ყოველი მცდელობა გაექცე მარტოობის შეგრძნებას განწრილურია დამარცხებისთვის, ეს აზრი თავად სიცოცხლის არსის საწინააღმდეგოა. ის კი არაა საჭირო, რომ მარტოობას გაექცე, არამდეს ის, რომ გააცნობიერო შენი მარტობა. ეს ისეთი მშვენიერი გამოცდილებაა, აცნობიერებდე შენს თავს მარტოს. ეს არის განთავისუფლება სხვა ადამიანისგან, სოციუმისგან, ბრბოსგან. ეს არის შენი თავისუფლება, იმ შიშისგან, რომელსაც მარტო ყოფნა ეწოდება
პირველი რაც უნდა გააცნობიერო არის ის, რომ გინდა ეს შენ თუ არა შენ მარტო ხარ! მარტოობა თავად შენი ბუნებაა. შენ შეგიძლია დაივიწყო ის, შეგიძლია არ იყო მარტო, იყო მეგობრებთან,ახლობელთან, ან თუნდაც ხალხს შეერიო, მაგრამ რაცარუნდა გააკეთო შენი ქმედებები ზედაპირული ინქნება, ხოლო სიღრმეში ეს შენს მარტოობას არ ეხება. ის ხელშეუხებელი რჩება.

ძველი დრო. ნოჰამი
აგურის შენობებს უყურებდნენ, ნოჰამს ხელი ქალზე შემოეხვია, თმაში კი თითებს ასრიალებდა.
- მიყვარს დაისი, მხოლოდ შენთან ერთად... - კაცს გაეღიმა
- ალისა ყოველთვის ესეთი მოკრძალებული ნუ ხარ - ცოლს დააკვირდა, მანაც შემოხედა და თავი გააქნია.
- მე ასეთი ვარ, შენ კი ასეთი შეგიყვარდი.
- მართალი ხარ ძვირფასო, მაგრამ უფრო გახსნილი უნდა იყო ჩემთან.
- არაფერი მაწეხებს. შენ და ჩვენი მომავალი შვილის გარდა... - მუცელზე ხელი ჩამოისვა.
- გრძნობ მას? - დაინტერესდა ნოჰამი
- რა თქმა უნდა, ვგრძნობ რომ ჩემს სხეულში სხვა სიცოცხლეა. თუმცა... ჯერ ხომ ორი თვის არის.
- კარგი ამას მნიშნველობა არააქვს, მთავარია რომ მალე შვილი გვეყოლება.
- ძვირფასო, რაღაც უნდა გითხრა...
- მითხარი - ალისა შემოტრიალდა და ქმარს სიყვარულით ჩამოუსვა სახეზე ხელი
- შელიას ჩემი ნახვა სურს. - ნოჰამი დაიძაბა თუმცა ცოლს არ აგრძნობინა
- არ მინდა მასთან ახლო ურთიერთობა გქონდეს.
- მესმის, მაგრამ ის ვერაფერს დამიშავებს და არც მგონია რომ დაშავება სურდეს. მინდა ვნახო, მუცლის გაზრდამდე...მისთვის მტკივნეული იქნება, ის შენი ცოლი დიდი ხნის მანძილზე იყო მაგრამ შვილი არ ჰყავდა... - ცოლის კეთილშობილებით მონუსხულმა კაცმა თავი დაუქნია და ჩამავალ მზეს დაუწყო ცქერა.
- კარგი, მაგრამ ვინმე გაიყოლე კარგი?
- კარგი, თუ შენ უარს იტყოდი არ ვნახავდი...
- შენ, შენი სურვილები გაქვს ძვირფასო, ცოტათი თავქარიანიც უნდა იყო, სანამ დედა გახდები. - ალისას ხელი მოხვია და ცივი ქარის ასარიდებლად სახლის კარი გაუღო.

ახალი დრო.
ყველა ერთად ისხდნენ მისაღებში, ალისა კი დივანზე ფეხმოთხრით იჯდა. არავის ელაპარაკებოდა და ერთ ადგილს სივრცეში თავდადებული თვალს არ აშორებდა.
- ოცდაცხრა დღე? - წამოიწყო ლაპარაკი ნიკმა რომელიც სისხლიან ნაჭრებს წყალში ასველებდა და ისევ ჭრილობაზე იდებდა.
- ბევრი არ ილაპარაკო - სოფია მიუახლოვდა, ტკივილისგან სახე დასიებულ ბიჭს - ხვალ კარგად იქნები, უკვე მეოთხე დღეა. ალბათ ჩვეულებრივი ტყვია არ იყო რადგან ამოღების შემდეგ ჩვეულებრისამებრ შეხორცდებოდა, თუმცა ეს ჭრილობები ნელ-ნელა ხორცდება.
