახედა. -ეს რა არის?
-თოჯინა. -გადაიხარხარა.
-ვა მართლა? -წარბები აწკიპა. -და მე რათმინდა?
-სათამაშოდ გოგო. -ხელიდან გმოსტაცა ჯანჯღავამ. -ნახე რა საყვარელია, შენ გგავს.
-კომპლიმენტად მივიღო?
-თუ გინდა. -მხრები აიჩეჩა. -გინდა ვითამაშოთ? -თოჯინა აათამაშა ხელში.
-ნუ ხარ იდიოტი.
-რატო ტო? გამყიდველმა ეს მირჩია ბავშვისთვის. თუ არ მოგწონს მივაბრუნოთ.
-იკა მოგკლავ. -ღრმად ჩაისუნთქა ჰაერი.
-ვერ მომერევი ბავშვო. -ცხვირი შეჭმუხნა და გაუღიმა.
-ნუ მეძახი ბავშვს.
-მოდი აქ.
-არა!
-მოდი თორე მე მოვალ.
-არა! -ფეხზე წამოხტა და დივნის უკანა მხარეს დადგა.
-თამაში გინდა პატარავ? -გაიღიმა ჯანჯღავამ. -ხომ იცი რომ დაგიჭერ.
-არ ვიცი. -ტუჩი გადმოაბუნდა და მხრები აიჩეჩა. მაშინვე წამოხტა ფეხზე, ნიას გაეკიდა, მაგრამ ოსტატურად დაუძვრა მესხიშვილი.
-რას დამარბენინებ ამხელა კაცს ტო?
-გაიხსენე ბავშვობა. -კისკისით გაიქცა ოთახისკენ. უკან გაეკიდა ჯანჯღავა, უკნიდან ხელები მოხვია და ჰაერში აიტაცა.
-ეხლა რა გიყო? -ლოგინზე დააგდო და ღუტუნი დაუწყო. ბოლოხმაზე კიოდა თან იცინოდა მესხიშვილი.
-მოვკვდები იკა! ვეღარ ვსუნთქავ.
-დამღალე. -ღუტუნს შეეშვა და გვერძე მიუწვა.
-დაბერდი უკვე.
-შენს ხელში კიდე კარგად ვარ.
-მე ნუ მაბრალებ. თუ გახსოვს შენ თვითონ დამდევდი კუდში მთელი წელი. -დაეჯღანა.
-ნეტა რატო?
-იმიტომ რომ ნერვები გეშალა ჩემთვის. -მოიღუშა უცებ. -და საერთოდ იცი რაა? აღარ დამიძახო ბავშვი, არც უკ... -თქმა არ დააცადა ისე მიაკრო ტუჩები. სახე აუწითლდა მესხიშვილს. -ეს რატომ გააკეთე იკა? -თვალებში ჩახედა.
-მიყვარხარ ნიაკო და ვიცი შენც გაცნობის დღიდან გიჟდები ჩემზე.
-მე... -თვალებგაფართოვებული შესცქეროდა ჯანჯღავას.
-უარყოფას აზრი არ აქვს. -საჩვენებელი თითი დაუქნია.
-მეც მიყვარხარ. -ახლა თვითონ მიაკრო ტუჩები, იკამ ხელი მოხვია და თავისკენ მიიზიდა.
-ჩემი პატარა. -ლოყაზე აკოცა, მერე ყელში და ხელი მაიკის ქვეშ შეუცურა. მთელი სხეულით უნდოდა შეეგრძნო, მაგრამ თავის თავისთვის ვერ იმეტებდა. მაიკა გახადა და მის ნახევრად მოშიშვლებულ მკერდს წაეტანა. არსაიდან მოსული სითამამით გაიმეორა ჯანჯღავას მოქმედება და მთლიანი სხეულით აეკრო. იცოდა რომ იკას უყვარდა, თვითონაც იგივეეს გრძნობდა მის მიმართ და ენდობოდა, სხვა ყველაფერს მისთვის მნიშვნელობა არ ჰქონდა. შარვალი გახადა, მერე ლიფი მოაშორა და ცალი მკერდი ერთ ხელში მოიქცია. უცნაური ხმა აღმოხდა პირიდან, მის დასაოკებლად კი იკას ტუჩებს მიმართლა. ჩაეღიმა ჯანჯღავას, ერთი წუთით მოშორდა, შარვალი გაიხადა, გვერძე მიუწვა და მკერდზე მიიხუტა შიშველი სხეული. -ჯერ ადრეა ნიაკო. -შუბლზე აკოცა. ისევ გადაწითლდა მესხიშვილი და სახე მის ყელში ჩამალა.
-იკა ესე მცხვენია.
-გაჩუმდი და დაიძინე, ისედაც ძლივს ვიკავებ თავს. -ხელი აატარა ზურგზე.
-რატომ იკავებ?
-ჯერ პატარა ხარ.
-ეხლა რა იქნება?
-ჩემი პატარა გოგო იქნები, აღარ გეყოლება შეყვარებულები და რასაც გეტყვი დამიჯერებ ხოლმე. -მოწყვეტით აკოცა.
-ყველაფერს არ დაგიჯერებ.
-ვნახოთ. -ხელი ტრუსიკის ქვეშ შეუცურა და უკანალზე მოუჭირა.
-ასე არ შეიძლება! -სუნთქვა შეეკრა.
-როგორ? -გაეცინა და უფრო მოუჭირა თითები. ხვდებოდა რომ ნიას აღაგრზნებდა, ამით კი ხალისობდა.
-ნუ აკეთებ ეგრე. -მკლავები ძლიერად მოხვია.
-ვიღაცა ვეღარ ითმენსო. -ჩაიცინა.
-მოკეტე და მომაშორე ხელი!
-არა.
-კარგი! -ხმა არცერთს აღარ ამოუღიათ. -აუ იკა ესე ვერ დავიძინებ. -ხუთი წუთის მერე თავი წამოსწია და ჯანჯღავას კმაყოფილს სახეს წააწყდა. -იდიოტო. -გვერძე გადატრიალდა, იკა უკნიდან მიეკრა. ახლა ცალი მეკრდი მოიქცია ხელში.
-დაიძინე ეხლა. -ყელში აკოცა. არ გამოჰპარვია ჯანჯღავას ნიას ტანში დავლილი ჟრუანტელი და არც დაბურგლული სხეული.
-მიყვარხარ.
-მეც პატარავ. -კიდევ ერთხელ განაცდევინა იგივე გრძნობა კოცნით, მერე კი ორივე გაირინდა.
ყველა წყვილისთვის, ეს წელი უკეთესი იქნებოდა წინა წლებისგან განსხვავებით. ბედნიერებაა როდესაც ვიღაც გიყვრას და უყვარხარ.



რომ არ გამეწელა ასე დამთავრება ვამჯობინე <3 მადლობა რომ კითხულობდით <3 შობას გილოცავთ მოგვიანებით <3 მიყვარხართ და მალე დაგიბრუნდებით ახალი ისტორიით <3 გაკოცეთ ბევრი <3 ^^ <3