- მაპატიე ნიკ, ყველაფერი ჩემი ბრალია. - აცრემლებული თვალებით შეხედა ალისამ საძმოელს
- არა, მე უნდა დამეცავი. მაგრამ ვერ მოვახერხე... - ნაღვლიანად ჩაილაპარაკა და სოფიას ხელი შეაშველა
- ალისა, იქნებ მარტო ვილაპარაკოთ? - რონალდი ადგა და ალისას ხელი გაუწოდა, ოთახში ყველა გაისუსა. უნდოდათ გაეპროტესბებინათ მარტო ლაპარაკი რა საჭიროაო, თუმცა ხმა არცერთს ამოუღია. ადრიანის სახე შეამჩია ალისამ ფერმკრთალი, ნანერვიულებული.
- ალისა კარგად ხარ? - უთხრა როდესაც მომტირალ ალისასთან ჩაიმუხლა- ხმა ამოიღე! მე ხომ მესამე დღეა გეძებ! - ალისა ხმას კვლავ არ იღებდა. ჩუმად ქვითინებ და მის ხელს ეყრდნობოდა.
- რატომ მე? - ჩაილაპარაკა ჩუმად, ადრიანი ეცადა აეყენებინა.
- წამოდი, მანქანა ქუჩის კუთხეში მყავს გაჩერებული.
- რა იცოდი აქ რომ ვიყავი? - თქვა ბოლოს, სახლისკენ მიმავალ გზაზე.
- ყველამ იცის რომ ნოჰამი ან აქ არის,ან ამ ადგილთან რაღაც აკავშირებს. თავიდან გვეგონა შენ თვითონ წადი, თუმცა დაჭრილი ნიკი რომ ვიპოვეთ მივხვდით ვისი ხელიც ერია.
- ნიკი ცოცხალია? - თვალები გაუპრწყინდა.
- დამშვიდდი, სამი ტყვია ამოვუღეთ. ეხლა კარგად არის და შენ? შენ როგორ ხარ?
- არ ვიცი, ვერ ვხვდები. უბრალოდ, დასვენება და ფიქრი მჭირდება.
- კარგი, მთავარია კარგად ხარ.
თვალი არრიდან ადრიანს და რონალს უკან გაჰყვა.
- ყველაფერი ჩემი ბრალია. დიდი ხნის წინ როდესაც შენი მოვლა და სიცოცხლე ჩამაბარეს, დარწმუნებული ვიყავი რომ ყველანაირად გაგიფრთხულდებოდი თუმცა ეხლა დარწმუნებული აღარ ვარ. ნოჰამს მხოლოდ ვამპირები არ უჭერენ მხარს, მაქციებიც მის მხარეს არიან
- და რატომ? - ეს ყოველთვის მაინტერესებდა ეს ალისას, მის შემდეგ რაც გაიგო რომ მაქციებმა მოიტა
- იმიტომ რომ ეშინიათ მისი. ის იმაზე საშიშია ვიდრე წარმოდიგენია, ძალაუფლების მოსაპოვებლად ყველას და ყველაფერს გაწირავს. მათ შორის შენც ალისა. მისთვის მნიშნელოვანი ისაა რომ ვამპირებმა და მის მომხრეებს პირველი ადგილი ჰქონდეს დედამიწაზე, რა თქმა უნდა მის შემდეგ.
- მას ჩემი მოკვლა შეეძლო მაგრამ ეს არ გააკეთა. - არ იცოდა რატომ მაგრამ ნოჰამი დაიცვა.
- ალისა ის შენში მის მკვდარ ცოლს ხედავს და არა შენ. გარეგნობა ადამიანის, მსგავსება იგივე ადამიანად გთვლის ვინც მას უყვარდა. მან შენ კი არა ის არ მოკლა, მისი მეორე ცოლი.

ძველი დრო. ალისა
ცხენები გზას იკვლევდნენ ხალხლით გავსილ ქუჩებში, ალისას ეშინოდა მგზავრობით ბავშვზე არაფერი ევნო. ჩაიხანასთან შეილია შენიშნა, ლამაზი ქალი შავებში მიმგლოვარი ქალივით გამოწყობილი, თეთრი სახით. გული აუჩქარდა, არ იცოდა რა უნდა ეთქვა მისთვის როგორ გაუგებდნენ ერთმანეთს.
- შელია, როგორ ხართ? - ქალს მიუახლოვდა და თავი დაუკრა
- ალისა როგორც ხედავ მშვენივრად. თავად? - კითხა მზრუნველად
- კარგად, მეც კარგად ვარ. - ჩაიხანის კარი გამოაღო და ჯერ ალისას დაუთმო გზა. შემდეგ ვამპირს დააკვირდა რომელიც ალისას იცავდა და ჩაეღიმა, ვერასდროს ისწავლის ჭკუას ნოჰამიო გაიფიქრდა და ალისას უკან გაყვა.
ჩაიხანა ცარუელი იყო, მხოლოდ ერთი კაცი იჯდა და გაზეთს კითხულობდა, სათვალეები ცხვირის წვერზე ჩამოედო. კუთხის მაგიდაზე კი ალისა შავი თმის ანათებდა, მოპირდაპირედ შელია.
- თქვენი ნახვა იმიტომ მსურდა რომ არ მინდა ფიქროვდე რომ მძულხარ. განა არ მაქვს მიზეზი?
- შელია მე... - სიტყვა ქალმა ხელის აწევით შეაწყვეტინა.
- დამამთავრებინეთ სათქმელი. მე და ნოჰამი ბევრ რამეში ვგავართ ერთმანეთს, ორივე შეუპივარი და ძალაუფლების მოყვარულნი ვართ. როდესაც შევუღლდით ვფიქრობდი რომ ჩვენი სიყვარული ძალიან დიდი ხანი გასტანდა. მე ადამიანი ვიყავი თუმცა როგორც ეხლა ხედავ, ჩვეულებრივი ვამპირი ვარ. - ბოლო სიტყვები ჩუმად წარმოთქვა - შენ კი კვლავ ადანიანი ხარ... როდის აპირებ ალისა მოქცევას? - ალისა დიდი ხანი ფიქრობდა ამაზე, ის რამოდინიმე წელში დაბერდებიდა ნიჰამი კი ისევ ისეთი დარჩებოდა, ახალგაზრდა და ბებერი ცოლი არაფერში დასჭირდებოდა...
- არ ვიცი, მე და ნოჰამს ამ თემაზე არ გვისაუბრია. რატომ გაწუხებს ეს საკითხი შელია?
- არა, არ მაწუხებს ძვირფასო. უბრალოდ მაინტერესებს, ამ ორ უკანასკნელს შორის კი დიდი განსხვავებაა. მე უბრალოდ ცნობისმოყვარე ადამიანი ვარ, არც პირველი ვიქნები და არც ბოლო ვინც ამ საქმით დიანტერესდება. ნოჰამი ვამპირთა მეფეა და ეს შენც კარგად იცი, მის გვერდით კი მუდამ შენ ხარ ადამიანი...ყოველთვის საინტერესო თემად დარჩება ეს.
- მართალია - საგონებელში ჩავარდნილმა ალისამ, ნერვიულობით მუცელში სპაზმები იგრძნო.
- როგორ გაფითრდი... რაიმე გჭირს? - შელია თვალებ გაფართოებული უყურებდა ალისას რომელიც მუცელს შეჰყურებდა და წუხდა.
- არა, არაფერი. მგონი დრო სახლში დავბრუნდე, უკვე დაბნელდა და ნოჰამიც მელოდება.
ეტლი ბნელ ქუჩაში იკვლევდა გზას როდესაც მოწყვეტით გაჩერდა, ალისა შეშინებული ადგა და გარეთ გაიხედა. მუცელს ხელი ჩამოუსვა და მუცლად მყოფი, ბავშვის დამშვიდება დაიუწყო. ნელ-ნელა გადავიდა და მისი მცველი თავ მოჭრილი დაინახა თუ არა დამაყრუებლად იკივლა. უკნიდან ფეხის ხმა მოესმა, ნაცნობი სილუეტის დანახვისას კი შეკრთა.
შელია.
ქალის მომღიმარი სახის დანახვისას, ალისას შიშით გააჟრჟოლა.
- ნუ ნერვიულობ ძვირფასო, ბავშვს ავნებ.
- კი მაგრამ შენ...
- მე, დიახ მე ყველაფერს მივხვდი.
დანა რომელიც მარცხენა ხელში ეჭირა შეშინებულ ალისას პირდაპირ მუცელში გაუყარა. ამას მოჰყვა ალისას კივილი, რომელიც ყველას და ყველაფერს აყრუებდა.
- შენივე ხელებით მოკლავ მას, ძვირფასო.
ქალის უგონო სხეული კი მინდორზე დაეცა. მწვანე ბალახი კი წითლად შეიღება, წყევლა რომელიც შელიამ წარმოთქვა წ....ბის შემდეგ, ახდა.

ახალი დრო. საძმო
დილით როდესაც ალიონი იწყებოდა, მზე აღარ ამოდიოდა თუმცა ნათელი სხივები მაინც ანათებდა გარემოს. რონალდი მთელი ღამე იკვლევდა ყოველ დეტალს, საბჭოზე, ალისაზე,ნოჰამზე და წინასწარმეტყველებაზე.
გაიზმორა და საათს დახედა, დილის რვა საათი იყო, გაკვირვებულმა გაიხედა გარეთ, შემდეგ კარები გამოაღო და შეძრწუნებულმა, წამოიყვირა.
- ნოჰამმა თამაში დაიწყო. მუდამ სიბნელე, სინათლის ნაცვლად.